Hoe krijg je een 17plusser aan het studeren?

Eigen verantwoordelijkheid

Knurf en Pennestreek, jullie noemen het hard en calvinistisch. Daar begrijp ik echt niets van. Mijn kind heeft in een heel veilige, vertrouwde en voor hem fijne omgeving de kans gekregen om te leren hoe het beter kan. In een periode waarin je moet leren om volwassen te worden. En daar hebben wij hem natuurlijk in gesteund maar op een gegeven moment moet je wél leren dat elk gedrag consequenties heeft. En als je 17 bent, zijn die consequenties nog niet zo ernstig. Dan doe je een jaar over en that’s it.
Ik zie in mijn omgeving ook jongeren die daarna pas leren dat er consequenties zijn. Die hebben met veel huiswerkbegeleiding, hulp van ouders en bijles hun diploma gehaald en merken daarna op hun vervolgopleiding pas dat ze het zelf moeten doen. En lopen dan vast. De consequenties voor die jongeren zijn veel groter. Zowel financieel als emotioneel. Want ‘gewoon een jaartje overdoen en dan wél je best doen’ is dan geen optie meer. En dan ben ik hard en calvinistisch?
Overigens gaan jullie me toch niet overtuigen want zoon doet het zo goed op de universiteit dat ik weet dat we voor hem het juiste hebben gedaan. Ik heb het hem zojuist gevraagd hoe het voor hem was om te blijven zitten in de 5e en hij zei letterlijk: ‘ja ik schrok me dus rot want ik wist echt niet dat me dat écht kon overkomen. En toen dacht ik Shiiiit ik moet nu wel iets gaan doen’.

En aanvulling

Pennestreek, ik denk dat jouw aanpak bij jouw zoon prima is. Dat merk je nu toch ook? Alleen is jouw zoon natuurlijk weer anders dan mijn zoon en hebben ze allebei hun eigenaardigheden. Ik vernoemd alleen dat mijn zoon meer op de zoon van TS lijkt maar dat weet je natuurlijk nooit zeker op zo’n forum. Daarom kan het zo waardevol zijn. Je deelt je ervaringen en TS kan er uithalen wat zij wil.

Wat ik bedoel aan te geven

Is dat het er soms anders uit kan zien dan je zou denken, dat onvermogen. Kinderen als mijn zoon, en ikzelf ook, zijn enorm perfectionistisch. Omdat we voor de omgeving én voor onszelf niet ‘af willen gaan’, nemen we vaak een houding aan alsof het ons niet boeit. Dat kan er dus ook uitzien als luiheid, maar dat is het niet. Juist het feit dat het zoon van TS op sommige vlakken wel lukt, is voor mij een indicatie dat er meer aan de hand kan zijn. Klinkt heel raar voor mensen die het van zichzelf niet kennen, maar het is een van de kenmerken van AD(H)D dat focus alleen opgebracht kan worden als de interesse groot genoeg is. En mensen hoeven niet altijd een etiket te hebben om toch last te hebben van de kenmerken van een aandoening. Ik denk ook niet dat ik zelf een diagnose zou krijgen, daarvoor moet je denk ik toch nog veel meer beperkt worden in het dagelijks leven. Het kost me met vlagen erg veel moeite, dat dagelijks leven, maar het lukt me over het algemeen wel om mezelf aan mijn nekvel uit het moeras te trekken. Mijn zoon heeft daar veel meer moeite mee, die kan echt totaal blokkeren.

Als TS zeker weet weet dat zoiets niet aan de hand is, dan is laten struikelen met de intentie dat zoon ervan leert misschien wel de goede weg, de wake-up call kan dan zeker werken. Maar is er wel meer aan de hand, dan kan het juist heel verkeerd uitpakken. En daar wilde ik voor waarschuwen. Ik ben oprecht blij voor jou dat het bij jouw zoon goed heeft uitgepakt. En ik hoop voor TS dat haar zoon vergelijkbaar is met de jouwe, dan komt het allemaal met hoogstens een blauwe plek op zijn zieltje wel goed. Mijn zoon zal hier zijn leven lang mee blijven worstelen, en ik ook.

Jutta en Mach

'Kunnen heel veel kinderen al prima aan. '

Heel veel is niet hetzelfde als allemaal. Het zijn geen eenheidsworsten. Uit de startposting van TS blijkt toch duidelijk dat haar zoon het (nog) niet aankan?

Ga je zo ook om met een gehandicapte? Heel veel mensen kunnen lopen, dus kom gewoon uit je rolstoel?

'maar na vwo 6 zal de zoon van TS het toch ook echt zelf moeten doen.'

Maar zoon van TS IS nog niet 'na vwo 6'. Jongeren van 18 gaan ook regelmatig op kamers wonen, maar dat is toch geen reden om op hun 16e alvast te stoppen met hun was doen en avondeten klaar te maken? Kijk naar wat je kind nu kan en doet, niet naar hoe hij (waarschijnlijk) over een aantal jaar ervoor staat.

Zoon heeft wel dyslexie

Zoon heeft wel dyslexie en plannen is nooit zijn grootste kracht geweest. Juist daarom zal hij dat dit jaar moeten leren en moeten laten zien. Maar zelf denk ik dat dyslexie (of iets anders) niet de allergrootste rol speelt. Het is ook een jongensding; minder ijverig, iets minder volwassen, iets meer dat-komt-wel-goed. Daarbij 8 van de 18 jongens in zijn 5VWO klas zijn blijven zitten en 1 meisje (van de 10).

Dus ik ben op zoek naar een goede aanpak voor een jongen van 17 met dyslexie, voldoende capaciteiten die dit jaar wil slagen maar ook wil worden toegelaten voor een pittige numerus fixerus opleiding (mijn opinie: dat kan alleen als je er 100% voor gaat; een dat-komt-wel-goed-instelling gaat niett werken).

Knurf

Ik vind ook helemaal niet dat TS moet stoppen met begeleiden van haar zoon! En ik snap heel goed dat ze zich zorgen maakt. Want om dit jaar goed door te komen en om op de vervolgopleiding met de nodige selectie te komen is wel wat eigen initiatief nodig.
Mijn ervaring is dat het tijdens het eerste jaar op de uni twee kanten uit kan gaan met “dit soort” jongens/meisjes. Of ze maken er een zootje van, halen hun BSA niet en moeten verdwijnen van hun zo gewenste studie. Of ze blijken het alleen en zelfstandig wonend in hun studiestad ineens allemaal wél goed voor elkaar te krijgen!
Helaas is niet te voorspellen welk van de 2 scenario’s het wordt en je hebt er ook geen invloed meer op. Daarom is het prettig om de kansen van een geslaagd eerste studiejaar zo groot mogelijk tw maken. Want je krijgt voor een studierichting door dat BSA systeem maar 1 kans!
Soms kan het dan beter zijn op het vwo een jaar te zakken. Of een tussenjaar te nemen, wat werken en zelfstandig worden. En dan dat jaar gebruiken om op je zo gewilde opleiding te komen. Aan decentrale selecties mag je ook niet altijd meerdere jaren meedoen ( bij geneeskunde niet overal in elk geval)

mussie

" Ik heb het hem zojuist gevraagd hoe het voor hem was om te blijven zitten in de 5e en hij zei letterlijk: ‘ja ik schrok me dus rot want ik wist echt niet dat me dat écht kon overkomen. En toen dacht ik Shiiiit ik moet nu wel iets gaan doen’."

Blijven zitten en dat het dan allemaal goed komt, je vele vrienden krijgt en het daarna allemaal fantastisch goed loopt op je vervolgopleiding is echt geen garantie he? Het kan ook dán de verkeerde kant op gaan. Je weet het niet.

Overigens, eens met Mach: een tussenjaar kan ook, kun je mooi geld verdienen, en van alles leren, kan nog wel eens beter uitpakken dan blijven zitten maar ook dát weet je niet. Dat is het grote probleem, ik wist dat het niet zinvol was om mijn kind in groep 2 te laten zitten maar het moest toch. Ik zal nooit weten of het slechter of beter had uitgepakt als mijn zoon wel gewoon naar groep 3 ging, net zoals dat niemand weet wat beter was geweest als je er nog vóór staat. Je tast volledig in het duister en je hoopt maar op het beste.

Mach

'Want om dit jaar goed door te komen en om op de vervolgopleiding met de nodige selectie te komen is wel wat eigen initiatief nodig.'

Ja, dat merk ik met mijn eigen puber ook. Ze wil van alles, maar is erg afwachtend als het gaat om dingen uitzoeken en regelen. Deels is dat mijn schuld (denk ik), doordat ik vaak overal achteraan ging. Daarom probeer ik nu dingen meer samen uit te zoeken en aan te vragen. Daar leert ze van hoe het moet, en dan merkt ze ook hoeveel tijd en energie dat kost.

Controle

Sommige zaken hebben geen haast maar andere zaken hebben wel prioriteit.
Zo is het geen drama als je zoon na de eerste week alsnog zijn rekenmachine ophaalt omdat hij als één van de weinige er geen één had.
Zo is het geen drama als je zoon pas over vier jaar aan rijles begint, of wanneer hij het rijbewijs hard nodig heeft.
Het is ook niet zeker dat hij geneeskunde gaat studeren, menig student verandert in de laatste maanden. Hij kan ook zomaar interesse gaan krijgen voor een technische hbo-studie. Ben je van je zorgen voor de selectie verlost.
Je lijkt te veel controle te willen, te ‘gehaast’ terwijl dyslecten moeite hebben met stress.

Waar je wel je zoon mee kan helpen, is die huiswerkbegeleiding. Mijn kinderen zijn allebei dyslectisch. Onze begeleiding heeft sowieso eentje in één keer doen slagen.
Geef hem die steun, de rest is voor latere zorg.

Huiswerkbegeleiding

Huiswerkbegeleiding, naast de hoge kosten, voelt het zo vreemd om in 6vwo huiswerkbegeleiding in te schakelen. Wat gebeurt er dan als hij op kamers gaat?

Vorige week een goed gesprek gehad met afspraken (inclusief de afspraak om ons er een week niet mee te bemoeien). Dan blijkt dat hij twee keer een leesboek in zijn handen heeft gehad. Dit weekend mocht hij bij grote uitzondering (ivm vakantie) twee keer uit, inclusief een afspraak over huiswerk. Helpt niets.

Chantelle

ook huiswerkbegeleiding werkt alleen als hij het zelf ook ziet zitten. Misschien helpt het als jullie het anders noemen, namelijk bijles voor het plannen/organiseren/maken van het huiswerk. Want volgens mij is dat wat je zoekt, iemand die hem aan het werk zet en houdt, en hem leert hoe hij dat zelf kan doen, die hem handvatten geeft om zelf structuur aan te brengen.
Er zijn verschillende vormen. Je vraagt iemand om bij je thuis te komen (1-op-1) of je stuurt hem naar een huiswerkinstituut (waar meer kinderen naar toe gaan). Het voordeel van het instituut is dat het wat minder kost, en het kan best gezellig zijn (al is dat niet de eerste bedoeling natuurlijk). Nadeel is dat er toch minder toezicht is, en hij voelt zich misschien bezwaard tussen de ook aanwezige brugpiepertjes. Het voordeel van iemand bij je thuis is die 1-op-1 aandacht, duiken kan dan niet. Maar het is wel prijziger. Wij hebben goede ervaringen met https://www.studentsplus.nl/huiswerkbegeleiding. Die zijn er juist op gericht om kinderen te leren leren, en geven dus geen bijles in een vak. Al kan dat natuurlijk ook. Het zijn studenten, dus wat leeftijd betreft zit dat best dicht bij je zoon.

Ja, het kost zeker wat. Maar mijn gemoedsrust en de relatie met mijn kind was me dat wel waard. En met een beetje geluk haalt hij in 1 keer zijn diploma, is ook wel fijn natuurlijk. Maar ik kan niet in jouw portemonnee kijken.

Het is niet direct de portemonnee

Maar is het de oplossing om hem volgend jaar zonder begeleiding wel uit zichzelf te laten studeren? Daar ben ik nog niet van overtuigd.

chantelle

je stapt weer in de valkuil dat hij nu moet laten zien wat hij volgens jou volgend jaar fluitend zelfstandig moet kunnen.
a. dan komt hij er zelf achter volgend jaar, als het waar zou zijn
b. jij vindt dat er een probleem is op basis van een veronderstelling die niet hoeft te kloppen. misschien kan hij het volgend jaar ook niet.

Als ik in jouw positie zou verkeren zou ik de notie van 'hij moet het volgend jaar toch kunnen' direct laten varen. dat is niet helpend.

Hou het bij het hier en nu: hoe belangrijk vind je het dat hij er door wordt gesleept met de nodige hulp? welk deel is onmacht en welk deel is onwil? als het onwil is dan zijn al jouw inspanningen overbodig én blijf je zelf gefrustreerd achter. dan kun je beter accepteren dat hij niet wil en daarmee leren dealen. als het onmacht is dan gooi je er geld en moeite tegenaan en probeer je na een aantal maanden uit te vogelen of het inderdaad onmacht is.

gr Angela

'Huiswerkbegeleiding, naast de hoge kosten, voelt het zo vreemd om in 6vwo huiswerkbegeleiding in te schakelen.'

Als het goed is, leert hij bij huiswerkbegeleiding ook plannen en zo. Daar heeft hij tijdens zijn studie alleen maar voordeel van.

'Wat gebeurt er dan als hij op kamers gaat?'

Hoezo? Dat zie je toch dan wel weer?

Voorwaarden Chantelle

Je krijgt geen garanties bij dit soort zaken. Je doet een beredeneerde stap en hoopt er het beste van.
Je ziet nu aankomen dat het met zijn huidige manier van werken niet gaat werken, dus dan bied je bijles aan, zelf of door een instituut, wat jij passend acht, een inschatting, geen wiskunde.
En vraag het eens aan je zoon zelf, wat hij denkt dat handig is om hem te helpen met zijn organisatievragen, bespreek wat de mogelijkheden zijn, en bied gewoon je hulp aan, niet je voorwaardelijke verwachtingen. Uiteindelijk moet hij er mee door het leven.
Hopelijk kan je zoon het gesprek wel aan met jou, gezien je manier van redeneren kan hij je ook gaan ontwijken om niet als een 'loser' gezien te worden door jou en je verwachtingen.
Handiger is om er zelf wat van los te maken, hij moet het doen, maar jij staat er naast en biedt de nodige ondersteuning.
Of niet natuurlijk, dat kun je ook communiceren: zoon, ik weet het niet meer, ik raak wat gedemotiveerd, zoek het even uit en als je het weet hoor ik het wel.

Huiswerkbegeleiding 6VWO

Weet je dat er tegenwoordig juist extra trainingen gegeven worden voor het eindexamen VWO?
Die business is niet voor niets zo aan het groeien.

Divers

Onmacht of onwil? Tja, ik weet het niet. Wat is het cruciale verschil? Het is niet zo (even gechargeerd) dat hij kant en klaar zit, vol goede moed, even doorbijten en het dan niet gepland krijgt etc. Hij zit er, weet ergens echt wel wat en dat er wat moet gebeuren. Maar er gebeurt niets zonder druk van buitenaf. Lummelen, telefoon, chillen, socializen in de klas, geen huiswerk maken, deadlines uitstellen, komt allemaal wel goed... het is allemaal belangrijker dan gewoon aan de slag gaan. Dat ziet school, dat zien wij. Is dat onwil of onmacht?

Ik heb het gevoel dat huiswerkbegeleiding precies doet wat ik doe (het scheelt mij inderdaad wel veel frustratie): telefoon inleveren en zeuren/eisen dat hij aan de slag gaat. Maar verandert er dan echt iets? Zou misschien al goed zijn voor mijn gevoel. Ik ben die zeurdiscussies helemaal zat.

Trainingen voor 6vwo? Ja, ik weet het. Maar zo'n training leer je niet 'geen gezeur, gewoon aan de slag'.

Dat wil jij Chantelle

JIj wil dat hij leert: geen gezeur, gewoon aan de slag. Maar wat wil hij leren? Uiteindelijk gaat het om zijn toekomst. Het gaat je nog een hoop kromme tenen kosten als dat zo moet.
Als ouder kun je enthousiasmeren en aansluiten bij de ambitie en de richting van je kinderen, maar je kunt het wel willen forceren, laat maar even weten of dat je lukt.
Dat kwartje zouden wel meer ouders voor hun kinderen willen laten vallen.:-)

Gewoon?

'Maar zo'n training leer je niet 'geen gezeur, gewoon aan de slag'.'

Blijkbaar is dat ook niet wat bovenbouwleerlingen nodig hebben. Anders zou dat wel onderdeel van de training zijn.

Slim maar..

https://wij-leren.nl/executieve-functies-slim-maar.php

Het probleem met starten kan zijn dat een jongere deze executieve functie (nog) niet goed beheerst. Je kunt ze daarbij helpen.

" In het boek Slim maar… geven Peg Dawson en Richard Guare praktische tips hoe je deze vaardigheden bij kinderen kunt ontwikkelen."

Verschillende vormen van begeleiding

Op het VO boden ze huiswerkbegeleid8ng van studiekring. Alleen zaten daar lln van verschillende jaargangen in één ruimte. Ik kan mij voorstellen dat een 6vwo-er het gênant vindt om tussen onderbouw-lln te zitten. Er bestaan ook instanties die op eigen lokatie, met name oudere lln helpen met planning. Vaak kan de ll daar studeren, zoals studenten in studiezalen studeren om zo geen last te hebben van thuissituaties of drukke brusjes. Een lege ruimte zorgt voor minder afleiding.

Hier had dochter ook veel baad bij een ‘tegenruis’- koptelefoon. Zo was ze minder afgeleid.

Het gaat alleen werken als hij het zelf wil

En hij wil nu niet. Zeker niet in de vakantie.
Je bespaart jezelf, hem en de rest van het gezin een hoop negativiteit door het los te laten.
Een week niet mee bemoeien, is niet lang genoeg.
Geef hem ruimte om zelf keuzes te maken. Hij zal je nog verrassen.

Weet je dat je jezelf tegenspreekt

Want je geeft aan "niet mee te bemoeien".

En toch weet je dat hij twee keer een leesboek in zijn handen heeft gehad, en een afspraak over huiswerk. Dat vind ik best raar klinken want a) volgens mij is school pas deze week voor de eerste groep Nederlanders begonnen en b) dan weet je dus precies wat hij wel gedaan heeft.

Dat is nou de kern van niet mee bemoeien. Dat je het ook niet weet of wil weten. Dat je je alleen focust op dat wat écht belangrijk is of de resultaten. En wat echt belangrijk is: dat bepalen jullie samen in overleg.

En ik weet hoe ontzettend lastig dat loslaten is. Ben er zelf ook niet zo goed in geweest, maar heb wel gezien hoe het helpt. Daar hoort bij dat ze keihard tegen een muur knallen omdat ze inderdaad hun rekenmachine niet bij hebben. Maar ze blijken ook erg goed in staat om dingen te 'fixen'; dan lenen ze ineens bij de buurman of maken de toets zonder. Of lezen ze het boek niet, maar doen ze het met het verslag van scholieren.com. Eerlijk gezegd: toen ik nog een stotterende middelbare schoolleerlinge was, waren de uittreksel boeken de meest uitgeleende boeken van de bieb, dus zo raar is dat niet. Als de resultaten tegenvallen, dán kun je met hem in gesprek. Wil hij alsnog hulp van jou of een externe partij, of gaat hij zich herpakken. Want het is al vaker gezegd: stel dat hij zakt of lage cijfers haalt. Hoe erg of onherstelbaar is dat op 17 jarige leeftijd?

Waar het om gaat, is dat je hem de vrijheid geeft om het zelf te verzinnen waar het kan - en met hem in overleg gaat waar je hem nog even een zetje geeft. Vaak is dat niet school (hij zit tenslotte al in 6 VWO), maar juist op andere vlakken. Zo hebben wij toen in overleg met kind afgesproken hem wel te ondersteunen bij alles rondom zorgverzekeringen: een stappenplan gemaakt, waarbij we elke week even keken hoever hij was met de dingen die moesten gebeuren. Soms keken we mee (welke zorgverzekering kiest hij, zorgtoeslag aanvraag), soms was het voldoende als hij liet weten dat hij het gedaan had.

Nogmaals; ik zeg niet dat het makkelijk is. Ik had soms echt pijn in mijn kaken van het verbijten van mijn opmerkingen. Maar wel dat je kind of je nou wil of niet, volgend jaar een volwassene is. Die 6VWo heeft behaald, dus echt niet de domste is. Dan kunnen we heel veel vinden of dat ze dan in staat zijn om volwassen keuzes te maken - maar als je niet nu begint om hem daarop voor te bereiden, zal hij dat zéker niet zijn.

AnneJ Biebel Pubermoeder

'Executive functies' deden een belletje rinkelen. Bij het onderzoek naar dyslexie kwam naast hoog IQ ook een lager (of in verhouding laag) executive functies. Gegoogled en ook uitgekomen bij de 'wondervraag'. Dan komen er concrete antwoorden waaruit blijkt dat hij wel weet wat er anders moet en kan. Daarna een schaal getekend. Waar sta je nu? Welke dingen gaan dus al goed? Waar wil je naar toe? Vijf kleine (eerste) stapjes benoemd (telefoon weg, goede studieplek inrichten (= alles aan de kant), iedere dag op tijd naar bed, spullen bij je hebben,

Gisteren een goed gesprek gehad, wat hij wil (dat heeft hij nu wel goed in het snotje), wat hij daarvoor moet doen en waar het mis gaat. Dat zijn inderdaad de executive functies: m.n. 'starten met doen', 'organiseren' (goede boeken mee naar school = op tijd tas in pakken, rekenmachine die het doet, opgeruimde werkplek) en 'plannen' (om stress te voorkomen, etc.). En voorrang geven aan dat wat belangrijk is, ipv uitstellen. Vooral dat laatste vind hij lastig (wie niet?). Tips?

We hebben het ook gehad over de dingen die wel goed gaan. Voor werk en sport is het een enorme bikkel en doorzetter. Deze vakantie heeft hij meerdere keren uit zichzelf gezond gekookt, hij weet hoe hij een badkamer schoon kan maken en hoe een wasmachine werkt. Financieel houdt hij de boel onder controle en zie ik hem iets meer een planning maken (4 x per week naar supermarkt/snackbar etc is veranderd in een doelstelling: max 5 euro per week besteden aan snacks etc). Qua kleding koopt hij niet teveel, niet te weinig en niet te duur. Hij maakt zich inderdaad zorgen om verzekeringen etc, we hebben afgesproken dat hij zich daar nu geen zorgen over gaat maken maar dat we dat tzt samen gaan doen. Maar samen is dan wel hij en wij.

Biebel en Pubermoeder: ik snap je reactie, maar als je de hele draad leest, zou ik niet doen, begrijp je het misschien beter. Het gaat niet om dat hij ergens in mei een VWO diploma haalt. Hij wil een studie gaan doen met numfix. Dus hij zal eerder en harder aan de bak moeten om een kans te maken.

De realiteit voor veel jongeren is dat de druk hoog is. Dat vind ik echt wel zorgelijk. Dat zie je ook terug in allerlei statistieken. Ik kon gewoon nog een beetje lanterfanten in 6VWO, af en toe wat leerwerk, baantje, sporten, uitgaan. Ik ging studeren, was daar ongeveer 20 uur in de week mee bezig, had geen studieschuld, kon switchen van studie en mocht 6 jaar doen over een studie van 4 jaar.

Ik zie dat ze nu meer stof moeten leren, veel meer projecten moeten afleveren, de druk voelen van in een keer de goede studie (uit een immens aanbod) kiezen, het cv moet worden opgeleukt wil je een kans maken, kamer zoeken is een drama, en last but not least verantwoordelijk worden voor een grote financiële schuld. Daar knelt het wel. Het zijn jongeren, mijn zoon vergelijk ik altijd met een enthousiaste, kwispelende puppy, die best zware volwassen keuzes moeten maken.

chantelle

maar hoe erg is het dat hij een jaar later voor die numerus fixus aanmelding gaat?
dat kan hij toch ook beslissen, of jullie kunnen het als suggestie doen?
(ben overigens blij te lezen dat jullie goed gesprek hebben gehad en mèn, wat kan die knul van jou al veel met 17! die van 18 hier lukt dat nog niet . . .). Juist als je je zorgen blijft maken over die numerus fixus, over het feit dat er zoveel vroeger al zoveel meer druk is dan hoef je daar toch niet per se aan mee te doen?
gr angela