De druk wordt verhoogd bij het consultatiebureau ;)

En dan...

"Een sensitieve ouder is in de eerste levensjaren vaak goed in staat een situatie te scheppen waarin het kind met ASS goed kan functioneren. Dat kan ervoor zorgen dat er weinig problemen opvallen tot aan de schoolleeftijd. Juist bij deze ouders zie je begrijpelijkerwijs aanvankelijk veel ontkenning."

"Bij kinderen in de schoolleeftijd zijn de problemen vaak meer uitgekristalliseerd. Dat heeft een aantal mogelijke oorzaken. Sensitieve ouders die in de eerste jaren een omgeving konden scheppen waarin het kind kon functioneren, reageren aanvankelijk (begrijpelijk) ontkennend en boos als de leerkracht op school niet zo goed op de behoeften van hun kind kan inspelen als zijzelf. Door de eisen op school wordt het kind sneller overvraagd (met soms decompensaties zich uitend in angst of vreemd of oninvoelbaar gedrag) en valt onvoldoende functioneren en presteren sneller op."

Twee kritische uitspraken op betrokken ouders, die hun kind een frustratievrije groeiproces willen bieden.
Gaat het thuis wel goed , mede met dank aan een snelle signalering door bijvoorbeeld CB of door de hulpvraag van ouders, kunnen de ouders in het onderwijs alsnog lopen tegen een muur van intolerantie.
Wie is nu eigenlijk niet sensitief als het kind -met rust en geduld wordt grootgebracht, maar op school " te zwaar" wordt bevonden.
Dan ligt het prompt aan de ouder.

https://www.ncj.nl/richtlijnen/jgzrichtlijnenwebsite/details-richtlijn/?richtlijn=25&rlpag=959

Geen idee

Lieverdje, jouw ervaringen zijn in het geheel niet van toepassing op alle kinderen/mensen met ASS. Mijn kind met PDD-NOS is een ontzettend lief kind dat op school nooit problemen heeft veroorzaakt. Integendeel! Zodra er iemand in haar buurt onverwacht harde geluiden maakt, hard praat, druk beweegt of anderszins anders doet dan 'normaal rustig' schrikt ze daar zo van dat ze niet meer kan reageren. Ze is de hele dag bezig met te doen zoals anderen en zo min mogelijk op te vallen. Reken maar dat ze uitgeput thuis komt uit school (en er dan soms wel wat afgereageerd moet worden).
Ik ken er wel meer zoals zij, en misschien is dat wel 'normaler' voor mensen met ASS dan de excessen die jij aanhaalt.
Speelt nog mee dat het misschien wel bepaald gedrag is dat jij 'triggert', want ik denk dat de meeste mensen niet zo vaak problemen met andere kinderen hebben als jij.

pubermoeder

"Speelt nog mee dat het misschien wel bepaald gedrag is dat jij 'triggert', want ik denk dat de meeste mensen niet zo vaak problemen met andere kinderen hebben als jij."

Ik weet niet wat je met deze opmerking wil beweren.
De kinderen in de omgeving tref ik persoonlijk bijna niet hoor. Ik ben er niet bij in de klas en op de sportclub, maar ik hoor wel de verhalen van een agressief kind in de klas, een kind dat hysterisch wordt bij partijtjes op de sportclub, als hij niet wint. Beide met autisme. Het buurmeisje, met PDD-NOS en ADHD, is helemaal nergens welkom in de buurt vanwege haar gedrag. Ik zal nooit openlijk kwaad van haar spreken, maar andere mensen doen het wel en ook wel in termen van 'ik erger me dood' wat ik me hier liet ontvallen, of erger.

Ook de eigenschappen van jouw kind zijn niet op ieder persoon met ASS van toepassing. Ik had een studiegenootje, die in gezelschap niet goed wist wanneer ze moest ophouden met praten en helemaal niet probeerde onopvallend te zijn zoals jouw dochter. Ik heb ook nog andere kennissen/vrienden met (vermoedelijk) ASS -minder excessieve gevallen- die ook de nodige problemen ervaren in sociale omgang en het leven in het algemeen, waardoor ik meende op het topic te reageren. Bij elkaar opgeteld denk ik dat er best veel mensen zijn die last ondervinden van hun stoornis en daarom vond ik het een hoopvolle gedachte dat er in een vroeg stadium iets aan gedaan zou kunnen worden.

Maar blijkbaar mag je hier alleen meepraten als je zelf een kind met ASS hebt.

Je weet van niks

lieverdje "ik zeg toch ook dat ik spreek uit eigen ervaring, niet dat het de allesomvattende waarheid is? "
Ja, maar zelfs die ervaringen kloppen niet. Het is helemaal geen waarheid. Het is jouw subjectieve inkleuring van wat autisme is.
Je bent geen dokter, geen psychiater, geen specialist.
Je hebt dus geen recht van spreken op dit terrein.
Je hebt niet het recht om te doen alsof jouw belevingen reële ervaringen met autisme zijn.

Je weet niet eens of het gedrag dat je tegenkomt iets met autisme te maken heeft. Wij ook niet.
Dus nogmaals: laat je ervaringen maar bij jezelf.

Als je wat wilt weten over autisme, over die gedragen die wel kenmerkend kunnen zijn, dan kun je je daarover inlezen. Er zijn wel degelijk wel algemene dingen te zeggen.
De kenmerken die jij noemt vanuit jouw ervaringen, horen niet tot die kenmerken.
Je hebt het dus waarschijnlijk niet over autisme, maar over iets anders.

"Maar blijkbaar mag je hier alleen meepraten als je zelf een kind met ASS hebt."
Dat is de kwestie niet. Het is zo simpel dat jij niet op eigen titel kunt en mag verklaren wat tot autisme hoort.

lieverdje

Beste lieverdje, natuurlijk mag je hier meepraten en ook over je eigen ervaringen. Maar het komt nogal generaliserend over. Dat is het probleem, en dat je praat over "ik hoor verhalen over". Ik hoor ook wel eens verhalen over dingen. Maar een verhaal is iets anders dan hoe het echt zit. Ik ken ook verhalen over kinderen die flippen na een verloren partijtje, en bij mijn weten hebben die geen ASS. Mijn jongste heeft een vervelend meisje in de klas, daar hoor ik verhalen over. Dat dat meisje mijn zoon en de andere kinderen dwars zit stoort me, maar ik ga dat niet ophangen aan de een of andere stoornis. Simpelweg omdat mij dat niet aangaat. Ik ben verantwoordelijk voor mijn zoon, dus ik doe mijn zegje hierover bij de juf en klaar. Jij baseert je oordeel over ASS grotendeels op verhalen van anderen, die misschien wel hinder van die kinderen hadden. Laat het probleem bij die anderen liggen en adviseer ze om de zaken *zonder oordeel* bespreekbaar te maken op de clubjes of op school.
Dat je over je eigen ervaringen met bekenden vertelt vind ik prima, dat geeft aan dat het voor veel mensen met ASS moeilijk blijft om zich te gedragen volgens de verwachtingen van "gewone" mensen. Dat herken ik want ik probeer het zelf ook de hele dag goed te doen, lukt meestal maar soms zullen de mensen wel van me denken dat ik maf ben ofzo (mij best, ik ben ik). Ik deel je mening dat het ontzettend fijn zou zijn als er zo vroeg op ASS geanticipeerd kan worden dat ze minder problemen ervaren. Dan zal waarschijnlijk ook een deel van het opvallende gedrag verdwijnen, want dat komt deels door overprikkeling.

maar als men het zelf zegt?

@M. Lavell:
Hoezo, ik weet van niks? Wat weet jij daarvan? Ik lees ook wel eens een boek, en volgens mij ben jij ook geen specialist. Of wel?

@pirata:
"Beste lieverdje, natuurlijk mag je hier meepraten en ook over je eigen ervaringen. Maar het komt nogal generaliserend over. Dat is het probleem, en dat je praat over "ik hoor verhalen over". Ik hoor ook wel eens verhalen over dingen. Maar een verhaal is iets anders dan hoe het echt zit. Ik ken ook verhalen over kinderen die flippen na een verloren partijtje, en bij mijn weten hebben die geen ASS. Mijn jongste heeft een vervelend meisje in de klas, daar hoor ik verhalen over. Dat dat meisje mijn zoon en de andere kinderen dwars zit stoort me, maar ik ga dat niet ophangen aan de een of andere stoornis."

Ik zal ook heus van elk vervelend kind zeggen dat het wel een stoornis zal hebben. Mijn kind kwam een tijdje terug thuis met verhalen over nieuw een jongetje op de sportclub 'die had iets met autisme', en dat jongetje daar moesten ze allemaal rekening mee houden. Ik geloof niet dat mijn kind dat zelf verzint. Idem dito voor het klasgenootje. Dat die die diagnose heeft wisten we toevallig al van de ouders, maar ook in de klas is bekend dat dit kind 'anders' is. Ik verzin die diagnoses niet, er is bekend dat die kinderen dat hebben en toevallig of niet, dat gedrag komt erbij.
Op de manier waarop mijn kind het daarover heeft merk ik wel dat hij leert niet negatief te praten over de betreffende personen. Maar dat je vervelende situaties niet zou mogen benoemen en dat stom of oneerlijk vinden, vind ik ver gaan.

Dat blijkt

"Hoezo, ik weet van niks? Wat weet jij daarvan? Ik lees ook wel eens een boek, en volgens mij ben jij ook geen specialist. Of wel?"
Dat blijkt.
Dat wat jij als kenmerken van autisme ventileert, zijn geen kenmerken van autisme.

Lieverdje

Het draadje gaat over ASS. Zie de link, want wat jij hoort en ziet, lijkt eerder te vallen onder ADHD.
Ik weet niet of dit in de praktijk jou beeld over een iadh-leerling verandert, maar daar ligt wel het verschil.

http://vinkpc.nl/adhd-is-geen-aandachttekort-stoornis-autisme-wel/

Gek ook

Lieverdje, het lijkt wel alsof je wel heel erg bovengemiddeld veel kinderen kent of weet of in de klas hebt bij jouw kinderen die autisme, ADHD of ASS heeft. Of is het steeds hetzelfde kind. Of ik ken er bovengemiddeld weinig, dat kan natuurlijk ook.

brrrr

Als ik dit allemaal lees, krijg ik nare kriebels, al die labeltjes die maar moeten worden geplakt. Als je goed oplet heeft iedereen van een of ander labeltje wel trekken, maar om dan gelijk labels te plakken omdat ze net 1 trekje teveel hebben.

Flanagan

'Zie de link, want wat jij hoort en ziet, lijkt eerder te vallen onder ADHD.'
Nou ben je ook met de vinger aan het wijzen. Ik heb een adhd-zoon, ik herken het beschreven gedrag absoluut niet bij mijn kind.

De toeschouwer

@Pia, ik haalde adhd aan, na de regel uit #83; ' Dat wat jij als kenmerken van autisme ventileert, zijn geen kenmerken van autisme.' .
Natuurlijk zijn bij autisme en adhd grijze gebieden en verschillen in gradiatie. Verschil in reacties kunnen al verklaard worden door verschil in karakter zelf. Het was niet de bedoeling om met een vinger te wijzen. Het ging mij niet om hoe een kind reageert maar waarom.
Het ging mij meer om het verschil ertussen ( reactie uit concentratie- of aandachtsprobleem) en hoe te voorkomen dat te veel prikkel bij een kind ontstaat.

Want als een toeschouwer begrijpt wat er speelt, kan hij ook anders tegen een situatie gaan aankijken.
Indien een kind met adhd gebaat is bij een wandeling op de gang, moet je als toeschouwer het kind niet gaan storen omdat je het ongezellig vindt dat hij alleen loopt.
Een kind dat in een schoolgebouw gefrustreerd raakt, is mogelijk eerder geprikkeld door een concentratieprobleem dan door onrust als gevolg van een aandachtsprobleem. (Daarmee zeg ik niet dat elk kind met adhd met stoelen gooit.)
Een kind met een vorm van autisme is gebaat bij toeschouwers die hem niet gaan dwingen gezellig mee te doen. Het gaat meer om de groepsgrootte en lokatie.
Met meer inleving voor het probleem ontstaat meer toleratie voor de iadh- kinderen . Vandaar de vraag aan Lieverdje of haar beeld bijgesteld wordt als ze weet wat er precies speelt.
Ik denk dat ouders gebaat zijn aan toeschouwers die ipv mopperen op de actie, op een geschikte manier omgaan met een gespannen situatie. Meerdere handen maakt het werkt lichter.

Het CB richt zich op de signalen van autisme zoals weinig contact maken met anderen zodat ouders eerder advies krijgen hoe om te gaan met de reacties van hun kind en hoe frustraties te beperken. Waarom het CB zich niet richt op kenmerken in de lijn van adhd, weet ik niet. Misschien zijn die kenmerken in een vroeg stadium minder duidelijk tov de gemiddelde leeftijdsgenootjes..

Duidelijk...

Wat men ook vergeet, is dat heel veel kinderen met autisme pas laat een diagnose krijgen. Misschien dat klassiek autisme zich al op jongere leeftijd duidelijk kan manifesteren, maar het spectrum is zoveel groter dan dat. Mijn zoon kreeg zijn diagnose toen hij zestien was, mijn dochter op haar veertiende. Vandaar mijn scepsis omtrent dit plan. En los daarvan, een cb bezoek is een momentopname.

Op vraag

http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2011/08/hoe-leerbaar-zijn-kinderen-met-ass.html

Nog maar eens een oud blog van Sven Sneijer en Ranada van Kralingen (Jeugdzorg Dark Horse) met onderin nieuwe reacties naar aanleiding van het voornemen van het CB om op autisme te gaan screenen.

Ouders die daarom vragen worden overgeslagen. Het protocol stopt kinderen bij elkaar die niet bij elkaar passen, zeker in de nieuwe situatie van Passend Onderwijs en de centrum van attentie gaat teveel naar straffen en belonen en sluit te weinig aan bij de innerlijke beleving en cognitieve ontwikkeling van kinderen met autisme.
Leerbaarheid heeft alles te maken met het welzijn van een kind en of het er wel aan toe is en niet of de overheid er een aantal trainingen in wil storten.

Maar dat is niet waar natuurlijk

De kernvraag die in deze blog en in de vragen gesteld wordt is: zijn ouders niet de baas over wat hun kinderen moeten leren?

Het antwoord daarop is nee.
Het recht op onderwijs is er expliciet om de wens van ouders* te kunnen doorbreken.

De klacht van deze ouders is ook niet terecht. Kennelijk voelen zij zich opgejaagd door de leerdoelen die op de school gesteld zijn. Maar dat zit vooral tussen de oren. Wat zij niet thuis doen wordt ze niet nagedragen, behalve wellicht door de knagende gedachte dat er mensen zijn die vinden dat ze wat hebben nagelaten.

Maar stel je eens voor dat we terug gaan naar de tijd toen meisjes nog te dom gevonden werden om te leren. Of kinderen uit de arbeidersklasse. Of donkere kinderen.

Naar school moeten, moeten leren maar niet leerbaar blijken is minder erg dan niet naar school mogen omdat je ouders menen dat je te dom bent.

Bieb

Het keert steeds weer terug op wat autisme nu precies is. Het is een prikkelverwerkingsstoornis voor zo ver mijn ervaring rijkt maar dat schijnt niet altijd het geval te zijn. Het heeft ook niet perse met afwezige empathie te maken maar wel met de juiste empathie op dat moment. Weinig contact maken en weinig sexdrive ook niet. Er zijn juist mensen met autisme die hunkeren naar contact en die steeds opzoeken, anderen zijn er niet goed in zijn of ervaren zoveel prikkels dat contact erg moeilijk wordt. Er zijn ook mensen met autisme met een grote sexdrive.

En ik zie het CB vooral platte lijstjes maken waar ook het inzicht in ontbreekt. Dan heb je ouders nodig maar als vragende ouders worden overgeslagen. En dat is ook wat ontbreekt op bepaalde vlakken bij iemand met autisme: het inzicht ontbreekt.

In het begin van mijn zoektocht ging ik nog wel lezingen af als ik mijzelf eens "vrij" gaf (vooral in Delft en omgeving, Twente is het niveau er van hoog en hoorde je weleens hele nieuwe dingen) maar ondertussen ben ik daar een beetje op uitgekeken.