Veel ruzie met puber

AnneJ

Ik denk soms wel eens dat je ook teveel kunt praten en ook dat jij (geen beschuldiging overigens) erg van je eigen situatie uitgaat en dat omdat het bij jou werkt, bij een ander ook moet werken. Mijn pubers hadden gillend gek geworden bij jouw aanpak.
Pubers zijn pubers en dat je iets-aan-de-hand-pubers anders benadert snap ik heel goed, alleen er zijn ook normale overlappingen die geen puber vreemd zijn. En je behandelt elk kind zoals nodig en kan.

Als ik gedaan had wat jouw dochter adviseerde, dan had ik een probleem gehad, want ze had in haar polsen gesneden. Geloof het of niet, gewoon een niets-aan-de-hand-puber.
Je moet dus niet altijd van je eigen advies en advies van (je) kinderen uitgaan, want elk kind is anders en niemand heeft de wijsheid in pacht en soms kom je wel zo over, ondanks dat je ook gewoon zinnige dingen zegt natuurlijk.

Maria

Na een draadje vol genuanceerde uitleg van andere ouders die Mari uitleggen dat je er echt anders tegenaan kunt kijken en daarmee de situatie voor jezelf en je kind kunt verbeteren. Dan nog een mail vol optie 2. confronteren. Leek het me wel gepast om iets nadrukkelijker te zijn.
Ik ga nog een stap verder. Die 'confrontaties' met je puber met een ass werken agressief gedrag van je puber juist in de hand. Bij puber met ass komen emoties en oordelend toespreken veel harder binnen dan bij een gemiddeld kind. Daaruit concludeert een kind dat dat blijkbaar normaal is als je een 'situatie' hebt. Alleen kind komt dan versterkt terug naar jou met emoties en tekst omdat dat zo is als hij het zelf heeft ervaren. Je zet jezelf op voor meer agressie in huis.
Dat is geen hogere wiskunde maar daar zijn ook boekjes en blogs over geschreven.
En zo wordt het ook door andere ouders beschreven.
http://www.hetismewelwat.nl/corrigeren-van-ongewenst-gedrag/

Maar het is verder gewoon je eigen keus. Als je denkt dat je eigen aanpak toch uiteindelijk de beste is dan is dat zo.
Niemand heeft de wijsheid in pacht en wat je bedenkt kan zo maar onverwacht goed of juist niet goed uitpakken.

Boos en ass

http://www.autiweg.nl/bijlagen/12%20autisme_en_boosheid.htm

"Prof. Van Gemert is van mening dat iemand met autisme agressief wordt omdat die verkeerd tegenspel krijgt, omdat die agressie via een bepaalde escalatie wordt uitgelokt, "bedoeld of onbedoeld maar het gebeurt."
Er wordt in zo 'n geval gewone communicatie gebruikt in plaats van auti-communicatie, helaas."

Confrontatie

Misschien druk ik het verkeerd uit als ik schrijf: confrontatie met de realiteit. Eigenlijk denk ik niet dat we als ouders onze kinderen moeten confronteren met de realiteit- de realiteit confronteert onze kinderen met de realiteit. Als je de deur niet op slot doet dan worden je spullen gestolen en je krijgt ook nog problemen met de verzekering. Als je een pak melk niet weer in de koelkast zet dan wordt het slecht, dan kunnen anderen het niet meer gebruiken en dan kost het geld om weer nieuwe melk te kopen,... Dat is de realiteit en die is niet anders (gelukkig maar) als je ASS hebt of een puber bent die er even geen zin in heeft of een beetje van beide. Als ouders moeten we onze kinderen begeleiden in deze confrontatie. Dat doen we, denk ik, beslist niet door ze hiervan af te schermen, door alles voor hun op te vangen, goed te praten, te doen alsof het er niet is.
Daar lijkt het wel een beetje op als ik sommige reacties hier lees. Soms stellen pubers vervelend gedrag, dat hun zelf of de personen in hun omgeving schade kan berokkenen of waar ze anders in elk geval mee in de problemen zouden kunnen komen. Dan is het denk ik niet goed om te ontkennen dat het gedrag vervelend is. Puber kan dan wel een goede reden hebben om dit vervelende gedrag te stellen (en dan moet je daar zeker wat mee doen) maar daarmee blijft het nog wel vervelend gedrag. Wat ik hier lees (bijvoorbeeld zeer sterk in het verhaal van Sanne), is ontkennen dat het gedrag vervelend is of nog erger als ouder maar op de wenken bedienen/doen alsof het er niet is/... opdat het kind toch maar geen vervelend gedrag zou gaan stellen. Kind moet 'zichzelf kunnen zijn'. Tuurlijk moet het kind dat, maar dat moeten de andere personen in de maatschappij ook. Vandaar onze opvoeding (of in elk geval toch poging daartoe) denk ik dan maar. En voor dit weer verkeerd begrepen wordt: ik bedoel niet zoiets als vervelend gedrag er hardhandig uit opvoeden (straffen, dwingen en wat nog meer). Kom ik weer aan met mijn nummers. Ik bedoel nummer 1: proberen begrijpen waar het gedrag vandaan komt, tegemoetkomen als dat kan en in gesprek blijven. Maar ik bedoel ook zeker nummer 2: durven onder ogen zien dat dit gedrag vervelend of in elk geval niet wenselijk is en grenzen durven stellen (en daar de manier voor zoeken die bij dit kind in deze situatie werkt). Ik begrijp heel goed dat dat moeilijker is bij pubers met ADHD of ASS, maar ik begrijp niet hoe het dan als dé oplossing gezien kan worden om het dan maar helemaal niet meer te doen (zelfs niet te proberen en andere ouders die het wel te proberen het gevoel te geven dat ze het niet goed doen).

Wat ik ook helemaal niet bedoel, AnneJ, is wat jij denk ik begrijpt (of wil begrijpen?) onder het woord confrontatie. Ik bedoel niet: in strijd gaan met puber. Ik bedoel niet confrontatie in de 'stoere' zin van het woord: opvoeder tegen puber, spelletje van macht/wie wint en met hoogoplopende emoties. Dat bedoel ik niet. Ik bedoel net een hele neutrale confrontatie met de realiteit. "Lieve schat, jij wilt je gang gaan maar dat kan niet. De deur moet op slot. Wil je nog mee nadenken over een oplossing of zal ik je zeggen hoe we het gaan doen?". Zoiets, bedoel ik.
Wat ik verder nog dacht AnneJ, toen ik je post las, is dat als je wel vaker merkt dat je ouders niet kan 'overtuigen' dat dat misschien weleens zou kunnen komen omdat al die ouders het gevoel hebben dat je een heel stuk van het verhaal mist (niet wil horen)?

Ik heb zelf een puber in huis met ADHD en behoorlijke gedragsproblemen. Hij is mijn neefje en woont deeltijds bij ons omdat het met zijn moeder (mijn zus) soms erg moeilijk loopt. Ik heb er zeker niet voor geleerd ofzo hoor, wat ik hier zeg komt uit de ervaring die ik ondertussen heb met hem. Ik merk eigenlijk, dat hij net meer als andere kinderen nood heeft aan zowel mijn nummer 1 als mijn nummer 2. Ik moet veel investeren in het in contact met hem blijven, blijven puzzelen om hem te kunnen begrijpen. Maar ik moet ook steviger in mijn schoenen staan. Grenzen worden door hem heel stevig opgezocht. Maar hij heeft ze wel nodig. Ik zou hem net laten verdrinken moest ik op dit vlak alle moeilijk gedrag maar laten passeren onder het mom van pick your battles (maar wat eigenlijk vermijd je strijd is). Ik zou hem tekort doen, als ik het alleen maar gezellig zou willen houden. Soms is het niet gezellig. En dan ga ik ook door met opvoeden.
Ik herken wel heel erg wat AnneJ zegt rond emoties en oordelend toespreken, trouwens. Dat werkt echt helemaal niet. Dat is dan misschien wel een verschil tussen kinderen met en zonder stoornis. Bij mijn eigen kinderen (die veel jonger zijn en geen stoornis hebben) werkt het soms wel om eens flink boos te worden - of kan ik dat in elk geval wel eens doen zonder dat het escaleert. Dat kan bij neefje absoluut niet.
Maar goed, ik vind het ook maar allemaal uit nu hij bij ons woont, ik weet het zeker allemaal ook niet. Maar ik vind het wel leuk om erover te discussiëren :-)

Wat ik mis

Meestal wat ik mis is het verhaal dat puber fout zit en dat het 'normaal' is dat hij maar moet veranderen. Waar ik eindeloos geduldig ben met pubers ben ik dat helaas veel minder met ouders. Die moeten het maar snappen.:-)

Vervelend gedrag

Ik heb mij kennelijk niet goed uitgedrukt.
Ja, ik ben mij er zeer wel van bewust dat er vanuit onmacht vervelend gedrag kan worden vertoond.

Ik ben mij terdege,terdege van bewust hoe onwaarschijnlijk vervelend het voor mijn man is dat hij weer de melk weg moet gooien of weer 50 kilometer vanaf zijn werk op en neer moet rijden op het midden van de dag omdat ik mijn sleutels vergeten ben. En daar voel ik me schuldig over. En weet je wat mijn man dan zegt: het is lastig voor mij, maar lastiger voor jou. Lastiger voor jou dat jij niet automatiseerd wat ik feilloos automatiseer. Vermoeiender voor jou dat jij iedere ochtend maar opnieuw na moet denken over een pak dat ik automatisch terug zet, dan voor mij om een pak melk te halen. En ik doe mijn best voor hem.

En ja, ik vind het niet leuk dat ik nooit op zaterdag met mijn man naar de stad kan, niet uit dansen, niet op zaterdagochtend het programma omgooien. Hij doet het wel eens hoor, voor mij, maar ik zíe wat hij zegt, dat het hem fysiek pijn doet die herrie en drukte, ik zie dat hij blokkeerd bij het onverwachte. Ik hou van hem, waarom zou hij zich aan moeten passen thuis?

Misschien verwennen we elkaar, maar ik vind het geen slecht voorbeeld voor mijn dochter. We steunen elkaar. Buiten de deur doen we ons best. Hij gáát weekenden weg met het werk, ik hou 10 bordjes tegelijk in de lucht. We verdienen samen een ontzettende zak geld, kunnen op ons werk zeer zakelijk zijn en kunnen thuis ontspannen.

Onze dochter moet veel wat haar moeite kost. Heel veel. Feestjes van vriendinnetjes, schoolreisjes, noem maar op. We willen dat ze regelmatig haar grenzen opzoekt om ze op te rekken. Maar als ze dan weer bij ons is, grauw van het flink zijn en het meedoen. Moe van het over haar grenzen gaan, dan zie ik geen verwend kind, die huilt omdat ze haar sok niet uitkrijgt, ik zie een kapot kind. Die mij heus niet zou mogen slaan of uit mogen schelden, maar dat doet ze nooit. En ja, dan krijgt ze haar tv, en haar blikje drinken en dan kijk ik mee en dan hoeft ze niet aan tafel te eten. We steunen elkaar.

En nee, niet iedere dag is er een schoolreisje of een feestje of iets spannends op school. Gelukkig is niet iedere dag haar teveel (je zou de ASS kinderen de kost moeten geven voor wie dat wel zo is, lees maar eens wat bijdragen in zorgenkinderen, wat dit gezien zijn diagnoses ook beter had gepast). Dus meestal is dat niet nodig. Maar wat ik zo mooi vind: als ik laat terug ben van het werk, en ze wil graag mijn aandacht voor iets, maar ík ben stuk, dan hoef ik dat maar te zeggen. En dan vraagt ze mij wat ik wil zien op tv en of ze even gezellig bij mij zal komen zitten.

Dus misschien verwennen we elkaar wel plat;-)

annej

ik vind het jammer dat nu de indruk hebt dat ik jullie genuanceerde adviezen naast me neer leg, want dat heb ik niet gedaan. En dat ik enkel en alleen de harde opvoedingslijn wil volgen en mijn eigen plan. Want dat is niet zo, en dat zeg ik ook in mijn posts. Ik lees jullie adviezen aandachtig en leg ze niet terzijde.
Wat ik zei was dat naast een ass-er, zoon ook een puber is, met puberstreken en pubergedachten. En dat zijn gedrag niet alleen wordt bepaald door zijn autisme.
Dat mag jij anders zien, dat respecteer ik. Maar dat mag jij ook van mij respecteren, annej.

Sanne, ik ben het helemaal met jou eens dat als je ziet dat je kind over zijn max heen zit, dat je haar dan verzorgt en vertroetelt. Dat doe ik ook bij mijn kinderen, al dan niet vanwege het etiketje. Ik ben thuis voor de kinderen, juist om ze dit te kunnen bieden. Mijn oudste, nu puber, heeft een jaar op de kinderopvang gezeten. Dat kon hij niet aan, dat zag ik. Ik ben gestopt met werken en later snapte ik waarom. Hij heeft autisme. Nu is hij puber en als het nodig is verwen ik hem ook nog steeds. Ik denk alleen dat het een verschil is of je te maken hebt met een overprikkelde puber die rust nodig heeft, of een puber die heel de dag lekker mag hangen (mag hij ook) maar gewoon geen zin heeft om voor zichzelf wat te drinken te maken en dus mij probeert dat allemaal te laten doen. En dat zijn de dingen die ik bedoel.

deels gewoon pubergedrag, maar autistische reactie

Zie titel.
Maar hoe loopt het nu, Mari? Gaat het al ietsje beter thuis? Soms duurt bij ons zo'n moeilijke tijd een week en daarna gaat het een tijd beter.

Mari39

Dat ben ik heel erg met je eens.
Geen idee of het helpt, mijn moeder was dan heel duidelijk: heb jij geen zin om mee te doen met dit gezin, dan doe je toch niet mee. Maar wij ook niet met jou.
Dan was er opeens geen was meer schoon of was de tafel niet voor jou gedekt enzovoort.
Geen discussie verder.

Geen idee dus of dat voor jouw zoon werkt, maar de moeite van het proberen waard?

Jules

Hoe kom je erbij dat 'jouw' punt no 2 afwezig zou zijn?
Natuurlijk is dat (ik denk veel nadrukkelijker dan gemiddeld) aanwezig. Het verloopt alleen allemaal anders.
Een zorgenkind wordt vaak veel nadrukkelijker, en harder geconfronteerd met de realiteit, en wat is realiteit?
Er zit denk ik vaak ook veel verschil tussen ass en adhd. Voor iemand met ass is er vaak een andere realiteit mbt oorzaak-gevolg. Dat komt ook omdat ze de confrontatie met realiteit niet altijd kunnen snappen of plaatsen. Ze snappen bijv niet waarom contact zo moeizaam verloopt met een ander. Gelukkig zijn dat levenslessen waar veel kinderen uberhaubt nooit mee bezig hoeven te zijn, die hebben overwegend succeservaringen. Met zo veel succeservaringen kun je faalervaringen ook veel beter handelen.
Het oorzaak-gevolg principe raakt als het ware verstoord. Want ze doen met iets enorm hun best, en tóch krijgen ze negatieve feedback. (Iets dat ze veel vaker overkomt denk ik dan we ons realiseren) Vervolgens willen wij ze om hun oren slaan met dezelfde regels waar zij mee zijn vastgelopen; als je a doet gebeurt er b. En zijn we verbijsterd soms dat dat niet zomaar lukt of werkt.
Dit is maar een heel klein stukje van wat ik wil/kan schrijven, er zijn natuurlijk boeken vol te schrijven over ass, hetgeen natuurlijk ook gebeurt:-) Maar ik moet zeggen dat het pijnlijk voelt als er zo makkelijk over iemand met een zo ingewikkelde stoornis gedacht wordt. 'Alles zo gezellig mogelijk maken' (was het leven maar gezellig voor mijn zoon, zo ver is hij nog helemaal niet, nu is er vooral worsteling) 'verwend gedrag', poeh, nogmaals, was mijn zoon maar verwend, dat zou ik hem echt gunnen.
Met momenten lijkt zoon ook slechts verwend, lamlendige puber enz. Dan twijfel ik best wel over hoe hem te benaderen. En de keer erop geeft hij weer aan, als ik hem wil 'verwennen', dat hij het superlief vindt dat ik het voor hem doe en dat hij eigenlijk vindt dat hij het zelf moet doen. En de keer daarop doet hij het weer zelf. Tot er weer een rotmoment voor hem komt.

Sanne

'Dan doe ik ook niets meer voor jou'. Heb een nadh kind in huis en soms een beetje toegepast. Werkt super. Bij zorgenkind echt helemaal niet. Hij snapt maar amper wat het probleem is, zit soms zo in eigen wereld vast dat hij zich niet realiseert wat hij fout doet. Niet meer voor hem willen zorgen zou hij als enorm bedreigend ervaren. Alleen al omdat hij mijn zorg veel harder nodig heeft dan gemiddeld.
Bovendien gaat alles bij zoon stapje voor stapje. Hij kan zijn 'rol binnen het gezin' niet overzien. Ik kan hem ook echt niet verwijten dat hij 'te weinig doet in huis'. Daar kan hij niets mee. Hij kan alleen iets met concrete, duidelijk feiten. Dus; ik wil dat je na het eten meehelpt met afruimen. Absoluut niet; ik wil dat je meer mee doet met het huishouden.
Hij ziet ook alleen maar die losse stappen. Dus voor hem zou het aanvoelen als een kanon op een mug. Ik zorg niet meer voor hem (énorm groot) als reactie op dat hij de tafel niet afruimt. Dat snapt hij echt niet. Hij snapt ook niet zo heel goed dat ik niet zal menen dat ik écht niet meer voor hem zorg. Neemt het te letterlijk.
Hij zou zich dan echt bedreigd voelen en *kan* niet anders meer dan frontaal in de aanval gaan of flink in de verdediging. Er valt veiligheid weg die hij keihard nodig heeft om uberhaubt staande te blijven.
In ieder geval een klimaat waarin niet meer geleerd, ontwikkelt kan worden.

en nog iets

Sorry dat ik wat doordraaf, maar veel dingen in dit draadje raken me toch wel.
Er is ook nog zoiets als het recht van de meerderheid. We accepteren veel *vervelend* gedrag van mensen omdat nu eenmaal heel veel mensen het doen. Dus vinden we dat het erbij hoort. Pas als het in de minderheid is, ervaren we het als storend.
Mijn zoon doet zoveel vervelende dingen die veel kinderen doen absoluut niet. Hij heeft een keer een kinderfeestje gesaboteerd omdat ze met z'n allen gingen belletje trekken. Geloof me, ik had graag gezien dat hij mee gedaan had. (Ook weer zo'n verwarrende leerervaring; doe je het *goed*, en toch voel je dat iedereen vindt dat je het fout doet)
Zoon snapt echter absoluut niet de lol van iets doen waar anderen last van kunnen hebben. Ook toen niet, hij was nog heel klein.
Hij veroorzaakt zeker weleens last, maar nooit bedoeld. Hij doet er heel veel voor om anderen zo min mogelijk tot last te zijn.
Dat wordt niet of nauwelijks gezien/erkend/ gewaardeerd in onze samenleving. Het moet heel frustrerend zijn om te ervaren dat anderen vaak moedwillig vanalles uitvreten en dat daar vaak uitermate positief op gereageerd wordt.
Zo zag zoon veel eerder dan ik dat nadh kind hier vaak tranen opvoerde om te manipuleren, en was verbijsterd dat dat werkte ook. Terwijl dat manipuleren an sich een vaardigheid is die veel kinderen vanzelf opdoen en die heel behulpzaam kan zijn in deze vaak harde wereld.
Zo vinden we roddelen een vrij geaccepteerde eigenschap want tsja, het heeft z'n functies en 'we doen het allemaal' maar een niet opgeruimd melkpak is niet geaccepteerd.

Zorgstaking zou hier ook niet werken. Dan zou zoon helemaal wegschieten in zijn negatieve zelfbeeld en zich van ons isoleren. Ik ben juist zo blij dat we een relatie hebben. Dat we met elkaar kunnen communiceren. Dat er over en weer liefde en genegenheid is.

En dat is ook wat mij triggerde om in deze draad te reageren. Het klinkt (en dat weet ik natuurlijk niet zeker) dat draadjesstartster juist dat mist met haar zoon. Dat ze vast zit in een vicieuze cirkel van teleurgesteld raken in zoon en hierdoor nog meer het idee hebben dat ze niet streng genoeg is.

Ik heb in de loop van de jaren geleerd dat het op zulke momenten (en die zijn er hier zoooo vaak geweest) het beste werkt, om als volwassene te stoppen met wat je normaal doet, en iets anders te gaan doen. Het tegenovergestelde van wat je normaal doet.

Het is natuurlijk niet zo, dat je daar dan in gevangen moet gaan zitten. Het is de bedoeling dat je daar dan rust creeert, waardoor je weer in gesprek kunt komen. En vandaar uit weer op kunt gaan bouwen naar grotere zelfstandigheid voor je kind.

Het is hier continu twee stappen terug, een stap vooruit. Wij hebben geleerd om naar jaren terug te kijken. Dan zien we de vooruitgang. Als we naar een maand kijken, zie je soms alleen maar achteruit gang. Met een helikopterblik zien we het beter.

En ik herken heel veel in wat pipa schrijft. Lieve help, wat zou ik toch graag willen dat mijn zoon wat afgeschermd kon worden van de realiteit, het echte leven. Wat ik er niet voor over zou hebben om zijn leven makkelijk te maken. Maar hij heeft een loodzwaar leven. Helaas

zorgstaking

Een zorgstaking heeft hier altijd onmiddellijk effect. Op ASS-kind maar ook op zijn broertje. Dus bij sommigen kan het best. Maar mijn zoon heeft een lichte vorm van ASS.

geen wifi

op vakantie helaas. Dus kon niet eerder reageren.

zorgstaking zou hier niet helpen simpelweg omdat het hem niets zou doen. Maakt hem echt niet uit of hij mee eet of niet. En weet je, ook dat levert weer enorm veel ruzie op. Omdat hij dan boos wordt als ik iets niet wil doen.
enorm boos en dat levert ook niet veel op.

We zijn op vakantie geweest, althans 5 dagen. Zoon liep vast op allerlei fronten, hele dagen ruzie van zijn kant. Niet eens van die van ons. Hij was niet benaderbaar.
Ik ben met zoon naar huis gekomen, gisteravond. Man en broertje zitten daar nog. En ik ben verdrietig. Verdrietig voor zoon dat het leven zo voor hem gaat. Maar ook voor mezelf, dat mijn vakantie weg is (waar ik ook aan toe was)en ik zonder mijn man ben. Die ik echt heel erg mis nu.

jakkes Mari39

Wat vervelend! Was dit ingegeven zodat man en broer nog iets aan de vakantie hebben?

Stunnie bun

Ja, daarom. Vooral voor broertje, die heeft het zo naar zijn zin op een camping. En tot een jaar geleden zoon ook, die deed ik geen groter plezier met naar een camping gaan.