U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Jeugdzorg 2
Norbert Klein.
Van hem is de aangenomen motie om rechtsmiddelen tegen ouders als OTS en UHP blijvend via de kinderrechter te laten verlopen.
Ook in het partijgprogramma staan zaken die de discussie de goede kant uit kunnen helpen. In mijn optiek dan.
"Centraal in het onderwijs moet de leraar staan. Een gemotiveerde, goed opgeleide, goed betaalde, enthousiaste leraar inspireert en stimuleert leerlingen om het beste uit zichzelf te halen. Leraren vervangen we niet door robots of I-pads. Veilige nieuwe technologie wordt ingezet om leraren kansen te geven leerlingen te laten excelleren, ieder op zijn of haar niveau. Ook kinderen met beperkingen schrijven we niet af door ze “bezigheidstherapie” te geven. We geven deze juist kansen door nieuwe methodes en technieken die speciaal voor hen ontwikkeld zijn, toe te passen."
Er zijn meer verstandige verkiezingspunten over zorg en onderwijs. Praten met en niet over de doelgroep. Meer controle op OTS en UHP en de rechtmatigheid en doelmatigheid daarvan.
Het basisinkomen.
Verder zijn ze voor de legalisering van het verbouwen van wied.
En met 'Fix the basics' willen ze meer respect voor de grondwet en de rechtstaat voor iedereen, ook voor minderheidsgroepen.
En een keuze voor Europa. Ceremonieel Koningschap.
Vrijzinnig en verstandig.
https://www.facebook.com/SOS.Jeugdzorg/posts/938948622878247
En werkt samen met SOS Jeugdzorg.
Wat je ook mag vinden van ABA, er is interesse in nieuwe behandelvormen en niet het pappen en nathouden, maatregelen zonder zorg, van de huidige jeugdzorgellende.
Bevoegdheid
Overigens heeft dit gezin op humanitaire gronden, vanwege de (terminale) ziekte van hun zoon, dankzij de discretionaire bevoegdheid van de minister, of de staatssecretaris van justitie, een status gekregen.
Dat is gelukkig wel goed gegaan. Helaas hebben ze, ook na vier jaar, nog steeds geen eigen woning, dan zouden ze minder last hebben gehad van de beperkingen van het AZC in de zorg voor hun zoon.
Update rechtzaak Amir Mouradi
"De kinderbescherming hoeft de terminaal zieke 10-jarige Amir nog niet over te dragen aan zijn ouders in het azc in Emmen. De rechter vindt dat geregeld moet worden dat de ouders hun zoon dagelijks kunnen bezoeken in de instelling waarin hij is geplaatst.
De toestemming voor de voorlopige ondertoezichtstelling en de uithuisplaatsing van de ongeneeslijk zieke jongen is door de kinderrechter verlengd tot 5 november.
,Maar dat is een uiterlijke termijn”, zegt waarnemend regiodirecteur Robert Vonk van de Raad voor de Kinderbescherming Noord-Nederland. ,,Het betekent niet dat het nog zo lang moet duren. Als morgen blijkt dat artsen het verantwoord vinden dat de jongen naar huis kan, dan gebeurt dat. Wij willen ook toewerken naar een hereniging van ouders en kind. De jongen gaat terug naar zijn familie, zodra blijkt dat deskundigen en de gezinsvoogd vinden dat de omstandigheden zo zijn aangepast dat de ouders verantwoorde zorg kunnen geven.”
Advocaat Joancy Breeveld van de ouders van Amir is licht teleurgesteld over de uitspraak, maar niet helemaal ontevreden. ,,De maatregel is met een maand verlengd. De kinderbescherming had om een verlenging van drie maanden gevraagd. Zoals ik het zie, vindt de rechter dat de komende tijd door voogdij-instelling Nidos en de kinderbescherming moet worden gewerkt aan terugkeer naar de ouders
De kinderbescherming en Nidos moeten er van de rechter voor zorgen dat de ouders dagelijks omgang kunnen hebben met hun zoon."
Schandalig
Dit is echt een schandaal. Zet de hele familie desnoods in een hospice. Een stervend kind hoort bij zijn ouders.
Hoger beroep Amir Mouradi
"Maar de vader en de moeder van de jongen vinden dat ze niet zo lang kunnen wachten. Hun advocaat Joancy Breeveld zegt: ,,Zij vrezen dat Amir snel zal overlijden. Zijn vader en de moeder willen in de laatste fase van zijn leven continu bij hem zijn en voor hem zorgen....
De kinderrechter vindt dat het voor de ouders mogelijk moet worden gemaakt om dagelijks omgang te hebben met de jongen. ,,Praktisch is dat nauwelijks uitvoerbaar”, zegt de advocaat. ,,Zij wonen in Emmen en Amir zit in een instelling in Bedum. De ouders hebben geen eigen vervoer.” De jongen is twee weken geleden door de kinderbescherming in een gehandicapteninstelling geplaatst. Sindsdien gaat het volgens de advocaat duidelijker slechter met hem. De ouders hebben Amir twee keer mogen bezoeken. In hun ogen kan de instelling niet de zorg, warmte en vertrouwen bieden die hun stervende zoon nodig heeft............
De advocaat vindt ook dat, als er al gronden waren voor een uit huis plaatsing, deze nu niet meer van toepassing zijn. ,,Op dat moment had de familie geen huisarts. Die hebben ze nu wel. De ouders hebben een nieuwe huisarts gevonden en waren en zijn bereid om specialistische hulp aan te nemen.” De raadsvrouw is van mening dat een hogere rechter met spoed naar de zaak moet kijken. Zij hoopt dat het gerechtshof in Leeuwarden het hoger beroep zo snel mogelijk kan behandelen. De kinderbescherming heeft laten weten dat het niet uitgesloten is dat Amir onder voorwaarden op korte termijn met zijn ouders wordt herenigd. ,,Als dat gebeurt, trek ik mijn hoger beroep in..."
Amir Mouradi naar het ziekenhuis
De instelling kan niet de zorg bieden die de ouders boden, dag en nacht, en Amir is snel achteruit gegaan.
Gelukkig mogen de ouders in het ziekenhuis bij hem blijven, hopelijk ook voor hem zorgen, want ook het ziekenhuis kan vast niet bieden wat de ouders aan continue zorg en liefde voor hun kind bieden.
Humaan
Inmiddels een veel humanere situatie. Amir in het UMCG, ik verwacht op een kinderafdeling en daar is over het algemeen onbeperkt bezoek mogelijk van ouders/verzorgers en kun je soms zelfs naast je kind slapen en zelf voor je kind zorgen.
En de familie verblijft in het Ronald McDonaldhuis zodat ze elk moment bij hem kunnen zijn.
Kan toch zin hebben denk ik dan om dit soort onmenselijke zaken in de openbaarheid te gooien.
In elk geval beter dan je kind op een geheime locatie met ondermaatse zorg waar je hem achteruit ziet gaan.
En dan het trauma dat je stervende kind van je afgenomen wordt. Niet te filmen.
Maar fijn dat het nu zo geregeld is. Hopelijk in goede orde en naar tevredenheid van iedereen.
AnneJ
Ik las net dat de ouders van Amir en hun andere kinderen nu in het RonaldMcDonaldhuis verblijven.
http://www.rtvnoord.nl/nieuws/183666/Doodzieke-Amir-herenigd-met-familie
Wat een onnodig leed weer. Dit had toch meteen geregeld kunnen worden zo...
Ja Mirreke
https://www.stichtingliva.nl/over-stichting-liva
Geholpen door de stichting LIVA, steun, ook financieel, voor ouders met een ernstig ziek kind. Ik had er nooit van gehoord maar zij helpen nu ook de familie van Amir Mouradi met de kosten voor het verblijf in het RMdD huis.
Ze zijn afhankelijk van donaties. Opgezet door ouders die zelf een ziek kind hadden met ziekenhuis opname.
Deze gelezen?
http://www.rtvnoord.nl/nieuws/183653/Column-Veilig-thuis
Veilig Thuis. Zo heet dus de organisatie die een stervend en verstandelijk gehandicapt jongetje weghaalt bij zijn ouders en onderbrengt in een instelling ver bij hen vandaan. Als dat veilig is, dan is het in Noord-Korea ook veilig. Als dat thuis is, dan is er eigenlijk geen thuis meer.
De tienjarige Amir is uitbehandeld voor zijn stofwisselingsziekte en heeft nog maar een paar maanden te leven. Hij werd verzorgd door zijn ouders in Emmen. Afghaanse vluchtelingen met een verblijfsstatus, maar nog altijd verblijvend in een AZC. Geen ideale omstandigheden inderdaad. Veilig Thuis vond het daar niet pluis en plaatste hem uit huis. De Kinderbescherming besloot vervolgens dat het beter zou zijn voor Amir als hij niet meer in de liefhebbende armen van zijn vader op adem kwam, maar in de deskundige handen van een professional. In een instelling in Bedum dus, twee uur reizen van Emmen. Liefde legt in de systematiek van instanties nu eenmaal geen gewicht in de schaal.
Een stervend jongetje dat niets begrijpt van wat er om hem heen gebeurt weghalen bij zijn ouders, die hij kan ruiken en voelen, die altijd voor hem gezorgd hebben en nu tot het nabije einde bij hem willen zijn… Je vraagt je eerst af wat er in de hoofden omgaat van zulke instanties, tot je beseft dat instanties geen hoofden hebben, maar protocollen. Logisch redeneren heeft wel vaker geleid tot onmenselijk handelen. ‘Maar er werken toch mensen bij die clubs?’ zult u tegenwerpen. Zeker, maar die zijn niet voor niets gaan werken bij organisaties die geloven dat zij het beste weten wat goed is voor een kind. Stuurman aan wal is een dankbaar beroep, zeker voor zindelijke types die onpasselijk worden bij de gedachte dat als het niet kan zoals het moet, het dan maar moet zoals het kan.
Ironisch genoeg hebben Veilig Thuis en de Kinderbescherming zelf ook last van stuurlui aan wal, namelijk het publiek. Nu krijgen ze weer kritiek omdat ze onmenselijk hebben gehandeld. Doen ze zo hun best om gezondheidsrisico’s voor een jongetje uit te sluiten, is het wéér niet goed. Het is ook nooit goed. Want na elk ‘gezinsdrama’ waarbij kinderen zwaar zijn mishandeld, of omgebracht door hun ouders moeten diezelfde instanties rekening houden met onze pavlovreactie: was het betreffende gezin bekend bij Veilig Thuis? Zo ja: hoe kon dit dan toch gebeuren, zo nee: hoe kwam het dat dat gezin over het hoofd was gezien? Alles met de moderne overtuiging dat iemand die een ongeluk had kúnnen voorkomen het ook had móéten voorkomen en er vervolgens dus ook de schuld van is. Vandaar dat instanties banger zijn ergens de schuld van te krijgen dan ergens de schuld van te zijn. Liever dat Amir sterft onder toezicht in een ziekenhuisbed dan het verwijt te krijgen dat het jongetje in onduidelijke omstandigheden in de armen van zijn ouders is gestorven.
Amir is gisteren plotseling overgebracht van die zorginstelling in Bedum naar het UMCG. Dat was medisch noodzakelijk. Misschien heeft de Kinderbescherming hem toch niet zo goed beschermd, misschien was het er toch niet zo veilig als Veilig Thuis dacht. En waarschijnlijk was Amir ook zonder deze interventie in het ziekenhuis beland, maar dan zonder deze onrust en dit verdriet bij zijn ouders. Maar het gaat er nu niet meer om wie er gelijk had. We kunnen nu alleen nog maar bidden dat hij, al is het dan niet thuis, die laatste maanden in elk geval de veilige nabijheid van zijn ouders mag voelen.
Willem van Reijendam
AnneJ
is er ook bekend vanuit welke instantie die melding is gekomen? Huisarts, coa?
In dat geval zou ik het een ongelooflijke vertrouwensbreuk vinden... Er had gewoon een huis moeten komen voor deze mensen, en een netwerk om ze te helpen bij de verzorging. Dat netwerk is er als begrijp ik, ze zorgden al met behulp van een boel mensen voor hun kind.
Deze organisatie die zich kinderbescherming/veilig thuis noemt, moet opgedoekt worden. Wie dit verzonnen heeft moet een aanklacht krijgen wegens kindermishandeling. Kan dat?
Kunnen wij niet allemaal een aanklacht indienen, net zoals dat tegen Wilders is gebeurd?
Ik voel me namelijk heel onveilig door dat Veilig Thuis...
Ja mooi
Ja, wat zijn dat voor mensen die zon onmenselijk besluit nemen? Dan moet je wel nogal zelfovertuigd zijn van je goede bedoelingen en de helende werking van de protocollen.
De huisarts van het AZC
https://www.ad.nl/binnenland/rechter-terminale-amir-10-nog-niet-terug-naar-zijn-ouders~a5b65f42/
De ouders hadden geen goede relatie met de huisarts van het AZC en zochten een andere. Dat is inmiddels gelukt.
"De kinderbescherming heeft niet gehandeld op basis van een onderzoek in de zaak, maar op basis van een melding van Veilig Thuis die middels een huisarts is gegaan. Deze melding is gewoon direct overgenomen. Of er al voldoende zorg is, is niet naar gekeken. Daarmee is hun verzoek ongefundeerd en onvoldoende onderbouwd.’’
Volgens de advocaat.
In andere berichten staat ook dat de vader weleens boos is geworden omdat hij de rij voor broodnodige medicatie voor zijn zoon voor een andere verplichting moest verlaten en bij terugkomst de medicatie niet meer kon krijgen. Of hij was boos omdat een broodnodige voedingspomp al weken in de opslag bleek te liggen.
Vader is om die reden een keer 2 weken met zijn zieke zoon uit de opvang gezet. Op het net staat al een hele geschiedenis.
Om voor een ziek kind te zorgen moet je als ouder behoorlijk assertief zijn, maar dat werkt ook tegen je als machtswellustelingen je niet nederig en braaf genoeg vinden. Alles in het belang van het kind.
De omstandigheden in het AZC zijn ook ideaal. Zorgpersoneel dreigde soms af te haken omdat er een hoog-laagbed moest komen en bovendien kan er bij ruimtegebrek geen tillift gebruikt en is de douche niet geschikt.
petitie
Hier kun je een petitie tekenen om Amir bij zijn ouders te laten zijn:
Ik heb dit gevonden op het Internet, ben er niet bij betrokken, dus kan verder niets zeggen over de organisatie achter deze petitie.
Prima toch
Het is een beetje mosterd na de maaltijd, Amir is herenigd met zijn ouders al is het niet thuis, maar het lijkt me prima om te tekenen.
Petitie
"De spoeduithuisplaatsing zou in het belang van het kind zijn, maar dat is beslist niet zo. Zijn ouders zorgen, met hulp van thuiszorg, al heel lang voor hem. De vader masseert hem en staat ‘s nachts op om hem vast te houden als hij het benauwd heeft. Ze hebben gevochten om goede zorg te krijgen in het azc en hebben de kracht Amir te verzorgen tot zijn einde, dat al over een paar maanden of nog korter verwacht wordt. Juist nu hij uitbehandeld is, is het belangrijk dat hij in de vertrouwde omgeving is, bij zijn familie.
Amir moet per direct en voorgoed herenigd worden met zijn liefhebbende ouders!"
De petitie wordt nog steeds getekend.
Het zou toch zo mooi zijn dat de inmiddels toegewezen gezinsvoogdij voor de rest van het leven van Amir, samen met de ouders, zou opkomen voor gepaste zorg voor Amir in elk geval zodanig dat ouders en kinderen bij elkaar kunnen blijven.
helaas vertrouw je dat niet. Een gezinsvoogd gaat zelf willen besluiten, los van de ouders, en binnen de kortste tijd heb je er naast een verdrietige situatie met je kind, een heftige situatie met een ondeskundige bemoeial bij.
Daarom moeten de ouders alle rechten over hun kind zelf houden, niet gehinderd door maatregelen van justitie als OTS of UHP. Het is ze tot nu toe prima gelukt om voor hun zieke kind te zorgen en voor hem op te komen. Dat kan niemand van ze overnemen.
Tekenen kan nog steeds.
De werkwijze van dokter Worm
http://www.bvikz.nl/ewExternalFiles/Open%20brief%20mevrouw%20Worm.pdf
Bij de BVIKZ is een brief binnen gekomen van een gezin dat slachtoffer is geworden van de logica van mevrouw Worm. Eenzijdig ziekenhuiscontacten onder elkaar zetten alsof moeder die initieert terwijl deze poliklinische controles waren geinitieerd door de specialist van haar kind. Vrijspraak van het hebben van MBP door een deskundige vastgesteld maar dan toch vasthouden aan een diagnose bij het kind als PCF.
Alle informatie zo gerangschikt dat het tot de conclusie leidt dat hier ingegrepen moet worden.
Zo zijn deze ouders ook hun kinderen onterecht kwijtgeraakt.
"En dan te bedenken dat ik een poos voor deze afname naar u zat te kijken op tv en blij was met mensen zoals u. Mensen die ingrepen op momenten waarvan ik dacht dat deze kinderen onveilig waren. Over uithuisplaatsingen dacht ik destijds "Dat zullen ze echt niet zomaar doen". Maar helaas hebben mijn kinderen en ik het nu zelf aan den lijven moeten ondervinden. Binnen een tijdsbestek van 2 a 3 weken heeft u met mijn toestemming, omdat ik niks te verbergen heb, onze dossiers mogen 'vertalen' voor de Raad voor de Kinderbescherming."
https://www.youtube.com/watch?v=3XN2X72jrFk
Zoon vergelijkt dit met het Stantonexperiment: macht corrumpeert.
En hier speelt voor mij de valkuil van de hulpverlener die minder machtige clienten zoekt om de eigen machteloosheid op bot te vieren.
Het enige dat hier kan helpen is dat de rechtspositie van ouders en kinderen verbetert.
pff
Wat erg allemaal, het lijkt wel iets uit Harry Potter. En dan heet ze ook nog eens Dokter Worm! Ik ben verbijsterd wat bezielt zo'n mens?
Hechting of identiteit?
http://www.hartvannederland.nl/nieuws/2017/ouders-strijden-voor-thuiskomst-dochter/
"Emeritus hoogleraar Rene Hoksbergen, gespecialiseerd in adoptie- en hechtingsproblematiek, vindt dat een kind – wanneer het veilig is en kan – ten allen tijde bij het biologische gezin moet kunnen opgroeien omdat dat het beste is voor het welzijn van het kind. Hij pleit dan ook voor een onafhankelijk onderzoek in deze zaak."
Volgens professor Hoksbergen is 'identiteit' van een kind binnen de eigen familie te weinig belicht in dit soort zaken waar aan 'hechting' een overdreven belang gehecht wordt doordat een aantal (kinderloze) en tirannieke wetenschappers in Leiden dat de standaard hebben weten te maken.
Het drama van het begaafde kind
Alice Miller was de arts en auteur die in de jaren zeventig en tachtig nieuwe inzichten bijdroeg aan het ontstaan van kindermishandeling. En hoe kinderen hun ervaringen verdringen en hun ouders ontzien ("Gij zult niet merken").
Met het verschijnen van een boek van haar inmiddels bejaarde zoon wordt duidelijk dat zij zelf nogal heftig haar eigen, door oorlog en jodenvervolging gekleurde, jeugd heeft moeten laten verdwijnen. En wat dat voor gevolgen had op haar opvoedmethodes.
"With the schism between private failure and public success Alice Miller is, by all means, not alone in the avant-garde of pedagogical reformers. Jean-Jacques Rousseau gave three of his children into an orphanage, Maria Montessori sent her illegitimate son to foster parents, Bruno Bettelheim, author of the famous study "Children Need Fairytales" thrashed the protégés in his reform school and had the nick name "Benno Brutalheim." And only recently, the conditions at the Odenwaldschool during the time of the paedocriminal Gerold Becker generated headlines. The assumption imposes itself that precisely the most motivated advocates of children carry extreme traumas around with themselves - experiences which empower their work, but which they "unload" as excess luggage, especially onto those, with whom they identify the most as the own: their own children, students, protégés.
Martin Miller has a similar view regarding his mother, but stresses that he continues to consider his mother's first three books as valuable."
Het lijkt me toch wel handig als deze valkuil systematisch behandeld wordt in de opleiding van vertrouwensartsen en kindermishandelinghysterici. Het is me namelijk een valkuil van jewelste en kan de medische praktijk ernstig belemmeren en onschuldige slachtoffers maken onder ouders en kinderen.
Eigenlijk hebben mensen toch wel heel vaak uitsluitend over zichzelf.
Zielig eigenlijk. Die kindermishandelingsartsen hebben mogelijk zelf een ellendige jeugd gehad die ze nu bij andere kinderen proberen te voorkomen. Helaas door hun overwerkte verleden zijn ze gedwongen de geschiedenis te herhalen. En daarvoor hebben ze een beetje teveel macht gekregen om dat ook te doen.
Emigreren voor de leerplicht
http://www.omroepgelderland.nl/nieuws/2143124/Operaster-Amira-13-verhuist-naar-Zuid-Afrika
"In Nederland mag een minderjarig kind tien dagen per jaar werken of optreden. Volgens moeder Frieda Brand moesten optredens daardoor afgelast worden. In Zuid-Afrika, waar Frieda is geboren, zijn de regels veel soepeler.
'In Nederland wilde school dat de kinderen na een concert in Shanghai direct de volgende dag weer in de schoolbanken zaten. Dan zitten ze daar dus met een jetlag', zegt Frieda, de moeder van Amira. 'We plannen liever één of twee langere concertreeksen, want dan ben je minder tijd kwijt aan reizen. Schoolwerk kun je dan inplannen en doen tijdens de tour. Ik denk dat ze op die manier meer kind kunnen zijn.'"
Natuurlijk moet je kinderen beschermen tegen een al te volwassen aanspraak op hun kinderleven, maar je zou toch wensen dat er in zo'n uitzonderlijk geval ook even wat meer flexibiliteit in kon zijn.
Altijd maar bang voor precedenten en regeltjes.
Plegerprofiel Munchausen by proxy
Sheets/teksten voor een congres van de vertrouwensartsen.
"Pleger
. wil gezien worden als ouder die alles opzij zet
. vaak actief bij clubs voor zieke kinderen en gehandicaptensport, tv programma's (RTL diagnose gezocht)
. Zeer creatief met aanvraag en administratie PGB
. Actief op internet, blogs, twitter
. Munchausen by internet"
Ik ken nogal wat ouders die hieraan voldoen. Wat wil je, met het gedoe in de zorg is openheid nog het enige medium, openbreken van de zaak, dat soms iets kan betekenen. Nou ja, of bijdraagt aan je verdachtmaking dus. Anything goes.
Heb je een ziek kind lees dit dan even aandachtig door en probeer op deze criteria zo neutraal mogelijk te scoren. Natuurlijk niet ontkennen want anders wordt je daar weer mee gepakt. Ouder lijkt niet erg geinteresseerd, geeft de voorkeur aan haar eigen interesses, weet geen pgb te regelen, en doet te weinig op sociale media zodat ze haar kind niet kan volgen als die daar ernstige risico's loopt.
De VVAK over de BVIKZ
Uit de notulen:
"Belangengroep / vereniging ouders intensieve kindzorg is in gesprek met VWS, platform VT en bestuur VVAK (vertrouwensartsen).
Het is complex communiceren met deze vereniging. We komen niet veel verder, de belangengroep wil duidelijk maken dat het niet deugt wat VT doet.
VWS is eerste gesprekspartner en we verwachten tot een slotconclusie te komen en de bijeenkomsten te beeindigen."
Noppes, nada, dus. Geen kruid tegen gewassen.
Lijkt me toch niet erg complex om met Vera Hooglugt van de BVIKZ te spreken.
De kritiek staat ze echter niet aan en ze willen er dan ook niets mee doen.
Niets. Geen kruid tegen gewassen.
Niet te vertrouwen, sociaal onveilig volk dus, ondemocratisch en overtuigd van de eigen tunnelvisie. Gedreven door eigen niet verwerkte traumas.
En VWS gaat niet in op individuele gevallen (synoniem voor: doet niks).
Ja Li
"VWS erkent en herkent niet de ernst van de situatie in het veld"
Reactie op het gesprek met de BVIKZ dus.
Van Rijn is toch al demissionair en kan hier niet mee scoren en is dus niet bereid hier zijn vingers aan te branden.
Nou ja, ik erken en herken het wel en zal altijd andere ouders waar dat binnen mijn vermogen ligt steunen. Ik teken alle petities en als er een demonstratie is kijk ik of ik er heen kan.
Dr. R. Meadow en de veroordeling op grond van kansberekening
https://www.vertrouwensartsen.nl/pcf
"Het eerste artikel werd in 1977 geschreven door dr. R. Meadow. Bij deze vorm van kindermishandeling is het kind slachtoffer van een mishandeling door een ouder (vaak de moeder)."
Niet het bewezen feit dat een ouder een kind kwaad doet, maar de statistiek, profilering en kansberekening moet, bij gebrek aan echte feiten, het bewijs leveren van de misdaden van de ouder.
Dr. R. Meadow die Diederik Stapelt met de kansberekening. Is de grondlegger van de beweringen van deze 'vertrouwensartsen'.
Deze arts die duizenden ouders ten onrechte heeft laten veroordelen op grond van de foutief gehanteerde kansberekening.
"Naarmate het aantal getuigenissen dat Meadow uitvoerde steeg, groeide zijn bekendheid en populariteit. Meadow gaf presentaties op conferenties en interviews in landelijke dagbladen. Een bekende uitspraak van hem werd: "Eén sterfgeval in een gezin is een drama, twee is verdacht en drie is moord".
Alleen al het feit dat er in alle gevallen van overlijden van een kind in een gezin een erfelijke ziekte aan de orde kan zijn, of andere medische omstandigheden maakt deze bewering al onjuist.
"Het advocatenteam van (Sally) Clark kon met succes aanvoeren dat Meadows berekening ernstige fouten bevatte. Hierop werden in het Hogerhuis vragen gesteld over het grote aantal MSbp-diagnoses dat de laatste decennia was vastgesteld. Sally Clark werd in hoger beroep vrijgesproken van moord. In totaal zat zij drie jaar ten onrechte in de gevangenis.
Door deze zaak kwam de theorie van Meadow zwaar onder druk te staan: de vraag rees of de zaak Clark (en enkele andere zaken die in hoger beroep in het voordeel van de ouders waren geëindigd) niet het topje van de ijsberg was. Mogelijk zijn honderden of duizenden ouders op grond van de getuigenissen van Meadow ten onrechte veroordeeld.
Meadow zelf leeft sinds de vrijspraak van Sally Clark in de anonimiteit. Hij weigert interviews en verschijnt niet meer in het openbaar."
Sally Clark is deze, voor ouders en kinderen, afschuwelijke gerechtelijke dwaling niet meer te boven gekomen. Nadat ze uit de gevangenis werd ontslagen is ze overleden aan een gebroken hart.
Gaan we hier in Nederland nog even dunnetjes overdoen want men herkent het niet en erkend het niet dat dit een traumatische zaak is voor onschuldige en vaak juist op goede gronden hulp zoekende ouders en kinderen.