U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Brief van ouders online over de nieuwe ontwikkelingen rond de zorg voor jeugd-- lees even mee!
Beste ouders,
Ouders Online heeft samen met een ouder een brief geschreven die we willen presenteren op de bijeenkomst van Jeugdpoort as dinsdag. Dat is een bijeenkomst van iedereen die ertoe doet als het gaat om jeugdbeleid (ministers, staatssecr. en het hele veld van jeugdzorg). Sinds kort willen ze daar ook oudersvertegenwoordigingen bij hebben.
Nu is Ouders Online formeel geen ouderbelangenorganisatie, maar aangezien die er ook vrijwel niet zijn, hebben we toch maar de handschoen opgepakt.
Let op: dit gaat over de nieuwe jeugdwet, die 2015 moet ingaan. Er wordt nu al van alles geregeld en beslist. De kranten schrijven er weinig over, maar ook voor gewone ouders gaat het enorme gevolgen hebben.
We willen jullie graag informeren. Dit is de brief die we daar gaan aanbieden. Volgende week komt hij ook op Ouders Online (www.ouders.nl), hopelijk ondertekend door zoveel mogelijk ouderclubs.
Graag jullie reactie!
Justine Pardoen (hoofdredactie Ouders Online)
-------------------------------------------
Geachte dames en heren,
Is het in het belang van ouders en hun kinderen dat er meer geld geïnvesteerd wordt in de jeugdzorg, en al of niet in preventie en vroegsignalering?
Misschien is het in het belang van ouders dat geprobeerd wordt juist met minder budget een betere inzet van de zorg na te streven, en te onderzoeken hoe je dat dan bereikt. In onze ogen kan dat namelijk wel, onder één belangrijke voorwaarde: dat wordt ingezet op een goede selectie ‘aan de poort’, dat wil zeggen met inzet van universitair geschoolde professionals. Dan kan, zo is onze overtuiging, de zorg voor jeugd toe met minder geld, terwijl de relatie met ouders verbetert.
Om een voorbeeld te noemen. In de jeugdhulpverlening zijn veel jongeren met psychiatrische problematiek. Zulke kinderen belasten de draagkracht van een gezin enorm. Bovendien gaat het vaak om psychiatrische ziekten met een erfelijke component, waardoor ouders ook psychische problemen kunnen hebben. Daar moet bij de beoordeling van de benodigde ondersteuning en zorg rekening mee worden gehouden. Deze beoordeling vraagt nogal wat van een jeugdprofessional. In de praktijk zien we het dan ook vaak fout gaan: de relatie tussen hulpverlening en ouders is in veel gevallen ronduit slecht, waardoor verkeerde beslissingen genomen worden, oneigenlijke machtstrijd gevoerd wordt, en de kinderen om wie het gaat, uiteindelijk niet voldoende geholpen worden. Wanneer een uithuisplaatsing volgt, wat door jeugdzorg vaak als enige redmiddel gezien wordt, raken kinderen én ouders zwaar getraumatiseerd.
In de praktijk blijkt dat de gemiddeld HBO-opgeleide jeugdzorgmedewerker niet over de juiste vaardigheden beschikt voor deze subtiele, en moeilijke processen van inschatten, oordelen, beslissen en begeleiden. Maar ook in andere gevallen zien we dat ouders ontevreden zijn over de bejegening, en krijgen kinderen niet wat ze nodig hebben. Het is juist zo vreselijk belangrijk dat ouders en jeugdhulpverlening kunnen samenwerken, zoveel mogelijk in harmonie, elkaar ondersteunend en aanvullend, en in alle transparantie. Maar dit lijkt haast een utopie, terwijl het toch ook een van de doelstellingen is van u, zoals u hier allemaal bij elkaar zit.
Waar gaat het dan mis?
Punt 1 (Waarheidsvinding en kwaliteit)
Op dit moment leidt de werkwijze van jeugdzorg tot veel onnodige tegenwerking van ouders. Bij pedagogische onmacht van ouders, of bij psychiatrische problematiek informeert de jeugdzorgmedewerker een multidisciplinair team onder leiding van een academisch geschoolde gedragsdeskundige, die oordeelt op basis van de bevindingen van de jeugdzorgmedewerker, nota bene, zonder de ouders of de jongere ooit gezien gesproken of onderzocht te hebben. Dat moet veranderen. Als dat namelijk niet gebeurt, verhuizen de oude fouten van het systeem gewoon mee in de transitie.
Het zou zo geregeld moeten worden:
• Bij forse pedagogische en/of psychiatrische problematiek dient een forse inzet aan de poort te worden geleverd. Ouders en kinderen hebben er recht op dat vanaf het begin een academisch geschoolde gedragsdeskundige wordt ingezet die het voortouw neemt om zelf met de jongere en zijn ouders in gesprek te gaan en deugdelijk onderzoek te verrichten.
• Er worden géén feiten geregistreerd van ‘horen zeggen’, maar alleen uit eigen bevinding. Als een buurvrouw constateert dat een moeder een bepaalde diagnose heeft, wordt dat niet als feit genoteerd, maar is dat hooguit aanleiding voor meer onderzoek.
• Waar uitspraken van derden niet kunnen worden bevestigd, kunnen deze niet als zodanig een rol spelen in het verdere proces. Dat dat nu wel zo is, heeft ertoe geleid dat jeugdzorg veel fouten maakt, en dat ouders zich rechteloos voelen, en vaak wanhopig.
Punt 2 (Rechtspositie ouders en kinderen)
Met de transitie worden de waarborgen voor cliënten sterk verminderd. Zo verdwijnt met de transitie het recht op zorg, en we vinden dit is strijdig met artikel 24 IVRK. Het is niet zeker of jongeren die nu een vaste behandelaar of begeleider hebben, deze kunnen behouden. Ouders maken zich nu zorgen, en terecht: ze vrezen dat een passend zorg- of hulpaanbod hun kinderen onthouden kan worden onthouden, doordat bij gemeenten het geld zomaar op kan zijn, of dat zij beslissen het anders te besteden, of dat het type zorg niet is ingekocht of omdat de gemeenten geen leveringsplicht hebben.
Met de transitie kan het dus straks zo zijn dat jongeren in Rotterdam nog wel passende zorg kunnen krijgen en in Groningen niet. We vinden dit strijdig met het gelijkheidsbeginsel. Moeten ouders straks gaan procederen om de juiste hulp te krijgen voor hun kind? Krijgen we straks net zoals in het onderwijs waar nu 16.000 thuiszitters zijn waar niet echt naar omgekeken wordt, te maken met duizenden kinderen in psychische nood die niet de zorg krijgen die ze nodig hebben? Hierdoor vallen ze buiten de boot en maken ze een valse start in hun leven. Naast financiële gevolgen zou dat een enorm negatieve invloed hebben op het welbevinden van ouders en die jongeren die dan onbetamelijk lang op de juiste zorg moeten wachten. Nog afgezien van de maatschappelijke gevolgen op de lange termijn.
Kortom, onze vraag is hoe meer geld in de jeugdzorg deze problemen kan oplossen? Ouders hebben er op dit moment niet veel vertrouwen in, om eerlijk te zijn. We zien ook niet hoe meer geld investeren in het nog vroeger aanwezig zijn in alle gezinnen, de problemen gaat oplossen van een ongezonde levensstijl, toenemende obesitas, schooluitval en radicalisering, jeugdcriminaliteit en de nu op ons afkomende grote jeugdwerkeloosheid. Ouders maken zich zorgen dat er juist meer jongeren tussen wal en schip zullen belanden met de nieuwe jeugdwet en dat hun ouders niet weten waar ze terecht kunnen als er conflicten ontstaan met de gemeente over de juiste zorg. Hoe wordt de rechtsbescherming van ouders en kinderen geregeld?
Tot slot: De voorwaarden voor succes
Het hele doel van de transitie was het geldmonster te beteugelen door de zorg dichter bij de mensen brengen en de gemeenten uitvoeringsverantwoordelijk te maken. Maar de transitie heeft alleen kans van slagen onder de volgende voorwaarden:
• als de gemeenten zich bij de hele transitie meer gaan aantrekken van het perspectief van de gebruikers, dus van de ouders en kinderen in wiens belang dit allemaal ondernomen wordt;
• als er academisch gekwalificeerde professionals (zoals orthopedagogen en psychologen) aan de poort komen, waar ouders voldoende vertrouwen in hebben;
• als al het huidige jeugdzorg personeel beter wordt opgeleid, met het doel om de eigen kracht van ouders zelf en hun kinderen te leren zien, respecteren en meer te benutten;
• als duidelijk is hoe de positie, ook de rechtspositie, van ouders en kinderen geregeld wordt, zodat zij weer vertrouwen kunnen hebben in het systeem van jeugdzorg;
• als het hele proces alleen nog gewerkt wordt met feiten die volgen uit eigen bevindingen op basis van gedegen onderzoek door wetenschappelijk geschoolde jeugdprofessionals, in plaats van op hear say uit de sociale omgeving van een cliënt.
• als ouders in de jeugdzorg recht krijgen op een second opinion;
• als er aandacht is voor de noodzakelijke samenhang en integrale aanpak binnen het gehele sociale domein, inclusief passend onderwijs;
• als ervaringsdeskundigen zoals ouders, cliënten en hun familie, een rol zullen krijgen in visitatiecommissies;
• als, kort gezegd, een transparantere, gevalideerde werkwijze wordt gecreëerd, die gecontroleerd en getoetst kan worden.
Reactie
Hartelijk dank voor al jullie bijdragen. De definitieve versie van de brief is bijna klaar en we zullen deze morgen publiceren (6 mei). Een alliantie van oudergroepen ondertekent, net als de beroepsvereniging van orthopedagogen en onderwijskundigen.
Ik wil even reageren op jullie bijdragen.
1. De rubrieksindeling van het huidige forum laat inmiddels te wensen over. Ik neem de suggesties zeer serieus en zou ze meteen uitgevoerd hebben, als het niet zo was dat we midden in de overgang naar de nieuwe website én een nieuw forum zitten. Dat betekent dat we even pas op de plaats moeten maken. De planning is overigens, dat jullie met het nieuwe schooljaar een nieuw forum hebben. Natuurlijk hopen we ook dat het daarmee weer aantrekt.
2. Dan de nieuwe jeugdwet. Ik kan me voorstellen dat als je nooit iets naars hebt meegemaakt met jeugdzorg, dat je je ergert aan al het geklaag dat vaak bol van emotie staat. Maar je zult het maar meemaken. Wij maken het dagelijks mee dat ouders ons benaderen, uit wanhoop, omdat ze helemaal nergens anders meer terecht kunnen met hun verhaal. Maar Ouders Online is geen belangenorganisatie: we hebben geen enkele status op dat gebied. We kunnen alleen maar schrijven, verhalen van ouders vertellen. En dat doen we dan ook. Als we uitgenodigd worden om ergens mee (of tegen) te denken vanuit het standpunt van ouders (álle ouders), dan doen we dat ook. Meestal gratis en voor niks. Waarom? Omdat niemand anders het doet.
En dat hebben we nu ook weer gemerkt: ouders zijn in NL niet verenigd. Niemand behartigt hun belangen. Niemand kijkt structureel naar de gevolgen van allerlei wetten, regels en beleid op het leven van kinderen, ouders en gezinnen. Voor de dieren wordt, politiek gezien, dus echt beter gezorgd.
En dan lijkt deze rubriek Algemeen ineens een 'one issue'-rubriek te zijn. Terwijl het eigenlijk andersom zou moeten zijn: het idee dat sómmige ouders worstelen en aan den lijve hebben ondervonden wat er mis kan gaan, zou juist voor álle ouders het signaal moeten zijn om solidair te zijn en je eens te verdiepen in wat er op bestuurlijk niveau in het land en in gemeentes op dit moment allemaal bekokstoofd wordt. Het gaat jou nu misschien niet aan, maar morgen misschien wel.
Wij zien het, we horen de verhalen, we luisteren naar de voor- en tegenstanders, en op een gegeven moment kun je niet meer erbij staan, ernaar kijken en je omdraaien. Dat is wat we doen: we steken de handen uit de mouwen, en doen wat we goed kunnen, en dat is schrijven.
Vandaar die brief. Over de nieuwe jeugdwet. Niet over missers in de jeugdzorg.
In de hoop dat meer ouders gaan nadenken over wat er allemaal gebeurt.
De verenigingen van ouders en school wilden overigens niet ondertekenen, omdat zij zichzelf 'van het onderwijs' vinden, en niet van zorg voor jeugd. Daarmee hebben ook zij niet veel begrepen van de gevolgen van de nieuwe jeugdwet.
Daarom schrijven wíj dus maar die brief. Omdat we 'van niets en niemand' zijn. Wie zou het anders doen?
In de hoop dat beleidsmakers en beslissers gaan nadenken over wat de echte gevolgen van hun beleid eigenlijk zijn voor ouders en kinderen.
In de hoop dat we straks wel allemaal kunnen vertrouwen in een goede zorg voor onze kinderen.
Als het je niet interesseert, laat je het liggen. Maar dan stond je erbij, je keek ernaar en deed niets. Terwijl wij vinden, dat niets doen, in het belang van alle ouders, nu echt geen optie meer is.
Justine
Succes en paar opmerkingen
Bedankt voor de uitleg, ik begrijp de keuze van OO om deze brief te schrijven.
Jammer vind ik wel dat er nu tussen de regels door gezegd wordt dat ouders niet solidair zijn en ongeinteresseerd. Als je geen interesse ergens in hebt, dan reageer je niet. Opmerkingen over taalgebruik, teveel emoties en teveel berichten over hetzelfde maak ik niet omdat ik mij erger aan geklaag. Ik geloof de klagende ouders maar ik vind dat zij met de manier waarop zij dat doen de plank misslaan. Dat zijn tips, ipv kritiek.
Opmerkingen als "morgen kan jij het zijn" vind ik vervelend. Onnodige bangmakerij en dat een ander het overkomt is al erg genoeg.
Nou, succes met jullie brief. Ik vind het goed dat jullie ouders steunen.
Ik begrijp je kritiek. Toch blijkt voor mij daaruit dat je je niet kunt identificeren met de zaak waar het hier over gaat. Je denkt nog steeds dat het niet over jou kan gaan. Tenzij je geen kinderen hebt is dat niet waar. Het kan je treffen. Ik kan me voorstellen dat je je relatief onschendbaar acht als je een hoog inkomen hebt, een academische baan, een huwelijk en wonend in Heemstede. Maar ook dan kan een scheiding, baanverlies, een ziek kind, je al snel in de gevarenzone brengen waarin je hulp zou willen en niet een beschuldiging van kindermishandeling enzovoort.
Experiment
Ik denk dat met de verplichte meldcode er het 2e deel van 2013 meer meldingen zullen zijn aan het AMK.
Ik ben dan ook benieuwd of we dit hier zullen terug zien. Hopelijk zijn mensen daar openlijk over, je kunt er zelf ook openlijk over zijn en er naar vragen. Veel mensen zullen er ook over zwijgen natuurlijk, maar wie zo'n procedure heeft aangelegd met aandachtsfunctionarissen en zo'n training heeft gedaan met melden op signalen wil ook weleens uitvoeren wat er geleerd is. Dus ik hoop dat mensen, de schaamte voorbij, zich gaan melden als ze gemeld zijn.
Annej
Nee hoor, ik acht mijzelf niet onschendbaar. En daar laat ik het verder bij, heb geen zin in nog een keer dezelfde discussie.
Borgen
Binnenkort komt de 2e serie van de Deense televisieserie Borgen op de tv. In de 2e helft krijgt het kind van de premier een angststoornis. Echter voorgaande kabinetten hebben uit bezuiniging behandeling opgeschort met 50 weken en dan meldt ze haar aan bij een, tegen haar politieke ideeen in, privekliniek. Dat is wat er nu gebeurt. We accepteren niet dat kinderen iets kunnen mankeren dat niet weggaat met een opvoedcursusje en noemen het dan mishandeling door de ouders bij gebrek aan deskundige hulp. Want straks kun je niet meer via de huisarts naar de ggz maar moet je maar afwachten wat de gemeente overheeft voor de behandeling van je kind. En gezien het opgetuigde kindermishandelingsapparaat en jeugdhulp die niet psychiatrisch geschoold is, is dat dan wat je te wachten staat.
Wat ik me afvraag....
We hebben het hier steeds over GGZ. Maar met dergelijke problemen kun je toch ook terecht bij een kinderarts? Mijn zoon (ADD) gaat naar een gespecialiseerde kinderarts, omdat ik geen zin had in het logge onpersoonlijke en bureaucratische GGZ gebeuren. Wordt gewoon vergoed.
Aanvulling op annej
Anne schreef het treffend: Maar ook dan kan een scheiding, baanverlies, een ziek kind, je al snel in de gevarenzone brengen waarin je hulp zou willen en niet een beschuldiging van kindermishandeling enzovoort.
Daaraan wil ik toevoegen dat ook een onhandige opmerking van ouders bij leerkrachten, consultatiebureaumedewerkers, (assistente van de) huisarts een sneeuwbaleffect teweeg brengen. Een misverstand, een grapje, een opmerking die half verloren gaat, etc. Ze denken iets te zien, spreken een vermoeden tijdens de vergadering, waarna bijvoorbeeld het rond gaat zingen. De professionaliteit ervan is voor ouders niet van buiten te lezen. Met de cursus van de Hema, denkt iedereen dadelijk dat ze professioneel zijn.
Fiorucci
Ik weet het niet. Ik zou ook niet vrijwillig naar Jeugdzorg gaan (maar misschien zeg ik nu wel iets heel vreemds; ik heb geen ervaring in JGZ/GGZ land). Maar laatst las ik dat een huisarts niet kan doorverwijzen naar Jeugdzorg. En dat vond ik echt heel vreemd. De huisarts lijkt me de eerste waar je aanklopt als er iets niet goed gaat met je kind.
Fiorucci
Onze zoon, met een stoornis in het autistisch spectrum, gaat naar een cluster 4 school. Daar is een awbz indicatie voor nodig. Als ik het goed begrepen heb, valt dit straks onder de wmo en moet je dus maar hopen dat zo'n school niet wegbezuinigd wordt (3 volwassenen op 12 kinderen in een extra groot lokaal is uiteraard een stuk duurder dan een gewone school).
Doorverwijzen
Huisartsen kunnen wel doorverwijzen naar bureau jeugdzorg maar ze doen het niet.
http://www.sozio.nl/gronings-onderzoek-huisarts-en-bureau-jeugdzorg-verwijzen-anders-door/1025002
Ze sturen kinderen en ouders door naar medische deskundigen. Je kunt zelf naar bureau jeugdzorg gaan als je dat wenst.
Kinderarts
Heel goed Fiorucci.
Omdat een kinderarts met name ook somatische problemen behandelt denk ik dat de huisarts nog steeds naar een kinderarts kan verwijzen. Voor de verstandigen onder ons wordt dat dan de route als je kind iets mankeert, ook als je daar liever een gespecialiseerde, liefst vrijgevestigde, kinderpsychiater voor zou willen inschakelen. Maar het is de best mogelijke keus om dan niet afhankelijk te zijn van rommelzorg of wachtlijsten.
Annej ot
De verwijzing van de huisarts naar GGZ raakte zoek...en toen ik hoorde dat de intake telefonisch gedaan wordt, op een voor mij onverwacht ogenblik, was ik er klaar mee. Want daarna wordt je kind besproken in een team, en mag je komen opdraven om aan te horen wat het team besloten heeft wat er komt kwa hulp. Ik heb er een nacht van wakker gelegen, ik had zo sterk het gevoel dat ik dan alle controle kwijt zou zijn. Dus weer naar de huisarts, en een verwijzing gevraagd naar een kinderarts die ik al kende, zij was inmiddels een eigen praktijk begonnen en gespecialiseerd in kinderen met leer en/of gedragsproblemen. De huisarts was het hier helemaal mee eens, en later bleek ook dat voor deze kinderarts geen verwijzing nodig is. Binnen een maand konden we terecht....
Tja fiorucci
Je vraagt je weleens af of die teams wel altijd zinvol zijn. Dat is een verschijnsel geweest in de jaren 70 en 80 om met behandelteams te gaan werken, maar dat is niet altijd van toegevoegde waarde want hoe meer mensen zich er mee gaan bemoeien hoe minder jij er als ouder zelf aan te pas komt. Daar valt misschien ook nog winst/bezuiniging te behalen.
Hema
Het lijkt me zinloos om de Hema te boycotten. Ik wist het niet, van de invoering van de meldcode, maar las het dit weekend in een uitvoerig artikel in onze krant (NRC). Er zijn volgens dit artikel tientallen (misschien wel honderden) aanbieders van zo'n cursus meldcode voor het onderwijs. De Hema is er slechts een van. Die aanbieders springen gewoon in een commmercieel gat. Het gaat uiteindelijk om de invoering van de verplichte melding in het onderwijs: dat lijkt mij nou ook helemaal geen goede zaak en ik schrok er ook van. Inderdaad, dat gaat eens sfeer van wantrouwen en achterdocht creeren op scholen.
Meldcode verplicht
http://www.huiselijkgeweld.nl/doc/beleid/verplichte_meldcode_hg_km_dmo_2875562_tcm21_176096.pdf
Niet het melden is verplicht, het hebben van een meldcode is verplicht, een stappenplan wat te doen bij een niet pluis gevoel, bij signalen van kindermishandeling.
http://fpblog.nl/2012/12/11/de-meldcode/
Wat de NFI-psycholoog Henri Otgaar beschrijft daarover.
Het effect is wantrouwen, valse positieven en valse negatieven.
Het juist interpreteren van signalen is echter het werk van deskundigen en niet van leken. Alleen in de kleine lettertjes wordt gewaarschuwd dat een signaal volkomen onschuldig kan zijn. Bij autisme heb je altijd kans op een vals positieve uitslag. Daarnaast is de lijst zo geformuleerd dat het aanwezig zijn van een signaal maar ook het afwezig zijn van een signaal, sluitend dus, tot vermoedens lijdt.
Stenna, ik snap wel wat je bedoelt, maar...
Toch vind ik ook de persoonlijke ervaringen waardevol, omdat die ons zo goed laten zien waar het nou mis gaat.
Allereerst helpt ons dat om ouders die het moeilijk hebben beter te benaderen en om zelf van de "waar rook is, is vuur" denkwijze af te komen. Aan de andere kant zijn die persoonlijke ervaringen noodzakelijk om te kunnen denken over veranderingen. En als wij op OO dat niet doen, wie dan wel?
Dat die persoonlijke bijdragen af en toe overdreven overkomen op iemand die het zelf nooit heeft meegemaakt, vind ik niet raar. Hoe kun je zo'n heftige ervaring evenwichtig en zakelijk weergeven? Dat lijkt me teveel gevraagd van de gemiddelde mens. Het lijkt mij beter te accepteren dat die heftige gevoelens er zijn en de discussie gewoon te blijven voeren, in plaats van die maar weer onder het tapijt te schuiven. Dat gebeurt namelijk al teveel. Als niemand er meer over durft te praten omdat heftige gevoelens taboe zijn, verandert er nooit iets. En het is belangrijk genoeg, want als dit je treft vallen de meeste andere zaken die op OO besproken worden opeens in het niet.
Cqcq - zorgenkinderen
Ik zou Zorgenkinderen niet afschaffen. Natuurlijk is er overlap, met name met ouders en school. Maar de sfeer is er anders. Het is een "veilige plek", waar het geven van advies en steun in het algemeen belangrijker is dan het scoren van je punt.
Ik zou het niet fijn vinden als dat werd afgeschaft, zodat je er opeens commentaar krijgt als "Jij bent veel te overbezorgd", of "jij voedt hem vast verkeerd op". Enigszins gechargeerd, maar je snapt hem wel.
Bedankt evalyn
Bedankt Evalyn,
Voor de scherpe verwoording. Ik lees nog wel mee maar reageer niet meer altijd, omdat het reageren mij soms goed doet, maar soms ook terugtrekt in een gebeurtenis die mijn gehele gezin ernstig heeft getraumatiseerd. Het onbegrip (of de irritatie dat je het er over wilt hebben) draagt daar zeker aan bij.
Het is exact hoe je schrijft: als je hiermee te maken krijgt vallen andere probleempjes in het niet.
Geplaatst
http://www.ouders.nl/mdiv2013-jeugdzorg-oproep.htm
Goed stuk Justine. Hopelijk doet het mee in de beslissingen over het vormgeven van de zorg.
En nog een geweldig aantal organisaties die mee ondertekent.
Mammoettanker
En dat is natuurlijk wat Margriet terecht zegt: als het makkelijk was, dan was het al goed gekomen met de hulp aan kinderen door jeugdzorg en instellingen. Dus verwacht niet dat er op korte termijn positieve resultaten zijn. Die moeten komen van de mensen zelf, ieder op zijn plek, ouders en hulpverleners.
De jeugdhulpverlener is ook gewoon een soort mammoettanker die met veel inspanning een stukje van koers verandert.
Oeps
Ik bedoelde 'jeugdhulpverlening' maar misschien is het wel een freudiaanse verschrijving om 'jeugdhulpverlener' neer te zetten in plaats daarvan.:-)
goed stuk, en mooi dat zoveel organisaties meetekenen! Nou maar hopen dat "de macht" het ook leest. Het wordt toch hopelijk ook naar de relevante Kamerleden gestuurd?
Evanlyn
Heftige gevoelens mogen er zijn, persoonlijke ervaringen ook maar wat nu juist mis gaat is op die basis een discussie te willen voeren. Dat werkt niet blijkt hier. Bovendien is het ook geen basis waaruit je verder komt. De brief vind ik meer helpend.
Annej
Ben het zomaar met je eens!