U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik kan niet meer
De situatie: heb 25 jaar relatie. Met deze man 3 kinderen. 2 jongens van 14 en 16 en n meisje van 17. Man en ik zeer verschillend. Hij verwacht meer dan ik van de kinderen en als hij zijn geduld verliest kan hij heel boos worden en "uitschieten" en heeft hierdoor in t verleden grote fouten gemaakt. Schreeuwen, dingen kapot smijten en zelfs een pak rammel. Hij doet zijn best te veranderen. Ik ben daarentegen iemand die niet goed grenzen aan kon geven en ook ik ben lerende hier beter mee om te gaan. Onze zoons zijn oke in de zin van niet beschadigd. Ik moet er ook bij zeggen dat buiten een aantal uitschieters we een prima zorgeloos leven hebben. Onze dochter is een ander verhaal. Sinds een jaar of 3,4 is ze compleet veranderd. Vroeger was ze perfectionist, verzorgde zich goed, leerde graag, was vrolijk en creatief etc. Nu gaat het steeds slechter. Ze heeft haar mavodiploma gehaald en is toen begonnen aan toeristische mbo. Dat was afgelopen jaar en in januari dit jaar trok ze het niet meer. Telkens "ziek". Nauwelijks vriendinnen, thuis veel ruzie maken en heel boos op vader. In feb definitief met school gestopt. Met depressieve klachten. We kregen met de leerplichtambtenaar te maken, jeugdzorg, en ze kreeg n persoonlijkheidsonderzoek. Daaruit bleek dat ze een sociale angststoornis had ontwikkeld. Dat is ook duidelijk te merken want ze isoleert zichzelf van de buitenwereld. Toen we op vakantie waren heeft ze bijna alleen in de caravan gezeten. Ik probeer haar te helpen en te begrijpen. Ook mijn man doet zijn best. Maar ondertussen zit ze 24/7 op mijn huid. Vraagt aan mij gaan we dit doen, gaan we dat doen. En als ik iets met jaar doe wordt het altijd n drama. Ze scheld me uit voor vreselijke dingen( kankerhoer bijv) dagelijks. Straf helpt niet ze luistert pertinent niet. Ik heb steeds gedacht dat het aan mijn man lag. De incidenten van vroeger. Maar de jongens hebben dit toch ook niet... Nu is ze net voor n nieuwe opleiding ingeschreven en ze begint nu al te "chanteren" als jij niet dit of dat voor me doet ga ik morgen niet naar school. Natuurlijk laat ik me niet chanteren en ga er niet op in maar t leven begint ondraaglijk te worden dat klinkt zwaar en is t ook echt. Elke dag is er iets. Ze wil bijv veel snoepen( eet haar problemen weg) en word steeds dikker. Ik weiger er nog aan mee te werken maar dan maakt ze mijn leven tot een hel en word zelfs handtastelijk (duwen, knijpen) het hele gezin gaat er aan kapot soms zelfs tot midden in de nacht drama's. Ik wil haar helpen maar soms krijg ik een hekel aan mn eigen kind en wil ik haar de deur uit hebben. Ze kan nergens heen geen familie dus zou t zo n crisisopvamg worden. Het doet mij veel pijn maar moet ook aan mn eigen gezondheid gaan denken. Binnenkort krijgen we hulp (mst multi systeem therapie) en dat is zo n beetje het laatste wat we kunnen doen. Daarna houd t op. Mijn vraag is of iemand tips heeft. En evt of er bepaalde manieren zijn om sociale angststoornis aan te pakken. Alle info of meningen zijn welkom.
Wat als?
@ffzo gaf aan haar man beter te begrijpen sinds de diagnose Asperger gesteld is. Ik weet niet of hij of zij samen in therapie zijn gegaan, maar hoe denk je dat er bij jullie iets gaat veranderen wanneer een onderzoek heeft vast gesteld dat in jullie gezin sprake is van een vorm van autistische trekjes zodat dit ook het gedrag van je dochter verklaart.
Dat je zonen geen last heben van een trauma, ( mogelijk kunnen ze er sneller een streep onderzetten, een vorm van zelfbescherming), maakt je dochter nog niet meteen een geval met sociale angststoornis. Uit de negatieve beschrijving over de daden van je dochter, itt tot de gemakkelijke zonen, bespeur ik een hoop persoonlijke teleurstellingen omdat je er niet in slaag een 'doodnormaal' gezin te kunnen vormen zonder grote puberproblemen.
Ooit probeerde een school door aandikken ons kind een stempel op te plakken. Ze waren 'handelingsverlegen', een stempel is een goed excuus om hun gebrek aan begeleiding toe te moeten geven. Lees dit niet als een verwijt aan jouw adres. Daar ben je niet mee gebaat. Maar in hoeverre speelt persoonlijke teleurstelling mee in jouw band met je dochter. Kan ze nog wel wat goeds doen? Ze heeft wel haar diploma binnen 4 jaar behaald, ze praat met je en stelt je vragen wat jullie samen kunnen doen die dag. Maar jij bent moe van de vragen, uit ervaring van energiezuigende discussies en ruzies. Jij bent het zat en kan met moeite met liefde naar je kind kijken. Misschien ligt het probleem ten dele bij jou., uit frustratie en het gevoel van falen.
Herstel de band met je dochter, dat lijkt mij waardevoller dan een wekelijks gesprek bij de psychiater.
Dit is echt een goed bedoeld advies. ik hoop dat herstel van die band en begrip voor je man ( wel of geen stempel) rust kan brengen in jullie gezin. Sterkte.
De dochter, niet de vader
Ik bedoelde dat er bij de dochter misschien verder gekeken moet worden. Als ze dat zelf wil tenminste. Dat geldt ook voor vader, stel dat hij ASS heeft dan is hij waarschijnlijk zelf de laatste die dat zal erkennen. En zie iemand maar eens te overtuigen van dat nut. Ik ken van dichtbij een vader die zich uiteindelijk heeft laten onderzoeken, maar pas toen bij meerdere van zijn kinderen ASS was geconstateerd en na behoorlijk aandringen door zijn vrouw. Het etiketje is dan vaak de toegang naar betere hulp, dus wat dat betreft is het wel 'nodig'.
Ik vind het heel zielig dat zo'n 17-jarig meisje jarenlang door iedereen als de opstandige wordt gezien, terwijl een beetje denkend mens toch kan beseffen dat kinderen vooral willen dat er van ze gehouden wordt.
Agressie,
De boosheid van vader kan ook liggen aan de wijze waarop hij is opgevoed; welk voorbeeld hij heeft meegekregen. Zo ook nu voor dochter. In de puberteit kunnen tieners, met name meiden, meer moeite hebben met de dingen om hen heen. Slechte cijfers zijn niet leuk, zien hoe anderen verkering krijgen zijn niet leuk etc. etc. Als je van dichtbij een voorbeeld zite , hoe met frustratie om te gaan, is er een grotere kans op kopiëren.
Het feit dat ze tijdens de vakantie zich afzonderde, geeft blijk van haar eenzaamheid. Besef dat ze ook gebukt gaat onder de druk van de leerplichtambtenaar. Vandaar haar opstandigheid met betrekking tot die nieuwe opleiding.
Een crisisopvang kan ook betekenen; van de wal in de sloot...
Als mijn ouders mij daartoe zouden dwingen, zou ik mij niet meer thuis voelen.