Zeilmeisje wordt Tibetjongen

eigen ervaring met zekerheid overtuiging op 15e

Ik heb hetzelfde als (wie was het, Bakje of Rafelkap?): zou het afschuwelijk hebben gevonden als mijn zoon in de jonge voetbalwereld terecht was gekomen. Die topsport wereld an sich, met al die prestatiedrang (dus ook bij turnen inderdaad), staat me enorm tegen. Dan inderdaad liever een klooster. Daarbij heb ik dus echt een enorme hekel aan voetbal, haha. Dat is niet echt van belang misschien, maar wel om duidelijk te maken dat "smaken verschillen" en je dus je eigen referentiekader van wat wenselijk of goed of fout is voor een kind niet zomaar op anderen kunt projecteren. Dat andere ouders het juist geweldig vinden als hun kind voor jeugd-ajax (of weet ik veel wat) wordt geselecteerd snap ik wel, en is mijn zaak niet. Voor mijn zoon had ik het misschien niet goed gevonden, en een klooster misschien wel. Dat is mijn zaak. Zo stuurt iedereen z'n eigen kind op z'n eigen manier, en zet dingen in zijn/haar hoofd. Opvoeding is niet veel meer dan een aantal gedragsregels aanleren die jij goed acht en een aantal normen en waarden inprenten (indoctrineren, als je wilt) die jij en jouw cultuur goed achten.

Op je 15e kun je behoorlijk goed weten wat je niet of wel wilt geloven, ook tegen je ouders in. Verschilt natuurlijk inderdaad wel per kind. In mijn gereformeerde omgeving was ik, geloof ik, een van de allereersten of de enige? die op mijn 15e al heel stellig en zeker wist: hier geloof ik niet in. Dat is ook nooit meer veranderd. Ik las en lees heel veel, en was en ben heel analytisch ingesteld, geloof in wetenschap. Toen en nu. Alleen: mijn ouders (met name mijn vader) accepteerde dat toen ik 15 was absoluut niet, dat ik zelf die keuze kon maken. Dus ik werd verplicht tot mijn 18e het geloof van mijn ouders te volgen, met kerkgang, bijbellezen, catechisatie-les, en bijna ook nog afgedwongen belijdenis (als de dominee toen niet had ingegrepen en mijn vader overtuigd had dat dat echt vrijwillig en met overtuiging zou moeten). Exact met de argumenten die hierboven werden gegeven: op je 15e kun je dat nog niet bepalen, het verandert nog wel, tot je 18e beslissen wij voor jou. Het heeft niets geholpen. Geen belijdenis gedaan en vanaf de dag dat ik 18 werd nooit meer een voet in een kerk gezet. Eigenlijk denk ik dat mijn 15-jarigen overtuiging alleen maar gesterkt en sterker werd door de dwang en tegenwerking. Dus ja, ik zou de jongen wel laten gaan, als hij daar zo sterk van overtuigd is.

ijsvogeltje

inderdaad: Dalarna citeerde een artikel.
Ik ben wel bang dat je eea wat romantiseert; ja ik ben heel blij dat ik in NL leef, in andere landen zou mijn kind de hele dag ws vastgebonden binnen moeten zitten (en misschien nog net niet verstoten omdat hij er wel normaal uitziet). En het is hier geen paradijs, ik moet wel zelf alert en actief blijven want ook in een goed ziekenhuis kan je niet achterover leunen heb ik gemerkt. Maar er zijn wel goede voorzieningen voor kinderen die niet het geluk hebben om gezond te zijn.

Voetballen zal mijn andere, gezonde kind, wel nooit doen (geen interesse), maar als hij het in zijn bol krijgt om naar Tibet te gaan moet hij van mij wachten tot hij 18 is. En in NL is daar nog de leerplichtwet om hem nog even tegen te houden (hoop ik dan maar).

Deze Belgische moeder wilde ook dat haar kind ging. Dat snap ik dus niet, naar wat voor land je kind ook wil gaan.

moeder

zag de moeder op tv zag er ook zo'n zweverig type uit ...

wat kaaskopje zegt over sterke wensen, dat klopt een jongetje uit mijn zoon zijn klas wou piloot worden en is nu begonnen aan zijn opleiding...

Rafelkap

Ik kan me best voorstellen dat die moeder er geen bezwaar tegen heeft. Je moet bedenken dat die moeder er heel anders in staat dan wij. Het is voor haar geen vreemd en ver geloof maar een geloof wat zij ook heeft en een levenswijze die zij ook heeft aangenomen. Voor haar is het dus heel vertrouwd en natuurlijk. India is voor haar ook minder ver weg en vreemd. Ze is er zelf waarschijnlijk al vaak geweest, ze weet waar haar zoon heen gaat, hij is al meerdere keren in dat klooster geweest. Het is dus niet zo dat ze hem naar een ver, vreemd laat stuurt om op een manier te leven die volkomen anders is dan zij leeft.

Het is wat dat betreft niet veel anders dan een jongen uit een katholieke familie die naar een klein seminarie gaat (heb je niet meer in Nederland dus dan zal je ook naar het buitenland moeten afwijken), een joodse jongen die intern gaat bij een religieuze opleiding op jonge leeftijd (moet je ook al voor naar het buitenland zo heb ik begrepen)of een kind uit een gegoede familie die bijvoorbeeld naar kostschool gaat in het buitenland. De familie cultuur maakt dat het niet zo uitzonderlijk is dat een kind op jonge leeftijd al ergens anders gaat wonen.

Persoonlijk zou ik er ook voor kiezen om mijn kind tot z'n 18de te laten wachten als hij wilde intreden in een boeddistisch klooster maar ik ben zelf ook geen boeddhist en ik heb niet die cultuur en overtuiging dus het zou voor mij vele malen enger en vreemder zijn dan voor de moeder van Giel om hem te laten gaan.

Rafelkap

Je schrijft: "Ik ben wel bang dat je eea wat romantiseert; ja ik ben heel blij dat ik in NL leef, in andere landen zou mijn kind de hele dag ws vastgebonden binnen moeten zitten"

En ik bedoel dus te zeggen dat jij Nederland juist romantiseert. Nederland als (enige) paradijs op aarde. Denk je echt oprecht dat jouw kind in de rest van de wereld niet zou worden geaccepteerd? En dat alleen in het kleine kleine Nederland verstandige mensen wonen die jouw kind niet uitkotsen? Dat de normen en waarden in ons landje echt geciviliseerder zijn dan in de rest van de wereld? Dat kinderen alleen verantwoord in Nederland kunnen opgroeien?

Je hebt een beperkt en veel te negatief beeld van andere culturen.

Stenna

Exact met de argumenten die hierboven werden gegeven: op je 15e kun je dat nog niet bepalen, het verandert nog wel, tot je 18e beslissen wij voor jou. ===

Dat zeg ík niet. Ik bepaal niet voor mijn kinderen wat ze moeten denken en ik zeg ook niet dat het nog wel verandert, ik zeg wel dat ze met hun opvattingen nog even tot hun 18de moeten wachten als ze erg ingrijpend zijn. De mogelijkheid dat ze er anders over gaan denken is wel aanwezig. Ondertussen kun je in Nederland van alles voorbereiden, erover lezen, sparen voor de reis als dat van toepassing is, e.d..

IJsvogeltje

Natuurlijk heb je gelijk met dat een kind in een ander land dan Nederland ook een gelukkig kind kan zijn. Als een kind al die westerse poespas best kan missen, dan is dat prima. Maar dénken dat je het kunt missen of meemaken dat je het móet missen zijn wel twee verschillende dingen.

Of het erg is dat hij misschien nooit meer terugkomt? Mijn antwoord: ik zou het vreselijk vinden. Wat niet wil zeggen dat ik er tegen zou zijn. Mijn oudste dochter laat nog wel eens wat plannen de revu passeren over Japan hier, Afrika daar... moet ze vooral doen. Maar ik zou haar vreselijk missen als ze nooit meer terug zou komen. Ik vind dat nogal menselijk van mezelf. En de optie: dan ga je toch lekker bij haar lang!, is niet zo op ons van toepassing. Waar betalen we dat van? En: voor mijn man zou dat echt een hele opgave zijn.

Ik heb geen goed contact met mijn ouders, dus dat speelt wel mee, maar dat was ook al zo toen ze nog in Nederland woonden. Sinds hun emigratie 16 jaar geleden heb ik ze totaal niet meer gezien. Dat soort toekomst wil ik niet met mijn kinderen. En ik denk dat die kans wel aanwezig is, als aan beide kanten een dikke bankrekening ontbreekt. Zeker met zulke afstanden als India e.d..

lang! = langs!

...

ijsvogeltje 2

Het ging mij niet om verantwoord opvoeden en niet uitgekotst worden, maar mijn kind heeft vooral veel (o.a. medische) begeleiding nodig. Zonder zijn medicijnen zou hij verstandelijk nog verder achteruit zijn gegaan dan hij nu is. En voor de problemen die hij nog gaat krijgen zal hij niet lang leven in de rimboe. De voorzieningen zijn hier beter, daarmee idealiseer ik niks.
Voor gezonde mensen is een hutje ook prima.

Ik denk idd ook dat ik mijn kind vooral erg ga missen als het emigreert, of het nou Tibet of Australie is.

humo

in de humo (www.humo.be) staat vandaag een interview met hem en met zijn moeder. Online kun je helaas maar een deel lezen. Op mij komt het meer over als die jongen die alleen rauw at , meer vergelijkbaar dan met het zeilmeisje. Paar dingen eruit: veel monniken hebben iphones, ipad gaat mee al gaf zijn moeder het advies minder gta5 te gaan spelen (vergooien van tijd), hij heeft lang huisonderwijs gevolgd na op 3 scholen gezeten te hebben (gepest), dichtstbijzijnde vliegveld ligt op 15 km afstand, ze zijn er vorig jaar 4 weken geweest, hij spreekt al een mond tibetaans, vlakbij een mondaine vakantiestad, 5 jaar borstvoeding gehad.