De druk wordt verhoogd bij het consultatiebureau ;)

"slaan en bijten op school"

Uit het artikel in de Volkskrant, laatste alinea: "Historica Angela Crott, die promoveerde op het beeld van jongens en daar verschillende boeken over schreef, vreest wel dat er steeds minder tolerantie komt voor ander gedrag. 'Kinderen doen soms rare dingen, maar die gaan vaak ook gewoon weer over. Er wordt veel te snel gezegd dat iemand afwijkt.'"

Daar ben ik ook bang voor. Voor veel te veel intolerantie:

"Dat kinderen met ASS soms in het geheel niet prettig zijn in de omgang (om eerlijk te zijn, ik erger me dood aan sommige exemplaren) en sociaal niet lekker meekomen is misschien niet te voorkomen bij autisme."

Hier zakt mijn broek van af... werkelijk waar. Bah, wat respectloos en wat weinig begripvol voor het anders zijn van mensen, voor het récht op anders zijn!

Verder vraag ik me af welke acht 'alarmsignalen' het zijn waar op gescreend gaat worden. Weet iemand dat? Aan de twee die worden genoemd (lachen naar de ouders met 8 weken en zinnen van 2 woorden spreken als je twee bent) voldeed mijn zoon prima. Toch heeft hij behoorlijk autisme.

Waar ik bang voor ben is dat jou als ouders de regie wordt ontnomen. Ik hoop inderdaad dat er 'alleen maar' wordt doorverwezen naar autisme-deskundigen. Ik hoop niet dat het in de praktijk zo wordt dat er zelf een soort diagnose wordt gesteld. En dat je daar als ouder maar mee moet instemmen, omdat je anders een niet-meewerkende ouder bent. Daar hebben wij namelijk ervaring mee.

Dan zit je straks met een diagnose waar je wellicht niet achter staat. Of je zit met een opgedrongen behandeling waar je niet achter staat. Of je zit met een interpretatie van autisme waar je niet achter staat.

Het idee is prima, maar ik ben inmiddels enorm wantrouwend naar dit soort instellingen toe, in Nederland, want er is hier iets heel naars gaande. Wantrouwen naar ouders (de ouder al vanzelfsprekend als potentiële mishandelaar), en ouders die door de instanties niet serieus worden genomen.

Wat je als ouder wel kunt doen? Iemand hierboven schreef het al: maak zelf een dossier. Stel duidelijke vragen, geef duidelijke voorbeelden, noteer wanneer wat plaatsvond, maak idd filmpjes (dat is nu gelukkig veel gemakkelijker), en laat je niets in de maag splitsen.

Want wat als het cb vindt dat jouw kind een duidelijk schoolvoorbeeld is van autisme, maar jij bent het er niet mee eens? Of je wilt een heel ander soort behandeling?

Autisme, het is voortschrijdend en vooral ook heel veranderend inzicht. Van standaardopvattingen zoals dat autisten niet empatisch zijn tot een steeds meer opgang krijgende theorie (die ik zelf ook aanhang) namelijk de theory of the intense world: autisme is een prikkelverwerkingsstoornis. Prikkels komen veel te heftig binnen, wat zorgt tot overload en overprikkeling. Autisten proberen dus vooral veel prikkels buiten te sluiten en dat zorgt voor het autistische gedrag (even kort samengevat).
"Behandeling" is dan gericht op het leren beheerst binnenkomen van prikkels, telkens een beetje meer...

Een kind alleen maar leren om ouders aan te kijken... zonder dat je kijkt waar dat aankijken voor staat... tja, daar ben ik zelf niet zo voor. En wat als je als ouder die keuze niet meer kunt maken, maar gedrongen wordt in een therapie die afhangt van de waan van de dag.

Vroegsignalering, prima! Early intervention, ook prima. Maar dan wel als ik het zelf mag bepalen. Na ruime informatie, prima, maar ik wil wel zelf eigen regie. Anders riekt het toch te veel naar staatsopvoeding, allemaal standaard gedrag, en afwijkend gedrag wordt gezien als een aberratie en moet verdwijnen...

Het kan nog net

"Op indicatie kan de JGZ professional advies vragen (consultatie) aan de kinder- en jeugd GGZ"

Je kunt nu nog zaken voor zijn door je via de huisarts naar de jeugd ggz te laten verwijzen, liefst vrijgevestigd.

Wat ik uit deze tekst begrijp is dat men het, het stellen van de diagnose en een mogelijk vervolgtraject, aan de jeugdarts wil gaan overlaten, wat Miriam al meldde. Gezondheidszorg voor kinderen wordt gratis via de jeugdarts.

Zullen hele goede types tussen zitten, maar je wilt niet dat de overheid op deze wijze greep krijgt op jou gezin. Hele slechte ervaringen mee.

bedankt mirreke

HELEMAAL eens.
Ik beschrijf het ook als een prikkelverwerkingsstoornis. Wist niet dat dat in opkomst was. Zoon hier is ook best sociaal. En hij lachte zooooo lief met 6 weken, ik zie het nog voor me. Heus dat hij ook die simpele zinnen wel kon toen hij 2 was.
En empathie heeft bij wat ik heb gezien weinig met ASS te maken. Vaak is het eerder empathischer. Ik heb nog niet gehoord over ASSers die niet empatisch waren, maar het kan wel eens zijn dat ze er in door slaan. Zie reactie in een andere draad over een kind dat het onbegrijpelijk vindt dat de klas een invalkracht eens flink uittest.

Maar wat is 'autisme' nu precies

Ja, uiteraard en zijn absoluut personen/kinderen bij wie dat zeer duidelijk is en ook de aanverwante problemen.
Maar hoe zit het met iemand die extreem verlegen is of extreme heimwee heeft. Is dat niet ook een vorm van autisme? Of erg perfectionistisch of niet van rommeltjes houdt en een vrij kale, rustige kamer wilt. (of een combi van die dingen). Zou je bij een dergelijk persoon ook niet andere 'trekjes' vinden als je er naar zoekt? Ondanks dat die persoon verder redelijk normaal functioneert en redelijke normale contacten heeft?
Ik vroeg me dat eigenlijk ineens af.

pardon hoor... respectloos?

"Bah, wat respectloos en wat weinig begripvol voor het anders zijn van mensen, voor het récht op anders zijn!"

Mag je ten koste van alles en iedereen (ook jezelf) anders zijn? Sorry hoor, ik maak hier genoeg al of niet gediagnosticeerde autistische kinderen mee (in de klas van mijn kinderen, op de sport, in de buurt) die met hun gedrag de sfeer in de groep nogal bepalen in negatieve zin. Daarmee bedoel ik helemaal niet dat die kinderen het expres doen. Vinden dat iedereen maar begripvol moet zijn als je kind op de sportclub elke keer dat hij verliest hysterisch wordt - en daarmee wedstrijden voor het hele team feitelijk verpest (het gaat om een teamsport - 8-10 jarigen), gaat best wel ver. Ik vind ook niet dat een kind in de klas dat gaat bijten en slaan als iemand per ongeluk iets te dicht in de buurt komt of het verkeerde woord zegt, daar 'recht' op heeft. Het buurmeisje dat 5x op een dag aanbelt of onze kinderen komen spelen en geen 'nee' accepteert. Het meisje is inderdaad anders, dat mag best, maar mijn kinderen hebben ook het recht om niet met haar te willen spelen. De ouders van dat meisje kan ik net zo goed respectloos noemen, doordat ze het kind niet duidelijk maken dat ze niet kan blijven aandringen want ze daar 'niets mee kunnen want ze heeft PDD-NOS'.

Je hoopt toch

Dat ook elders je kinderen even de aandacht krijgen die ze nodig hebben door volwassenen die kalm weten te blijven en situaties weten te sturen en te voorkomen. Omdat het kinderen zijn die vaak meer uitleg en sturing nodig hebben dan andere kinderen. Moeilijk misschien. Kan ook niet altijd denk ik.

inderdaad

Ik denk ook niet dat iedereen dat kan, en ook niet dat het altijd kan. In een klein klaslokaal met 28 leerlingen kan het bijna niet anders of iemand komt dicht bij je in de buurt. Het is ook lastig om bepaalde doorsnee woorden niet te zeggen (je moet echt denken aan Monty Pythons Holy Grail, de scene van de knights who say 'Ni'!, en dat de knights niet tegen het woordje 'it' kunnen).

Ik moet mezelf ook goed voorhouden dat het kind het niet kan helpen (het buurmeisje), maar intussen wordt het daar allemaal niet veel minder vervelend van. Misschien wordt het andere kind op de sportclub inderdaad niet goed begeleid, maarja. Op een sportclub zijn ook maar vrijwilligers en geen professionals natuurlijk. Momenteel worden partijtjes niet eerlijk gespeeld (in het voordeel van het ASS-kind), om de lieve vrede te bewaren.

Sportclub

Sommige sportverenigingen hebben ook een apart team voor kinderen met uitdagingen, g-teams. Je kunt ook een avond organiseren voor de vrijwilligers met informatie, of begeleiding vragen aan overkoepelende organisaties voor de sport of de NVA/Balans.

http://www.knvb.nl/doe-mee/speler/g-voetbal

"Voor vragen, opmerkingen of suggesties over G-voetbal of voetballen met een beperking kun je terecht op: [email protected]"

Er zijn meer overkoepelende sportverenigingen die op vraag begeleiders of sprekers voor een avond kunnen leveren. Voor sportvrijwilligers en/of ouders.

Ik ben ze regelmatig tegengekomen. En heb zelf ook weleens een voordracht gehouden.

Want laten winnen is een keer leuk maar lijkt me niet echt een passende oplossing.

lieverdje

"het ASS-kind", doe me een lol zeg. Dat jij toevallig een voorbeeld hebt van een kind dat niet met de omgeving kan omgaan, dat wil niet zeggen dat alle kinderen met ASS niet in een team kunnen meedoen, bijten of aan de deur zeuren. Kom op zeg, zulke dingen heeft mijn zoon nog nooit gedaan.

ook even

Ik moet in een bepaald opzicht Lieverdje gelijk geven. Ik snap heel goed dat ouders van kinderen met ass zich aangesproken voelen. Maar mijn kind heeft ook een kind in de klas gehad voor wie eigenlijk een gewone klassituatie iedere dag een opgave was. Boosheid, bijten en zelfs een paar keer zijn de stoelen door de klas gevlogen. Juf liep weg, kinderen bleven in angst achter. Toen is het kind de hulpverlening (einde bovenbouw bo) ingegaan en heeft het goede begeleiding gekregen. Voor de klas fijn maar vooral voor het kind fijn.Was dat jaren eerder gebeurt, dan had de klas een fijnere tijd gehad en vooral het kind zelf. Die fleurde helemaal op.
Verder, die g-teams zijn zo'n vergaarbak van kinderen met verschillende achtergronden, dat ik kinderen ken die liever sporten in een gewoon team, vanwege het sportieve gedeelte. En dat snap ik heel goed. Alleen heb je dan wel te maken met al dan niet goedwillende vrijwilligers die niet in de materie thuis zijn. En dat kan wel eens mis gaan.

autismeloket is je redding

#52 "Waar ik bang voor ben is dat jou als ouders de regie wordt ontnomen. "
Dat is al zo.
Sinds kindergezondheidszorg 'gratis' is, kun je niet meer zelf kiezen waar je het haalt. GGZ ziet nu helemaal onder de paraplu van de gemeente. Daar kun je niks aan doen, behalve als je een geheel eigen particulier traject kunt betalen. Overigens doe je er dan ook goed aan om voor een particuliere school te kiezen.

"Ik hoop inderdaad dat er 'alleen maar' wordt doorverwezen naar autisme-deskundigen. Ik hoop niet dat het in de praktijk zo wordt dat er zelf een soort diagnose wordt gesteld. "
Dat zal de praktijk wel zijn. En dan bij voorkeur dat er niks aan de hand is.
Dat is voor mij de hoofdreden dat ik twijfel aan het verhaal. Waar komt die schijn van remedieerbaarheid nu ineens vandaan?

Dat blijkt iets genuanceerder te liggen dan ik aanvankelijk dacht, maar je moet vrezen dat de gemeentelijke ambtenaren die in het vervolg de keuzes maken/instructies geven/het cb financieren, daar op een andere manier mee om kunnen gaan. Bijvoorbeeld de instructie dat er conservatief verwezen moet worden: eerst een lijstje van "opvoed-tips" en pas als dat niet helpt de verwijzing naar dat specialistische diagnose loket.

Overigens geeft dat ook wel aan dat het maar goed is dat er zo'n loket komt. Het is er nu nog niet. Dat betekent dat er eindeloos getraineerd kan worden.

"Dan zit je straks met een diagnose waar je wellicht niet achter staat. Of je zit met een opgedrongen behandeling waar je niet achter staat."
Maar dat is onzin. Als je eenmaal naar dat loket wordt verwezen, dan krijg je te maken met de specialisten die er verstand van hebben, al blijft een diagnose als autisme een beredeneerde diagnose. Er is geen autismetest die zo eenduidig formuleert als een zwangerschapstest. Een beetje autistisch kan bovendien wel.

Je hoeft niet bang te zijn voor opgedrongen behandeling. De gemeente kan dat niet betalen. Waar we in zijn algemeenheid moeten vrezen is juist dat er beknibbeld wordt op diagnoses waarmee alleen nog witte hoogopgeleide ouders het voor elkaar zullen krijgen om bij de specialist langs te kunnen komen.
Waarmee we binnen een jaar of tien met een onevenredige bulk van feitelijk onaangepast gedrag van kinderen van laag- tot midden opgeleide ouders zitten, vooral als die een niet Nederlandse achtergrond hebben.

Het is overduidelijk penny wise pound foolish. Hoewel dat autismeloket daarin een positieve ontwikkeling is. Als de gemeente niet wil dan kan de huisarts of de schoolmeester misschien nog wel helpen om de gemeente te dwingen op zijn minst een doorverwijzing naar dat loket toe te staan.

"want er is hier iets heel naars gaande. Wantrouwen naar ouders (de ouder al vanzelfsprekend als potentiële mishandelaar), en ouders die door de instanties niet serieus worden genomen."
Dat is -WAS- de uitkomst van de wetgeving en de bureaucratische machine.

Nu gemeenten alle zorg moeten betalen loopt dat juist niet meer hals overkop naar (gedwongen)behandeling, maar juist naar afwachten, wachtlijsten, quoteringen en niets doen.
Ook als er wel wat aan de hand is.

Het wordt in het belang van de gemeente om zo lang mogelijk geen diagnose te hebben en er alles aan te doen om de oorzaak van problemen bij de opvoedstijl van de ouders te leggen. Om via het cb, de peuterspeelzaal en school, een gedwongen cursusje af en toe, ouders en kinderen af te schepen en inderdaad te dwingen.

Zo'n autismeloket kan je redding zijn. Een van de gemeente onafhankelijke partij.

maar Pirata

"Dat jij toevallig een voorbeeld hebt van een kind dat niet met de omgeving kan omgaan, dat wil niet zeggen dat alle kinderen met ASS niet in een team kunnen meedoen, bijten of aan de deur zeuren. Kom op zeg, zulke dingen heeft mijn zoon nog nooit gedaan."

ik zeg toch ook niet dat alle autistische kinderen dat doen? In mijn beleving komt het wel geregeld voor, omdat er nu (toevallig) meerdere zijn die ongewenst gedrag vertonen. Ik praat ook maar uit eigen ervaring. En dat jouw kind zulke dingen nooit heeft gedaan, daar mag je gewoon blij om zijn. Er zijn dus kinderen die het wel doen. We hadden een tijdje een vriendje in huis dat zeker autistische trekjes heeft. Afgezien van dat hij heel hard en raar praatte en niet echt luisterde, herhaaldelijk in zijn broek poepte omdat hij geen zin had om naar de wc te gaan (okee, toen had ik een tijdje geen zin meer om hem hier te laten spelen), was het een leuk en origineel jochie.

Laat je beleving maar bij jezelf

Lieverdje, je beschrijving komt toch over als een steek onder water. En nu weer. Alsof je de kans grijpt om autisme weg te zetten als onhandelbaar.

Laat die eigen ervaring bij jezelf. Je hebt geen recht van spreken om die beleving als waarheid rond te bazuinen. Jij weet niet wat er werkelijk aan de hand is, wij kunnen jouw belevingen niet controleren.

De beschrijvingen die jij geeft zul je nergens tegenkomen als indicatie voor autisme.

lieverdje

En weet jij hoeveel kinderen je tegenkomt die ASS hebben, maar waar jij helemaal niets aan merkt? Je lijkt maar iets te roepen op basis van een paar kinderen die een gedragsprobleem hebben (hadden die allemaal wel ASS dan? Diagnose gelezen?).

Brrrr "ongewenst gedrag"

Hopelijk leidt dat Passend Onderwijs toch tot waar het in eerste instantie voor bedoeld is, namelijk tot tolerantie en acceptatie van anders-zijn.
Want het is in Nederland (en in andere landen ook) dan wel aangegrepen als mooi woord om tegelijkertijd doorgevoerde bezuinigingen te verbloemen, het doel erachter, aangezwengeld door belangengroepen en mensen die voor gelijke rechten strijden, is integratie en acceptatie. Het is trouwens ook een Europese beslissing.

Hopelijk zullen dan de kinderen niet meer zulke intolerante en stigmatiserende opvattingen hebben en uitlatingen doen als ik binnen dit topic sommige schrijvers hier lees.

Remedieerbaarheid

"Dat is voor mij de hoofdreden dat ik twijfel aan het verhaal. Waar komt die schijn van remedieerbaarheid nu ineens vandaan?"

Er wordt momenteel zeker in de VS maar ook in Nld en de rest van Europa, bijzonder veel onderzoek gedaan naar autisme. Vooral natuurlijk vanwege de enorme stijging aan diagnoses, ook al is de DSM aangepast.

En dan blijkt dat autisme veel te zwartwit is bekeken. Inderdaad de standaardopvatting dat autisme vooral een empathieprobleem (geen sociale aansluiting ed) zou zijn, is min of meer losgelaten.

Lees in dit kader eens het boek NeuroTribes van Steve Silberman http://www.amazon.de/NeuroTribes-Legacy-Autism-Future-Neurodiversity/dp/158333467X/ref=sr_1_1?s=books-intl-de&ie=UTF8&qid=1450260137&sr=1-1&keywords=neuro+tribes

Verder blijkt dat bij een goed begrip en vooral goede therapie autisme beteugelbaar is. Daarbij wordt het veelal ook beschouwd als een ontwikkelingsachterstand die met de loop der jaren (deels) kan worden ingehaald.

Veel kinderen met autisme zijn leerbaar, wat inhoudt dat ze niet alleen gedrag kunnen napapegaaien, wat in mijn optiek eigenlijk onwenselijk is, omdat daardoor intrinsiek niets veranderd, maar vooral gedrag kunnen gaan duiden.

Zoals ik al zei heb ik zelf sterk de overtuiging die ook steeds meer door deskundigen wordt aangehangen dat het vooral een prikkelverwerkingsstoornis is. Mijn zoon zegt: ik merk ALLES. Ik hoor alles, ik zie alles, ik word er soms gek van. En alles is dan ook alles: elk geluidje, elke beweging, elke fluistering, maar ook elke aanraking, elke input komt in overdrive bij hem aan. En tel daar dannog eens de geestelijke en intellectuele prikkels bij, en voor een jongen in de puberteit de prikkels die worden opgewekt als je met zoveel jongeren in een ruimte zit.

Vooral als je nog klein bent kunnen die prikkels gekmakend zijn, en snap je er niets van. Hoe kun je blij worden van de omhelzing van je moeder als die jou pijn doet? (bijvoorbeeld). Terwijl alle andere mensen om je heen het wel fijn vinden?

Als je handvatten kunt krijgen en aanleren om die prikkels anders te laten binnenkomen, of om ze minder angstaanjagend te maken doordat je ze beter kunt duiden, dan wordt autisme steeds een kleinere handicap. Wat dat betreft is het voor iedereen verschillend hoe en of je dit voor mekaar krijgt. Maar wat wel duidelijk is dat hoe eerder dit onderkend wordt, hoe eerder een kind ook op de juiste manier kan worden tegemoet getreden en gekoesterd, door ouders, verzorgers en docenten.

Want veel moeizaam gedrag ligt geworteld in angst en frustratie. Voorkom je dat, dan vallen die bijkomende angsten en aandoeningen weg. Veel autisten hebben last van dwang bijvoorbeeld, en van angsten.

Het erge is dat jij in je lange post (#62) inderdaad precies beschrijft wat er al gebeurt (en dat weet ik natuurlijk ook wel, wij zitten er midden in). Mijn angst is idd dat autisme nu weer wordt weggewuifd (en ja, als ze maar op een voetbalclub gaan en zo), zodat je als ouder eigenlijk helemaal nergens meer terecht kunt. Omdat het budget op is, of omdat er geen goede contracten met zorgverleners zijn enzovoorts.
Want ik begrijp dat het goed is bedoeld, maar in het huidige klimaat ben ik bang dat er net zoals bij Passend Onderwijs en de transities misbruik van wordt gemaakt om het geld niet te hoeven uitgeven. Of om, naar de andere kant toe, ouders te dwingen binnen een bepaald keurslijf te vallen en hen het recht op eigen keuzes te ontnemen.

V

En dan als aanvulling een disclaimer

Ik wil met mijn vorige post overigens totaal niet beweren dat autisme te 'genezen' is. Ik wil het ook niet bagatelliseren. Autisme komt in allerlei soorten en gradaties voor, en het is zeker niet zo dat het de schuld van ouders of de omgeving of de persoon zelf is, als iemand geen hulp wil of kan aannemen, of als er niets veranderd na hulp of zonder hulp.
Autisme is zeker niet een aandoening die je lichtvaardig moet bekijken.

Maar: ik ken inmiddels aardig wat mensen met autisme die aan het eind van de puberteit zitten of jong volwassen zijn, en die zien zichzelf zeker niet als gehandicapt. Zij zien het als een andere manier om de wereld te bekijken, te ervaren, tegemoet te treden. Het is niet erg (tenminste, vaak niet), het is anders.

Vandaar ook de term 'neurotypical' die door veel autisten wordt gebruikt om 'normale' mensen mee aan te duiden. Normaal houdt daarbij in, mensen bij wie de neuronen op een standaardmanier (typical) werkzaam zijn. Die dus vooral hun prikkels die via die neuronen worden verstuurd en binnenkomen, anders ervaren dan autisten. Zie bijvoorbeeld:

http://musingsofanaspie.com/2013/01/10/what-is-neurotypical/

En ook de titel Neuro Tribes en neurodiversiteit refereert daar aan: nog een mooie:

http://stevesilberman.com/

Ehm Steve Silberman

Ik deed zijn homepage er alleen maar bij omdat ik hem zo mooi vindt. Maar de link naar het boek stond al wat hoger vermeld.

Verder: ik probeer niet te generaliseren, maar dat doe je toch snel, vooral als je in een kort tijdsbestek een soort uitleg wil geven. Als ik het stukje nu teruglees vind ik het alweer enorm generaliserend, waarvoor mijn excuses.

En: ik weet niet of het komt door de veranderende inzichten, of omdat steeds meer autisten zich uiten in boeken, blogs, ed en 'uit de kast' komen, of vanwege de wisselwerking hiertussen: maar het is momenteel een tijd van emancipatie en bewustwording van mensen die binnen het spectrum vallen.

M Lavell

ik zeg toch ook dat ik spreek uit eigen ervaring, niet dat het de allesomvattende waarheid is? Pirata zegt dat haar kind nooit zo heeft gedaan. Zij spreekt ook uit haar ervaring.

Goed, van dat broekpoepende vriendje had ik er inderdaad niet bij hoeven zeggen. En verder, misschien ventileer ik iets teveel frustraties over autistische kinderen in de omgeving. Ik vind het wel erg vervelend dat momenteel bij een van mijn kinderen zowel het plezier in school en in sport aanzienlijk is verminderd door kinderen met autisme. Verder heb ik ook wel een vriendin en volwassen kennissen met autisme, waarvan ik deels op de hoogte ben met de problemen die ze ervaren en ervoeren in hun jeugd. Die hebben helemaal geen begeleiding gehad om te leren omgaan met de buitenwereld. Ik denk dat het dan dus hoopgevend is als er een soort van 'remedie' lijkt te zijn om het probleem vroegtijdig aan te pakken. Want ook al heb je het 'recht' om 'anders' te zijn, autisme geeft wel vaak problemen.

Weet je lieverdje

Als je nu je frustratie zou uiten over blinde mensen, die met hun hond en stok de weg versperren en waardoor het plezier van jouw ziende kind verminderd wordt, dan zou meteen duidelijk zijn hoe ongelooflijk denigrerend en discriminerend je uitingen zijn.

Echt, je uitlatingen kunnen echt niet!

lieverdje

"Dat kinderen met ASS soms in het geheel niet prettig zijn in de omgang (om eerlijk te zijn, ik erger me dood aan sommige exemplaren) en sociaal niet lekker meekomen is misschien niet te voorkomen bij autisme"

Ik kan me voorstellen dat iemand zoiets eens denkt. Maar het is zo pijnlijk om te lezen voor ouders die met autisme te maken hebben. En wat voegt dit: "om eerlijk te zijn, ik erger me dood aan sommige exemplaren" aan de discussie toe? Het is alleen maar zout in de wonde. Denk jij niet ook dat een groot deel van de zorgen die wij om onze kinderen hebben, ook daarin ligt? Hoe zullen anderen mijn kind zien? Krijg ik hem opgevoed tot een exemplaar waar mensen zich niet al te zeer aan ergeren? Zit de wereld eigenlijk wel op mijn kind te wachten?

mirreke en anneque

"Als je nu je frustratie zou uiten over blinde mensen, die met hun hond en stok de weg versperren en waardoor het plezier van jouw ziende kind verminderd wordt, dan zou meteen duidelijk zijn hoe ongelooflijk denigrerend en discriminerend je uitingen zijn."

Eh, blinden zitten dan ook niet op bijvoorbeeld voetbal of korfbal, en ook niet op regulier basisonderwijs. Misschien maak je een verkeerde vergelijking?

Verder, Anneque: nogmaals, ik liet mij misschien teveel gaan, sorry. Maar mag ik het dan niet zeggen of denken? Moet ik altijd maar begrip hebben? Ik ben in het echt heel aardig hoor en de deur staat open voor veel mensen. Misschien dat buurmeisje daarom wel 5x per dag bij ons aanbelt. Bij de ouders krijg ik geen gehoor, die zeggen dat ze nou eenmaal zo is en gaan niet echt in op dat ik misschien liever niet heb dat ze nog aanbelt. Wat moet ik daarop zeggen?

ja, je moet altijd maar begrip hebben

Want zo hoort dat nou eenmaal in een beschaafde en menswaardige samenleving. Sterker nog, niet alleen moet jij begrip hebben, maar jij hoort dat ook jouw kinderen bij te brengen.

Dat is namelijk waar iedereen recht op heeft, op begrip!

lieverdje

"Maar mag ik het dan niet zeggen of denken? Moet ik altijd maar begrip hebben?"

Denken mag je natuurlijk alles, sowieso, en dat schreef ik ook al, ik kan me dergelijke gedachten ook best voorstellen. En ook kun je het best eens zeggen, maar dan liever wanneer het nog enig doel dient.
Maar op deze plaats, in deze discussie was het in elk geval voor mij alleen maar kwetsend. Maar ik begrijp wel dat dat je bedoeling niet was, hoor.

Wb dat buurmeisje: dat vind ik van die ouders nou niet handig, om haar niet bij te sturen. Maar goed, je weet niet wat die mensen al proberen. Iemand schreef laatst: het opvoeden van een kind met ass kost twee maal zoveel moeite, met vaak slechts de helft van het resultaat. Dat kan ik van harte onderschrijven.

Is er iets praktisch' bedenken voor dat meisje? Dat je bijv afspreekt dat ze alleen op woensdag mag aanbellen? Ik noem maar wat, dat zal de oplossing niet zijn, maar ik bedoel: als je er met die ouders niet uitkomt, probeer dan of je met dat meisje zelf tot een werkbare, praktische afspraak kunt komen.

Begrip?

Over dat begrip hebben, ik zit me af te vragen wat er nou precies mee bedoeld wordt. Is het snappen? Is het tolereren? Is het wel iets waar iemand recht op heeft?
Waar botst het recht van het ene kind met dat van het andere kind?
Het klinkt zo simpel, maar het is dat volgens mij helemaal niet. Als mijn kind geen plezier meer heeft in sport vanwege het gedrag van een ander kind, zit daar een einde aan de rek aan, en dan wordt het toch echt een andere club. Mensen stemmen met de voeten, zo gaat dat. En wie schiet daar wat mee op?