U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Brief van ouders online over de nieuwe ontwikkelingen rond de zorg voor jeugd-- lees even mee!
Beste ouders,
Ouders Online heeft samen met een ouder een brief geschreven die we willen presenteren op de bijeenkomst van Jeugdpoort as dinsdag. Dat is een bijeenkomst van iedereen die ertoe doet als het gaat om jeugdbeleid (ministers, staatssecr. en het hele veld van jeugdzorg). Sinds kort willen ze daar ook oudersvertegenwoordigingen bij hebben.
Nu is Ouders Online formeel geen ouderbelangenorganisatie, maar aangezien die er ook vrijwel niet zijn, hebben we toch maar de handschoen opgepakt.
Let op: dit gaat over de nieuwe jeugdwet, die 2015 moet ingaan. Er wordt nu al van alles geregeld en beslist. De kranten schrijven er weinig over, maar ook voor gewone ouders gaat het enorme gevolgen hebben.
We willen jullie graag informeren. Dit is de brief die we daar gaan aanbieden. Volgende week komt hij ook op Ouders Online (www.ouders.nl), hopelijk ondertekend door zoveel mogelijk ouderclubs.
Graag jullie reactie!
Justine Pardoen (hoofdredactie Ouders Online)
-------------------------------------------
Geachte dames en heren,
Is het in het belang van ouders en hun kinderen dat er meer geld geïnvesteerd wordt in de jeugdzorg, en al of niet in preventie en vroegsignalering?
Misschien is het in het belang van ouders dat geprobeerd wordt juist met minder budget een betere inzet van de zorg na te streven, en te onderzoeken hoe je dat dan bereikt. In onze ogen kan dat namelijk wel, onder één belangrijke voorwaarde: dat wordt ingezet op een goede selectie ‘aan de poort’, dat wil zeggen met inzet van universitair geschoolde professionals. Dan kan, zo is onze overtuiging, de zorg voor jeugd toe met minder geld, terwijl de relatie met ouders verbetert.
Om een voorbeeld te noemen. In de jeugdhulpverlening zijn veel jongeren met psychiatrische problematiek. Zulke kinderen belasten de draagkracht van een gezin enorm. Bovendien gaat het vaak om psychiatrische ziekten met een erfelijke component, waardoor ouders ook psychische problemen kunnen hebben. Daar moet bij de beoordeling van de benodigde ondersteuning en zorg rekening mee worden gehouden. Deze beoordeling vraagt nogal wat van een jeugdprofessional. In de praktijk zien we het dan ook vaak fout gaan: de relatie tussen hulpverlening en ouders is in veel gevallen ronduit slecht, waardoor verkeerde beslissingen genomen worden, oneigenlijke machtstrijd gevoerd wordt, en de kinderen om wie het gaat, uiteindelijk niet voldoende geholpen worden. Wanneer een uithuisplaatsing volgt, wat door jeugdzorg vaak als enige redmiddel gezien wordt, raken kinderen én ouders zwaar getraumatiseerd.
In de praktijk blijkt dat de gemiddeld HBO-opgeleide jeugdzorgmedewerker niet over de juiste vaardigheden beschikt voor deze subtiele, en moeilijke processen van inschatten, oordelen, beslissen en begeleiden. Maar ook in andere gevallen zien we dat ouders ontevreden zijn over de bejegening, en krijgen kinderen niet wat ze nodig hebben. Het is juist zo vreselijk belangrijk dat ouders en jeugdhulpverlening kunnen samenwerken, zoveel mogelijk in harmonie, elkaar ondersteunend en aanvullend, en in alle transparantie. Maar dit lijkt haast een utopie, terwijl het toch ook een van de doelstellingen is van u, zoals u hier allemaal bij elkaar zit.
Waar gaat het dan mis?
Punt 1 (Waarheidsvinding en kwaliteit)
Op dit moment leidt de werkwijze van jeugdzorg tot veel onnodige tegenwerking van ouders. Bij pedagogische onmacht van ouders, of bij psychiatrische problematiek informeert de jeugdzorgmedewerker een multidisciplinair team onder leiding van een academisch geschoolde gedragsdeskundige, die oordeelt op basis van de bevindingen van de jeugdzorgmedewerker, nota bene, zonder de ouders of de jongere ooit gezien gesproken of onderzocht te hebben. Dat moet veranderen. Als dat namelijk niet gebeurt, verhuizen de oude fouten van het systeem gewoon mee in de transitie.
Het zou zo geregeld moeten worden:
• Bij forse pedagogische en/of psychiatrische problematiek dient een forse inzet aan de poort te worden geleverd. Ouders en kinderen hebben er recht op dat vanaf het begin een academisch geschoolde gedragsdeskundige wordt ingezet die het voortouw neemt om zelf met de jongere en zijn ouders in gesprek te gaan en deugdelijk onderzoek te verrichten.
• Er worden géén feiten geregistreerd van ‘horen zeggen’, maar alleen uit eigen bevinding. Als een buurvrouw constateert dat een moeder een bepaalde diagnose heeft, wordt dat niet als feit genoteerd, maar is dat hooguit aanleiding voor meer onderzoek.
• Waar uitspraken van derden niet kunnen worden bevestigd, kunnen deze niet als zodanig een rol spelen in het verdere proces. Dat dat nu wel zo is, heeft ertoe geleid dat jeugdzorg veel fouten maakt, en dat ouders zich rechteloos voelen, en vaak wanhopig.
Punt 2 (Rechtspositie ouders en kinderen)
Met de transitie worden de waarborgen voor cliënten sterk verminderd. Zo verdwijnt met de transitie het recht op zorg, en we vinden dit is strijdig met artikel 24 IVRK. Het is niet zeker of jongeren die nu een vaste behandelaar of begeleider hebben, deze kunnen behouden. Ouders maken zich nu zorgen, en terecht: ze vrezen dat een passend zorg- of hulpaanbod hun kinderen onthouden kan worden onthouden, doordat bij gemeenten het geld zomaar op kan zijn, of dat zij beslissen het anders te besteden, of dat het type zorg niet is ingekocht of omdat de gemeenten geen leveringsplicht hebben.
Met de transitie kan het dus straks zo zijn dat jongeren in Rotterdam nog wel passende zorg kunnen krijgen en in Groningen niet. We vinden dit strijdig met het gelijkheidsbeginsel. Moeten ouders straks gaan procederen om de juiste hulp te krijgen voor hun kind? Krijgen we straks net zoals in het onderwijs waar nu 16.000 thuiszitters zijn waar niet echt naar omgekeken wordt, te maken met duizenden kinderen in psychische nood die niet de zorg krijgen die ze nodig hebben? Hierdoor vallen ze buiten de boot en maken ze een valse start in hun leven. Naast financiële gevolgen zou dat een enorm negatieve invloed hebben op het welbevinden van ouders en die jongeren die dan onbetamelijk lang op de juiste zorg moeten wachten. Nog afgezien van de maatschappelijke gevolgen op de lange termijn.
Kortom, onze vraag is hoe meer geld in de jeugdzorg deze problemen kan oplossen? Ouders hebben er op dit moment niet veel vertrouwen in, om eerlijk te zijn. We zien ook niet hoe meer geld investeren in het nog vroeger aanwezig zijn in alle gezinnen, de problemen gaat oplossen van een ongezonde levensstijl, toenemende obesitas, schooluitval en radicalisering, jeugdcriminaliteit en de nu op ons afkomende grote jeugdwerkeloosheid. Ouders maken zich zorgen dat er juist meer jongeren tussen wal en schip zullen belanden met de nieuwe jeugdwet en dat hun ouders niet weten waar ze terecht kunnen als er conflicten ontstaan met de gemeente over de juiste zorg. Hoe wordt de rechtsbescherming van ouders en kinderen geregeld?
Tot slot: De voorwaarden voor succes
Het hele doel van de transitie was het geldmonster te beteugelen door de zorg dichter bij de mensen brengen en de gemeenten uitvoeringsverantwoordelijk te maken. Maar de transitie heeft alleen kans van slagen onder de volgende voorwaarden:
• als de gemeenten zich bij de hele transitie meer gaan aantrekken van het perspectief van de gebruikers, dus van de ouders en kinderen in wiens belang dit allemaal ondernomen wordt;
• als er academisch gekwalificeerde professionals (zoals orthopedagogen en psychologen) aan de poort komen, waar ouders voldoende vertrouwen in hebben;
• als al het huidige jeugdzorg personeel beter wordt opgeleid, met het doel om de eigen kracht van ouders zelf en hun kinderen te leren zien, respecteren en meer te benutten;
• als duidelijk is hoe de positie, ook de rechtspositie, van ouders en kinderen geregeld wordt, zodat zij weer vertrouwen kunnen hebben in het systeem van jeugdzorg;
• als het hele proces alleen nog gewerkt wordt met feiten die volgen uit eigen bevindingen op basis van gedegen onderzoek door wetenschappelijk geschoolde jeugdprofessionals, in plaats van op hear say uit de sociale omgeving van een cliënt.
• als ouders in de jeugdzorg recht krijgen op een second opinion;
• als er aandacht is voor de noodzakelijke samenhang en integrale aanpak binnen het gehele sociale domein, inclusief passend onderwijs;
• als ervaringsdeskundigen zoals ouders, cliënten en hun familie, een rol zullen krijgen in visitatiecommissies;
• als, kort gezegd, een transparantere, gevalideerde werkwijze wordt gecreëerd, die gecontroleerd en getoetst kan worden.
Wel jammer anne
Vind ik je kritiek op Fay over het feit dat zij niet solidair is en zich onschendbaar acht. Misschien moet je het iets meer waarderen dat zij hier reageert, zonder weer een steek onder water te willen geven.
Ik ben het met haar eens dat Justine dat stukje zou kunnen weglaten in haar reactie. Als je kritisch bent kun je nog steeds wel solidair zijn met iemand. Dat bijt elkaar niet perse. Bovendien geef je invulling aan iets waarvan je helemaal niet weet of dat zo is...
Inderdaad
Net als Fay en Margriet: ik blijf het erg jammer vinden dat mensen als niet solidair of naief worden weggezet omdat ze kritiek op de vorm en toon hebben. Terwijl ze (of ik, laat ik het bij mezelf houden) wel degelijk solidair zijn met de inhoud of het protest an sich. Jammer dat ook Justine dat min of meer stelt. Ik vind het erg goed dat er vanuit een ouderorganisatie een stem komt over jeugdzorg (dat heb ik ook al eerder aangegeven in deze draad), zie wel degelijk dat er iets mis is met Jeugdzorg en ben geschrokken van die meldcode voor scholen. Maar ik ben niet kritiekloos, sorry.
Margriet
Integendeel, je kan alleen maar vanuit die persoonlijke ervarigen een discussie voeren. Als die er niet waren, dan was er ook geen probleem.
Dat de toon onderling af en toe wat scherp wordt, tja...dat verwijt kun je de pleitbezorgers van beide kanten hier maken. Het is ook een heftig onderwerp. Ik denk dus dat je aanvallen op elkaar (waar beide zijden zich schuldig aan maken) moet scheiden van het vertellen van persoonlijke ervaringen.
Trouw een ideaal plaatje van mark bent
Ik neem het artikel even over van Trouw, want het geeft een aardig inzicht in hoe het zou kunnen (Denemarken). Daar zijn maatschappelijk werkenden de spil.
Jeugdhulp kan zonder dwang
MARK BENT, RAAD VAN BESTUUR SPIRIT, JEUGD- EN OPVOEDHULP − 07/05/13, 00:00
Er zijn maar weinig landen ter wereld waar in de jeugdzorg zoveel dwangmaatregelen worden toegepast en waar zoveel kinderen worden opgesloten als in Nederland. Wanneer er in Nederland ernstige problemen zijn bij opvoeden en opgroeien, dan kunnen dwangmaatregelen worden toegepast. Bijvoorbeeld kinderen onder toezicht stellen van de staat door de inzet van gezinsvoogden. Of kinderen opnemen in gesloten instellingen, zoals Jeugdzorg-plus instellingen en justitiële jeugdinrichtingen. Het argument voor deze dwangmaatregelen ligt meestal in het feit dat de veiligheid in het geding is; de veiligheid voor het kind of de veiligheid voor de maatschappij.
Wanneer wij als professional kijken naar de ouders en kinderen die dit betreft, dan zien we vooral onmacht. Onmacht in het opvoeden en onmacht om het leven op een normale manier vorm te geven. Ons antwoord op deze onmacht is het inzetten van dwangmaatregelen in combinatie met hulp. Wij vragen ons ernstig af of dit wel een passende combinatie is.
Wat in het klein niet werkt, werkt in het groot (stelselbreed) ook niet. Dat zie je terug in het averechts effect dat dwangmaatregelen en het dreigen hiermee hebben. Uit angst voor dwangmaatregelen wenden ouders die hulp nodig hebben zich niet vrijwillig tot de hulpverleners en blijven ze argwanend bij opgelegde hulp.
Kan dit ook anders? Menslievender en effectiever? Het antwoord is eenvoudig en te vinden op enkele honderden kilometers van Nederland. In Denemarken helpt men precies dezelfde ouders en kinderen met precies dezelfde problemen, zonder gedwongen maatregelen. De jeugdhulp valt er sinds 2007 onder de gemeenten. Bij problemen bij opgroeien en opvoeden bieden maatschappelijk werkers van de gemeenten hulp. De veiligheid van kinderen wordt met hetzelfde instrument als in Nederland in kaart gebracht. Echter, het systeem is gebaseerd op waarden als vertrouwen en gelijkwaardigheid.
De maatschappelijk werkers kunnen in ingewikkelde situaties meer gespecialiseerde organisaties inschakelen. Voor uithuisplaatsingen zijn er pleeggezinnen en een beperkt aantal leefgroepen. In slechts een klein aantal (8 procent) van alle uithuisplaatsingen is er sprake van onvrijwillige uithuisplaatsing. Een gemeentelijke commissie, bestaande uit twee psychologen, een rechter en twee lokale politici, besluit over de gedwongen uithuisplaatsingen. Vijf mensen. Geen Raad voor de Kinderbescherming, geen gezinsvoogden, geen kinderrechters. In deze gevallen betreft het meestal ouders met een verstandelijke beperking of zware drugsverslaving.
Jongeren die een delict hebben gepleegd of zeer ernstige problemen hebben, worden in open instellingen met intensieve begeleiding geplaatst. Weglopen kan. De groepsleider loopt net zo lang met de jongere mee naar buiten tot hij het opgeeft. En het werkt!
Na intensieve menslievende begeleiding bereikt men goede resultaten met deze jongeren en hun ouders. Maar liefst 75 procent slaagt erin om weer een goede plek te vinden in de maatschappij.
De nieuwe jeugdwet is in Nederland aanstaande. Ook hier gaat de jeugdhulp over naar de gemeenten. Dit is het moment om ook het dwanggedeelte ter discussie te stellen. Met als bijkomend voordeel: de gehele bezuiniging op jeugdhulp kan worden opgevangen zonder kwaliteitsverlies. Met bovenal een effectievere én menslievende benadering.
Hulp en dwang
Heldere tekst Tsjor. Fijn dat de sector nou zelf ook eens een andere richting aangeeft.
Zou Denemarken dan niet getroffen zijn door die kindermoorden zoals hier of in Engeland? Of heeft dat er niets mee te maken?
Het roept bij mij wel vragen op. Is het echt zo in Denemarken als ze beschrijven? Maar 8% van de kinderen die UHP zijn zonder instemming van de ouders? Hoe zijn de cijfers wat betreft OTS en UHP?
http://www.nji.nl/eCache/DEF/1/42/400.html
Dit is een verslag van een bezoek aan Denemarken. Daar zitten in het hele systeem maatschappelijk werkenden, ook op scholen en consultatiebureaus. Moet je daar eerst langs een maatschappelijk werker voor je naar de ggz mag? Ook is er een transitie geweest in 2007 waarna de zware maatregelen eerst alleen maar meer werden, maar inmiddels is dat wat naar de achtergrond?
Ik zou hier graag cijfers zien, want het verhaal van Spirit is mooi maar is dit de werkelijkheid in Denemarken of een constructie van wens en werkelijkheid?
Goed teken
Ik weet niet wat Spirit is (een belangenorganisatie?) maar het lijkt mij wel een heel positief teken dat een grote krant als Trouw aan dit onderwerp aandacht besteed, en iets heel kritisch plaatst. Blijkbaar is er toch wel wat gaande, in de bewustwording over hoe onze Jeugdzorg functioneert.
Spirit
Spirit is een jeugdzorg organisatie voor alle soorten hulp, spoedhulp, pleegzorgbegeleiding, opvoedcursussen.
http://www.spirit.nl/
Ik weet niet waarom er juist van deze organisatie een ander idee komt. Kan ook zijn dat ze bang zijn dat de gemeente andere organisaties uitkiest voor gemeentelijke jeugdzorg.
Dwang helpt niet integendeel, dat idee vind ik goed centraal staan, maar dat wil niet zeggen dat je daar zomaar vanaf bent. Er zijn heel wat mensen getraind in het idee dat dwang wel helpt.
Gefeliciteerd
Mooi initiatief Justine en fijn dat er zoveel handtekeningen onder zijn gekomen.
Groet,
Miriam Lavell
Reactie op het nji
http://www.nji.nl/eCache/DEF/1/48/227.html
Op de website van het Nederlands Jeugd Instituut staat een goede samenvatting van de oproep.
"Door de nadruk op preventie en vroegsignalering vreest Ouders Online dat uiteindelijk een grotere groep ouders te maken krijgt met vormen van controle en dwang. Ouders en kinderen hebben op het juiste moment de juiste zorg nodig, aldus de redactie, zo licht of zo zwaar als nodig is."
Als dat begrepen wordt uit de brief van OOL dan ben ik zeer tevreden. In elk geval heb ik nu zelf ook meer tekst over de oplossingsrichting. Als hulpvragende ouder wil ik hulp voor mijn kind dat tijdig is en direct passend in zwaarte en dat kan het beste beoordeeld worden door een academisch zwaargewicht. Dat is al moeilijk genoeg, denk ik er dan bij, weggevaagd als we zijn door een 3e lijns gespecialiseerde instelling.
Spijtig anne
Anne: Ik weet niet waarom er juist van deze organisatie een ander idee komt. Kan ook zijn dat ze bang zijn dat de gemeente andere organisaties uitkiest voor gemeentelijke jeugdzorg.""
Het kan toch niet zijn dat jeugdzorg zelf kritisch is lees ik hieruit. Zeer, zeer jammer deze achterdocht....
Evanlyn
"Integendeel, je kan alleen maar vanuit die persoonlijke ervarigen een discussie voeren. Als die er niet waren, dan was er ook geen probleem."
Persoonlijke ervaringen zijn er op meerdere vlakken. Dat dit een ouderforum is zegt niet dat je altijd die persoonlijke ervaring moet hebben. Je kunt ook een mening vanuit een andere hoek over iets hebben. Persoonlijke ervaringen zijn deels emotie en beleving. Daarom moet je juist af en toe boven iets kunnen gaan hangen. Ik merk dat dat hier moeizaam gaat.....
Annej
Helaas helpt drang en dwang wel....
http://www.nji.nl/eCache/DEF/37/990.cmVjb3JkbnI9NDkw.html
Het zegt niet dat je het altijd moet inzetten, maar soms lukt het niet meer anders... Helaas.....
Dwang en drang
Zou het niet zo zijn dat als er tijdige en voldoende deskundige hulp voorhanden was geweest in het voortraject dat je mogelijk minder te maken had gekregen met zorgmijdende mensen die je dan als de zaak uit de hand loopt maar gaat dwingen?
80% Allochtonen wordt ik ook niet vrolijker van. Een deel zal te maken hebben met onbegrip van hulpverleners voor hun voedingsgewoonten, taal en cultuur wat de samenwerking niet zal bevorderen. Het kan toch niet zo zijn dat je op grond van het allochtoon zijn meer kans maakt op ingrijpen van de overheid?
En verder denk ik dat je geen appels met peren moet vergelijken. Het dwingen van ouders die hulp vragen voor hun kind of met maatschappelijke problemen is de achterdeur uit. Of je biedt goede hulp of je vertelt dat je niets te bieden hebt en dat ze het zelf moeten oplossen. Als de hulp niet snel genoeg op jou voorwaarden geaccepteerd wordt is het op dit moment veel te makkelijk om de hulp gedwongen voort te zetten. Terwijl er goede redenen kunnen zijn in een gezin om zelf te bepalen welke hulp wanneer geschikt is en het door de strot van een gezin dwingen van hulp kan een gezin ook het laatste duwtje geven.
Dat is de vig, margriet
Een deel van de VIG is drang (niet zozeer dwang) door te dreigen met stopzetten van uitkeringen etc. Maar het andere deel is dit: 'Elk gezin krijgt een coach toegewezen die gedurende maximaal zes maanden 24 uur per dag en zeven dagen per week beschikbaar is. De coach werkt gefaseerd en verleent hulp op zeven leefgebieden: opvoeding, veiligheid, huisvesting, administratie, gezondheid, overlast en scholing/werk. In eerste instantie neemt de coach de regie over in het gezin. Vervolgens leert hij het gezin om gaandeweg steeds meer zelf te gaan doen. Aan het eind draagt hij het gezin over aan een andere hulpverlener, die vrijwillige hulp biedt.'
Een coach die gedurende 6 maanden 24 uur per dag 7 dagen per week beschikbaar is in het gezin. En voor zover ik het weet uit de ervaring van zo'n coach is dat ook echt heel konkrete hulp, bijvoorbeeld samen met vader en zoon een wand op de zolderkamer timmeren, zodat er twee aparte slaapkamers komen voor de kinderen. En vader en zoon leren dat het helpt om d ehanden uit de mouwen te steken. Het gaat dan ook konkreet om meetimmeren etc.
Niet de drang is de sleutel tot succes, maar die daad, dat meedoen, dat konkrete oplossen. Dt is ook wat ouders graag zien. Niet handen op d erug, kijken, signaleren, rapporteren en dan gaan vergaderen in een grote groep, waarbij de een nog meer weet dan de ander. Maar aanpakken.
Overigens is deze aanpak overgenomen volgens deze formule in andere gemeentes, om vervolgens een zachte dood te sterven: onderbrengen bij bijvoorbeeld maatschappelijk werk, waar dan weer volgens de regeltjes gewerkt moet worden. Einde project.
Tsjor
Inderdaad
Bedankt voor je uitleg Tsjor. In elk geval weten we nyu wel wat wel helpt en dat is concreet handen uit de mouwen steken bij ouders. Dat is inderdaad heel wat anders dan op de vingers gaan staan kijken hoe het, zonder deskundige hulp en steun, nog steeds niet lukt.
En daarmee wil ik heus niet goedpraten dat het de ouders zijn die er niets van bakken om wat voor reden dan ook. Maar ik vind wel dat er veel realistische gekeken moet worden naar concrete hulp voor ouders. Signalering is geen hulp. Dwang en drang is ook een zwaktebod.
Over vig
Tsjor, ik sloeg aan op dat VIG want daar heb ik me ooit beroepshalve eens mee beziggehouden. Toen vroeg ik of een dergelijke coach ook op vrijwillige basis beschikbaar was. Ik kon het praktische nut er wel van inzien, maar had problemen met de dwang erachter.
Maar nee, dat kon niet. Het kon alleen ihkv een opgelegde maatregel. Je kon die hulp alleen krijgen als je het niet wilde, daar kwam het feitelijk op neer. Lekker dan.
Dit was al een paar jaar terug, in (een deel van) Amsterdam, weet eigenlijk niet of er nog geVIG-d wordt hier. En vraag me ook af of er deugdelijk geëvalueerd werd.
Groeten,
Temet
Gratis timmerman
Maar dat is de kwestie volgens mij. Ouders willen best hulp in de zin van de handen uit de mouwen. Net zoals probleem gezinnen dat kennelijkvia de VIG kunnen krijgen. Maar de hulpverlening voelt zich daar niet zelden te goed voor en bovendien is er dan altijd nog de "beloning voor sle het gedrag" gedachte.
Luie donders die niet van aanpakken weten krijgen een gratis timmerman.
Nee, daar gaan we niet aan beginnen, zeker niet als mensen dat zelf willen. Da willen we namelijk allemaal wel. Dus is hulp er alleen voor wie het niet wil en dan ook nog per definitie in een vorm die je liever niet wil. Het mag in niks op een gunning of tegemoetkoming lijken. Het mag wel op straf lijken.
Groet,
Miriam Lavell
Hulp aan onmachtige ouders zou net moeten zijn als hulp aan je k
Als je iets niet kunt moet je het leren, de gelegenheid krijgen het te leren, het aangeleerd krijgen. Je moet niet de eis krijgen dat je het opeens wel moet kunnen, terwijl de problemen ontstonden juist omdat je het niet kon. En dan ook nog met dwang en drang erachter, dus met stress in je lijf.
Praktische hulp, en dan door open, positief ingestelde hulpverleners, die het beste met je voor hebben. En als het dan de eerste keer niet lukt, kijken of het ook anders kan.
Dat zou ik willen voor de jeugdhulpverlening...
En dit plan, om alles bij de gemeente onder te brengen, ook de jeugdggz.... Brrrr, wat een enge gedachte, wat een enge nieuwe werkelijkheid.
mirjam
Ondeskundigheid
Goed benoemd Mirreke. En dan nog, als je dan die dreighulp krijgt moeten voldoen aan onmogelijke eisen, het soort publieke opvoeddoelen die niet geschikt zijn voor kinderen, al helemaal niet kinderen die zo exentriek zijn als die van mij. De baas spelen, niet accepteren, kinderen spelen en slapen op de eigen kamer. Kinderen moeten voldoen aan voorwaarden waar ze juist niet aan kunnen voldoen. Dat vond ik nog het meest frustrerend, omdat ik net zelf geleerd had hoe je wel met deze kinderen om zou kunnen gaan. En dan de angst dat kinderen in hun botheid dingen zeggen of doen die alsnog weer in een mishandelingscontext gezet worden. In stress kun je niet leren maar gedwongen worden ronde kindertjes door vierkantjes te laten springen al helemaal niet.
Agressieve werving
Ondanks dat ik de school gemeld heb contact met de GGD NIET toe te staan is mijn dochter toch weer meegenomen en heeft een vragenlijst deels ingevuld.
Ik had op het door hen gestuurde formulier bezwaar moeten maken. Ze draaien de zaak om. Ze hebben mijn toestemming nodig.
Ernstiger is dat mijn dochter meldde dat ik het niet wil en dat zij het zelf niet wil en dan toch haar meenemen. Voor mij zijn dat wetsovertreders en antidemocratische krachten in de samenleving.
Ik heb de mentor nog maar eens een mail gestuurd dat ik geen toestemming geef en dat ze opletten dat ze mijn dochter, notabene op speciaal onderwijs, daar niet mee confronteren en alsnog zorgen dat ze niet naar het opvolgende 'leefstijlgesprek' gaat.
Zonde
Ik vind het zo ontzettend zonde hoe op zich goede ideeen dan toch weer met dwang en drang overgoten moeten worden. Wat is dat toch? En hoe kan het in het belang van een kind zijn een uitkering in te trekken of de huur op te zeggen als ouders niet luisteren (los van de vraag of de ouders daar misschien gelijk in hebben)?
Het zegt wat mij betreft heel veel over de kundigheid van de hulpverleners zelf als er kennelijk alleen op basis van deze ongelijkheid geholpen kan worden. Bah.
Niet alleen
Voordat iedereen een te rooskleurig beeld van de VIG krijgt, het gaat natuurlijk niet alleen over een slaapkamer timmeren. Er komen ook andere, intensieve problemen voorbij. Maar het gaat wel om konkrete hulp: als mensen iets niet kunnen of doen kan het zijn dat je ze dat moet leren. Bijvoorbeeld door samen met hen een start te maken.
Ik weet dat in één gemeente de VIG ondergebracht is bij maatschappelijk werk en daar een zachte dood heeft gestorven, met name op de regeltjes van maatschappelijk werk zelf, bijvoorbeeld regeltjes rond urenregistratie. Tsja, hoe noteer je de uren voor 'hout gaan zoeken met vader'. Dat je ondertussen gaandeweg met vader tot gesprek komt is niet vast te leggen in urenregistraties.
Het is inderdaad wonderlijk, dat zoiets níet op vrijwillige basis beschikbaar kan komen. Heel wonderlijk. Wat Mirjam al schrijft: het moet wel een straf zijn.
Tsjor
Belangrijkste bron van vroegsignalering: ouders
Het moge bekend zijn dat ik grote vraagtekens zet bij 'vroegsignalering', als het gaat om werken met afvinklijstjes en 'signalering' op basis van een lijstje met problemen die statistisch gezien mogelijk zouden kunnen voorkomen in de toekomst.
Daarbij wordt de belangrijkste bron van vroegsignalering over het hoofd gezien: de ouders. Mischa de Winter zei ooit in een televisieprogramma dat vrijwel alle ouders van kinderen waar later problemen mee kwamen al in een vroeg stadium aangegeven hadden op het consultatiebureau of bij de huisarts, dat er 'iets' was met het kind. Alleen leverde dat verder niets op.
Daar zitten twee problemen onder denk ik:
- vertrouwen in ouders, bij professionals is dat zeer laag;
- communicatieproblemen: de taal van ouders en de taal van professionals zijn twee verschillende werelden.
Als je die twee problemen opgelost hebt heb je de beste bron voor vroegsignalering te pakken. Op basis van goede observaties, betrokken mensen (ouders), met konkrete hulpvragen.
Tsjor
Straf
Een hulp zoekende ouder is dan ook niet een ouder die vertrouwd op de deskundigheid van hulpverleners maar een ouder die haar onvermogen komt belijden en daarom straf verdient. Iets niet kunnen met je kind om wat voor reden dan ook is Kindermishandeling.
Geen wet
AnneJ, gelukkig is wat jij beschrijft geen wet van Meden en Perzen. Er zijn ook andere ervaringen.
Tsjor