U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik kan niet meer
De situatie: heb 25 jaar relatie. Met deze man 3 kinderen. 2 jongens van 14 en 16 en n meisje van 17. Man en ik zeer verschillend. Hij verwacht meer dan ik van de kinderen en als hij zijn geduld verliest kan hij heel boos worden en "uitschieten" en heeft hierdoor in t verleden grote fouten gemaakt. Schreeuwen, dingen kapot smijten en zelfs een pak rammel. Hij doet zijn best te veranderen. Ik ben daarentegen iemand die niet goed grenzen aan kon geven en ook ik ben lerende hier beter mee om te gaan. Onze zoons zijn oke in de zin van niet beschadigd. Ik moet er ook bij zeggen dat buiten een aantal uitschieters we een prima zorgeloos leven hebben. Onze dochter is een ander verhaal. Sinds een jaar of 3,4 is ze compleet veranderd. Vroeger was ze perfectionist, verzorgde zich goed, leerde graag, was vrolijk en creatief etc. Nu gaat het steeds slechter. Ze heeft haar mavodiploma gehaald en is toen begonnen aan toeristische mbo. Dat was afgelopen jaar en in januari dit jaar trok ze het niet meer. Telkens "ziek". Nauwelijks vriendinnen, thuis veel ruzie maken en heel boos op vader. In feb definitief met school gestopt. Met depressieve klachten. We kregen met de leerplichtambtenaar te maken, jeugdzorg, en ze kreeg n persoonlijkheidsonderzoek. Daaruit bleek dat ze een sociale angststoornis had ontwikkeld. Dat is ook duidelijk te merken want ze isoleert zichzelf van de buitenwereld. Toen we op vakantie waren heeft ze bijna alleen in de caravan gezeten. Ik probeer haar te helpen en te begrijpen. Ook mijn man doet zijn best. Maar ondertussen zit ze 24/7 op mijn huid. Vraagt aan mij gaan we dit doen, gaan we dat doen. En als ik iets met jaar doe wordt het altijd n drama. Ze scheld me uit voor vreselijke dingen( kankerhoer bijv) dagelijks. Straf helpt niet ze luistert pertinent niet. Ik heb steeds gedacht dat het aan mijn man lag. De incidenten van vroeger. Maar de jongens hebben dit toch ook niet... Nu is ze net voor n nieuwe opleiding ingeschreven en ze begint nu al te "chanteren" als jij niet dit of dat voor me doet ga ik morgen niet naar school. Natuurlijk laat ik me niet chanteren en ga er niet op in maar t leven begint ondraaglijk te worden dat klinkt zwaar en is t ook echt. Elke dag is er iets. Ze wil bijv veel snoepen( eet haar problemen weg) en word steeds dikker. Ik weiger er nog aan mee te werken maar dan maakt ze mijn leven tot een hel en word zelfs handtastelijk (duwen, knijpen) het hele gezin gaat er aan kapot soms zelfs tot midden in de nacht drama's. Ik wil haar helpen maar soms krijg ik een hekel aan mn eigen kind en wil ik haar de deur uit hebben. Ze kan nergens heen geen familie dus zou t zo n crisisopvamg worden. Het doet mij veel pijn maar moet ook aan mn eigen gezondheid gaan denken. Binnenkort krijgen we hulp (mst multi systeem therapie) en dat is zo n beetje het laatste wat we kunnen doen. Daarna houd t op. Mijn vraag is of iemand tips heeft. En evt of er bepaalde manieren zijn om sociale angststoornis aan te pakken. Alle info of meningen zijn welkom.
angsstoornis
Mijn dochter heeft jarenlang een angststoornis gehad. Uiteindelijk hielp een lage dosis angstmedicatie en speciaal onderwijs. Ook hebben we jarenlang haar geholpen om zich over haar angsten heen te zetten en toch te doen wat voor haar nodig was. Psychiatrische hulp. Dat zou ik zoeken.
En geen straf.
Mijn dochter heeft autisme. Mylti systeem therapie zou hier niet helpen.
http://www.nji.nl/nl/Databanken/Databank-Effectieve-Jeugdinterventies/Erkende-interventies
Laagste beoordeling op de site van het NJI wat betreft effectiviteit.
Een training als 'dappere kat' heeft de hoogste waardering.
Het spijt me dat het een traject leerplicht en jeugdzorg is geworden. Die kunnen weinig met psychiatrisch zieke kinderen.
Het is nogal verleidelijk om te gaan sturen op goed gedrag. Handiger is denk ik om eerst toch goed uit te zoeken hoe het met de angststoornis zit. Hoe is dat zo gekomen. Dat gedrag is een gevolg, geen oorzaak.
angstmedicatie
bedoelt u dan antidepressiva? Dat kan vervelende bijwerkingen hebben toch? Tja, als dat haar zou helpen, wil ik dat wel een kans geven natuurlijk. Maar ik kan gewoon niet geloven dat mijn dochter die altijd vrolijk was nu ineens een psychiatrische aandoening zou hebben. Ze krijgt nu sinds een paar weken ook cognitieve gedragstherapie, maar deze week is ze niet eens gegaan. De ellende is dat ze al 17 is, en dat je als ouders bijna niet eens meer iets te zeggen hebt. En wat betreft de angststoornis en hoe het zo ver is gekomen, daar denk ik heel veel over na, heeft dan toch te maken met een vader die snel overspannen is en zich dan niet kon beheersen, en anderzijds een moeder die haar grenzen niet duidelijk aangaf waardoor ze onzeker werd. Plus dat meiden onder elkaar echte heksen kunnen zijn. bijv. een meisje schreef haar agenda vol met teksten als best friends for ever, en nooit te breken etc. hetzelfde jaar ging dat meisje naar een andere school, en liet nooit meer iets horen. dat en zo nog veel meer rottige ervaringen met leeftijdsgenoten, zal zeker ook een rol hebben gespeeld. Daarbij komt nog dat we zeer weinig familie hebben, en mijn moeder waar zij een goede band mee had is overleden toen ze 6 jaar was.
in ieder geval heel erg bedankt voor uw reactie!
Advies
Bij Vraagbaken staat dit advies van de kinderpsychiater Aleid Grijpma. Behalve het advies om naar BJZ te gaan een heldere route.
Cognitieve therapie helpt het kind en jouzelf om haar aan te moedigen haar gedachten uit te dagen en over de drempel te gaan.
Sommige 'hulpverleners' denken dat een kind met last van angst en dwang, dat je die moet dwingen, maar dat jaagt de angst alleen maar meer aan.
Angst is echt heel naar en daar zul je eerst wat aan moeten doen.
dwang
dwang jaagt de angst aan. Kan ik me helemaal voorstellen, maar in het stukje staat dat ouders ervoor moeten zorgen dat hun kind naar school gaat. Dan zou ik haar dus moeten dwingen, want ze gaat niet. en al zou ik haar dwingen, gaat ze nog niet. het schooljaar is net begonnen en nu begint het al...zucht
vanaf puberteit
Toch kan dat, die gedragsverandering. Psychische problemen komen juist vanaf de puberteit of begin 20-er. Vraag zsm via de huisarts een verwijzing naar een goede kinderpsychiater.
Zonnebloem
ik heb ruim 40 jaar een heerlijk onbezorgd leven gehad zonder noemenswaardige incidenten en had toen ineens, letterlijk van de ene op de andere dag een forse angst- en paniekstoornis en een flinke depressie. Dus ja, dat kan. En a.d. kunnen bijwerkingen hebben, maar ook heel veel voordelen. Als je je kind niet aan de a.d. wil vanwege de bijwerkingen dan ontneem je een mogelijk middel tot verbetering. Ik ben in ieder geval heel blij dat die middelen bestaan. Zou i.d.d zoals Mijntje aangeeft een verwijzing naar een (kinder)psychiater vragen.
Sfeer in de therapie-groep
Waarom wilt ze niet naar de cognitieve gedragstherapie? Heb je met de begeleiding contact gehad?
Als de groep niet klikt, kan je dochter ook baat hebben aan pilatus ( best populair onder de tieners). Als ze niet wilt praten met derden, wilt ze waarschijnlijk ook niet praten met een psychiater ( misscchien omdat ze bang is dat die haar weer medicatie gaat voorschrijven).
Bespreek met haar alternatieven, dat is ook goed voor jullie onderlinge vertrouwensband. Zo van; mijn moeder dwingt mij niet in de richting die zij wil, maar die mij het beste helpt. Kinderen vinden het heel pijnlijk als hun ouders denken dat er wat los zit, dat is een aantasting van het vertrouwen en het geloof in elkaar.
Angst
Het klopt dat psychische problemen zich relatief vaak gaan manifesteren in de puberteit of de vroege volwassenheid. Een deel is aanleg, een deel is getriggerd door traumatische gebeurtenissen, omgeving, opvoeding en andere factoren.
Mijn zoon (14) had een angst- en dwangstoornis. Hij heeft een aantal jaar cognitieve gedragstherapie gehad wat wel enigszins hielp maar niet genoeg. Het DAT-centrum van De Bascule in Amsterdam is gespecialiseerd in angst- en dwangstoornissen. Je kan ook contact opnemen met de Angst, wang en Fobiestichting.
http://dat.debascule.com/
http://www.adfstichting.nl/Home.aspx
Sinds twee jaar slikt hij ad, Efexor XR, in de laagste dosering. Dit was wat hij nodig had om van zijn angsten en dwanggedachten af te komen, samen met begeleiding door een goede, gespecialiseerde kinderpsychiater. Ik zou dus als eerste op zoek gaan naar een goede kinderpsychiater. Dwing je dochter niet, maar probeer haar duidelijk te maken dat je haar wilt helpen. Wat school betreft kun je contact opnemen met Ziezon. Leg school ook uit wat er speelt.
http://hetkind.org/2014/10/30/angst-voor-school/
http://www.ziezon.nl/
moeilijk
'Ik moet er ook bij zeggen dat buiten een aantal uitschieters we een prima zorgeloos leven hebben.'
Het lastige is dat juist onvoorspelbare uitschieters voor heel veel angst kunnen zorgen. En als kinderen zich (zelfs) thuis niet veilig voelen, zullen ze zich buiten al helemaal niet veilig voelen. De pubertijd is bij uitstek een periode waarin kinderen zich een mening vormen over wie ze mogen of moeten zijn, hoeveel bestaansrecht ze hebben, op hoe veel liefde ze 'recht' hebben, hoeveel ruimte ze in mogen nemen. Daar lijkt nu toch iets mis te gaan bij jou dochter. Blijkbaar heeft ze zichzelf wijsgemaakt dat ze alleen met ruzie en drama iets bereikt.
Eerlijk gezegd zou ik eerst zorgen voor hulp voor je dochter, en pas daarna gaan nadenken over welke vervolgopleiding dan ook.
Angststoornis
Zonnebloem, ik heb in je berichtje gelezen dat je man agressief is. Dat kan al een reden zijn als kind om een angststoornis te ontwikkelen. Was hij ook agressief t.o.v. je dochter? Hoe is het nu met je man?
Angst
Mijn dochter kreeg pas echt last van angst op haar veertiende. Een lage dosis antidepressiva en part time naar school ,is nu de situatie. En k k heb weer een zonnetje in huis, echt waar. Ze blijkt ook een vorm van autisme te hebben, overigens. Ze wil geen therapie.
Medicatie
Dan denk ik dat ik idd ga vragen om lichte medicatie. Dit is niet meer te doen zo. Elke dag ruzies. Ja man is aantal keer agressief geweest ook naar haar toe. En dat is zeker n grote factor. Ik had hem toen moeten verlaten (5/6 jaar geleden). Maar heb dat niet gedaan. Hij heeft n agressiepreventietraining gedaan en kan zich veel beter inhouden. Hij weet ook dat t klaar is als hij ooit nog n uitbarsting krijgt. Ondertussen weet ik dat ik t in mijn eentje niet aan zou kunnen met mn dochter. Zij loopt over me heen. Bedankt trouwens voor de reacties....
Gezinsproblematiek
Men is (terecht) zeer terughoudend met het voorschrijven van antidepressiva bij kinderen en jongeren. Dit wordt alleen gedaan als andere behandelingsmogelijkheden niet helpen en na uitvoerige gesprekken en diagnose door een kinderpsychiater. AD voor kinderen en jongeren zijn niet geregistreerd en het gebruik ervan is dan dus off-label, waarbij aan strikte voorwaarden moet worden voldaan.
http://kindermedicatie.nl/aandoeningen/depressie.html
http://www.nji.nl/Depressie-Praktijk-Wat-werkt
Ik denk dat je dochter intensieve psychische hulp en begeleiding nodig heeft, al dan niet in combinatie met ad. Tevens zouden jullie als ouders/de rest van het gezin erbij betrokken moeten worden want dit is geen probleem van je dochter alleen, maar van jullie allemaal. Met name het agressieve gedrag van je man in het verleden zal van invloed zijn op het gedrag van je dochter nu. Jullie moeten allemaal dingen verwerken en handvaten krijgen.
Vrijwel volwassen
Dochter is 17, fysiek vrijwel volwassen dus. Ik zou dus niet te bang zijn voor AD. Ik heb ze zelf ook een tijdje genomen, en ze hebben me prima geholpen. Stoppen was een proces dat door de psychiater erg onderschat werd, maar dankzij OOL wist ik dat ik heel, heel langzaam moest afbouwen en dat het dan te doen was. Het kan ook zijn dat je dochter haar leven lang een onderhoudsdosis nodig heeft, maar dat is van latere zorg. Nu moet ze eerst haar leven weer op orde krijgen.
En dan komt het eruit!
Beste Zonnebloem,
Als ik het goed lees begonnen de problemen met uw dochter rond haar 13-14 jaar? Begin van de pubertijd en de tijd van het ontdekken en vormen van je identiteit. Als het zo zou zijn dat ze voor die tijd heeft geleefd zoals van haar werd verwacht, misschien vanuit angst om niks fout te doen, dan heeft ze een aantal belangrijke ontwikkelingsfases niet gezond doorlopen. Ze heeft zich verstopt achter een masker om zichzelf te beschermen. Als je dan in de pubertijd komt dan wordt je heftig geconfronteerd met dit masker want je vraagt jezelf onbewust af 'wie ben ik eigenlijk' en 'wat wil ik?'. Als de basis dan niet stevig staat vanuit veiligheid en vertrouwen dan is dit een moeilijke opgave. Je wordt geconfronteerd met een 'valse ik' die niet goed voelt en die je niet wilt zijn, maar wie ben je dan wel...... dit is een grote vraag voor een meisje van 14 in deze situatie en moeilijk alleen te dragen. En je wilt het nu juist alleen doen. Jezelf terugtrekken, sombere gedachtes en gevoelens kunnen dan een logisch vervolg zijn. Je zit in een negatieve spiraal, terwijl eronder zoveel moois zit om ontdekt te worden. Als ze zichzelf hierin herkent (laat haar dit maar lezen als dat voor jou goed voelt) dan heb je misschien een eerste stap gezet ((h)erkkenning) naar opening..... als je niks kan met bovenstaande dan is dat ook ok.
Groetjes Nathalie
man - dochter
Je schrijft "Ik heb steeds gedacht dat het aan mijn man lag. De incidenten van vroeger. Maar de jongens hebben dit toch ook niet... "
Anderen hebben geschreven dat je dochter wellicht een angststoornis heeft en daarom dit gedrag vertoont.
Je mag vertoont af en toe agressief gedrag. Kan ook door angsten komen (die zich dan in agressiviteit uiten).
Je denkt dat haar gedrag aan het gedrag van je man ligt
Zou het kunnen dat het gedrag van je man en van je dochter met angsten te maken heeft? Dus niet dat zij zo geworden is door het gedrag van je man, maar door de genen van je man?
En dan je zoons die genen niet hebben?
En die angst(stoornis) van mogelijk beiden zou met autisme te maken kunnen hebben (zie reactie van AnneJ). Hoeft niet, maar is de moeite van het onderzoeken (en herkenning vinden) waard. Bij je man denk je dan wellicht eerder aan de Asperger-variant. Ooit aan gedacht?
Ik zou net als anderen adviseren, dat eerst maar eens goed bij je dochter uit laten zoeken. Als je weet wat zij heeft, zou je eens kunnen kijken of je man wellicht iets vergelijkbaars heeft. Dat zou voor jou misschien wel e.e.a. kunnen verklaren.
Anststoornis
is heel erg, en kun je niet helpen. Je doet het niet expres.
Ik denk ook dat je je kind tekort doet, als ik kijk naar je eerste berichtje. Ik lees een beschrijving van iemand die welhaast in paniek is. Die kun je en mag je niet afschuiven naar een crisisopvang.
Juist nu heeft ze je nodig. Ik sluit me aan bij bovenstaande reacties: Laat haar/jullie doorverwijzen naar een goede kinderpsychiater...
Zijn de problemen met leerplicht nu trouwens voorbij?
Veel sterkte, en vraag ook hulp voor jezelf. Want ik kan me goed voorstellen dat het nu even heel zwaar is.
Ff zo (o.t.)
Waarom denk jij bij de echtgenoot aan Asperger? Ik ben ook een beetje aan het oefenen met online diagnosticeren, en hier had ik hem nog niet.
Katniss
"Waarom denk jij bij de echtgenoot aan Asperger?"
Leuk je vraag 
.
Ik neem aan dat je bedoelt: waarom specifiek Asperger en niet een andere autismestoornis?
Vanwege deze zin "Ik moet er ook bij zeggen dat buiten een aantal uitschieters we een prima zorgeloos leven hebben."
Die zin doet mij vermoeden dat haar man een (heel) goedbetaalde baan heeft. Klopt misschien niet, maar dat is mijn gedachte bij die zin.
En als haar man een (heel) goedbetaalde baan heeft, zou het kunnen zijn dat ALS hij autisme heeft (mogelijk dus net als zijn dochter, of eigenlijk: zijn dochter, net als hij), hij dan mogelijk Asperger heeft, omdat dat vaak de intelligente, hoogopgeleide mensen (veelal mannen) zijn die vaak ook nog eens op goede en goedbetaalde banen zitten.
Stukje herkenning .
Misschien sla ik de plank helemaal mis. Kan ook hoor.
Maar ik ben heel blij dat iemand mij ooit getipt heeft op Asperger bij mijn man. Eerst ontkend, wat een onzin, goede baan etc... Kan niet. Nou, inmiddels dus erg ervan overtuigd. Die wetenschap heeft mij veel kennis gebracht en daarmee veel meer begrip voor mijn man. Ik kan nu veel beter met hem omgaan en met ons huwelijk.
Maar vandaar dat ik mensen ook graag op dat spoor zet (puur om het te onderzoeken). Het kan de ogen openen.
TO: sterkte ermee.
Misschien moet je wat terughoudender zijn met dat soort adviezen. Je man heeft schijnbaar ook alleen een DIY-diagnose, en wellicht is er wel iets heel anders aan de hand (of helemaal niets en ligt het aan jou).
Los van de Asperger
Vind ik het geen gekke gedachte van ffzo. Het zou heel goed kunnen dat er bij dochter meer speelt dan alleen een jeugdtrauma veroorzaakt door vader. De mogelijkheid dat de problemen van vader en dochter dezelfde bron hebben, valt niet uit te sluiten. En wellicht maakt die wetenschap het voor TO makkelijker om een weg te vinden in de omgang met dochter. Ik lees nu ook veel schuldgevoel en dat helpt niet en is dus wellicht ook niet helemaal terecht.
Sowieso
Ik denk dat dat zeker onderzocht moet worden en dat de nu gekozen weg, straffen en een laatstekanstherapie, niet verder vervolgd moet worden.
Verder is agressie nagenoeg altijd een uiting van angst, dus of dat ook bij vader meespeelt? Zou kunnen.
Onderzoeken...
Heb even niet gekeken en zoveel reacties ineens. Mijn man is geen voorstander van "etiquetjes plakken" maar ik denk dat dat goed mogelijk is dat hij een vorm van asperger heeft. Ik zal hem waarschijnlijk moeten dwingen dit te laten onderzoeken. Maar hij is ook behoorlijk dominant en als hij ergens niet achter staat word het moeilijk. Toch zal ik hem dat vragen. Ik heb veel aan al jullie berichten dus dank daarvoor.
niet dwingen
Het is niet nodig om bewijs te krijgen. Je legt een etiket niet gedwongen op. Je kunt je er wel in verdiepen, in de literatuur op internet, zodat je kunt leren er beter mee om te gaan.