U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Jeugdzorg 3
https://www.linkedin.com/pulse/psychiaters-en-psychologen-vertik-het-om-de-troep-van-van-hintum/
Malou van Hintum:
"Problemen hebben altijd een context. Een kind maakt onderdeel uit van een gezin, zit op school, woont in een buurt, speelt met andere kinderen, heeft hobby’s of zit op sport. Gezinnen, buurten, scholen en sportverenigingen maken onderdeel uit van een wijk, een stad, een provincie. Allemaal samen maken we deel uit van Nederland, een maatschappij waarin de ongelijkheid toeneemt en de lasten en lusten steeds schever worden verdeeld. Politiek en maatschappij hebben er een handje van om de problemen die dat veroorzaakt, op psychiaters en psychologen af schuiven."
https://www.nporadio1.nl/spraakmakers/onderwerpen/497743-stand-nl-het-minimumloon-moet-fors-omhoog
Mensen een fatsoenlijk inkomen geven voor werk kan een hoop problemen in het gezin voorkomen en verhelpen.
Pas toen ik ging studeren kreeg ik in de gaten dat het in de gezondheidszorg usance is om een patient met een gezondheidsprobleem te behandelen als een eenling zonder context.
Zelfs in mijn gezin gedroegen gezondheidswerkers en jeugdbeschermers zich alsof ik geen context had van werk/hobbies/gezin/contacten en familie.
Het is best begrijpelijk want je kunt er ook teveel bij halen, maar net zoals je in de GGZ ook altijd oog moet hebben voor zintuigelijke problemen als gehoor/zicht en andere mogelijke lichamelijke problemen heb je ook zicht nodig op het weefsel van contacten en het leven van je patient.
'Ieder kind blijvend veilig'
Het cynische motto van de jeugdbescherming.
we gaan weer stemmen...stemadvies?
Heb je ook een stemadvies op dit onderwerp? Ik zag wel wat voorbij komen, maar wat vind je van de SP? Ik zie de standpunten wel, maar volg geen debatten of zo.
En nog even over autisme: de enigen die me echt konden helpen bij de opvoeding van mijn zoon waren de volwassenen met autisme die ik online om advies kon vragen. En een boek van een moeder. Ik zou ervoor pleiten dat iemand alleen als autisme-deskundige mag gelden als hij er zelf ervaring mee heeft in de familie of - nog beter- omdat hij zelf autistisch is. En dan natuurlijk wel een opleiding in die richting doen.
Het zelfde Tamar
We zijn het meest geholpen door mensen, ook hulpverleners en onderwijspersoneel, waarvan ik wist of vermoedde dat deze persoonlijke ervaring hadden.
Dat merk je aan kleine opmerkingen tussendoor, begrip dat je krijgt waar je dat door de bank genomen juist niet krijgt. Witte olifanten.
En inderdaad, ik las ook nog weleens op Wrong Planet, een soort orakel van en voor de gemeenschap van mensen met autisme.
En de (permanente inval) leerkracht met autisme van mijn zoon waarvan ik de gesprekjes zo goed kon volgen en die mij steeds opzocht en ik hem, even een babbeltje. Net als veel volwassenen met Asperger was hij zijn gezin kwijtgeraakt en hij zag zijn kinderen nooit meer. Intussen was hij wel gelukkig met zijn partner ook met autisme. Met vertedering vertelde hij over haar obsessieve hobby.:-)
Vanmorgen dacht ik nog: ik stem op de VVD, op Martin Wörsdörfer. Ook zo'n dossiervreter met een heldere doelstelling,
Ik luisterde naar de podcast van Argos en hoorde ook Peter Dijkshoorn, de psychiater die inmiddels professioneel en beroepsmatig aangestelde aanjager is van het (zichzelf lerend) verbeteren van de jeugdhulp: UHP naar nul, als ambitieuze doelstelling. Ik vroeg me wel af wat zijn politieke kleur was maar daar kun je niet op stemmen.:-)
Nine Kooiman, ex gezinsvoogd, is van de SP. Nogal wat jeugdbeschermvolk, vaak zelf ook uit een knelgezin, is SP. Kweenie hoor. In die kamercommissie waar ze tot 2018 deel van uitmaakte was ze uiteraard voor de grootse plannen van de jeugdhulpverlening en het faciliteren van de 'professionals'.
Ik zie daar bij de SP nog geen verandering in. De straat op voor meer geld voor de werkers in de jeugdzorg. Nou nee.
Gevoelsmatig trek ik meer naar Sigrid Kaag en Rob Jetten, maar ik weet nog niet wat die met de jeugdhulp gaan doen. Waarschijnlijk niets, maar dat is misschien ook wel goed genoeg.:-)
Al die idealen zorgen dat de hulp steeds verder in het drijfzand terecht komt.
O en collega's
MIjn collega's in de IT die zelf in de hulpverlening verbleven met diverse ervaringen of zelf alle financiele regeleingen op hun duimpje kenden en wisten te regelen voor hun gezin met mensen met autisme.
Collega's die mij door hun verhalen meer inzicht gaven, of die met weer een leuk letterlijk grapje aan mijn bureau kwamen omdat ze wisten waar ik stond.
Aardige leuke mensen die ik soms echt wel mis omdat ik niet meer werk en iedereen, na de laatste reorganisatie elders is terechtgekomen. Ik volg ze soms nog wel op LinkedIn.
Veel steun aan gehad in een moeilijke tijd.
Zelf autisme
"En dan natuurlijk wel een opleiding in die richting doen."
Dubbel is dit. MIjn kinderen kunnen vaak heel goed uitleggen aan anderen hoe het zit, of goed luisteren en echt horen wat er aan scheelt. En ze hebben daar ook tekst bij.
Ze kunnen daar, zeker vrijgevestigd, voor een deel ook betaald werk mee vinden. Bijvoorbeeld als ervaringsdeskundige maar ook, na opleiding als coach. Zoon heeft in zijn studietijd al in diverse commissies gezeten en bijgedragen aan betere begeleiding. Waarvoor hij cassatiegeld kreeg.
Ze zijn zelf goed begeleid. Maar een van onze melders, GZ-psycholoog heeft waarschijnlijk zelf een ASS en de ander had een GAS. Als je dat niet zelf goed verwerkt hebt dan projecteer je dat op je klanten. Nogal funest in de huidige meldcultuur. Waarin hulp niet vrijblijvend is en je altijd dreigt de regie kwijt te raken.
Poe,
niet makkelijk dus, dat stemadvies. En ook baanadvies.
Mijn man moet trouwens geopereerd worden en kreeg te horen dat de chirurg "wel erg autistisch is". Man vond dat uitstekend klinken. Hoe perfectionistischer hoe beter, en "bedside manner" kan hem niets schelen omdat hij zelf autisme heeft. Zoon voldoet aan het stereotype: hij gaat de ICT in.
Mooi Tamar
Wij hadden inderdaad ook een huisarts met autisme (vermoedelijk dan he). Bijzonder in de omgang maar hij focuste op iedere patient en wist echt ongelooflijk veel op alle gebieden waarin wij gezondheidszorg nodig hadden. Zelfs op het gebied van de jeugdhulpverlening en de kinderbescherming en de privacy. Een eer om die man als huisarts te hebben gehad. Helaas leeft hij niet meer.
Wat een bijzondere mensen toch vaak. Helaas zie ik wel nogal wat jongeren die een behoorlijke tik hebben meegekregen van het onbegrip dat ze ondervonden in hun opvoeding thuis, op school en in de hulpverlening. En boosheid en frustratie daardoor.
Des te belangrijk om hun talenten wel maximaal de kans te geven. Waar ze soms heel erg, uitzonderlijk, goed in kunnen zijn.
Teveel psychiaters
https://www.trouw.nl/zorg/er-zijn-niet-te-weinig-psychiaters-er-zijn-er-te-veel~b1a508cc/
Damiaan Denys geeft aan dat er teveel psychiaters zijn. Die hun tijd vooral moeten verdoen met papierwerk overigens. De ingewikkelde financiering van de zorg levert meer problemen op dan mensen kunnen oplossen.
Maar het verbaasde me wel. Er zijn volgens mij twee plekken in de samenleving waar psychiaters keihard nodig zijn: bij de politie die met verwarde mensen te maken heeft (wat is die verwarring en hoe ga je er vervolgens mee om, liefst ter plekke een eerste analyse, voordat je gaat schieten); en rond de problematiek van kinderen.
Bijzonder vreemd dat we het belangrijkste werk voor kinderen overlaten aan vrij breed opgeleide HBO-ers met een SKJ-registratie, waarbij de nadruk lijkt te liggen op kinderbescherming.
Ik vond de uitzending van de Hofbar wat dat betreft echt alarmerend. Tegen de achtergrond van de verhoren rond de toeslagenaffaire is het nog alarmerender: het kan best zijn dat iedereen ziet en weet dat het allemaal niet klopt, maar er is geen weg gevonden om eruit te komen.
Het eerste wat op de schop moet is het financieringsstelsel.
Dan beginnen met opbouwen vanuit de basis en dat is toch de huisarts, daar moeten mensen eerst terecht kunnen met problemen. De huisarts kan doorverwijzen naar psychiater, bureau voor opvoedingsvraagstukken (zonder link met de kinderbescherming, die doorgaande lijn moet weer worden stopgezet; het heeft niet gebracht wat mensen ervan verwachten -dan hoe je maar 1 keer je verhaal te vertellen- maar juist het tegenovergestelde: de zwaarste zorg het eerste) of maatschappelijk werk als de problemen complexer zijn in de gezinssituatie, met schulden etc. En eventueel voor het inschakelen van thuiszorg.
Er moet opnieuw nagedacht worden over de lijnen naar de kinderbescherming, want ik denk wel dat het nodig is dat er een vorm van kinderbescherming moet bestaan. Maar hoe en door wie wordt de inzet daarvan aangestuurd?
En vervolgens: hoe wordt bepaald welke maatregelen productief zijn. Om dat te bepalen moet je ook een lijstje hebben met de risico's van een uithuisplaatsing bijvoorbeeld. Hoe groot is de kans dat een kind daarna vaak moet verhuizen, contact met vrienden en familie verliest; gebroken schoolopleiding; gebrekkige medische en psychologische zorg krijgt; internaatsvaardigheden ontwikkelt, zoals een 'slimme' manier om om te gaan met autoriteit; na 18 jaar losgelaten wordt en in de problemen komt. Al die risico's moeten inmiddels systematisch en cijfermatig aangetoond kunnen worden en meegenomen worden als je een beslissing denkt te moeten nemen. Dan is het niet: ouders verwaarlozen, jeugdzorg redt; maar een afweging van risico's bij beide scenario's.
Bij beslissingen mag de 1/3-regel wel worden gehanteerd: in 1/3 van de situaties zal het een verbetering brengen, in 1/3 een verslechtering en in 1/3 maakt het geen verschil. Dat betekent dat je eigenlijk altijd, als je alle verzoeken tot UHP hebt verzameld in een maand ervoor moet gaan zitten en beslissen: welke 1/3 zal leiden tot verbetering. De rest zet je dan gewoon niet door. Stoppen. Gaat niet naar de rechter.
Dat kan ook financieel: de kinderbescherming krijgt nog maar 1/3 van het budget om uitsluitend die situaties aan te kunnen die daadwerkelijk effectief zijn.
Ergens moet het tij toch te keren zijn. Een parlementaire enquetecommissie is mooie (schrijnende) televisie, maar het brengt degenen die het treft geen stqap dichter bij een oplossing.
Tsjor
Helaas
Het kan zijn dat ervaringsdeskundigheid relevant is, dat is ook wel te begrijpen, maar het zal helaas/gelukkig niet mogelijk zijn om dat van elke mogelijke problematiek te vragen.
Tsjor
Gedachten
Damiaan Denys, ook al staat hij in de modder van de bureaucratie is meer een huiskamerfilosoof, een academicus.
Het zou handig zijn als hij zou bijdragen, al is het op een intellectuele wijze, aan het beter laten aansluiten van de psychiatrische zorg aan alle groepen. Psychiaters zijn, ook al zijn ze daar vast niet altijd geschikt voor, ook teamleiders en sturen diverse minder geschoolde professionals aan.
Aan het front staat iemand als Peter Dijkshoorn met de nul-ambitie, nul kinderen uit huis geplaats, als ideaal.
En er zijn er vast meer waar we niet van weten, die nu ook met hun neus dichter op het gezinsvernietigende jeugdbeschermingswerk zitten en weten dat die drang- en dwang niemand vooruit helpt.
Ik ben nog wel op zoek naar uitwerkingen van het congres onlangs.
Psychiaters zitten wel op sleutelposities in de psychiscche gezondheidszorg, al beseffen ze het niet altijd.
Afijn, liever een vrijgevestige echte psychiater dan een papiertijger met voetvolk.
Toeslagenaffaire
""De meeste Nederlanders hebben een basaal vertrouwen in de overheid. We hebben deze mensen fundamenteel in de steek gelaten."
Je zou wensen dat het over de burgers gaat die in goed vertrouwen hulp zochten voor hun kinderen en justitie tegenover zich vonden.
Wat mij intrigeert is dat er geen woorden te horen zijn die deze gedupeerde ouders aanwijzen als 'collateral damage' in het grote goed van de fraudebestrijding.
Dat zal ouders zoals ik niet toevallen want een beetje fraude is nou eenmaal het leven maar 'kindermishandeling' dat is pas wat. Dan ma je duizenden ouders en kinderen jaarlijks duperen. Nou ja, echte cijfers zijn er niet want men meet niet.
En de meeste ouders zijn teveel geintimideerd en hadden al hulp nodig om in actie te komen.
Maar even het idee dat dit over de 'jeugdbeschermingsaffaire' zou kunnen gaan.:-)
Jemig
AnneJ, moet je alles naar jezelf toetrekken? Tsjor
Joh Tsjor
Alsof je zelf niet kritisch bent op de sector?
En deel je die ervaring dan niet dat je je rechteloos behandelt voelt? Of vind je dat Nederland nog steeds een rechtstaat is, ook al ben je als ouders en kinderen overgeleverd aan de willekeur van meldingen en dwang waar je je alleen bij toeval uit kunt vechten?
Of vind je, omdat je zelf succes hebt gehad, dat eventuele slechte ervaringen met dit rechteloze 'beschermingssysteem' nou eenmaal het risico van het vak is?
En als je dat overkomt dat je je daarbij maar moet neerleggen?
Het blijft een schandelijke zaak wat mij betreft. In omvang zelfs nog veel groter dan de toeslagenaffaire die een aantal jaren heeft geduurd en nu hopelijk tot een einde komt, met losse eindjes weliswaar en een nasleep, maar een ordelijk einde.
Dat zie ik in de 'jeugdbescherming' nog niet gebeuren.
zo gaat dat
Tsjor en Anne, ik herken het heel goed hoor. Bij de debatten zat ik ook te denken ' als dit toch eens voor de situatie zou gelden waar ik in zit/zat'. Dat is gewoon menselijk en een teken van de enorme impact die bepaalde zaken op jouw leven hebben gehad. De onmacht, de angst die je gevoeld hebt. Het onrecht wat je is aan gedaan.
En weet je, je hebt recht op die gevoelens. Een ander kan iets anders hebben meegemaakt, een positiever einde, maar dat maakt niet dat het voor iedereen zo afloopt.
Ik denk dat de reden dat het wel tot dit officiele onderzoek komt, de toeslagenaffaire, is dat het meetbaar is. Het gaat om getallen, bedragen, dat maakt het meetbaar, te berekenen. In de zaak van Anne en die van mij (die naar een iets andere kant doorschuift), is er niet zoveel te meten en te berekenen. Dat maakt het heel moeilijk....
Natuurlijk niet
' En als je dat overkomt dat je je daarbij maar moet neerleggen?' Natuurlijk niet.
Maar ik vind wel dat de mensen die de dupe zijn geworden van de toeslagenaffaire recht hebben op hun eigen leed.
Net zo irritant als jij ergens last van hebt dat iemand anders dan roept: oh, maar dat heb ik ook; en dan met een eigen verhaal komt.
Tsjor
Het is een trend Tsjor
Steeds meer burgers komen in de knel vanwege de (geanonimiseerde) massaregelingen van de overheid.
Iedereen heeft recht op het eigen leed, maar je mist een deel van het verhaal als je dat uitsluit.
Burgers die boetes niet kunnen betalen die opgesloten worden, zelfs als ze zwanger zijn (dat is inmiddels verbeterd).
Ouders die hulp of onderwijs zoeken voor hun kinderen en met justitie in aanraking komen
Ouders die een PGB hebben waarvan de zorginstelling die ze ingeschakeld hebben, in goed vertrouwe, fraudeert, dan krijgen de ouders of de patient/bewoner zelf de boete en moet terugbetalen.
Zo heb je ook de ouders die voor fraudeur uitgemaakt zijn en wat ze ook doen hun onschuld niet geaccepteerd krijgen en moeten betalen.
Overigens:niet alleen de slachtoffers van de toeslagenaffaire maar ook ouders die onterecht beschuldigd worden kunnen in een groot aantal gevallen financieel de afgrond ingaan, hun relatie kwijtraken, hun werk kwijtraken, hun huis kwijtraken.
Er zijn meer overeenkomsten Tsjor dan je misschien voor mogelijk houdt.
Burgers die onschuldig in het gevang terechtkomen.
Dat wil je niet in een rechtstaat, niet om rechtstatelijke maar ook niet om humanitaire redenen.
Alles op een hoop
En dan?
Tsjor
Beter behandelen Tsjor
Je hoopt natuurlijk dat, ondersteund door de ontelbare persoonlijke en georganiseerde klachten van burgers en organisaties dat men ook andere onheus behandelde burgers hun recht geeft. Erkenning en schadeloosstelling.
Maar ja, wat daarvoor nodig is? Minimaal dat je een verband legt tussen vergelijkbare onoirbare zaken.
Oppervlakkig
Dat is wel een heel oppervlakkige overeenkomst: erkenning en schadeloosstelling van onheus behandelde burgers.
De systematiek die eronder ligt bij de toeslagenaffaire en bij jeugdzorg is wel degelijk anders. Het gaat bij jeugdzorg om individuele ouders die vinden dat er in hun zaak onrecht wordt gedaan en daarbij gaat het om een afweging tussen twee verschillende partijen over 'het belang van het kind'. Daarover kun je als ouder grondig verschillen met de instanties. Je kunt daarvoor het gevecht aangaan, met stukken, met gesprekken, met rechtszaken. Je kunt naar de inspectie etc. Bij de toeslagenaffaire komt iets heel anders bloot te liggen: een politiek systeem dat niet in staat is het democratische bestel te laten functioneren. Het ging niet om individuele ouders, maar om een systematiek die burgers vermaalden, zonder dat burgers recht hadden op informatie, verzet etc. Zelfs zonder dat de betrokken zicht lijken te hebben gehad op het hele systeem. Terwijl er wel ergens een zelfstandig opererende organisatie lijkt te zijn, die dat hele democratische systeem aan zijn laars lapte. Ik vind de zwartgemaakte dossiers wat dat betreft onthutsend: dat er mensen bezig zijn geweest om zoveel tijd te besteden aan het zwart maken van hele dossiers, zonder dat duidelijk is wat er zwart gemaakt moest worden. Ik weet: in jeugdzorgdossiers worden ook dingen zwart gemaakt, maar dat heeft dan betrekking op informatie die gaat over derden. Bij de toeslagenaffaire was helemaal niet duidelijk waarom er iets zwart gemaakt zou moeten worden. Wie of wat moest er dan beschermd worden?
Ouders hadden geen poot om op te staan, helemaal niets. Een kleine administratieve omissie, waarover hen niets verteld werd, had gigantische gevolgen die onomkeerbaar waren/zijn, tot op de dag van vandaag. Ministers en staatssecretarissen dwaalden rond in het duister. Ambtenaren zaten met buikpijn uit te voeren en lijken tegelijkertijd fanatiek druk te zijn geweest met het laten verdwijnen van informatie over wat ze nu eigenlijk aan het uitvoeren zijn.
Niet elke onheus behandelde burger is hetzelfde. door alles op een hoop te gooien raak je ook het zicht kwijt op wat er moet veranderen. Je lost de problemen niet op door een algemeen loket te openen voor 'zich onheus behandeld voelende burgers' die dan erkenning en schadeloosstelling krijgen. Ongelijk krijgen is iets anders dan onheus behandeld worden. Bij de toeslagenaffaire gaat het om iets fundamentelers dan 'onheus behandeld worden', iets destructievers, systematischer en blijkbaar ongrijpbaarders. Dat laatste is wel het meest afschuwelijke. Op de vraag: 'wie gaat hierover' hebben we een hele stoet aan ambtenaren van alle niveaus voorbij zien komen die zeggen: ik niet, ik niet, ik niet, ik een beetje maar niet echt.
Tsjor
individuele burger
Zo is het niet Tsjor. Je wordt geprofileerd. Als je kind hulp nodig heeft ben je in de picture. Dat is niet individueel, dat is systematisch.
En je hebt geen concreet verweer. Het gaat om je 'geloofwaardigheid' en die is weinig waard want het gaat om de buitenkant. De argumenten deugen niet dat is roddel.
Dus ja, Ik geloof ook steeds meer dat er een parlementaire enquete komt en dat het systeem op de schop moet gaan. Je kunt niet eindeloos je burgers blijven treiteren met deze terreur. Ik wordt nog woedend als ik er aan denk. Je zoekt hulp en op grond van een subjectieve mening van een hulpverlener met wie je blijkbaar niet matcht kun je jaren in de ellende zitten, waar je voor kwam om dat op te lossen, krijg je een trap na de goot in.
Nee, dat gaat er bij mij niet in. Dit gaat een keer ophouden. Het moet alleen nog meer doordringen blijkbaar. Of men moet het Europees gaan oppakken, want het is een internationale olievlek met grote consequenties. Zonder gezond aanbod worden mensen op grond van subjectieve verhalen aangeklaagd en in de put geholpen. In plaats van geholpen. Nou ja, hele discussie kun je hier aan wijden.
Maar slecht gedrag is slecht gedrag. Zo is dat.
Fraude
Bij de ernstig gedupeerde ouders van de toeslagenaffaire werden achteraf grotere en kleinere onregelmatigheden gevonden in het dossier waarvan men vanzelfsprekend aan ging nemen dat het om fraude ging.
Fraude die niet aan de mensen getoond werd of bewezen. Veel mensen konden zich daardoor ook niet verweren. Je kunt je niet verweren tegen beschuldigingen zonder grond.
En het systeem is te complex en de berekening te flexibel om vooraf voorkomen dat je achteraf foutloos blijkt te hebben ingeschat of verwerkt. De kans op onregelmatigheden is gewoon te groot.
Ik ben zelf aan die zwijnerij ontsnapt. Dankzij de sores met de kinderbescherming kreeg ik de afrekening van de kinderopvangtoeslag ook niet rond. Ik rende me rot. Dan weer naar de boekhouder van de kinderopvang, die cijfers op zou vragen bij de kinderopvang. Dan had ik weer een afspraak met de boekhouder maar de cijfers bleken niet geleverd. Ik ging er fysiek heen, want met de telefoon kwam je er niet tussen, want een eenmansboekhouder die spreekuren hield en emails waren nog niet ingeburgerd.
En dan weer naar de belastingdienst waar ik gelukkig een hele aardige consulent kreeg die mij hielp zaken op orde te krijgen. Uiteindelijk werd ik nogal ziek en heeft een zwager het samen met deze consulent keurig afgewikkeld.
En dat ging dus fout in de toeslagenaffaire. Bij mij ging men uit van onvermogen en complexiteit van het afstemmen van de diverse inkomsten en betalingen en de traagheid van de kinderopvanginstelling.
In latere jaren werd dat genadeloos op het bordje van de ouders gelegd: fraude.
Ik zie me nog strompelen naar die ver van de metro af liggende belastingdienst in Amsterdam. Gelukkig een loket waar ik toen wel netjes werd behandeld.
The picture
'Als je kind hulp nodig heeft ben je in de picture. Dat is niet individueel, dat is systematisch.'
Wat is hier 'the picture' en wat is dan het systematische eraan? Als je kind hulp nodig heeft kom je in beeld bij de hulpverleners (the picture). Dat lijkt mij evident. Dat die hulpverlening slecht kan gaan is waar, maar is het ook systematisch? Zit er een systematiek onder?
Ik herken heus wel dat er op basis van een verkeerde inschatting, verkeerde analyse van het probleem, verkeerde drang van hulpverleners om het goede te doen verkeerde beslissingen worden genomen. Maar gelukkig kan er wel verweer worden gevoerd, is het wel mogelijk om dossiers in te zien, is het wel mogelijk om naar de rechter te stappen of in hoger beroep te gaan, etc. En soms krijg je ongelijk en kun je daar heel boos om worden/blijven.
Rond de jeugdzorg zijn de 'triggers' voor fouten in het systeem ook aanwijsbaar: de meldcodes bijvoorbeeld, waar je terecht tegen ageert. Maar nu, na de transitie ook de veel te grote plaats van zogenaamde wijkteams, de zorg voor complexe problemen die door gemeentes moet worden ingevuld, maar waar eigenlijk een veel groter gebied (letterlijk, zoiets als wat eerst was: 'de provincie') voor nodig is, omdat het niet houdbaar is voor de kleine schaal van een gemeente. De 'soepele' overgang tussen vrijwillige hulp en kinderbescherming, waar ik altijd een tegenstander van ben geweest: liever een harde caesuur, niet zomaar bij elkaar om de tafel. Etc. etc.
Het is zeker niet zo dat er niks mis gaat in de jeugdzorg, integendeel. Maar ik zie niet goed hoe je buiten hulpverlening kunt blijven als je hulp voor je kind nodig hebt.
Als je hulp nodig hebt voor je kind kom je bij jeugdzorg terecht. Dat er dan bij jeugdzorg dingen mis gaan is evident, dat je daarover kunt nadenken en daartegen kunt ageren is terecht. Maar het is toch van een andere orde dan de deplorabele staat van het politieke en ambtelijke bestel die oprijst uit de verhoren van de parlementaire enquetecommissie rond de toeslagenaffaire.
Tsjor
Toeslagen
Als je kinderopvang nodig hebt kom je ook noodzakelijkerwijs terecht bij de overheid.
Je verweren bij jeugdzorgzaken is een wassen neus. De argumenten zijn roddel en daarmee de uitspraak een tombola.
Je bent en blijft in beide zaken afhankelijk van de goodwill van individuele ambtenaren en gedupeert door een politieke wind: pak ze maar aan. Die kindermishandelaars. Die fraudeurs.
En dan hebben we het nog niet eens over ingebakken discriminatie gehad. Het zal vast geholpen hebben dat ik een witte mevrouw in een mantelpakje was die het hulpverleningsjargon beheerst.
Dat is niet goed. En heel erg belangrijk om dat ambtelijk integer te houden.
En ja, hopelijk gaat dat wel steeds beter want men 'bewijst' steeds meer met social media. Zeker als het om een schandvlek gaat. Zie de politie die een zwarte man in een cel mishandelt.
En nou is Nederland echt niet het slechtste jongetje in de klas als het om ambtelijke integriteit gaat maar het blijkt een kwestbaar goed waar we goed op moeten passen.
Boos
Ik heb gelijk gekregen en ben toch boos. Door de 'verelendung' die zo'n systeem veroorzaakt voor gezinnen, ouders en kinderen, burgers. Het bestaan kan kwetsbaar zijn, maar in de financiele, relationele en maatschappelijke en sociale problemen te komen DOOR de overheid dat lijkt me de achterdeur uit.
Ja, je kunt een maatregel ontlopen, maar de schade is al aangericht. Vechten om je kinderen uit handen van de overheid te houden terwijl je al bijna geen lucht meer over hebt vanwege een probleem dat je met hulp wil oplossen.
En dan juist de goot ingetrapt worden, want zo ervaar je dat. Je staat in de houding om het op te lossen en ze nemen je juist te pakken als je kwetsbaar blijkt te zijn.
Sorry hoor. Die neoliberale roofdierenmentaliteit is gewoon een kwestie van kortzichtigheid en politieke waan van de dag. De onderbuik regeert omdat we anders de kiezers teleurstellen. En ja, we doen het zelf. We zien het pas als we het zien en we zien het dus niet.
De grootspraak heerst, zeker nu er weer verkiezingen aankomen. Hoewel ik de indruk heb, bijvoorbeeld als je naar het PvdA programma kijkt dat het er nu hopelijk socialer aan toegaat. Tenminste als je de praatjes mag geloven.
Vroeger
Jouw verhaal stamt echt uit een andere tijd. Je had nog een aardige consulent bij de belastingdienst. Men ging nog uit van onvermogen, complexiteit en traagheid bij de kinderopvang. Je vond nog een loket waar je netjes werd behandeld. Dat is echt een andere tijd.
Mensen vinden/vonden (hopelijk) nu geen aardige consulent, maar een Rutte-doctrine, die inhoudt dat 'vrijwel alles kan worden geweigerd en daarom moet worden geweigerd.' Dat gaat om informatie. Ouders kregen niets te horen, dossiers werden zwart gelakt. Geen zicht op wat er aan de hand was. Rutte lijkt dat trouwens nu ook door te willen trekken naar de pers: het beroep op openbaarheid van bestuur, op basis waarvan de pers (Trouw en RTL-nieuws) uiteindelijk documenten boven tafel kregen, waardoor de hele toestand publiekelijk bekend werd, die mogelijkheid voor de pers zou hij graag willen beperken. Dit gaat veel verder dan het belang van de ouders alleen, dit raakt het hart van de democratie.
Ouders kregen van de ene dag op de andere, zonder enige vooraankondiging een gigantische rekening in de bus. En mochten absoluut niet weten waarom. Betalingsregeling mocht niet. Ouders mochten niet weten waarom. Tweede kamer stelde vragen, Ook zij mochten niets weten. Informatie werd achtergehouden. Tot op de dag van vandaag moet er nog steeds informatie boven tafel komen.
De gevolgen zijn gigantisch. Ik ken zo'n ouder. Ze moest direct stoppen met werken, kinderopvang was niet meer mogelijk, kun je niet uit eigen zak betalen. Zelf ontslag nemen, dus geen inkomsten. Rechtszaken die niets uithaalden. Schulden, beslag op woning, ruzie, echtscheiding. Tot op de dag van vandaag heeft ze nog steeds geen antwoord op de vraag: waarom. Ze heeft zich er ten slotte bij neergelegd, is weer gaan werken (zonder kinderopvang) heeft de schuld uiteindelijk afbetaald en staat nu in feite nog steeds met lege handen. Geen schuld meer, maar ook geen eigen woning, geen relatie, geen vertrouwen meer in de rechtspraak, en moe, vooral moe. Te moe om zich nog te melden bij het loket voor de gedupeerden. Bang om weer in dezelfde rollercoaster terecht te komen.
Deze ouders hadden geen loket waar ze netjes werden behandeld. Ze hadden een minister die dacht dat hij hen moest wijzen op het telefoonnummer van de belastingdienst, terwijl de mensen achter dat telefoonnummer opdracht hadden gekregen om geen informatie te geven.
Dit probleem is echt van een andere orde geweest. Een buitencategorie georganiseerde kafkaiaanse mistoestand.
Tsjor