U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Discussie thuisbevalling
Naar aanleiding van de veroordeling van 3 vroedvrouwen die vrouwen hielpen die met indicatie toch thuis wilden bevallen. Inmiddels diverse discussiestukken. Maar misschien is iedereen er wel een beetje moet van geworden. Weer een discussie over de verregaande bemoeienis die de overheid zich tegenwoordig permitteert.
Zelf ben ik uiteraard wel blij met dit 'weerwerk'.
http://www.trouw.nl/tr/nl/4516/Gezondheid/article/detail/3478953/2013/07/20/Ex-kinderrechter-Bevallen-in-ziekenhuis-afdwingen.dhtml
Anderzijds
Kan ik me ook goed voorstellen dat hulpverleners genoeg controle willen hebben over jou baring. Het is een spanningsveld. Ervaren hulpverleners, vooral daarom ook vroedvrouwen, kunnen die spanning en die dialoog goed aan, maar ik stel me voor dat hulpverleners ook bang kunnen zijn voor discussies op momenten dat er gehandeld moet worden waar ze niet tegen opgewassen zouden kunnen zijn. Daardoor perken ze jou controle bij voorbaat in. Wat is dan wijsheid.
Nee verkopen
Het beste wat een vk kan doen, volgens de richtlijnen, is 'nee' zeggen tegen een vrouw die thuis wil bevallen tegen de adviezen in. Als de vrouw dan aangeeft alleen thuis te bevallen zonder hulp, is het juiste antwoord nog steeds een nee. En oh, wat kan ik me levendig voorstellen dat je je daar niet zomaar bij neerlegt als vk. En dan heb ik het helemaal niet over verslaafde vrouwen, hoewel daar ook heel wat tegen de dwang is te zeggen, maar over vrouwen die simpelweg een andere (doordachte) risicoafweging maken dan de gynaecologe. Nee zeggen laat die vrouw aan haar lot over, ja zeggen en de dialoog aangaan met artsen en vk''s rondom de vrouw geeft echte veiligheid. Niet de schijnveiligheid die het geeft als een vk zich in deze gevallen aan de richtlijn (let op: dat is geen wet) houdt. Dat scheelt de vk een berisping, maar levert de baby niks op.
Ervaring
Mijn moeder was voor de veiligheid bij haar eerste naar een kraamkliniek gegaan. Helaas liep ze door slecht handen wassen van de zusters een forse borstontsteking op. Ze werd bij het kolven ruw en autoritair geholpen zodat ze met kind zich zelf ontslagen heeft en naar huis is gegaan. Daarna kreeg ze haar kinderen gewoon thuis. Maar die ervaring heeft wel haar perceptie van dat soort instellingen gekleurd. En zo zijn er meer vrouwen die na een traumatische ervaring, waar ze ervaren hebben hoe ook het ziekenhuis zelf bijdraagt aan onveiligheid voor moeder en kind, alleen nog maar thuis willen bevallen.
Dat zijn geen discussie van 'gezellig' thuis. Met name de vrouwen die er een principe kwestie van maken hebben zelf ernstige bedenkingen bij hun eigen veiligheid in een ziekenhuis.
Gedenkwaardig levensmoment
'Want laten we niet vergeten waarom je baart. Niet primair omdat het zo'n Gedenkwaardig Levensmoment is, waarin je wensen en persoonlijke overtuigingen gereflecteerd worden - dat is de bonus, de slagroom op de taart. Je baart om het kind van A naar B te krijgen, en wel op zo'n manier dat kind en moeder de beste kans hebben om deze reis ongeschonden te doorstaan.'
Zo is het maar net. Had vroeger een kennis die met grote letters en nadrukkelijk omschreven op het geboortekaartje zette dat x-je thuis was geboren. Dat was zo ontzettend belangrijk voor haar.
Natuurlijk, een moeizame of zelfs traumatische bevalling is een naar begin. Beslist. Maar het verlies van een kindje, of het ontstaan van een handicap, door verkeerde inschatting of ernstige vermoeidheid of te hoge werkdruk van de deskundigen (of dat nu thuis of in het ziekenhuis is!!) is vele malen erger. Dat nare begin, daar kom je ook wel weer doorheen en is wellicht een 'Gedenkwaardig Levensmoment' wat je gevoeliger maakt voor tegenslagen bij mensen die op je pad komen.
Inderdaad nils
Ik zou het weleens willen weten bij hoeveel vrouwen dat leeft maar ik denk dat het klopt. "In de praktijk zal het maar zo zelden voorkomen dat een moeder koste wat het kost thuis wil blijven, dat nog striktere regelgeving misschien alleen symboolpolitiek is"
Het is onzin om er beleid bij te maken. Het is nu al mogelijk om verregaande maatregelen te nemen, dat beleid is nu al volslagen doorgeschoten. Een telefoontje naar het AMK is genoeg. Ziekenhuizen hebben snelprocedures om jou even uit de ouderlijke macht te ontzetten voor de duur van de behandeling. Een gesprek en erbij blijven zal in de meeste gevallen zo niet alle de oplossing zijn.
Dat vraagt van vroedvrouwen of huisartsen wel dat ze de tijd nemen om iemand goed aan te horen en te luisteren waar bemiddeling en alternatieven mogelijk zijn en waar je advies kunt vragen. Het gesprek is zwaar ondergewaardeerd in dit soort situaties.
Asha ten broeke
Ik vind de stukken van Asha ten Broeke altijd interessant om te lezen en ze heeft doordachte argumenten en vaak een perspectief dat echt anders is en wat toevoegt. Maar hier slaat ze wat mij betreft gewoon de plank mis.
Asha
Asha ten Broeke moet zich schamen. Smakeloos. Zou ze echt denken dat het doel van deze moeders anders is dan een gezond kind baren? Of is ze serieus van mening dat artsen het altijd beter weten dan zwangere vrouwen? En geldt dat ook voor andere mensen, of valt alleen zwangere vrouwen die eer ten deel?
Ik snap ook echt dat een vk geen nee zegt tegen een vrouw die perse thuis wil bevallen. Maar, zoals ik al zei: dan blijf je erbij en ga je niet thuis een dutje doen. Dat is mijn punt.
En wat fijn dat de vk's ervan geleerd hebben. Maar wel ten koste van een baby...
Annej
Ik begrijp de keuze van jouw moeder en vrouwen met bepaalde ervaringen volledig. Ik snap de vk's niet die slechte zorg geleverd hebben, berispt worden of nog erger, en dan vervolgens gillen dat het een slechte dag is voor het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen enzo...juist hun zorg doet dit zelfbeschikkingsrecht geen goed.
Inschatten van risico's is lastig
En als je nog nooit bevallen bent, heb je echt nog geen idee hoe dat zal/ kan zijn, alle boeken, gesprekken en oefeningen ten spijt. Bedenk maar eens hoe je bij een (eventuele) volgende bevalling ineens weer beseft: oh ja, zo voelt het. Want exact onthouden kun je dat niet echt. Tenminste, zo heb ik dat ervaren.
Het is zeer belangrijk dat er heel goed geluisterd wordt naar (aanstaande)ouders. Daarnaast hebben deskundigen hun eigen verantwoordelijkheid.
Onze oudste lag in stuit. De gyn zei ( achteraf 1 dag voor haar geboorte) dat het een ks zou worden in het geval het kind het benauwd zou krijgen, ' want onze eerste verantwoordelijkheid ligt bij het kind'. Ik vond dat even slikken maar zag er zeker de redelijkheid van in. Dochter werd voorspoedig geboren, alles naar wens, en inlevende mensen rond het bed.
Daarna twee thuisbevallingen.
Laatste kindje spoedkeizersnede onder narcose. Dat gaf een enorme kater omdat ik de eerste kennismaking miste - door medische complicaties zag ik haar pas na 3 dagen - een pijnlijk contrast met de andere drie.
Alle vier keer had ik dezelfde vk die ook tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis betrokken bleef en alle vier de keren in ons gezamenlijk belang handelde. Als ze ons bij kindje 4 niet naar het ziekrnhuis had laten gaan, was mijn man die dag achtergebleven als weduwnaar met drie kleine kindertjes, vrouw en pasgeborene op het kerkhof.
Uitleg
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1356159
Rebekka Visser legt goed uit vanaf ongeveer de 25e minuut waarom een vrouw met medische indicaties thuis wil bevallen.
Eerste verantwoordelijkheid
Ik vind dat vreemd Tonny. Eigenlijk zegt zo'n dokter: u mag het verder bekijken want het gaat hier om uw baby, als die het maar redt. Dat is toch een vreemde tegenstelling? En klopt ook niet. Uiteindelijk als het erom gaat wil ik gered worden hoe erg het ook is. Een levende baby met dode moeder, dat zou de paus wel willen, en ik heb beslist opofferingsvaardigheden maar dat gaat me veel te ver.
Dokters die dat zeggen die sporen niet en nemen jou niet serieus. Dat geeft dus een naar gevoel in zo'n ziekenhuis. Uiteindelijk doe jij er niet toe als vrouw, je bent een soort babyblik. Trek dat blik maar open en dan komt de baby eruit.
Annej
Ik denk dat de gyn bedoelt dat als het erop aankomt, het welzijn van het kind belangrijker is dan de beleving van de moeder ten aanzien van de bevalling....en precies dat vind ik dus ook, wat betreft deze hele discussie.
Tegenstelling
Ook positioneert zo'n dokter zich als degene die opkomt voor het belang van een kind echter het is de ouder die levenslang opkomt voor het belang van een kind, in principe, daar ga je vanuit. Het belang van een kind is bij moeders in goede handen, tenzij je natuurlijk vindt dat ouders een lage ondersoort zijn die falen en wiens burgerrechten ingeleverd moeten worden als het om hun kinderen gaat.
Ik kan je wel zeggen dat de hulpverleners die ik ben tegen gekomen met deze mentaliteit echt geen idee hadden wat mijn rol en mijn bijdrage in mijn gezin waren. Je wordt gewoon even uitgewist met zo'n opmerking. Nee, dat vind ik echt niet kunnen.
Bejegening
Terwijl je in de samenleving gewoon bejegent wordt als de professional die je bent kunnen dit soort hulpverleners dus blijkbaar openlijk vijandig tegen jou acteren: jij doet er niet toe. Toevallig ben ik wel de ouder van dit kind en het is in het belang van het kind dat ik de zaak ook goed doormaak, we hebben hetzelfde belang, daarin is geen tegenstelling.
Ik denk dat als iemand zomaar even zegt dat het om je kind gaat en jij mag je snuit houden anders ben je een kindermishandelaar dat je echt veel zin hebt om weg te lopen.
Annej
Nu lees je alleen maar wat je wil lezen. Als het gaat om de bevallingsbeleving van de moeder en het welzijn van het kind kies je natuurlijk altijd voor het laatste. En bijna alle moeders doen dat, na een keer slikken, ook. Ja, en wat te doen met die enkele moeder, die alle kennis en wetenschap ten spijt, toch keuzes maakt die weliswaar niet in haar beleving, maar wel feitelijk, levensgevaarlijk zijn voor haar kind en zichzelf? Daar gaat de discussie over. Maar telkens worden er rookgordijnen gecreeerd (in het ziekenhuis lopen levensgevaarlijke artsen rond en er zijn bacterien en ik heb een vervelende verpleegster getroffen enz., enz.). Ik begrijp dat die negatieve ervaringen verschrikkelijk naar zijn, maar daar gaat het hier niet over. Wat te doen als een moeder, om wat voor redenen ook, weigert naar het ziekenhuis te gaan, ook als dat het leven van haar kind kan redden? Het komt weinig voor, maar wat als? In een eerdere discussie heb ik een levensreddende bloedtransfusie van een kind van Jehova-getuigen genoemd. Vind je dan ook dat dit ook niet afgedwongen mag worden en dat het ouderlijk gezag belangrijker is dan het leven van het kind? Het is geen simpel verhaal, en je maakt het jezelf in mijn ogen wel makkelijk door alleen maar vanuit een kant (rechten van ouders) te redeneren. Waar blijft het kind in jouw visie?
Probeer nou eens het probleem achter deze kwesties te bespreken? Dit is wel heel makkelijk zo. Op zich zijn drie tuchtrechterlijke veroordelingen in de gezondheidszorg geen wereldnieuws (die zijn er wekelijks, en hele heftige ook), maar de ophef komt vooral door de achterliggende kwestie.
Nils
Niet alleen jij, maar ook anderen, maken er een levensgevaarlijke kwestie van. Nogmaals, ook geindiceerde bevallingen gaan in het overgrote deel van de gevallen gewoon goed en kunnen zonder ingrijpen. Tenzij je bekken het hoofd er niet door kan laten zijn er opties die echt niet meteen levensgevaarlijk zijn. Dat roept deze discussie blijkbaar op. Iedereen begint met zwaar geschut de ander te diskwalificeren. Ik denk dat je goed moet kijken waarom vrouwen dat doen en vaak zijn dat juist zaken van veiligheid waar de meningen over verschillen om diverse redenen.
En natuurlijk, als het dan thuis echt niet lukt, dwars kind is er niet uit te krijgen is het probleem groter, op dat moment, dan dat je in het ziekenhuis was geweest, maar ook dan kun je alsnog naar het ziekenhuis om de schade te beperken. En ook in het ziekenhuis zul je moeten wachten tot de medische staf zover is om jou te redden.
Perceptie
Overigens was exman per direct om de bevalling dan maar samen te doen. Hij was toch geboortes gewend van de boerderijdieren en paarden waar hij opgegroeid was meldde hij trots en ik zag dat hij graag die glansrol had gekregen.:-) Sorry voor het grapje.
Maar ik heb niet gekozen voor het welzijn van mijn kind, zo liggen die zaken niet. Ik heb bedacht dat de kans dat mijn kind in het ziekenhuis levend geboren zou worden aardig groot was en dat ik dat risico wel kon nemen.:-)
Ik heb me neergelegd bij het rigide respectloze gedrag van de arts-assistent. Er leken mij genoeg mensen rond te lopen die mij gewoon goed zouden helpen en het communicatieve gedoe van grote groepen hulpverleners, het infectiegevaar, de risico's heb ik getracht zoveel mogelijk af te dekken. Juist in het belang van de veiligheid van mijn kind. En eerlijk gezegd denk ik dat dat bij andere barenden net zo goed het perspectief kan zijn. Niet dat je, overgehaald overtuigd, uiteindelijk kiest voor het belang van je kind, maar dat je uiteindelijk je er bij neerlegt en de schade ziet zoveel mogelijk te beperken.
Het hangt gewoon van je perspectief af.
Verloskundige
Een goede verloskundige zou inderdaad gewoon moeten weigeren om assistentie te verlenen tijdens een bevalling die zeer risicovol is. Haar aanwezigheid verleent legitimiteit aan de hele procedure. In dit geval had ze het ziekenhuis moeten waarschuwen, eventueel een ambulance bellen maar absoluut niet meegaan in de waanzin van de bevallende vrouw. Vanuit haar professionaliteit had ze die keuze moeten maken. Kiest een vrouw er vervolgens alsnog voor om thuis te bevallen zonder enige medische hulp is dat haar verantwoordelijkheid. Van mij mag je die keuze maken. Misschien gaat het goed, misschien ook niet, net zoals vroeger.
Anne j
Las je uberhaupt mijn reactie? Kan de arts het anders bedoelt hebben, zoals ik schreef?
Maylise
Ik geloof niet dat ik dat zou kunnen. Ik zou als een havik bij de bevalling blijven en hulp inschakelen indien nodig.
Volgens mij heb ik al uitgebreid mijn mening gegeven en ook verteld over mijn ervaringen. En even he, dat was he-le-maal niet makkelijk.
Je bedoelt toch deze: "Ik denk dat de gyn bedoelt dat als het erop aankomt, het welzijn van het kind belangrijker is dan de beleving van de moeder ten aanzien van de bevalling..."
Voor jou is het dus beleving maar voor mij doet dat geen recht aan de positie en de houding, de keuze, van de moeder. Als je kind in gevaar is denk je echt niet aan je eigen beleving, dat is toch onzin. Je wilt wel graag weten wat ze allemaal met je uithalen en waarom zodat je zelf ook goed kan meewerken. Maar ik vind het echt zo'n dooddoener dat het moeders om de 'beleving' zou gaan en dat dokters dan moeten bewaken dat de 'beleving' van de moeder niet ten koste van het kind gaat. Vreemde redenering.
Smoesjes eigenlijk om niet naar een vrouw te hoeven luisteren, niet te hoeven uitleggen, niet te communiceren, kortom een vrouw te behandelen als een blikje dat open moet.
Die benadering kan zorgen dat het baringsproces stil komt te liggen want net als bij een dier in gevaar en angst, die gaat vluchten, dan stoppen de weeen tot het weer veilig is. En tja, dan moet er dus nog meer medisch technisch bijgesprongen worden, en ja dat is nog meer risico, onnodig als je de moeder wel serieus neemt, luistert, haar medewerking zoekt en aansluit bij waar de moeder is in het baringsproces.
Anders wordt het inderdaad een soort drive-in McDonald. Je komt binnen, de dokter trekt je kind eruit en je mag weer naar huis. Dat veronderstelt een passieve rol van vrouwen. Terwijl een actieve rol, meegaan in het fysiologische baringsproces dat in de meeste gevallen gewoon goed werkt in het voordeel van moeder en kind, dat proces steunen dus, dat dat veiliger is dan dat proces frustreren en nog meer techniek erbij betrekken.
Dat is mijn reactie. Klopt het?