Hoe serieus is jouw puber in de liefde?

Overlaten

Ik kan me goed voorstellen dat je liever zou wensen dat ze wat meer erop uit zouden trekken. Toch, ze zijn geen kleintjes meer en meer dan je zorgen uitspreken kun je eigenlijk niet.
Hoe zit het met school? Kan best dat dat ook veel energie vraagt. Het kan een fase zijn. Misschien kun je samen met je dochter en misschien wel haar verkering nadenken wat ze samen of alleen zouden kunnen doen behalve bankhangen in het weekend. Hebben ze geen baantje? Hebben ze dan wel geld om er eens echt op uit te gaan of vrienden te bezoeken? Wat weerhoud ze eigenlijk?
Gaan jullie zelf wel de deur uit naar vrienden en familie? Kennen jullie de ouders van de verkering? Zijn jullie zelf daar al eens geweest? Goed voorbeeld doet ook goed volgen.

Wijzelf doen van alles. We vinden familie erg belangrijk en gaan daar regelmatig heen. Dat wordt dan meestal meteen de hele dag, omdat wij ver weg wonen. Wij hebben nog twee kinderen, dus als we dan met het gezin weg willen, kan de verkering niet mee, omdat we niet voldoende plek in de auto hebben. Dochter wil nooit mee dus, want dan kan haar vriend niet komen. Ik begrijp dat dan wel, maar het gevolg is dan, dat ze de familie ook niet meer ziet. En dat wil ik niet. Mijn dochter heeft een krantenwijk op zondagochtend. Haar vriend heeft geen baan. Hij gaat naar het hbo, maar daar gaat het niet zoals het zou moeten gaan. Hij 'kan zich niet concentreren', zegt dochter, maar ik denk dat hij er gewoon geen moeite genoeg voor doet. Iedere doordeweekse dag zijn ze, danwel via de telefoon, danwel via de cam, met elkaar bezig en in het weekend heb ik hem nog nooit zien studeren. En werken doet hij niet, want hij wel in het weekend naar mijn dochter toe. En doordeweeks kan hij niets vinden, zegt hij.
We hebben het er al vaker met ze over gehad dat ze eens wat moeten doen, maar ze komen gewoon niet in actie.

Oh ja

Zijn ouders kennen we en we komen zo nu en dan bij elkaar. Maar we wonen zo ver uit elkaar, dat het niet vaker kan. We kunnen het prima met ze vinden, maar ze zijn daar bijna nooit, dus áls ze daar zijn, wordt het prima gevonden dat ze de hele dag niets doen.

Zelf wijzer laten worden

Groot worden gaat met vallen en opstaan en verkering is daar een onderdeel van.

Toen mijn dochter voor het eerst verkering had, vergat ze ook een beetje dat je vriendschappen wel warm moet houden. Via mijn andere dochter hoorde ik dat er in die vriendengroep gemord werd dat mijn jongste ze verwaarloosde. Daar lieten we wel eens een opmerking over los, maar meer kun je niet doen. Bij de volgende verkeringen was dochter wijzer. Ze bleef afspreken met vriendinnen. Voordeel was wel dat de verkering deel uitmaakte van een vriendengroep. Maar ja... dan gaat de verkering uit. Die vriendengroep is daardoor uit elkaar gevallen.

Van elke situatie leren ze weer iets. Net als wijzelf.

Ik kan me wel voorstellen dat het gaat wringen als de jongelui ieder weekend bij jullie op de bank zitten. Niet dat ik vind dat ze niet thuis mogen zijn, maar inderdaad doe ook eens wat met elkaar. Dat de vriend niet 'thuis' is, werkt dat bankzitten ook wel in de hand denk ik. Hij heeft niets bij jullie, waardoor hij afhankelijk is van de mogelijkheden met je dochter. Misschien moet je je dochter als ze alleen is daarom eens aanspreken op dat niets doen. Ga een eindje fietsen of zo.

Wat ik overigens niet snap, Moeder, is dat het voor je dochter reistechnisch niet mogelijk is om zomaar een weekend naar haar vriend toe te gaan. Hoe komt die vriend dan naar jullie?

Familie

Wat familie betreft, ben ik van mening dat je een 16/17 jarige niet meer moet dwingen om naar familie te gaan. Familie kan dan belangrijk zijn, maar door bezoek verplicht te stellen breng je het in een negatieve sfeer.

Mag je de vriend van je dochter wel?

Verkering

Wij wonen niet in Nederland;). Als mijn dochter met de trein naar haar vriend gaat, zou dat 40 euro per keer kosten, dat is dus niet haalbaar. Haar vriend heeft OV, dus die reist zo goed als gratis, vandaar dat hij hier heen komt.
Ik vind het gewoon niet gezond dat hun wereldje alleen nog om elkaar draait. Als hij hier niet is, zit dochter alleen maar thuis, een sociaal leven heeft ze dan niet. Ik snap dat haar vriend hier niet zoveel heeft en we sporen ze ook zeker aan om van alles te doen, maar ze vinden het allebei wel prima zo.
Haar vriend is ook erg jaloers. Hij maakt er een groot drama van als dochter bijv via WhatsApp met een jongen uit haar klas praat, en dat gaat tot huilbuien van hem aan toe. Dat vindt dochter dan zielig, dus dat doet ze dan maar niet meer.

Familie

Dochter hoeft ook bijna niet mee, maar dat leidt er dus toe dat ze de familie bijna niet ziet, alleen als ze bij ons komen. Maar als bijv oma jarig is, moet ze wel mee. Haar opa is kortgeleden overleden, dus ik vind dat ze dat wel kan doen.
Wij mogen de vriend wel, maar hij woont nu zo ongeveer ieder weekend bij ons en dan zie je steeds meer dingen die je misschien niet zo leuk vindt.

zou het ook niet een prettige situatie vinden

Maar ik denk dat het lastig is om er wat aan te doen. Ze is nu 17.
Je vraagt hoe serieus onze pubers zijn.
Mijn dochter is ook 17 en leeft inderdaad een heel ander leven.
Ze heeft 1 keer een serieus vriendje gehad, een half jaar. Die kwam hier dan in het weekend meestal 1 nacht of ze ging daar 1 nacht heen. Andere deel van het weekend deed ze haar eigen ding. Met vriendinnen op stap, sporten, met een groep vrienden en vriendinnen afspreken.
Het is nu al weer 8 maand uit.
Nu leidt ze het leven van een vrijgezellige bijna volwassen puber. Naar school, in het weekend huiswerk maken, sporten en tot midden in de nacht uit, met vrienden en vriendinnen. Af en toe een soort van vriendje, maar nooit zo lang en serieus dat hij hier thuis komt. Een keer naar de bioscoop, uit eten , met hem op stap en dat was het dan wel weer.
Ze wil niets serieus tot ze het helemaal zeker weet.

Zorgelijk

Ik vind het niet als een gezonde situatie klinken.
Het heeft ook weinig te maken met serieus in de liefde te zijn. Serieus zijn heeft meer te maken met samen toekomstplannen maken, er voor elkaar zijn, rekening houden met elkaar...
Serieus zijn is niet 100% fixatie op elkaar en al het andere uitsluiten.
Je laatste bericht vind ik vooral zorgelijk. Hij is jaloers en bezitterig en daarnaast is ze al geïsoleerd. Geen prettige situatie dus.
Wat je er aan kan doen is lastiger. Je hebt al toegestaan dat hij elk weekend komt. Het zal heel lastig zijn om dat nu nog terug te draaien na 1,5 jaar. Ik weet ook niet of dat nu in dit stadium nog productief zou zijn.

Je kan natuurlijk met haar in gesprek blijven en haar blijven aanmoedigen om andere dingen te doen. Maar het lijkt me heel lastig om een situatie die al zo lang bestaat nu nog terug te draaien. Het kan natuurlijk wel maar nogmaals ik vraag me af hoe productief het nu zal zijn. Het is altijd lastiger om bestaande situaties te veranderen. Natuurlijk kan je best zeggen dat hij vanaf nu nog maar elke 14 dagen mag komen. Misschien is het een optie.

Ik zou wel wat strenger zijn als het gaat om dingen die jij echt belangrijk vindt. Dan blijft hij maar een paar uur alleen thuis als zij meegaat naar oma. Hij heeft de laptop en tv tenslotte als gezelschap.

werken?

Vriend zou ook bij jullie in de buurt een baantje kunnen zoeken. Of folders/krantje kunnen bezorgen. Misschien kunnen ze in hetzelfde restaurant afwassen?
Je zou ze ook thuis aan het werk kunnen zetten, de tuin of zo?

Wat hier goed werkt is dat puber (met vriend)een dag moet koken in het weekend. Aangezien hij een heel weekend komt, kunnen ze ook zelf boodschappen doen voor julie gezamenlijke maaltijd.
Zijn ze uren mee bezig en actiever dan de bank of bed.

Hier

Hier mogen vriendjes/vriendinnetjes niet overnachten maar ze mogen wel langskomen overdag en blijven eten en dat soort dingen. Dat is prima. Mijn oudste kinderen hadden voor hun 18de niet echt serieuze relaties dus daar was hier ook geen sprake van verder. Toen ze wel een echte relatie kregen heb ik ook geen signalen gekregen dat ze niks anders meer deden daarnaast. De jongste kinderen zullen we nog zien hoe dat gaat lopen.

Fijn

Fijn, die reacties. Eigenlijk mochten ze ook niet ieder weekend samen zijn, ik stond dat wel eens toe als we hem op zondag op de trein zetten. Dan was mijn dochter ontroostbaar en dat vond ik dan zo zielig, dat ik zei dat hij de vrijdag weer mocht komen. En zo is het er eigenlijk in geslopen dat hij ieder weekend komt.
Hij hangt echt enorm aan onze dochter. Waar zij gaat, gaat hij ook. Als ze drinken pakt, loopt hij met haar mee. Als ze zich gaat aankleden, gaat hij mee. Als ze gaat douchen, gaat hij mee. Hij is haar schaduw, en dat het hele weekend. Dochter zegt dan wel eens dat ze het wel alleen af kan, maar het helpt niet, hij doet het dan gewoon toch. Hij zal ook nooit eens mijn man ergens mee helpen, jeweetwel, met die typische mannen dingen. Dat doet hij niet, want hij wil alleen bij dochter zijn.
Als wij weg gaan en dochter moet mee, kan hij niet komen. Het is niet een paar uur, maar een hele dag, omdat wij ver weg wonen. Dus dan blijft hij gewoon thuis. Wat dan het einde van de wereld is, volgens hun.
Werk zoeken hier? Dat gaat hij niet doen, dat weet ik zeker. Het werk ligt hier al niet voor het oprapen, maar zoals ik al zei, we wonen niet in Nederland, dus dat is ook lastig.

Oef...

Ik vind het echt niet gezond klinken, zo'n 'vastgeplakt' vriendje. En dan ook nog zo'n type die eigenlijk niks wil doen, niet leren, niet werken. Heeft hij zelf geen vrienden?
Ik vraag me af: als je zegt dat hij voortaan alleen maar om het weekend mag komen, zou je dochter dan de weekenden dat hij er niet is, meer zelf gaan ondernemen? Vriendschappen weer oppikken?
Mijn dochter van 17 heeft ook anderhalf jaar verkering, ze zitten bij elkaar in de klas en in het weekend is die jongen altijd één dag hier (door omstandigheden). Ze zien elkaar dus heel veel, maar zitten niet zo eng vastgeplakt. Ze beginnen net allebei met een nieuw baantje, dochter gaat af en toe uit met vriendinnen (vriendje is geen uitgaanstype) en soms gaan ze met de hele vriendengroep wat eten of naar de kermis ofzo. Als hij hier is, blijft hij gewoon op de bank zitten als dochter wat te drinken gaat pakken ofzo. Ze zijn echt serieus met elkaar, praten wel eens over samenwonen over een paar jaar bijvoorbeeld.

ze komt er nog wel achter

het klinkt een beetje als mijn oudste zoon bij zijn eerste vriendin. Zij claimde hem erg, had zelf geen vriendinnen, deed niets buitenschools aan sport of zo en ze plakte zich helemaal aan mijn kind vast. Ik zag het, zei soms heel voorzichtig iets (moeders moeten zo voorzichtig zijn), vroeg wel eens aan hem of hij nog afsprak met zijn eigen vriendengroep, maar er kwam weinig reactie. En toen opeens, na 1,5 jaar was het uit. Ik zag zoon opbloeien, vrienden kwamen weer, hij ging weer lachen. Later hebben we er wel over gepraat, hij vond het vaak zo zielig voor haar. Als hij bijvoorbeeld af wilde spreken met zijn vrienden, ging zij huilen. Hij zag uiteindelijk zelf in dat het niet gezond was.

Weet ik niet

Ik weet niet wat dochter zou doen als we de logeerpartijen zouden halveren, ik denk allereerst dat ze heel boos gaat zijn op ons. Het gekke is dat vriendje wel heel aardig is en ook echt wel lief voor haar, te lief zeggen wij vaak. Maar hij is gewoon wel aardig, probeert ook wel bij ons in de smaak te vallen, maar tegelijk fixeren ze zich alleen maar op elkaar. Mijn man is het type ruwe bolster, blanke pit en de vriend is dus helemaal het tegenovergestelde, dat helpt ook al niet mee.
Toevallig gisteren heb ik een vriendin van dochter gesproken. Ze wilde volgende week mijn dochter verrassen met een meidenavond, of ik daar aan mee wilde werken. Dat wilde ik wel. Het kwam ook ter sprake dat de vriendin haar graag eens mee uit zou nemen, maar dat mijn dochter altijd de boot af houdt, ze houdt niet van uit gaan, zegt ze. Maar dat heeft ze nog nooit gedaan, dus dat kan ze niet weten.
In ieder geval staat er een meidenavond gepland voor volgende week, waardoor de vriend volgende week een dag later moet komen.

Christel

Ja zo gaat het hier eigenlijk ook. Ik weet niet hoe met zijn vrienden zit, volgens mij ziet hij ze in ieder geval nooit, want ze cammen 's avonds altijd met elkaar. Ik weet van mijn dochter dat hij ook vaak gaat huilen als er iets is wat hij niet prettig vindt. Maar ik zie ook dat mijn dochter verschrikkelijk aan hem gehecht is, ze vindt het echt vreselijk als hij weer naar huis gaat en probeert altijd van alles in hem zo snel mogelijk weer terug te laten komen.
Aan de ene kant zie ik dat ze zich geregeld aan zijn gedrag ergert, maar aan de andere kant kan ze hem echt niet missen.

De verkering is uit na 3 jaar

Mijn dochter (17,5), die alleen maar thuis zat, op haar kamer, en als haar vriend kwam, ook samen op haar kamer zat, is nu, sinds het uit is bijna elke dag bij vrienden en met vrienden en vriendinnen op pad.
Haar leven is breder en socialer aan het worden.

Tioch een regel maken

Ikzelf was 15 toen ik mijn eerste en huidige vriendje kreeg. Nu, 6.5 jaar later zijn we nog steeds samen, maar het is wel twee keer uitgeweest, oa vanwege het plakken.

Ook hij was hele weekenden bij ons thuis, tot ergernis van mijn moeder. maar als je zelf op die leeftijd bent snap je dit niet, want het is toch zo fijn als je samen bent?
Die meidenavond is een heel goed idee! Ikzelf had wel een goede band met mijn vriendinnen, we gingen iedere vrijdag en zaterdag uit, en waren/zijn bevriend met de vriendengroep van mijn vriend. Ook werkte ik hele of halve zaterdagen, maar de overige uurtjes waren we altijd bij elkaar. (doordeweeks zat hij intern op de kazerne)

2 jaar geleden is het de laatste keer uitgegaan, en dat heeft ons weer 'gezond verstand' gegeven, je hebt je eigen ruimte en mogelijkheden namen heel erg nodig en dat zie je pas als je het weer krijgt. Ook woont mijn vriend nu op zichzelf en gaan we fijner met elkaar om als ooit tevoren.

Jouw dochter zal het er zeker niet mee eens zijn als hij niet ieder weekend meer langs mag komen. Maar als de regel invoert dat er één 'vriendinnenweekend' per maand moet komen en met deze vriendinnen regelt dat ze er daadwerkelijk naartoe gaat, zal zij zelf na 2-3 maanden inzien dat het ook anders kan. en vooral: De lol en gezelligheid wat zij mist door ALTIJD met hem samen te zijn.
Ik denk wel dat als er niet meteen een 'andere' invulling aan het weekend zonder hem wordt gegeven, dat het niet gaat werken. Dan wordt het ruzie vanuit je dochter maar ook vanuit haar vriend.

Nu ik ouder ben, kan ik mijn moeder wel begrijpen. Vanuit jouw dochter snap ik het ook, en ook dat ze het nog niet inziet.

Ik hoop dat je hiermee iets kan, en nog een laatste tip: als je deze 'regel' aan haar gaat vertellen, doe dat dan niet meteen in het weekend waar haar vriend bij is maar doordeweeks. Doe dit ook samen met jouw man en andere kinderen, en leg uit dat deze situatie zo niet kan en dat je je zorgen maakt. Maak vooral geen ruzie, geen stemverheffingen etc, dan jaag je haar alleen maar op de kast. Het is misschien ook een idee om het met die bewuste vriendin te bespreken. Als die meidenavond namelijk goed bevalt, is dit nieuws misschien minder erg. Dan is ze die weekenden misschien wel zonder haar vriend, maar heeft het evengoed leuk met haar vriendinnen. Een straf die evengoed leuke dingen met zich meebrengt dus ;)
Succes!

typfouten

mijn excuus voor de typfouten!

Moeder

ik ben bij mijn zoon wel eens bang geweest dat het te lang ging duren. Dat hij er bij zijn vrienden niet meer tussen zou komen zeg maar. Gelukkig is dat niet gebeurt.

Nu ging zoons vriendin vaak wel ver hoor, ze wilde graag dat hij van zijn sport afging bijvoorbeeld. Toen zoon zelf opperde dat hij graag van zijn sport af wilde hebben we hem heel duidelijk gemaakt dat dat niet mocht. Niet omdat hij niet wat anders zou mogen doen, maar omdat hij er altijd plezier in gehad had tot zij in beeld kwam. Nu sport hij gewoon nog steeds en hij heeft er nog steeds lol in.

Wat ik vooral heel erg vond was dat zij ging dreigen toen hij het uitmaakte: ik gooi me voor de trein, ik snij m'n polsen door. Hij vond dat zo moeilijk, dan kwam hij naar me toe en vroeg of hij het dan maar niet uit had moeten maken. Ik heb toen op het punt gestaan contact te zoeken met haar ouders. Ik heb dat niet gedaan, zoon heeft haar geblokkeerd op z'n telefoon en zo, haar genegeerd op school en zo kwam het niet meer bij hem binnen. Achteraf had ik misschien toch contact met haar ouders moeten opnemen, als ze wel iets gedaan had had ik het mezelf nooit vergeven natuurlijk. Ik kende haar ouders heel vaag, maar nu vind ik het een domme keuze van mezelf geweest.

Als ik het verhaal van jou lees dan zou het me niets verbazen als jouw dochter het misschien allemaal ook wat te veel wordt, maar dat er angst bij zit om het uit te maken.

Bedankt

Voor alle reacties, daar heb ik veel aan. LD, jij ook bedankt voor je reactie, daar kan ik echt wat mee. Christel, volgens mij is onze situatie behoorlijk hetzelfde. Ik snap dat we er niet teveel aan kunnen doen, maar ze is al vanaf haar vijftiende bij hem, ze mist zoveel, dat vind ik zo zonde, die tijd krijgt ze nooit meer terug.
Ik heb niet het idee dat ze het zelf teveel vindt, want het enige wat voor haar telt, is haar vriend. Volgens mij wordt ze alleen al gek van de gedachte dat hij er niet zou zijn.

Ik vind het erg akelig en benauwend over komen. Ik heb een vriendin die in een hele foute relatie was beland en ik zie wat parallellen. Ik zou zelf toch regels stellen.

Maar dan denk ik aan mijn dochter van 17. Die heeft soms best nog wel wat sturing van buitenaf nodig.

Ik zou geloof ik doen:
Het ene weekeinde mag hij het hele weekeinde komen, het andere alleen van zaterdag tot zondag.

Op zaterdag móeten zij samen het eten verzorgen. Ze moeten samen plannen, samen de inkopen doen en het samen koken. En het mag niet twee keer achter elkaar hetzelfde zijn.
Ik zou ze in gaan zetten als oppas, zodat je zelf weg kunt.
Ze moeten iedere zondag verplicht een stuk wandelen of fietsen. Van tien tot twee wil ik ze dan niet in huis zien. Als het regent, moeten ze daar zelf een leuk alternatief op verzinnen. (samen op bezoek bij een vriendin van haar om een film te kijken, samen naar de film in de bios, een spelletjes toernooi met broertjes zusjes of met vrienden, etc.)
Je zou ook kunnen stimuleren dat ze samen een hobby gaan doen, op zaterdag. Dansles of zo. Of samen naar een tekenclub, yoga, fitnessclub.
Ze gaan samen met het ov minimaal een keer in de zes weken naar oma.

Het klinkt alsof jij erg bezig bent met naar de trein brengen en zo. Dat zou ik niet meer doen. Op deze leeftijd kunnen ze denk ik zelf wel voor vervoer zorgen. (of woon je erg afgelegen? dan zou ik daar toch wat op gaan verzinnen. Fietsen of zo.)

Bij mijn dochter is het zo, dat ze vaak een soort van gevangen zit in haar gewoontes. Ze heeft het dan echt nodig een spreekwoordelijke trap onder haar kont te krijgen, omdat ze anders zelf niet meer van haar plaats komt. Ze zou eerst erg protesteren vanwege mijn bemoeienis, maar achteraf dankbaar zijn. Ik claim altijd het recht om 'bezorgd te zijn'. Iets als: 'Ik ben je moeder, ik ben nog verantwoordelijk voor je, ik hou heel erg ongelooflijk veel van je. Dus als ik me zorgen maak, dan mag ik dat zeggen en dan mag ik van je verwachten dat je met mij over oplossingen hiervoor na gaat denken.'

Regels

Ik vind de regels een goed idee. Ik ben niet zo van de regels, ben wat dat betreft een softie, maar manlief zal er blij mee zijn.
Ik zou graag de weekenden zo veranderen, maar dan zitten we weer met het vervoer. Haar vriend reist met OV en dat is alleen doordeweeks gratis. Op zaterdag moet hij dus betalen en dat is echt te duur. Dat is de enige reden dat hij op vrijdag al mag komen. Ik ben inderdaad veel aan het reizen naar het station. We wonen nogal afgelegen, zo'n 30 km van het station, dus fietsen is wel wat ver. Maar het is idd heel vervelend dat ik degene ben die ieder weekend weer moet zorgen dat hij hier komt en weer op het station komt.

Foute relatie

Druif, wat versta jij in dit geval onder een foute relatie? Wij zijn inderdaad bang dat ze teveel geclaimd gaat worden. Nu is ze nog thuis, dan hebben we daar enigszins de hand nog in, maar ik zie al voor me hoe ze straks evt zouden samenwonen, dan komt ze echt nergens meer, want hij ziet in elk contact (behalve met vriendinnen) een bedreiging. Ik geloof trouwens niet dat hij agressief zou worden, zo'n type is hij echt niet.
Ik kwam met hem in gesprek over de meidenavond. Hij zei dat hij het leuk vond voor haar, maar dat hij het wel jammer vond dat hij daardoor later moest komen en volgens hem was mijn dochter daar ook verdrietig om. Hij zei ook dat de vriendin had gezegd dat ze dochter mee uit wou nemen en hij zei dat mijn dochter dat helemaal niet wil. Ze zou net als hij zijn, zei hij, ze was geen uitgaanstype.

Foute relatie

Deze vriendin, kon door haar vriend zichzelf niet meer zijn. Ze was alleen nog maar wie hij vond dat ze was. Hij was ook absoluut niet lichamelijk agressief, maar met emotionele chantage (het is zo erg voor mij, boehoehoehoe) maakte hij, dat alles wat zij deed, alleen maar was wat hij wilde.

Daar doet me dit aan denken. Vooral dat huilen bij kleine tegenslagen. Tjonge jonge, wat kinderachtig. Ik zit me hier al plaatsvervangend te ergeren.

Misschien helpt het als je wat harder bent. "Rot voor je dat je er verdrietig van wordt, maar vind je het werkelijk passend om voor deze situatie te gaan huilen? Er is toch niets aan de hand?'

Is er een bus van het station naar je huis? En het wordt nu zomer, dus dan is dertig kilometer fietsen toch best wel te doen. Er gaan zat mensen voor hun lol dertig kilometer fietsen in een weekeinde? Al is het maar een richting uit. Het ene weekeinde fietst hij van het station naar jullie huis, het andere weekeinde fietst hij zondag weer terug.

Eigenlijk ben jij nu aan het faciliteren, dat zij in hun beperkte wereldje zitten.

Ook al zijn het geen uitgaanstypes (dat zijn mijn dochter en haar vriend ook niet), dan kun je toch nog wel wat ondernemen. Hup, de deur uit. Mijn dochter gaat met haar vriend dus:

Eten koken voor ons gezin.
wandelen in natuurgebieden.
fietsen naar de ijssalon.
in het dorp winkels kijken.
spelletje doen (kolonisten bijv) met vrienden