Veel ruzie met puber

Dat zou ik ook niet accepteren

Wat mij betreft tijd voor een goed gesprek.

Die achterdeur ging wat mij betreft op slot. Blijkbaar kan hij die verantwoording nog niet aan. Dan zou hij hem hier ook niet krijgen.

Nog een kleine aanvulling

Ik merk sinds ik mijn dochter minder ruimte geef, dus minder soebat, we minder strijd hebben. Sommige kinderen, die van mij in ieder geval wel, zoeken toch altijd de grens op. Maakt niet uit waar ie ligt.
Wat bij dochter niet werkt, is opvoeden als ze stress heeft. Dan kan niks en valt nergens over te praten. Dus mopperen op haar als ze als een gek de deur uit rent werkt niet. Wachten tot ze 's avonds thuiskomt werkt beter.

Andere optie zou hier zijn: zelf even terug naar huisrijden om alles dicht te gooien. Soms werkt dat minstens net zo snel.

Moeilijk

Zo'n verhaal als dat van Sanne vind ik dus helemaal niet hartverwarmend overkomen. Ik bewonder haar geduld. Ik zou het alleen niet kunnen. Ik zie alleen een verschrikkelijk verwend kind voor me dat het middelpunt van de wereld is. Verstandelijk weet ik wel dat het inderdaad vast onmacht en zo is. Ik kan het alleen niet opbrengen om daar op zo'n manier mee om te gaan. Een van mijn zoons vergeet ook altijd alles en is zeer impulsief en doet vaak domme dingen. En ik kan daar slecht tegen. Wat hem en mij redt is zijn zonnige en charmante karakter. Dat meen ik serieus. Als hij daarnaast ook nog een super chagerijnig zou zijn dan zou ik er echt niet mee om kunnen gaan. Dan zou het hier constant ruzie zijn. Doordat hij zo charmant kan zijn wil ik nog wel eens wat vaker door de vingers zien. Hij kan me aan het lachen maken dus dat scheelt. Daarnaast kan hij zijn schuld goed erkennen. Maakt het ook makkelijker. Als hij echter woedend zou reageren op een terechtwijzing dan zou ik ook alleen maar bozer worden en dat zou de situatie niet prettiger maken.

Verder ben ik inderdaad niet zo makkelijk met dit soort dingen. Het wordt hier vlug chaos als je alles maar toe staat. Met 1 of 2 kinderen wel te doen misschien (hoewel ik niet denk dat ik het dan wel zou kunnen) maar met meer kinderen is het lastig. Je kan niet toe staan dat ze uit het melkpak drinken als er daarna nog andere mensen ook melk willen. Dat is gewoon asociaal. Dus dat kan niet. En de deur niet af sluiten is gevaarlijk. In het geval van die deur zou ik zeggen dat ze voortaan maar gewoon tegelijk met mij weg moeten gaan want blijkbaar kunnen ze die verantwoordelijkheid niet aan. En als dat dan 5 minuten of 1 uur eerder is dan is het maar pech gehad. Dus ja, helemaal mee veren zou ik toch niet doen. Ik denk ook niet dat het verstandig is. Bepaalde dingen moeten nu eenmaal of maken de situatie leefbaar. Daarnaast zal mijn impusieve/chaotische zoon ook moeten leren om te functioneren in de wereld. Dus ik ga toch door met regels en boos worden als die ovetreden worden. Ik ben ook niet de meest pedagogisch onderlegde persoon ter wereld dus ik zou het ook niet kunnen om daar op een hele andere manier mee om te gaan.

Verwend

Toen ik mijn zoon nog niet had, had ik ook altijd heel veel moeite met verwend gedrag. Daar ging ik net zo mee om, als jaina beschrijft.
Maar als je merkt dat je natuurlijke respons niet werkt, kun je als opvoeder wel vast blijven houdrn aan die respons. En dan krijg je situaties zoals draadjesstartster beschrijft. Een verstoorde relatie met je kind, wederzijdse ergernissen, negatiebe spiralen. En gek genoeg nog steeds een kind dat niet doet war jij zou willen dat het doet.
Kansloos en ook nog verdrietig.

Ik vind het dan veel slimmer om stil te gaan staan bij de situatie en re gaan kijken wat er anders kan.

Ik zou bij due achterdeur ren slot kopen als bij de voordeur. Zodat hij vanzelf in het slot valt. Probleem opgelost.

En dan weer bouwen aan die vertrouwensband met je zoon, prioriteiten stellen in wat je vindt dat hij zou moeten leren, en daar stapsgewijs samen met hem aan gaan werken.

Dat jouw opvoedgedragv van nu het het gewenste resultaat niet oplevert, lijkt mij duidelijk, anders had je het draadje niet hoeven schrijven.
En dat je zoon binnen afzienbare tijd ineens spontaan het licht gaat zien en eem modelpuber gaat worden, lijkt mij zeeer onwaarschijnlijk.
Het enige wat jeku nt veranderen is je eigen houding en gedrag.

nou nee

"Ik zou bij due achterdeur ren slot kopen als bij de voordeur. Zodat hij vanzelf in het slot valt. Probleem opgelost."

Nou nee, want dan let kind niet op en staan al zijn spullen nog binnen en hij buiten zonder sleutel.

En....

Ook nog ergens een reservesleutel onder een bloempot oid in de tuin.

Beter

Bij de buren ofzo.

Maar eigenlijk is dat ook gewoon onin. Hoe vaak gebeurt dat nu bij de voordeur? Ik vind de oplossing van Karmijn best goed eigenlijk.

Ginny

Dat gebeurde mij maar 1x bij de voordeur (achterdeur was op slot) in 20 jaar maar ik vermoed dat dat bij deze puber vaker gaat gebeuren.

Lijkt me niet zo fijn, een voordeurslot op de achterdeur. Erg leuk als je in de tuin zit en deur valt dicht. :-p
Zoals ik zei, laat m door de voordeur vertrekken. Die fiets kan ook bij de voordeur klaar staan.

toch

Hier zit dus de fietssleutel aan de achterdeursleutel vast en tevens is dat ook de schuurdeur- en voordeursleutel. Het geheel hangt op een haakje bij de achterdeur dus als mijn zonen weggaan pakken ze hun eigen bos, openen de achterdeur, sluiten die ook weer, steken de sleutel die ze toch al in hun hand hebben in de deur en draaien hem op slot. Dan lopen ze naar de schuurdeur, openen die met dezelfde sleutel en laten die er in hangen. Vervolgens tillen ze hun fiets die dan nog op slot staat de schuur uit, zetten de fiets neer, draaien de schuurdeur op slot en steken de fietssleutel in het fietsslot en klaar. Klinkt heel ingewikkeld maar is zo natuurlijk tenzij je gewoon een luie boze puber bent

reservesleutel onder bloempot....

Dan kun je net zo goed de deur niet op slot draaien. De verzekering betaalt dan volgens mij ook niet uit, als je het zo gemakkelijk maakt voor inbrekers.
Al die sleutels aan elkaar knopen is best een goed idee. Misschien helpt het als een kind sowieso die sleutels al in handen moet nemen.
Persoonlijk zou ik trouwens echt niet blij worden als ik regelmatig lauwe melk moest weggooien. Ik vind het bijzonder als iemand daar niet geirriteerd van raakt. Ik krijg een beetje het gevoel dat alles moet kunnen om het gezellig te houden. Maar volgens mij zijn regels en afspraken er juist ook zodat het in huis voor iedereen leuk blijft. Zo zijn de regels hier in huis tenminste ontstaan. Maar ze moeten wel "organisch" blijven dus aangepast aan de situatie.

Verwend

Of je mijn gedrag al dan niet als wenselijk bestempeld is aan ieder voor zich. Maar als iemand denkt dat mijn kind verwend is... totaal niet. Ik zou juist graag zien dat ze wat dwarser was. Van de juf 'had ik er maar een klas vol van' tot de oppas 'ik heb nog nooit een kind gehad dat zo niet de grenzen zoekt' enzovoort; het is een ontzettend braaf kind.
Ook thuis 99% van de tijd braaf. Dus nee, een verwend kind kan ik het echt niet noemen.

Ach Sanne

Trek het je niet aan. Het zijn gelukkige mensen die zo redeneren.

Buiten de deur

Mijn puber is buiten de deur een verlegen schatje, dat wel beter uitkijkt dan (negatieve) aandacht op zich te vestigen. Van mij mag dat wel wat pittiger en recalcitranter. Als ze onder vreemden half zo assertief en dominant zou zijn als thuis, zou ze het nog ver kunnen schoppen ;-)

serieus?

Een nieuw slot op deur omdat puber geen zin heeft om de deur af te sluiten? Het is geen kwestie van vergeten, hij wil het gewoon niet! Dan ga ik toch niet een nieuw slot erop zetten!

Jaina en Mari

Mari, helemaal eens met je laatste posting.
Jaina, je hebt geen idee. Alles maar toestaan? Dat is echt een lachertje. Je hebt geen flauw idee hoe het is als je kind plots niet meer wil douchen, door onnavolgbare angsten, om maar eens iets te noemen. Grappig, alles toestaan, denk je dat ik toesta dat hij niet meer doucht? Als je met de puzzel douchen aan de slag gaat, dan is iets als kruimeltjes echt even niet zo'n prioriteit. Maar het is natuurlijk niet zo dat ik me ooit voorgenomen had dat de kinderen hier zoveel rotzooi mochten maken als ze wilden. Integendeel; ik blijf manieren zoeken om het leefbaar te houden. Er is hier echter heel wat meer nodig dan simpel een regel stellen.
En verwend, dat is echt een pijnlijk stempel. Was het maar waar.
Hoewel ik me altijd aan kind heb aangepast, zie ik toch achteraf nog dingen waar we te streng/ star in waren. En nog steeds schiet ik vaker automatisch in de opvoedmodus. Alleen zie ik nu sneller de signalen dat het mis gaat, kind geeft dan heel subtiel aan dat vertrouwen op zo'n moment weer hard achteruit holt. En dat vertrouwen heb ik hard nodig anders kunnen we helemaal niets.
(En dat is vooral heel veel aanpassen van mijn kant. Geloof me, ik zou veel liever de stevige opvoeder zijn, die gewoon af en toe knalt met zijn kind. Veel makkelijker en leuker. Maar mijn kind schiet daar niets mee op.

Sanne

Daarom schreef ik ook het geeft het beeld van een verwend kind. Niet dat ze een verwend kind is. Het beeld van je tweede post is dan weer heel anders. Uit je eerste post komt het beeld van een kind dat haar rotzooi overal heen gooit en die alles aangerijkt moet krijgen want anders ontploft ze. Ik schrijf wederom beeld want het zegt inderdaad niks over hoe ze is. Ik kan het dan weer moeilijk rijmen met het beeld van een meisje wat 99% van de tijd onzettend lief en makkelijk is maar ik geloof je verder graag.
Mijn posting ging verder vooral over mezelf. Ik schrijf dat ik het niet zou kunnen. Ik heb een zoon die zeer impulsief en vergeetachtig is waardoor er vaak 'problemen' zijn. Problemen tussen aanhalingstekens omdat het geen grootse dingen zijn maar inderdaad gaat over apparatuur die aan blijft staan, spullen die in de koelkast moeten en daar niet terechtkomen en dergelijke. En dat levert inderdaad ongemak op. Voor mij en voor de rest van het huishouden.
Ik kan er mee omgaan vanwege zijn charmante houding. Daardoor wordt het allemaal wat luchtiger. Anders zou ik daar veel meer moeite mee hebben. En nu is het al lastig.

Het verschil

Ik ben zelf heel anders. En ik vind het altijd weer een enorme prestatie hoe mijn kinderen hun best doen om zich te ontwikkelen en te handhaven. Elk dingetje doordenken en puzzelen. Dat had ik niet.
Op hun leeftijd deed ik 6 dingen tegelijk, moeiteloos. Door goed routines doen mijn kinderen heel veel zelf, maar 1 ding tegelijk en met volle aandacht. En als er steeds dezelfde dingen mis gaan dan puzzelen we dat uit. Maar ik neem nog steeds dingen over, gewoon omdat het voor mij een peuleschil is. En ik zie hoe ze hun best al doen. Perfectie eisen is geen goed voorbeeld. Dan komen ze er niet. Dat vragen ze al teveel van zichzelf. Omdat het zich in hun hoofd afspeelt zie je dat meestal niet. Maar omdat ze zelf al teveel bezig zijn met kleine foutjes en afwijkingen, gericht op het detail, ga ik al helemaal niet de hele tijd kleine foutjes benadrukken. Dat doen ze zelf al en daar moeten ze vanaf. Als het echt storend is, ja dan.
Maar het werkt toch het beste als ze zelf het belang inzien en het dan zelf oppakken. En dat gaat heel erg goed gezien de grote hoeveelheid energie en moeite die het ze nu al kost.

Opvoeden?

Als ouder moet je in de eerste plaats toch gewoon (of buitengewoon, als je een buitengewoon kind hebt) opvoeden?

Dat moet toch niet altijd aangenaam verlopen? Een kind en zeker een puber hoeft het daar toch niet altijd mee eens te zijn? Dan mag een puber dwars zijn, opstandig, brutaal, boos omdat hij het niet leuk vindt, maar dan moet je het als opvoeder toch alsnog gewoon doen?

Ik vind sommige reacties op het verhaal van mari hier best raar. Ja tuurlijk, in contact blijven/begrip tonen. Dat is de kern van die reacties, dat snap ik. En dat zal ook wel kloppen, dat dat belangrijk is. Zeker bij een puber en nog meer bij een puber met ADHD of autisme of nog iets anders want hem anders dan anders maakt. Maar ik vind jullie wel héél erg doorschieten. In mijn overtuiging, zijn twee dingen belangrijk in het opvoeden:
Nummer 1: Je kind begrijpen, meevoelen, puzzelen waar zijn gedrag vandaan komt en tegemoet komen/meeveren indien nodig.
Nummer 2: sturen, grenzen stellen, confronteren met de realiteit
Alle twee zijn denk ik erg belangrijk. Ik lees hier heel veel over nummer 1, maar eigenlijk niets over nummer 2. Als ik eerlijk ben, lees ik hier en daar zelfs verwijten over het feit dat mari ook nummer 2 probeert te doen en hier komt vragen hoe ze dat best kan aanpakken.
Ik geloof ook echt niet dat de opvoeding van kinderen met iets en die van kinderen zonder iets als ADHD en ASS daarin zoveel verschilt. Dat zou toch ook niet logisch zijn? Dat zou dan betekenen dat er 2 soorten kinderen zijn in de wereld: die met iets en die zonder iets, waar 2 verschillende soorten opvoeding bijhoort. En dan ben je klaar, of zoiets? Alsof het zo simpel is. Ik denk wel dat iets als ADHD of ASS of gewoon een kind met een moeilijk temperament de opvoeding lastiger maakt. Ik denk dat het dan meer een zoektocht is, naar hoe je nummer 1 en 2 bij DIT kind in deze levensfase op een goede manier kan gaan doen.

Pick your battles, lees ik hier, en daar ben ik het volledig mee eens. Ik denk dat dat heel belangrijk is en ik kan me ook voorstellen dat dat nou wel iets is wat je vaker/bewuster moet doen bij een puber met ADHD/ASS ofzo. Maar wat ik in veel reacties lees is geen pick your battles maar vermijd je battles. En dat lijkt me absoluut geen goed idee. Het is normaal dat kinderen denken dat ze het centrum van de wereld zijn. Het is ook normaal dat pubers hun eigen gang willen gaan (zoals de zoon van mari ook heel duidelijk zegt - opmerkelijk en heel eerlijk vind ik dat). Maar het is dan wel de taak van de ouders om hun te leren dat dat toch wel anders zit, in plaats van om hun kinderen hierin ook nog eens te gaan bevestigen.

Mari, je puber lijkt me een leuke jongen. Het komt vast wel goed, maar ik denk dat het nu inderdaad best wel lastig zal zijn. Ik denk ook dat het heel goed is dat je blijft zoeken naar hoe je hem hierin toch wel kan begeleiden en bijsturen. Ik denk dat hij het zelf aangeeft als hij zegt dat hij zijn gang wil gaan. Dat kan je letterlijk nemen, dat is wat hij wil en dat past volledig bij zijn ontwikkelingsfase (en mss ook wel bij zijn diagnose). Hij volgt braaf zijn taakomschrijving als puber met een stoornis Ik denk nu dat jij jouw taakomschrijving als ouder van een puber van een stoornis moet gaan volgen. Maar dat is best een lastige job (zal die van puber met een stoornis ook wel zijn). Hoe je dat moet doen, dat weet ik ook niet. Ik denk dat ik misschien het uitschenken van drinken op de bank even zou laten wegvallen, inderdaad pick your battles. Dat van de deur op slot, daar zou ik wel een punt van maken. Maar even niet meer de vrijheid geven om na jou te vertrekken? Dus toch samen vertrekken zodat jij de deur op slot kan doen? Ik weet niet of dat zou lukken? Of anders terug rijden nadat je jonger kind op school hebt gebracht en inderdaad zelf even de deur sluiten of buurman/oma vragen om dit te komen doen - maar dan zal hij ter compensatie wat van zijn tijd/geld moeten besteden aan jou/de buurman/oma want de deur moet nu eenmaal op slot en als hij er zijn tijd niet aan wil besteden dan moet iemand anders dat komen doen. En dan zou ik heel serieus van hem verwachten dat hij een klusje gaat doen, of zakgeld inhouden, of nog iets anders. Daarmee heb je meteen nummer 1 ook mee: tegemoet komen en meeveren. Moest het namelijk ECHT zo zijn dat het hem 's ochtends echt niet lukt om de deur op slot te doen om gelijk welke reden (maar dat geloof ik eigenlijk niet) dan kom je hem tegemoet en vraag je niet van hem wat hij echt niet kan opbrengen maar wel iets anders wat hij dan wel zou moeten kunnen opbrengen. Maar het is tegelijk ook nummer 2: confrontatie met de realiteit. Die deur moet namelijk gewoon op slot en hij kan niet gewoon zijn gang gaan. Doet hij dat toch dan zal iemand anders de deur sluiten en kan hij in ruil daarvoor die persoon op een ander moment verder helpen met zijn tijd.
Ik weet niet of dat wat is, misschien zijn dit wel ideeën die helemaal niet passen bij je zoon of de situatie maar zo zou ik het denk ik aanpakken. Ik zou ook helemaal stoppen met elke vorm van discussie hierover. Dat lijkt toch weinig zin te hebben, als het zin had, dan had je nu hetzelfde probleem niet meer. Die deur moet op slot en hij kan niet gewoon zijn gang gaan. Punt. Dat zeg je niet omdat je hem wilt pesten of de baas wil spelen, maar omdat het jouw taak is als ouder om te zorgen dat het goed met hem (en met de spullen in jullie huis ) gaat. Hij moet dat niet leuk vinden, maar jij moet het wel doen. Je moet het doen als hij het makkelijk voor je maakt door meteen te gehoorzamen, maar ook als hij je provoceert en het heel erg lastig voor je maakt. Ook dan blijf je er voor hem staan als ouder (niet alleen de leuke ouder die onderhandelt en begrijpt maar ook de ouder die ingrijpt en grenzen stelt).

Nou ja, veel succes.

Oh en Lynn, inderdaad: wat zijn die posts van onno toch waardevol! Zo waardevol dat we dat niet moeten verpesten door er echt op te reageren, hopelijk blijft hij dan nog heel lang verder schrijven hier!

Confronteren

Probeer maar eens te confronteren bij een kind dat daarvan flipt. Nummer 2 is dan geen optie. Heel simpel eigenlijk. En als je dan maar blijft menen dat dat wel een optie moet zijn dan kom je in een negatieve spiraal terecht waar je kind niets van leert en jezelf en je kind steeds meer onder druk komen te staan.

annej

Ik denk dat je teveel van je eigen situatie uitgaat. Een boze en dwarse en brutale puber vind ik echt wat anders dan een puber dat door zijn Ass erg gefrustreerd raakt, die overmatige angsten heeft, die geen zelfvertrouwen heeft en erg onzeker is in sociale situaties, en dan flipt. In die zin vind ik de post van jules wel duidelijk weergeven wat ik bedoel.
Als ik zo teruglees en nadenk, zou ik wat meer pick your battles kunnen toepassen. Maar hoe dan ook, met een puber heb je battles! Niet omdat hij Ass heeft maar omdat hij een puber is. Dat je niet een confrontatie moet laten escaleren ben ik met jullie eens, maar gesprekken en grenzen moeten wel mogelijk zijn.

Jules:samen vertrekken kan best, maar dan moet hij wel op tijd klaar zijn. en daar heeft hij 5 kwartier de tijd voor. Maar dan nog lukt het hem niet, hij is met van alles bezig behalve dat wat hij moet doen. Dan kan ik hem hele tijd achter de vodden aanzitten, maar dat is niet bevordelijk voor de sfeer. Dus doe ik dat, met zijn instemming niet. Tja dan moet hij zelf op tijd klaar staan.

Ass Mari

"Bah, weer een ochtend met knallende ruzie met puberzoon (13, ASS/ADHD)."

Hij mag dan wel een diagnose hebben maar verder moet hij wel normaal doen of zijn?

een kattige opmerking, annej!

Met pubers komen knallende ruzies voor, dus heel normaal ja. Ook met diagnose, daar ben ik van overtuigd. Niet alles hoort bij een diagnose, is mijn mening.

Kattig

Confronterend.:-)
Maar ik meen het wel serieus. Ik zie teveel ouders met kinderen met een ass worstelen omdat ze niet accepteren wat in het hoofd van een kind omgaat. En daar niet hun houding op aanpassen.

grappig

Ik merk zelf dat ik vaak weinig impact heb op ouders of anders valt het kwartje misschien veel later. Maar mijn kinderen lukt het een stuk beter!
Dochter heeft vorig jaar nog een moeder weten te overtuigen dat als een kind met woedeaanvallen zich terugtrekt in zijn kamer dat je die dan met rust moet laten. Kind had notabene een slot op de deur gemaakt dat moeder er weer afgesloopt had.
Kinderen kunnen zelf goed onder woorden brengen wat er dan in hen omgaat. Dus dat vind ik dan wel fijn. Dochter heeft tegenwoordig ook goed contact met een vriendin met een zoon met ass. Waar ik jaren vergeefs probeerde wat van betekenis te zijn.:-)