U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zoon bijna 16 schulden en geen baantje zoeken
Beste Allemaal,
Mijn zoon, bijna 16, heeft 3 maanden geleden, toen wij op vakantie waren bij mij en gezin ingebroken (gescheiden ouders, zoon woont bij vader) Hij heeft spullen meegenomen, laptop, Xbox, en de boel overhoop gegooid hier zodat het ook een echte inbraak leek. De sleutel om binnen te komen heeft hij van zijn vader gepakt. De bedoeling was de spullen te verkopen zodat hij daar geld aan over zou houden. Doordat mijn sleutels niet meer op de tafel lagen is er ook met spoed een slotenmaker geweest die de sloten heeft vervangen. Helaas voor hem is uitgekomen dat hij zelf de inbreker was. Eerder heeft mijn zoon al een aantal keer geld gestolen van zowel vader, moeder en stiefvader. Dit is allemaal uitgekomen en hij zegt daar spijt van te hebben. Er is inmiddels natuurlijk hulp gestart, politie was betrokken en nu de ggz (daar is 1 gesprek geweest nu). Ik ervaar echter een probleem waar ik met de vader niet uit kom. Wij willen beide dat onze zoon een baantje gaat zoeken zodat hij zijn schuld kan afbetalen bij ons en zijn stiefvader. Maar ook omdat hij examen heeft gedaan dit jaar en dus al vanaf half mei alle dagen thuis (en op straat) hangt terwijl ouders aan het werk zijn. Hij heeft in het verleden veel geblowd, drinkt af en toe alcohol en doet dingen die eigenlijk niet mogen, zoals inbreken in leeg staande panden. Nu het grote probleem....
Wij als ouders hebben onze zoon al 500 keer gevraagd nu eindelijk eens werk te zoeken en hij zegt steeds dat hij dat gaat doen maar hij doet het niet. Hij doet er totaal geen moeite voor ook maar iets te vinden. En als je het gesprek met hem aan gaat dan doet hij zeer ongeïnteresseerd en gaat een grote bek geven. Vader heeft inmiddels zoiets van... Ach laat hem maar, hij kan zijn hele leven nog werken. En ik vind dat onze zoon moet leren dat hij een bepaalde verantwoordelijkheid draagt en dat hij niet zomaar weg komt met een inbraak, geld stelen etc. Kortom, vader blijft wel herhalen naar zoon toe dat hij aan het werk moet maar stelt daarin geen grenzen en maakt ook geen duidelijke afspraken. We hadden trouwens wel een gedeelde afspraak hoor, dat zoonlief een bepaalde tijd zou krijgen het zelf te regelen en dat anders wij iets zouden regelen. Vader werkt daar echter niet meer aan mee, en zoon weet dat. Ik dring niet tot mijn zoon door, als ik het hem 'lastig' maak door erover te willen praten krijg ik een grote bek en gaat hij naar zijn vader... Wat vinden jullie van de situatie? Tips zijn welkom....
Hulpverlening
Tango bedankt voor je bericht, wij gaan zeker aan de hulpverlening onze vragen stellen. En ik hoop ook echt dat ze goed gaan kijken naar ons kind. We krijgen ook ouder gesprekken en hulp speciaal voor ons als ouders. De inzet is wel goed... ik hoop de uitkomst ook
Hulpverlening
Tango bedankt voor je bericht, wij gaan zeker aan de hulpverlening onze vragen stellen. En ik hoop ook echt dat ze goed gaan kijken naar ons kind. We krijgen ook ouder gesprekken en hulp speciaal voor ons als ouders. De inzet is wel goed... ik hoop de uitkomst ook
Nooit goed
Klopt Ellen, als ouder doe je het nooit goed;)
Wat me opvalt is dat je schrijft dat het zo belangrijk is dat jullie als ouders op één lijn zitten.
Maar ik hoor je daar niet echt mee bezig....ik hoor je niet bewegen richting ex. Eigenlijk keur je zijn opvoedkwaliteiten enorm af en wil je iets totaal anders.
Dat vind ik nogal tegenstrijdig.
Verder eens met uitgangspunt dat ev consequenties van zijn daden nu geen prioriteit hebben.
Ik vind het ook heel heftig wat hij gedaan heeft. Lijkt me een aardige noodkreet, of iig alarmsignaal.
basis
In de basis heb je gelijk met je verhaal Ellen, maar feit is dat het nu even niet lukt. Dat heeft vast een reden en daar gaan jullie nu naar op zoek. Ik zou je doelen dan toch tijdelijk bijstellen, al was het maar om kleine stappen vooruit te kunnen zetten. 15 jaar en geen baan is geen ramp, echt niet. Bespreek het wel met je zoon: je gaat je prioriteiten verleggen om die en die reden. Geef hem een comliment als hij niet meer blowt. Ging de stage goed: mooi, weer een compliment. Zoek naar openingen, contact. Ga rustig in gesprek, vraag wat hij zelf als doelen heeft voor de toekomst. Wie zijn zijn vrienden, hoe staan die in het leven? Vergeet niet dat daar ook een belangrijke invloed van uit kan gaan.
Naar vader toe bewegen...
Geloof me als ik zeg dat dit wel degelijk gebeurt. Dat erkent de hulpverlening ook. Ik weet niet goed hoe ik mezelf duidelijk moet maken.. heel kort, maar misschien wel duidelijk... hulpverlening geeft dingen aan. Afspraken worden gemaakt... vader heeft er schijt aan en doet er niets mee... dat is het grote probleem. Kind weet dat vader er niets mee doet en dus kan hij zijn gang gaan... het is erg lastig de situatie goed uit te leggen en ook om er niet van alles bij te halen. Maar als ik het goed begrijp zouden vele van jullie je zoon overdag en savonds gewoon zijn gang laten gaan op dit moment, aan zijn lot over laten dus. Vader doet het goed!... nou we zullen zien hoe dat af loopt. Wij zijn inmiddels zo ver dat deze moeder het na 15 jaar misschien maar gewoon opgeeft. Ik hoop in ieder geval voor jullie allemaal dat je partner het beste met je kind voor heeft en jou steunt. En dat je niet te maken hebt met een situatie soortgelijk aan de mijne. Opvoeden is al moeilijk genoeg...
Zelf luisteren
Het gaat mij niet om oordelen maar wel wat mij opvalt in je verhaal. Je zoon is een mens met eigen benen en . Wat jij vindt zal hij uiteindelijk ook moeten herkennen als goed voor hemzelf en goed om te doen, nuttig en rechtvaardig. Dat kun je op zijn leeftijd al helemaal niet meer afdwingen, zeker niet als hij je kan ontwijken en anders zou ik het ook niet aanraden.
Je verwacht dat de ggz goed naar je kind kijkt maar ik hoop ook dat ze voor jouzelf goed advies hebben en dat je dat kunt aanhoren zonder in het defensief te schieten. En luisteren wat je zoon vertelt zonder dat af te wijzen. Inbreken is een fout signaal maar dat wil niet zeggen dat hij nu gedoemd is om het verkeerde pad op te gaan. Dat zal hij in elk geval begrijpen dat dat niet de bedoeling kan zijn.
Mogelijk dat deze jongen niet goed weet wat hij met zijn dag en zijn doel in het leven aanmoet en dat hij daar meer hulp en steun bij kan gebruiken dan afwijzing, regels en consequenties. Meer vergeving, aansluiten bij zijn beleving en opnieuw beginnen zonder je zo vierkant op te stellen.
Ik ben geen professionele ouderbegeleider en zou het zeker niet als mijn beroep gaan doen, ik vind sommige ouders nog meer rigide dan hun kinderen, maar ik vind het vaak wel sneu dat ouders jaren bezig kunnen zijn met hoe het zou moeten en wat kind zou moeten leren en doen en maar geen steek verder komen. Uiteindelijk levert het dan meer op, denk ik, als je naast je kind gaat staan, en goed luistert wat hij nodig heeft, en bezien of je daar aan tegemoet kunt komen. Zonder direct in de afwijzing te schieten, want het hoort niet, of hij doet het niet goed, of we hadden het anders afgesproken.
Dat kost jezelf ook veel energie die niet veel gaat opleveren. Zeer frustrerend lijkt mij.
Het zou kunnen helpen om te kijken waar je door naar jezelf te kijken je kind beter kunt leren zien en steunen de goede kant uit. Zonder jezelf allerlei oordelen en dwang op te leggen.
woede
Richt je woede niet teveel op vader. Je kind heeft een groot probleem en dat komt waarschijnlijk niet alleen doordat jullie niet op een lijn zitten. Er lijkt toch wat meer met hem aan de hand te zijn. Ik snap heel goed dat je je zorgen maakt, en opgeven lijkt me niet verstandig. Wel het besef dat jij niet alles in de hand hebt. Dat er een vader is, vrienden en hulpverleners. Dat zij allemaal iets toevoegen. Hoe maak jij jouw stukje duidelijk? Ik zou het proberen door praten, uitleggen. Ook zeggen dat je op sommige punten teleurgesteld bent in hem ( inbraken). Dat het enorm pijn doet als je eigen zoon bij jou inbreekt, ect. Misschien valt het niet gelijk ergens in. Blijf dingen gewoon herhalen met iets andere formulering. Bespreek dingen die goed gaan.
Ik wens je veel succes.
Woede en machteloosheid
Mogelijk dat de woede en machteloosheid die je voelt juist gevoelens zijn die je zoon heeft. Kinderen die jarenlang overvraagd zijn en moeite hebben om op een toch min of meer ontspannen manier mee te komen, en onbegrip tegemoet kunnen zien als het ze niet lukt om spontaan door de wereld te komen kunnen zich snel boos en wanhopig voelen als er zaken op ze af komen waar ze niets mee kunnen en weer die afwijzing gaan voelen waar ze niets aan kunnen doen.
Vaak zie je niet hoeveel moeite zaken ze kosten omdat het zich in hun hoofd afspeelt. Maar als je er dan een schepje bovenop wil doen ontmoet je weerstand en gaan ze je ontwijken om hun zelfbeeld te beschermen en weer falen te voorkomen.
Herkenbaar en vraag
Wat ontzettend herkenbaar Ellen. Mijn zoon is nog maar net 13, maar qua gedrag zeer op zichzelf en zijn eigen belangen gericht. De schrik slaat me om mijn hart als ik dit lees, want ook zijn vader heeft dezelfde houding helaas.
Het is vaak om moedeloos van de worden! Ik heb voor mezelf een soort van coach met wie ik de opvoedingsvragen regelmatig bespreek, wat vaak de druk weer even van de ketel haalt!
Toch nog een vraag: ik hoor in jouw verhaal helemaal niets ver de politie en bureau Halt. Je zoon heeft ingebroken, ik neem aan dat de politie daar bij is geweest? Welke gevolgen heeft dat voor je zoon?
Woede naar vader
Jutta, er is idd veel woede naar vader en dat probeer ik steeds weer los te laten en te accepteren dat hij anders is. Helaas is het vader die de huilbaby van 15 jaar geleden niet serieus nam. Helaas is het vader die nog nooit zijn kind nee verkocht heeft en het constant op moeder schoof. Helaas is het vader die de moeder zo vaak met gekke bekken belachelijk maakte, terwijl zij haar zoon probeerde te leren dat sommige dingen echt niet kunnen (tv van de kast duwen bijv.). En zoonlief maar lachen want papa doet zo lekker gek... Helaas ook heeft papa nooit willen luisteren naar leerkrachten die vanaf de peuterspeelzaal al aan de bel trokken... Uiteindelijk toen onze zoon 7 was heb ik het er toch doorgedrukt, hulp.... Naar de kinderarts, allerlei testen, gesprekken, kind aan de medicijnen maar verder geen ondersteuning omdat, je raad het al.... Vader dat niet wilde. Het is gewoon heel verdrietig als je als moeder weet dat je al 15 jaar het beste wil voor je kind maar dat de vader dat op elke manier frustreerd. Nu hij ingebroken heeft MOET hij wel meewerken. En ook omdat onze zoon zelf aangeeft hulp te willen. Die woede en frustratie bij mij naar vader toe zal niet zomaar verdwijnen, maar ik ben wel bereid die aan de kant te zetten om het beste te doen voor mijn kind. En dat is op dit moment en voor de toekomst het belangrijkste.
Herkenning,
Moiraine, wat verschrikkelijk naar voor je. Ik gun dit echt niemand! Als ik kijk naar twee jaar terug, toen mijn zoon nog 13 was, kan ik zeggen dat er niet veel veranderd is. Hooguit dat ik als moeder niet meer kan zijn wie ik wil zijn. Ik raak al meer uitgeput door de situatie. En sta regelmatig op het punt om het maar op te geven. Je wilt zo graag dat het beter gaat maar ondertussen sta je met je rug tegen de muur... Of.... Je wordt met je rug tegen de muur gezet. Is jouw zoon al eens onderzocht? Het is niet leuk als ze een stempel krijgen maar aan de andere kant je begrijpt je kind dan in ieder geval wat beter en je kunt wat beter inspelen op de behoefte van je kind. Mits je daar niet helemaal alleen voor staat terwijl je partner doet alsof hij gek is.... Pffff. Ik weet niet of het mogelijk is via dit forum privé berichten te versturen maar misschien kunnen we dan eens verder kletsen?
Wat politie en halt betreft. Ik heb op advies van de politie geen officiële aangifte gedaan. Dan zou hij idd naar halt moeten maar de agente van afdeling jeugd heeft verteld dat een vorm van hulpverlening zoeken misschien wel beter is. Daar heeft ze ons ook bij geholpen.
Jammer Ellen
Het is een illusie om te denken dat vader nu wel moet meewerken. Het klinkt toch zomaar alsof je nog een hoop teleurstelling staat te wachten. Misschien is het niet vader maar jijzelf die een andere opstelling moet kiezen?
Het beste willen voor je kind is niet het beste te willen afdwingen op jou manier, ook al zie je dat al 15 jaar niet lukken.
En dat bedoel ik niet om je af te branden, ik zie hoe het je raakt. Maar ik zie ook dat je zo zelf op pad bent om nog meer teleurstelling op te lopen.
Nee zeggen is bij sommige kinderen echt niet de manier. Dan kun je zaken beter voor zijn, afleiden, later eens aan de orde stellen op een neutrale manier. Jou emoties en afwijzing kunnen een positieve ontwikkeling van je kind op deze manier ook in de weg staan.
Het lijkt wel een echtscheidingsdraadje! Nee, nu moet hij toch echt veranderen, anderen zullen hem wel even dwingen daartoe, want nee echt, het is nu aan iedereen duidelijk, vader doet het fout.
En dan blijkt er niets te veranderen, tot je zelf je houding verandert, tegenover vader en tegenover je kind.
Even duidelijker dan speciaal voor anne...
Misschien kun je wat aan je oordelende houding doen. Je komt over alsof je dit zelf hebt meegemaakt maar dat jij de frustraties van de vader hebt ervaren?? Of begrijp je nu niet wat ik bedoel? Er zijn meer manieren om ergens naar te kijken. Elke kind is anders en ik denk toch echt dat ik mijn kind beter ken dan jij mijn kind kent. En met " Nu moet vader wel meewerken" bedoel ik dat hij nu geen hulpverlening meer kan afwijzen omdat kind er zelf om vraagt en de politie betrokken was die dit advies heeft gegeven.... En dan zullen we vanzelf wel gaan horen wat de professionals zullen zeggen van vader zijn houding toch...? Ik sta er al jaren voor open dus dat aanpassen, meebewegen, anders reageren etc etc komt wel goed als dat nodig blijkt.
Nee, te hoge verwachtingen
" En dan zullen we vanzelf wel gaan horen wat de professionals zullen zeggen van vader zijn houding toch...? "
Nee, dat gaat niet gebeuren, vader speelt daar straks mooi weer en doet het alsnog niet. Daar wordt hij niet op aangesproken want hij doet niets strafbaars. Vader kan het meewerken met hulpverlening nog steeds afwijzen. Hij hoeft niet mee te werken, je zoon heeft iets gedaan en zal hulpverlening krijgen, niet jij, niet de vader tenzij jullie er persoonlijk omvragen.
Dat is waar Anne je probeert voor te waarschuwen.
Je moet geen hoge verwachtingen van hulpverleners hebben. Volg de draadjes jeugdzorg eens. Je zult verstelt staan hoe slecht het vaak geregeld is en gaat. En daar heeft Anne en anderen hier veel ervaring mee.
Heftig, maar stug doorgaan
Het is inderdaad heftig. Dit is geen makkelijk kind om op te voeden. Maar we hebben gelukkig ook hele mooie momenten samen en dingen waar we beiden van genieten. Die momenten helpen me ook vaak weer over de moeilijker periodes heen.
Ik probeer zoveel mogelijk te investeren in het goed begrijpen van wie hij is en in het kweken van een goede band. Bij mij gaat het totaal anders dan bij zijn vader, en vaak kan ik ook goed uitleggen waarom ik bepaalde keuzes maak. Op de rustige momenten kan hij dat ook goed begrijpen. Het scheelt denk ik ook dat er heeeeeel veel ruzie is bij zijn vader en bij mij nauwelijks. Dat maakt dat, ondanks dat ik duidelijke grenzen stel en dingen van hem verwacht, hij toch graag bij mij is.
Ik begrijp waarom je zoon niet bij bureau Halt terecht is gekomen. Bij mijn zoon zou ik dat denk ik toch hebben laten gebeuren. Hij moet leren van heftige consequenties, vaak dringen die beter door: 100 keer zeggen, of 1 keer flink zijn neus stoten. De laatste heeft over het algemeen het grootste effect.
Ik verwacht niets meer van zijn vader als het gaat om het opvoedgedeelte. Daardoor zal de verleiding er altijd zijn om naar vader te vluchten bij onenigheid. Maar op dit moment hebben we nog een omgangsregeling. En gelukkig met de vader wel de afspraak dat onenigheid eerst opgelost wordt bij de ouder bij wie hij is, daarna pas communicatie erover met de andere ouder. Werkt tot nu toe goed.
Ik heb geen adviezen voor je. Ik wil je bemoedigen: het kwartje kan nog steeds vallen bij je zoon! Blijf open voor hem staan en zorg ondertussen goed voor jezelf. Bepaal je houding op basis van wat je belangrijk vindt en niet op basis van de hoop dat de vader een rol gaat spelen. Heel veel sterkte.
Hulpverlening
Helaas heb ik helemaal geen hoge verwachtingen bij de hulpverlening. Bureau jeugdzorg al helemaal niet!! Ik druk me wellicht verkeerd uit door het beeld te scheppen dat ik denk dat vader op het matje geroepen gaat worden door de hulpverlening, dat denk ik niet. Wat ik wel denk is dat zij beter uit kunnen leggen wat het belang van grenzen stellen is. Wat het belang van even laten weten waar je heen gaat is. Waarom het belangrijk is een kind aan te spreken op zijn verantwoordelijkheid. Waarom het niet zo handig is een kind van 15 die experimenteerd met alcohol en drugs, die geld steelt en een inbraak pleegt van s morgens 7 tot s avonds 5 alleen te laten. Daar is onze 15 jarige nog niet aan toe. En natuurlijk vindt hij zelf van wel maar de feiten laten zien dat zijn gedrag al extremer wordt. Vader weet niet hoe hier mee om te gaan en doet er vervolgens maar niets mee. Maar vader wil wel dat het veranderd omdat hij er ook niet meer mee om kan gaan. Vader speelt niet echt mooi weer, hij erkent dat het niet goed gaat, en erkent ook dat hij fouten maakt. Helaas is er nog niemand geweest die hem het vertrouwen kan geven dat het ook anders kan. En dat je niet altijd je kind gelijk hoeft te geven. Ik heb er ook niet voor geleerd een ouder te zijn, en al helemaal niet voor een kind met gedrags problemen. Ik doe dus mijn best! Ik lees veel, ik vraag hulp, ik probeer mijn zoon zoveel mogelijk te complimenteren als het goed gaat. Ik vertel hem hoe trots ik op hem ben en dat ik van hem hou. Maar in mijn ogen betekend houden van je kind ook dat je hem dingen moet laten inzien en moet begeleiden naar volwassenheid. Als een kind keer op keer over de grenzen gaat, en dan bedoel ik niet een keer te laat thuis komen, dan moeten er andere afspraken gemaakt worden. Als het kind laat zien dat het met die afspraken om kan gaan, en zich er netjes aan kan houden kun je vanzelf de vrijheden vergroten en hem steeds meer vertrouwen geven. En als mijn zoon zegt dat hij bij een vriendje gaat logeren maar je komt er achter dat hij stom dronken alleen in een park heeft geslapen dan denk ik dat het tijd is voor een goed gesprek. En dan vind ik het helemaal niet raar als hij de volgende avond thuis moet blijven. Je kan niet blijven vragen en praten. Soms moet een kind zijn neus even stoten, zoals Moiraine dat ook al aan gaf.
Inderdaad
Je bent er zelf van overtuigd dat grenzen stellen het antwoord is en daar zullen veel omstanders maar ook hulpverleners je in bevestigen. Dus die kant wil je op en je hebt het idee dat dat nog niet goed uitgevoerd is.
Je hoopt nu dat dat wel gaat lukken met goede hulpverlening die vader ook weet te overtuigen dat hij zich beter aan de afspraken gaat houden als hij er ook door de hulpverlening op aangesproken wordt.