U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Jeugdzorg 2
Norbert Klein.
Van hem is de aangenomen motie om rechtsmiddelen tegen ouders als OTS en UHP blijvend via de kinderrechter te laten verlopen.
Ook in het partijgprogramma staan zaken die de discussie de goede kant uit kunnen helpen. In mijn optiek dan.
"Centraal in het onderwijs moet de leraar staan. Een gemotiveerde, goed opgeleide, goed betaalde, enthousiaste leraar inspireert en stimuleert leerlingen om het beste uit zichzelf te halen. Leraren vervangen we niet door robots of I-pads. Veilige nieuwe technologie wordt ingezet om leraren kansen te geven leerlingen te laten excelleren, ieder op zijn of haar niveau. Ook kinderen met beperkingen schrijven we niet af door ze “bezigheidstherapie” te geven. We geven deze juist kansen door nieuwe methodes en technieken die speciaal voor hen ontwikkeld zijn, toe te passen."
Er zijn meer verstandige verkiezingspunten over zorg en onderwijs. Praten met en niet over de doelgroep. Meer controle op OTS en UHP en de rechtmatigheid en doelmatigheid daarvan.
Het basisinkomen.
Verder zijn ze voor de legalisering van het verbouwen van wied.
En met 'Fix the basics' willen ze meer respect voor de grondwet en de rechtstaat voor iedereen, ook voor minderheidsgroepen.
En een keuze voor Europa. Ceremonieel Koningschap.
Vrijzinnig en verstandig.
https://www.facebook.com/SOS.Jeugdzorg/posts/938948622878247
En werkt samen met SOS Jeugdzorg.
Wat je ook mag vinden van ABA, er is interesse in nieuwe behandelvormen en niet het pappen en nathouden, maatregelen zonder zorg, van de huidige jeugdzorgellende.
Wiki
https://nl.wikipedia.org/wiki/Roy_Meadow
Alsnog de link voor bovenstaand verhaal over de 'uitvinder' van MBP.
"Meadow berekende uit medische statistieken de waarschijnlijkheid van het optreden van wiegendood in gezinnen vergelijkbaar met dat van Clark. Dit getal kwadrateerde hij om de waarschijnlijkheid te verkrijgen dat twee kinderen een dergelijk lot zou treffen; hij kwam uit op 1 op 73 miljoen en presenteerde dit getal aan de jury. De Royal Statistical Society deed daarop een persbericht uitgaan, waarin deze haar bezorgdheid uitsprak over deze simplistische berekening, die geheel in strijd was met de regels van de kansrekening: Meadow had stilzwijgend aangenomen dat twee optredens van wiegendood onafhankelijke gebeurtenissen zouden zijn, hetgeen bij medische condities zonder overtuigend bewijs geenszins aangenomen kan worden."
Gezien de negatieve rating van de medische status van dr. Meadow is het dan wel handiger om het niet meer over MBP te hebben, maar je te concentreren op een diagnose bij het kind, PCF die de ouder alleen indirect schuldig maakt. Het effect is hetzelfde, kind weg.
die statistiek over het aantal PCF kinderen dat er zou moeten zijn (volgens VT artsen) komt van een geschrapte arts, waarvan het onderzoek volledig onderuit is gehaald door mensen die wèl verstand hebben van statistiek of geneeskunde. Wauw. En daar gaan ze dan in Nederland het "juiste aantal" gevallen bij zoeken.
kinderarts
Ik heb liever de kinderarts die tegen zijn studenten zei: denk eraan, de eerste regel in de kindergeneeskunde is: de moeder heeft altijd gelijk. Van daaruit ga je verder kijken.
Ja Li
Deze kindermishandelingsbelevingsamateurs vinden echter dat dat juist teveel gebeurt dat er op ouders vertrouwt wordt die dat niet verdienen. We moeten nog meer alleen aan het kind denken. En niet uitgaan van de ouder. Ze hebben problemen met risicoinschatting en weten niet welke ouder je wanneer wel kunt vertrouwen.
En zo blijf je tegenover elkaar staan. Niemand had beter voor mijn kinderen kunnen zorgen dan ikzelf en dat je ouderschap dan met dit soort beschuldigingen onderuit gehaald wordt ondermijnt je mogelijkheden om goed voor je kinderen te zorgen.
Nou ja, alles om 'kindermishandeling' te voorkomen. Dan maar liever zelf gaan mishandelen. Alles voor het goede doel.
Die cijfers, mishandeling door de overheid van ouders en kinderen, kan niet anders, die cijfers gaan nog meer stijgen met dit PCF-concept. Zie de dossiers bij de BVIKZ.
ja precies
dan maar zelf mishandelen. En je niks aantrekken van mensenrechten. Erg...
Junk science
Ranada van Kralingen vind diverse artikelen -volg haar twitter-, met name over de hausse van MBP aangericht door de later uit zijn ambt gezette dr Meadow.
Ik weet wel een aantal artsen die ik graag hetzelfde pad zou laten volgen voor ze meer schade aanrichten. Van Ranada begrijp ik dat een van deze artsen al een behoorlijk aantal tuchtzaken heeft verloren. Dus met advocaat ben je tegenwoordig wel iets beter uit als je een ziek kind hebt.
https://www.psychologytoday.com/articles/200709/munchausen-unusual-suspects
"After Roy Meadow testified that the chance of two such deaths was 73 million to one, Clark was convicted of murder and sentenced to life in jail. But Meadow's calculations were wrong—he'd literally made mistakes in math. The correct statistic was 200 to one, a world of difference to the court.
When Clark won her appeal in 2003, it was as if the blinders came off in Great Britain. Excoriated for skewed statistics and the by-then discredited profile (mothers of genuinely sick children are often intensely involved in their children's care), Meadow almost lost his medical license and soon after, retired. Southall too came under fire after accusing Clark's husband, Stephen, of smothering his sons. The accusation was based on no more than Southall's impression of Stephen on TV.
For months, stories of wrongly accused parents rang through the British tabloids. This was junk science, members of Parliament and the British medical establishment ultimately declared."
Het idee dat je veroordeeld wordt voor een inbraak op grond van statistiek, kansberekening en profilering zou niemand accepteren. Uitsluitend het bewijs dat je het ook echt gedaan hebt.
Echter in deze tak van sport, de kindermishandeling, is het bij gebrek aan echt bewijs je veroordeling en op zijn minst aanleiding tot een 'dossiertje' waar van alles negatief, gelogen, verdraaid, uit de context, opgediend wordt in de verwachting dat het de rechter wel zal imponeren, wat het dan ook doet.
Daarom hanteert men ook wel de term 'heksenjacht'.
Liveblog Hoger Beroep UHP Amir Mouradi
http://www.dvhn.nl/drenthe/Ouders-doodzieke-Amir-10-vechten-voor-eerherstel-bij-hof-22535146.html
Inmiddels hebben de ouders niet alleen een nieuwe huisarts maar ook een huurhuis in Groningen - vanwege de soms noodzakelijke opname in het UMCG.
Niet duidelijk of er vandaag een uitspraak zal zijn over voortzetting van de OTS en UHP.
Dat zou ons toch nooit overkomen?
"Heksenjacht' op ouders zieke kinderen raakt ook gezin uit Haaksbergen""
Gezin heeft twee jongens met het Ehlers-Danlos syndroom en een van beiden ook nog een zeldzame ziekte waardoor hij veel, soms ondraaglijke, pijn heeft aan zijn ingewanden waardoor voeding en groei een zorg zijn.
De familie is bezig met -fondsenwerving voor- behandeling in Amerika omdat er in Nederland te weinig bekend is
Daarover rapporteren ze op een blog. Over ziekte, behandeling en Passend Onderwijs.
https://dagboek.ricojay.fund/2017/06/
"Het was even stil maar niet zonder reden.
Datgeen waar je nooit stil bij staat, waar je, met name de laatste tijd, veel over hoort van lotgenoten, dat zou ons toch nooit overkomen, er was immers geen enkele reden toe.
Het jaren lang strijden om de juiste zorg voor je kinderen te krijgen, diëten, sporten, muziek, en alles wat je als ouders kan doen om je kinderen zo ‘normaal’ mogelijk te laten functioneren in het leven, heeft er echter toe geleid dat ook wij vanmorgen met een instantie aan tafel zaten welke een andere mening is toegedaan."
Uitspraak uithuisplaatsing stervend kind
http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBNNE:2017:3720
Dankjewel Vaas
Duidelijk is dat hier alle punten ten nadele van de ouders zijn uitvergroot. Topklinische zorg thuis wordt verwacht van de ouders waar het verpleeghuis dat zeker niet kan bieden en het nog maar de vraag is wat belangrijker is. De topklinische zorg of het verblijf thuis.
Allerlei bureaucratisch gedoe, het tijdig bestellen van medicatie, afbellen van het dagverblijf als kind ziek is, kind insturen naar het dagverblijf waar het koorts blijkt te hebben.
Ziet er ernstig uit, maar denk maar eens aan een kind op de gewone reguliere dagopvang. Met de huidige drukte van ouders kan het iedereen een keer overkomen dat je vergeet het dagverblijf af te bellen.
Het is staande praktijk dat een opvang je kan bellen omdat een kind koorts blijkt te hebben.
Dat is vragen om een securiteit die in het dagelijkse leven niet bestaat.
Dat de COA zelf nalatig blijft door een bestelde sonde weken in een opslag te laten of vader de medicatie niet meer te geven, want het loket is dicht, en zo zijn er vermoedelijk nog veel meer punten waar ook een professionele organisatie met opgeleidde medewerkers steken laat vallen, protocollen en communicatie zijn nou eenmaal een dingetje, lees je er niet aan af.
Een generatie geleden hadden we helemaal geen tilliften en waarom het bezwaarlijk is dat een kind in het familiebed slaapt lijkt me al helemaal geen punt van discussie.
Het is de nadruk op zogenaamd falen van de ouders waar zij de zorg voor hun ernstig zieke kind inbedden in hun dagelijks leven, zou ondersteunt moeten worden door de zorg. De zorg is er om het normale leven van het gezin mogelijk te maken.
Als je beseft hoe lastig het is om met instanties om te gaan als je een ziek kind hebt dan zijn deze ouders in het nadeel omdat er ook makkelijk conflicten ontstaan door machtsmisbruik van de hulpverlening, onbegrip en taalproblemen. Je zou willen dat hulpverleners meer compassie hebben met ouders die in deze moeilijke situatie hun zieke kind meenemen in hun dagelijks leven.
Suboptimale zorg lijkt me te prefereren boven topklinische zorg zonder zijn ouders.
Maar zover gaat de rechtbank niet.
Ik heb veel bewondering voor deze ouders die daarbij ook nog hun waardigheid bewaren bij het opkomen voor hun kind. HOe nederig moet je zijn om hulp te krijgen? Mag je niet boos worden of teleurgesteld of in discussie? Heb je geen rechten?
Koppig
Vooral vader wordt verweten overal over in discussie te gaan. Echter was het een braverik geweest die ja en amen zei dan zat het gezin al lang weer met niets aan zorg in Afghanistan. Waar ze nu een verblijfsvergunning hebben en zorg voor hun kind in een AZC en kans op een aangepast huis.
Die mondigheid, die echt wel koppigheid kan worden in de omgang met al dit soort overheidsinstanties, nodig om voor een ziek kind op te komen, kan makkelijk in je schoenen geschoven worden als gebrek aan medewerking.
Dat imponeert mij ook al niet.
Dat is de val van de jeugdzorg
Ben je mondig, dan word je verweten een querulant te zijn. Probeer je je juist redelijk op te stellen, dan ben je niet mondig genoeg en alleen al daarom niet in staat voor je kind te zorgen.
Het is een soort zwart gat waar je als ouder onherroepelijk in wordt gezogen.
Wat en hoe je het ook doet, als je eenmaal met de jeugdzorg/kinderbeschermingsfanatici in aanraking komt, zorg dan dat je goed beslagen ten ijs komt, informeer je, en neem een goede en ervaring advocaat!
Lees ondertussen dit even
https://bron.fontys.nl/kinderen-de-dupe-van-jeugdwet-bezuinigingen-en-onzekerheid
Eindhoven,
05
oktober
2017
Kinderen de dupe van Jeugdwet, bezuinigingen en onzekerheid
Kinderen en gezinnen zijn niet beter geworden van de nieuwe Jeugdwet, is de conclusie van het onderzoek dat Fontys-lectoraat Beroepsinnovatie Social Work uitvoerde in samenwerking met instellingen en gemeenten in Zuidoost-Brabant.
“Onze conclusies gaan ook op voor de rest van Nederland”, zegt lector Lilian Linders (op de foto). “Dit geldt echt niet alleen voor deze regio. Alleen hebben deze instellingen hun deuren geopend omdat ze willen leren en vooruit komen. De conclusies liegen er natuurlijk niet om. Bezuinigingen en onzekerheid over de middelen droegen eraan bij."
"Het wordt tijd om door te groeien en voor een volwassen uitvoering van de Jeugdwet. En het vraagt aan ons als Fontys om onze studenten goed voor te bereiden, zodat ze straks in het werkveld als professionals deze fikse uitdaging aankunnen.”
Deze nuancering wil Linders nog graag maken bij de uitkomsten van het onderzoek, zoals in onderstaand opiniestuk beschreven. [Petra Merkx]
Onderstaande opiniebijdrage is geschreven door Fontys-docent-onderzoekers Jitske van der Sanden, Lilian Linders, Dana Feringa en Floor Peels.
De komst van de nieuwe Jeugdwet deed begin 2015 behoorlijk wat stof opwaaien. De wet moest nogal wat problemen in de jeugdzorg oplossen. Zo verliep de hulp aan kinderen vaak in een traag tempo en moesten ze herhaaldelijk hun verhaal doen aan steeds wisselende professionals. Daarbij kregen ze ook nogal eens etiketten opgeplakt, zoals ADHD en PDD-NOS.De nieuwe Jeugdwet moest dat oplossen. Verschillende soorten beroepsgroepen zouden uit hun eigen bastions komen en gaan samenwerken in ‘multidisciplinaire teams’. Er zouden kortere lijntjes en betere samenwerkingen tussen professionals uit verschillende domeinen ontstaan. Gezinnen zouden een duidelijk aanspreekpunt krijgen. In plaats van zich blind te staren op problemen zouden professionals bovendien voortaan uitgaan van wat mensen wel kunnen, van hun krachten.
Kunnen we anno 2017 stellen dat de uitvoering van de Jeugdwet tegemoet komt aan deze beloftes? Dat valt tegen. We onderzochten de afgelopen jaren de werkbesprekingen van uiteenlopende maar wel samenwerkende beroepskrachten in de jeugdzorg, het jeugdwelzijn en de jeugdgezondheidszorg in de regio Zuidoost-Brabant. Denk daarbij onder andere aan professionals werkzaam in een zorgadviesteam op een school, een wijkteam, een gezondheidscentrum en een team gericht op spoedhulp en veiligheid. Onze conclusie is schrijnend: het kind en het gezin krijgen bepaald nog geen betere hulp en ondersteuning. Zij verdwijnen achter een stofwolk van wantrouwen, verwarring en onzekerheid.
Dat het kind en het gezin naar de achtergrond verdwijnen, komt op de eerste plaats doordat verschillende typen professionals elkaar wantrouwen. Professionals weten niet wie waar voor verantwoordelijk is en hebben onuitgesproken verwachtingen ten aanzien van elkaar. Verwachtingen blijken daarnaast vaak niet gebaseerd op feitelijke checks. Ook twijfelen beroepskrachten over de mate van kundigheid van de ander.
Tijdens de vele overleggen die we bijwoonden viel het ons op dat professionals vooral hun beklag willen doen en dat ze het merendeel van de tijd besteden aan het uiten van onvrede over andere betrokken professionals. Discussies kenmerken zich door een sterk ‘wij-versus-zij-gevoel’: ‘Wij doen ons werk wel goed, maar zij …’.Zo zegt een medewerker van een jeugdzorginstelling over haar collega’s in het wijkteam: “Zij hebben helemaal geen ervaring met kinderen en jeugd”. Een medewerker uit het wijkteam uit op zijn beurt zijn onvrede over de werkwijze van professionals werkzaam bij een jeugdzorginstelling: “Zorgaanbieders zeggen tegen ouders dat ze bepaalde hulp moeten afdwingen zodat ze tegen ons zeggen ‘we willen het en we krijgen het’. Ik ga er niet meer mee aan tafel”.
Naast wantrouwen doet ook de onduidelijkheid over nieuwe kaders en regels de kwaliteit van de zorg aan kinderen en gezinnen geen goed. ‘Wie doet nou wat en hoe is het nou geregeld’, vragen professionals zich met regelmaat af. Gemeenten die (steeds opnieuw) het wiel aan het uitvinden zijn en de spelregels regelmatig veranderen, helpen daar niet bij.Een orthopedagoge vertelt: “Ik werk met drie gemeentes samen, dat maakt het gecompliceerd want ze hanteren geen eenduidig beleid. Iedere gemeente bedenkt wat ze belangrijk vindt”. Professionals zijn veel kostbare tijd kwijt met het uitzoeken van ‘de regels’, tijd die ze ook hadden kunnen besteden aan het kind en het gezin.
Ten slotte zijn professionals in de jeugdsector onzeker. Ze twijfelen, bewust maar soms ook onbewust, over de mate waarin zij zelf over de capaciteiten beschikken die de nieuwe Jeugdwet vereist. Het vraagt nogal wat van ze: niet langer diagnosticeren en problematiseren, maar uitgaan van mogelijkheden en kansen van een gezin, en dat alles liefst met ondersteuning van het sociale netwerk.Een band aangaan met jeugdigen en hun ouders, maar tegelijkertijd ook op een zakelijke manier naar een zorgvraag kijken: wat vergoeden we wel, en wat niet, en hoe verkoop ik dat aan ouders?
Tijdens een casuïstiekbespreking van een wijkteam komt het inschatten van de veiligheid in een gezin aan bod: “Maar wij hebben die expertise toch helemaal niet. Als ik een verkeerde inschatting maak, wat dan? Ben ik dan verantwoordelijk?”, vraagt een wijkwerker zich vertwijfeld af. Ondanks dat ze twijfelt of ze wel competent is neemt ze toch een besluit over de mate van veiligheid.Een andere medewerker van een wijkteam twijfelt over de gevraagde nieuwe zakelijkheid: “Dan denk ik, ja dat klinkt allemaal leuk, maar die zakelijkheid hebben wij ook niet zomaar. Dat hebben wij nooit gehad als hulpverlener en nou moet je dat plotseling gaan doen”. Bovendien staat de vereiste zakelijkheid op gespannen voet met het – meestal niet goedkope - maatwerk dat gezinnen vaak nodig hebben.
Voor de zekerheid kiezen professionals daarom voor de verfoeide gewoonten van het oude systeem: medicaliseren, etiketteren en problematiseren. In ons onderzoek signaleren we kortom, dat veel professionals zich de nieuwe manieren van werken die horen bij de transformatie in de jeugdzorg nog niet hebben eigen gemaakt. Dat is verklaarbaar, want het druist vaak in tegen de wijze waarop ze zijn geschoold en opgevoed. Het verhindert hen echter om het kind te ondersteunen.
De beroepskrachten, hun managers en de gemeenten zijn al met al vooral met zichzelf bezig, met hun onderlinge positionering, met randvoorwaarden en processen. Is het een kwestie van tijd? Ja, want zo’n ingrijpende operatie is niet in een vloek en een zucht gepiept. Maar het kind en het gezin mogen daar niet de dupe van zijn.
Het is zaak dat opleidingen, organisaties voor jeugdhulpverlening en gemeenten de handen ineen slaan om tot maatregelen te komen, zodat het kind en het gezin nu echt centraal komen te staan bij de uitvoering van de Jeugdwet. Niet alleen woorden, maar daden dus.Dat betekent ten eerste een andere attitude: dat het wijzen naar elkaar ophoudt en dat iedereen aannames over elkaar bij elkaar checkt. Uitgangspunt moet zijn dat allen naar vermogen doen wat nodig is om een gezin verder te helpen.
Daarnaast: multidisciplinair werken is leuk, maar dat betekent niet dat er dan niemand verantwoordelijk is. Er dient een regisseur te zijn die samen met het gezin een plan van aanpak opstelt, de uitvoering en voortgang bewaakt en ingrijpt als de situatie erom vraagt.Zorg verder dat systemen ondersteunend zijn aan het helpen van gezinnen (in plaats van aan de regelbehoeften van organisaties en gemeenten). En ten slotte; zet beroepskrachten in op waar ze goed in zijn en heb ook oog voor de mogelijkheden van kinderen en gezinnen. Zo kan het werken vanuit de nieuwe Jeugdwet doorgroeien naar een volwassen aanpak voor kinderen.
Dit opiniestuk is op 5 oktober ook in Eindhovens Dagblad gepubliceerd.
niet naar huis helaas
http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:GHARL:2017:8800
ÒTS
Als ik het goed begrijp is iedereen juist wel van mening dat de gehandicapte jongen naar huis gaat maar onder voorwaarden dat hij daar voldoende zorg kan krijgen. De gezinsvoogd zet zich daar voor in.
De problemen in de samenwerking tussen ouders en hulpverlening worden met name geweten aan star gedrag van de vader. Samenwerken is ook moeilijk en je hoopt dat er compassie is voor de toch wel begrijpelijke emoties die er bij de ouders, zeker inmiddels, leven over het gebrek aan zeggenschap en de afwikkeling van altijd optredende stroefheden in de levering van zorg en incidenten daarbij. Bemoeilijkt door taalproblemen.
En omdat ouders denken dat zij er over gaan en dat blijkt nogal tegen te vallen.
Hopelijk blijft de gezinsvoogd zich inzetten om hulp thuis te regelen of in samenspraak met de ouders elders (logeerhuis waar ouders bij kunnen blijven). Het kan altijd zomaar omslaan, daardoor blijft het kwetsbaar.
Als ik het goed begrijp is de jongen nog steeds in het ziekenhuis. Waar de ouders bij hem kunnen zijn.
MBP bij chronisch ziek kind
https://www.marysjabbens.nl/blog/veilig-thuis-wilde-kapot-maken/
"Toen wilde Veilig Thuis het medisch dossier van ons kind. Maar dat stonden wij niet meer toe. Ze gingen veel te ver. Ook een gesprek met de kinderen verbood ik. Zij mochten niet de dupe worden van deze walgelijke praktijken.
De melder wordt serieuzer genomen dan alle zorgprofessionals en wij als ouders bij elkaar? Wij besloten om niet meer mee te werken.
Ik vroeg ze na weer een emotioneel telefoongesprek wanneer deze laster ophield. Ik wilde gewoon normaal kunnen leven zonder als verdachte te worden beschouwd. Sterker nog: Wij waren niet eens verdacht…
Wij werden vanaf het begin als schuldigen gezien en moesten maar lijdzaam afwachten totdat het weinig integere onderzoek van VT een keer afgerond zou zijn."
Onjuiste MBP verdenking: schadevergoeding na spoed UHP
Dat zie je toch echt niet vaak. Het is deze advocaat gelukt om voor ouders die ten onrechte, en ten nadele van de baby, beschuldigd zijn van MBP, een schadevergoeding en vergoeding van gemaakte kosten te regelen via de rechtbank. Echt geweldig.
"De heer en mevrouw Venema stappen naar het EHRM met deze kwestie. Het EHRM stelt hen in het gelijk en veroordeelt Nederland tot een vergoeding van € 15.000,- aan immateriële schade en een vergoeding van € 22.475,- aan gemaakte kosten voor de heer en mevrouw Venema."
richtlijnen jeugdzorg
Op www.richtlijnenjeugdzorg.nl zijn de richtlijnen gepubliceerd die men enkele beroepsverenigingen hebben ontwikkeld ingevoerd willen zien in de praktijk en het onderwijs. Het initiatief loopt al vanaf 2014. Op de website kun je reageren op bepaalde richtlijnen. Genoeg werk dus!
Tsjor
Wat bedoel je Tsjor?
"Richtlijnen voor jeugdhulp en jeugdbescherming zijn er om jou als professional te ondersteunen in je dagelijkse werk."
"ADHD - Crisisplaatsing - Ernstige gedrags-problemen - Kinder-mishandeling -
KOPP - Middelen-gebruik - Multi-probleem-gezinnen - Pleegzorg - Problema-tische gehechtheid - Residentiële jeugdhulp - Samen met ouders en jeugdige beslissen over passende hulp - Scheiding en problemen van jeugdigen -
Stemmings-problemen - Uithuis- plaatsing"
Deskundigen die hun hulpaanbod op deze wijze etaleren?
De negatieve etikettering spat er vanaf. Lijkt me geen kruid tegen gewassen.
Ik had kinderen met angsten en rigiditeit. Flippen, frustratie, doodswens, woede-aanvallen, onbegrip. Hoe kom ik hier dan bij als ouder? Niet denk ik.
O, en
Dingen zien die er niet zijn.
Dat is nou juist het probleem dat je op een grote hoop gegooid wordt als zogenaamd multiproblemgezin, UHP, crisis enzovoort.
Ik wil er dan ook niets meer mee te maken hebben. Ze professionaliseren zichzelf maar, zonder mij.
Ik ga me met mijn eigen hobbies bezighouden en niet met trekken aan een dood paard.
Als zij het niet beter doen
heb jij eronder te lijden. En jij weet beter dan zij, wat ze kunnen doen om het beter te doen.
Tsjor
Gaan ze echt niet doen Tsjor
https://www.jeugdbescherming.nl/index.php/product/allemaal-gekkies/
Heug je nog dit positieve initiatief tot vruchtbare samenwerking?
Gaan ze ouders multiproblemcasussen voorleggen.
Je bent al een minkukel voor je binnen bent.
Ik weet helemaal niets van multiproblemgezinnen! Ik heb geen multiproblemgezin!
Er zal een scheiding moeten komen tussen vrijwillige en verplichte hulp. En die meldcode mag de eerstkomende duizend jaar in de la. Inclusief al die aandachtsfunctionarissen en e-trainingen.
Voortaan gaan hulpverleners van de diverse gremia zich weer gewoon bezig houden met het ontwikkelen van effectieve hulpprogrammas voor ouders en kinderen. En wie wel eens twijfelt als er echt iets ergs zou kunnen zijn die belt, net als vroeger eens met een vertrouwensarts. Die heeft een kantoortje op de deelraad en daar kun je verstandig mee praten zonder protocol.
Gaan ze niet doen Tsjor
Want ze vinden allemaal 'kindermishandeling' zo erg dat ze nog liever ouders en kinderen systematisch zelf mishandelen dan dat je er mogelijk een terecht aangewezen hebt. Want hulp is het ook al niet.
Het is een industrie.
Ik kwam vandaag nog zon jeugdbeschermingstype tegen. Gelukkig met pensioen! Anders adviseer ik ze om een echt vak te leren en echt te gaan helpen.
Update Amir Mouradi
"Advocaat Breeveld noemt het hele proces „onethisch”. Volgens haar is de ondergrens van verzorging allesbehalve bereikt. De ouders willen ook het beste voor Amir, zegt ze, en er is wat haar betreft vooral sprake van misverstanden. „Dat de ouders gewoon willen meewerken, wordt niet gehoord. Het is al snel: ze snappen de taal niet, er is een cultureel probleem, dit is hoe het in Nederland gaat, dit is het systeem.”
De advocaat onderzoekt nu of ze in cassatie kan gaan en misschien zelfs kan doorprocederen tot het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Volgens haar is het een fundamenteel recht dat een kind in de laatste fase van het leven bij de ouders kan zijn. „Dat steekt ver boven een juridisch conflict uit."
Paper: MBP definitief weerlegd door dr Helen Hayward-Brown
http://www.drhelenhaywardbrown.net.au/paper.htm
Niet voor niets probeert men door uitsluiting van MBP en de introductie van PCF als losstaande diagnose wetenschappers als dr Helen Hayward Brown te neutraliseren.
Zij weerlegd namelijk al definitief de valse beschuldigingen juist van ouders/moeders met zieke kinderen door te beschrijven hoe de constructie van valse bewijzen ontstaat. Met voorbeelden van ouders met zieke kinderen uit Amerika, Nieuw Zeeland, Engeland en Australie. Waar zoals we al weten deze hetze die nu in Nederland de kop opsteekt eerder endemisch werd dankzij dr Meadow.
De paper werd al in 1999 gepresenteerd in Australie op een congres over kindermishandeling.
De subtitel is niet voor niets: "Primum non nocere" ("Above All, do no harm")
Het is namelijk nogal een schadelijke beschuldiging. Schadelijk voor het welzijn en de gezondheid van ouder en kind.
Dr Helen Hayward Brown heeft ter informatie een soort model casus uitgelegd in haar paper om diverse aspecten van deze schadelijke gang van zaken te expliciteren. Haar voorbeeldcasus heet Heather.
"The parent narratives I heard, with supporting documentation, told a completely different story to the "official" medical one. Baldwin (1999) refers to the medical narrative as the "metanarrative", where a "tactic of narrative privilege" occurs in relation to parent narrative. Blakemore-Brown (20/20 video n.d.) also states that because these parents’ stories are viewed as "lies", they are never believed."
Vooral als je eerst ouders beschuldigd van kindermishandeling, vervolgens worden de zogenaamde deskundigen gezien als objectief en alwetend, dan zie je meteen waarom die twee verhalen zo kunnen verschillen. En welk verhaal dan de voorkeur krijgt.
Dat is ook voortdurende het probleem. Ouders worden afgeschilderd als al dan niet opzettelijk falende tokkies. De waardigheid die ouders zelf hebben wordt systematisch afgebroken.
Bescherming wordt hier gevonden in wel steunende kinderartsen en anderen, wel feitelijk onderzoekende officieren van justitie maar ook lobbyende en steunende ouderorganisaties.