U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Herdenken op 4 mei hoort dat bij de opvoeding?
Binnenkort is het weer 4 mei. Zoals ieder jaar is er hier weer een bijeenkomst met toespraken, gedichten en zang daarna een stille tocht met een toespraak dan 2 minuten stilte en aansluitend het Wilhelmus.
Sinds enkele jaren ga ik met één of beide kinderen en man naar de herdenking toe.
Ik wil dat mijn kinderen leren wat er wordt herdacht en hoe, en of ze later mee zullen doen is straks hun eigen keus wel wil ik hen leren respect te hebben voor mensen die willen herdenken. Dat ze dus niet als pubers gaan hangen op de bank vlak naast het plaatselijk monument tijdens de herdenking met een radio op vol volume.
In mijn dorp worden de kinderen uit groep 7 en 8 altijd betrokken bij de herdenkingen dus we hebben al een aantal keer schoolgenoten zien voordragen.
Wat vinden jullie, doe je op de een of andere manier mee met de herdenking samen met je kinderen of doe je alleen leuke uitstapjes?
Wat je gewend bent
Vanaf dat de kinderen klein waren nam ik ze mee naar de herdenking in de buurt. Daar werden op een gegeven moment ook schoolklassen bij betrokken. Die waren dan een jaar verantwoordelijk of zo iets. Bovendien kwamen we er dan bevriende buren tegen.
Kinderen keken op school ook 13 in de oorlog. Ze zijn met school naar het Anne Frankhuis geweest. Bovendien hebben we ze verteld hoe hun grootouders en overgrootouders de oorlog hebben meegemaakt. Tot nu toe gaan ze ieder jaar mee. Ik weet niet of het dit jaar gaat lukken. Maar dan ga ik zelf wel.
Alleen thuis
Ik haal vanzelfsprekend mijn kinderen (5 en 11) op tijd van de straat en dan ben ik om 8 uur even stil. Mijn kinderen weten waar de herdenking over gaat en proberen heel plechtig ook stil te zijn. Mijn man zit om die tijd altijd op het toilet.
We gaan niet naar een herdenking. Gevoelsmatig heb ik daar niets te zoeken.
Ook alleen thuis
Wij gaan nooit naar een herdenking, maar thuis gaat altijd de tv aan voor de Dodenherdenking op de Dam, vanzelfsprekend zijn we dan altijd ook twee minuten stil. De kinderen haal ik er dan ook altijd bij, ze moeten dan stoppen waar ze mee bezig zijn.
Dit jaar zitten we waarschijnlijk rond die tijd in de auto. Ik wil dan ook wel stil zijn, maar ik weet niet of we de auto dan ook even ergens parkeren.
Het hoort hier dus zeker bij de opvoeding.
Wij
gaan meestal wel naar de herdenking bij het monument. Kinderen gaan van jongs af aan ook mee. Ze weten goed waar het over gaat, igg de oudsten die ondertussen beiden op het vo zitten. Jongste die net kleuter af is gaat ook mee, maar die moeten we in dit opzicht nog wat kennis bijbrengen.
Aagje
Van kleinsafaan
Onze kinderen weten ook niet beter dan dat we op 4 mei 2 minuten stil zijn. Alleen het waarom heb ik toen ze nog heel klein waren een beetje (veel) aangepast naar begrijpelijk beeld. Oorlogssslachtoffers zei ze niets, maar dode parkietjes en konijntjes wel. Dus ik gaf aan dat we aan íedereen dachten die dood was gegaan, net als de parkietjes.
Wij zijn nooit naar een herdenking geweest, maar we kijken wel naar de beelden op tv van de herdenking op de Dam.
Ik merk aan mijn kinderen dat het contact met WOII verwaterd. Ik denk dat mijn kinderen daarin niet uniek zijn. Daarom vind ik het goed dat 4 en 5 mei breder getrokken wordt. Oorlogsslachtoffers van alle tijden, geweld van alle tijden... we moeten het niet willen, ieder slachtoffer is er een teveel. Zo ook ons leven in vrijheid, wat we vieren op 5 mei. We hoeven maar op de voorpagina van de krant te kijken om te beseffen dat die vrijheid in veel landen nog ver te zoeken is.
Dodenherdenking is hier in een heel ander teken komen te staan
Vroeger deed ik er altijd aan, 2 min. stilte, vlag uit enz.
Maar iemand waarvan ik heel veel hield is jaren geleden op 29 april overleden, en op 4 mei begraven.
Sinds die tijd herdenk ik de hele dag, met kaarsjes en bezinning.
De officiële 2 minuten zijn op de achtergrond geraakt.
Ik breng de kinderen wel het respect bij dat ze binnen blijven, maar laat ze vrij of ze meedoen. Ze weten dat deze dag voor mij speciaal is.
weet ik nog niet
De kinderen zijn hier nog te klein.
In ons eigen huis zijn we niet stil. Mochten we in gezelschap zijn dan zullen we ons aanpassen aan de rest.
Een man die altijd op het toilet zit om die tijd (hee mensen als Sheldon bestaan dus echt 
...) en zeggen dat je ook aan je dode parkietje mag denken hoort in mijn (mijn dus) ogen niet bij de opvoeding.
Wij hebben altijd meegedaan aan de herdenking, alle opa's en oma's van onze kinderen hebben de oorlog meegemaakt, ook al waren ze jong, en ik heb vanaf het begin gewoon gezegd dat we denken aan de mensen die in de oorlog zijn gestorven. Sorry, maar wij denken dan niet aan parkietjes.
We hebben de afgelopen weken ook de Langste Dag gevolgd van BNN en daar hebben de jongens weer veel van geleerd, op een andere manier dan toen we twee jaar terug in Normandië waren, weer meer persoonlijker en ja dat vind ik belangrijk. Het is niet te bevatten wat al die jonge jongens (en ook wat meisjes) hebben moeten doorstaan en opgeven, zowel aan de kant van de geallieerden, de bezette landen als de kant van de Duiters en andere landen.
Toch wel
Gelukkig lees ik hier dat ik niet de enige ben die met de kinderen de herdenking bijwoont of op de televisie kijkt. In groep van mijn dochter is zij de enige die stilstaat bij de herdenking, andere kinderen hoeven dat niet. Het is niet leuk, dus waarom moet jij dat van je ouders, ik hoef alleen dingen te doen die ik leuk vind was het stellige commentaar van een vriendinnetje vorig jaar. Bij de herdenking zelf zijn wel wat kinderen, doordat er ook kinderen voordrachten doen brengen die wat familie mee, maar niet zo heel veel. Ik wilde een weten of ik de enige ben die haar kinderen meeneemt naar de herdenking.
Limi, toen mijn kinderen onder de 4 jaar waren deden we ook noet echt mee, op tijd naar bed, huiluurtje van jongste van half acht tot ruim na achten, niks aan te doen. maar nu zijn we erbij of tenminste stil tijdens de 2 minuten.
Absoluut ja
Vanuit huis ben ik niet anders gewend om de slachtoffers te herdenken, niet alleen de slachtoffers, maar zeker ook het feit dat dit nooit meer mag gebeuren (in een tijd als deze best nodig). De tijd zal verjaren, maar er zijn nog zat mensen die deze gruwelijkheden hebben overleeft en naar hen toe vind ik het respect hebben....
Uiteraard
Wij zijn gewend om 2 minuten stilte te houden omdat ik mijn respect wil tonen en het een mooi moment van bezinning vind.
De kinderen doen daar aan mee. Als klein kind met de simpele mededeling 'straks zijn we allemaal 2 minuten stil om aan de oorlog te denken en mag je alleen in noodgevallen wat zeggen'.
Vanaf dat ze daar vragen over gingen stellen kregen ze tekst en uitleg. Vanaf een jaar of 5 kijken we samen naar de TV.
Wat ik hier
veel zie en wat mij dan ook stoort is dat sommige kinderen niet van straat worden gehaald en gewoon doorgaan met wat ze doen. Ik vind dat respectloos naar mensen die wel herdenken.
niet naar een herdenking
ik ben een keer geweest (toen ik nog geen kinderen had) en het duurde maar en het duurde maar. Alles bij elkaar was het 2,5 uur staan in de menigte (met dichtheid popconcert), en daarbij ook nog een eind lopen heen en terug vanaf waar de fiets geparkeerd stond. Voor mij hoeft het niet zo, en dat ga ik echt niet doen met de kinderen die ik daar ook wat jong voor vind met 5 en 8 jaar. We zijn wel 2 minuten stil maar we hebben er eerlijk gezegd niet zoveel mee.
Dendy
Dat zie ik hier af en toe ook, een pizzakoerier die met knetterende brommer langs het monument sjeest precies tijdens de 2 minuten. Of inderdaad gillende spelende kinderen. Respectloos naar mensen die wel herdenken.
Respect
Wij kijken meestal naar de dodenherdenking op de tv, we hebben de kinderen uitgelegd wat en waarvoor het is en verwachten dat ze stil zijn. Met dochter heb ik een aantal jaar namens een stichting bloemen gelegd bij de herdenking bij het monument hier in de buurt. Of mijn kinderen echt aan de oorlog en aan de slachtoffers denken moeten ze natuurlijk zelf weten, maar ik vind het allerbelangrijkste dat ze de stilte voor anderen niet doorbreken. Dus buitenspelende kinderen om die tijd vind in ongepast en respectloos.
skik
Hanne
Hield je je kleine kinderen dan op tot 20:00? Hier is ook de oudste dan allang in bed. Toevallig had ik het met hem over de bijzondere dagen in deze vakantie, maar dit soort dingen roepen alleen maar vragen op. En vragen. En vragen. "En nu twee minuten stil zoals ik heb uitgelegd" zou alleen maar twee minuten vragen oproepen, want hij houdt zijn mond echt niet voordat ze beantwoord zijn. Er is op het moment zelf altijd wel weer iets nieuws om een vraag over te stellen.
Dus, lekker in bed. Tegen de tijd dat hij om 20:00 nog beneden zit, zien we wel weer verder.
kinderen ophouden tot 20.00
Oudste ging nooit voor 20.00 naar bed, die kon door reflux schade niet liggen binnen 2 uur na het eten, dan lag ze heel lang wakker, iets later naar bed en gelijk slapen werkte voor haar beter. Die hield ik niet op die was nog op. Jongste van nu 9 mag er sinds 2 jaar voor opblijven. Zijn bedtijd is nu 20.15 dus dit kaar blijft hij niet meer op. Als we de tv herdenking deden, dan waren ze wel al helemaal bed klaar.
Ja, vanaf een jaar of 2 waren ze meestal rond 20 uur nog wel wakker of lag de bedtijd niet veel eerder.
De jongste is nu 4 en het wordt denk ik het 3e jaar dat die mee kijkt naar de TV uitzending.
Ook een afweging. Ga ik om 19.30 in bed leggen (met het levensgrote risico dat ik het bedtijd ritueel afraffel en er om 20.00 uur een kind in bed ligt te roepen) of houd ik ze wat langer op.
Als hier een kind rond die tijd naar bed moet laat ik de herdenking voor wat het is. Zo ontzettend voel ik me er nou ook weer niet mee verbonden.
Ik vind het vooral belangrijk om mijn kinderen het respect voor anderen mee te geven. Dus geen lawaai op straat als anderen stil zijn. Net zoals je even stopt om een begrafenisstoet langs te laten of iemand de ruimte geeft te bidden.
hanne
ik ga mijn kinderen niet laten opblijven voor de herdenking. Zeker geen tweejarigen (die liggen toch al om 7 uur op bed?) Wil je niet het risico zelf de herdenking te missen, of ben je bang dat anderen zich storen aan je roepende kind in bed?
Kinderen op straat laten spelen om 8 uur is niet netjes, maar ik geloof niet dat iemand er over valt als je een keer in de weer bent met een onnozel kindje dat niet kan slapen;-)
gaat niet om iemand, gaat om mij
Het gaat er niet om of 'iemand' er over valt. Het gaat er om dat IK het belangrijk vind om om 20.00 die ononderbroken die 2 minuten stilte te kunnen houden.
Als ik kinderbedtijd altijd voor had laten gaan had ik de afgelopen 10 jaar geen 2 minuten stilte kunnen houden.
En helaas, met 2 jaar waren mijn kinderen rond die tijd nog wakker, en nog wel later ook. (en toch kwamen ze 's morgens spontaan tussen 6 en 7 uit bed)
Dalarna
Misschien komt het omdat ik net uit mijn werk kom en moe ben, maar mijn irritatielontje is nu heel kort merk ik.
Ik erger me echt aan de toon uit je reactie. Hoe ik (en mijn man) het aangepakt heb om mijn kinderen duidelijk te maken respect bij te brengen voor de viering van 4 mei is net zo 'goed opgevoed' als jouw stijl. Er is geen beter of slechter in dit geval.
Misschien hadden jullie kinderen nog nooit dode parkietjes meegemaakt toen ze 2 jaar oud waren. Daar heb ik het namelijk over. Kleutertjes, due totaal nog niet begrijpend wat een dood mens is, laat staan een oorlogsslachtoffer. Hoe krijg je ze stil? Bijvoorbeeld door te zeggen dat ze aan Rintje en Romy (ja ja, vernoemd naar...) moesten denken, omdat we om 8 uur aan íedereen dachten die dood gegaan is. Opa's en oma's kon ik niet aanvoeren. Nog steeds niet trouwens.
Sindsdien is het verhaal steeds explicieter geworden. Daarnaast hebben ze een vader die heel erg geïnteresseerd is in WOII, waardoor we er genoeg boeken over in huis hebben.
correctie
om mijn kinderen duidelijk te maken respect bij te brengen
moet zijn 'om mijn kinderen respect bij te brengen...'
Kaaskopje
Ik heb nog eens herhaald dat dat niet in MIJN opvoeding hoort dus ik vind het jammer dat je daar dus twee maal overheen leest, ik heb niets gezegd over jouw opvoeding waar dat blijkbaar wel bij hoort.
Verder had mijn jongste op de leeftijd van 2 (oudste bijna 5) net beide oma's verloren maar nee, ze hebben nog nooit een dood parkietje meegemaakt inderdaad!