U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Brief van ouders online over de nieuwe ontwikkelingen rond de zorg voor jeugd-- lees even mee!
Beste ouders,
Ouders Online heeft samen met een ouder een brief geschreven die we willen presenteren op de bijeenkomst van Jeugdpoort as dinsdag. Dat is een bijeenkomst van iedereen die ertoe doet als het gaat om jeugdbeleid (ministers, staatssecr. en het hele veld van jeugdzorg). Sinds kort willen ze daar ook oudersvertegenwoordigingen bij hebben.
Nu is Ouders Online formeel geen ouderbelangenorganisatie, maar aangezien die er ook vrijwel niet zijn, hebben we toch maar de handschoen opgepakt.
Let op: dit gaat over de nieuwe jeugdwet, die 2015 moet ingaan. Er wordt nu al van alles geregeld en beslist. De kranten schrijven er weinig over, maar ook voor gewone ouders gaat het enorme gevolgen hebben.
We willen jullie graag informeren. Dit is de brief die we daar gaan aanbieden. Volgende week komt hij ook op Ouders Online (www.ouders.nl), hopelijk ondertekend door zoveel mogelijk ouderclubs.
Graag jullie reactie!
Justine Pardoen (hoofdredactie Ouders Online)
-------------------------------------------
Geachte dames en heren,
Is het in het belang van ouders en hun kinderen dat er meer geld geïnvesteerd wordt in de jeugdzorg, en al of niet in preventie en vroegsignalering?
Misschien is het in het belang van ouders dat geprobeerd wordt juist met minder budget een betere inzet van de zorg na te streven, en te onderzoeken hoe je dat dan bereikt. In onze ogen kan dat namelijk wel, onder één belangrijke voorwaarde: dat wordt ingezet op een goede selectie ‘aan de poort’, dat wil zeggen met inzet van universitair geschoolde professionals. Dan kan, zo is onze overtuiging, de zorg voor jeugd toe met minder geld, terwijl de relatie met ouders verbetert.
Om een voorbeeld te noemen. In de jeugdhulpverlening zijn veel jongeren met psychiatrische problematiek. Zulke kinderen belasten de draagkracht van een gezin enorm. Bovendien gaat het vaak om psychiatrische ziekten met een erfelijke component, waardoor ouders ook psychische problemen kunnen hebben. Daar moet bij de beoordeling van de benodigde ondersteuning en zorg rekening mee worden gehouden. Deze beoordeling vraagt nogal wat van een jeugdprofessional. In de praktijk zien we het dan ook vaak fout gaan: de relatie tussen hulpverlening en ouders is in veel gevallen ronduit slecht, waardoor verkeerde beslissingen genomen worden, oneigenlijke machtstrijd gevoerd wordt, en de kinderen om wie het gaat, uiteindelijk niet voldoende geholpen worden. Wanneer een uithuisplaatsing volgt, wat door jeugdzorg vaak als enige redmiddel gezien wordt, raken kinderen én ouders zwaar getraumatiseerd.
In de praktijk blijkt dat de gemiddeld HBO-opgeleide jeugdzorgmedewerker niet over de juiste vaardigheden beschikt voor deze subtiele, en moeilijke processen van inschatten, oordelen, beslissen en begeleiden. Maar ook in andere gevallen zien we dat ouders ontevreden zijn over de bejegening, en krijgen kinderen niet wat ze nodig hebben. Het is juist zo vreselijk belangrijk dat ouders en jeugdhulpverlening kunnen samenwerken, zoveel mogelijk in harmonie, elkaar ondersteunend en aanvullend, en in alle transparantie. Maar dit lijkt haast een utopie, terwijl het toch ook een van de doelstellingen is van u, zoals u hier allemaal bij elkaar zit.
Waar gaat het dan mis?
Punt 1 (Waarheidsvinding en kwaliteit)
Op dit moment leidt de werkwijze van jeugdzorg tot veel onnodige tegenwerking van ouders. Bij pedagogische onmacht van ouders, of bij psychiatrische problematiek informeert de jeugdzorgmedewerker een multidisciplinair team onder leiding van een academisch geschoolde gedragsdeskundige, die oordeelt op basis van de bevindingen van de jeugdzorgmedewerker, nota bene, zonder de ouders of de jongere ooit gezien gesproken of onderzocht te hebben. Dat moet veranderen. Als dat namelijk niet gebeurt, verhuizen de oude fouten van het systeem gewoon mee in de transitie.
Het zou zo geregeld moeten worden:
• Bij forse pedagogische en/of psychiatrische problematiek dient een forse inzet aan de poort te worden geleverd. Ouders en kinderen hebben er recht op dat vanaf het begin een academisch geschoolde gedragsdeskundige wordt ingezet die het voortouw neemt om zelf met de jongere en zijn ouders in gesprek te gaan en deugdelijk onderzoek te verrichten.
• Er worden géén feiten geregistreerd van ‘horen zeggen’, maar alleen uit eigen bevinding. Als een buurvrouw constateert dat een moeder een bepaalde diagnose heeft, wordt dat niet als feit genoteerd, maar is dat hooguit aanleiding voor meer onderzoek.
• Waar uitspraken van derden niet kunnen worden bevestigd, kunnen deze niet als zodanig een rol spelen in het verdere proces. Dat dat nu wel zo is, heeft ertoe geleid dat jeugdzorg veel fouten maakt, en dat ouders zich rechteloos voelen, en vaak wanhopig.
Punt 2 (Rechtspositie ouders en kinderen)
Met de transitie worden de waarborgen voor cliënten sterk verminderd. Zo verdwijnt met de transitie het recht op zorg, en we vinden dit is strijdig met artikel 24 IVRK. Het is niet zeker of jongeren die nu een vaste behandelaar of begeleider hebben, deze kunnen behouden. Ouders maken zich nu zorgen, en terecht: ze vrezen dat een passend zorg- of hulpaanbod hun kinderen onthouden kan worden onthouden, doordat bij gemeenten het geld zomaar op kan zijn, of dat zij beslissen het anders te besteden, of dat het type zorg niet is ingekocht of omdat de gemeenten geen leveringsplicht hebben.
Met de transitie kan het dus straks zo zijn dat jongeren in Rotterdam nog wel passende zorg kunnen krijgen en in Groningen niet. We vinden dit strijdig met het gelijkheidsbeginsel. Moeten ouders straks gaan procederen om de juiste hulp te krijgen voor hun kind? Krijgen we straks net zoals in het onderwijs waar nu 16.000 thuiszitters zijn waar niet echt naar omgekeken wordt, te maken met duizenden kinderen in psychische nood die niet de zorg krijgen die ze nodig hebben? Hierdoor vallen ze buiten de boot en maken ze een valse start in hun leven. Naast financiële gevolgen zou dat een enorm negatieve invloed hebben op het welbevinden van ouders en die jongeren die dan onbetamelijk lang op de juiste zorg moeten wachten. Nog afgezien van de maatschappelijke gevolgen op de lange termijn.
Kortom, onze vraag is hoe meer geld in de jeugdzorg deze problemen kan oplossen? Ouders hebben er op dit moment niet veel vertrouwen in, om eerlijk te zijn. We zien ook niet hoe meer geld investeren in het nog vroeger aanwezig zijn in alle gezinnen, de problemen gaat oplossen van een ongezonde levensstijl, toenemende obesitas, schooluitval en radicalisering, jeugdcriminaliteit en de nu op ons afkomende grote jeugdwerkeloosheid. Ouders maken zich zorgen dat er juist meer jongeren tussen wal en schip zullen belanden met de nieuwe jeugdwet en dat hun ouders niet weten waar ze terecht kunnen als er conflicten ontstaan met de gemeente over de juiste zorg. Hoe wordt de rechtsbescherming van ouders en kinderen geregeld?
Tot slot: De voorwaarden voor succes
Het hele doel van de transitie was het geldmonster te beteugelen door de zorg dichter bij de mensen brengen en de gemeenten uitvoeringsverantwoordelijk te maken. Maar de transitie heeft alleen kans van slagen onder de volgende voorwaarden:
• als de gemeenten zich bij de hele transitie meer gaan aantrekken van het perspectief van de gebruikers, dus van de ouders en kinderen in wiens belang dit allemaal ondernomen wordt;
• als er academisch gekwalificeerde professionals (zoals orthopedagogen en psychologen) aan de poort komen, waar ouders voldoende vertrouwen in hebben;
• als al het huidige jeugdzorg personeel beter wordt opgeleid, met het doel om de eigen kracht van ouders zelf en hun kinderen te leren zien, respecteren en meer te benutten;
• als duidelijk is hoe de positie, ook de rechtspositie, van ouders en kinderen geregeld wordt, zodat zij weer vertrouwen kunnen hebben in het systeem van jeugdzorg;
• als het hele proces alleen nog gewerkt wordt met feiten die volgen uit eigen bevindingen op basis van gedegen onderzoek door wetenschappelijk geschoolde jeugdprofessionals, in plaats van op hear say uit de sociale omgeving van een cliënt.
• als ouders in de jeugdzorg recht krijgen op een second opinion;
• als er aandacht is voor de noodzakelijke samenhang en integrale aanpak binnen het gehele sociale domein, inclusief passend onderwijs;
• als ervaringsdeskundigen zoals ouders, cliënten en hun familie, een rol zullen krijgen in visitatiecommissies;
• als, kort gezegd, een transparantere, gevalideerde werkwijze wordt gecreëerd, die gecontroleerd en getoetst kan worden.
Beleid
"
-het in geval van huiselijk geweld heel gebruikelijk is dat als het slachtoffer met de kinderen vertrekt, er vervolgens vanuit het systeem alles aan te doen om het kind in contact te houden met de andere ouder?
-dit is gestoeld op het recht van het kind om contact te hebben met beide ouders?
-geweld hierin ondergeschikt is? "
Nee, dat wist ik niet. Ik ben het ook niet lang in alles eens met Jeugdzorg, echt niet. Dit bijvoorbeeld vind ik een verkeerd beleid.
Richard
Ik vind wat je hier nu opschrijft not done, sorry. Het kan best wezen dat deze moeder getraumatiseerd is geweest, maar ze heeft toch echt zelluf haar kind doodmishandeld. Dat jeugdzorg dit niet heeft voorkomen, neemt niet weg dat ze dit gedaan heeft. Ik vind met wat je hier stelt, je daarmee ook mij in twijfel trekt. Misschien zou je beter beamen dat er dingen gebeuren die verschrikkelijk zijn. Ik kan erover meepraten dat kindermishandeling bestaat. Ik ben ervan overtuigd dat mijn kinderen ook dood waren gegaan als mijn ex niet gestotp was. Als ik dat niet had gedaan, dan had jeugdzorg het moeten doen. Wat jeugdzorg niet had moeten doen was een klopjacht op mij beginnen, nadat mijn ex erover klaagde dat hij van mij zijn kinderen niet zou mogen zien. Ik wilde ze alleen maar beschermen. De reactie van jeugdzorg daarop (moeder onthoudt de kinderen hun vader en is daarmee mishandelaar, dus de kinderen uit huis zodat ze naar vader kunnen) die was onmenselijk en zeer beschadigend en snap ik nog steeds niet.
Ook in het geval van Savanna was er heel veel aan de hand. Jeugdzorg had haar moeten beschermen. Wat jeugdzorg niet had moeten doen is vervolgens veel te vroeg tot vergaande acties overgaan in gezinnen waar niets of weinig aan de hand is, omdat het toen bij Savanna mis ging en de voogd vervolgd werd. Jeugdzorg is een beetje als geld en als vet: er is genoeg, maar het zit op de verkeerde plaatsen. Daarom die selectie aan de poort is zo nodig!
Maar onkennen dat er erge dingen gebeuren, dat slaat de discussie dood. Ik ben ook getraumatiseerd. Eerst door geweld door mijn ex, daarna door de jeugdzorg die er nog een schepje bovenop kwam doen. Toch hebben mijn kinderen het goed.
Fred
Bedankt voor je reactie. Dit is exact waar een forum als dit voor bedoeld is: dialoog aangaan.
Emine
Dat heb je helder verwoord en ik ben het helemaal met je eens. Richard's redenatie is echt absurd en hij diskwalificeert zichzelf en de zaak die hij probeert te bepleiten hiermee compleet.
skik
Ook eens met emine
Mooi geschreven Emine. Jouw eigen verhaal is ook indrukwekkend.
Emine
Ik geloof gewoon te veel in het goede van elk mens. En ik kan er met mijn verstand niet bij dat iemand uit zichzelf tot zo iets vreselijks toe in staat is.
Emine
Dit is exact wat ik bij een gezin hier in de buurt heb gezien, alleen is het hier helaas wel doorgegaan (en gaat het nog steeds door). Moeder vlucht met de kinderen om zichzelf en de kinderen tegen een mishandelende vader te beschermen. Vervolgens verklaart Jeugdzorg de moeder "pedagogisch onmachtig" en plaatst de kinderen bij die vader! Niemand krijgt meer echte hulp voor aanwezige stoornissen, want moeder die daarvoor zorgde is uitgeschakeld. Ik hou mijn hart vast.
Richard
In feite doe je nu precies wat 'de anderen' tegen 'ons' doen. Niet kunnen geloven dat iemand hiertoe in staat is, dus het maar niet geloven en als feit brengen dat het niet gebeurt. Op dezelfde manier als dat ik mij als jeugdzorgslachtoffer in de kou voel staan, zet jij op deze manier daadwerkelijk mishandelde kinderen in de kou.
Dank evalyn
Evalyn,
Bedankt voor je verhaal. Ik heb me hier ook zo over verbaast. En in feite zit je al in een doodlopende weg zodra je partner geweld gebruikt. Immers als je blijft dan groeien je kinderen ofwel op in geweld ofwel worden ze uit huis geplaatst als het aan het licht komt, als je weggaat dan richt de hulpverlening zich op het tot stand brengen van contact. En heeft niemand het meer over het probleem van vader. Hoe vaak ik niet heb gevraagd om vader te helpen met zijn probleem zodat het verantwoord was om de kinderen te laten gaan.....
Dat werd uitgelegd als rancuneus. Er was er maar een rancuneus en dat was ex. Die was maar op een ding uit: mij het leven zuur maken. Hij vond Jeugdzorg aan zijn zij.
Emine
Met jou eens; er zou aandacht voor beide kanten moeten zijn (en deze hoeven elkaar eigenlijk helemaal niet in de weg te zitten).
Lost mother
De documentaire 'Lost Mother' geeft een indrukwekkende inkijk in een gezin waar jeugdzorg betrokken is. Ik heb mij erin herkend en was tot tranen toe geroerd.
Ik krijg de link niet gekopieerd, maar als je lost mother intikt op google, kom je er vanzelf.
Mooi als dat inderdaad lukt
"Dit is exact waar een forum als dit voor bedoeld is: dialoog aangaan."
Mooi als dat inderdaad lukt : )
Meer cijfers tsjor
http://www.telegraaf.nl/binnenland/article20474591.ece
"In 2007 waren er in alle politieregio's ruim 64.822 incidenten met huiselijk geweld geregistreerd."
Overigens: "Daarvan ging het in zeven procent van de gevallen om geweld tegen de ouders."
Lost mother
Wat een aangrijpende documentaire. Hierin is duidelijk te zien hoe de kinderrooforganisatie er op uit is om een hecht gezin uit elkaar te rukken.
Eh klant
"Als daar dan in gevraagd wordt om betere jeugdzorg, komt Margriet direct furieus met de beschuldiging dat Justine zich wel zal baseren op verontwaardigde draadjes hier. Margriet vraagt niet waar Justine zich op baseert, nee ze legt er alvast een constatering in. En vanaf daar ontspoort zo'n draad dan weer een beetje."
Het was een vraag, niet furieus beschuldigend, het is maar hoe de lezer ontvangt.. Ik denk dat het goed is dat onderbouwd wordt waarom (en nog beter op welke informatie) deze brief wordt gestuurd.
Er onderstond graag reacties.Ik heb overigens niet een ontkennend antwoord gekregen.......
Richard
"Ik geloof gewoon te veel in het goede van elk mens. En ik kan er met mijn verstand niet bij dat iemand uit zichzelf tot zo iets vreselijks toe in staat is."
Dan was dit wel weer een goede week. Veroordeling verkrachter/moorder Marianne Vaatstra, bomaanslag Boston.... Graag wel ook de realiteit onder ogen zien.
Tsjor
Ik mis in je reactieop Baartman en transitie bij je 3. punt over verantwoordelijkheid nog wel de eigenkracht/het netwerk/ het systeem erom heen. Ook zij hebben een veantwoordelijkheid en die wordt bij de transitie alleen maar belangrijker. Ook al worden EKC's in bijv. Amsterdam nu met name ingezet als een ordinaire bezuiniging en vaak veel te laat in het hulpverleningsproces. Het zou een eerste stap moeten zijn, voor de hulpverlening. Ik zie nog weinig terug van de pedagogische civil soceity.
Een ander punt is dat het systeem ook na de transitie complex blijft. Er zijn verschillende instanties die zich bezighouden met veiligheid, het AMK, De Raad en BJZ. Laten we voor transparantie starten die samen te voegen.
Anne
Cijfers zeggen niet alles maar ook niet niets... Als ze niet in je straatje passen citeer je Sargasso en schrijf je Baartman af... . De pest is dat kindermishandeling inderdaad niet meetbaar is zoals in de natuurwetenschappen zaken wel meetbaar zijn. Gaat het eigenlijk om cijfers? Ook al zijn het er 1000 meer of minder, elk kind dat mishandeld wordt is er dan toch één teveel?
Wat we willen, nu...
Wat wij willen, nu, is dat in de veranderingen die op til zijn meer rekening gehouden wordt met de rechtspositie van ouders en kinderen. Je hebt nu vrijwel geen rechten als ouders, en als kind al helemaal niet.
Er moet een onderscheid gemaakt worden tussen hulp die ouders zelf vragen, voor kinderen die iets extra's nodig hebben, waarbij BJZ samenwerkt met het gezin aan de ene kant, en het 'verplichte' kader aan de andere kant, waar het gaat om jeugdbescherming, en waar de rechter eraan te pas komt om een beschermingsmaatregel op te leggen. Dat zijn twee verschillende situaties. Hoewel ze steeds vaker in elkaar overlopen: je komt zelf met een hulpvraag en eindigt met OTS of een uithuisplaatsing. Dat komt door de manier waarop het systeem nu ingericht is. Dat kan anders.
Ons gaat het erom dat in het ontwerp van de nieuwe jeugdwet en de wijze waarop dat in de praktijk door gemeentes wordt ingevuld, meer dan nu het perspectief van ouders wordt gerespecteerd.
Dat betekent natuurlijk niet dat we ouders zouden willen beschermen die hun kind mishandelen. Integendeel: we zien ook dat juist waar kinderen echt in de knel zitten, BJZ juist vaak helemaal niets doet.
Overigens vindt er ook veel mishandeling plaats in instellingen. Meer dan in gezinnen. Maar de mogelijkheden voor ouders om dat aan te kaarten, zijn zeer mager. Ook als ouders zien dat er iets misgaat op school, kunnen ze niet bij BJZ terecht.
Kortom, de positie van ouders is echt niet zo goed. En daar lijden kinderen onder.
We zijn niet bezig met actievoeren. Maar met het uitvoeren van een democratische plicht. Niemand vertegenwoordigt in alle transities die nu gaande zijn, het belang van juist die gewone ouders. Dan heb ik het dus juist ook over ouders die nog helemaal geen jeugdzorgervaringen hebben. Ook zij krijgen straks te maken met de veranderingen in het systeem, al was het maar omdat jeugdzorg al bij je kraambed in huis komt, en ook via school bovenop je kind en gezin zit. Weten jullie nog dat oorspronkelijk Rouvoet beloofde dat het Centrum voor Jeugd en Gezin laagdrempelig zou zijn, anoniem, waar je zonder dat er meteen een dossier gemaakt werd, je vragen kon stellen? Maar na de transitie zit jeugdzorg overal in het CJG.
Kortom: dat er voor- en tegenstanders zijn van de brief die we schreven, verbaast me. Hoe kun je nou tegen meer kwaliteit in de jeugdzorg en betere rechtspositie van ouders zijn?
Justine Pardoen (Ouders Online)
De democratische plicht
Die democratische plicht Justine, die houdt mij zo enorm bezig. Ik heb de jeugdzorg vanbinnen gezien, ken het klappen van de zweep en ik ben er zelf vanaf maar ik voel me zooooo verplicht hier iets mee te doen. Om andere mensen te waarschuwen, te helpen het systeem te veranderen. Ik heb zelf ontzettend veel last van de gedachte dat zoveel mensen meemaken wat ik meemaakte en zij nergens terecht kunnen. En vooral, dat de mensen die onze rechten schonden nu de rechten van anderen schenden. Ik wil niet zwijgen, want ik weet iets. Alleen je kunt nergens terecht. Ik snap niet dat met zoveel verhalen die hetzelfde zeggen de alarmbellen niet rinkelen. Dat er geen grondige onderzoeken worden gedaan naar de praktijken binnen de jeugdzorg. Ook ik vind ieder kind dat mishandeld wordt er een te veel. Maar daarbij telt mishandeling door jeugdzorg zelf net zo hard mee.
Emine
Voor ouders en kinderen die vastlopen in de jeugdzorg zijn er een paar kanalen:
- het landelijk cliëntenforum jeugdzorg;
- Het AKJ of soms de zorgbelangorganisaties met vertrouwenspersonen.
En eigen organisaties zijn bijvoorbeeld:
- KOG
- Oudernetwerk jeugdzorg (in sommige provincies, in Gelderland is een zeer actieve).
Helaas werken sommige zaken het beste als je de pers erbij kunt halen, maar dan moet je die ook strategisch verstandig inzetten.
Tsjor
Margriet en ekc
Wat betreft de EKC's heb je gelijk. In Overijssel worden ze al langere tijd standaard ingezet. Het werkt het beste als het ook echt eigenkracht-conferenties zijn, met een onafhankelijke conferentievoorbereider. Alle pogingen om professionals zelf als organisator op te laten treden stranden vaak, omdat zo'n organisator gaat oordelen over wie er wel of niet mee kan doen.
Het is dus een goede aanvulling. Sommige CJG's hebben als EKC's ingekocht (wat een woorden, nietwaar?) Maar daar willen zij dan beslissen over wanneer het ingezet wordt. Vrije toegang van ouders tot een EKC zou beter zijn. Of automatismen, zoals in Overijssel.
Wat betreft die eigen verantwoordelijkheid, dat is ook ingewikkeld: als mensen met een hulpvraag komen hebben ze naar hun gevoel alles al gedaan wat zij binnen hun eigen verantwoordelijkheid kunnen doen. Een hulpvraag valt onder die eigen verantwoordelijkheid, in die zin dat het te prijzen is als je hulp inschakelt als je het zelf niet meer kunt. Zoals ik mijn fiets naar de fietsenmaker breng als de achterband vervangen moet worden. En dan hoop ik niet dat de fietsenmaker mij op mijn eigen verantwoordelijkheid wijst. Een EKC is vooral een middel om die hulpvraag anders te organiseren, zodat het eigen draagvlak groter wordt (mensen in de eigen omgeving die mee willen denken en helpen) en de oplossingen binnen de verantwoordelijkheden van een ieder (ook de familie bijvoorbeeld) opgepakt kunnen worden. Daarbinnen en van daaruit kan dan ook de eigen verantwoordelijkheid van eventuele professionele hulpverleners worden geformuleerd: wat gaan zij doen en waarvoor dragen zij verantwoordelijkheid. Dat laatste is minstens zo belangrijk als het eerste.
Via de CJG's zouden ouders de mogelijkheid en kracht moeten hebben om vanuit hun hulpvraag het hele proces aan te kunnen sturen. Met een EKC als startpunt. Maar ook met de mogelijkheid om professionals uit de wereld van de jeugdzorg, GGZ, school etc. aan te spreken op wat ieder zou moeten doen. Ik snap nog steeds niet dat ZAT-teams zonder ouders bijeen komen en dat ouders niet de mogelijkheid hebben om op eigen initiatief zo'n ZAT-team bij elkaar te roepen (bijvoorbeeld).
Ouders zouden veel meer tools in handen moeten krijgen in de communicatie met professionale instellingen.
Tsjor
Margriet en samenvoegen
Margriet, hier ben ik het helemaal níet met je eens:
'Een ander punt is dat het systeem ook na de transitie complex blijft. Er zijn verschillende instanties die zich bezighouden met veiligheid, het AMK, De Raad en BJZ. Laten we voor transparantie starten die samen te voegen.'
De complexiteit heeft vooral te maken met de verschillende financieringsstromen, dus als je oplossingen daarvoor wil zoeken moet je bij die financieringsstromen zijn.
Ik snap echt niet hoe het kan dat je denkt dat samenvoegen van AMK, raad en BJZ goed is voor de transparantie. Kijk naar hoe het nu gaat: een eenvoudige hulpvraag wordt binnen het complex, waarin alles en iedereen met elkaar praat en de vraag naar de veiligheid van het kind als eerste voorop staat een OTS en UHP. Met radeloze, zeer boze ouders en kapot gemaakte kinderen als resultaat. En dat hele proces is juist niet transparant, want ouders zitten niet bij al die overleggen, weten niet welke gedragsdeskundige het hele proces aanstuurt, of wat er in een team gesuggereerd en bedacht wordt en hebben daar geen invloed op.
Net als wat je tegen Richard zegt: kijk naar de realiteit.
BJZ is ooit opgezet als laagdrempelige organisatie, waar ouders met hun hulpvraag terecht zouden kunnen en eenvoudige hulp zouden kunnen krijgen. Kijk naar die geschiedenis, naar wat er daarna gebeurd is. Analyseer waardoor het fout gegaan is. en je komt volgens mij uit bij maar één conclusie: juist het samen gaan werken van BJZ, AMK en raad heeft ertoe geleid, dat eenvoudige hulpvragen onder de zware molensteen van kinderbescherming verpletterd werden. Ten koste van ouders en kinderen. En heel veel geld.
Ik denk echt dat je twee gescheiden circuits moet krijgen, waarbij er zowel op bestuurlijk niveau als op financieel niveau een caesuur is. Eén van de redenen om alles samen te voegen (vooral dossiers doorgeven) was, dat ouders dan hun verhaal niet elke keer opnieuw moesten vertellen. Maar als een ouder die om hulp komt vragen bij de hulpvraag zegt dat zij het niet aankan, dan is dat een ander verhaal dan wanneer de raadsonderzoeker op bezoek komt. Ouders willen helderheid (transparantie) over met wie ze praten, tegen wie ze hun verhaal vertellen en wat er van die persoon verwacht kan worden. Dat gebeurt niet als je alles samenvoegt.
Vanuit de gemeente moet er wel één aanspreekpunt blijven voor ouders, iemand die volgt wat er met een kind gebeurt na een melding bij eht AMK, een OTS of een UHP. Kinderen mogen niet uit het oog verloren worden, zoals nu gebeurt. Ouders mogen niet radeloos rond blijven lopen, zoals nu gebeurt. En ondertussen moet er wel nog actief gewerkt worden aan verbetering van de thuissituatie om terugplaatsing mogelijk te maken (wat nu niet gebeurt). Gemeentes hebben voor dat laatste meerdere middelen in handen. Niet alleen de jeugdzorgmiddelen, maar ook de middelen in het kader van de WMO (is een goede gezinshulp niet beter en goedkoper dan een UHP), van de kontakten met scholen (vanwaar die melding, waarom melden sommige scholen wel erg veel etc.), met woningbouwcorporaties (dat gezin heeft echt een ander huis nodig, want nu worden de kinderen uit huis geplaatst omdat het huis niet goed is) in het kader van de wet werk en inkomen (sociale dienst) en de schuldhulpverlening. En dan, als al die middelen niet ervoor kunnen zorgen dat kinderen weer thuis komen, dan is er nog de zorg voor ouders-op-afstand, zodat ook die ouders geholpen worden bij het op een goede en zinnige manier vorm geven van hun ouderschap. Want als de kinderen 18 jaar zijn is de kans groot dat ze weer op de stoep van die ouders staan.
Dus een caesuur, bestuurlijk en procesmatig. Financieel nadeel voor gemeentes als er een overdracht komt naar de gedwongen hulpverlening (en voordeel bij een terugplaatsing) en ondertussen toch een verantwoordelijkheid van de gemeente voor goede zorg met alles wat de gemeente beschikbaar heeft.
Het drama van BJZ zie je nu al bij de CJG's, waar BJZ bij is aangesloten: ouders komen er niet. Ze gaan er niet naar binnen. Ze vermijden het. Een kostbare, geldverspillende operatie op deze manier, die haar doel voorbij schiet.
Tsjor
Democratische plicht
Ik heb echt mijn bedenkingen bij dit draadje. Toch ben ik wel heel blij dat Ouders Online de handschoen oppakt. Ik geloof sterk dat dit de weg zou moeten zijn. Sterker nog, dit is ongeveer wat ik bedoelde met mijn verkapte oproep van een paar weken geleden. Ik hoop echt dat jullie kunnen fungeren als de stem van alle ouders en kinderen die dat nu en in de toekomst nodig hebben!
Eens
Maar ook dan is het nog een absoluut minimum.
"als het hele proces alleen nog gewerkt wordt met feiten die volgen uit eigen bevindingen op basis van gedegen onderzoek door wetenschappelijk geschoolde jeugdprofessionals, in plaats van op hear say uit de sociale omgeving van een cliënt."
Dat er problemen kunnen zijn op andere gebieden, machtswellust en misbruik van risicotaxatie door gezondheidzorginstellingen, weerstanden tegen ouders, die hulp en begrip vragen voor hun kinderen op scholen, onbegrip van de stoornis van een kind door familie en in de buurt, dat zie je terug in de roddels in je dossier. Het is mensenwerk en mensen en organisaties hebben eigen opvattingen en eigen belangen die tegenstrijdig zijn aan de belangen van een kind en diens gezin.
Wie komt er dan op voor de belangen van een ouder en een kind, van een gezin? Het belang dat er snel deskundige hulp komt en geen langslepend juridisch moeras?