Zeilmeisje wordt Tibetjongen

Jasam

Dharamsala ligt in de Himalaya. Daar speelt dat allemaal niet.

Gelukkig

Het is dus net zoiets als alle Nederlanders lopen op wooden shoes :)

Mijn punt,

Dalarna, is dat men - en jij ook - lijkt te denken dat een vijftienjarige zo'n keus niet kan maken zonder stevig geïndoctrineerd te zijn. Dat zijn opvoeding in de boeddhistische traditie hem zijn zelfdenkend vermogen heeft ontnomen.
Ik stel dat meer kinderen op die leeftijd, ik neem aan met medewerking en stimulans van hun ouders, ingrijpende keuzes maken. Zoals op elfjarige leeftijd een voetbalbestaan kiezen.

En nee, Barcelona is India niet, en ja, India is niet het meest opgeruimde, georganiseerde land ter wereld - maar het is niet alsof hij met de teletijdmachine naar de middeleeuwen gaat en nooit meer kan bellen, naar huis kan gaan, op zijn besluit kan terugkomen. Ze sluiten hem niet op.

Ik zou zelf niet staan te springen als mijn kind zo'n toekomstplan had, ik zou ernstig met mijn zus gaan praten als zij mijn neef dat wilde laten doen, maar ik wil er niet voetstoots van uitgaan dat de jongen gehersenspoeld is, en dat het DUS logisch is dat de moeder nu nader wordt bekeken en bevraagd.

maar

Waarom zou die jongen niet kunnen wachten tot 'ie 18 is en/of zijn school af heeft? Waarom moet het perse nu? Dat snap ik dan niet zo goed.
Dat het 'normale schoolleven niet te combineren was met hun geloof' vind ik ook wat lastig te begrijpen, ik wist niet dat boeddhisme zo intolerant was?

Dalarna

Kleuters of jonge kinderen kunnen al wel hele sterke wensen hebben die ze waar willen maken. Dat heb ik tenminste bij mijn oudste dochter zo meegemaakt. Zij wilde vanaf haar vijfde al juf worden. Eerst denk je nog 'schattig', maar als ze het op haar 9de, 11de, 15de enzovoorts nog steeds wil, dan zit het toch wel diep blijkbaar.

Moeilijk

Ik zit een beetje in tweestrijd bij een 'zaak' zoals dit. Aan een kant vind ik dat je een kind de kans moet geven om zijn dromen waar te maken, maar wanneer dan? Een tattoo is ook een 'droom' en die keurde ik pas goed zodra ze 18 waren. Tot die tijd was hun lijf van mij (bij wijze van spreken). Ik denk dat ik dat met zo'n wens om naar India te vertrekken ook zo zou willen. Tot je 18de bepaal ik wat de grenzen zijn, vanaf 18 jaar mag je het zelf bepalen. Ik geloof wel dat een kind van 15 een hele bewuste keuze kan maken, maar ik geloof toch dat ik zou vinden dat die beslissing nog een paar jaar uitgesteld zou moeten worden tot de verantwoordelijkheid bij de dan volwassen zoon of dochter ligt. Net als bij de tattoo. Op je 18de kun je ook nog monnik worden.

kaaskopje

Eens, al ligt het eraan van welke kant je het bekijkt. Jongens gaan aldaar al heel jong het klooster in, dus als jongvolwassene ben je dan wel rijkelijk laat. Ik zeg niet zondermeer dat ik het goed zou vinden met 15, maar het hangt ook wel van het kind af denk ik.

sterkte wensen

Sterkte wensen zijn prima. Maar afgesloten zijn van leeftijdgenoten vind ik niet prima. Andere indrukken, meningen en contacten zijn nodig om tot een 'evenwichtige' volwassene te worden.
Als zo'n kind de hele dag alleen zit met een boeddhistische moeder neemt die het geloof vanzelf over. Dan ziet hij niets anders en is het geen wens meer.

sterke wensen

Ik bedoel sterke wensen. Vreemd dat er sterkte staat, tot twee keer toe.

Maar....

Wie zegt dat hij nooit leeftijdsgenoten zag?

Anders

Het is iets anders dan wat de meeste jongeren van die leeftijd willen en daarom wordt het als raar gezien. Deze jongen is opgegroeid in het boeddhisme en is zelf ook een aanhanger geworden. Niet zo heel vreemd aangezien de meeste jongeren de religie van hun ouders volgen. Hij wil nu graag verder met zijn geloof en wil zijn leven op een manier vormgeven die past bij zijn geloof maar niet zo goed bij de huidige maatschappij. Zij moeder staat achter hem. Het lijkt mij dat als hij dit zelf wil en zijn ouders het willen er geen reden is om hem tegen te houden. Het is inderdaad anders dan wat de meeste mensen doen op die leeftijd maar daarom is er niet gelijk wat mis met zijn keuze. Je kan zeggen dat hij niet vrij heeft gekozen omdat zijn moeder hetzelfde geloof heeft maar wat dat betreft kiest niemand van ons vrij. Wij zijn allemaal gevormd door onze omgeving, door onze geschiedenis, door onze cultuur, maatschappij, voorouders en onze keuzes worden veel meer bepaald door allerlei factoren dan we zelf willen toegeven. Vrije wil als dusdanig is een moeilijk concept. Deze jongen maakt zijn keuze net zo vrij als ieder van ons. Uiteraard gevormd door zijn omgeving en ervaringen maar wel een keuze waar hij echt zelf achterstaat.

Overigens

Ik zou het zelf als ouder waarschijnlijk niet toestaan. Maar dat heeft weer te maken met dat ik geen boeddhist ben en het eng zou vinden om mijn kind op jonge leeftijd te laten gaan naar een land wat ik niet ken en een leven te leiden waar ik weinig inschatting van kan maken. Ik zou hem dus laten wachten tot zijn 18de. Echter in dit geval staat de moeder er wel achter en het zou niet aan de staat moeten zijn om te bepalen of deze jongen wel of niet moet gaan. Nu ligt dat ook wat meer genuanceerd want het is een familie lid van deze jongen die bezwaar heeft tegen de onderneming. En op zich vind ik het wel goed dat er onderzoek wordt gedaan naar of deze jongen inderdaad zelf de keuze maakt. Nu blijkt dat hij echt zelf wil mag hij gaan en dat lijkt me een prima uitkomst van de zaak.

niet toestaan

En dan voortaan je kind dwingen naar school te gaan waar die faalt en aan de drugs begint, diploma niet haalt en supermarktbaantjes heeft.
Ik denk dat je erin groeit. En dat je een kind zo'n keuze niet ontzegt, dat gaat harmonisch, je wilt de eigen motivatie van een kind honoreren en stimuleren, positieve keuzes.
En het is een fabel dat kinderen niet sociaal worden als ze niet naar school gaan. Onderwijs in de VS heeft allang uitgemaakt dat kinderen vaak juist sociaal zijn. Ook omdat ze dan weer juist geen slechte dingen hebben geleerd of gepest zijn. Ik zou er juist voor zijn om de mogelijkheden voor thuisonderwijs te verruimen.
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=dmf20131113_00836562
Giel kan al op zijn 20ste klaar zijn. Dan komt ie terug en doet misschien wel toelatingsexamen voor de universiteit. Wie weet.

Kaaskopje

Jij vindt dat juf worden (een beroep dus) gewoon te vergelijken is met een boeddhistische monnik die volgens mij de komende 15 jaar dus zijn familie niet ziet tenzij hij er mee stopt? Of hij contact mag hebben weet ik dus verder niet.

Waarom denk je dat ik niet weet dat kinderen uit groep 3 sterke wensen kunnen hebben?

Dalarna

In de meeste kloosters hebben de kinderen zelfs vakantie voor familiebezoek ed.

Zo jong

Ik heb ook een zoon van 15. Het is een hartstikke leuk exemplaar, echt waar, maar met geen zelfreflecterend vermogen, naïef, en geen enkel vermogen om ook maar iets te plannen. Dat komt allemaal wel goed, maar nu heeft hij nog echt onze sturing en leiding nodig (en liefde vind ik maar daar denkt hij vaak anders over). Ik zou hem nooit nu al op z'n eigen benen laten staan, hoe zeer ik ook achter z'n denkbeelden zou staan. Hij wacht maar een paar jaartjes. En natuurlijk kan het zijn dat deze bewuste jongen veel verder in z'n ontwikkeling is dan mijn zoon maar waarom zou je het risico nemen?

maar, maar, maar

ik zou er ook van balen, als mijn kind zo'n droom had. En ik weet ook niet of ik het goed zou vinden.

Maar in andere landen gaan kinderen veel jonger, met drommen tegelijk naar kak kostscholen en internaten. Dat wordt normaal gevonden.

En inderdaad, sommige kinderen gaan voetballen in Barcelona. Dat zou ik trouwens ook vreselijk vinden, als mijn kind dat zou willen (brrr, profvoetbal, dat is pas een enge wereld, geef mij maar een klooster). Maar veel mensen vinden dat heel erg leuk. Want oh, zoveel talent, dat moet je ontwikkelen. Deze jongen heeft een spiritueel talent, mag je dat dan niet ontwikkelen?

Maar moet je zo'n kind dan afremmen? Ja, ik vind dat je dat als moeder mag. In alle boven genoemde gevallen. Moet je het verbieden? Nee, ik vind dat dat niet hoeft. Dat vind ik iets, wat ieder voor zichzelf uit moet maken. De ene 15-jarige is heel anders dan de andere. Gisteren was er een voorstelling van de eerste klas van mijn dochter. Onvergelijkbaar, al die kinderen. Vooral het uiterlijk. De een zou zo bij mijn zoon in de derde kunnen zitten, de ander past qua uiterlijk in groep 6 er zo tussen. Allemaal anders.

Mussie

Maar stel nou dat deze jongen naar kostschool wil in een ver land?
Dat is heel wat anders dan zelfstandig zijn en op eigen benen staan.
Een opleiding in een klooster is wellicht ongewoon, maar wel vergelijkbaar met een kostschool. Er is leiding, zorg en aandacht, en er zijn heel veel andere jongens.

vrijheid

"Waarom zou die jongen niet kunnen wachten tot 'ie 18 is en/of zijn school af heeft? Waarom moet het perse nu?"

Draaide vraag eens om. Waarom zou hij het NIET doen? Omdat Belgische leeftijdsgenoten het ook niet doen? Omdat wij als maatschappij dit 'raar' vinden? Omdat wij met z'n allen helemaal niets snappen van dit soort keuzes?

Wat mij opvalt in dit soort discussies, is dat nogal wat mensen hun norm willen opleggen aan anderen. Ze hebben een opvatting over 'hoe het hoort' en vinden mensen die andere keuzes maken raar. Of gek, onverantwoordelijk of idioot. En daar blijft het niet bij: ze vinden dan ook nog dat er moet worden ingegrepen. Blijkbaar voelt het ongemakkelijk dat anderen zich afwijkend gedragen. "Dat moeten we als maatschappij toch niet willen? Zo'n kind moet in bescherming worden genomen!", wordt dan gezegd. En dan komen er allerlei argumenten langs om aan te tonen 'dat het écht niet goed is voor zp'n kind'. Zo zou hij te afgelegen gaan wonen. Grappig, is 'afgelegen wonen' slecht voor mensen? Er wonen wereldwijd toch massa's mensen (en kinderen) afgelegen? Hij zou niet tussen leeftijdsgenoten zitten. Allereerst lijkt mij dit een aanname (hij is niet de enige puber die het klooster in gaat), maar als het al zo zou zijn… voor wie is dat een probleem? En zou dat werkelijk rechtvaardigen dat de overheid gaat ingrijpen?

Ik denk dat het bij dit soort situaties belangrijk is om je te blijven realiseren dat je hier door je Nederlandse bril naar kijkt. Maar wat wij hier 'gewoon' vinden, is ook maar aangeleerd. We vinden dingen gewoon omdat we het nu eenmaal zo zijn gewend. Was je ergens anders opgegroeid, dan had je andere dingen gewoon gevonden. Een 15-jarige kloosterling bijvoorbeeld. Een 14-jarige moeder. Ouders die hun kinderen slaan. Kinderen die hun bejaarde ouders in huis nemen om voor te zorgen. Twee uur huiswerk per dag. Laten we niet de illusie hebben dat onze cultuur, onze gewoonten, de enige juiste zijn. Laat staan dat we een overheid de macht zouden moeten willen geven om in te grijpen als mensen er een andere levensvisie op na houden. Je hebt je aan de wet te houden, en verder mag je gelukkig zelf bepalen hoe je in het leven staat. Laten we dat koesteren, het is geen vanzelfsprekendheid.

ijsvogeltje

Mooi gezegd.

Dalarna

Ik reageerde hier vooral op:
Een jongen die met 6 naar Tibet wil verzint dat niet zelf maar krijgt dat in zijn hoofd door zijn ouders of moeder waarschijnlijk in dit geval. Hij kan helemaal normaal zijn en dat geloof ik ook maar de ideeën van zijn moeder zijn in zijn hoofd gestopt...

Ik ben zelf geen onderwijzer, er is niemand anders in onze familie onderwijzer en toch wil mijn dochter onderwijzer worden. Nu is onderwijzer worden wel iets tastbaarder voor een jong kind, dan monnik worden in het verre India, dus ik denk ook dat er flink wat invloed van moeder meegespeeld heeft bij deze jongen. Dat is bij ons thuis ook zo. Geen gelovige kinderen hier. En dat zal voor 99 procent komen door hoe mijn man en ik er al jaren tegenover staan. Dus dat verschijnsel vind ik wel normaal.

bril

Ik kijk er alleen maar door mijn eigen bril door en ik ben heel blij dat we in NL leven. Anders was mijn jongste zoon verstoten door het hele dorp. Ik vind het weer 'gewoon' dat er goed voor hem wordt gezorgd.
Ik vind het net als Kaaskopje triest dat de ideeen van zijn moeder in zijn hoofd zijn gestopt. Hij is niet 18 (dan kan je ook nog erg naief zijn), maar 15, een kind nog.
Ik vind het gezonder dat een kind mag kiezen wat hij wil worden, of het nou onderwijzer is of monnik, maar wel dat het zijn keuze is.
Ik vind dat je als ouder niet je kind iets moet laten worden wat je eigenlijk zelf had gewild. Daar heb ik soms mijn twijfels over, zoals hier, met mijn bril op.

ijsvogeltje

Waarom zou hij het niet doen?
Nou omdat het nog een kind is. Dat ze het op bepaalde plekken op aarde andere gewend zijn betekent nog niet dat dat dus goed of wenselijk is. Bovendien is dat kind hier opgegroeid, en niet daar.

Ik zie de noodzaak van het 'nu' niet. Er is niets verloren als dit kind zijn wens nog 3 jaar uitstelt. Voor sommige vurige wensen heb je ook geduld nodig. Is dat onoverkomelijk, voor een boeddhist?? Hooguit bestaat het 'gevaar' dat hij zich in die tijd bedenkt. Wellicht is zijn moeder daar bang voor...

Maar....

Waarom stellen jullie dat die ideeen in zijn hoofd zijn gestopt? Ieder kind komt vanuit zijn eigen referentiekader tot een doel in zijn leven, als het meezit. Deze jongen wil monnik worden. Mijn zoon wil gitarist worden. Heb ik dat ook in zijn hoofd gestopt?

Bakje

Je hebt waarschijnlijk geen idee hoe kinderen begeleid worden bij Ajax. Je moet bijvoorbeeld alle rapporten laten zien en goed voetballen maar slechte rapporten gaan niet samen, je loopt dan een heel grote kans dat je na de zomer niet meer terug mag komen. Bij veel clubs kun je opgehaald worden na school (kan niet overal natuurlijk maar ik ken iemand die dat had in groep 8) en de begeleiding is super. Ik denk dat je beter bij een voetbalclub op hoog niveau kan sporten dan bij een sport waar minder geld zit.