Liefhebben kun je leren, maar hoe?

Ik ben nog een jong guppie van 21 die nog absoluut niet klaar is om vader te zijn, maar ik weet wel al een tijdje dat ik ooit vader zou willen worden.

Als ik dan eenmaal vader ben wil ik zeker weten dat ik er alles aan gedaan heb om de opvoeding van mijn kinderen zo perfect mogelijk te laten verlopen. Ik wil dat mijn kinderen opgroeien tot sterke, liefdevolle mensen die goed in contact staan met hun eigen gevoelens en behoeftes en ook de gevoelens en behoeftes van anderen goed kunnen inschatten (empathie). Ik wil dat mijn kinderen kritisch en wetenschappelijk kunnen denken, maar ook hun creativiteit en oog voor kunstzinnige dingen hebben ontwikkeld. Blablabla lang verhaal allemaal, niet relevant voor deze discussie.

Ik weet dat vooral in het begin kinderen alles klakkeloos overnemen van hun ouders, of het nou goede of slechte trekjes zijn. Als ik daarom zeker wil weten dat mijn kinderen zoveel mogelijk goede trekjes krijgen moet ik eerst zorgen dat ik zelf zoveel mogelijk goede trekjes heb. Daarom ben ik nu heel veel bezig met mijn eigen ontwikkeling om zoveel mogelijk van mijn negatieve trekjes bij te schaven en nieuwe goede trekjes aan te leren.

Vandaar deze discussie dus. Ik weet dat het mogelijk is om te leren om te haten. Voor bewijs hoef je enkel te kijken naar kinderen die geleerd hebben om racist te zijn puur omdat hun ouders racist zijn. Ik denk dus dat het op diezelfde manier ook mogelijk is om te leren om lief te hebben.

Ik beschouw mezelf niet als een hateful person, net zoals jullie jezelf waarschijnlijk ook niet zo beschouwen. Ik besef echter ook dat ik niet volledig vol met liefde zit. Ik heb geleerd om voorzichtig te zijn met wie ik liefde aanbied. Wanneer ik iemand voor het eerst ontmoet dan tolereer ik die persoon, ik maak aannames en vooroordelen over die persoon gebaseerd op hoe hij/zij er uit ziet en die aannames zijn lang niet altijd positief. Ik wacht tot die persoon zich bewezen heeft voordat ik een positievere houding krijg dan alleen hem/haar te tolereren.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik denk dat ik gelukkiger zou zijn als ik automatisch iedereen vanaf het begin af aan al liefde geef. (Niet dat ik daarmee bedoel dat ik elke persoon direct drie zoenen geef, het is meer een interne verandering van hoe ik naar een persoon kijk.)

Je zou misschien willen beargumenteren dat het helemaal niet slecht is om in eerste instantie niet volledig liefdevol naar iemand te kijken. Het houdt je alert voor oplichters bijvoorbeeld. Ik ben het wel eens met dat argument, maar toch ook niet. Hoe vaak kom je in je leven een oplichter tegen? Volgens mij niet zo vaak. Oftewel, hoe vaak ben je in je leven op je hoede geweest terwijl het niet nodig was? Volgens mij heel vaak. Ik denk dat ik het er wel voor over heb om een paar keer meer opgelicht te worden in mijn leven, in ruil voor dat ik mijn hele leven lang veel meer liefde voel voor iedereen.

Dus nu is de vraag, hoe leer je om minder te (voor)oordelen en meer lief te hebben? Ik heb gehoord van twee dingen die je leren om minder te oordelen en meer lief te hebben en dat zijn meditatie en geweldloze communicatie.

Van meditatie ben ik nog niet zo zeker of dat iets voor mij is. Ik ben nu nog heel erg een beginner en tot nu toe krijg ik nog helemaal niks uit een meditatiesessie. Ik zie ook niet in hoe concentreren op je ademhaling iets kan veranderen op de manier hoe je naar het leven kijkt. Ik heb echter vrienden die het al jaren lang doen en zij blijven stevig volhouden dat meditatie echt heel krachtig kan zijn als je er eenmaal goed in wordt. Ik vind het alleen zo moeilijk om gedisciplineerd door te blijven oefenen als ik geen vooruitgang merk. Een hippie die ik ken (hij vindt zichzelf geen hippie, maar ik vind hem een hippie en dat bedoel ik enkel als compliment ) was ooit zo verslaafd geraakt aan meditatie dat hij het letterlijk uren lang elke dag deed. Toen ik vroeg waarom het zo goed voelde beschreef hij iets wat voor mij ontzettend op een mdma-trip leek. Dat was het eerste moment dat ik ook wilde leren mediteren, maar ik denk dat niet iedereen dat talent heeft, want hij had dat echt al binnen twee jaar geleerd. (Andere vrienden heb ik ervaringen horen beschrijven die wel iets weg hebben van een psychedelische trip, dat ze hun bewustzijn konden scheiden van hun gedachtes en dat soort dingen, allemaal heel interessant)

Geweldloze communicatie is misschien wat meer voor mij. Ik kan het in actie zien en dan zie ik hoeveel meer empathie en verbinding twee mensen voor elkaar voelen ten opzichte van mensen die niet geleerd hebben om zo te communiceren. Daarnaast merk ik zelf ook vooruitgang bij het oefenen wat mij weer motiveert om verder te gaan met het leren van geweldloze communicatie. Ik begrijp ook [i]waarom[/i] het werkt in tegenstelling tot meditatie waar ik de ballen van begrijp.

Mijn vraag aan jullie is, kennen jullie nog meer dingen waarmee je kan leren om minder te oordelen en meer lief te hebben? Ik zoek vooral iets dat dus mijn houding in het dagelijkse leven verandert. Een mdma-achtige trip bereiken via meditatie klinkt wel hartstikke leuk allemaal, maar ik ben uiteindelijk toch meer geïnteresseerd in het aspect van meditatie dat je manier van denken fundamenteel verandert. Maar goed, helaas heb ik een sterk gebrek aan discipline en moet ik het echt hebben van motivatie die ontstaat door het zien van vooruitgang. Of iets dat je met een groep kan leren, dat helpt ook. Ik kan mezelf er nauwelijks toe zetten om elke dag thuis te mediteren, maar ik doe ook een groepscursus en daar ga ik gewoon gemotiveerd naar toe elke week en daar doe ik dan een half uur ontspanningsoefeningen en een half uur meditatie. Dat kan alleen maar omdat ik het daar met een groep doe, want thuis zou ik daar nooit zoveel tijd voor vrij maken, dan zou ik alleen maar alles gaan afraffelen enzo..

Hebben jullie suggesties?