Rijbewijs en nu steeds auto lenen?

Zoals ik Lennest' bijdrage lees

Komt het niet zo hard of ellendig over, blijkbaar zit er toch ook iets subjectiefs in lezen. Het is wel heel duidelijk. Maar ik krijg vooral ook het idee dat het geldt voor Lennest' zoon en niet als wetmatigheid of algemene aanpak. Elk kind is anders en elke ouder is anders dus ik denk niet dat er algemene regels gevormd hoeven worden. Ik vind het altijd wel fijn om andermans aanpak te lezen/horen en mee te nemen in mijn keuzemogelijkheden. Ik geloof niet dat ik ooit iets 1 op 1 over heb genomen.

Ik kan me wel een voorstelling maken van het nut van Lennest aanpak bij sommige kinderen, zeker niet bij alle. Maar hier hebben we ook zo'n exemplaar die je pas bereikt als je mega duidelijk bent, anders dringt het gewoon niet tot hem door. Terwijl hij op andere fronten weer heel sensitief is, blijft bijzonder. Maar idd: nooit te laat op bijbaantje want consequenties zien en ons wel zonder blikken of blozen laten wachten? En een goed gesprek helpt niet? Tsja dan maar even wakker schudden, ervaringsgericht leren heet dat toch? ;)

de soep wordt nooit zo heet gegeten enz.

Ja, mijn verhaal klinkt hard en op punten is dat ook zeker zo. Als wij de teugels laten vieren bij zoon, vliegt hij over ons heen, ziet hij ons als hotel papa/mama en doet gewoon waar hij zin in heeft zonder rekening te houden met ons. Ik zie dat bij een paar van zijn vrienden ook. En dat willen we niet. Wij wonen met z'n vieren maar het is wel het huis van mijn man en mij.
Wij vinden respect voor elkaars spullen belangrijk, net zo goed als respect voor de medemens. Dat betekent dat je niet zomaar dingen van elkaar 'leent' (zoals de de fiets van je zus), maar dat je dat vráágt waarbij je het risico loopt dat de ander nee zegt. Hé, dat mag, nee is ook een antwoord. Dus als ik mijn auto, mijn fiets, mijn kleding, mijn föhn, mijn nieuwe weekendtas niet wil uitlenen, dan hoef ik daar geen verantwoording over af te leggen.
En als mijn zoon te veel lawaai produceert met zijn ps4 (door hem bij elkaar verdiend, dus van hem), pak ik hem dat niet af, maar vraag of het wat zachter kan. Blijft het een herrie waar de andere drie zo veel last van hebben en zoon is niet voor rede vatbaar, dan gaat de stroom eraf. Zoon is dan boos, maar wordt dan door ons hard aangepakt en we maken hem goed duidelijk dat hij niet alleen op de wereld is. Gamen, prima, maar niet waar de anderen last van hebben.
Bij hem werkt een zachte aanpak niet. Dat betekent niet dat we hier iedere dag ruzie hebben, weken gaat het goed en dan ineens is het bingo. Flink corrigeren, 17 of niet, en dan gaat het weer een hele tijd goed.

Het is niet zo zwart/wit, maar soms moet het.

Huh, föhn ook?

Moet je dochter ook haar eigen föhn kopen? Of elke dag vragen of ze haar haar mag föhnen met jouw föhn?

Spijkers zoeken op laag water

Is het nu nodig om bij alles wat lennest schrijft en opnoemt naar spijkers te zoeken?

Ik heb ook een föhn en dat is mijn föhn. Als mijn man of zoon hem nodig heeft vragen zij ook of dat kan. (En nee, ze hebben geen lange haren, en daar wordt hij dan oook niet voor gebruikt, om haar mee droog te föhnen. Die föhn wordt dan gegarandeerd in een garage of werkplaats gebruikt) afhankelijk van waar ze hem voor willen gebruiken krijgen ze dan een ja of nee.

Idem dito met het strijkijzer.

En dat heeft niets met mijn of dijn of niet gunnen te maken, maar alles met degene die hem wil gebruiken en in welke staat ik dingen terug ga krijgen.

Ps strijkijzer

Het is niet nodig om te vragen om het strijkijzer als ze er kleding mee willen strijken :-)

Sinbads vrouw

Hi hi heel herkenbaar. Een man die een strijkijzer of haarföhn wil lenen voorspelt meestal niet veel goeds. Gaat hij van die afwerkranden plakken aan fineerplaten, dag strijkijzer helemaal kleverig. Of krimpkous krimpen met mijn föhn. Heel lang op heel heet, motor doorgebrand.Bijna alles mag hier geleend, mits gevraagd. En klussen met strijkijzer en föhn gebeurt niet meer.

lennest

wat ik 'hard' vind is vooral dat er een vorm van veroordeling/minachting uit klinkt naar je zoon toe. Ik geloof in de goedheid van de mens, mits ik het kan opbrengen en ik kan zeker boos worden en duidelijk uitleggen dat 'dít niet de bedoeling is en dat als hij ooit nog eens mijn fiets wil lenen dan moet hij zorgen dat . . ' etc. Maar het feit dat jij nu al in een aantal postings op een dergelijke manier over je zoon (en vrienden van hem, en 'andere mensen' ) zo schrijft denk ik dat er toch iets met een waard en gasten is. Heb jij werkelijk respect voor je medemens? Of vind je vooral dat mensen zich aan bepaalde afspraken moeten houden en als ze dat niet doen hebben ze 'dus' geen respect? Zonder na te gaan of het misschien de 'toon' is of bepaalde 'onmacht' of bepaalde 'ontwikkeling' ?
gr Angela

Ik snap Lennest wel

Ik heb op zich redelijk lieve pubers maar herken me wel in de aanpak van Lennest. Hier nog niet echt nodig geweest, maar bij sommige kinderen (ik herken het van kinderen van vrienden) moet je gewoon strakker en strenger zijn, daar past een softe aanpak niet bij. Dat is iets wat die ouders al wel wat jaren hebben moeten oefenen, maar door schade en schande wijs geworden weten zij inmiddels dat alleen super consequente en rechtlijnige afspraken werken.
Dit kan je hard vinden, maar soms is er geen andere keuze.
Ik denk dat je gewoon niet iedere aanpak met die van jezelf moet vergelijken, ieder kind is anders en ik vond de uitleg in de laatste posting van Lennest wel prima duidelijk maken dat ze gewoon een leuke band met (hardleerse) zoon heeft.

ik heb een leuke zoon!

Voor iedereen die denkt dat het hier een akelig regime heerst: nee, hoor, echt niet. Bovendien: ik heb twee heel leuke kinderen die het over het algemeen erg leuk doen. Niet alleen op school, maar ook thuis. Er wordt met enige regelmaat door de kinderen als verrassing gekookt, of uit eigen beweging een keer de badkamer schoongemaakt met de opmerking: ik was het leren zo zat, buiten regende het en ik moest iets dóen! Het mag wat mij betreft vaker regenen tijdens de toetsweken!

Verder zijn ze beiden gezegend met een grote dosis humor en spitsvondigheid en zijn ze niet bepaald op hun mondje gevallen. Hele discussies komen hier voorbij tijdens het avondeten en ze voelen zich veilig genoeg om mijn man en mij niet te sparen. Ik prijs me gelukkig met kinderen die het fijn vinden om met hun vrienden hier thuis te komen, vooral om mee te eten, om samen met dochter de meest fantastische taarten en cakes te bakken, om een filmavond te houden, compleet met chips en cola en met z'n vieren op het bed van een van beiden. Wordt het laat, dan gaat het luchtbed op de grond en zitten we 's ochtend met z'n zessen of zo aan de ontbijttafel.

Ik voel me gezegend met deze twee: gewone kinderen, geen hoogvliegers maar doen het gewoon goed op hun niveau op school, niet rokend, geen drugs en vooralsnog geen alcohol. Vrienden genoeg, een bijbaantje, geen problemen, gewone doodnormale pubers.

Maar soms gaan ze te ver, is het hoe-hoor-ik-mij-te-gedragen-gen ver te zoeken en moet er gecorrigeerd worden. En misschien zijn wij daarin erg strikt, zou best kunnen, maar in ieder geval wel heel duidelijk!

slordervos

Ik kan me de reactie van lennest wel voorstellen, al zet ze het wat hard neer. Wij hanteren ongeveer dezelfde aanpak, want ik heb een paar matig tot ernstige slordervossen van kinderen.

Oudste dochter van toen 7 was de grootste slordervos en was op een gegeven moment 4 sjaals, 5 paar wanten, 3 lunchtrommels, 2 bekers, een gymtas met inhoud en nog een paar mutsen kwijt. Die winter was zij (en in mindere mate mijn andere kinderen) iedere dag wel wat kwijt en was ik degene die op alle plekken bij de gevonden voorwerpen mocht gaan kijken, op school in de praktijk iedere dag 's ochtends en voor de zekerheid 's middags weer.
Het hielp om het hun probleem te maken, oftewel om bij hen (begin basisschool) de regel in te voeren dat ieder vergeten voorwerp 10 cent kostte en dat je het zelf terug moest zien te krijgen.
In de week daarna, na de invoering van 10 cent inleveren als je weer iets kwijtraakt, kwam nagenoeg alles weer terug en is ze amper andere dingen kwijt geraakt.
Ze had als 7-jarige 1,50 euro per week aan zakgeld en dat ging niet zomaar op aan vergeten dingen, maar die 10 cent was genoeg om gevoeld te worden.

Nu als puber is ze weer met tussenpozen vanalles kwijt, nu ze naar de middelbare gaat zal ze echt helemaal zelf naar de gevonden voorwerpen moeten.
Ze is laatst voor de tweede keer dit jaar haar hele etui met inhoud kwijtgeraakt. De eerste keer heeft ze 10% zelf betaald, nu moet ze de helft zelf betalen (wist ze, de volgende keer wordt het 100% zelf betalen). Ik zie dat ze zeker nu niet meer voor de merkdingen gaat en dat ze baalt als een stekker dat haar zakgeld hier aan op gaat. Ze voelt nu echt hoeveel geld er eigenlijk in zo'n etui gaat zitten, en in de stiften die ze graag altijd bij zich heeft, en in dingen als passer, geodriehoek, etc.
Mijn dochter bedoelt het niet kwaad en is er ook niet op uit om vanalles te verliezen, maar ze gaat van een slordigheid die ze niet voelt haar gedrag niet bijsturen.

Tsja, en wat betreft fietsen, dochter wil nog niet dood gezien worden op een fiets met kinderzitje achterop dus die is nog wel even veilig. Als ze een fiets door onachtzaamheid kwijtraakt zal ze zeker moeten bijdragen. Als ze bewust haar fiets op een plek neerzet waarvan we haar gezegd hebben dat ze dat nooit moet doen (vlak naast het station bijvoorbeeld) dan telt dat voor ons ook als slordigheid.
Als ze haar fiets kwijtraakt, zal ik haar echt mijn fiets wel lenen om naar school te kunnen, met dikke waarschuwing dat ze het niet moet wagen die kwijt te raken, maar ook met afspraken dat ze die dagen direct naar huis moet komen want die fiets is nodig om haar jongere broertjes en zusje op te kunnen halen van speelafspraken en voor het halen en brengen in het algemeen.

Kleren zijn prive, dat soort dingen moet ze vragen. Mijn kam of borstel ligt in de badkamer en als ze de haren eruit haalt vind ik alles best.
Er is een algemene computer die iedereen kan gebruiken (waarbij werkstukken en spreekbeurten maken voorrang heeft op spelletjes spelen), maar mijn werk-laptop mag alleen door mij gebruikt worden.

De vraag van auto lenen is hier met een oudste die net 13 is nog niet aan de orde, maar ik zou zeker voorwaarden stellen aan het lenen. En voor lenen is het wat mij betreft altijd eerst vragen en een 'nee' accepteren als je die te horen krijgt. Ik leen vrij gemakkelijk spullen uit aan mijn dochter, maar als zij er niet voorzichtig mee is stel ik voorwaarden en krijgt ze regelmatig nee te horen.

De keren dat ik mijn fiets ben vergeten op slot te zetten kan ik helaas niet meer op twee handen tellen.

Ik ben zuinig op mijn spullen, waarvan mijn fiets het meest heilige is. Brengt mijn naar mijn werk, sport, winkels, dokter etc.

Maar ja af en toe ben ik er met mijn gedachte niet bij en ja dan zoek ik bij terugkomst naar mijn fietssleutel en tref ik hem in het slot aan...

Ik heb zelf geen auto omdat ik rij angst heb. Na het behalen van mijn rijbewijs door mijn toenmalige echtgenoot zo de grond in geramd dat ik geen zelfvertrouwen heb gekregen.

Kids lenen zo nu en dan de auto van hun vader. Maar als dat niet meer toereikend is (voor studie/werk) dan zal ik zeker mijn kinderen financieel ondersteunen in de aanschaf van een gebruikte auto.