Stoepkrijt...hoe is het nu met je?

Pelle

Ik vond dat de mentor een goed begin had gemaakt met de samenstelling van dat groepje. Daardoor zijn aardig wat van die meiden gaan nadenken en die laten dochter nu met rust of doen gewoon normaal. De afspraak was dat een week na het samenstellen van het groepje nog eens met zowel dochter als groepje zou worden gepraat. Dit is niet gebeurd. Dochter is na VIER weken apart genomen en haar is verteld dat ze het pesten verder maar moet negeren. Als de mentor had doorgepakt en het groepje had gecomplimenteerd met de vooruitgang, maar tegelijk had aangesproken op het feit dat er toch nog iemand uit dat groepje WEL pest, dan hadden de meiden die nu wel normaal doen (maar niks zeggen als dat meisje dochter zit te treiteren) dat meisje er misschien op aangesproken. Nu ziet dochter die kinderen weifelen als meisje een rotopmerking maakt (en dat gebeurt de hele dag door). En vervolgens doen en zeggen ze niets, of zitten ze een beetje stom te lachen.
Kortom, goede start, slappe afhandeling. Als ik die mentor was, had ik me aan de afspraak gehouden en het groepje net zolang samen laten komen tot het gepest volledig was opgehouden. Nu voelt dochter zich ernstig in de steek gelaten.

Ijsvogeltje

We waren tegelijk aan het schrijven!
Je hebt gelijk, ik ga ermee aan de slag. Ik moet de mentor duidelijk maken wat het met dochter doet. Dat moet inderdaad helder worden. Als ze er dan nog niets mee doet, dan wordt het tijd voor een stapje hoger.
Ik denk overigens niet dat de wereld mijn dochter niet moet. Ze heeft een paar leuke vriendinnen en is op de balletschool ook heel geliefd. Zij krijgt dat idee zelf, omdat pestkopje nog steeds liedjes zingt waarin dochter een gruwelijke dood sterft. Ik ga er natuurlijk ook niet in mee, in dat idee, ik wijs haar op de leuke dingen.
Ik heb die 'underdog'problemen overigens alleen op school. Ik drijf al jaren een redelijk succesvolle zaak, waarin ik op een gelijkwaardige manier met klanten communiceer, tot volle tevredenheid van alle partijen. Ik begrijp werkelijk niet waarom het maar niet lukt om op dezelfde constructieve manier om te gaan met de mentor van mijn dochter. Mijn klanten doen ook niet altijd wat ik wil, toch weten we altijd in goede harmonie een compromis te bereiken.

Mijk

Goede tip. Ik wacht even af of dochter zelf nog de stoute schoenen heeft aangetrokken vandaag en anders ga ik er een mailtje aan wijden.

Stoepkrijt, nog wat

Je schrijft dat je dochter beslist niet de enige is/was. Het lijkt mij een goed idee om dan ook de namen van de andere slachtoffers van je dochter te vragen, en die ouders te benaderen. Al was het maar met de vraag of je de naam van hun kind mag noemen als je met de mentor in gesprek gaat.
Misschien zelfs dat je actieve medestanders krijgt. Ik denk dat het in deze fase van belang is dat een school/mentor doorzet, dus ook de laatste peststuiptrekkingen aanpakt. Daarom zou ik inderdaad nog eens in gesprek gaan. Misschien werkt daarbij een echt gesprek beter, en kun je vragen om een afspraak. Een mail kan ook anders uitgelegd worden dan je die bedoelt.
En neem evenuteel iemand mee zodat je niet in je eentje een gesprek aangaat. Een idee is nog om het gesprek ook samen met je dochter te voeren. Ik heb zelf meerdere malen gesprekken gevoerd met mijn dochter erbij omdat ik vind dat ze op deze leeftijd in ieder geval overal bij kan zijn, en ook goed haar eigen woordje kan doen. In ieder geval hoort zo'n mentor dan rechtstreeks van het kind wat er speelt,en wat het met haar doet.
Mocht deze mentor dan nog niet thuis geven, ga dan naar de teamleider, en anders naar de conrector.
En vat het niet persoonlijk op, trek het niet in het persoonlijke. Want daar heb je alleen maar jezelf mee, dat kost bakken vol energie.

En nog wat :-)

"Ik heb die 'underdog'problemen overigens alleen op school. Ik drijf al jaren een redelijk succesvolle zaak, waarin ik op een gelijkwaardige manier met klanten communiceer, tot volle tevredenheid van alle partijen. Ik begrijp werkelijk niet waarom het maar niet lukt om op dezelfde constructieve manier om te gaan met de mentor van mijn dochter. Mijn klanten doen ook niet altijd wat ik wil, toch weten we altijd in goede harmonie een compromis te bereiken."
Dat is denk ik omdat dit je zwakke plek is geworden, dit is een probleem wat al jarenlang deel uitmaakt van je leven, en wat je heel onzeker maakt. Logisch, het betreft je kind, en dan nog eens iets levensgelukondermijnend als pesten.
Ik heb precies hetzelfde. Ik draai mijn hand niet om voor een moeilijke mail, of een confronterend gesprek als het werk is, ik sta daar werkelijk niet meer bij stil, maar ik ben vorig jaar vreselijk onderuit gegaan (qua emoties, ik ben niet uit mijn slof geschoten of zo) bij een aantal gesprekken die te maken hadden met mijn zoon. Dat komt denk ik ook omdat je zo emphatisch verbonden bent met je kind, je zit er te krampachtig, althans dat vond ik van mezelf. Voor die andere mensen is het gewoon werk, en zelf wil je zo graag dat ze eigenlijk net zo betrokken zijn als jij bent. Althans zo had ik dat. Ik denk dat ik dan bijna manisch zou kunnen overkomen, of zo half overspannen (niet echt, maar dat zou een juf kunnen denken). Mij werd ook gezegd dat ik mijn kind (dat volkomen vastliep in het Duitse onderwijssysteem) maar eens wat meer los moest laten, iets waarvan ik heel sterk het gevoel had dat ik nou juist niet moest doen. En dat was zo frustrerend om te horen, ik denk dat de andere partij dan eigenlijk al afhaakt omdat die jouw sterke wil om door te dringen voelt en zich daartegen verzet. Daarom is een derde erbij een goed idee, die wellicht ook kan inspringen. Ik zou eventueel het gesprek zelfs oefenen, oefenen in de zin dat je probeert
Bij mijn dochter sta ik er veel nonchalanter in, ook tijdens die vrij onschuldige pestperiode, en kom ik daardoor waarschijnlijk ook veel vanzelfsprekender over, is er geen ruimte meer voor twijfel.
Vaak vind ik toch al dat je eigenlijk in een afhankelijke positie bent van een docent, jij wilt namelijk wat, jij hebt vragen over je kind. En meestal heb je geen gesprekken met een docent omdat alles zo fantastisch loopt, meestal moet er iets geregeld worden, of heb je een klacht oid. Dus je zit er niet meer als gelijken.
Bij werk heb ik altijd zo'n gevoel van graag of niet. Met je kind werkt dat toch anders.

Dat is het precies! Ik zit qua werk in de gelukkige positie dat ik gemakkelijk afscheid kan nemen van een klant, mocht het niet lekker lopen. Voor hem tien anderen. Mijn kind is een heel ander verhaal. Dit kind, wat al zoveel heeft meegemaakt, is verplicht om in een klas te zitten waarin het zich niet veilig voelt. En ik kan zelf niks anders doen dan de mentor proberen duidelijk te maken hoe het moet zijn om doodgewenst te worden door kinderen waarmee je noodgedwongen van half negen tot half vier in een ruimte zit. "Negeer het maar" is dan niet het antwoord waarop ik zit te wachten! Ik ben voor actie inderdaad afhankelijk van een ander. Van deze situatie kan ik geen afscheid nemen en mijn dochter al helemaal niet.
Aan de vader van dochter (mijn ex) heb ik helemaal niets, dus ik kan thuis ook niet overleggen of oefenen. Mijn zus is zelf brugklasmentor, die bekijkt alles van een afstandje met milde verbazing. Zij is op dochters eerste basisschool ook meegeweest naar de afrondende gesprekken en daar heb ik veel aan gehad.
Insteek is trouwens absoluut niet om dochter van deze school te halen. Ik ga er nog steeds vanuit dat we op een dag wél doordringen. Zoals de communicatie nu verloopt, lukt het niet, dus het moet anders. Met dank aan alle tips hierboven.

Eenoudergezin zijn speelt ook mee idd

Ik merk dat ik altijd behoorlijk gerelativeerd word door mijn partner. Soms is het behoorlijk irritant, maar meestal werkt het uiteindelijk goed. Ik kan stoom afblazen maar ga meestal niet met dat gefrustreerde gevoel naar bed...
Het is echt je zwakke plek, je kind. Lastig hoor, pff, kost toch altijd veel energie (niet erg, maar lastig, hoe logisch ook, dat niet iedereen dezelfde insteek heeft.)
Sterke iig met je dochter. En nog 1 ding, vertrouw op haar! Steun haar en vertrouw ook op haar, want als jij vanuit thuis een bepaalde zekerheid meegeeft neemt je dochter dat mee naar school en is ze toch weer wat weerbaarder!

Doe ik

Ik vind mijn dochter erg sterk, ze gaat toch maar elke dag weer met opgeheven hoofd de klas in. Ik was allang met tafels gaan gooien.
Dochter kwam net thuis, ze was toch nog maar even langs de mentor gegaan om te vertellen dat ze nog met dingen zat. De mentor suggereerde eerst dat de rotopmerkingen van pestmeisje wellicht grapjes waren, maar dochter merkte op dat zelf ALS het grapjes waren, het in ieder geval kwetsende grapjes waren. Mentor zou het meisje erop aanspreken, zei ze. Wel knap van dochter dat ze dat heeft gezegd, aan de andere kant (maar dat zal ik natuurlijk niet tegen dochter zeggen) jammer dat ze de mentor niet heeft herinnerd aan de duidelijke afspraken die er waren gemaakt. Maar ja, ze is ook pas 12...

Update

Zucht. Vier schooldagen verder, niets gebeurd. Pestkopje niet aangesproken (of in ieder geval niet met resultaat). Ik heb een neutraal mailtje gestuurd naar de mentor met verzoek om afspraak/overleg hoe nu verder. Geen antwoord gehad. Stapje hoger dus maar. Inmiddels wel contact gehad met de moeder van een ander kind met dezelfde problemen in de klas. Wij willen ons wel 'verenigen', maar zoeken nog even naar de beste manier om dat te doen, zonder meteen zo'n front te vormen. Iemand nog tips?