

Algemeen Ouderschap
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

Kaaskopje
26-10-2016 om 23:10
Hulp bij zelfdoding bij voltooid leven
Laat ik het onderwerp maar opstarten. Hoe staan jullie hier in?

AnneJ
27-10-2016 om 18:10
Stoppen
Sommigen stoppen met eten en drinken maar dat kan ook echt een vreselijke lijdensweg zijn. Niet alleen voor omstanders.
In deze discussie op tv kwam voorbij dat Conny Stuart dat zou hebben gedaan, die 93 is geworden.
Ook een van de tafelgasten, ik dacht bij Pauw, riep dat monter als zelfgekozen en uitgevoerde mogelijkheid. Maar dan moet je wel heel wanhopig zijn.
Het is even, heel kort, een soort trend geweest in het ziekenhuis waar ik destijds werkte, om gedoe rondom euthanasie te voorkomen, dat was toen ook een discussie in de media, maar daar is men in de praktijk toch wel van teruggekomen.

Triva
27-10-2016 om 19:10
Tuinstoel
'Toen zij een hersenbloeding kreeg hebben haar ouders voor haar 112 gebeld en reanimatie in gang gezet. Niemand heeft ooit naar die verklaring gevraagd.'
Ik begrijp dat ze het dus ook niet met haar ouders besproken had en wie gaat er nu zoeken naar zo'n verklaring bij een gezonde jonge vrouw?

AnneJ
27-10-2016 om 20:10
Ja of
De ouders hebben dit besluit al dan niet opzettelijk genegeerd omdat zij hun dochter zo niet konden laten gaan en er het beste van hoopten.

AnneJ
27-10-2016 om 20:10
Bovendien
Dat je niet gerescusciteerd wil worden bij een hartstilstand wil toch niet zeggen dat je automatisch ook niet behandeld wil worden bij een herseninfarct of hersenbloeding? Dat wil niet zeggen dat je hart er per direct mee stopt terwijl je wel het bewustzijn kunt verliezen en nog helemaal niet duidelijk is wat iemand mankeert.
En zeker als leek is dat moeilijk te beoordelen wat het is.
Ook niet een ambulance bellen dan?

Stickertje
27-10-2016 om 21:10
Ik ga er bekendheid aangeven
Als ik een wilsbeschikking heb dan maak ik dat overal bekend. Bij de huisarts, bij de specialist in het ziekenhuis, bij de thuiszorg als ik daar al gebruik van maak.
Echt ik heb van dichtbij 2 gevallen meegemaakt van oud worden die ik niet na wil doen. Die buurtgenote en mijn opa. Mijn opa oud, geestelijk nog goed, gevangen in een lijf dat niet meer wilde. Totaal afhankelijk dagen zitten in je rolstoel, niemand waar je een verleden mee deelt om je heen. Zo wil ik niet oud worden.
In ieder geval een wilsbeschikking en misschien ook een pil

AnneJ
27-10-2016 om 22:10
Huisarts is belangrijk
Als ze nou eens ophouden met de meldplicht, die geldt straks ook voor ' mishandelde' oudere ouders, dan kun je misschien nog met goed fatsoen in elk geval bij je huisarts bespreken wat je wensen zijn en dat daar neerleggen en door de huisarts laten (mee)beoordelen of er sprake is van een beperking in behandeling die jij gewenst zou hebben. De huisarts kan je ook goed informeren wat de consequenties zijn en met jou bespreken wat handig is om te doen.
En verder hoop je er dan maar het beste van.
https://www.nvve.nl/waardig-sterven/niet-reanimeren-penning
Je neemt zo''n penning en hoopt dat ze die zonodig op tijd weten te vinden. En dat ze in overige acute ziekte gevallen in overleg gaan met jou en/of je huisarts. Want alleen een mogelijke hartstilstand wordt daarmee in het gunstigste geval voorkomen.
" Betekenis niet-reanimerenpenning
De penning is een (uiterst korte) verklaring dat u niet gereanimeerd wilt worden, die u om de hals kunt dragen. In geval van een hartstilstand zal een hulpverlener deze penning snel zien en weten dat het uw wil is om niet gereanimeerd te worden. "

Kaaskopje
27-10-2016 om 23:10
Natuurlijk wel ambulance bellen
Eerst moet vastgesteld worden wat de situatie is.

Triva
28-10-2016 om 08:10
penning
Ik zeg maar zo: wil je niet dat er gereanimeerd wordt dan tatoeëer je dat op je borst Wil je geen tattoo dan neem je een speciaal daarvoor ontwikkeld plakplaatje.

Kaaskopje
28-10-2016 om 08:10
Dat kan een heel verhaal worden
die op je borst geschreven moet worden.
Wanneer wil je niet meer gereanimeerd worden? Als ik door een auto geschept wordt en er ligt nog een mooie toekomst voor me als ze mij weer tot leven weten te reanimeren, dan graag. Heb ik zo'n zware herseninfarct (ik noem nu maar even iets) dat ik verder alleen nog maar kwijlend in een speciale stoel kan hangen, nee dan liever niet. Dus alleen 'niet reanimeren' als tattoo is wat beperkt.

Triva
28-10-2016 om 09:10
Kaaskopje
Wat denk je dat er op een penning staat dan? Ook een heel verhaal?

Tuinstoel
28-10-2016 om 09:10
niet reanimeer verklaring
Mijn nicht had dat wel besproken met haar ouders, maar wat doe je als ouders in zo'n situatie? Geen 112 bellen voelt ook niet goed. Misschien had ze wel goed en snel geholpen kunnen worden. Alleen hebben ze daar achteraf ongelooflijk veel spijt van gehad, want ze moest doorbehandeld worden omdat ze niet meer wilsbekwaam was. Die verklaring deed er helemaal niet meer toe.
Nou is dit natuurlijk wel een uitzonderlijke situatie, maar ik wil alleen maar aangeven dat zo'n verklaring helemaal niet altijd een oplossing is. Zo simpel is het namelijk niet.

tsjor
28-10-2016 om 17:10
Nare term
De minister heeft een nare term de samenleving ingegooid: voltooid leven. Met zo'n term ga je anders naar mensen kijken: is jouw leven nog niet voltooid? Waarom niet? Wat zeg je dan als je 90 bent, bijna blind, vrijwel doof, zwak, kinderen zijn al bijna met pensioen, man al lang overleden. en dan nog niet dood willen? Waarom niet? Wat zeg je dan?
Het ware beter geweest als er een term was gebruikt als 'levensmoe'.
Tsjor

tsjor
28-10-2016 om 17:10
Wilsbeschikking
Zo'n wilsverklaring stel je op op een moment dat het allemaal nog net aan de orde is. met andere woorden: het gaat dan over zaken waarvan je op dat moment denkt: als dat me overkomt, dat lijkt me zo erg.....
Maar de realiteit is het niet. Het zijn angstvisioenen.
Mijn moeder had duidelijk aangegeven dat het voor haar niet meer hoefde als ze bedlegerig zou zijn en totaal afhankelijk van anderen voor zorg. Toen het zover was lag ze in een hospice, waar ze met bed en al naar buiten gereden werd, in een schitterende tuin, met een heerlijke zon. en lekker, tot het laatste toe, een sigaretje kunnen roken. Elke dag drie keer bezoek, nog genoeg om over te praten en toen ze eigenlijk alleen maar kon slapen, nog genoeg om verbaasd over te zijn, dat sterven er zo uit kon zien. Je maakt het maar één keer in je leven mee. ze was er heel duidelijk over: dit was wat het was en dit zou ze dragen tot het einde toe.
Had ze mee willen maken, die laatste periode? Nee dus. Had ze het willen missen? Ook niet.
We kunnen nu wel met zijn allen denken dat we de lastige problemen van het ouder worden keurig weggewerkt hebben door er wilsverklaringen overheen te leggen, maar dan ontzeggen we onszelf iets wat uiteindelijk bijzonder waardevol kan zijn. Alleen het lastige is dat je dat op voorhand (dus als je die wilsverklaring opstelt) niet weet.
Voor een verder relaas over wilsbeschikking verwijs ik naar Gerard Rooyakkers op NPO radio 1 vandaag in politiek café.
Tsjor

Vesper Lynd
28-10-2016 om 17:10
Dus over een jaar of 10
Als dit onzalige plan erdoor komt, komt oma van 75 bij de dokter. 'Ik voel me een beetje teneergeslagen de laatste tijd'. Waarop dokter begripvol knikt en beaamt dat mevrouw toch ook wel erg oud is, maar er tegenwoordig gelukkig geen noodzaak is om dat langer te rekken. De kinderen hadden toch ook al gezegd dat als het klaar is, het klaar is. Als je enige verzetje dagelijks bellen met de kinderen is, is er natuurlijk ook weinig meer aan. En je wilt zeker niet wegkwijnen in een verzorgingshuis. Gelukkig mag je na drie gesprekjes met de dame van de Sterfbegeleiding gewoon een pilletje en een rustige uittocht.
Ik ben het er dus niet mee eens. Wel eens dat je zelf de baas bent over je eigen leven, maar niet dat er hulp moet worden geboden bij zelfdoding van gezonde mensen. Ik denk ook dat als je als kerngezonde niet meer wilt leven, er altijd een psychische oorzaak is die (in nagenoeg alle gevallen) verholpen kan worden.

tsjor
28-10-2016 om 17:10
Andere benadering
Inmiddels weten we dat de fysiek mogelijke leeftijd op 120 ligt. daar zitten we al behoorlijk dichtbij, nu steeds meer mensen 100 jaar worden. Ik denk dat het goed is om het probleem eens vanuit dat perspectief te bekijken: we streven ernaar het leven zo lang mogelijk door te laten gaan. Daarbij hebben we een paar wensen, bijvoorbeeld dat de gezondheid zo goed mogelijk blijft en dat mensen nog zo optimaal mogelijk kunnen blijven participeren. Een ander streven 9dat bijna ondergesneeuwd dreigt te raken) is dat we het leven als zinvol willen ervaren, ook al is er geen bijzondere taak meer, is het niet meer nuttig of economisch rendabel.
Naast de wensen zijn er problemen. de kosten bijvoorbeeld. Maar ook de inbedding van hoogbejaarde mensen in de samenleving. We sturen mensen die niet meer productief zijn naar de rand van de samenleving tot ze eroverheen willen. Zijn er geen andere mogelijkheden? Dat heeft met veel dingen te maken: huisvesting, zorg, levensritmes van 'kinderen' die tot 67 moeten werken etc.
De 'voltooid leven' discussie begint aan het einde, waar we de rafelranden niet meer willen zien. Maar ik denk dat we een groter en breder perspectief moeten nemen om een samenleving te houden, waarin menselijk leven zelf waardevol is; niet alleen als het nuttig is.
Het gaat daarbij niet om individuele beslissingen, maar om de boodschap die je als samenleving uitdraagt. Ik schrik dan van iemand als Msrli Huijer, onze denker des vaderlands, in haar reactie op NPO radio 1 zaterdag 15 oktober 9.00 uur.
Er zitten veel onzuiverheden in haar verhaal, maar het laat wel zien dat er maatschappelijk gezien nog heel veel te doen is voordat we oudere mensen een volwaardige plaats geven in het leven, zonder dat ze nog nuttig kunnen zijn.
Tsjor

Vesper Lynd
28-10-2016 om 17:10
Tsjor
Soms vind ik dat je een beetje teveel doordraaft Maar nu beschrijf je het precies zoals ik het ook zie.

tsjor
28-10-2016 om 22:10
Vesper
Het spijt me als ik je wel eens vermoeid heb. Maar ik ben blij dat we het nu met elkaar kunnen vinden.
Tsjor

tante Sidonia
29-10-2016 om 11:10
hahaa dames
vind ik leuk!
Ik ben het ermee eens dat je vanaf een bepaalde leeftijd, in een uitzichtloze en ongelukkige situatie de keus zou moeten kunnen maken dat het genoeg is.
Maar ik ben het er wel mee eens dat de term wat engig is; inderdaadhet moet wel echt een keus van de persoon zijn en niet van familie of omstanders die vinden dat het wel mooi geweest is.
En er moet voor gewaakt worden dat het geen beslissing is op grond van de beroerde-door bezuinigingen ontstane- omstandigheden in de zorg. Want dan begeef je je echt op een glijdende schaal. Dat kan de bedoeling niet zijn.

Doktersvrouw
29-10-2016 om 15:10
hier
Man had laatst een oude dame waarvan vooral de zoon vod dat het maar een keer klaar moest zijn. Het was zo toch geen leven voor haar, en bovendien zat ze het dure huis maar op te eten. Hij zei het niet precies zo, maar man - met inmiddels heel wat ervaring - kreeg er een ongemakkelijk gevoel bij. Vooral omdat de dame zelf niet heel erg overtuigend klonk in haar doodswens.
Man weigerde dus, maar uiteindelijk zijn ze naar de Levenseindekliniek gegaan. Brrrr.

Stickertje
29-10-2016 om 15:10
tijdig mijn eigen wensen vastleggen
Om te voorkomen dat mijn huisarts op een gegeven moment wordt geconfronteerd met zulke gesprekken als in #48. Het moet mijn beslissing zijn, die ik bij mijn volle verstand heb genomen.

Lilian1
29-10-2016 om 20:10
In onze krant
Stond vandaag een heel artikel over een man van 38 die al echt jaren dood wil,al vanaf kind. Zijn leven is lijden. Dan vind ik een medicijn weleen humane oplossing. Hij geeft zelf aan niet op sommige tijden langs de trein te gaan omdat de verleiding dan zo groot is. De datum is gepland, ouders vinden het moeilijk maar hebben er vrede mee. Dit lijkt me beter dan ineens je kind-partner vinden. Ik heb een flink aantal mensen gekend die zelf voor de dood gekozen hebben. Geef dan maar een pil.
Natuurlijk moet de pil niet zo vrij zijn dat hij heel gemakkelijk te krijgen is maar t moet wel kunnen. Mijn oma heeft nog 13 jaar zonder mijnopa geleefd en kon op t laatste weinig meer. Ze wilde gewoon dood. Is steeds minder gaan eten en toen overleden.

Assistente
30-10-2016 om 00:10
doktersvrouw offtopic
> Man weigerde dus, maar uiteindelijk zijn ze naar de Levenseindekliniek gegaan. Brrrr.>
Mijn ervaring met de levenseindekliniek is er eentje waar druk op staat, een soort touwtrekken om een patient die nog niet eens door de huisarts was gezien, maar idd ook door familie contact was gezocht. Heel naar werd ik daarvan.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.