Stoepkrijt...hoe is het nu met je?

Alleen jammer

Alleen jammer dat kinderen dergelijke dingen haarscherp aanvoelen...mijn zoon,na een dag groep 6: ik geloof niet dat deze meester mij aardig vindt. En oh jongens wat had dat jochie gelijk, en hij kreeg 'm ook nog in groep 7...sorry Dirksmama, maar mijn radar gaat harder draaien bij jou opmerkingen. Elk kind heeft goeie kanten, gedrag wat jij beschrijft, is naar, maar zelfs daar kan iets achter zitten, en kan aan gewerkt worden.

Hoe zit het met onschuldig totdat het tegendeel is bewezen?

Dirksmama, nu lijkt het net alsof jij denkt, schuldig tot het tegendeel is bewezen. Maar ik kan me ook wel weer heel goed voorstellen dat je eigen achtergrond en ervaringen een rol spelen, en natuurlijk je eigen karakter. Ik zat ook in een klas waarin vrijwel alle ouders (vaders) ofwel arts of chirurg waren, of idd notaris, of hoge ambtenaren. Behalve mijn ouders, die waren schrijver en klusten daarnaast wat bij als leraar. En dan zat ik ook nog op een kakschool, en als ik iets niet was, was het wel kak. Maar ik ben nooit gepest, (behalve door een bepaalde docent, grrrr) of als ik gepest ben heb ik het niet gemerkt, of het gleed van me af. De link tussen pesten en mooie gezichten heb ik persoonlijk nooit meegemaakt. ik heb die associatie dan ook niet.
Wel is het natuurlijk vaak/meestal zo dat pesters zelfs juist heel onzeker zijn, of zelf nare ervaringen hebben gehad, of thuis hebben of zo. Mijn kinderen hebben op een basisschool gezeten waar heel goed met pesten werd omgegaan. Zodra men iets opmerkte wat er maar op leek werd er direct ingegrepen, op een goede, constructieve en niet veroordelende manier. (Daarom was ik ook zo verbaasd door wat er gebeurde op de middelbare school, bij mijn dochter, ik was heel wat anders gewend.) De keren dat ik iets meekreeg over pesten omdat het bv. in een klas van mijn kinderen speelde, bleek de pester/aanstichter zelf met soms ernstige problemen te kampen. Ik denk ook daarom dat je met een open mind en warme houding alle kinderen tegemoet moet treden, niemand wil pesten. Ook pesters zitten in een onomkeerbare cirkel gevangen. Wat dus niet betekent dat het maar door mag gaan.

Mooie kinderen

Ik denk wel dat mooie kinderen het soms wat lastiger kunnen hebben. Ik zie dat het mooie vriendinnetje van dochter een hoop reacties oproept bij mensen, ook leerkrachten. Zogenaamd positieve reacties meestal, haar schattigheidsgehalte is erg hoog. Poeh, zie dat meisje gewoon worstelen om steeds maar weer aan dat schattige beeld te blijven voldoen, ze zal 's avonds pijn in haar kaken van het schattig lachen moeten hebben. Nu zal dit meisje niet gaan pesten, zit niet in haar aard, maar ik heb soms wel een beetje medelijden met haar.
Mijn idee is dat kinderen ontzettend graag aan verwachtingen willen voldoen, en dat op scholen soms weinig tijd is om juist het veelzijdige in kinderen te stimuleren. (brave kinderen moet je vooral zo laten want er zijn al genoeg herrieschoppers) Het blijft vaak allemaal wat hangen op een eerste beeld, zowel het idee dat mensen (leerkrachten) van een kind hebben en daar *moet* een kind dan aan blijven voldoen. Bij mooie kinderen valt het knappe gezichtje natuurlijk wel erg op gelijk. Het is al lang bekend dat mooie mensen meer goede eigenschappen toegedicht krijgen. Hard werken lijkt me dat voor een kind om steeds maar aan dat positieve beeld te blijven voldoen.
Ik vind de openhartigheid van Dirksmama juist mooi. Ik vraag me af of veel leerkrachten zich eigenlijk wel bewust zijn van hun vooroordelen. Dat is altijd stap 1.

Tja dirksmama

ik heb zo een dochter die er best mag wezen, incluis de blondige krullen, grote helblauwe ogen op een balletlijfje.
De reakties van sommige ouders, toen ze op vraag van de school moest versnellen, waren dan ook niet van de poes. Een mooi meisje dat ook nog eens slimmig is, het is niet eerlijk. En dat heeft haar nieuwe juf haar toen erg laten voelen. Dochter wist vanaf de eerste dag dat de juf haar niet moest, en dat was waarschijnlijk niet omdat de juf dat gezegd had, maar haar houding verraadde haar.

Ik kan zeggen dat het nog een zwaar stuk van het jaar is geweest voor dochter. Niet alleen de juf deed onaardig tegen haar, maar ook de andere meisjes van de klas vonden de hele situatie 'oneerlijk'. En wat kon dochter eraan doen? Ze moest dan al van klas veranderen, naar een juf die haar niet moest en dat waarschijnlijk uitstraalde naar de andere meisjes toe. Nee, het was geen fijn jaar. En dan is men verbaasd dat kind zich afkeert en niet wil deelnemen aan het klagebeuren? Deze juf had haar oordeel klaar, nog voor ze het kind kende. En nog steeds voelt dochter haar maag draaien bij het zien van deze juf. Dit jaar heeft ze een juf die wel open staat voor haar, en dat maakt echt een wereld van verschil: ten slotte zit je kind daar maar 5 van de 7 dagen.

Ik begrijp dat je gevoelsmatig bij sommige kinderen je voelsprieten meer uitsteekt, maar weet dat kinderen dat toch aanvoelen, ook al druipt het niet van je gezicht.

Waar het volgens mij over ging

Is dat uit een of ander onderzoek kwam, dat docenten het niet geloven als mooie kinderen worden aangewezen als pesters. Dat een mooi uiterlijk schijnbaar in onze diepste instincten (ofzo) óók automatisch staat voor een mooi innerlijk. Het deed mij enorm denken aan het Kleine huisje op de Prairie

Tirza

Cobi

Nooit van even afreageren gehoord? We hebben een heel genoegelijk leven hoor, ik heb gisteren nog bijna in mijn broek gepiest van het lachen. Dochter heeft een hoop vriendinnen van haar tweede basisschool die ze nog vaak ziet en op de huidige school in de parallelklas ook een paar echt leuke meiden.
Er zijn er inderdaad die ik het liefst met de koppen tegen elkaar zou willen slaan, nou, dat kan niet, dus doe ik het hier virtueel.
En jij hebt zeker nooit gevoeld hoe het is als je kind wordt gepest? Niet lullig bedoeld hoor, maar lees de postings van de anderen er ook eens op na: je weet pas wat het is als het je overkomt.
Tirza, inderdaad, dat kwam uit het onderzoek: docenten geloven het gewoon niet. Behalve Dirksmama :-)

Reunie basisschool

Dat had ik laatst, moest er aan terugdenken door dit draadje. Bij mij in de klas zat een meisje, laat ik haar Janneke noemen. Janneke bepaalde alles. Wie met wie speelde, wat we deden, alles. Is dat de definitie van een queen-bee? Ik vond het wel best, en zo niet zocht ik andere mogelijkheden. Ik had niet het idee dat Janneke daarmee zat, ok ik mocht even niet meedoen met haar en vriendinnen. Op de reünie bleken een drietal van mijn klasgenoten het gevoel te hebben ernstig gepest te zijn door Janneke, hun basisschooltijd was een ramp en een groot deel van de rest van hun leven hadden ze er ook last van. Dus dat was wel even een moment. Ik was geschokt omdat ik niets gemerkt had en de rest van de klas ook (meelopers?) Janneke bood aan om met de ex-gepesten er later nog over na te praten ( na de eerste emoties), dus dat verliep best soepel, iedereen was wel tevreden geloof ik. Op weg naar huis, lange auto-rit, dacht ik terug aan mijn gesprekje met Janneke voor dit pestverhaal lostbarstte. Ze is tegenwoordig moeder van een groot gezin met een paar eigen en veel pleegkinderen. Ze doet veel (sturend) vrijwilligerswerk. Kan zo'n queen-bee schap daar geen voorloper van zijn?

Hier ook reunie basisschool

Wij hadden ook een 'janneke' in de klas die de queen-bee speelde. Ongeveer opdezelfde manier als die uit mimoza's klas. Als kind had ik daar amper 'last'van. Ik kwam wel uit het goede 'milieu' om in aanmerking te komen tot haar 'fanclub', toendertijd speelde dat 'waar kom je vandaan en wat doen je ouders' als een soort rode draad door onze klas. Wij hadden 2 groepen kinderen in de klas, de ene groep kwam uit de 'volkswijk' niet ver van school gelegen en met de meeste ouders van die kinderen ging het qua cariëre niet zo erg goed (veel werkloze vaders) en de andere groep waren kinderen van ondernemers/winkeliers uit het centrum.En hoewel in 1 klas gingen die 2 groepen totaal niet met elkaar om en dat was niet alleen in onze klas zo...deze scheiding liep door de hele school. Queen-bee was dochter van 1 van die ondernemers en de baas in ons gedeelte van de klas. En haar hobby was het onderuit halen van wat zwakkere kinderen uit die andere groep uit de volkswijk. Als je precies deed wat queen-bee zei werd je haar beste vriendin (hoorde 'erbij'), daar was ik niet zo goed in dus ik was al gauw afgeschreven. Ik zocht mijn heil bij de jongens en had 1 vriendin en die vriendin heb ik nu nog Wij tweeën waren meer de 'jongens-meiden' en die andere meiden echte 'meisjes-meiden'. In de loop der jaren kwam ik queen-bee wel eens tegen in het dagelijks leven...en queen-bee deed net of ze mij niet kende, hoewel ik in haar ogen zag dat ze best wist wie ik was. Te minderwaardig om goededag te zeggen is wat queen-bee uitstraalde. Maar het maakte mij echt niet uit, ik zei vriendelijk goeiedag en als het zo uitkwam noemde ik zelfs haar voornaam waar ze dan behoorlijk van schrok (mensen zouden eens moeten weten dat we elkaar kennen!). Het ging toen erg goed met queen-bee, ze had een rijke vent aan de haak geslagen en was nu zelf ondernemer met meerdere vestigingen zelfs....werd aanbeden door allerlei personeel,kortom ze had het 'gemaakt' zeg maar. Maar helaas voor queen-bee kwam haar man erachter dat ze niet was wat hij dacht dat ze was en het liep op een scheiding uit en die ondernemingen bleken op drijfzand gebouwd en ze gingen 1 voor 1 falliët of sloten of werden overgenomen. Uiteindelijk kwam queen-bee terecht in de 'volkswijk' waarvan ze de kinderen zelf eerst zo het leven zuur maakte en waar ze zo op neerkeek. De reunie kwam op het moment dat queen-bee net van d'r positie was gevallen en iedereen al zag aankomen dat het met dat wat over was ook niet zo goed zou aflopen...Queen-bee excuseerde zich voor deze reunie,hoewel ze ooit zelf 1 van de aanstichters en initatiefnemers ervan was...ze schreef wel een briefje naar ons als klas dat dat haar erg speet, maar dat ze het nu ze zo'n moeilijke periode in haar leven had niet kon opbrengen te komen....Een typisch queen-bee epistel volgens de rest van de klas. De brief lokte het ene verhaal over haar gepest na het andere uit. Wel jammer dat ze er niet was, dan had ze kunnen zien dat afkomst er niet altijd toe doet qua cariëre en studiemogelijkheden...Er waren er ook een paar die haar nu eens flink de waarheid wilden zeggen en die kans nu niet kregen die dit weer een typische queen-bee actie vonden. Ontnam ze hen die kans ook nog...
Dus niet alle queen-bee's worden zulke engeltjes, sommigen blijven altijd zo.
groeten albana

Mimosa

Mimoza schrijft over een queen-bee "Ze is tegenwoordig moeder van een groot gezin met een paar eigen en veel pleegkinderen. Ze doet veel (sturend) vrijwilligerswerk. Kan zo'n queen-bee schap daar geen voorloper van zijn?"

Ik krijg toch een beetje naar gevoel van deze opmerking. Bedoel je dat queen-bee zijn een opstapje is naar goed leiding geven? Maar wel eerst over de ruggen van een ander?

Ik weet van mijn schooltijd dat het hulpje van de queen-bee uit mijn klas iets doet of deed bij bureau Halt. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt dat ze dus haar leven wel gebeterd heeft. Ik word er alleen misselijk van.

Leiderschap is wat anders

Ik denk dat Mimosa het Queenbeeschap ook wat anders ziet dan sommige andere. Wat jij benoemt Mimosa is misschien iemand die alleen leiding neemt maar ik zie verder niet in je beschrijving iets van pesten vernoemd of zo, dat vind ik toch weer een ander type kind. Queenbee zijn is en-en.

De queenbee bij mijn dochter deed er alles aan om mijn dochter buiten te klas te houden, en zelfs nog verder als ze de kans had. Dat uitte zich in heel schijnheilig gedrag naar de leraren toe en naar de klasgenoten toe werd er gekletst van hier tot ginder. De jongens opstoken om allemaal geintjes uit te halen die niet geinig waren en de meiden die haar eerst wel leuk vonden had ze zover dat die niet meer tegen haar durfden te praten met als gevolg dat het hele eenzame jaren waren. Je snapt niet wat voor een impact zo'n queenbee op de klas heeft, zelf min of meer vriendin in wording van dochter durfde het niet voor dochter op te nemen met de angst dat zij ook de klos zou zijn. Ook buiten de klas ging dat verder want zo'n queenbee heeft al snel flink wat aanhangers.
Nu is het gelukkig over, tenminste ze heeft nu een vriendengroepje om zich heen die heel anders zijn, ook niet de grootste popi-jopi kinderen van de klas. Maar je blijft dat toch een beetje merken, heeft ze bijv een feestje op school dan zijn de dodende blikken nog steeds aanwezig van queenbee en grootste aanhangers. De anderen zijn zich intussen normaler gaan gedragen maar passen er wel voor om te dichtbij te komen want queenbee loopt nog steeds op school rond.
Ik kom wel eens wat kinderen tegen van dat queenbee groepje en dan voel ik de woede weer opvlammen. Zij hebben mijn dochters eerste jaren op het vo flink verpest. Gelukkig was mijn dochter tegenover hun wel sterk, verbaal bedoel ik dan maar ander kind dat dat niet was is van school af gegaan en heeft alle banden afgesneden met oudleerlingen.

Law & order special victims unit

Heeft iemand de aflevering van gisteravond gezien? Dat ging over pesten en queenbees, uiteindelijk leidde dit tot een moord en de queenbee en haar aanhang hadden 14 jaar lang hun mond gehouden. De queenbee bleek overigens een heel nare thuissituatie te hebben, rijke ouders, groot huis, maar de ouders waren redelijk geestelijk gestoord, de dochter kreeg straf en daarvoor werd haar broertje uit bed gehaald om haar enige minuten onder water te duwen in het bad. Het was heel treffend gedaan ook qua uiterlijk en gedrag van queenbee, hofhouding en de gepeste. Net even gekeken bij net 5 gemist, maar de uitzending kun je nog niet terugzien helaas (de recentste is van 12 november)

Wat ik bedoelde te zeggen is dat een dominant kind dat de klas naar haar hand zet (inclusief pesten/uitsluiten) ook wel eens gewoon kan experimenteren met verschillende vormen van groepsgedrag. Zonder gelijk ongeneeslijk in-en-in slecht te zijn.

Tuurlijk!

Die kinderen worden heus niet zo geboren. Ze hebben een pittig karakter, maar dat kan ook in goede banen worden geleid. Maar dan moeten de volwassenen (ouders, leerkrachten, sportleiders) wel bijsturen. En dat zie ik in veel gevallen niet gebeuren. Zolang zo'n kind haar zin krijgt, zal ze dat gedrag niet opgeven, het levert immers een hoop op. Maar hoe ouder ze worden, hoe moeilijker het is om het nog om te draaien.
Het grootste deel van de meiden uit dochters klas doet inmiddels weer normaal tegen dochter. Wat dat betreft ben ik de mentor dankbaar dat ze op een goede manier heeft ingegrepen. Wat mij betreft had ze nog iets doortastender door kunnen pakken, om in ieder geval te zorgen dat de kinderen die nu nog pesten, geen voet meer aan de grond zouden krijgen bij de meelopers. Dochter ziet de meelopers, die nu weer redelijk normaal doen, twijfelen als pestkopje weer een rotopmerking maakt. Meedoen? Niks doen? Ze doen nu niks, maar dat kan net zo gemakkelijk weer doorslaan naar de verkeerde kant.

Ouders

Gister toevallig met mijn vriendin over dit thema gesproken. 's Avonds kwam een moeder met haar zoon bij haar aan de deur. Hij was gepest (geduwt, uitgejouwd) zoons had fanatiek meegedaan. Daar de zoons van mijn vriendin een eeneiige tweeling is, kon het kereltje niet met zekerheid zeggen wie er fanatiek mee had gedaan.

Mijn vriendin was geschokt en haar zoons meteen tot verandwoording geroepen. Degene die mee had gedaan, was de week ervoor zelf het slachtoffer geweest. Ze begreep daarom niet waarom juist hij meedeed aan de pesterijen, want hij wist toch immers hoe vervelend het is om gepest te worden? Naar aanleiding van enkele verhalen in dit draadje is me duidelijk geworden dat sommige gepesten hun frustratie juist op deze manier uiten.

De moeders (en vaders) blijven contact houden en de jongens hierin begeleiden. Helaas kan de hoofdpester hierin niet worden betrokken omdat hij in een andere stad woont en de ouders geen contact met andere ouders wensen. Of de leraren hier wat aan doen is maar de vraag. Het is te hopen dat de stoker ophoudt als hij merkt dat hij geen volgelingen meer heeft, maar we vrezen dat er altijd wel meelopers te vinden zijn.

Gelezen

Ik heb het boek gelezen. Op zich een prima boek, maar wat ik altijd zo vervelend vindt van dat soort boeken: het loopt altijd goed af. De gepeste wordt een held en ineens ziet iedereen wat een trut queen bee altijd is geweest. Maar zo gaat het in het echt niet. Queen bee blijft de baas en de gepeste wordt nooit ineens de popie van de klas. Dochter heeft het boek ook gelezen en herkende wel vanalles, maar vond het niet helpen met het vinden van een oplossing voor haar eigen probleem.

Ik had het eerst zelf gelezen en wat het boek wel goed doet, is inzicht geven in de gedachten van de verschillende kinderen. Elk hoofdstuk is geschreven vanuit of de queen bee, of de meeloper, of de onafhankelijke. Ik had dit boek al gekocht op de basisschool en het aangeboden aan de leerkracht, maar die wilde er niks mee. Daarom heeft dochter het zelf gelezen, om een beetje te leren snappen hoe zo'n pestkop of meeloper nou denkt. Je hebt gelijk dat het beter is om het in de klas te bespreken, maar dan moet de leerkracht dat ook wel willen.

Stoepkrijt; een eureka moment:

Hoi Stoepkrijt,
Ik wil het even kwijt, ik kan het wel van de daken schreeuwen!

Na jarenlang op haar vorige school aangedrongen te hebben tot actie en school liet het er bij hangen:

Dochterlief krijgt nu intensieve begeleiding want ze blijkt wel degelijk dyslexie te hebben. EIN-DE-LIJK.
Vorige school wilde er niet aan, vond kind een matige leerling. Gevolg: gefrustreerd kind, introvert enz. Tel daarbij een klas op waar een vervelende sfeer onderling heerste.... voila. Nou ja, we hebben toen in het voorjaar besloten om haar alsnog naar een andere school te doen.

Nu (ze zit in groep 8) is dan eindelijk de kogel door de kerk. School merkt achterstanden op en onderneemt actie. Daarnaast laten wij haar zelf ook testen via de orthopedagoog.

Het voelt erg goed dat de problemen van mijn kind eindelijk worden erkent. Het is echter wel schrijnend daar daar vanaf groep 4 niets mee gedaan is op haar oude school. Vanaf toen hebben wij nl. op haar oude school al geluid gemaakt en dat is weggewuifd want wij zagen het verkeerd.

Het besluit om van school te veranderen is in vele opzichten een heel goed besluit geweest!

Wat fijn!

Nou ja, niet fijn dat ze dyslectisch is natuurlijk, wel dat er eindelijk iets aan wordt gedaan. Zo ontzettend vervelend als je het zelf allemaal wel ziet, maar dat anderen je wegzetten als zeurende moeder van een kind dat niet beter kan. Wat fijn, dat de keuze om van school te veranderen ook in jouw geval de goede was!
Mijn dochter kroop vanochtend even tegen me aan op de bank en vroeg stilletjes: "Denk je dat er met mij iets mis is?" Ik kon wel huilen! Ik heb haar uitgelegd dat de andere kinderen haar gebruiken als pispaaltje omdat ze nooit wat terug doet. Dat het meer om hun eigen onvrede gaat dan dat het om dochter gaat. Maar dat ze mogelijk wel tegen deze problemen kon blijven aanlopen, als ze steeds maar alles over zich heen liet komen. Maar dat ook dat haar eigen keuze was. Genoeg om over na te denken.
De mentor heeft een sterfgeval in haar familie, die is even niet op school. Vergeleken bij een gepest kind is dat natuurlijk op dit moment voor de mentor een graadje erger, dus ik wil haar ook even niet lastigvallen. Jammer is het wel, volgende week zijn er rapportbesprekingen en ik had gehoopt dat het even aan de orde kon komen, zodat de andere leraren even extra op dochter konden letten. Of eigenlijk op dat ene meisje dat het nog steeds niet kan laten om elk uur rotopmerkingen te maken. Kan niemand dat kind eens uitzetten?

Dat herken ik. Mijn dochter maakt zich veel zorgen over de CITO. Een paar dagen geleden was ze in tranen en zei: mam, straks denkt iedereen dat ik dom ben als ik de CITO slecht maak.

Dan gaat er ergens bij mij een lontje aan, je wilt het niet weten. Ik vind dat erg, als je kind dat zegt.

Jaren lang heeft haar zelfvertrouwen te lijden gehad door haar schoolprestaties. Altijd weer dat matige rapport terwijl ze zo hard er voor werkt. Dat doet iets met je kind, maar ook met je als ouder. Het maakt me boos dat de vorige school alles wegwimpelde, en door de recente ontwikkelingen komen bepaalde gesprekken en uitspraken van de vorige school weer naar boven. Dat het niet om de prestaties ging, maar dat haar gedrag blijkbaar de problemen veroorzaakte. Tja, als een kind gefrustreerd raakt omdat het dingen niet snapt en hard leert en toch een 5 voor een toets krijgt, krijg je daar dan een vrolijk kind van? En als ze bij de juf geen gehoor krijgt bij pesterijen en de juf niet informeert naar haar gezondheid na een intensieve medische behandeling, is het dan gek dat je daar een introvert kind voor terug krijgt?

Deze uitwerking van problemen hebben we zeer nadrukkelijk toegelicht op haar nieuwe school, en uiteindelijk iemand die het licht ziet. Ze wil wel, maar kan niet. En gelukkig hebben we ondertussen ook de uitslag van een intelligentietest waaruit blijkt dat we zeker geen kind hebben dat 'een matige leerling is'.

Het is schrijnend als je kind aan je vraagt of er iets mis met haar is. Hartverscheurend, zou ik willen zeggen. Zoiets raakt bij mij altijd een enorme snaar.

Het siert je om de mentor even te ontzien, maar ik zou er toch even een mailtje aan wagen om haar ervan op de hoogte te stellen, en wat je verwachtingspatroon is.

Grappig, zo graag als jij dat kind zou willen uitzetten, zo graag wil ik sommige leerkrachten weleens AANzetten, een peper in hun k*nt stoppen. Gelukkig gaat het op deze school veel beter, al besef ik me maar al te goed dat bepaalde dingen zich eenvoudig kunnen herhalen wanneer ze de overstap maakt naar het VO.

Sterkte met Queen Bee. Haar hoofdrol is veel, maar dan ook veel te groot.

Ben ontevreden - weet niet zo goed wat ik moet

Dochter kwam terug van school. De mentor was er weer en ze hadden mentorles. Dochter werd even apart genomen en de mentor vroeg hoe het ging. Dochter vertelde dat aardig wat kinderen weer normaal deden, behalve meisje L., die blijft maar sarren en treiteren. De andere meiden nemen het dan niet voor dochter op, maar gaan ook niet meer mee in het getreiter. De mentor haalde haar schouders op en zei dat dochter meisje L. maar moest negeren. Dochter wilde nog vertellen dat meisje L. er in een tussenuur vakkundig voor had gezorgd dat dochter alleen in de kantine zat, maar ze werd 'dismissed'. Opgelost volgens de mentor.
Ik ben zo ontevreden! Dit gaat niet vanzelf over met negeren. En nu word ik weer in de rol van zanikende moeder gedrukt als ik er wat van zeg! Dochter weet ook meteen wat ze aan de mentor heeft, namelijk niks. Getver, ik heb er gewoon maagpijn van! De oudergesprekken zijn pas half december. We zijn pas drie maanden bezig op deze school en ik ben het nu al zat.

Stoepkrijt

Stoepkrijt, wat vervelend om te horen! Ook omdat ik mij juist zo positief had uitgelaten over het weinige pesten op deze school, en nu gaat het dus toch niet goed...
Wat mij opvalt in jouw berichtjes, is dat je een paar keer schrijft dat je in de rol van zanikende ouder wordt gedrukt. Nu kan ik natuurlijk alleen maar afgaan op deze geschreven berichtjes, maar praat je jezelf dat niet te snel aan? Hè, hoe leg ik dit nou uit... Je BENT geen zanikende ouder, klaar. Dus ga je ook geen zanikende ouder voelen, want daar heb je vooral jezelf maar mee.
Kom (opnieuw) in actie, en ga zeker niet wachten tot de spreekavond. Daar heb je 7 minuten per leerkracht, daar heb je echt geen tijd voor dit soort zaken.
Hup, mail de mentor, geef aan dat je dochter zich niet gesteund voelt door haar en daar veel last van heeft. Of misschien beter: laat je dochter opnieuw zelf naar de mentor gaan. Dit zou je met haar kunnen oefenen. Of maak een afspraak dat jullie samen met de mentor ga praten. In in het gesprek op je strepen gaan staan: de mentor moet nu actie gaan ondernemen, het heeft lang genoeg geduurd, dit kan echt niet. En kom je er niet met de mentor uit, dan stap je naar de afdelingsleider. Daar is ze voor. Laat het er niet bij zitten hoor, echt in actie komen!

Kijk je wel eens

naar de dog whisperer op national geographic? Die heeft zo'n geweldige uitspraak: kalm en assertief en de goede energie uitstralen! Bij mijn hond had ik dat al wel een beetje door maar het werkt ook geweldig op school/Ik moest de afgelopen weken in de slag met school omdat dochter zich te pletter verveelde. Is niet de eerste keer en ik voelde me altijd: "die vervelende pushende moeder die denkt dat haar engeltje briljant was". Deze keer heb ik me ernstig voorgenomen kalm en assertief te communiceren en dat werkte geweldig..Heb nog niet eerder zoveel voor elkaar gekregen met zo weinig gedoe.

gewoon loslaten het hele zanikbeeld van jezelf.

IJsvogeltje, ik praat het mezelf niet aan hoor, de mentor noemde mij tijdens wat ik zelf een redelijk constructief gesprek vond 'veroordelend en fatalistisch'. Veroordelend klopt wel (ik veroordeel het pesten namelijk), maar fatalistisch is zo NIET wie ik ben (juist nogal op de barricaden). De mentor ziet het gepest zelf niet gebeuren en vindt dat ik overdrijf (heeft ze op die manier ook uitgesproken naar mij toe). En als je denkt dat het allemaal wel meevalt, is degene die er maar over doorgaat natuurlijk al snel een zeurpiet, hoe kalm en assertief het ook allemaal wordt gebracht. Intussen heb ik een 12jarige die zich afvraagt waarom ze is geboren, omdat niemand haar moet.
Eén van de ouders die in de klankbordgroep zit, liet mij weten dat de afdelingscoördinator op een klankbordbijeenkomst trots vertelde dat er wel wat pestincidentjes waren geweest, maar dat die allemaal succesvol de kop zijn ingedrukt. Dat is gewoon niet waar! Mijn dochter is niet de enige die (nog steeds) wordt gepest. Ik heb het idee dat de wens een beetje de vader van de gedachte is.
Ik heb dochter vanochtend een beetje gemeen behandeld (expres)om te proberen haar zelf in actie te laten komen. Ik zei dat als ze zich zo gemakkelijk laat afschepen door de mentor, ze zelf met de gevolgen zit. IK hoef niet in die klas te zitten en ik kan niet tot haar 18e al haar problemen oplossen. Ga maar terug naar de mentor en zeg dat je toch niet tevreden bent met de uitkomst van het gesprek. Ik ben heel benieuwd wat er gebeurt. Ik denk eerlijk gezegd niet veel. Dochter is niet erg assertief op dat gebied. En ja, daar hebben we al allerlei dure trainingen en coaches tegenaan gegooid om dat te verbeteren, maar het zit er gewoon niet in. Is dat een reden om dan maar gepest te worden?
Mijk, ik heb die dog whisperer nooit gezien, zal ik eens gaan doen. Door de positieve verhalen van de school zelf (en van IJsvogeltje) over het omgaan met pesten (een van de redenen waarom we voor deze school hebben gekozen) ben ik in eerste instantie ook vol vertrouwen naar de mentor gegaan met het idee: ik meld het op een rustige manier en leg het bij de mentor neer, die pakt het op en lost het op. Alleen dat gebeurde niet. Wat zegt die dog whisperer als een hond niet luistert? :-)

Dan moet je natuurlijk

Laten zien wie er de baas is! Kalm assertief en dominant

Ik snap het wel dat het vervelend is dat hij jou zo noemt, is het misschien een optie om dat gewoon de te benoemen?

"Ik heb speciaal voor deze school gekozen omdat ik weet dat jullie actief zijn tegen pesten. Ik merk nu dat ik er moeite mee heb om er weer met jullie over in gesprek te gaan omdat u me recht in het gezicht zegt dat ik veroordelend en fatalistisch ben. Dat geeft me een heel vervelend gevoel. Ik vind namelijk niet dat ik zeur, ik maak me zorgen omdat mijn dochter me vanochtend vroeg waarom ze eigenlijk geboren is als toch niemand haar moet." en dan met een heel neutraal gezicht.

Overigens moet ik er bij zeggen dat wij nadat juf onze afspraak cancelde omdat zij hem niet nodig vond blijmoedig een afspraak met de ib-er gemaakt. Dus misschien is het tijd om mentor in haar sop gaar te laten koken en het hoger op te zoeken?

Mijk

Stoepkrijt

"de mentor noemde mij tijdens wat ik zelf een redelijk constructief gesprek vond 'veroordelend en fatalistisch'."
Dat weet ik, dat had je inderdaad al eens geschreven. Maar dat maakt jou nog steeds geen zanikende ouder. Wat Mijk schrijft lijkt mij een goed idee; maak het bespreekbaar. Zakelijk en kalm.
Pas op dat je zelf niet in de underdog-positie laat plaatsen. Of beter gezegd: plaats jezelf niet in die positie. Voor mijn gevoel praat je jezelf namelijk zo naar beneden. De grote boze buitenwereld die niet eerlijk is en nare dingen zegt en doet. Die jouw dochter niet moet. En die jou een zeurmoeder vindt. Blijf niet in dat denkpatroon zitten (en daar bevestiging voor zoeken), want het is gewoon niet zo en het is al helemaal niet constructief.
De mentor heeft blijkbaar nog steeds geen idee van de impact die een en ander voor jouw dochter heeft en dat het probleem gewoonweg niet is opgelost. Dus de eerste stap is om ervoor te zorgen dat dat helder wordt. Zakelijk en kalm. En als dochter daar niet assertief genoeg voor is, dan help je haar.
Zet 'm op, gebruik je kracht!