Brief van ouders online over de nieuwe ontwikkelingen rond de zorg voor jeugd-- lees even mee!

Link

http://www.ack.vu.nl/htmls/symposia/2005/31-05-2005/Presentaties/Afscheidsrede.pdf

Baartman

Onderbouwt zijn cijfer, 360.000 gevallen van ernstig huiselijk geweld, niet.

Annej

Hij gebruikt een noot, daar zal de onderbouwing te vinden zijn. Jij haalt Baartman aan als deskundige die jouw visie ondersteunt (al zegt hij ook veel dingen die niet in jouw referentiekader passen). Waarom zijn de door hem genoemde cijfers dan opeens niet bruikbaar?

Argumenten

Het gaat om de argumenten Siobo. Baartman kiest er wel voor om de rechten van kinderen en ouders scherper in beeld te hebben en gezinnen heel te houden en de rechten van ouders en kinderen niet als tegenstelling te hanteren, maar dat kindermishandelingsgetal slaat weer nergens op.

Maar annej

Dan haal je overal en nergens wat citaatjes / deelconclusies weg die in jouw referentiekader passen en sluit je de ogen voor alles wat je niet horen en zien wilt, omdat het niet bij jouw beeld over kindermishandeling past? Dan maak je tot jouw visie de norm waaraan alle bevindingen getoetst moeten worden. En als bepaalde informatie jou niet uitkomt dan "slaat het nergens op". Zo kan je toch geen discussie voeren? Ik stop er dus maar weer mee.

Heldere criteria siobo

Als het daaraan mankeert dan kun je het niet gebruiken.
Als je geacht wordt kritiekloos de 'deskundigen' te volgen dan heeft discussie ook geen zin.

Cijfers

Het cijfer van 360.000 meldingen (zullen er zijn in 2005) wordt onderbouwd met de verwijzing naar een artikel uit 1995, dat artikel is helaas op internet niet te vinden.
Een ander cijfer wordt wel onderbouwd: in 2003 120.000 meldingen bij de politie over huiselijk geweld. Dat hoeft niet geweld tegen kinderen te betreffen, het kan ook geweld tegen vrouwen zijn. Of tegen mannen. Als je berekent dat er gemiddeld 2 kinderen per huis zijn, dan kom je uit op 240.000 kinderen die slachtoffer dan wel getuige zijn van huiselijk geweld (bij de politie gemeld).

Er zijn ook andere cijfers te vinden.

Zie: http://www.huiselijkgeweld.nl/feiten/landelijk/tot_de_dood_ons_scheidt
'Uit de analyse blijkt dat in dat in 2006 49 doden (van de 150 doden in totaal door moord) vielen als gevolg van huiselijk geweld in 46 moord- en doodslagzaken. In 17 gevallen waren verdachte en slachtoffer partner, in 8 gevallen waren ze "ex-partner", in 12 gevallen waren het de kinderen (onder de 18), in 4 gevallen waren het de ouders en tenslotte in resp. 5 en 3 gevallen was er sprake van overige familie of huisvrienden.
De groep slachtoffers van dodelijk huiselijk geweld wijkt af van de totale populatie moord- en doodslagslachtoffers. Bij huiselijk geweldzaken is het merendeel van de slachtoffers vrouw (69%) in de leeftijd van 25 tot 55 en in 2006 was zo'n 20% van de slachtoffers jonger dan 6 jaar.' (69% van 49= 34, 20% van 49 = 10).
Dat lijkt me een hard cijfers: in 2006 kwamen 12 kinderen onder de 18 om door moord en 34 vrouwen tussen 25 en 55. Dat laatste is minstens zo verontrustend.

Deze cijfers zijn beduidend lager dan wat altijd wordt aangegeven. Bovendien zullen hierin ook de zogenaamde familiedrama's verwerkt zijn: ouders die hun hele gezin vermoorden uit wanhoop, zonder dat er vooraf ook maar enig signaal is gegeven, geen gewelddadige ouders dus, maar wanhopige of depressieve ouders, die geen andere uitweg zien dan hun kinderen de ellende die zij ervaren te besparen. En daarbij een verkeerde keuze maken.

Tsjor

Tsjor

120.000 meldingen bij de politie in een jaar zitten ook juist herhaalde meldingen tussen, dus kun je daar niet het aantal kinderen op vinden dat daar last van heeft. Neemt niet weg dat het natuurlijk een serieus probleem is. Dat zal niemand ontkennen.
Ik heb wel begrepen van de situtaie waar ik zelf in zat dat een kind, en een partner, met een afwijkend karakter, dat in de stress terecht komt, in hoge mate bij kan dragen aan geweld. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Het zou fijn zijn als dat herkend werd. En dat je daar handvaten voor kunt bieden om daar mee om te gaan. In het gezin zelf dus. Vreemd vond ik het dat in de ggz het autisme van zoon als een geisoleerd geval behandeld werd.

Aantal meldingen

Bij ons is in die tijd de wijkrechercheur toch ergens tussen 7-10 keer langsgekomen dan wel dat we daar op het bureau zaten. Dat had een kalmerende invloed op ex. Dat wil niet zeggen dat je er dan een meldprocedure op los moet laten. Het kan ook nog effectief zijn an sich. Gelukkig hadden we een de-escalerende wijkagent.

Kalm

Dat had overigens ook een kalmerende invloed op mijzelf. De wijkrechercheur kon zaken relativeren en realistisch houden. Daar had je wat aan.

Huiselijk geweld.

Tegen Jeugdzorg zijn omdat ze wel eens blunderen is hetzelfde als tegen de politie zijn omdat ze wel eens een onschuldig iemand hebben opgepakt.

Als er geen politie meer is worden er ook geen onschuldigen meer opgepakt, klopt. Maar wie beschermt de kwetsbaren dan tegen geweld en uitbuiting?

Moeten alle slachtoffers van huiselijk geweld dan maar naar de huisarts? Die ze doorverwijst naar bijv een relatietherapeut, om samen met haar belager 'tot een oplossing te komen'? Klinkt bizar, maar dat is het alternatief voor jeugdzorg dat hier wel eens genoemd wordt.

Iemand hier had het over hulp aan gezinnen. Goed idee, vooral voor gezinnen die het moeilijk hebben, en waar mishandeling en verwaarlozing dreigt. Maar op het moment dat die mishandeling/verwaarlozing een feit is, verliezen de ouders voor mij alle rechten.

Als het om huiselijk geweld gaat vinden we het allemaal belachelijk dat een slachtoffer terug zou moeten naar haar belager. Tijd dat we dat ook vanzelfsprekend voor kinderen gaan zien.

Baartman

Het is altijd een genoegen om Baartman te lezen, bedankt voor de link AnneJ. Ook in deze discussie is hij zeer relevant.

Ik heb genoten van zijn beschrijving van het dilemma van ouders: zorg en afhankelijkheid willen en tegelijkertijd autonomie en vrijheid behouden. Als dat scheef trekt (obsessief willen zorgen en/of geen inbreuk op je autonomie kunnen verdragen) dan krijg je problemen als je kinderen krijgt (Baartman omschrijft het mooier dan deze samenvatting).

Overigens is het voorbeeld dat Baartman het meeste uitwerkt een voorbeeld van een kind (of eigenlijk kinderen die) dat in een pleeggezin is geplaatst en daar gedood wordt.

Ik onderstreep ook helemaal het pleidooi van Baartman dat het niet gaat om een tegenstelling tussen belangen van de kinderen en belangen van ouders. Dat is een valste tegenstelling die de werkelijkheid geweld aandoet en het denken in oplossingen op het verkeerde been zet.

Baartman constateert samenvattend uit allerlei rapporten drie punten die ervoor zorgen dat kinderen binnen een gezin de dood vinden:
1. horende doof zijn en ziende blind, dat wil zeggen dat er allerlei mechanismes werken, waardoor mensen de soms gruwelijke werkelijkheid niet willen zien (NB. dat geldt dus ook voor kinderen in pleeggezinnen en jeugdzorginstellingen, en daar wellicht nog meer zelfs);
2. slechte communicatie tussen functionarissen en instanties (voorbeelden te over in de praktijk);
3. Geen verantwoordelijkheid nemen, omdat onduidelijk is wiens plicht en recht het was om dat te doen.

Als we dan even terug gaan naar het gemeentelijk niveau waarop de jeugdzorg komt te liggen, dan kun je vanuit deze punten contouren tekenen waardoor zorg beter kan worden.

Ik haak even aan bij het eerste punt, de disbalans bij ouders tussen zorg en autonomie als mogelijke probleemveroorzaker. Ik ben altijd gegrepen door de wanhoop die er spreekt uit familiedrama's. Het is in het belang van kinderen dat dergelijke wanhoop voorkomen wordt en dat ouders in staat zijn de balans tussen zorg én autonomie op een acceptabel en uitvoerbaar niveau te handhaven. Die balans kan verstoord worden, bijvoorbeeld door werkeloosheid. In Trouw het aangrijpende verhaal over de sluiting van een bouwbedrijf in Sint Nicolaasga, en klein dorp in Friesland, waar 86 mensen op straat komen te staan. Daar zijn ouders bij. En dat is toekomstige werkgelegenheid voor kinderen. Ik zou helemaal gelukkig zijn als de transitie van jeugdzorg naar gemeentes integraal beleid mogelijk maakt, waardoor het afwegen van de goedkoopste aanbesteding voor een bouwproject versus de mogelijk financiële gevolgen van 86 toekomstige uitkeringen van de sociale dienst anders uitpakt, als men verdisconteert wat een dergelijk beleid betekent voor kinderen, zowel wat de positie van de ouders betreft als wat betreft de toekomstige werkgelegenheid. Wie goed voor ouders zorgt, zorgt ook goed voor kinderen, dat zou een mooie slogan zijn voor gemeentes die jeugdzorg onder hun hoede krijgen.

Wat betreft het eerste, horende doof zijn, daar zijn al allerlei campagnes op gebaseerd. Het zou wenselijk zijn dat er twee oren en twee ogen open gaan: het ene oog dat kijkt naar de risico's in gezinnen; het andere oog dat kijkt naar de risico's in jeugdzorginstellingen, zodat er een afgewogen beslissing genomen kan worden omtrent de veiligheid van kinderen. Een kind onder toezicht stellen is niet hetzelfde als een kind redden, maar betekent het kind aan andere risico's blootstellen. Of dat veiliger is moet je serieus afwegen. Dat is een van de redenen waarom het van belang is dat er een scheiding komt tussen vrijwillige hulp en gedwongen hulp: het mag geen glijdende schaal zijn, die aangestuurd wordt door de behoefte om steeds meer te gaan dwingen als ouders niet willen luisteren.

Wat betreft het tweede punt, de communicatie. De noodzaak van beter overleg is verschrikkelijk duidelijk. Maar ik mis daarin altijd de vraag: hoe organiseer je dat ouders zo optimaal mogelijk kunnen participeren in die communicatie. Vooral ook zodra er meerdere hulpverleners over de vloer komen en op meerdere fronten overleggen plaats vinden. Ik hoop en verwacht nog steeds dat gemeentes op dit belangrijke punt een kwaliteitsslag kunnen maken, die ik nu nog niet zie. Alle verhalen over één kind één plan, gezinscoaches etc. ten spijt. Minder overleggen, minder praten over, meer praten met. Een voorbeeld: scholen zijn niet automatisch partners van de hulpverlening, scholen zijn soms ook het probleem. Idem voor jeugdzorg. Als je automatisch aangedreven overleggen opzet waar alle 'ketenpartners' bij betrokken zijn mis je dat aspect en loop je de kans dat problemen niet worden opgelost, maar bureaucratisch worden verstevigd en verankerd. Ten koste van het kind.

3. Verantwoordelijkheid. Dat punt moet echt opgelost worden. Bij eenvoudige hulpvragen zijn ouders verantwoordelijk en hoef je op dat punt geen verdere stappen te ondernemen. Bij complexe hulpvragen is het wenselijk dat een goedopgeleide professional de verantwoordelijkheid draagt voor onderzoeken, hulpverleningsplannen en toezicht op het hulpverleningsproces. Die professional is de partner van de ouders. De professional hoeft niet zelf alles uit te voeren, kinderartsen, psychiaters en pedagogen kunnen onderzoek doen, en gespecialiseerde deskundigen kunnen de hulpverlening doen. Maar het moet wel inzichtelijk zijn waar ouders terecht komen voor beraad, wie hun gesprekspartner is, wie veranderingen kan aansturen etc.
Als er een melding komt bij het AMK, als er een OTS of een UHP komt, dat zou zo'n professional ook het kind daarna moeten volgen, zodat het kind niet verdwijnt in de burelen. Simpele vragen als: wie is de huisarts, wie is de behandelend specialist, waar woont het kind, waar gaat het kind naar school, dat soort vragen die de basale veiligheid van een kind betreffen zijn na een UHP zeer relevant. De gezinsvoogd moet er dan maar voor zorgen dat alles over het kind bekend is op gemeentelijk niveau, gemeente blijft verantwoordelijk voor het kind. Op gemeentelijk niveau worden ook de kontakten met ouders onderhouden en wordt (eindelijk) ook actief gezocht naar mogelijkheden om de draagkracht van ouders te versterken, zodat kinderen zo snel mogelijk weer terug kunnen.
De professional op gemeentelijk niveau krijgt dus de verantwoordelijkheid voor het hele traject van hulpvraag naar zorg en kan die verantwoordelijkheid niet meer kwijt raken, ook niet na een OTS. Elk delegeren of doorgeven van signalen maakt geen einde aan die verantwoordelijkheid. Het zal dus iemand moeten zijn die elf aktief is (bellen naar het waterleidingsbedrijf om water aan te sluiten) controlerend is (navragen bij de schuldhulpverlening waarom die aanvraag nog steeds niet in behandeling is genomen, of bij de woningbouwvereniging, waarom er nog steeds geen betere woning beschikbaar is voor dat gezin) en kwaliteit bewakend (subsidie kunnen laten stopzetten als een isntelling binnen een half jaar nog steeds niet is komen opdagen).
En als er problemen ontstaan is de wethouder verantwoordelijk.

Ik denk echt dat het kan, ik denk zelfs dat het moet. Het kost investeringen, in goed professionals. Maar het levert ook een gigantische bezuiniging op door het wegvallen van veel dure overleggen die niets 'produceren', van te langdurige trajecten, van onnodige opschaling van problemen, van onnutte hulpverleningsinstellingen die allemaal willen meepraten, maar nergens op aanspreekbaar zijn. En dan mag de gemeente best redeneren vanuit de vraag wat de goedkoopste zorg is. Als het goedkoper is om een gezinshulp in huis te plaatsen dan om alle kinderen uit huis te plaatsen, dan hoop ik dat de gemeente zich door financiële overwegingen laat leiden. Maar die financiële overwegingen moeten dan ook wel zodanig georganiseerd zijn dat het ook zo werkt.

Tsjor

Annej

Je kunt in de noot zien hoe die berekening is gemaakt: op één dag zijn alle meldingen bij de politie zorgvuldig bijgehouden en dat is vermenigvuldigd met 365. Ik denk niet dat jij op één dag 7-10 keer bij de wijkrechercheur zat. Maar uiteraard kun je altijd dergelijke cijfers gaan betwisten, misschien was het wel net de nationale uitbarstdag. Daar tegenover staat dat de politie niet bij elke ruzie aan de voordeur staat. Het zijn indicaties, meer niet.

Twee punten

Fred, veel volwassenen gaan ook terug naar hun partner, ook na geweld. Ze maken zelf afwegingen daarin. Bovendien kan een partner die niet teruggaat daarna zelf de verantwoordelijkheid voor het eigen leven op zich nemen.
Een kind dat weg moet uit het eigen gezin verliest het 'eigen leven', de geur, smaak, de mensen die het kind vanaf het begin kennen. Bovendien is het vervolg ervan niet zo veilig als sommige mensen denken. Het kind is niet zomaar gered, maar komt als afhankelijk persoon in een ingewikkeld proces terecht.
Het is dus geen simpele afweging en er is geen eenvoudige oplossing.

Tsjor

Siobo - over kinderrechten

Ik zal toch maar even een aantal rechten van het kind opsommen die door Jeugdzorg op grove wijze worden geschonden:

- De overheid moet de rechten, plichten en verantwoordelijkheden van ouders respecteren.
- Het kind heeft het recht zijn of haar ouders te kennen en door hen verzorgd te worden.
- Het kind heeft recht om zijn of haar mening te geven over alle zaken die het kind aangaan. Dit geldt ook voor gerechtelijke en bestuurlijke procedures.
- Ieder kind heeft recht op privacy. De overheid beschermt het kind tegen inmenging in zijn of haar privé- en gezinsleven, huis of post en respecteert zijn of haar eer en goede naam.
- Het kind heeft recht op toegang tot informatie en materialen van verschillende bronnen en in het bijzonder op informatie en materialen die zijn of haar welzijn en gezondheid bevorderen.
- Het kind heeft recht op bescherming tegen alle vormen van lichamelijke en geestelijke mishandeling en verwaarlozing buiten het gezin.
- Het kind heeft recht op de best mogelijke gezondheid en op gezondheidszorgvoorzieningen.
- Een kind dat uit huis is geplaatst voor zorg, bescherming of behandeling van zijn of haar geestelijke of lichamelijke gezondheid, heeft recht op een regelmatige evaluatie van zijn of haar behandeling en of de uithuisplaatsing nog nodig is.
- Het kind heeft recht op onderwijs.
- Een kind uit een etnische, religieuze of linguïstische minderheidsgroep heeft recht om zijn of haar eigen cultuur te beleven, godsdienst te belijden of taal te gebruiken.
- Het kind heeft recht op bescherming tegen drugsgebruik.
- Het kind heeft recht op bescherming tegen seksuele uitbuiting en seksueel misbruik.
- Het kind heeft recht op bescherming tegen ontvoering en mensenhandel.
- Het kind heeft recht op bescherming tegen alle andere vormen van uitbuiting die schadelijk zijn voor enig aspect van het welzijn van het kind.
- Opsluiting van een kind mag alleen als uiterste maatregel en dan zo kort mogelijk. Alle kinderen in detentie hebben recht op een menswaardige behandeling en op contact met hun familie.

Wanneer ouders vechten voor hun kind dan komen ze op voor deze rechten van hun kind.

Waar het in de discussies over Jeugdzorg om gaat is dat Jeugdzorg de rechten van het kind stelselmatig schendt en dat daarbij de ouders monddood worden gemaakt wanneer de ouders opkomen voor de rechten van hun kind. Jeugdzorg denk van zichzelf dat zij er voor zijn om kinderen te beschermen tegen mishandeling en verwaarlozing binnenshuis. Maar dit is niet hun kerntaak.

Jeugdzorg is in het leven geroepen om hulp en steun te bieden aan gezinnen waarbij een (normaal) kind ernstig bedreigd wordt in zijn/haar ontwikkeling. Let op: het gaat hier om ernstige gevallen!

Het is een feit dat Jeugdzorg zich overmatig bemoeit met gezinnen waarbij er slechts sprake is van een lichte bedreiging, of waar alleen maar een vermoeden is van een bedreiging, of waarbij het kind wat last heeft van een conflictsituatie tussen volwassenen, of waarbij de ouders een beetje raar zijn, of waarbij het kind een psychische stoornis heeft. Dit zijn allemaal situaties waar Jeugdzorg niet voor bedoeld is.

In het geval dat er sprake is van kindermishandeling dan moet dit eerst strafrechtelijk bewezen zijn. In Nederland ben je nog altijd onschuldig tot het tegendeel bewezen is.

De meeste ouders die bij Jeugdzorg zitten zijn helemaal geen kindermishandelaars, maar dat zijn ouders die de opvoeding en de verzorging niet voldoende aan kunnen en die daarom recht hebben op hulp. Jeugdzorg heeft de verplichting om in zware gevallen die hulp te regelen. Echter, wanneer er hulp ingezet kan worden zonder inmenging van Jeugdzorg dan moet dat voor gaan.

Helaas faalt Jeugdzorg stelselmatig, of het is niet opgewassen tegen zijn taak, of snappen ze totaal niet waar ze mee bezig zijn. En dan halen ze het kind maar uit huis. Terwijl het kind het nog niet eens zo slecht had thuis.

Dus er worden heel veel kinderen uit huis gehaald, terwijl er helemaal geen sprake was van mishandeling.

Dit is jammer. Want doordat het hele jeugdzorgsysteem zich intensief bezig houdt met vele kinderen waar niets ernstigs mee aan de hand is, kan er niet voldoende aandacht uit gaan naar de enkele kinderen die wel bescherming nodig hebben.

Jeugdzorg zou zichzelf kunnen verbeteren. Maar dan verwacht ik een veel productievere houding van Jeugdzorg naar de klagende ouders toe.

Echter zolang Jeugdzorg door blijft gaan met het stellen van onredelijke eisen aan de ouders en met het nalaten van het bieden van hulp en steun aan de gezinnen, blijft het voor mij niets meer of minder dan een doodordinaire kinderrooforganisatie. Ze maken gewoon misbruik van hun macht, en kinderen zijn hier de dupe van.

En soms

zijn het ouders die hun kinderen uitbuiten, seksueel misbruiken, ontvoeren, verhandelen etc.

Tsjor

Ik sluit me aan bij kiki, jeltje, tijgeroog en fred

Bij deze ! ik kan me hierin niet vinden met het gedachtengoed van OOL

Richard

- Het kind heeft recht op bescherming tegen alle vormen van lichamelijke en geestelijke mishandeling en verwaarlozing buiten het gezin-

En binnen het gezin dan, is het dan wel geoorloofd?
Natuurlijk hou je een gezin intact als dat in het belang van het kind is, niemand hier is daar op tegen. Maar ook Baartman is duidelijk: er zijn situaties waarin kinderen niet veilig bij de ouders kunnen opgroeien, en dan moet de overheid ingrijpen. Rechten van ouders en rechten van kinderen kunnen wel degelijk botsen en een beetje beschaving kiest imo in dat geval voor het kind. (En gaat dan niet op dat terrein bezuinigen).

Intact gezin

De praktijk is dat gezinnen exponentieel elkaar kwijt zijn geraakt na Savannah. Die praktijk moet ophouden.

Terug naar huis.

"Fred, veel volwassenen gaan ook terug naar hun partner, ook na geweld. Ze maken zelf afwegingen daarin. Bovendien kan een partner die niet teruggaat daarna zelf de verantwoordelijkheid voor het eigen leven op zich nemen.

Een kind dat weg moet uit het eigen gezin verliest het \'eigen leven\', de geur, smaak, de mensen die het kind vanaf het begin kennen. Bovendien is het vervolg ervan niet zo veilig als sommige mensen denken. Het kind is niet zomaar gered, maar komt als afhankelijk persoon in een ingewikkeld proces terecht.

Het is dus geen simpele afweging en er is geen eenvoudige oplossing"

Een eenvoudige oplossing is er zeker niet."

Maar ik denk dat juist daarom voorzichtig moet zijn om een kind terug te plaatsen.

-Het kan de overweging terug te gaan zelf nog niet maken.
-En juist omdat het gezin zo 'eigen' is komt de breuk in vertrouwen, het geweld nog harder aan.

ik denk dat we terughoudender moeten zijn met tergplaatsingen. Een vrouw raden we over het algemeen af terug te gaan naar haar belager, maar kinderen worden wel teruggeplaatst.

Het gaat tegen onze natuur in om ouders van kinderen te scheiden, maar ik denk dat dat in het geval van geweld beter is. waarom zouden we het die vrouw anders afraden?

Vergelijking politie- jeugdzorg

Fred vergeleek de politie met de jeugdzorg: tegen jeugdzorg zijn omdat er dingen mis gaan is als tegen de politie zijn omdat ze wel eens iemand ten onrechte arresteren, of zoiets. Als je de jeugdzorg wil vergelijken met de politie, dan moet je wat mij betreft de vergelijking trekken met de gestapo. Of van die toestanden om 'misdaad uit te sluiten' maar iedereen neer te knuppelen waarvan de afzonderlijke agent -afgaande op het onderbuikgevoel- het idee heeft dat die wel eens iets ozu kunnen gaan doen. En als het dan ten onrechte blijkt te zijn, de agent dan kan zeggen 'maar hij keek zo raar.' In zo'n setting kan iedereen zomaar neergeknuppeld worden. En dat is in mijn ogen bij jeugdzorg ook zo.

Het gaat er niet om dat er niemand zou moeten zijn die het opneemt voor kinderen in de knel, het gaat erom dat dit zo sterk overdreven wordt en zo belachelijk wordt uitgevoerd, dat kinderen juist in de knel komen en hun ouders erbij. Gedwongen hulpverlening en uhp voor kinderen waar niets aan de hand is, behalve op papier omdat kleine feitjes door 'interpretatie' worden omgezet in 'ernstige zorgen' waarbij 'ingrijpen noodzakelijk is.' Voorbeeld: kind werd zelfpijniging werd toegeschreven omdat het zat te krabben aan een been. UHP dreigde, want als een kind zichzelf pijnigt, dan betekent dat dat er thuis iets mis is. Ik vind dat zowiezo al heel kort door de bocht. Nog absurder wordt het verhaal als je bedenkt dat de ware reden van het krabben was dat het om eczeem ging, waar het kind al voor bij de huisarts liep. Dit zeggen werd benoemd als ontkenning van de problematiek, wat dus nog meer reden was voor gedwongen hulpverlening. Het is uiteindelijk recht gekomen, vele rechtszaken, duizenden euro's en grote emotionele schade later. En de betreffende gezinsvoogd, die kreeg slechts de complimenten van de leiding. Dat ze toch maar zo haar best had gedaan voor het kind, terwijl de ouders zo lastig waren....dat er niets van klopte, och.....dat lijkt er niet toe te doen. Ik vind het heel onveilig allemaal.

Maar ik ben ook voor een goede jeugdzorg hoor, die zich om te beginnen richt op kinderen die het nodig hebben.

Fred

Wist je dat:

-het in geval van huiselijk geweld heel gebruikelijk is dat als het slachtoffer met de kinderen vertrekt, er vervolgens vanuit het systeem alles aan te doen om het kind in contact te houden met de andere ouder?
-dit is gestoeld op het recht van het kind om contact te hebben met beide ouders?
-geweld hierin ondergeschikt is?
-de vertrokken ouder die zijn/haar kind wil beschermen tegen nog meer geweld vervolgens de instanties tegen zich krijgt?
-blijvende weigering van een zorgouder het kind in contact te brengen met de pleger reden kan zijn voor uhp?
-de pleger hiermee een prachtmiddel in handen heeft om het slachtoffer te blijven tergen?
-hier al meerdere studies naar zijn gedaan en dit toch zo blijft?
-hier op www.bezorgdemoeders.nl heel veel over terug te vinden is?
-bovenstaande ook de oorzaak is van hoe ik met jeugdzorg in aanraking gekomen ben?
-ik het idee krijg dat je echt niet weet waar je over praat?

Siobo

Aan kindermishandeling binnen het gezin wordt al meer dan genoeg aandacht gegeven. Maar omdat hier eigenlijk te veel aandacht aan wordt gegeven worden de kinderen die buiten het gezin worden mishandeld vergeten. Sterker nog, wanneer een kind buiten het gezin mishandeld wordt - zoals in het geval van mijn dochter die mishandeld werd op school - dan loopt het kind zelfs het risico om alsnog uit huis te worden gehaald. Kun je niet een klein beetje indenken hoe vreselijk het voor een kind is wanneer het dan uit een veilige thuissituatie wordt gerukt, de ouders amper meer mag zien, en niet meer naar huis mag terug keren?

Ik betwijfel ook sterk of ouders wel van nature in staat zijn om hun kind opzettelijk te mishandelen. Is iemand hier in staat om zijn bloedeigen kind kwaad te doen. Nou ik niet!

Als je bijvoorbeeld kijkt naar het geval Savannah waar altijd naar teruggekeken wordt. De reden dat haar moeder het niet meer aankon is omdat de hulpverlening had gefaald. Deze moeder had een trauma doordat er al eerder twee kinderen van haar weg waren gehaald. Ze stond open voor hulp, profiteerde er zelfs van. Maar omdat ze bang was dat Savannah weer weg zou worden genomen deed ze net alsof er niet zo veel aan de hand was. Dit is Savannah fataal geworden. Wanneer er van het begin af aan adequate hulp was geweest, zonder bedreigingen om de kinderen weg te halen, dan had Savannah nog geleefd.

Dus ja, kinderen hebben recht op bescherming binnen het gezin. Maar ook hier schendt Jeugdzorg de rechten van het kind want zij bieden die bescherming niet doordat Jeugdzorg dreigt in plaats van te helpen.

Wow richard

Hoe durf je dit te zeggen: "Wanneer er van het begin af aan adequate hulp was geweest, zonder bedreigingen om de kinderen weg te halen, dan had Savannah nog geleefd."
Lees dit eens: http://nos.nl/artikel/122533-de-zaaksavanna.html
Werkelijk. De verantwoordelijkheid ligt totaal bij deze moeder. De fout die Jeugdzorg heeft gemaakt is het kindje weer teruggeven aan deze moeder.

Op een lijn

"Maar ik ben ook voor een goede jeugdzorg hoor, die zich om te beginnen richt op kinderen die het nodig hebben."

Ok, dan zat ik wat dat betreft verkeerd, en zitten we meer op één lijn dan ik dacht.