Verwend? Puberdochters moeten op één kamer slapen

andere kijk

hebben de dochters het ook al eens met hun vriendinnen overlegd? Misschien zijn er wel een paar met heel creatieve ideetjes?

mijn slaapkamer is ook MIJN prive plek, de plek die ik niet hoef te delen met mijn dochter, de rest van het huis behalve haar kamer delen we.

Als volwassene geen eigen plek hebben breekt je ook op. Je kunt niet optijd naar bed want de jeugd dendert er nog door heen.

De oplossing in deze is toch echt: de dames op de grootste kamer, zoon de middelste en moeder de kleinste. Met een 17 en 19 jarige zou na de eerste primaire "Nee", wel een volwassen gesprek over mogelijkheden mogelijk moeten zijn. Dat lukt mij nu al met een 11 jarige. Bij een echte puber is dat wat anders, maar met 19 ben je daar al doorheen.

Vesta

Over bedtijd en gebruik woon/slaapkamer zullen dan duidelijke afspraken moeten worden gemaakt, anders gaat het niet werken. Maar dat geldt ook bij delen slaapkamers.

Verder gaat ieder er anders mee om, mijn eigen slaapkamer is echt alleen om te slapen en om te kleden. Ik ga daar niet heen om te lezen of zo. Er is geen goede/foute oplossing, alles staat of valt met hoe TO erin staat en of zij of haar kinderen hier wel of niet flexibel in zijn. Ideaal is het hoe dan ook niet, maar ik had sowieso niet zo lang aangemodderd.

Verder moet moeder er met de kinderen uitkomen, maar een gezin vorm je samen en ik zou de wensen van mijn kinderen niet zomaar opzij schuiven. Maar nogmaals, iedereen staat hier anders in.

Huiskamer

De huiskamer is een centraal punt en wordt door iedereen hier gedeeld. Dat is geen rustig plekje waar ik me terug in kan trekken. Natuurlijk zou ik in noodgevallen in de huiskamer slapen maar zeker met een gezin van tieners en ouder zoals het hier om gaat lijkt me dat niet handig.
Toen ik in een ver grijs verleden alleenstaand moeder was met twee kleine kinderen had ik ook maar 1 slaapkamer en toen sliep ik ook in de woonkamer. maar ik had twee peuters die om 20:00 wel zo'n beetje in bed lagen. Alsnog vond ik in de woonkamer slapen niet fijn maar het was te doen. Die peuters lagen samen op een kamer dus daar paste ik ook niet meer echt bij.
Echter nu ik tieners en ouder heb vind het een heel ander verhaal. De woonkamer voelt veel minder als een privé plek. En dat is ook helemaal niet erg want de jeugd mag daar uiteraard ook rondhangen. Het is de gelagkamer in de herberg zeg maar. Maar de dynamiek is heel anders dan met peuters waar je nog de volledige controle over hebt. Die nemen niet onverwachts vrienden mee, gaan geen tv kijken als ze 's nachts niet kunnen slapen, denderen niet de kamer door om een avondsnack te halen uit de keuken, hangen net de hele avond voor de televisie, hebben veel minder spullen om overal te laten slingeren (en vooral ander soort spullen)

Delen

Altijd je eigen kamer gehad hebben is natuurlijk ook een luxe en gewenning. Voor veel gezinnen is dat geen keuze, of de karakters van de kinderen nu wel of niet botsen. Zeker als je meer dan 2 kinderen hebt kan het natuurlijk voorkomen dat er gedeeld moet worden. Dat is vaak noodzaak. En dan heb je misschien een heel ander karakter dan broer of zus maar er is gewoon geen keuze. Het is wat het is. Broer is misschien een chaoot, wil posters ophangen van verschrikkelijke bands, laat zijn vieze sokken altijd liggen en staat belachelijk vroeg op. Dat is vervelend maar als er niet meer ruimte is dan is er niet meer ruimte. Mijn kinderen hebben in verschillende samenstellingen altijd eigenlijk gedeeld. We hadden altijd meer kinderen dan kamers. En als we meer kamers dan kinderen hebben dan heeft mijn man altijd nog wel wat familie die voor lange tijd langskomt om en kamers inneemt.

Natuurlijk hadden ze het liefst hun eigen kamers gehad (en eigen badkamer)en dat begrijp ik ook prima. Ik wil ook graag een eigen kamer. Maar dat kan nou eenmaal niet altijd. En dan leer je daar ook mee leven. En zo erg is het allemaal niet.

Ik snap best dat als je 19 jaar lang je eigen kamer hebt gehad het even slikken is maar juist van een 19 jarige zou ik ook enige redelijkheid verwachten. Dat een 12 jarige driftig wordt en roept dat broer dan maar bij vader moet gaan wonen zou ik prima begrijpen. Want zulke dingen zeg je als je 12 bent. Maar als je 19 bent dan zou je iets meer volwassenheid en verantwoordelijkheid verwachten.

Dochter zorgt voor probleem dus dochter lost het op

Leg dochter uit dat haar broertje naar zijn vader sturen geen optie is (alsof ze dat zelf nog niet begreep) geef aan dat zij uiteraard ook altijd bij haar vader kan gaan wonen mocht ze echt aan een eigen kamer vast willen zitten.

Geef aan dat broertje na 9 jaar wegstoppen in de kast ook wel iets beters verdient en laat haar daarover meedenken.

Leg haar uit dat zij tot een oplossing moet komen waarbij iedereen op een slaapkamer slaapt en jij ook je privacy hebt.

Jaina

Ik wil ook graag een eigen kamer. Maar dat kan nou eenmaal niet altijd. En dan leer je daar ook mee leven. En zo erg is het allemaal niet. ===

Wij hébben het al eens gedaan, toen ze kleiner waren en dat kwam de verstandhouding tussen de zussen niet ten goede. Eerst in de middelgrote kamer, vervolgens hebben wij geruild en zijn wij naar de middelgrote gegaan en zij naar de grootste, zodat er meer ruimte was voor beiden. Maar die grotere ruimte werd al snel gevuld met de troep van de oudste. Dat is een chaoot. Waar ze staat laat ze haar spullen vallen. Moet je het later dan nog eens met dwang over doen? En dat dan als het even kan ook met de boodschap dat ze ook uit huis kan gaan als het haar niet zint?

Triva

Als wij meer kinderen hadden gekregen, dan had ik me waarschijnlijker sneller genoodzaakt gevoeld om de zolder om te bouwen en dan had man die noodzaak ook gezien denk ik. Man en ik denken niet altijd hetzelfde over noodzaak. Hij vindt iets sneller 'wel best'. Je kunt de zolder prima tot extra kamer ombouwen, maar dan moet er wel een soort kast rond de verwarmingsketel gebouwd worden, een wandje gemaakt worden en achter dat wandje een dakraam geplaatst worden. Die extra kosten telden ook mee in dat we er nooit toe gekomen zijn. Bij ons zou er dus pas een echt probleem ontstaan zijn bij kind vier. Ja en vanaf dat punt moet je dan gaan schipperen. Om eerlijk te zijn vind ik een kind in een raamloos vertrek onderbrengen al wel iets te veel geschipper. Dat was het moment geweest om de dochters op een kamer onder te brengen. En vervolgens sparen voor een verhuizing, als die oplossing niet ideaal blijkt te zijn. Ik heb bij de woningbouwvereniging nu aangegeven dat ik van ieder 'passend' huis een melding wil krijgen. We zijn nog lang niet aan de beurt, maar ik ben er al wel meer mee bezig. Mocht er echt een ideaal huis uitrollen, dan reageer ik en dan ga ik met liefde op het goedkoopste tapijtje zitten wat ik kan vinden en dan zullen de dochters sowieso op één kamer moeten, omdat het volgende huis maar twee slaapkamers hoeft te hebben van mij. Ik moet overigens nog niet aan een verhuizing dénken. We hebben zoveel spullen, pffff... :-)

Kaaskopje

maar jullie hadden dus die keuze want er waren genoeg slaapkamers. Natuurlijk is het fijn als je dan twee meisjes die ander leefgewoontes hebben een eigen kamer kan geven. Als er niet genoeg kamers zijn dan moet je inderdaad andere keuzes maken. Ik had zelf al veel eerder gekozen voor de zussen samen en broertje een eigen kamer. Inmiddels is de situatie zo ver dat broertje echt een eigen kamer moet.
Dus zullen de zussen toch echt moeten leren samen te leven. Natuurlijk is het niet ideaal maar het is de beste van een aantal niet zulke fijne oplossingen.

Jaina

Het is ook best een lastige situatie. Jij bent wat resoluter in wat je wel en niet toelaatbaar vindt. Misschien is dat beter, ik weet het niet. Door mijn achtergrond ben ik eerder geneigd om tot het bittere eind te overleggen .

Tip van het jaar

Je had een condoom moeten gebruiken!

Nee serieus, als je echt geen andere optie hebt zou ik rouleren. Slapen er al vriendjes bij de meiden? Dan zou je kunnen afspreken dat dan he zoon bij de andere dochter slaapt of andersom bijvoorbeeld.

Niet alles gelezen

Maar ik vind het antwoord op de vraag duidelijk en snap ook niets van de eerste reacties: natuurlijk gaan die meiden gewoon samen op een kamer slapen en houd jij als ouder een eigen slaapkamer. En gezeur over die constructie door een jongvolwassene is inderdaad verwend divagedrag. Ik vind het eerlijk gezegd ook wat brutaal om zo dwars te liggen. Dat soort gedrag vind ik eerder bij een dertienjarige puber passen, niet bij een negentienjarige. Het is toch asociaal om voor te stellen dat broertje dan maar naar zijn vader moet en dus het huis uit moet om haar luxeprobleem op te lossen?