Hoe serieus is jouw puber in de liefde?

Annet

De verantwoording ligt deels bij mijn dochter, maar ook zeker bij ons als ouders. Ze is maar één keer jong en ik wil dat ze een leuke jeugd beleeft. Naar mijn idee mist ze nu echt teveel en die tijd krijgt ze nooit meer terug. Bovendien denk ik dat de situatie nu ongezond is, dus moet daar verandering in komen.

bespreken

Ik zou zelf geen gedoe aangaan over welk weekend, meebetalen of dat soort dingen. Ik zou wel met dochter bespreken dat je je soms zorgen maakt dat ze beiden zo weinig ondernemen. En ze regelmatig vragen om wat in huis te doen.
Je dochter is nog een paar jaar thuis vermoedelijk. Je kunt ervoor kiezen om elkaar op het randje het nog even heel lastig te maken zodat het belang om de deur uit te gaan wat groter wordt. Als je dat zo voelt dan zou ik dan beslist zo doen, er zijn vrijheden te verdienen als je de deur uitgaat.
Verder is het lastig om zaken terug te draaien die al zo gegroeid zijn. Dat zal de relatie met je dochter er niet gezelliger op maken. Maar misschien geeft ze je wel groot gelijk.
De wereld trekt al genoeg aan deze jongeren. Ze zullen zich beslist al zorgen maken hoe dat verder gaat als ze zelfstandig worden en dan ga jij ze dat even inwrijven door je zorg voor hen terug te draaien.
Dat zou het mij niet waard zijn.
Ik zou ze wel een treinkaartje naar de familie geven als ze niet met de auto meekunnen, dan kunnen ze met de trein.
Anders heb je juist de kans dat je dochter zich op haar vriend werpt omdat ze als stel in jou gezin blijkbaar minder welkom zijn. Daarmee bevorder je zelf een relatie waarje niet zo blij mee bent. Dat zou ik niet doen. Accepteer deze jongen als de keus van je dochter en blijf openstaan voor je dochter. Anders gaat ze hem nog tegen jou verdedigen. Ben je mooi klaar mee.
Onverstandig allemaal.

AnneJ

Ik snap je en zo dacht ik er zelf dus ook over, lange tijd. Maar feit is, dat ze zich alleen maar op elkaar storten en de rest van de wereld telt niet meer mee, ook als ze niet bij elkaar zijn. Dat vind ik niet gezond. Ze zijn ook enorm op zichzelf als ze bij ons zijn. Ze zijn er wel, maar zitten de hele dag bij elkaar, aan elkaar en ze praten de hele dag zo zachtjes met elkaar, dat wij niet mee kunnen/mogen praten. En dan zitten ze dus op de bank, waar wij gewoon bij zitten. Soms zitten ze zelfs op ongepaste manier aan elkaar te friemelen, terwijl haar zusje van elf er naast zit, dat wil ik gewoon niet. En mijn man vindt het al helemaal verschrikkelijk, die zit zich hele weekenden op te vreten van ergernis. Echt, de sfeer wordt er niet beter op.
Iedereen in het gezin (er is ook nog een dochter van 15) irriteert zich er aan dat ze gewoon ieder weekend, 24 uur per dag aan elkaar geplakt zitten. Dat is niet goed.
Ze krijgt zo nu en dan best geld om naar hem toe te gaan, maar dat is echt zo nu en dan, of in vakanties, zodat ze dan langer kan blijven. Maar om het weekend is voor ons ook niet haalbaar, financieel. En dat doe ik ook niet. Het ene weekend 120 km rijden en het andere weekend 80 euro betalen, ik ben wel goed, maar niet gek.

aan elkaar zitten en fluisteren

Dat is onfatsoenlijk en mag hier niet on gezelschap. Even een snelle kus of hand in hand is oke. Fluisteren, friemelen en uitgebreid zoenen niet. Ik snap je man wel. Dit is onbeleefd. Dat moeten ze duidelijk nog leren. Wat apart dat ze dat zelf niet inzien. Maar als jullie jet ze niet vertellen wie moet het dan doen. Als het 'normaal' is geworden, is her lastig om terug te draaien, maar aan de andere kant, het zijn toch geen onnozele kleuters, dan moeten ze zich ook niet zo gedragen.
Ik accepteer zulk gedrag echt niet. Mijn dochter was eerst ook te klef op de bank, niet zo extreem, maar toch wel wat. Na een gesprekje met haar was het gelijk afgelopen.

friemelen en zoenen

Als er hier gefriemeld en gezoend wordt op de bank dan imiteer ik een slak die slurpend langs het aquarium omhoog slijmt. Die boodschap wordt begrepen.

klef worden/ fluisteren in gezelschap

Al voordat ze verkering krijgen is dit duidelijk bij de kinderen.
Dat dit soort gedrag niet in gezelschap hoort plaats te vinden.
Ze hebben zich ook nooit schuldig gemaakt aan dit soort gedrag.
Ik vind dat je hier heel veel accepteert.
Zou daar zeker per direct een einde aan maken.

NAV wat je schrijft

Het feit is dat het hele gezin dus 'last' heeft van de jong geliefden. De indeling van het weekend, familie bezoeken, het heen en weer reizen, de extra kosten, het constante gehang op de bank...
Dat zou mij te ver gaan. Ik denk dat je goede redenen hebt om een bezoek voortaan nog maar 1x in de twee weken te faciliteren.
Natuurlijk zullen ze dit niet leuk vinden maar dat is dan maar even niet leuk. Als die jongen daarom moet huilen zou ik ernstige vragen hebben over zijn emotionele gesteldheid.

In elk geval zou ik niet mijn hele gezin willen laten draaien rondom de verkering van dochter. Ik zou dus paal en perk stellen aan de bezoekjes. Willen ze vaker dan zal er gespaard moeten worden zodat dochter vaker die kant op kan. Dan zoekt hij dus maar een baan en ja dat zal inhouden dat hij minder vaak kan komen. Dat hoort nu eenmaal bij volwassen worden.

En over klef doen in gezelschap zou ik een gesprek voeren. Hier wordt door niemand op een kleffe manier aan elkaar gezeten in de huiskamer. Dat is niet aangenaam voor andere mensen. Ik zou jullie regels op dat gebied duidelijk uit leggen en ook kenbaar maken dat het faciliteren van bezoekjes in hoge mate afhangt van hoe ze met dit soort zaken omgaan.

Gesprek

Het gesprek heeft plaats gevonden. We hebben duidelijk, maar niet onvriendelijk verteld dat dit zo niet langer kan. Vonden ze niet leuk, maar volgens mij waren ze ook wel opgelucht dat we er eindelijk over begonnen, ze voelden de spanning ook wel.
Zal jullie later uitgebreider vertellen, gaat nu even niet. Maar wel bedankt voor jullie adviezen!

Fijn!

Fijn, hoop dat het helpt!

Gesprek

Gistermiddag vonden we een opening voor een gesprek. We hebben geprobeerd ze duidelijk te maken wat er aan schort en ze zeiden het wel te begrijpen. De vriend begon te huilen (...), maar hij ging in ieder geval het gesprek aan. Hij gaf aan dat hij anders wel minder wou komen en ze zouden zelf zorgen dat hij hier kwam. Ze zouden ook meer invulling geven aan hij weekends hier. Er is natuurlijk nog veel meer gezegd, maar uiteindelijk waren we uit gesproken, dachten we. Vriend is later weer naar huis gegaan en we hebben op een goede manier afscheid genomen.
's Avonds vertelde dochter me dat hij zich er niet goed bij voelde. Hij dacht dat we een hekel aan hem hadden en hij wist niet hoe hij zich nu moest gedragen bij ons. En we zijn echt heel vriendelijk geweest! Duidelijk gezegd dat we ze niet willen pesten, dat het niet persoonlijk is, dat we alleen het beste voor ze willen. Maar hij deed dus meteen zijn beklag bij dochter. Ik begrijp ook wel waarom. We hebben gezegd dat ze ook andere dingen moeten doen, dat er ook een leven bestaat naast elkaar en dat is nou net wat hij niet wil. Hij wil niet dat dochter haar eigen ding gaat doen en hij denkt dat wij ze uit elkaar willen halen.
Dus gisteravond hebben we nog weer een heel lang en goed gesprek gehad met dochter. We hebben gezegd dat we hem best mogen, maar dat hij nu toch echt volwassen moet worden. We hebben haar gevraagd of ze zelf niet merkte hoe hij haar claimt en ze gaf toe dat dat inderdaad zo was. Ze merkte zelf ook wel dat hij haar schaduw is, maar volgens haar zegt ze er niets (meer) van, want het helpt toch niet.
Nouja, er is natuurlijk nog heel veel meer gezegd en ik had het gevoel dat het wel door kwam bij haar. Veel tranen natuurlijk, maar ze gaf aan dat we gelijk hadden, maar ze is gewoon ontzettend aan hem gehecht. Hoe het nu verder moet? Geen idee. Ze hebben aan gegeven dingen te zullen veranderen, ik denk dat we het maar af moeten wachten.

mmhh

Snap de jongen ook wel. Volgens mij hebben jullie het flink te ver laten komen. Je schrijft dat je man zich hele weekenden zit op te vreten van ergernis, zullen ze wel gevoeld hebben, maar nu de hele bups ineens, kan me voorstellen dat dat hard aankomt. Volgens mij zaten jullie met z'n allen veel te veel op elkaar. Ik was ook een heel onzekere puber en ik had met dit verhaal denk ik ook niet verder gekund. Het klinkt een beetje alsof je de verantwoordelijkheid voor de onstane situatie op hen afschuift terwijl jullie het natuurlijk hebben laten gebeuren. (Ik bedoel vooral dat jullie hen over jullie grenzen hebben laten gaan)

ik snap die jongen juist niet...

Steeds huilen, je dochter claimen...Erg onzeker en emotioneel onvolwassen typje, 19 is hij toch? Denk eigenlijk dat hij heel erg aan zichzelf moet gaan werken! Eventueel met hulp.

Te ver

Wij hebben kind eigen aandeel ook niet verzwegen, we hebben gezegd dat dit ook zeker onze schuld is, dat wij dit zo ver hebben laten komen. We zijn echt niet onaardig geweest en het is ook niet zo dat we er nooit wat van gezegd hebben. We hebben vaker aan gegeven dat dit zo niet kon, maar het werd niet op gepakt.
Hij is inderdaad 19 en volgens mij is hij emotioneel ook zeker niet volwassen. Elk puntje van kritiek (en we hebben het vriendelijk gebracht) vat hij persoonlijk op en hij kan daar niet mee omgaan. Hij gedraagt zich dan als een kind en begint te huilen. Er is niets mis met iemand die zijn emoties laat zien, maar een volwassen vent kan dit toch anders oppakken? Hij is onzeker en hij moet dat zelf veranderen, dat kunnen wij niet voor hem doen.

Auto correct

Ik typ op de telefoon, sorry, die verandert de tekst soms nog wel eens.

heel goed

Heel goed dat jullie zelf weer de regie hebben gepakt. Het lijkt een beetje of jullie op bezoek waren in je eigen huis. Tsja en als hij gaat huilen klinkt ook wel als emotionele chantage van zijn kant. Zij zijn nu aan zet en laat het vooral maar even bezinken.

suc^
saar

Dochter

Onze dochter pakt het goed op, dat had ik eigenlijk niet verwacht. Ze heeft met haar vriendinnen gepraat en die gaven aan dat ze het erg leuk vonden dat ze er 'weer' was en dat ze haar graag mee hadden als ze weg gingen.
Vriendje vindt het allemaal minder leuk. Hij zegt tegen onze dochter dat ze op deze manier uit elkaar zullen gaan groeien en dat er voor zullen zorgen dat ze helemaal uit elkaar gaan. Gisteren zuchtte ze tegen ons dat hij gewoon niet naar ons geluisterd had. Ze heeft hem verteld dat wij het beste met ze voor hebben, dat wij willen dat ze ook andere mensen zien dan alleen elkaar en dat ze dat eigenlijk wel heel leuk vond. Vriend ziet dat niet zo. Ondanks wat ze met elkaar afgesproken hadden, onderneemt hij nog steeds geen actie om wat te gaan doen en volgens onze dochter 'zit hij nog steeds alleen maar thuis'. Ik merk aan haar dat ze het erg vervelend vond een ik heb echt het idee dat ze een soort van blij is dat we aan het ingrijpen zijn.

Goed zeg!

Goed zeg, zoals je dochter het oppakt! Jammer dat het vriendje blijkbaar niet goed geluisterd heeft en er nog niks mee doet. Misschien moet het nog even goed tot hem doordringen...

De meidenavond is geweest en dochter heeft met volle teugen genoten, dat was echt een succes. Ze heeft een goed gesprek met haar vriendin gehad, die zei dat ze al heel lang geprobeerd heeft wat met dochter te ondernemen, maar het op een gegeven moment maar op gaf, omdat dochter toch nooit tijd voor haar had.
Wat alleen echt heel jammer is, is dat vriend het echt niet begrijpt. Hij valt haar van 's morgens vroeg tot 's avonds laat lastig met klagen over hoe hij dit vindt. Hij wil niet met vrienden op trekken en 'hij gaat dat niet doen omdat wij dat willen', vriendin verandert volgens hem, ze is niet 100% van de tijd meer met hem bezig en dat vindt hij niet leuk. Op de meidenavond heeft hij steeds contact proberen te zoeken en dochter hield dat wat af, omdat ze met haar vriendin was. Het gevolg is dat ze volgens vriend minder met haar relatie bezig is, dat ze hem haar tijd niet (genoeg) gunt.
Vandaag hebben we lekker lang na getafeld, was heel gezellig, maar vriend probeerde steeds weer haar aandacht te trekken (via de app). Dan zei hij: oké, ik wil je niet claimen, zoek het maar uit, gezellige avond verder', om vervolgens nog geen drie minuten later te zeggen dat hij er spijt van heeft en dat hij haar mist.
Morgen komt hij weer hier heen. Hij rijdt nu verder met de trein (wat extra kost, maar ik wil het niet langer mijn probleem maken), maar daarvoor moet hij tussentijds uit stappen en een kaartje kopen. En dat wil hij niet. Want stel dat hij niet snel genoeg is, dan mist hij de trein...en een volgende trein nemen is verschrikkelijk, want dan heeft hij weer een uur minder met dochter. Gek word ik er van.
Ik vind het wel heel mooi dat dochter ons alles vertelt, anders kon ik dit alles niet weten. Ik denk ook dat ze het ergens helemaal met ons eens is, dat zegt ze ook, maar ze houdt van hem, logisch ook. We proberen ook neutraal te blijven en ik begin er bewust niet over, dat doet ze zelf steeds....

Appen en claimen

Ik zeg het van te voren, ik kan niet appen met mijn telefoon. Maar:
Je kan zo'n ding toch UIT zetten? Ook voor een uurtje, als je met vriendinnen aan het kletsen bent?
En als jullie aan het eten zijn, dan ligt dat ding toch ook niet op tafel? Ik vind dat je dat misschien nog tegen dochter kan voorstellen. Negeren die claim-apps.
Oh ja, en als hij morgen een boete krijgt vanwege een niet gekocht kaartje heeft hij Pech.
Jullie zijn op de goede weg, en dochter ook. Ga door!

o, brr

Wat een griezel die vent. Misschien moet hij dat liedje van sting eens luisteren. If you love someone, set them free.
Doorzetten nu. Anders zit je dochter zo helaal in de tang, bij deze emotioneel instabiele, afhankelijke, claimende, dwingende gast.

Aardig

En toch is hij ook heel aardig, dat is het hem. Het is echt een vriendelijke, aardige jongen. Ik snap gewoon niet dat hij het niet begrijpt. Op deze manier jaagt hij haar alleen maar weg en hij ziet het gewoon echt niet. Op de één of andere manier is hij zo bang haar kwijt te raken, zo onzeker. En ze heeft hem daar nooit reden toe gegeven, want daar krijgt ze de kans niet eens toe.

@Moeder

Bij die berichtjes waar jongeman compleet door het lint gaat, nadat de relatie verbroken wordt, en familie zegt, we snappen er niets van, het was zo'n lieve jongen, daar krijg ik meestal zo'n voorgeschiedenis beeld bij wat jij nu beschrijft.
Brr.
Hij, en ws zij ook, hebben professionele relatietherapie nodig.
Hij claimt, zij laat het gebeuren.

Allereerst, heel goed wat jullie en dochter aan het doen zijn. Respect voor je dochter. En wat hem betreft, vooral zo doorgaan, dan weet je zeker dat de relatie in zwaar weer terecht komt.
Ik herken nog steeds veel in het verhaal van mijn dochter. Ook dat constante appen (ik had ook zo vaak dat ik tegen haar zei, zet dat dng eens uit of leg hem boven, dan hoor je het niet en heb je ook niet het gevoel dat je moet reageren maar dan kreeg ze, als ze daarna weer reageerde, de wind van voren). Dit was ook een erg vriendelijke jongen maar emotioneel totaal niet volwassen. Het verschil is dat deze wel met de vriendinnen van dochter omging.
Ik denk dat je zo vooral door moet gaan. Luisterend oor bieden aan dochter, het feit dat ze uit zichzelf met jou erover praat, zegt al genoeg. Ze is blij dat jullie haar helpen uit deze benauwde situatie te komen. En wat hem betreft, als hij het niet snapt, dan is dat zijn probleem. Het weekend zal wel ongemakkelijk worden maar so be it. Mocht de relatie uitgaan, dan heeft je dochter wel veel geleerd. Ze zal t niet weer zo ver laten komen.
Overigens speelt dit bij dochter nu een half jaar geleden maar hij is er nog steeds niet overheen en zegt tegen iedereen dat zij de liefde van zijn leven was (en dat met amper 3 maanden verkering). Zij heeft nog steeds alles geblokkeerd of hem verwijderd.

logisch toch?

Al zijn gedrag tijdens de relatie wees hier al op, dus zijn reactie hierop lijkt me logisch. Als je zoveel problemen hebt dan werkt een 'goed gesprek' met schoonouders natuurlijk totaal niet, eerder averechts want hij voelt zich nu in het nauw gedreven. Aangezien hem dit nu 'overkomt' zal hem dit ook niet stimuleren gezonde initiatieven te ontplooien.
Tuurlijk zijn jullie niet verantwoordelijk voor hem, maar had het dan met dochter opgepakt en hem erbuiten gelaten? Ik vind het een beetje sneu dat hij nu wordt weggezet als de persoon die het niet wil snappen, terwijl je deze weerstand had kunnen verwachten, en nogmaals ook jullie hebben deze situatie aangemoedigd.(ook al protesteer je soms verbaal, dat komt natuurlijk niet aan)
Ik zou dit zelf aangrijpen om te kijken naar issues die spelen binnen het gezin, hebben jullie wel genoeg afstand naar elkaar, kunnen jullie loslaten? En niet je focussen op de bad guy in deze, deze relatie heeft nu sowieso geen kans van slagen meer.

wat dan?

Bella, natuurlijk heeft Moeder (en de rest) het zo ver laten komen en dat heeft ze ook eerder hier erkend. Maar als het zo ver is gekomen en het dreigt verkeerd te gaan en je wilt verandering, wat moet je dan? Zo verder gaan in ieder geval niet.
Stel dat Moeder eerst met haar dochter alleen gepraat had (en wie zegt dat ze dat niet misschien al wel gedaan heeft, misschien zelfs vaker dan eens) en dochter had op haar beurt weer met vriend gepraat, dan heeft dat geen effect gehad op hem. Ik kan me voorstellen dat dit gesprek bij hem gevoeld heeft als een overval en dat hij zich er ongelukkig bij voelt maar kom op, zijn het zulke erge dingen: dochter wil ook dingen doen met anderen, 120 km rijden ieder (!!) weekend is erg veel, doe eens iets anders dan op de bank zitten etc.
Het gezin van moeder moet leren het nooit meer zover te laten komen maar dat hebben ze wel geleerd, geloof ik en die jongen moet leren dat hij niet iemand volledig kan claimen, kan bezitten, als het ware in een kooitje doen. Dat maakt hem niet tot bad guy. En dat is geloof ik ook niet de bedoeling van de mensen die reageren in dit draadje.
Maar als je partner dergelijk gedrag vertoont, dan is het soms heel moeilijk om duidelijk te maken dat je soms meer afstand wilt en dat als jij met anderen omgaat, dat niet betekent dat de relatie met je vriend verslechtert en dat als je eens een weekend wilt overslaan dat dat niet betekent dat iemand niet van je houdt en het uit wil maken. En soms moet je erg bot zijn om iets duidelijk te maken en is dat zelfs niet duidelijk genoeg. Ik heb dat met eigen ogen gezien.
Of de relatie stukloopt, dat hoeft niet, dat hangt helemaal af van hoe beiden zich nu gaan ontwikkelen. Obsessie voor 1 persoon is niet goed.