Zeilmeisje wordt Tibetjongen

Het gaat bij mij mis omdat het kind al voor langere tijd niet naar een school gaat. Dat duidt er voor mij op dat hij niet beïnvloedt zou mogen worden door anderen.

Geen idee

"Je hebt waarschijnlijk geen idee hoe kinderen begeleid worden bij Ajax."
En jij hebt een haarscherp beeld van hoe jongens van 15 in een boeddhistisch klooster begeleid worden?
Zoals gezegd zou ik mijn kind ook niet zomaar laten gaan, maar verder ben ik het helemaal met IJsvogeltje eens.

Dalarna

Dat heeft denk ik te maken met het feit dat we hier geen boeddhistische scholen hebben. Mijn buurvrouw is zeer gereformeerd, dus gingen al haar kinders ook naar een zeer gereformeerde school. Dan wil je dus ook niet dat je kinderen beinvloed worden door mensen met een andere zienswijze. Haar kinderen moesten een flink eind reizen hiervoor. Ze mochten onder geen beding naar een school in onze stad.

Fiorucci

Ik denk dat jonge kinderen en pubers nog wel enigszins volgen wat ze gewend zijn van hun ouder(s). Om zelf na te kunnen denken, moet je je losmaken van je ouders en dat is wat door de puberteit heen gebeurt.

Ik dacht vroeger, achteraf gezien, wel beel weinig zelf na. Ik heb nooit vraagtekens gezet bij het geloof in die jaren en stemde op mijn 18de op de VVD, omdat mijn ouders dat ook deden dus het zou wel goed zijn. Inmiddels (ach er zit een paar jaar tussen:-)), stem ik niet meer op de VVD en ben ik niet meer gelovig.

Gitarist worden, of zoals mijn dochter onderwijzeres willen worden, vind ik wel anders dan een levensovertuiging hebben. Een bewuste levensovertuiging hebben, precies weten wat je overtuiging is, dat is op jonge leeftijd nog niet zo'n vast gegeven. Ik denk toch ook dat de ouders daar nog een grote rol in spelen. Eenmaal los van de ouders ga je daar steeds meer een eigen weg in vinden.

Pipo

Ik heb nooit gezegd dat ik een haarscherp beeld heb van het leven in kloosters, ik reageerde op bakjes' "Dat zou ik trouwens ook vreselijk vinden, als mijn kind dat zou willen (brrr, profvoetbal, dat is pas een enge wereld, geef mij maar een klooster). "

Ik durf mijn kind zo toe te vertrouwen aan een professionele voetbalclub. Dat weet ik dus daarom zeg ik daar iets over. Of ik dat ook zou doen bij een professionele turnclub weet ik dan weer niet maar ik ga daar ook niet over roepen: "Brrr 8 jarige meisjes op profturnen, dan liever naar een klooster!"

Dalarna

Nou, als ik prof voetballers op de tv zie, dan vind ik dat een vreselijke wereld. Echt, ik hou helemaal niet van sport en vind het afschuwelijk hoe er over voetballers gesproken wordt, hoe er tussen clubs met voetballers gehandeld wordt en hoe voetballers uitgescholden worden door 'liefhebbers' van deze sport, als ze eens een keer hun dag niet hebben of een goal missen. Brrr.
Ik ou het dus echt liever hebben dat mijn kind in een klooster gaat dan profvoetballer wordt.

Ik heb echt wel even nagedacht over je vraag, zou ik hem wel maar een kostschool in een ander land laten gaan? En het antwoord is echt Nee. Ik denk heus niet dat ik de enige ben die goed voor hem kan zorgen. Er zijn ongetwijfeld legio mensen op de wereld die hem net zo goed of beter verzorgen dan wij dat doen. Maar wij zijn wel de enigen op de wereld die zijn belang altijd op de eerste plaats zullen zetten. Ik denk dat daar voor mij het punt zit. Ik denk dat een kind van die leeftijd heel veel zorg en sturing nodig heeft. Misschien nog wel meer dan toen hij 7 of 8 was. En een klooster in Tibet, een universiteit, een stageplek ergens, het zal allemaal z'n voor- en nadelen hebben. Maar ik vind hem gewoon nog te jong om uit te vliegen. Ik vertrouw anderen niet zo met dit kind als ik mezelf en z'n vader vertrouw. Maar goed, die van mij is niet zo zelfstandig, misschien is deze jongen dat wel. Maar nogmaals, kan het kwaad om een paar jaar te wachten? Waarom neem je in vredesnaam het risico met je kind?

Bakje

Bij profvoetbal zie je je kind af en toe nog spelen. Een Tibetaanse monnik mag maar 8 voorwerpen hebben, zo las ik net. En daar zit geen tablet of laptop bij waarmee hij kan skypen.

Ik kwam als puber regelmatig op bezoek bij een monnik in een Nederlands klooster en geloof me... monnik zijn en deel uitmaken van zo'n gemeenschap is ook niet ideaal hoor. Alles heeft zijn voors en tegens.

Bakje

Hoe profvoetballers als volwassene om gaan met hun roem heeft niets te maken met hoe kinderen begeleid worden bij zo'n club. Het enige nadeel is vooral dat je elk jaar opnieuw te horen krijgt of je mag blijven en dat kan wel een enorme klap zijn maar ook dat verzwijgen ze niet voor je. Het komt dus ook niet als iets plotselings.

Zeg gewoon dat je een hekel hebt aan voetbal en de hele sfeer er omheen maar er zijn zoveel sporten waar je kind goed in kan zijn en ik weet niet of die ook zo goed bezig zijn met je kind.

Kaaskopje

'Een Tibetaanse monnik mag maar 8 voorwerpen hebben, zo las ik net.'

Als alle andere voorwerpen gemeenschappelijk bezit zijn, dus wel beschikbaar maar zonder de individuele onderhoudsplicht, is dat toch geen probleem? Je hoeft niet alles zelf te hebben om er gebruik van te kunnen maken.

'En daar zit geen tablet of laptop bij waarmee hij kan skypen.'

Wij skypen ook nooit. Wat is er mis met een brief schrijven? Of bellen? Dat kan gewoon in veel kloosters hoor. Internetverbindingen zijn er bijna niet, maar andere vormen van communicatie zijn gewoon mogelijk en toegestaan.

Dalarna

Dat zeg ik toch ook: 'Echt, ik hou helemaal niet van sport'. (ik heb niet alleen een hekel aan voetbal, je kunt het gelijk doortrekken naar alle sporten.)

En als een kind als 15-jarige naar Barcelona gaat, ga ik ervan uit dat hij voor die verschrikkelijke prof voetbalwereld, met transfers en agressieve fans kiest. Waarom zou hij het anders in vredesnaam doen?
Dat is toch wel weer anders dan als 12-jarige naar de voetbalschool van Ajax mogen. drie gemeentes verderop. Inderdaad ik ken dat ook van een jongen uit de straat. Dat is 'gewoon' een school, maar dan met heel erg verschrikkelijk veel voetbal.

De wind

In Trouw van afgelopen zaterdag een bijzonder mooi artikel over Michaela de Prince (Mabinty Bangura), nu 18 jaar en net verhuisd naar Amsterdam, om te dansen bij de Junior Campany van het Nationale Ballet. In die 18 jaar is ze verhuisd van Sierra Leone naar Nuw Jersey en danste ze in Philadelphia en New York.

Bij deze discussie moet ik steeds aan dit artikel denken (ik zal het in een volgend bericht in zijn geheel copiëren, want het is niet toegankelijk op de website, maar iedereen zou het moeten lezen). Vooral vanwege de 'indoctrainatie-discussie'.

Hoe komt Michaela aan haar passie voor dansen? Ze zat in een weeshuis in Sierra Leone, toen een windvlaag een magazine tegen het hek blies. Op de cover stond een ballerina. Mabinty was zo gefascineerd door de ballerina, dat ze de foto bewaarde in haar onderbroek en probeerde te staan zoals de ballerina stond. Daar kwam haar passie vandaan.

Ik herken het, want de passie van mijn zoon voor dansen kwam van een poster over een tarzan-film die boven zijn bed hing, maar daar kwam ik jaren later pas achter, toenw e gingen verhuizen: de dans-poster moest mee. Ik wist niet wat hij bedoelde, maar het was dus die film-poster. Hoe komt het dan in een brein van een kind zo'n relatief lichte impuls als een foto of een poster tot zo'n gedecideerde en duidelijke passie leidt, terwijl er op dat moment nog helemaal niets in de omgeving aanwezig is die daar ook maar enigszins op aan lijkt te sturen.

Michaela kreeg Amerikaanse pleegouders die blijkbaar veel aandacht hadden voor kunst en muziek. Ik heb mijn zoon op balletles laten gaan.en later naar een pleeggezin, ook dat. Natuurlijk zijn er omstandigheden die mede bepalen of een droom werkelijkheid kan worden. In het weeshuis in Sierra Leone was er waarschijnlijk niets van terecht gekomen. Maar is het dan positief, dat volwassenen voorkomen dat kinderen vóór hun 18e hun passie volgen?

Wij leven in een geseculariseerde wereld en wij 'indoctrineren' onze kinderen zodanig, dat ze op religieus gebied volledig aan zichzelf overgeleverd zijn, want als volwassenen durven of kunnen we de kinderen geen enkele input geven. Maar sommige mensen zijn anders. Sommige kinderen zijn anders. Sommige mensen wegen de risico's anders.

Ik hoop dat kinderen met bijzondere passies volwassenen om zich heen hebben die de moed en het lef hebben om uitzonderlijke keuzes te maken. Want het levert zeer bijzondere mensen op.

Tsjor

Michaela de Prince (uit Trouw, 16-11-13)

'Ze dachten dat ik een kind van de duivel was'
ANNEMIEKE LENSSINCK − 16/11/13, 00:00

De eerste vier jaar van haar leven in Sierre Leone waren een hel. Nu danst Michaela DePrince bij de Junior Company van Het Nationale Ballet. Ze geldt als een groot talent en is al beroemd vanwege haar enorme zweefsprongen.

Les 1

Vergeet de oorlog niet

"Ik ben geboren op het platteland van Sierra Leone. Vanwege mijn huidafwijking dachten de mensen dat ik een kind van de duivel was. Ze waren bang dat ik hun oogst zou laten mislukken of ander onheil zou brengen. Ik denk dat mijn ouders niet met die vlekken zaten. Ik denk dat ze vooral een eigenwijs kind zagen met een goed stel hersens - mijn vader leerde mij vier talen spreken toen ik een peuter was. Mijn ouders hadden volgens mij juist een plan met mij. Ze wilden dat ik zou opgroeien tot een zelfstandige, opgeleide vrouw die weg kon uit Sierra Leone, ver van de burgeroorlog vandaan. Dat was heel bijzonder, want in mijn land waren vrouwen verre van zelfstandig.

De burgeroorlog was dichtbij. Niemand was veilig, de rebellen konden zomaar toeslaan. Op een dag ging mijn vader naar de markt. Hij was koopman, hij werkte samen met mijn oom. Die bracht hem thuis. Ik weet nog dat mijn vader op een kar lag. Hij was doodgeschoten door de rebellen. Mijn moeder en ik werden aan ons lot overgelaten. Er was geen geld, geen eten. Het weinige dat mijn moeder bijeen scharrelde gaf ze aan mij. Ze overleed aan ondervoeding.

Mijn oom was mijn enige familie, maar vanwege mijn vitiligo vertikte hij het om voor me te zorgen. Hij dropte me gewoon in een weeshuis, een paar kilometer verderop.

Ik heb daar gruwelijke dingen zien gebeuren. Dronken rebellen sneden de buik van onze zwangere onderwijzeres open. Toen ze zagen dat de baby een meisje was, vermoordden ze haar en hakten ze van het kindje de armpjes en beentjes af. Er was een jongetje bij de rebellen. Hij zal hooguit zes zijn geweest. Met een machete kerfde hij mijn buik. Het litteken herinnert me nog elke dag aan de oorlog."

Les 2

Het lot bepaalt

"In het weeshuis gaven ze elk kind een nummer. Nummer 1 was de populairste. Ik was nummer 27, en ook letterlijk de laatste in de rij. Ik kreeg amper te eten, ik werd gepest en mishandeld. De aunties, de vrouwen die voor ons zorgden, vlochten mijn haar zó strak dat ik niet kon slapen van de pijn. Mij werd steeds verteld dat iedereen zou worden geadopteerd behalve ik, vanwege mijn huidafwijking.

Het is anders gelopen. Toen ik ruim vier was, hebben mijn ouders mij samen met Mia en Mariel geadopteerd. Zij waren nummer 26 en nummer 2 in het weeshuis. We zijn alledrie vernoemd naar Michael. Ook hij was door mijn ouders geadopteerd, terwijl ze wisten dat hij als baby met hiv was geïnfecteerd. Ik heb Michael niet gekend; hij is overleden aan aids toen hij 15 was. Hij zei altijd: als ik groot ben ga ik ook kinderen adopteren. Mijn moeder was kapot van zijn dood. Ze heeft haar verdriet zin gegeven door zijn wens waar te maken.

Voor Mariel, Mia en mij is het waardevol dat we in hetzelfde gezin zijn terechtgekomen. We waren kort daarvoor samen gevlucht omdat het weeshuis zou worden gebombardeerd. Mariel kon niet rennen, dus droegen Mia en ik haar, de bergen in, de grens met Ghana over. We hadden geen schoenen aan en ze was best zwaar, maar er was niemand anders, we moesten wel bij elkaar blijven.

Onze adoptie, en vooral die van mij, is om nog een andere reden bijzonder. Eigenlijk zouden mijn ouders niet mij maar Mia adopteren. Mia heette toen nog Mabinty, net als ik, en dat zorgde voor verwarring. Mijn moeder belde kort voor haar vertrek naar Afrika met de autoriteiten in Ghana. Die vroegen: we hebben hier twee Mabinty's, welke komt u eigenlijk halen? Ze dachten natuurlijk aan Mia, want ja, míj wilde toch niemand hebben.

Toen mijn moeder hoorde dat ik vitiligo had, dacht ze niet lang na. Ze heeft zelf ook vitiligo.

Mijn vader was op dat moment voor zijn werk in Japan. Het was daar nacht toen mijn moeder hem belde om over mij te vertellen. Hij sliep half en zei: oh, okay. De volgende ochtend belde hij terug. Hij had zo'n rare droom gehad, zei hij tegen mijn moeder. Iets met twee meisjes met dezelfde voornaam?"

Les 3

Geef nooit op

"Een van de eerste dingen die mijn moeder deed was heel voorzichtig mijn vlechtjes uithalen. We waren nog in Ghana. Mijn ouders hebben enorm hun best gedaan om me te laten voelen dat ik er mocht zijn, maar het heeft me een paar jaar gekost voordat ik mezelf toestond te voelen dat er van me werd gehouden. Ik was doodsbang, sliep met het licht aan. Bovendien was ik heel verlegen en onzeker. Spiegels meed ik - mijn zelfbeeld was nul. Maar ik was ook voortdurend kwaad. Nee, ik heb het mijn ouders niet gemakkelijk gemaakt.

Mijn moeder is ongelooflijk. Ze heeft zelf een nare jeugd gehad. Daarom gunde ze haar kinderen de moeder die ze zelf niet heeft gehad. Ze is echt oersterk.

Wie doet het haar na: ze studeerde rechten terwijl ze voor elf kinderen zorgde, van wie negen zijn geadopteerd en drie aids kregen. Nu is ze 65 en werkt ze nog steeds hard. Ze schrijft boeken en is manager van mij en van Mia, die zangeres is. Ze geeft gewoon nooit op.

Mijn broers Cubby en Teddy zijn ook aan aids overleden. Teddy heb ik tot mijn elfde meegemaakt. Hij was zeer getalenteerd, hij zong en danste ook. Hij heeft me altijd op het hart gedrukt dat ik moest doorzetten, hard moest werken. We waren heel close. Zijn dood raakte me zo dat ik met dansen wilde stoppen. Ik wijd er liever niet over uit, maar ik heb rare dingen gedaan in die tijd. Ik kwam pas weer bij zinnen toen ik me realiseerde dat hij er vreselijk van had gebaald als ik mijn spitzen definitief had uitgetrokken. Toen ben ik écht snoeihard gaan werken, tien uur per dag.

Als ik me voorbereid op een optreden, dan denk ik aan hem. En aan Michael en Cubby. Zonder Michael was ik er waarschijnlijk niet meer geweest. Ik weet zeker dat ze allemaal nog steeds over me waken."

Les 4

Dans

"Toen ik in het weeshuis woonde, blies een windvlaag een magazine tegen het hek. Op de cover stond een ballerina. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Ze was heel mooi, ze had een prachtige jurk en schoentjes aan, ze was alles wat ik wilde zijn. Die cover heb ik een hele tijd bewaard in mijn onderbroek. Als ik de kans kreeg, haalde ik de foto tevoorschijn en probeerde ik te staan zoals zij. Toen mijn moeder ons in Ghana kwam ophalen, ging ik meteen in haar koffer snuffelen, op zoek naar balletschoentjes. Ik dacht: iederéén in Amerika danst.

Mia en ik dansten altijd samen. We hadden thuis een video van de Notekraker. Die heb ik een keer of honderdvijftig bekeken, totdat ik het ballet letterlijk helemaal uit mijn hoofd kende. Toen mijn ouders ons meenamen naar een voorstelling van de Notekraker, zei ik na afloop tegen mijn moeder: zag je die danseres, ze deed die ene pas helemaal verkeerd. Toen wist mijn moeder: die moet balletdanseres worden.

Ik mocht op dansles toen ik bijna vijf was. Ik was een jaar of dertien toen mijn moeder aan een dansdocente vroeg of ik kans maakte op een echte danscarrière. De docente haalde haar schouders op. We steken niet zo veel energie in zwarte meisjes, zei ze, ze worden toch maar dik, ze krijgen een kont en borsten. Nou, je ziet het, haha, dat is behoorlijk meegevallen. Kunst is helaas niet vrij van discriminatie, heb ik ook later ontdekt. Toen ik auditie deed voor de Notenkraker werd ik afgewezen - het publiek was nog niet klaar voor een zwarte Marie. Er zijn nog steeds niet veel zwarte dansers.

In New York heb ik kinderen balletles gegeven. Super was dat. Ik leerde ze de techniek, maar vooral: als je écht wilt, dan kun je veel meer dan je denkt. Je moet je niet snel op je kop laten zitten, maar doorzetten. Dat wil ik nog heel veel kinderen meegeven. Misschien wel op mijn eigen school, die ik ooit wil opzetten.

Door te dansen heb ik beetje bij beetje geleerd mezelf te uiten. Ik ben niet meer zo verlegen. Tijdens een voorstelling maak ik contact met de zaal. En omgekeerd. Na de voorstelling komen mensen naar me toe om te zeggen hoe geweldig ze het vonden. Soms zeggen ze: ik zag dat je naar me keek. Ik kan natuurlijk niet echt de zaal inkijken, maar blijkbaar hebben ze dat wel zo ervaren.

We weten sinds kort trouwens wie de balletdanseres op de cover is - mijn moeder heeft net zo lang gespeurd tot ze haar had gevonden. Ze danste destijds bij het Pennsylvania Ballet. Ik heb daar óók gedanst, hoe ongelooflijk is dat? Ik hoop haar nog eens te ontmoeten, zodat ik haar kan bedanken."

Les 5

Zorg dat je de beste bent

"Ik werk keihard, zes dagen per week. Ik ben streng voor mezelf, verzaken kan ik niet. Nooit gedaan ook.

Op school al moest ik overal de beste in zijn. Als ik bij een zwemwedstrijd een record zwom, moest ik van mezelf de volgende keer nog harder. Pas sinds kort realiseer ik me waar dat vandaan komt. In Sierra Leone zagen ze het verkeerd. Dat moet iedereen weten.

Met mijn oom heb ik nooit meer contact gehad. Als hij nog leeft moet hij gewoon wel weten hoe het mij verder is vergaan. Ik ga geen contact zoeken, daarvoor ben ik te trots. Ik doe het goed, dat is mijn pay back."

Michaela DePrince
Michaela DePrince (1995) wordt als Mabinty Bangura geboren in het door burgeroorlog geteisterde Sierra Leone. Over haar eerste levensjaren is niet veel zeker, maar ze herinnert zich dat ze op 3-jarige leeftijd haar ouders verliest, waarna haar oom haar achterlaat in een weeshuis.

Het Amerikaanse echtpaar Elaine en Charles DePrince adopteert Michaela als ze vier is, samen met haar vriendinnetjes Mia en Mariel die ook in het weeshuis wonen. Het gezin telt elf kinderen, van wie negen geadopteerd. Drie jongens zijn inmiddels overleden.

Michaela groeide op in New Jersey. Ze volgde een dansopleiding aan de Rock School for Dance Education in Philadelphia en aan de Jacqueline Kennedy Onassis School van The American Ballet in New York. Daarna danste ze bij de Dance Theatre of Harlem.

Deze zomer verhuisde ze naar Amsterdam om te dansen bij de Junior Company van Het Nationale Ballet. De Junior Company is vanaf 24 november in het land te zien met een voorstelling met fragmenten uit het (neo)klassieke repertoire, zoals 'Zwanenmeer' en 'The Sleeping Beauty'.

(Bron: Trouw, ANNEMIEKE LENSSINCK − 16/11/13)

Knurf

Bij ons is ook geen behoefte aan skypen, omdat ze nog thuis wonen. Maar bij emigratie is skypen toch wel ideaal, lijkt mij.

Voor een jongen van 15 die onverwacht een aanval van heimwee of wat dan ook krijgt en is geboren in deze tijd is een brief behelpen, niet dan?

Mijn ouders woonden in de jaren '50/'60 in Zuid Afrika en de communicatie was toen echt houtje/touwtje in vergelijking met nu. Voor een brief er is, zijn er dágen voorbij en dan moet er er op gereageerd worden, ben je weer dagen of weken verder. Of bellen vanuit de bergen van India steeds maar toegestaan of mogelijk is, moet je natuurlijk ook maar afwachten. Dat lijkt me een vrij kostbare grap voor zo'n klooster.

Bakje

Een kind van 15 heeft natuurlijk nog niet te maken met 'die afschuwelijke' zaken als fans, transfers e.d.. Als een voetballer zo goed is dat een club als Barcelona interesse heeft, dan moet het wel echt een geweldig talent zijn. De mindere goden hebben op een lager niveau ook al te maken met opwinding en teleurstelling over gescout worden, bij een betere voetbalclub gevraagd worden, daar mogelijk niet helemaal slagen en weer terug naar een lager niveau. Dát zie ik niet als drama's. Als een jongere graag verder wil in sport, zal het een eeltlaag moeten kweken. Iets wat voor zijn verdere leven alleen maar nuttig kan zijn. Voor de rest denk ik dat zo'n jongere al een bepaalde mentaliteit heeft. Tja, dat kun je als ouder niet willen, of zelfs tegenwerken, maar is dat eerlijk? En is het voor een ouder wel prettig om je kind in een klooster te zien verdwijnen en daarmee een gewone jeugd op te zien geven? Een meisje wat bijvoorbeeld op topniveau leskrijgt en danst, of een jongen die op een voetbalinternaat zit, staat nog steeds met de gewone wereld in contact. Een 15-jarige in de knoek van India niet.

kaaskopje

Natuurlijk mogen de kinderen spelen. Zelfs de dalai lama mocht tijdens zijn jonge jaren spelen. En groot worden zonder laptop of tablet overleef je best, deden wij toch ook? In noodgevallen kan altijd contact gezocht worden met thuis. Overigens, hij kent al heel veel monniken en kinderen in dat klooster, hij is er al vaker geweest.
En een boeddhist kan heel goed zonder bezittingen. In nederlandse kloosters zijn geen kinderen, dan is de sfeer heel anders natuurlijk.
Spelen en bewegen is dagelijkse kost in een klooster waar kinderen opgeleid worden.

tsjor

Wat een on-ge-lo-fe-lijk verhaal van Michaela DePrince. Dankjewel voor het delen.

artikel trouw

Bedankt Tsjor voor het artikel. Het is goed om je te realiseren dat kinderen zelf een innerlijke drive hebben die je als ouders kan herkennen en faciliteren. Afremmen zou het vertrouwen in henzelf juist geen goed doen.

kaaskopje

Natuurlijk staat hij nog met de gewone wereld in contact. Kindmonniken zitten niet opgesloten, ze komen vaker buiten het klooster dan hier gebruikelijk is. "Gewone wereld" is natuurlijk vanuit jouw leefwereld gedacht, maar wat de gewone wereld behelst is voor iedereen weer anders.

de hele wereld komt er

http://www.himalayanrock.nl/combined_tour/nepal_tibet_tour_20D.htm
Het is zelfs een toeristische trekpleister.

Toegegeven

Ik weet er niet alles van. Ik weet dat kinderen mogen spelen in een klooster en volgens mij hebben ze het best leuk met elkaar. Toch zou ik als Nederlandse moeder aandringen op uitstel tot kind 18 is. School afmaken en als de 'drive' er dan nog is, ga vooral, hoe moeilijk ik dat ook zou vinden.

Nederland als paradijs

Je schrijft: "En is het voor een ouder wel prettig om je kind in een klooster te zien verdwijnen en daarmee een gewone jeugd op te zien geven?"
Voor jezelf kun je daar natuurlijk antwoord opgeven. Maar niet voor een andere ouder.

Maar mij triggert vooral dat je het hebt over 'verdwijnen' en over 'het opgeven van een gewone jeugd'. Echt Kaaskopje, de wereld is groter dan Nederland. Over de hele wereld worden kinderen geboren en groeien kinderen op. In woestijnen, in vluchtelingenkampen, in oerwouden, in rieten hutten, op boten, in grote steden, in afgelegen dorpjes. En in heel veel landen kunnen kinderen veilig opgroeien en zich ontwikkelen. En ja, zij hebben soms een heel ander leven dan wij in Nederland. Maar anders is zeker niet altijd minder goed.

Het is zo'n misvatting dat alleen onze westerse wereld goed genoeg is voor kinderen. Nederland wordt door sommigen in deze draad neergezet als het paradijs. Rafelkap stelt zelfs dat als haar kind in een ander land dan Nederland was geboren, niet geaccepteerd zou worden. Dalarna startte deze draad met de opmerking 'Pikant detail: hij komt pas over 15 jaar terug!'. Joh, al zou hij nooit meer terugkomen, is dat dan erg? Ik vind dit soort opmerkingen echt getuigen van westerse hoogmoed.

Hm, nu lijkt het net alsof ik vind dat opgroeien in een vluchtelingenkamp net zo goed is als in een westers land. Dat bedoel ik nu ook weer niet zo letterlijk natuurlijk:-)

ijsvogeltje

Jammer dat je nu net doet of die tekst met dat 'pikant detail' wat dus 'klein detail' was van mij was. Dat was natuurlijk een citaat!

AnneJ

Helemaal waar. Maar deze jongen gaat naar India, Dharamsala om precies te zijn, waar de tibetaanse bannelingen een nieuw bestaan hebben opgebouwd.