Rijbewijs en nu steeds auto lenen?

Eigenheid

Ja, dat is het, M Lavell. Het heeft te maken met eigenheid.

Natuurlijk was ik vroeger volledig verantwoordelijk voor alles wat de kinderen nodig hadden. En dat 'nodig hebben' inhield, bepaalde ik als ouder grotendeels.

Nu ze ouder worden verandert dat. Vind ik dat ze het nodig hebben (schoolspullen, beugel, sportspullen), dan help en betaal ik als dat kan.

Vind ik het niet perse nodig (zoals chillen met vrienden in mijn auto), dan hebben ze de leeftijd waarop ze, dus, in hun eigen behoeftes moeten gaan voorzien.

'Het moment waarop een wat strakker onderscheid tussen mijn en dein komt ligt natuurlijk niet vast. Moet je zelf weten. Maar dat het komt is evident.'

Bovenstaande heb ik me nooit zo gerealiseerd, maar dat is waar het denk ik hier om gaat. Wij zitten hier thuis nu midden in dat proces, met onze 19-jarige zoon. Wat regelen en betalen wij? Wat regel en betaal je zelf?
Het is een soort ontvlechting eigenlijk, leuk en boeiend om mee te mogen maken.

Twee kanten

Dat gaat twee kanten op natuurlijk.
Bijvoorbeeld dat je niet zomaar meer hun kamer in dendert. Dat de badkamer op slot mag. Dat ze niet per se thuis hoeven te eten. Dat ze zelf wel uit maken of die broek nog even meekan of niet.

Vinden zij dat je je er niet mee mag bemoeien, dan moet je drie stappen terug doen.

Het is een transformatie van gezinsleven naar samenleven.
Meer volwassen. Meer rekening houden met individuen, minder automatismen, meer eigen verantwoordelijkheid.

Ja, is interessant.

nee, tenzij

Mijn auto is mijn auto, het antwoord is nee, tenzij. Ik heb mijn lesje geleerd toen de fiets van mijn zoon was gestolen, gevalletje van vergeten op slot te zetten. Op mijn vraag hoe hij zijn vervoer ging regelen nu hij geen fiets meer had, zei hij doodleuk: papa's fiets. Echt niet. Het is PAPA'S fiets en dus NIET jouw fiets. Ja, maar hoe kom ik dan op school? Dat heet nu eigen verantwoordelijkheid en niet mijn probleem. Jij bent 17, je wilt zo graag volwassen zijn? Los het dan maar op. Heb je spaargeld? Ja, maar dat is niet bedoeld voor een fiets. Nee? Dan ga je morgen maar lopen of je neemt de bus, wel graag zelf betalen, maar papa's fiets is papa's fiets en die blijft in de garage. En we hebben de fiets op slot gezet, ook mijn fiets trouwens. Toen had hij het lef om de fiets van zijn zus mee te nemen waardoor zij niet weg kon. Ik heb haar toen naar school gebracht en toen hij thuis kwam, waren de rapen gaar.
Als hij het verschil tussen mijn en dijn niet kent, léren wij hem dat wel. Mijn auto is dus mijn auto, ik bepaal wie erin rijdt, wanneer en of ik de auto uitleen, wat de kilometerprijs is (ja, gewoon betalen!) en wanneer de auto terug moet zijn. Als je je niet aan de regels houdt, is het direct afgelopen. Dat geldt ook voor mijn fiets, mijn dochter mag mijn kleding ook niet aan, je hebt respect voor andermans spullen, klaar. Dat verwachten ze ook van mij: 'mijn kamer' mam, toevallig is die kamer niet van jou, want het huis is van ons, wij betalen de hypotheek, gas/water/licht, verzekeringen, enz. Jij woont hier, maar wij bepalen de regels, dus ook als het gaat om het gebruiken van andermans spullen.

Lennest

Jij was toch ook degene die de telefoon had stukgemaakt omdat hij op de fiets was gebruikt? Harde lijn. Eigenlijk hebben je kinderen dus ook geen zeggenschap over hun eigen spullen.

lennest

Zo zou ik omgaan met een vreemde die in mijn huis woont (dit is MIJN huis met MIJN spullen enz), niet met mijn eigen kind. Ik zou me als kind helemaal niet thuis voelen in een huis waarin niks van mij is. Mijn ouders hebben het tegenovergestelde gedaan en zowel ik als mijn broers/zussen zijn prima in staat goed met geld om te gaan en verantwoordelijkheden te nemen. En ook heel goed in spullen delen.
Maargoed, iedereen gelooft in zijn of haar eigen aanpak.

Jeetje lennest

Wat klinkt dat ontzettend niet leuk.

Ik snap dat je niet blij bent als pubers fiets gestolen is door zijn eigen slordigheid, maar zal je het nu breng....pffff. Ik krijg het er plaatsvervangend benauwd van als ik me voorstel dat ik je zoon zou zijn. Ik hoop dat je het 'harder' hebt opgeschreven als dat je het bedoelt......

Ingrid

er is maar 1ding echt van mij

En dat is mijn bril. Kan niks zonder dat ding op mijn neus en niemand heeft er iets aan. Alle andere dingen kunnen sl dan niet in overleg geleend/ gebruikt worden.

Beetje ertussenin

Bij een gestolen fiets die niet op slot stond zou ik ook wat narrig worden.
Ik eis hier zelfs dat de fiets aan de kabel gaat.

Wordt ie dan toch gestolen, tja dan wordt het denk ik sam-sam.

Het maakt wel heel veel verschil uit of je een kind hebt dat mijn en dijn respecteert of niet. Mijn dochter zou de zelfde logica als de zoon van Lennest kunnen volgen. Daar zou ik ook niet goed tegen kunnen.

Nu woont mijn dochter op loopafstand van school, dat is anders dan als ze 7 km moeten fietsen.

Ik zou wel proberen om er samen uit te komen. Maar het is en blijft mijn auto, dus ik bepaal uiteindelijk.
Maar qua afstand? Ach nee, daar zou ik me niet mee bemoeien. Die luie fase gaat ook wel weer over ooit.

Nou Ginny of niet

vriendinnetje van dochter woont hemelsbreed 500m bij ons vandaan, lopend wellicht 600, maar wordt toch echt altijd gehaald, en heeft moeite met het stukje lopen want dat hoeft ze nooit.

Wij waren eens opweg naar een ander vriendinnetje 400m verder dan waar zij wonen en toen we langs hun kwamen werd aan mijn dochter gevraagd of ze mee wilde rijden. Zelden zo'n verbaasd gezicht gezien. Huh, maar we zijn er al bijna, loop jij gezellig met ons mee. Maar nee, dat was te ver.

Haar vader is toch van onze leeftijd en doet dus echt alles met de auto: nee, hij is niet slecht ter been of ander zins beperkt.

Ja weet je Vesta

Als je aan dat gedeelte van de opvoeding nog moet beginnen als ze hun rijbewijs al hebben, ben je lichtelijk aan de late kant. Die basis moet al veel eerder gelegd zijn. En ik denk dat het dan uiteindelijk wel goed komt.

Of ze vinden dat ze in hun jeugd veel te veel hebben moeten afzien en beginnen als ze het zelf kunnen bepalen met een inhaalslag. Dat kan natuurlijk ook nog....

lennest

iedereen valt een beetje over de aanpak van lennest heen, maar ik begrijp dit prima hoor. Kinderen die niet de verantwoordelijkheid nemen voor spullen, moet je die verantwoordelijkheid goed onder het lieftallige neusje wrijven.
Dat heeft niets te maken met je onveilig voelen thuis of onwelkom of wat dan ook. Dat heeft te maken met opvoeden. je kweekt geen verantwoordelijkheid door alles maar voor ze op te lossen. papa's fiets heeft hij zelf nodig, zus ook. Dus hoe los JIJ je probleem op?

Maar had papa die fiets wel nodig dan? Volgens mij niet toch, het ging er om dat hij gestraft werd met 'geen fiets te leen krijgen' ook had al stonden er fietsen die niemand gebruikte. Of begrijp ik het verkeerd? Lennest zou je wel je zoon een fiets die niemand nodig heeft hebben uitgeleend? Ik gok van niet.

Terecht fiets kwijt=geen fiets lenen

Het gaat er niet om of er een fiets staat die die dag niet gebruikt wordt. Het gaat erom dat je verantwoording neemt voor je eigen spullen.
Laat je zien dat je er verantwoordelijk mee om gaat, dan is een fiets van een ander lenen ook geen probleem.
Maar als je laat zien dat het je eigenlijk niets interesseeert of je fiets nu gestolen wordt of niet, dan hoef ik mijn fiets niet aan dat kind uit te lenen met het risico dat hetzelfde weer gebeurd.

de fiets

Als mijn zoon door laksheid zijn fiets zou hebben laten stelen dan zou ik ook wel zo'n beetje instaan zoals Lennest. Nu is mijn zoon over het algemeen wel voorzichtig met zijn spullen dus hij zou van mij wel tijdelijk papa's fiets hebben mogen lenen, maar toch wel degelijk van zijn eigen spaargeld een nieuwe fiets mogen kopen, dat wilde Lennest zoon niet hé, zijn spaargeld wilde hij houden en gewoon de fiets van pa gebruiken, kijk dat had ik inderdaad ook niet goed gevonden. (wellicht alleen de eerste dag erna, omdat je nou eenmaal niet 1,2,3 een fiets hebt, maar zeker niet veel langer)
Soms moet je kinderen iets met wat hardere hand leren om vervolgens de teugels weer een beetje te laten vieren, dan weten ze in ieder geval niet dat alles maar vanzelfsprekend is.

tsja

Tsja, soms ligt het niet zo zwart/wit. Mijn zoon heeft adhd en heeft daardoor zijn zaken niet altijd voor elkaar. Wij gebruiken dat nooit als excuus maar soms weet je dat hem daardoor dingen "overkomen", die zijn zus niet heeft.
Hij heeft, toen hij een jaar of 14 was, ook een keer de sleutels in het slot laten zitten, bij het zwembad waar een soort semibewaking bij was. fiets gestolen. Aangezien de fiets zijn enige transportmiddel was naast zijn benen en aangezien de fiets ook de enige mogelijkheid was om op school te komen, hebben wij een nieuwe tweedehandsfiets medegesponsord. Hij heeft een deel zelf betaald. De boodschap was zo duidelijk genoeg.
En wat het rijbewijs betreft, nu er iets heftigs gebeurd is in mijn familie waarbij de kinderen wel een auto hebben maar geen rijbewijs, ben ik blij dat wij het rijbewijs van dochter medegesponsord hebben. Als ons iets overkomt, is zij niet afhankelijk van anderen die willen halen en brengen maar kan zij zelf rijden. En bij de meebetalen aan haar rijbewijs hoort ook de gelegenheid bieden om de auto te gebruiken om de vaardigheid verder te ontwikkelen/bij te houden, vind ik. Ik ben de hoofdgebruiker, dochter kan hem lenen als de auto niet nodig is voor mij en in overleg.

is het hard? Mwah weet niet

Als je zoon adhd heeft, snap ik heel goed dat je zo'n niet verantwoordelijk kunt houden voor al zijn daden. Maar een jongeman van 17 zonder adhd wel. En dat heeft het er niets mee te maken dat zijn brein nog niet volgroeid is, dit is ook een leerproces.

Maar: ik zie in mijn omgeving jongvolwassenen van 21 jaar en ouder die thuis wonen en hun ouders gebruiken als persoonlijke bedienden. Een zoon van een kennis van ons, eist dat zijn moeder speciaal eten in huis haalt want anders zijn de uren in de sportschool voor niks geweest.Het moet persé kip van de scharrelslager zijn en biologische groenten, moeder betaalt want hij woont toch thuis? Hij kookt zelf omdat zijn moeder niet begrijpt wat hij nodig heeft, maar ruimt nooit op, moeders zijn er voor de afwas. Zijn was blijft op zijn kamer totdat zijn moeder (!) die ophaalt, was, vouwt of strijkt. Ik ken ouders die hun volwassen kind van 25+ ziek melden op het werk omdat hun dochter dat zelf niet durft. Ouders die hun kinderen iedere dag naar school brengen want het is zielig dat hij 8 kilometer moet fietsen. Ouders die nog iedere dag voor hun bloedjes van tegen de 20 het lunchpakketje maken, 'want hij heeft in de ochtend zo'n humeur, dan blijft het tenminste gezellig'. Kom op, met 18 ben je volwassen, gedráág je dan ook als volwassene! En zolang je dat niet kunt, ervaar je zelf maar de gevolgen.

Echt, ik kan er met mijn verstand niet bij, wat voor volwassen mensen kweken we niet hiermee? We hebben regels, ja, ónze regels die afgestemd zijn met ónze kinderen en wie er zich niet aan houdt, ervaart de gevolgen, ook ik, ook mijn man. En als mijn 17-jarige te lam is om goed voor zijn spullen te zorgen, zal hij ervaren wat de gevolgen zijn. Als hij twee keer te laat komt bij zijn zaterdagbaantje, is hij zijn baantje ook kwijt. Hij komt nooit te laat; hij weet dat zijn daden gevolgen hebben, thuis dus ook.

Als mijn kinderen het huis uitgaan, hebben ze geleerd met geld, verzekeringen, bankzaken etc. om te gaan, kunnen ze koken, wassen, strijken, een huis schoonhouden, boodschappen doen en een week- of maandplanning maken, een band plakken en andere kleine klusjes doen en weten ze hoe ze met verantwoordelijkheid om moeten gaan. Afspraak is afspraak, dat geldt thuis, op school en op het werk.

Ik hoor mezelf al tegen mijn manager zeggen: ja, ik heb vergeten mijn laptop aan het bureau te vergrendelen, hij is nu gestolen, maar dat geeft niet hoor, ik pak de jouwe wel, jij bent vandaag toch de hele dag in bespreking en je hebt 'm toch niet nodig. Dat accepteren we toch ook niet? Waarom moet ik dan accepteren dat hij mijn man's fiets pakt?
Waarom moet ik accepteren dat mijn auto te pas en te onpas zou worden geleend? Of dat mijn dochter gaat struinen in mijn kledingkast? Dat doe ik toch ook niet met hun spullen?
In overleg kan er veel, is er een probleem dan wordt het opgelost, maar als het even kan, moeten mijn kinderen zelf met een acceptabele oplossing komen. Als mijn zoon had gezegd: ik ben stom geweest om mijn fiets niet op slot te zetten en nou is die gejat. Pap, mag ik morgen jouw fiets gebruiken en dan ga ik nu op zoek naar een andere fiets. Dan had zijn vader gezegd: prima jongen, wel aan de ketting leggen want anders is de mijne ook weg, moet je twee fietsen kopen. Kan ik je nog helpen bij de zoektocht naar een andere fiets? En dan hadden we waarschijnlijk ook nog een deel bijgelegd. Maar nu? Helemaal zelf moeten betalen en een cadeau voor zijn zus moeten kopen als goedmakertje.
Ben ik dan hard? Mwah.

Je bent niet hard maar

Je bent zo zwart wit dat je denkt dat jouw manier de enige is om klaplopers te voorkomen. Dat is wat me opvalt. Het gaat er niet om wat jij voor methode kiest, het gaat er om dat je onderliggende motivatie lijkt te zijn dat die anderen het dus verkeerd hebben gedaan en dat jouw methode veel beter is. Terwijl je net zoo min kunt weten wat voor 'wereldbeeld' en houding je hen aanleert. Het is met opvoeding vrijwel altijd zo dat ouders successen toeschrijven aan hun methode en fouten aan anderen of het kind zelf.
Gr Angela

Wat Angela zegt. Jouw manier kan werken, maar dat wil niet zeggen dat dat dé manier is om verantwoordelijkheidsgevoel bij te brengen. Bij ons thuis werd vroeger (in overleg) alles gedeeld. Van kleding tot fietsen en van schoenen tot pincetten en het was de normaalste zaak van de wereld. En ik denk niet dat dat heeft geresulteerd in volwassenen met minder verantwoordelijkheidsgevoel die het verschil tussen mijn en dijn niet kennen. Integendeel.
Dat neemt niet weg dat dat ook te maken had met ons ieder karakter. Misschien hebben sommige kinderen een wat hardere aanpak nodig? Maar het lijkt me niet dat zo'n zwart-wit harde lijn voor iedereen goed en nodig is. Een kind moet ook leren dat delen goed en fijn is. Als iedereen maar met z'n eigen spullen bezig is en niks deelt dan vraag ik mij af hoeveel saamhorigheid er nog is in een gezin. Ik ben dus van het tegenovergestelde. Hoewel ik inzie dat een IETS hardere aanpak SOMS even nodig kan zijn.

zoon

heeft vandaag zijn rijbewijs opgehaald en mocht er mee naar t zwemmen en naar zn werk. Gewoon omdat ik vroeger nooit de auto mocht lenen en ik m dat wel gunde. Hij straalde en dat is leuk.
Zus heeft de bof dat ze de auto v d overbuurvrouw mag gebruiken die een poos in het buitenland is. Doet ze niet vaak, maar t kan wel. Nu zal het meer afspreken worden, met 2 kinderen die hun rijbewijs hebben.Dat weten ze.
Ze weten dat als ik de auto nodig heb ze m niet krijgen. Ik moet vroeg starten en soms kwam dochter dan mn fietsen ruilen voor de auto, terug fietsen heb ik niet zo'n probleem mee.

Oeh Angela

Die laatste zin van jou.... dat is echt een waarheid als een koe!

Verschilt

Aan een verantwoordelijk en voorkomend kind een duur item als een auto uitlenen is niet zo'n probleem. Aan een onverantwoordelijk kind is het een stuk minder geslaagd. Mijn kinderen mogen zeker niet zomaar mijn auto pakken (die heb ik ook meestal gewoon nodig) en het lenen mag ook niet altijd. Soms mag het wel. En hoe vaak het mag verschilt ook per kind. Wie de auto op de afgesproken tijd met volle tank (en zonder krassen) terugbrengt mag veel vaker de auto mee dan iemand die dat niet doet. Als ik de auto om 17h nodig heb en je komt pas om 18h30 thuis dan is de kans dat het de volgende keer weer mag een stuk kleiner dan als je wel op tijd thuis bent.

De auto is dan ook zeker van mij en niet van het hele huishouden en ik beslis wie hem wanneer mag lenen. Wie daar niet afhankelijk van wil zijn kan zelf gaan sparen en een auto kopen.

Sowieso zie ik mijn spullen ook wel echt als mijn spullen. Natuurlijk mogen ze gebruikt worden maar wel even vragen en nee is ook gewoon nee. En er respectvol mee omgaan want anders dan mag het niet vaker.

Mijn kinderen hoeven ook hun spullen (en vroeger hun speelgoed) niet met elkaar te delen. En ja, als je nooit wat uit wil lenen zullen de andere kinderen jou ook geen zaken uitlenen. En als je wat zoek of kapot maakt is de kans groot dat je niet nog een keer mag lenen.

Snap het prima

Ik snap prima wat Lennest bedoeld. Je hebt mensen (en ook kinderen) die gewoon heel slordig omgaan met spullen en die vervolgens verwachten dat een ander die problemen maar oplost. Ik heb hier ook een paar van die gasten rondlopen. Die verliezen regelmatig voorwerpen of er gaat weer wat stuk. Niet door moedwil maar wel door niet nadenken. En ik vind het ook belangrijk dat ze dat zelf oplossen en niet er vanuit gaan dat anderen dat wel voor je doen. Mijn jongste zoon bijvoorbeeld is vrij slordig en onoplettend en doet ook gewoon soms stomme dingen. Hij laat spullen slingeren, vergeet waar dingen zijn, laat iets in de regen liggen...
Ik ga dat dus niet voor hem oplossen en de oplossing is zeker niet om dan maar andermans spullen te gebruiken. Nee dan koop/regel je zelf maar iets nieuws of je doet het zonder.
En als mijn voorzichtige en oplettende jongste dochter wat kwijtraakt (zelden) ben ik inderdaad een stuk makkelijker met spullen uitlenen of een oplossing aandragen.

snappen

ik snap lennest ook - en Jaina etc. - dat degene die er neit goed mee omgaat, 'm veel minder vaak (of zelfs niet) meekrijgt.
Maar de link die Lennest legt tussen klaplopers die op hun 25e nog hun moeder rondcommanderen en het uitlenen van je auto, die zie ik even niet.
gr angela

Hard

Ik vind het te hard en te streng overkomen en krijg er jaren '50 beelden bij van keiharde kostschoolpraktijken. Zelf zit ik waarschijnlijk aan de (te) softe kant van het spectrum. Ik ben met mijn eigen spullen niet zo moeilijk maar de kinderen onderling komen echt niet zonder vragen aan elkaars spullen, dat is gewoon uitgesloten. Oudste heeft wel eens problemen gehad met haar fiets omdat ze ondanks herhaaldelijk aandringen niet naar de fietsenmaker ging. Op een gegeven moment was die dus onbefietsbaar dus was ze nogal in paniek over hoe op school te komen. Dan mopper ik wat over eigen schuld en 'dwing' haar om diezelfde middag naar de fietsenmaker te gaan, en dan mag ze mijn fiets lenen. 's middags gaat ze dan toch naar de fietsenmaker, of eigenlijk wacht ze tot ik thuis ben zodat ik mee kan gaan want helemaal alleen vindt ze vervelend en dan kijken ze haar raar aan (of zo). Nou ja, en dan is het weer opgelost. Heb ik mijn ding gedaan als zeurmoeder en heeft het kind weer een fiets die het doet, zonder al te erg duimschroeven aan te halen. En volgende keer gaat ze zomaar op eigen initiatief op tijd naar de fietsenmaker.

Jaina

C'est le ton qui fait la musique. Bij lennest's posting krijg ik idd de jaren 50 kostschool visioenen die Phryne beschrijft. Bij jou lees ik een liefdevolle moeder die snapt dat bij sommige kinderen de teugels wat strakker moeten worden gehouden dan bij andere. Het voelt heel anders aan. Respectvoller, met een positieve ondertoon.

Nb..,ik ga af op wat ik lees. Misschien is de werkelijkheidtoch iets anders...dingen die je opschrijft kunnen anders klinken dan bedoeld.