U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Mijn zorg-hormoon is op
Onze twee kinderen zijn (jong)volwassen. Oudste is al even het huis uit, is volledig zelfstandig met huis/baan/vriendin, woont op enige afstand bij ons vandaan. Komt dus alleen nog op visite, alleen of met vriendin. Eens in de zoveel weken, van smorgens tot savonds, een hele enkele keer blijven ze een nachtje slapen. Jongste woont sinds een jaar op kamers. Komt meestal in de weekends naar huis, met zijn verkering. Tijd wordt verdeeld tussen ons en haar ouders. Die twee leven een eigen leven, waarbij ze (last minute) wel of toch weer niet mee eten/slapen/douchen (en de wasmand vol gooien).
Man en ik moesten uiteraard even wennen aan een leven met z'n 2en, maar inmiddels leven we in een gezapig ritme dat ons beiden prima bevalt. We genieten van de rust... niet meer constant rekening-houden-met. Wat wij willen, wanneer wij daar zin in hebben. Ik zie dan ook stiekem af en toe op tegen de weekenden dat zoon+verkering thuis komt.. na zo'n weekend 'hotel mama' te zijn geweest zie ik ze graag gaan. Oudste komt alleen op visite en gaat savonds weer naar huis.. heerlijk!
Natuurlijk is het fijn om ze thuis te hebben. En is het gezellig. Maar ik merk dat mijn zorg-hormoon op is en ik snel weer terug verlang naar de rust met z'n 2.. Lekker mijn ding doen. Voel me er bijna schuldig onder. Ik bedoel, ik lees wel eens over het lege nest syndroom... nou ik kijk ze zo het nest uit...;-)) Ben ik nou zo afwijkend, een ontaarde moeder..?? Is er iemand die dit herkent..? Ik voel me plaatsvervangend schuldig bij het idee dat ik dit mijn eigen moeder aangedaan kan hebben toen ik jong was
je mag
Op deze leeftijd (volwassen?) wel wat meer respect verwachten. De was bijv. dat lijkt me niet iets wat je zo maar moet laten gebeuren en wat je dus ook niet moet doen vlg. mij.
Wat betreft eten zou ik ook een regel stellen: dat je voor een bepaalde tijd op de dag zeker wil hebben of ze wel of niet mee-eten. Niets gehoord? Dan regelen ze zelf maar wat.
Nee, je bent geen ontaarde moeder, je moet alleen nog even het laatste stukje opvoeding vorm geven. Hij moet het echt zelf gaan regelen; jij bent 'klaar'.
Waarom
nemen ze vieze was mee naar jouw huis? Je hoeft toch niet hotel mama te spelen ? Ze kunnen zelf koken en zelf alles regelen, ze zijn volwassen.
Als ik jou was zou ik hierin echt grenzen stellen, dus zeggen dat je geen was meer voor hen doet en bijvoorbeeld voorstellen dat jij een avond kookt en zij samen een avond als ze er het hele weekend zijn.
Waarom zitten ze ieder weekend bij een van de ouders? Hebben ze geen feestjes, vrienden, sport, werk of hobby, of behoefte elkaar te zien zonder ouders erbij?
Ach ja
Borstvoeding houdt ook een keer op, zo ook het zorgen. Ik riep altijd dat ik uitgemoederd was. Had er gewoon geen zin meer in om iedereens leven te leven. Ben stapeldol op ze, maar hoef ze geen 24 uur per dag meer om me heen. Net als bij de dieren; het is de natuur.
Dit lijkt
me het grootste nadeel van kinderen krijgen als je al achter in de 30, of begin 40 bent. Het is een heel natuurlijk gegeven dat de naderende overgang het zorg- hormoon van de vrouw sterk vermindert, maar sommige vrouwen zitten dan nog midden in de kleine kinderen, of pubers, dat lijkt me echt de hel.
Ts, hoe oud ben je en hoe oud zijn je kinderen?
Leeftijd
Ik ben begin 50. Kreeg mijn jongste toen ik 32 was, dus was niet echt een oude moeder.. Mijn oudsre is halverwege de 20 en leidt een volwassen en zelfstandig leven. Jongste is student, zijn vriendin ook. Wonen op kamers in hun resp. studiesteden. Wij en vriendin's ouders wonen in dezelfde stad.
Ik startte dit draadje omdat je nooit hoort/leest over dit fenomeen. Alleen over het lege nest syndroom; je moet het heel erg vinden als je kinderen de deur uit gaan. Zo stil, zo saai. Nooit andersom.. Dat wakkert mijn schuldgevoel aan. Dat ik stiekem denk 'yes!' als zoon aangeeft dat hij een weekend niet naar huis komt. Terwijl hij dat bijna aarzelend vertelt, bang ons teleur te stellen ('dan zien jullie me niet'). Daarom hoop ik op herkenning. Dat ik toch niet zo zeldzaam ben.
Dit is een bekend
verschijnsel en heeft te maken met de overgang en hormonale veranderingen. Het is heel normaal, je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen.
De aard der dingen
Het heeft ook te maken met de groeifase van de jongvolwassene. Ze zijn er al, ze kunnen wat jij ook kan. Ze maken eigen keuzes, lopen een eigen agenda.
Ik vind het een mooie uitdrukking: mijn zorghormoon raakt op. Ik heb het ook. In de ochtend zet ik vaak nog wel een kopje thee en ontbijt mee, maar ik maak al lang broodblikjes meer vol en ze pakken zelf een ontbijt. En als het weekend is dan bedel ik zelf om ontbijt op bed, het mag ook wel eens omgedraaid.
Zoon denkt slim te zijn en probeert een oude routine bij mij op te roepen: mam, is er ook thee?
Misschien dat ik vroeger opsprong en gezellig thee ging zetten, maar ik doe mijn eigen ding en zeg alleen maar: ja.
En als ze water opzetten dan vraag ze genoeg op te zetten zodat ze ook een kopje oploskoffie voor mij kunnen brengen.
Een vriendin woont in een seniorenflat, gezellig met andere jonge senioren. Dat wordt een aanlokkelijk perspectief. Jammer dat het nog even niet gaat, maar ik heb er best wel zin in.
Leeftijd is onzin
Dat slaat nergens op Lanza dat zorgmoe gekoppeld is aan het krijgen van kinderen op latere leeftijd. Ik was 21 toen ik mijn eerste kind kreeg en ik ben de 2 die nog hier wonen al een aantal jaar behoorlijk beu. Maar er is hoop, eentje is aan het kijken voor een eigen woning
Ik was net 23 en 25 toen ik mijn kinderen kreeg en het is gewoon de lengte van tijd die je er op hebt zitten. Het gevoel hoort erbij. Je taak is volbracht en je kijkt uit naar een andere taak dan een zorgtaak.
Lanza
'Het is een heel natuurlijk gegeven dat de naderende overgang het zorg- hormoon van de vrouw sterk vermindert, ...'
Zeg je daarmee dan ook niet meteen, dat je van mensen die geen zorghormoon hebben niet kunt verwachten dat zij zorgen? Mannen bijvoorbeeld? Je geeft een mooie biologische verklaring voor een verschijnsel waar je constant tegen te hoop loopt.
Tsjor
Mijn kinderen
Zijn 14 en 16 dus hier is het nog niet aan de orde maar het veranderd wel.Als mijn kinderen jongvolwassenen zijn zal ik 46 zijn.Ik verlang hier ook naar eerlijk gezegd.Onbezorgd een weekend weg kunnen.Er komen dan misschien weer andere zorgen in de plaats.Vrienden van ons hebben nog 3 kindjes onder de 5 jaar + 2 tienerdochters...Ik vind die puberteit al redelijk heftig laat staan nog 3 kleuters erbij nee ik word al moe als ik er aan denk.Die vrijheid en rust laat maar komen...
De hormonen
van mannen veranderen ook drastisch na de geboorte van hun kind, dus ook zij maken zorg hormonen aan. Moeten ze wel aanwezig en betrokken zijn, anders gebeurt het niet.
Hoeveel kinderen
heb jij Jella? Want ik kan me voorstellen als je er meer dan twee hebt waarmee je al die fases hebt doorlopen, dat je er op een bepaald moment wel klaar mee bent. Zeker als ze onnodig lang in het ouderlijk huis blijven hangen terwijl ze al ruimschoots volwassen zijn.
In dat geval kun je prima stoppen met zorgen overigens. Volwassen mensen mogen best leren dat het ouderlijk huis niet oneindig een soort hotel blijft.
ik ook
Dochter is anderhalf jaar geleden het huis uit gegaan en ik bleef alleen (want gescheiden) achter. Veel mensen om me heen vonden het maar zielig, maar ik heb me geen moment rot gevoeld. In het begin vond ik het heel gezellig als dochter het weekend thuis kwam. En nog wel, maar inmiddels heb ik ook mijn eigen dingen en baal ik stiekem als ik niet met mijn filmclubje mee kan. Langzamerhand ontwikkelen we een patroon waarin ik wat vaker naar de studentenstad van dochter ga voor een gezellige lunch of een theatervoorstelling en dochter wat minder naar huis komt. Zo zie ik haar vaak genoeg, maar heb ik niet dat gehang in huis. Laatst was ze hier een paar dagen omdat haar verstandskiezen eruit waren gehaald bij de kaakchirurg. Dat was best pijnlijk en sneu en ze moest even vertroeteld worden. Na een paar dagen zorgen was ik er weer helemaal klaar mee. Zij zelf gelukkig ook.
Nog niet uitgezorgd
Ik heb vier kinderen waarvan de oudste sinds 4 jaar op zichzelf woont en de tweede sinds een paar weken. Voor de twee nog thuiswonende pubers zou ik graag meer zorgen, maar die hebben daar niet zoveel behoefte aan, wat gezien hun leeftijd logisch is. Ik zou het echt niet erg vinden als er in ons huishouden op magische wijze nog zo'n gezellig peutertje opdook.
skik
Ja hier! Herkenbaar
Ik ervaar het ook. Ben wel echt uitgemoederd maar voel me tegenwoordig iets minder thuis als de kinderen een heel weekend thuis zijn(gebeurt niet ieder weekend, wonen allebei verder weg op kamers). "Rekening houden met" voelt wat moeilijker nu man en ik heerlijk doen waar we zin in hebben.
En de kinderen zijn zo lief, daar ligt get niet aan! Was doen ze zelf op eigen kamer, eten doen wij meestal in zo'n weekend of we gaan ergens eten. Ook ik voel me wel eens schuldig als ik dezelfde gedachten heb als TS. Heerlijk als ze er zijn maar ook weer heerlijk als we het huis voor onszelf hebben.
Dymo aanvulling
Wat jij schrijft sluipt er bij ons ook meer in. Wij, ouders, gaan ook steeds vaker naar de studentensteden. Lunchen, wat rondkijken en dan 's avonds weer naar huis. Ook slapen we wel eens in de studentenstad. Man en ik doen die bezoekjes ook wel eens los van elkaar met een kind, dat vinden we ook leuk.
Geniet ervan
Over een paar jaar komen de eerste kleinkinderen en dan mag je daar weer voor zorgen ;)
Met de nadruk op MAG, Lanza, vriendelijk bedanken mag ook.
Je op hopen, op die kleinkinderen, het is niet voor iedereen vanzelfsprekend!
Uitgemoederd
Met kinderen van 19 (op kamers) en 17 (nog zeker 2 jaar thuis) roep ik ook al een tijdje dat ik wel een beetje uitgemoederd ben.
Fijn dat er meer dat hebben.
Je groeit erin en je groeit eruit
En het is fijn als je emoties een beetje gelijk opgaan met het natuurlijke verloop.
Hier zijn ze 13 en 16 en het gebeurt. Geleidelijk aan groeit de afstand en groeit er een nieuwe, meer volwassen relatie op die plek. Maar hier is het dus duidelijk nog gaande. Vanmiddag veegde ik nog kruimels uit de mondhoek van de jongste en ik merkte opeens dat dat een beetje raar was. Ik denk zomaar dat ik dat binnenkort niet meer doe, omdat het niet meer past. Zoals ze ook ooit gestopt zijn met bij ons in bed kruipen, de treinbaan niet mee gelegd wordt en zoals die broek zomaar opeens echt hoogwater wordt.
Ik kan soms best weemoedig of sentimenteel zijn, maar rondom de kinderen geniet ik tot nu toe steeds erg van de nieuwe fase die zich dan aandient. Ik hoop dat ik ook blij ben als ze de deur uit zijn. Een leeg nest syndroom lijkt me treurig en ook een beetje beschamend. (Maar als het er is, dan is het er).
Specialist
van de hormonen van mannen, Lanza. 'Hormonen van mannen veranderen ook drastisch na de geboorte van hun kind, dus ook zij maken zorg hormonen aan. Moeten ze wel aanwezig en betrokken zijn, anders gebeurt het niet' En kunnen die dan ook een keer op raken?
Tsjor
Aanvullen
Bij iedere vrijbeurt worden ze weer aangevuld vanuit de voorraad van de vrouw. Dus die vaders die gaan scheiden en slechte vaders zijn hebben gewoon niet genoeg sex gehad. En zo zie je maar weer elke slechte vader kan er niets aan dan dat komt door die loedermoeder die weigert met hem naar bed te gaan.
En dan komt er een stiefvader en dan geeft ze die hormonen die voor de vader bedoeld zijn in ruime getale aan de stiefvader....want dan kan er wel ineens elke dag gesext worden. Uiteraard wel tussen 8 en 6 en dan na 2 uur thuiswerken en het huishouden enzo want ja je moet wel.om 8:30 je kind weggebracht hebben en om 17:30 alweer aan de warme maaltijd zitten met het gezin.
Zorghormonen werden gelukkig weer actief
Met kinderen van 20+ zette ik de zorghormonen (die ik nog over had) maar in voor mijn cavia's in totdat opeens mijn zoon van 20 ernstig ziek werd, ik sprong gelijk weer in de zorgmodus voor hem.
Gelukkig is hij weer beter, en hij zit eraan te denken om volgend jaar een stage in het buitenland te doen. Aan de ene kant zie ik er tegenop, aan de andere kant zie ik het wel zitten.
Als mijn beide kinderen (ik heb ook nog een dochter van 22 op kamers) allebei weg zijn in het weekend, is het "lang leve de vrijheid". Maar als ze er allebei in het weekend zijn, vind ik het erg gezellig.
Gelukkig appen ze ook regelmatig als ze niet in de buurt zijn. Af en toe horen dat ze er nog zijn en het naar hun zin hebben geeft de geruststelling dat ze ook zonder dat ze in het ouderlijk nest zijn ze zich prima handhaven.