Mijn zorg-hormoon is op

Mijn zorghormonen ...

... komen en gaan. Ik merk dat ik nu ook geniet van het leven zonder zorgen voor kinderen. En van het opnieuw samen met mijn partner zijn en weer meer delen. En het is fijn als de kinderen op bezoek komen, maar net zo goed fijn als ze weer weggaan en we weer samen zijn.
Maar ik merk ook dat het zorgen als vanzelf gaat als het met een van mijn nu volwassen kinderen niet zo goed gaat.

Ik zie geen enkele relatie met de overgang (die bij mij al heel snel na de geboorte van de jongste begon, het zou echt vervelend geweest zijn als ik toen al zorgmoe zou zijn geworden).

Oestrogeendominantie

Daar heeft het waarschijnlijk ook wel mee te maken, zoals wel meer verschijnselem hier op het forum worden verklaard

Verder hier net als bij Emmawee. Mijn dochter is 18 en ik erger me wel eens aan het automatisme waarmee ik zorg, of word verondersteld te zorgen. Tijd voor een volgende fase, merk ik dan, en zij ook.
Eigenlijk kan ik niet wachten tot ze de deur uit is. Ik zie weinig lege-nest syndroom in mijn omgeving. Eerder vriendinnen die al het behang van de kinderkamermuren staan te trekken nog voordat kind goed en wel weg is. We gaan zien hoe het zich hier zal voltrekken.

Wat mij op mijn werk opvalt is het hoge aantal vrouwen dat minder gaat werken om voor de KLEINkinderen te zorgen. Ik kan me daar helemaal niets bij voorstellen. Hoeze zorghormonen verdwenen bij de overgang? Krijgen mannen dat dan ook, volgens Lanza?
Ook dat ga ik zien, als het mij gegeven is om ooit kleinkinderen te krijgen.

Zorg hormoon gaat nooit uit

Maar dan heb ik het over het begrip zorg in brede zin. Zorg hebben om de kinderen. Zorg bieden als het nodig is.

Ik ben ook gesteld op de rust van het lege nest maar als het nodig is dat er een tijdelijk thuis is, vind ik dat ook wel gezellig. En ik vind het fijn dat er dan nog een beroep op ons gedaan wordt. Daar mogen kinderen op rekenen vind ik. Maar met regelmaat een weekend vaste prik á la hotel mamma zou mij denk ik ook gaan opbreken.

Hormonen vaders

Het Brein van pap
Huilen, troosten, knuffelen: veel mannen herken-nen zichzelf niet meer terug na hun geboorte als vader. Wat gebeurt er volgens wetenschappers in hun hoofd? En wat volgens de verse pappa's zelf?

IANTHE SAHADAT14 juni 2014, 0:00

Als ergens een baby begint te huilen, draaien velen geïrriteerd hun hoofd om. Zo niet Pieter Rijlaarsdam (42). Hij veert op, wil iets doen, vraagt zich hardop af: komt er al iemand om te troosten? Rijlaarsdam werd bijna vier jaar geleden vader van Tobias. Sindsdien bestaat de wereld voor een groot deel uit kinderen, wezens die tot die tijd vrijwel non-existent waren in zijn beleving. 'Ik had gewoon niet door dat er kinderen waren en nu zie en hoor ik ze overal. Vooral als ze verdrietig zijn, dat gaat door merg en been.'

Het is geen ongebruikelijke transitie die Rijlaarsdam doormaakte. Met hem zijn er meer mannen die zichzelf niet meer herkennen na hun geboorte als vader. Een rondvraag op de redactie leverde aardige voorbeelden op. In tranen bij The Gladiator ('als de gezinnen worden uitgemoord'), tijdelijk niet meer naar journaalbeelden uit Afrika kunnen kijken ('helaas is dat weer weggegaan') of veranderen van haantje in weekdier ('dat is allemaal weer goed gekomen').

Waar moeders negen maanden met een buik vol baby en een lijf vol hormonen rondlopen, moet de vader het doen met het schilderen van de kinderkamer en het aanschouwen van de baringsstrijd. En dan is hij of zij er ineens: zijn kind.

Vrouwen veranderen tijdens hun zwangerschap gemerkt of ongemerkt al in moeders, daar helpt de biologie hen een handje bij. Hormonen voor het aanmaken van melk, hormonen om te nestelen, om te zorgen - je zou haast zeggen dat een moeder het maar makkelijk heeft.

Maar hoe zit dat eigenlijk bij mannen, hoe worden zij vader?

Decennialang zeiden biologen dat de natuurlijke rol van de vader niet veel meer is dan die van zaadleverancier. Een wijfje bevruchten en weer door, zonder enige interesse in het nageslacht. Alleen een laagje beschaving zou mensenvaders tot een andere rol kunnen dwingen.

Een van de eerste primatologen die zich tegen deze opvatting verzetten, was de Amerikaanse Sarah Blaffer Hrdy. Zij stelde in de jaren zeventig dat de mens de grote uitzondering van de zoogdieren is, met een biologische basis voor vaderliefde en een hormoonspiegel die helemaal niet zo veel van de vrouw verschilt.

Veertig jaar later is de wetenschap er nog niet helemaal uit, maar het gedachtengoed van Blaffer Hrdy lijkt te hebben gewonnen. De hormoonspiegel van de man verandert inderdaad als hij vader wordt. Zelfs al voor de geboorte van zijn kind.

Onlangs publiceerde een Israëlisch onderzoeksteam dat al jaren onderzoek doet naar het vaderbrein een opvallende studie in het wetenschappelijke tijdschrift PNAS. De onderzoekers observeerden ouders met hun kind in de huiselijke omgeving, daar maakte zij opnames die zij later lieten terughoren aan de ouders terwijl ze in de MRI-scanner lagen. Ze bekeken de hersenactiviteit en maten het oxytocineniveau in het bloed en speeksel van de ouders.

Oxytocine wordt ook wel het knuffelhormoon genoemd. Lange tijd zagen wetenschappers het als een typisch vrouwelijk hormoon, dat bij verliefdheid maar ook bij de verzorging van kinderen een rol speelt. Maar mannen blijken het in gelijke mate aan te maken.

Volgens de onderzoekers verandert het brein van de vader net zozeer als dat van de moeder. Zowel bij moeders als bij vaders worden bepaalde hersengebieden actief bij de komst van een kind. Een biologische verwantschap met het kind hoeft er niet eens te zijn; de onderzoekers bekeken ook de hersenen van homoseksuele adoptieparen, deze vaders veranderden even goed.

Met name het hersendeel de amygdala werd beduidend actiever bij verse vaders. De amygdala, ook wel amandelkern genoemd, is een soort schakelpaneel voor emotionele prikkels in de hersenen. Uit eerdere studies is bekend dat dit hersendeel een belangrijke rol speelt bij de verzorging van kinderen.

Hoe betrokkener de vader is bij de verzorging van het kind, hoe actiever dit hersendeel blijkt te zijn en hoe meer bepaalde circuits in de hersenen worden geactiveerd. En deze veranderingen in het brein zorgen er weer voor dat vaders net als moeders reageren op babytranen, gelach of huid-op-huidcontact met hun kind.

Overigens zagen de onderzoekers wel een klein verschil tussen het mannen- en vrouwenbrein. Bij de vaders werd een hersengebied actief dat een rol speelt bij sociale processen en het interpreteren van het gedrag van anderen. De onderzoekers concluderen hieruit dat vaders nog iets meer nadenken over de verzorging van hun kind, terwijl het bij moeders instinctiever zou gaan. Maar de verschillen zijn miniem en ze stellen vooral enthousiast vast hoe kneedbaar het brein is en hoe goed het zich aan omstandigheden (in dit geval een hulpbehoevend baby'tje) kan aanpassen.

Hoogleraar gezinspedagogiek Rien van IJzendoorn van de Universiteit Leiden doet veel onderzoek naar de werking van het hormoon oxytocine. Hoe groot de invloed van hormonen op verzorgend gedrag is, is hem bekend. Zo liet hij vaders van peuters zichzelf via de neus pufjes oxytocine of een placebo toedienen, waarna zij met hun kind moesten spelen. 'Het spel na toediening van de oxytocine was beter en stimulerender, ze gingen gelijk op met het kind, voelden beter aan wanneer ze bijvoorbeeld even moesten wachten bij het bouwen van een toren of het maken van een puzzel', zegt Van IJzendoorn.

Uit eerdere experimenten wist Van IJzendoorn al dat oxytocine de hersenactiviteit omlaag brengt in gebieden in het brein die opwinding of afkeer registreren en dat gebieden waar de emotionele waarde van prikkels wordt vastgelegd juist worden geactiveerd. 'Babygelach wordt dus belonender voor iemand die meer oxytocine beschikbaar heeft.'

De Amerikaanse psychiater en neurobioloog Louann Brizendine van de Universiteit van Californië houdt zich al jaren bezig met het vrouwen- en mannenbrein. Uit haar praktijk kent ze de voorbeelden: vaders die huilen bij een kinderfilm, vaders die pleisters willen plakken op elke bloedende knie, vaders die nooit iets met kinderen hadden en sinds de geboorte van hun eigen kind alle baby's willen knuffelen en beschermen. 'Ik ken vaders die op zondagen niet aanspreekbaar waren, want dan moesten ze hun football-wedstrijd zien. Dat veranderde van de ene op de andere dag toen hun kind er was. Soms vergeten ze zelfs tijdelijk hun hobby's.'

Dezelfde breincircuits die actief worden als we 'gewoon' verliefd zijn, treden in werking bij het zien van je pasgeboren kind. Oogcontact, aanrakingen en de geur van de baby versterken dat, zegt Brizendine. 'Er is een gebied, dat ik voor het gemak even het ouderinstinct-gebied noem, dat meteen na de kennismaking met je kind wordt geactiveerd, zowel bij vrouwen als bij mannen. Hoe het precies werkt, weten we niet, maar het aaibare uiterlijk van een baby met bolle, zachte wangetjes en grote onschuldige ogen speelt zeker een rol.' Dat kinderen er bij veel diersoorten vertederend uitzien, heeft een functie.

Vaders die actief betrokken zijn bij de verzorging van hun kind ontwikkelen ook een ander testosteronniveau dan degenen die dat niet zijn. Maar of de nabijheid van de baby daarvoor zorgt of dat de vaders met lagere testosteronniveaus gewoon sneller geneigd zijn zich intensiever op hun baby te storten, weten we niet.

Brizendine merkt op dat bij vaders en moeders dezelfde hersendelen (de amygdala, het angst- en zorgencentrum en de insula, waar impulsbeslissingen worden genomen) oplichten in reactie op babygehuil, alleen is de reactie bij de gemiddelde moeder intenser. 'Daarom zie je vaak dat moeder al naar het kind is gehold als de vader nog niets doorheeft.'

Een laatste hersenreactie in deze cyclus is de reactie op het zien van het gezicht van de gekalmeerde baby na het verschonen van een luier of het geven van voeding. Onmiddellijk wordt er een signaal naar de nucleus accumbens, het beloningscentrum van de hersenen, gestuurd. Vervolgens is het de kracht van de herhaling die de hersenen steeds beter inricht op de zorgtaak. Hoe vaker dit hersencircuit wordt doorlopen, hoe beter en sneller de verbindingen zullen zijn. Ziehier de aanleg van het vaderbrein.

'Daarom reageert de gemiddelde vader anders op babygehuil dan een man zonder kinderen', zegt Brizendine. 'Ik spreek geregeld vaders die verbaasd zijn over hun eigen verlangen om hun kind vast te houden, te knuffelen en met hen te spelen. Vaak hadden ze het niet van zichzelf verwacht.'

Of vaders kunnen floreren in hun rol ligt volgens Brizendine aan de moeder. 'Sommige vrouwen laten hun man niet bij het kind als het huilt, ze willen alles zelf doen. Dat werkt averechts. De hersenconnecties die de vader zorgzamer maken, worden juist getriggerd als ze meer met hun kind bezig zijn. Geef hun dus die ruimte, zeg ik tegen moeders.'

Al in de jaren negentig deed de Britse arts Peter Fleming onderzoek naar de veranderingen in de hormoonspiegel van verse vaders. Hij liet vaders en mannen zonder kinderen luisteren naar babygehuil en ontdekte dat vaders veel sterker op het geluid reageerden dan niet-vaders. In combinatie met andere geluiden pikten ze het gehuil sneller op en ze hadden er een sympathiekere reactie op: geen irritatie; ze wilden het kind troosten.

Uit metingen bij de vaders net voor hun vaderschap en erna bleek dat hun testosteronniveau was gedaald en hun prolactineniveau was gestegen. De oorzaak van deze hormonale veranderingen weet hij aan de omgang met de baby en de nabijheid van de zwangere vrouw. De daling in testosteron zorgt bij de vaders in spe voor een afname van de voortplantingsdrift (wel zo handig voor de focus) en agressie (meer geduld met de baby). Prolactine, dat bij vrouwen onder meer een belangrijke rol bij de aanmaak van borstvoeding speelt, zorgt voor een nestdrang - iets waar dus niet alleen vrouwen last van hebben.

In de jaren hierop deden wetenschappers van verschillende disciplines (psychiaters, artsen, neurobiologen, gedragswetenschappers en zelfs antropologen) verder onderzoek naar de veranderingen in de hormoontoevoer van vaders en de werking van het vaderbrein. Veel van dit onderzoek deden ze bij dieren. Bij knaagdieren en vogels maar ook bij meer op de mens lijkende diersoorten, zoals primaten. Vooral het verzorgingsgedrag, de hormonen en het brein van de marmoset zijn bestudeerd, een kleine apensoort uit Zuid- en Midden-Amerika met grote ogen en een aaibare kuif.

De marmosetvader is van alle diersoortenvaders, inclusief de mens, waarschijnlijk de meest betrokken papa. De eerste maand na de geboorte houden de vaders hun jong gemiddeld 15 uur per dag in de armen.

Diverse internationale onderzoeken tussen 2000 en 2012 tonen aan dat bij marmosetvaders veranderingen optreden in het voorste deel van de hersenen, de prefontale cortex. Het aantal contactplaatsen tussen zenuwcellen neemt in dit deel van de hersenen toe. De prefontale cortex speelt een belangrijke rol bij het vooraf inschatten van een situatie of gevolgen.

Ook neemt de gevoeligheid in dit deel van de hersenen toe voor de hormonen prolactine, oxytocine en vasopressine, stoffen die stuk voor stuk sociaal gedrag stimuleren. Uit de scans die de onderzoekers maakten van de vaderapen en de niet-vaderapen bleek dat de mate van activiteit sterk verschilt. Ze concludeerden dat dit het gevolg is van het intensieve contact tussen vader en kind.

In 2000 wist Anne Storey, hoogleraar psychologie aan de Memorial Universiteit in St. Johns in Canada, te bewijzen dat het niveau van het hormoon prolactine bij mannen stijgt tegen het einde van de zwangerschap van hun vrouw. Het testosteronniveau van de mannen daalt.

Haar onderzoek is belangrijk, aangezien zij meerdere meetmomenten gebruikte, wat lang niet bij alle onderzoeken naar het vrouwenbrein het geval is. Zo kon zij bewijzen dat de mannen niet van nature al een andere hormoonspiegel hadden, maar dat hun hormoonaanmaak veranderde onder invloed van hun naderende vaderschap.

Ook steeg het cortisolniveau in het mannenbloed in de periode net voor de bevalling. Cortisol, dat ook wel het stresshormoon wordt genoemd, maakt de vaders in spe alerter en zorgt dat zij hun vrouw en het ongeboren kind willen beschermen.

Hoe de veranderingen in de hormoonhuishouding van de man voor de geboorte precies ontstaan, is niet duidelijk. Mogelijk speelt de geur (via feromonen) van de vrouw een rol.

Onderzoekers van Harvard publiceerden in 2006 een vervolg op het onderzoek van Storey. Zij voerden hun onderzoek uit aan de hand van geluidsfragmenten van babygehuil, beelden van baby's en de geur van baby's. Het bleek dat de bijna-vaders gemiddeld een daling van 33 procent in hun testosteronniveau hadden en een stijging van 20 procent in de aanmaak van prolactine.

Om te kijken wat testosteron met de vadergevoelens van mannen kan doen, spoten Australische wetenschappers mannetjesvogels met jongen in met testosteron. Prompt verlieten zij hun nest en lieten hun jongen in de steek om een eindje verderop uit volle borst nieuwe vrouwtjes te verleiden.

Ook de Nederlandse hersenonderzoeker Dick Swaab van het Nederlands Herseninstituut wijdt in zijn boek Wij zijn ons brein een hoofdstuk aan het vaderbrein. Hij geeft een voorbeeld van de werking van het hormoon prolactine. Tijdens zijn promotie spoot Swaab mannetjesratten in met het hormoon. De dag erop hadden ze stuk voor stuk enorme nesten van zaagsel gebouwd. Ook memoreert hij een mannelijke patiënt die door een goeaardige tumor veel prolactine produceerde. Deze man deed op de zaal in het ziekenhuis waar hij lag, niets liever dan de verpleging helpen met het afsoppen van kastjes.

Tot slot geeft Swaab aan dat de oude hormoonwaarden van de man weer herstellen als de baby een week of zes oud is. Wel benadrukt hij dat de hersenpaden die het waarnemen en reageren op de hulpbehoevendheid van kinderen hebben aangelegd, waarschijnlijk nooit meer helemaal zullen verdwijnen. Eens een vader, altijd een vader.

Man met weeën
Een extreme variant van het vaderbrein is het zogeheten couvadesyndroom. De term is afgeleid van het Franse woord voor broeden: couver. Bij mannen die te kampen hebben met dit fenomeen verandert hun hormoonhuishouding zodanig dat zij als het ware schijnzwanger worden. Ze komen kilo's aan, hebben last van misselijkheid, zijn emotioneler en kunnen tegen het einde van de zwangerschap van hun vrouw zelfs weeën ervaren.

Lanza

Als je meerdere kinderen hebt, daar dus voor gekozen hebt, hebben kind 3, 4, enzovoorts dan niet net zoveel recht op 100 % zorghormoon als de oudsten? Het klinkt wel een beetje gek als je er dan opeens klaar mee bent. Het kan wel een valkuil zijn voor tweede leg gezinnen. (Sorry voor de rotterm) ik heb het bij mijn zus zien gebeuren. Zwager had er al vier maar snapte dat mijn zus ook kinderen wilde, dus akkoord over twee met haar, tot ze over kind twee begon. Nee toch niet, hij was er klaar mee. Lang verhaal kort, kind 2 kwam toch, hij heeft met zijn volle verstsnd ja gezegd en dat werd later een onaangename kwestie. Hij nam het zus kwalijk. Kind 2 was hem wél opgedrongen,, vond hij.

Je lijkt nog in de veronderstelling te zijn dat alles maakbaar en te regelen is. Dat is niet zo. Mijn dochters zijn 28 en 26. De een heeft een relatie, de ander niet. Of ze kinderen krijgen is niet vanzelfsprekend. Mijn man zou een tweede zus gehad hebben als de baby was blijven leven, wij een zoon idem dito. Over een maand 31 jaar geleden overleden geboren. Dan laat je wel uit je hoofd om kinderen krijgen als iets vanzelfsprekends te zien. Nog los van andere situaties die dwars kunnen liggen.

Bij een twee leg

of een groot gezin lijkt me de kans inderdaad groter dat het op een bepaald moment 'op' is, terwijl de situatie daar nog niet naar is. Superleuk voor de kinderen

Als je je kinderen voor je 35e krijgt, dan zijn ze rond de tijd dat je in de overgang komt volwassen. Zo is het bedoeld, die hele hormonenwisseling bij de vrouw. Het is dus niet gek dat je het rond je 50e 55e zat begint te raken met al dat gezorg voor alles en iedereen. Daar komt nog bij dat je ook echt ouder wordt en minder aan kunt.

Een kind krijgen boven de 40 vind ik om die reden niet verstandig. Een tweede leg, terwijl je bijvoorbeeld al 45-50 bent en het gezinsleven al een keer hebt doorgemaakt zou ik al helemaal nooit willen, of aanraden. Misschien kun je het op die leeftijd wel aan, maar als je kind gaat puberen ben jij al 60-65, dat kun je je niet voorstellen, maar het verval is dan al ruimschoots begonnen.

Wat leuk

Wat leuk, dat het niet verstandig is kinderen te nemen na je 40e.
Had ik dus geen kinderen gehad, want mijn partner is ouder.
Ik zal vanavond eens vragen of hij het allemaal nog aankan, 2 pubers in huis, op zijn 60e. Rollatortje voor Sinterklaas kopen?

Ik ben blij dat ik mijn kinderen op veel latere leeftijd heb gekregen. Ik weet niet of ik het aan had gekund als ik jonger was geweest. Die dingen zijn niet in beton gegoten. Elk nadeel heeft zijn voordeel.

Over het

algemeen zijn mensen juist fitter en flexibeler als ze jonger zijn. Slaaptekort kun je beter aan, je lichaam is beter in staat de zwangerschappen te verdragen en de bevalling. Je lichaam zal makkelijker terugveren.

Je moet er natuurlijk wel aan toe zijn. Ik had er voor mijn 25e echt niet aan moeten denken, maar na mijn 35e moet ik er nu ook niet meer aan denken. Ik ben blij dat ik tussen mijn 30-33e kinderen heb gekregen. Wat mij betreft is dat de perfecte leeftijd.

Ik ben blij

Gelukkig is mijn man een stuk fitter dan jij, als ik dit lees!!! Zijn lijf is ook mooi teruggeveerd na de bevalling.

Ik ben ook blij

...dat Lanza het niet voor het zeggen heeft. Tsejzus wat een zelfingenomenheid :-(

Mannen sterven

gemiddeld op jongere leeftijd en ook bij mannen gaat ouderdom gepaard met verval. Sorry kan er echt niets anders van maken.

En dan ben je begin 40 en al in de overgang...... Gelukkig had ik mijn kind al voor mijn 30e gekregen. Jammer dat het niet eerder lukte, dan was hij nu volwassen geweest.

Werkelijk waar Lanza, wat een bullshit, sorry hoor.

Ook dat

Ik zal eens even zijn verval bestuderen vanavond. Gelukkig is hij wel een stuk ouder en wijzer dan Lanza. Maar of het bij haar geneest als ze ouder wordt???

Het fnuikend verlangen naar het ideale gezin

https://www.nrc.nl/nieuws/1993/02/06/het-fnuikend-verlangen-naar-het-ideale-gezin-7172004-a400781
Stuk over het verlangen naar herstel van het ideale gezin, van vroeger. Dat geldt nu net zo hard. Als je het gezin als zelfvoorzienende eenheid op zichzelf terugwerpt ontken je de invloed van politieke maatregelen, de economie, de woningmarkt, vooral ook de arbeidsmarkt, en de (on)mogelijkheden om daar als zich ontwikkelend gezin adekwaat en gezond in te navigeren. Zonder tot ziekte en armoede te vervallen.

Lanza

Oh dus jij was eigenlijk ook al aan de late kant voor het biologisch gezien beste moment. Nou waar praten we dan over? Ik kreeg mijn eerste op de leeftijd die het meest ideaal zou zijn, maar je hebt kunnen lezen hoe dat is afgelopen. Pech kan je op elke leeftijd treffen.

Ik denk trouwens echt dat mijn conditie momenteel beter is dan 30 jaar geleden. Mijn gezondheid heeft tegenwoordig wel wat hulp van pilletjes, maar ach zolang mijn wagen nog kraakt ben ik niet dood 😉 (vrij naar krakende wagens worden het oudst.)

Nee maar!

Ik lees me hier toch enkele gemeenplaatsen.
Ik zou me bijna zorgen gaan maken over oprukkende vertrutting.

Maar goed: hier twee kinderen na m'n veertigste en twee ervoor. En dan heb ik ook nog een stiefdochter die acht jaar ouder is dan mijn oudste, dus ik zorg al best lang...

Inmiddels 2,5 uit huis, twee definitief, eentje die al twee keer is teruggekomen vanwege wisselende studies en dus voor de helft telt.

Ik merk idd dat ik me erop in stel om steeds wat minder kinderen thuis te hebben, en dat ik het best lastig vond om zoonlief weer thuis te verwelkomen. Het mag altijd natuurlijk, maar ik merk ook dat ik steeds meer behoefte krijg aan mijn eigen leven. Dat lukt gelukkig deels heel prima. Ik kan me ook zeker verheugen op de dag dat iedereen uit huis is.

Herkenbaar

Mooi gezegd: 'zorghormoon is op'

Maar ik snap je helemaal. Soms gaan we nog iets te ver, zitten we er nog teveel bovenop. Niet doen, niét doen...maar je moet van je oude gewenningspatroon af en dat kost even wat tijd.
(Ik ben er ook nog niet hoor) Succes!

Nooit op

Een ‘zorghormoon’ raakt nooit op, want dat zit in je karakter.
Als de zorg om de kinderen, (die sterk kan variëren na gelang de behoefte), mindert, komen vaak andere zorgbehoefdigen om de hoek kijken. Dat kan je partner zijn met rugklachten of andere medische problemen, het kunnen je ouders zijn zodat de mantel van goede zorg wordt aangetrokken. Het is zo gek niet te bedenken, of het overkomt je. De draad van zorg verlenen oppakken is en blijft een karakterdingetje.

Omgekeerd zal dat ook wel zo lopen; iemand die relatief weinig aandacht in de zorg van de kinderen stak, zal de taak van mantelzorger wrs ook gemakkelijker naar een ander doorschuiven.

Rust

Voel je niet schuldig dat je even geniet van deze rustige fase. Straks kan je weer op de barricade staan. Dan wordt je geacht voor de vorige generatie klaar te staan omdat er een te kort is aan zorg.

Er zijn vrouwen

in dit draadje die dat anders ervaren, Flanagan, dus wie ben jij dan om te beweren dat het zorghormoon nooit opraakt?

Zorghormoon

Ik heb best veel zorghormoon voor mijn eigen kinderen en onze huisdieren. Ik heb verrassend weinig behoefte aan zorgen voor anderen. Dus wat Flanagan zegt, dat klopt niet voor mij. Overigens merk ik ook el dat het met de leeftijd wat minder wordt.

Juist wel of niet meer willen zorgen

Dit vind ik altijd wel een betrouwbare site:
https://www.gezondheidsplein.nl/dossiers/overgangsklachten/emotionele-en-mentale-overgangsklachten/item120326

Het is toch ook bij de één wel en bij de ander niet. Er zijn ook vrouwen die rond de overgang een carrièreswitch maken. Zelf weet ik dat ik nu veel meer aan mezelf toekom. Veel dingen hoef ik niet meer te doen van mezelf, waaronder zorgen voor mijn dochter. Maar ook gezellig doen op feestjes, sportieve vakanties, gepassioneerd met mijn werk bezig zijn. Wie weet wat er nog te zorgen valt in de toekomst, nu even niet.

Nee hoor Flanagan

Op een gegeven moment komt een deel van de ouders op een punt dat het zorgen klaar is, het opvoeden en begeleiden grotendeels afgerond en sta je met teveel kapiteins op een schip.
Zoals gezegd, ik was op een gegeven moment uitgemoederd. Mijn kinderen zijn 2e helft 20 en ik heb dat zo ervaren.
Dat houdt echt niet in dat je nooit meer iets voor ze doet, maar je bent toe aan je volgende levensfase.
Niet iedereen zal dat hebben maar wat je zegt klopt voor veel mensen niet.

Zorghormoon raakt nooit op

Ik ervaar dat ook wel zo, maar dan zorg in de zin van dat je altijd betrokken blijft bij je kinderen en je je zorgen om ze maakt als daar aanleiding voor is. En een beetje verzorghormoon blijft bij mij ook wel aanwezig. Ze mogen een beroep op mijn verzorging blijven doen als dat nodig is. Verzorging in de zin van dat ze hier mogen komen als het bij hun zelf even niet kan. Een maand geleden is mijn dochter geopereerd en kreeg ze het advies om twee dagen bij ons te gaan slapen. Natuurlijk doen we dat dan. Het is nog nooit gebeurd, maar stel dat eentje net het eind van de maand niet zou halen qua geld voor eten. Natuurlijk mag kind dan aanschuiven. (Ik denk dat ze liever hun tong op eten dan het ons te vertellen trouwens.)

Het lijkt me toch wel normaal dat je die betrokkenheid bij je kinderen levenslang blijft houden. Maar wel ieder onder een ander dak .