Puberzoon zonder vrienden

Mijn zoon van 16 heeft geen vrienden. Dat vind ik erg jammer. Hij gaat goed om met zijn broer (en heeft daar ook puberlol mee), en op school heeft hij het naar zijn zin, en gaat hij ook voetballen "met de jongens". Hij is gelukkig, dus op zich vind ik het nu niet een groot probleem, alhoewel ik wel vind dat vrienden (al is het er maar 1!) erbij horen.
In alle puberboeken lees je ook dat pubers zich helemaal richten op vrienden, dat dat erbij hoort en belangrijk is. Maar als je die nu niet hebt?
Hij heeft problemen met in contact komen met vreemden, zelfs als het gelijkgestemden zijn, zoals in het zomerkamp waar hij heen ging. Daar is hij met "buikpijn" eerder weggegaan, hij kon het sociale deel ervan niet aan, ook al vond hij het inhoudelijke deel erg leuk.
Ik zou graag zien dat hij hulp kreeg bij het makkelijker contact maken met mensen, maar zelfs gesprekken met hem daarover (en bijv. over waarom het op het zomerkamp misging) gaan niet goed/escaleren (jullie denken dat ik een autist ben (dat denken we niet en is ook echt niet zo)). Na wat gegoogle denk ik dat hij wel een sociale fobie heeft.
Hoe zou ik hulp voor hem kunnen aanpakken? Wanneer ik een psycholoog voor hem zou zoeken zou dat onze vertrouwensrelatie schaden: want dat bevestigt voor hem dat ik denk dat hij een probleem heeft (/autist is). Ik denk dat hij ook online hulp zou kunnen krijgen, bijv via http://socialefobieoverwinnen.nl, maar hoe ook dat aan te kaarten zonder onze vertrouwensrelatie te schaden?
Na het zomerkamp vind ook mijn man dat zoon een probleem heeft.
Ik heb van de zomer troost geput uit de post van Jutta en de reaktie Marianne98: er zijn dus blijkbaar meer jongens die het sociaal niet makkelijk hebben. Jullie nog suggesties?