Rokende puber

Tirza

Ja, sluit ik me bij aan.

Ik ook

Ook al denk je een aanstaande puber te kennen en niet voor verrassingen te komen staan, is de praktijk van die jaren nu echt nog niet vast te leggen in 'ik ken ze' en/of 'ze hebben zich maar aan mijn regels te houden omdat dat mijn regels nu eenmaal zijn'. Geloof me, je gehoorzame rond de tienerleeftijd kind, kan opeens heel anders reageren tijdens de puberteit. En ik vind het ook erg zwart/wit overkomen als een kind zich altijd moeten aanpassen aan de persoonlijke grenzen van een ouder. Die zijn niet altijd realistisch.

Welnee

Tirza:"Maar een 15-16-17-jarige vindt jouw huis ook gewoon zijn huis"
Welnee. Dat vind jij ook niet trouwens. Tenzij je zelf van plan bent binnen 5 jaar het huis te verlaten en je kinderen er te laten blijven.
Tirza:"Dat jij niet tegen rook kunt, is niet ZIJN probleem."
Dat is het zeker wel. Al moet je wel even kenbaar maken dat je er last van hebt. Die kinderen laten hun zooi niet slingeren om jou te pesten.
Ik weet niet hoe bont je het nog wil maken met voorbeelden. Hou op, schei uit, er zijn er die hun ouders het nest uit treiteren. Maar dat zijn wel uitzonderingen.
In die gevallen is roken (of je bordje niet opruimen) dan ook het minste probleem.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Tirza:"Maar een 15-16-17-jarige vindt jouw huis ook gewoon zijn huis"

Welnee. Dat vind jij ook niet trouwens. Tenzij je zelf van plan bent binnen 5 jaar het huis te verlaten en je kinderen er te laten blijven.

Nou nou Miriam, ga je nou echt vertellen wat Tirza moet vinden?:-)
Het huis waar wij in wonen is een huurhuis, dus op alle slakken uit de tuin zout strooiend zeg ik dat dit huis zelfs niet van ons is, maar okee wij betalen de huur dus mogen wij de regels bepalen en als wij eruit gaan, zullen dochters er ook uit moeten. Maar dan nog vind ik dat mijn kinderen dit huis als hún huis mogen zien. Mi casa es tu casa, zoals ze in Spaanstalige landen plegen te zeggen. Waarom zo hartelijk praten tegen gasten, maar niet tegen eigen kinderen? Ik meen me trouwens te herinneren dat jullie in het vorige huis twee woongedeeltes hadden, waarvan 1 gebruikt werd door je zoon en dochter. Welk kind kon er meer zeggen dat het een eigen woongedeelte had bij hun ouders? - zei je daar toen over. Ik neem aan dat jouw kinderen het voormalige huis ook als het hunne mochten beschouwen voor zolang ze bij jullie woonden.

Zakgeld inhouden?

Ik word ook niet vrolijk van rokende kinderen. Heb het ze nooit zien doen, maar weet dat ze het wel eens gedaan hebben. Weet niet of ze het nog weleens doen. Na het uitgaan stinkt kleding naar rook, anders niet. Hier in huis mag door niemand gerookt worden.
Zakgeld inhouden is nooit bij mij opgekomen. Mijn kinderen kopen wel meer dingen van hun zakgeld die ik niet zo geschikt vinden. Vet eten bijvoorbeeld. Ook ongezond.

Wel zoon`s "thuis", niet zijn "huis".

Mijn zoon woont bij ons in, wij niet bij hem.
Als P zegt:"In mijn huis en in mijn tuin wordt niet gerookt" dan is dat haar goed recht.De regel telt voor bezoek en eigen kinderen. Het is misschien niet erg gastvrij, dat kan allemaal zo zijn.Kan ook lastig zijn als er schoondochters in beeld komen die roken.Wat doe je met stinkende schoondochters,en stinkende kleinkindertjes, lastig.Geen knuffels geven, niet feliciteren en niet met z`n allen een weekendje weg met de kleinkinderen.Maar goed, de regel is zo stellig dat dat probleem zich misschien niet zal voordoen.
Regels opstellen is niet zo moeilijk, soms blijkt wel dat het handhaven ervan in de praktijk een beetje lastig is.

Niet roken in huis

Volgens mij is het tegenwoordig heel normaal om niet te roken binnenshuis. Nu kennen wij weinig mensen die roken, maar rokers gaan vanzelf al buiten paffen zonder vragen.
Bij ons geldt de regel dus niet alleen voor de kinderen, maar ook voor gasten.
Al is dat geen garantie dat er nooit eens een puber in huis zal (proberen te) roken natuurlijk. Gelukkig zal het bij ons sowieso nog wel even duren voor het zover is. Oudste gaat naar vo en vertoont nog geen rebellerend gedrag.

Wel buiten dus jesse

De regel is bij sommige nog strakker. Zie postings van P. Niet in huis, niet in de tuin en naar rook stinkende kleren niet uitwassen.

Nououou

Ik denk wel eens na Had ooit eens een discussie met iemand die haar 12jarige dochter, die alleen thuis was, geinstrueerd om 'niemand binnen te laten'. Ik denk dat we dat soort instructies allemaal wel kennen. Prompt kwam er een meteropnemer, een echte officiele, de meterkast zit naast de voordeur, maar ze liet hem niet binnen met de woorden: 'er is niemand thuis'.
En daar moest ik toch zó over nadenken. Was zij dan niemand? En zo ja, wanneer ben je dan een iemand? Wanneer wij niet thuis zijn en mijn kinderen zijn er wel, ontvangen zij bezoek. Mijn schoonmoeder komt tenslotte elke dag en die moet wel effe binnen kunnen uitpuffen Of een langswaaiende vriendin van mij. Of de meteropnemer. Of hun eigen vrienden. Nou zijn ze wel wat ouder, maar dat doen ze al een aantal jaar. Maar trouwens ook als wij wel thuis zijn, dan verwacht ik dat zij een gast van hun gastvrij ontvangen. Kom op, het is jóuw gast, jouw huis, biedt wat te drinken aan - enzovoort. De tijd dat ik ze achterop liep met een glaasje verdunsel is voorbij.
Ik vind het leuk om over zulke dingen na te denken en te discussieren. Ik heb snel hoofdpijn, mijn kinderen maken allebei muziek. Dat is geen fijne combi. Maar ja, het is ook hún huis. En waarom hebben wij eigenlijk de slaapkamer met de wastafel die we nooit gebruiken en niet dochter - die altijd eindeloos werk heeft in de badkamer. Of: wie bedient de afstandsbediening?
Tuurlijk, als het puntje bij het paaltje komt maken wij de dienst uit. Maar er zit veel marge op

Tirza

Dat denk ik ook

Hier wordt ook niet binnen gerookt,maar dat gaat volautomatisch, zoon rookt niet eens thuis,helemaal uit zichzelf. Zakgeldstaking werkt niet denk ik, zorgt dat juist niet voor stiekem gedoe? En hoe controleer je dat het geld niet wordt uitgegeven aan roken,bonnetjes checken soms??
En verder: Nee, mijn kinderen wonen niet bij mij in, dit is gewoon hun ouderlijk huis,hun huis.

Zelfbeschikking

Cobi:"Een andere spraakverwarring is het gevolg van verhullend pedagogisch taalgebruik. Zakgeld inhouden, een wasstaking dat zijn geen consequentie van roken, dat is een staaltje ouderlijk machtsvertoon "
Volgens mij zit de verwarring in de gedachte dat je tegen roken iets pedagogisch doordachts zou moeten doen. Ik zou niet weten wat.
Het gaat over zelfbeschikking. Puber wil over zichzelf beschikken, jij ook.
Ondertussen is er natuurlijk een machtsverhouding in dat opzicht: het huis (en de huisraad incl. wasmachine) is van pa en moe en zij bedienen de geldkraan.
Die grens hoef je niet te laten passeren door je puber in zelfbeschikkingsnood. Die mag over zichzelf beschikken, maar niet over jou en wat van jou is.
Dus jij mag wel je vrienden uitnodigen voor een etentje zonder je kinderen te consulteren, omgekeerd moeten zij dat toch echt even vragen.
Ik zou niet weten waarom je verhullend moet doen over die verhoudingen.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam ot

Je gaat hier toch wel erg uit van je eigen normen en ideeen. Mijn kinderen nemen zo vaak iemand mee die op de valreep gewoon aanschuift,geen probleem. Dat is helemaal niet grensoverschrijdend, maar maakt deel uit van onze gastvrijheid.

P ot

De kans is groot dat je wederom mijn posting negeert,maar soit, ik zit toch net aan de koffie. Ik vind dat je jezelf tegenspreekt. Waarom zie je een gewone discussie die nog nauwelijks op het scherpst van de snede wordt gevoerd,gelijk als hakken?

Grensontwijking

Fio:"Mijn kinderen nemen zo vaak iemand mee die op de valreep gewoon aanschuift,geen probleem. "
Je ontwijkt het feit dat jij/de ouders dat dan toch uiteindelijk uitmaken. Dat jij een bordje bijzet omdat jij dat ook leuk vindt. Dat je ondertussen je eigen vrienden laat komen en een bordje bijzet, ook als je kinderen dat op dat moment niet leuk vinden.
Je eigen grenzen bewaken is niet synoniem aan ongastvrij zijn tenzij in vijfvoud aangevraagd. Je eigen grenzen bewaken is niet synoniem aan straf geven. Het heeft er zelfs niks mee te maken.
De kern blijft dat jij als ouder meer zekf te beschikken hebt dan de kinderen. Op het scherpst van de snede is het jouw huis, jouw koelkast, jouw inhoud, jouw tijd, etc. De kunst is om het niet op het scherpst aan te laten komen. Dat lukt niet door te doen alsof je geen grenzen kent en conflictvermijdend je kinderen maar bezit van je alles te laten nemen.
Dat lukt wel als je heel menselijk jezelf bent en blijft en aangeeft waar het jouw draagkracht in welke vorm ook overschreidt.
Cobi:"maar als het gaat om een mogelijke verslaving vind ik mezelf en mijn eigen grens minder belangrijk."
Maar dan héb je het toch over je eigen grens? Over dat wat jíj belangrijk vindt? Over je emotionele draagkracht zo je wilt: Ik word ongelukkig, ongemakkelijk, niet happy van een verslaafd kind?
"En mijn ondervinding is dat ik met luisteren diplomatie, beetje slim manoeuvreren, inspelen op waar het kind gevoelig voor is meer bereik dan met straffen."
Mijn idee.
Bij jezelf blijven heeft dan ook niks met straffen te maken. Bovendien: als je helder bent in waar je grenzen liggen bij eenvoudige zaken (zonder emotionele gewichtigheid) - die tv gaat in mijn aanwezigheid niet op die en die zenders - dan is dat een opmaat voor succes bij ingewikkelder gevallen.
Er is heus bereidheid om rekening te houden met elkaar.
Roken schaar ik echt onder de eenvoudige gevallen wat dat betreft. De grens is, bij jezelf blijvend, duidelijk te stellen. Echt ingewikkeld is foute vrienden, je kind in een ongelijkwaardige relatie, of, weet jij veel, eentje die bij de Jehova's wil.
Nou ja: een stapavondje dat uren uitloopt na de afgesproken tijd is aanvankelijk minstens zo beangstigend.
Inlevingsvermogen kunnen je kinderen alleen maar opbrengen als je communiceert wat je dwars zit. Waar je grenzen liggen. Daarmee deel je geen straf uit, maar leef je in feite voor wat zij kunnen doen om hun grenzen kenbaar te maken.
Dat praat zoveel makkelijker.
Groet,
Miriam Lavell

Cobi:"Mee eens. In mijn posting van gisteren zeg ik dat je zakgeld inhouden en stoppen met wassen bij rokers gewoon moet straf moet noemen. "
Dan kun je mijn vorige post als ongeschreven beschouwen. Kennelijk is er alleen zwart of wit in jouw beleving.
(Zij: Schat, kun jij je was even uit de machine halen? Hij: Hoezo?! Wat heb ik nou weer fout gedaan?)
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Nee, dat feit ontwijk ik niet. Het gaat mij om de stelligheid waarmee jij hier grenzen beschrijft alsof elke ouder die grens daar trekt. Maar dat zijn jouw grenzen,niet de mijne.

Invulling

Fio:"Het gaat mij om de stelligheid waarmee jij hier grenzen beschrijft alsof elke ouder die grens daar trekt."
Nee, je geeft aan het feit dat alle ouders hun grenzen hebben, de interpretatie alsof die op een omschreven punt ligt: vriendje mag niet blijven plakken voor het eten.
Die invulling heb ik niet gegeven.
Omgekeerd doe je met die invulling net alsof jij helemaal geen persoonlijke grenzen hanteert. Alsof tien onverwachte vriendjes op elk onverwacht moment vanzelfsprekend bij jou de tafel mogen bezetten en je koelkast leeg mogen komen eten.
Dat is ongeloofwaardig.
Groet,
Miriam Lavell

Ik heb de indruk dat we wel verder komen kwa discussie, maar we bespreken waarom we iets al dan niet zouden doen. En dus ook de zaken die jij aandraagt. En dat sch*t hebben aan, ja, dat hebben pubers soms gewoon, niemand kijkt jou toch aan op die uitdrukking? En ik zie niemand die jou verwijt je puber niet los te laten, voor zover je al een puber hebt.

Mijn huis - hun huis

Uiteindelijk is het toch inderdaad echt mijn huis. Het is hun thuis maar mijn huis. Dat vriendjes mee laten eten is een mooi voorbeeld. Van mij mogen er best onverwacht vriendjes mee eten. Echter de regel dat dit mag heb ik ingesteld. Voor hetzelfde geld had ik als regel gehad dat dit niet mocht. Uiteindelijk ben ik degene die deze regel heeft bepaald, niet de kinderen. Iedereen heeft zo wel zijn eigen dingen die belangrijk gevonden worden. P vindt roken heel vies en is daar dus heel streng op. Haar zoons zullen dat misschien niet met haar eens zijn maar dat hoeft ook niet. Uiteindelijk is het huis van P en man en bepalen zij wat toelaatbaar is.

Samenvattend

Op zich vind ik dat dit draadje wel een interessante, bijna filosofische wending heeft genomen: mijn huis/hun huis? Jammer is wel dat er zo vaak hetzelfde is gezegd (ik noem geen namen). Eigenlijk zijn we het gewoon met elkaar eens: roken is vies/ongezond/irritant/onverstandig en noem maar op en we willen het niet binnen ons territorium (waaronder de tuin al dan niet wordt begrepen). De weg waarlangs we dat willen of denken te bereiken verschilt echter en op sommige territoria worden er diverse maten gehanteerd. Zoals ik al eerder heb opgemerkt: pubers opvoeden en begeleiden stemt nederig. Dagelijks sta ik hier voor verrassingen: soms leuk en soms helemaal niet. Het is hier echter zelden saai. Ons territorium is redelijk afgebakend en onze grenzen zijn bekend, maar we zijn niet altijd thuis. Er valt over veel in elk geval te praten. Zolang we dat kunnen blijven doen, is er hoop.

Op het scherpst van de snede

is ons huis inderdaad niet het huis van mijn kinderen. In zakelijke zin dus. Als wij eruit gaan, zullen de kinderen mee moeten of een eigen woonruimte moeten zoeken. Dat is nu eenmaal zo met een huurhuis. Bij een koophuis zijn er weer andere constructies mogelijk. Ik vind het alleen wel een beetje vreemd om je kind er aan te herinneren dat ze geen rechten hebben in jóuw huis, omdat het hún huis niet is. Zo voelt dat helemaal niet voor een kind. Het huis waarin het woont met zijn ouders is zijn nest. Mijn kinderen mogen bijvoorbeeld ook best meedenken over de inrichting. Tja en als puntje bij paaltje komt, neem ik uiteraard de beslissing over welk behangetje het moet worden in de huiskamer, net als zij hun eigen behang in hun kamer mogen bepalen (heel smaakvol overigens).
Ik vind het niet heel erg fout om af en toe over mijn grenzen heen te stappen, als ik daar een gezinslid een plezier mee doe. Ik voel me niet elke dag even gastvrij. Maar dat is mijn persoonlijke probleem en niet van mijn kind. Dus als mijn kind vraagt of iemand mag blijven eten, doe ik dat wel eens tegen mijn zin. En 9 van de 10 keer is het dan gewoon gezellig en leuk en is mijn tegenzin weer van de baan. Als we echt te weinig klaargemaakt hebben voor extra gasten, dan is een weigering gewoon van praktische aard. Er is niet genoeg. Wij hebben nu eenmaal niet de caribische gewoonte om dagelijks voor iedere passant voldoende eten op het vuur te zetten. Ik heb soms wel de neiging gehad dat doel na te streven, maar mijn lading kliekjes in de koelkast worden niet gewaardeerd:-)
Wat roken betreft wil ik niet dat er ín huis gerookt wordt. Buiten is een andere zaak. Als je weet dat je kind rookt, kind weet dat jij het weet, kortom geen geheimen, we hebben het over een kind boven de 16 en ouder, en dan ga je tegen zo'n kind zeggen 'zolang ik het maar niet zie' dan vind ik dat een aparte benadering van het probleem. Want wat je niet wilt zien of ruiken is ook niet bespreekbaar, het is er officieel niet.

Miriam

Ik word ongelukkig, ongemakkelijk, niet happy van een verslaafd kind?===
Ja, ik zou het ook heel vervelend vinden als een kind van mij ergens verslaafd aan raakt. Ik maak me zelfs zorgen over kinderen die niet van mij zijn. Maar ik zou toch echt niet aan mijn eigen gevoelens denken als ik met een kind over zijn verslavingsgedrag zou praten. Ik vind dat wel een vrij bijzonder uitgangspunt. Je zult het ongetwijfeld niet zo bedoelen, maar hoe jij redeneert komt erg egocentrisch over. Als ik me er maar prettig bij voel, als mijn grenzen maar niet overschreden worden, als ik er maar geen last van heb. Nou... duidelijk toch?
Het is inderdaad wel duidelijk, maar als je dat echt zo strikt toepast is dat ook weer niet bevorderlijk voor het geluksgevoel van het kind. Maar misschien is dat ook ondergeschikt aan het geluksgevoel van de ouder?

Kaaskopje geheel ot

Oh er valt hier weleens een roedel pubers binnen tegen etenstijd,en ook ik heb weleens niet genoeg. Maar de ervaring leert mij dat ze er zelf geen seconde mee zitten dat je geen verantwoord/gezond prakje overhebt. Met een tosti zijn ze ook hele blij..:)

Cobi

Mijn is eigenlijk tweeledig. Wat roken betreft:
1) roken kan je niet altijd voorkomen (deels ook omgeving afhankelijk)
2) je kan wel je eigen reactie bepalen. Niet om het roken vervolgens te stoppen want dat initiatief zal toch bij de roker moeten liggen maar wel om je eigen grenzen aan te geven. Voor sommigen zal die grens wat scherper liggen betreffende roken (wel/niet in de tuin, wel/niet indirect sponsoren) maar je hebt wel je eigen reactie in de hand.
3) in het geval van P roken haar zonen nog niet maar ze weet wel heel goed hoe ze zelf over roken denkt en dus kan ze nu al (deels) haar reactie bepalen. Natuurlijk kan het uiteindelijk in de praktijk anders uit pakken maar ze kent haar eigen karakter, haar zonen en haar principes.

Daarna kwam de tweede discussie over mijn huis of het huis van de kinderen of van iedereen. Ik zeg helemaal niet dat situatie bij anderen grenzeloos is maar dat als het er op aankomt uiteindelijk de kinderen gewoon een stuk minder in te brengen hebben en dat dit bij bijna iedereen zo is. Zelfs bij een heel vrij gezin is het uiteindelijk zo dat de ouders hebben bepaald dat ze een vrij gezin zijn met weinig regels.

Overigens sluit niks natuurlijk praten uit. Ik discussieer overal over met mijn kinderen dus ook over roken en huisregels.

Neutraal uit de hoogte

Kaaskopje:"Maar ik zou toch echt niet aan mijn eigen gevoelens denken als ik met een kind over zijn verslavingsgedrag zou praten. Ik vind dat wel een vrij bijzonder uitgangspunt. Je zult het ongetwijfeld niet zo bedoelen, maar hoe jij redeneert komt erg egocentrisch over."
Wat een vreemde vertaling.
Je kunt in kwesties met je puber voortdurend je best doen om met woorden en argumenten neutraal vanuit de hoogte te beargumenteren, het doet je niks, het gaat je alleen maar om zijn/haar bestwil, maar dat is nu juist het probleem: die puber vindt dat je zeurt en dat ie dat zelf wel uit mag maken.
Bovendien is er ontiegelijk veel wat je niet wilt omdat.. om eh.. nou ja, dat hééft eigenlijk helemaal geen argumenten waar je boven staat. Je vindt het eng, het is je te laat, je vertrouwt het niet.
Als je daar uit de hoogte over doet dan beweer je glashard dat kind 'te jong' is, maar de werkelijkheid is dat je daar zelf gewoon nog niet bij kan. Je moet eraan wennen. Dat gaat heus lukken, maar niet zo snel alsjeblieft.
Dan krijg je een ander gesprek: Doe het voor mij. Mijn pijn zit hier en daar. Ga daarom heen alsjeblieft.
Dus niet in mijn buurt of van mijn centen (roken), niet ten koste van mijn nachtrust (te laat thuiskomen), niet ten koste van mijn zenuwen (ga in de achtbaan, maar niet als ik het zie).
Het gaat uiteindelijk om wederzijds vertrouwen. Daar kom je niet als je neutraal uit de hoogte blijft doen en je eigen pijntjes niet benoemt.
Er is geen neutrale regel voor het uur van thuiskomst waarbij jij niet in de zenuwen schiet.
Groet,
Miriam Lavell