Hoe krijg je een 17plusser aan het studeren?

Klopt kyana

Voor de loting word je ingedeeld in groepen op basis van de cijfers van 5 vwo. Dus als die laag zijn, wordt de groep waar je in komt erg groot en dr kans op inloting heel klein.

Wanneer niets meer regelen, hopelijk zsm

Het veel regelen maar steeds minder gaat in kleine stappen, zoals ik al eerder schreef. Het oudste kind wordt minimaal begeleid, dat is de verstrooide professor die wel heel goed is in het werk. Loopt nog tegen van allerlei dingen aan maar weet dat het door kind zelf opgelost kan worden.
De jongste, die nog thuis woont, is het extreemst in gedrag. Een type dat ook al bij de anderen beschreven wordt. Werkt en doet het daar ook heel goed. Sollicitatie zelf willen regelen(enthousiast) en dat ging prima. De regeldingen die dat met zich meebracht hebben we samen gedaan. Bankzaken kan ik sinds dit jaar loslaten met af en toe nog een los eindje. Veel automatische afschrijvingen. Kind vindt het ook prima dat ik op de bankrekening meekijk. Dat doe ik af en toe, na het eerst te melden. Ook komen de belangrijke dingen op een mailadres wat ik ook mag bekijken. Af en toe herinner ik kind aan iets wat geregeld moet worden. Privézaken gaan via een ander mailadres.
Het klinkt voor een ouder die dit type niet kind niet kent waarschijn heel betuttelend maar ik laat het los op alle momenten die kunnen. Alle privézaken regelt kind (natuurlijk) zelf, daarvan is het niet heel belangrijk dat dat vlekkeloos verloopt. Dat loopt het ook niet maar dat zijn de leermomentjes.

Knurf en Jutta

Ja, dat heb ik hem allemaal verteld, juist daarom moet hij meteen aan de bak zodat hij tijd vrij kan spelen voor ide toelating zonder dat zijn schoolwerk er onder leidt. Het is trouwens niet zo op iedere uni dat de groepen worden ingedeeld in verschillende groepen. Het gaat om je motivatie en de uitslag van een kennistoets waar je goed op moet scoren. Daar heb je veel tijd en motivatie voor nodig.

Jutta, hij kan sportief gezien enorm bikkelen. Besteed daar ook veel tijd aan. Hij is technisch en houdt van knutselen, maakt en repareert de meest waanzinnige dingen. Heeft vanmorgen de grasmaaier van de buurman gerepareert; geen idee waar hij de kennis vandaan haalt. Hij is heel sociaal en kan met iedereen overweg, heeft 'bijzondere sociale vaardigheden' aldus zijn leerkracht. (Maar dat zit hem dus ook wel in de weg, alles is heel gezellig). Heeft vanmiddag - geheel op eigen initiatief - heerlijke pasta carbonera gemaakt. Pastamaker uit kerstpakket in elkaar gezet, verse pasta gedraaid en echte carbonerasaus gemaakt, verrukkelijk. Ziet veel verbanden. Kortom, alles wat hem interesseert, daar gaat hij wel voor.

Hij heeft ook een studie gekozen die echt bij hem gaat passen (om herkenbaarheid heb ik geneeskunde gezegd, maar het is een ander soort numerus fixerus opleiding).

Leuk

Klinkt als een begaafde en sociale jongen! Vooral dat laatste lijkt nu een probleem maar is in het verdere leven vaak heel bepalend bij het behalen van succes. In jouw geval zou ik er denk ik niet teveel bovenop gaan zitten. Hij komt er wel. Een keer blijven zitten is dan niet gelijk een ramp maar kan gewoon een wake-up call zijn. Ik vind het wat anders bij jongeren met een stoornis of extreem gedrag. Die hebben vaak echt wel langer begeleiding nodig om in de maatschappij te kunnen functioneren. Volgens mij geniet je best wel van je kind! Zou ik ook doen, vooral als ie zo lekker kookt, haha.

Hij kan het dus gewoon wel (maaimachine repareert hij gewoon, een stappenplan, geen afleiding). Je kunt dus denken: zie je wel, je kan het best, nou dit moet je doen voor datum x, veel succes. Je kunt ook gewoon samen met hem gaan zitten en het ook samen doen en er op vertrouwen dat hij later ook deze dingen alleen kan (of jou om hulp vraagt).

Een jaar blijven zitten om je kind op zijn bek te laten gaan en er eens wat van te leren vind ik wel een enorme straf. Kost jezelf ook veel geld trouwens dus je straft jezelf ook... ik zou dus kiezen voor die hulp geven en het samen doen (of las ik er overheen en accepteert hij geen hulp?).

Waarom is het rijbewijs zo verschrikkelijk belangrijk? Je moet nu bellen om te kunnen beginnen in de tijd rond het examen doen? Of moet hij nu beginnen omdat hij nog tijd over heeft?

Mijn jongste kan het allemaal niet regelen vanwege zijn dyslexie, ik regel dus alles administratief voor hem, of hij (of zijn vriendin) het later overneemt zie ik dan wel weer. Voor nu werkt het, als hij het zelf zou doen moest ik er ook naast zitten en eigenlijk alles doen. Waarom kun je dat niet ook zo zien? Je zoon is er nu niet toe in staat dus helpen wij hem (wel tijd voor de maaimachine, niet voor de rekenmachine? wat moet er eigenlijk met die rekenmachine? Kan hij niet gewoon een nieuwe kopen?)

wat wil hij zelf?

Het lijkt mijn zoon wel....ik heb een soort modus gevonden waarin we goed gedijen. Als er zich belangrijke dingen aandienen en ik zie dat er niks gebeurd dan vraag ik hem wat hij wil. Doet ie t zelf, moet ik helpen of maakt t hem niet uit of het gebeurd. Ik heb al vaak in tweede instabntie samen met hem dingen geregeld. No way dat ik dat alleen doe. Altijd samen. Soms laat hij het ook gaan. Bewust onbewust zeg maar. Dan zijn de consequenties voor hem. Soms vervelende, soms had hij eigenlijk gelijk. Bijvoorbeeld toen hij afstyroomde van VWO naar HAVO naar MAVO. Hij zit nu naar volle tevredenheid en geluk op een leuke Mbo-opleiding. Vraag hem eens wat hij zelf wil doen, waar je bij moet helpen en of hij akkoord gaat met de consequentie. Er zijn bijvoorbeeld legio scholieren die niet in t voren werken en toch de toelatingen doen en halen. Dat is geen 'must'. Laat t gaan, zou ik zeggen.

Trivia

Tsja nu voel ik me natuurlijk aangesproken. Waarom is dat precies een enorme straf? En waarom kost het je veel geld? Volgens mij kost het meer geld als iemand later vastloopt maar misschien zie ik het verkeerd? En is het niet een grotere straf om pas an de middelbare school vast te lopen?

Ik zou het helemaal los laten

Je beschrijft een jongen die heel veel kan, maar zijn tijd/energie liever in andere ervaringen stopt. En dat kan hij ook doen want jij houdt de wacht, school vindt zittenblijven niet zinvol en zo kan hij vrolijk verder.

Dat rijbewijs herken ik. Mijn zoon heeft afgelopen jaar examen gedaan. Het idee was dat hij in januari zou starten met rijlessen. Hij moest de lessen regelen. Hij is nog steeds niet gestart. Jammer, want ik had het prettig gevonden als hij zelf kon rijden. Maar ik heb het losgelaten.

Rekenmachine hebben we hier ook gehad. Op een gegeven moment liep hij vast, was er geen machine meer te leen, moest. Hij het toch gaan regelen.
Op tijd uitschrijven bij de sportclub. Meerdere keren gewaarschuwd, niet gedaan. De extra kosten zijn voor hem.

Maar ondertussen heeft hij wel zijn diploma gehaald, heeft er een baantje bij gehad en heeft deze week al zijn ov-kaart aangevraagd bij DUO! Drie weken voordat hij die nodig heeft. Een nieuw record. De inschrijving bij zijn studie was ook op tijd, hoewel uiteraard zo laat mogelijk gedaan

Zoon is blij dat wij (ouders) hem zijn gang laten gaan. Ik grijp alleen in als de negatieve gevolgen ook voor anderen zijn. Dus gedwongen om een paspoort aan te vragen omdat we anders niet samen op reis konden. En die ziektekostenverzekering ga ik ook in de gaten houden.
Hij moet nu nog gaan budgetteren voor zijn studie. En dan overleggen met ons hoeveel wij bijdragen en hoeveel hij gaat lenen. Maar hij doet niets......
Binnenkort zal hij studieboeken moeten gaan kopen. Ik denk dat hij dan in actie komt. Hij moet wel want hij is bijna blut want baantje opgezegd. En de introductie week komt eraan en dat kost ook geld.
Komt allemaal goed.

Mijn advies is om het echt los te laten. Deel hem mee wat jij niet meer zult doen. Hij moet het zelf gaan regelen. natuurlijk mag hij om hulp vragen. Maar jij bent niet meer zijn levende agenda/planner/regelaar.

Zakken voor het eindexamen is niet zo’n probleem. Hij kan ervoor kiezen op school te blijven of volwasenenonderwijs te volgen voor de vakken die hij niet gehaald heeft. Daarnaast heeft hij dan veel tijd voor werk,sport, interesses. Lijkt me wel bij hem passen.

Mussie

Neem dan ook mijn hele tekst mee. Blijven zitten waar dat nodig is, is geen enorme straf...

"Een jaar blijven zitten om je kind op zijn bek te laten gaan en er eens wat van te leren vind ik wel een enorme straf. Kost jezelf ook veel geld trouwens dus je straft jezelf ook... ik zou dus kiezen voor die hulp geven en het samen doen (of las ik er overheen en accepteert hij geen hulp?)."

Ik vind het wel een straf als een kind blijft zitten omdat hij geen werkende rekenmachine heeft, dus ook voor jezelf als ouder, toch weer een heel jaar langer onder de pannen met kost en inwoning. Dat heb ik er niet voor over maar blijkbaar anderen wel. Ik geef ook maar mijn mening (ik vind het een enorme straf).

Trivia

Maar het gaat toch niet alleen om een niet werkende rekenmachine? Je stelt de boel nu een beetje simplistisch voor. Als het alleen daarom zou gaan, zou mijn advies luiden om snel zelf die rekenmachine te repareren.
Ook je voorstelling van een jaar langer thuis wonen dus hogere kosten, lijkt mij wat eenvoudig gedacht. De kans is groter dat deze jongen met hakken over de sloot en met heel veel hulp z’n eindexamen gaat halen en dan niet de studie kan gaan doen die hij wil. Dus gaat hij iets anders doen waar hij waarschijnlijk minder gemotiveerd voor zal zijn met alle gevolgen. Maar goed, dat is koffiedik kijken, wie weet hoe hij zich zal ontwikkelen.
Dat jaartje langer thuis van mijn zoon heeft me inderdaad wat meer huishoudgeld gekost. Hij kan echt veel eten! Maar om er nou op die manier naar te kijken, vind ik echt wel wat ver gaan.

Hij is over dus er is gewoon een kans dat hij het gaat halen, die kans kan zelfs vergroot worden door hem her en der te helpen. Dat niet doen is hem bewust op zijn bek laten gaan. Daar zou ik niet aan mee doen. Haalt hij het niet, jammer dan maar iets leren kan ook zonder te blijven zitten. Een jaar werken na het examen, daar leer je ook veel van!

omdraaien

'Dat niet doen is hem bewust op zijn bek laten gaan.' Dat vind ik toch een staaltje omdraaien: alsof de ouders nu verantwoordelijk zijn voor het wel of niet slagen van het kind. Dat is niet zo. Niet (speciaal en extra) helpen betekent hopen dat hij het op tijd zelf oppakt. En dat kan mee of tegen vallen. Als het tegenvalt en hij zakt, dan is er nog geen drama gebeurd, er zijn dan nog genoeg perspectieven voor het vervolg.

Tsjor

Precies

Het is zijn verantwoordelijkheid. Ik denk juist dat je hem ermee helpt door hem dit nu te laten inzien. Lijkt mij beter dan alles voor hem te organiseren en te regelen. En ik denk echt dat dit beter nu dan later kan. Ik heb dit zelf meegemaakt en mijn zoon ook. Voor ons allebei was dat jaar extra goed. Ik ben wakker geschud toen. Je gebruikt toch je ene kanskaart met zo’n jaar extra. Ik was me daar zeer wel van bewust en heb daarna m’n eindexamen en m’n studie zonder noemenswaardige vertraging afgerond. Dat zelfde lijkt voor mijn zoon te gelden. En een straf? Mwah. In dat jaar extra heb ik vrienden leren kennen die ik nu nog heb. Het was een superjaar. Zoon ook, die is net terug van vakantie met vrienden die hij toen gemaakt heeft.
Ik denk dat het risico groter is als je alle obstakels wegneemt, en zo’n knul daarna de grote wereld instuurt. Juist de middelbare school zou bij uitstek de plek moeten zijn waar je een keer kunt falen. Waar je fouten kunt maken, en daarna weer opstaan en gewoon verder gaan. Ik vind het echt jammer dat er zo negatief gedacht wordt over zittenblijven. Ja, je was niet goed genoeg. Ja, je hebt gefaald. Dat is toch niet zo heel erg? Maar tegenwoordig blijkbaar wel, en het dan maar gek vinden dat al die twintigers en dertigers een burn-out krijgen. Maar goed, ik dwaal af.
Het falen in de periode daarna heeft juist veel grotere consequenties. En inderdaad zeker ook financiële gevolgen.
En afgezien daarvan vind ik het een nare manier van uitdrukken: ‘bewust op zijn bek laten gaan. Daar zou ik niet aan meedoen.’

Mussie

Dat komt omdat je mijn punt mist. Zittenblijven omdat het niet anders kan, daar is niks mis mee. Het probleem wat deze jongen heeft gaat vrijwel zeker over met de jaren. Het kan dus best zijn dat hij met de kerst het licht ziet. Zou jammer zijn dat hij dan al zoveel onvoldoendes heeft dat hij zakt en dan het jaar over moet doen omdat men hier vindt dat hij het lekker zelf moet uitzoeken wat zijn puberhersenen nog net niet aankunnen.

Verder: ik zei dat hij ook een jaar kan werken als hij wel slaagt, iets wat zoveel jongeren doen, waarom zou je daar niet veel kunnen leren en vrienden kunnen maken (iets wat ook echt niet altijd zo gaat als je blijft zitten).

'Het is zijn verantwoordelijkheid.'

Wat leven jullie in een harde wereld. Reageren jullie ook zo als de buurman vraagt of jullie een boodschap mee kunnen nemen als hij ziek is? TS vraagt tips om hem op weg te helpen, niet om hem af te fakkelen.

Mussie

Ouders hebben ook een verantwoordelijkheid. Namelijk de verantwoordelijkheid om hun kind te helpen als het dat nodig heeft.
Ik weet dat het in Calvinistisch Nederland een beetje vloeken in de kerk is, maar soms leert een mens niets van ‘op zijn bek gaan’. In ieder geval niet wat je misschien hoopt dat iemand ervan leert. Zo iemand leert dan dat hij ‘het inderdaad niet kan, zie je wel, ik leer het nooit, ik ben raar want iedereen kan dit, zelfs mijn ouders willen me niet helpen’. En die mensen doen dan uiteindelijk dus maar niets meer dat ze moeilijk vinden, voor hun werkt het leerproces gewoon anders.

Als ik kijk naar mezelf en naar mijn zoon, dan is ervaren dat je iets moeilijk vindt en dat dat helemaal niet raar is, leren dat het dan ook helemaal niet raar is om hulp te vragen en dan ook nog leren hoe dat moet, hulp vragen, en het eerst een (paar) keer samen doen een veel betere weg naar zelfstandigheid.

Geen brugklasser

Deze jongen is 17 jaar, het gaat hier niet om een brugklasser. Al op de basisschool worden kinderen tegenwoordig voorbereid op zelfstandig werken. Steeds een beetje meer verantwoordelijkheid dragen voor je eigen werk. Kunnen heel veel kinderen al prima aan. Hoe zie je het voor je dat er bij een gezonde 17-jarige nog naast wil gaan zitten? Dat accepteert hij waarschijnlijk ook niet.
Bij de opvoeding naar zelfstandig heid hoort loslaten. Gaat het niet goed? Dan bedenk je samen een oplossing. En soms moet je leren wat de consequenties zijn van je gedrag. Moeten we allemaal. Dat is niet zielig en ouders die er zo in staan zijn al helemaal.niet "hard".

Fijn Jutta

Dat het voor jou en je kinderen blijkbaar anders werkt. Andere mensen zitten anders in elkaar. Dat iets voor jou op een bepaalde manier werkt, en vast voor heel veel anderen ook, wil nog niet zeggen dat het voor iedereen zo werkt.
Een dyslect blijft moeite houden met lezen, dat vindt niemand raar, jij ook niet denk ik zo. Zelf met iets beginnen, overzicht krijgen, plannen, hulp vragen, allemaal dingen die ik wel tot op zekere hoogte heb geleerd maar waar ik gewoon niet goed in ben. Ik ben nu 49, denk niet dat dat ooit nog gaat komen. Bij mijn zoon zie ik hetzelfde, maar in heftigere mate. Hem laten verzuipen gaat gewoon niet werken. In hoeverre ik het los moet laten weet ik niet. Dat is ook altijd mijn/ons dilemma. Maar hoe dan ook vinden wij loslaten geen optie nu. Hij is eindelijk op de weg naar boven, we blijven hem voorlopig steunen.

Eerder bericht

Pennestreek, in een eerder bericht schreef ik al dat het voor kinderen met een stoornis/diagnose vaak anders werkt. Maak je niet kwaad. Blijf doen wat je vindt dat je moet doen. Vergelijk het eens met je dochter zonder diagnose. Heeft die net zoveel hulp van jullie nodig?
Verder geef ik alleen maar mijn bescheiden mening. Misschien net iets meer uitgesproken dan normaal. Want ouders die hun kinderen wel kunnen loslaten " hard" noemen, dat vind ik dan weer een tikje vreemd.

Pennestreek

Ik ben heel erg voor blijven steunen en helpen, maar na vwo 6 zal de zoon van TS het toch ook echt zelf moeten doen. Daar zal dit jaar toch een flinke kentering moeten komen, anders kan hij het wel vergeten op de uni en hij komt er mogelijk niet eens als hij niet in staat is zijn decentrale selectie tw regelen.
Hier moeten de uni studenten gezien de afstand op kamers. Dan blijft er geen mogelijkheid meer om als moeder de boel de begeleiden.

Nog iets Pennestreek

Je schrijft niet goed te zijn in plannen en organiseren. Maar je hebt voor jezelf wel een modus gevonden om hiermee om te gaan. Het blijft misschien wel eens lastig maar je bent een zelfstandige volwassene geworden. Heb er vertrouwen in dat het je kind ook gaat lukken. Met iets meer hulp, oke, prima. Maar ook door los te laten waar het kan.

Jutta

Toch doe je elke fase in je leven nieuwe dingen en daar vragen veel mensen gewoon hulp bij. Je eerste hypotheek bijvoorbeeld of hoe zit dat met je pensioen of je verzekering of hoe kook je x of y, hoe moet je behangen...

Ik laat mijn zonen niet los bij bijv hun eerste zorgverzekering en zorgtoeslag, ze vinden het ook geen enkel probleem dat ik ze daarbij help. Zijn er juist blij mee. Het wordt pas lastig als je een kind hebt wat het niet kan of wil doen en óók geen hulp accepteert. Of dat hier zo is weet ik niet. Dan wordt het wel een ander verhaal.

Zelfstandige volwassene

Nou ja, alles is relatief. Ik heb in ieder geval niet de universiteit gehaald. Wat intellect betreft had ik dat op mijn sloffen moeten kunnen halen. Ik loop dagelijks, zowel thuis als op mijn werk, op mijn tenen op veel vlakken, bij zaken die veel mensen automatisch doen. Dat is uitermate frustrerend en kost bergen energie. En ik heb geen etiket.

Buurmeisje

Ons buurmeisje van 17 komt regelmatig bij ons studeren. Het is een lieve meid en dat doen we al jaren. Haar moeder kan haar niet helpen met plannen en ik wel, dus zijn we daar in de brugklas mee begonnen. Ze kwam in het begin drie keer per week, nu alleen op afspraak. Ik help haar nog steeds met haar planning als er toetsweken of andersoortige drukke periodes aankomen en als ze bij ons werkt kan ze niets anders doen. Mijn oudste van 15 gaat zo nu en dan bij haar studeren om exact dezelfde reden.
Overigens help ik mijn 15-jarige ook nog steeds met haar planning omdat zij dat graag wil. Mijn 13-jarige accepteert geen hulp en komt er (na wat gestruikel en halve nachten doorhalen her en der en een half jaar huiswerkbegeleiding) heel behoorlijk dus die laat ik.
Mijn 13-jarige heeft wel hulp nodig gehad en accepteerde die niet van ons dus daar hebben we een half jaar huiswerkbegeleiding voor kunnen betalen. Anders had ik ook met mijn handen in mijn haar gezeten.

Mijn tip van loslaten was bedoeld voor kind van TS

Op basis van wat zij omschrijft en waar ik veel in herken.
Dit tip zou ik niet geven hebben als er sprake was van ADD, autisme, dyslectie, etc.
Dan had ik waarschijnlijk helemaal niet gereageerd want daar heb ik geen ervaring mee. Dat kunnen anderen beter.
Ik vind het wel vreemd dat mensen waar de situatie heel anders is dan bij TS, overtuigd zijn dat hun methode het beste is, ondanks het duidelijke verschil tussen hun kind en kind van TS.

Ik ben ervan overtuigd dat mijn zoon juist heeft kunnen groeien doordat hij het vertrouwen kreeg van zijn ouders dat hij het zelf zou kunnen.
Overigens verwacht ik zeker mee te gaan kijken naar zijn eerste ziektekostenverzekering. Ik verwacht dat hij daar zelf om zal vragen. Hij heeft in het laatste jaar geleerd dat er dingen zijn die hij nog niet zelf kan, door gebrek aan ervaring. En dat hulp vragen geen teken van zwakte is. En helemaal geen reden om gelijk alles van hem over te nemen. Hij heeft de lead.