Hoe haal ik mijn puber over om een baantje te zoeken?

Geen tips

Mij is het bij zoon van 19 nog steeds niet gelukt.

Wat ik zou doen...

Ik kan niet oordelen of hij het te druk heeft en of hij misschien onzeker is. Maar als het noodzakelijk zou zijn dat mijn kind een baantje zou moeten zoeken en school/opleiding zit niet in de weg, zou ik alleen het hoogstnoodzakelijke gaan betalen zoals vervangen van versleten en te kleine kleding en schoenen. Clubjes, luxe, (eigen) uitjes, dat soort dingen worden dan niet meer gesponsord om hem te prikkelen werk te gaan zoeken.

Ik zou dat overigens eerder bij een 19-jarige dan bij een 16-jarige doen, maar dat moet elke ouder voor zich beslissen.

Samen

Hier zit vijftienjarige zoon het liefst 'achterop de fiets' bij één van zijn ouders of een vriend bij dit soort dingen. Figuurlijk dus. Dus samen zoeken, bedenken hoe dat gaat, doorspreken wat moet gebeuren, elke stap concreet aandacht voor hebben. Of samen bedenken wie al een bijbaantje heeft die hij ook wel zou willen. Heel concreet maken dus. Met algemene opdrachten als: ga bijbaantje zoeken komt onze puber niet ver, ligt niet aan zijn iq, ik denk dat zijn hoofd gewoon overbezet is .

For the record: wellicht is dit specifiek voor ons kind maar hier werkt het wel :)

Supermarkt

Bij sommige supermarkten kun je gewoon online een formulier invullen. Zoek het eens op en kijk er samen naar. Help hem op weg. Vertel over je eigen ervaringen en praat over wat hij lastig vindt. En, hij moet het doen. Kan hij het aan naast zijn schoolwerk? Misschien helpt een aankondiging om bv zakgeld verlaging in te voeren wanneer hij 18 wordt.

Als het niet om het geld gaat, zou ik kiezen voor een baan waarbij je collega's hebt. Hier verbieden wij onze kinderen om een krantenwijk te nemen. Dat was namelijk geen succes. Kind teveel achterna zitten, kranten die verstopt worden. Het voelde alsof wij de baas waren die ons kind steeds moest begeleiden. Nee dan 10 keer liever 3 uurtjes per week vakkenvullen. De extra uren komen vanzelf wel, als er een collega ziek is of iemand extra nodig is etc etc. Maar dat is onze ervaring.

Geen al te grote druk op leggen

maar wel doorgaan met 'zeuren'. Mijn oudste dochter was heel vroeg met 'ik wil geld verdienen', de jongste moest ik aanslingeren toen ze 16 was. Ze is begonnen bij Kruidvat. Ze moest daar 'spiegelen'. (Alles met mooi recht met het etiketje aan de voorkant in de vakken in de schappen zetten.) Ze vond het er vreselijk. Een tang van een manager, na een maand was ze er klaar mee. Vervolgens heeft ze bij AH gewerkt. En daar heeft ze vorig jaar, toen 23 jaar, pas ontslag genomen.

Je zoon is misschien bang dat hij het niet kan en wie weet is dat bij de eerste baan nog waar ook. Dat is een pijnlijk moment, maar hij heeft dan wel het lef gehad om het te proberen. Van daaruit kan hij weer iets proberen. Hij is pas 16 jaar, hij mag nog 'proberen'. Maar los van dat element is het andere: lekker geld hebben voor leuke dingen. Over twee jaar, of eerder als dat van jullie mag, kan hij op vakantie van zijn eigen geld! Hoe leuk is dat? Of popconcerten die opeens betaald kunnen worden. Mocht hij daar niet koud of warm door worden, dan zou ik hem lekker in zijn sop gaar laten koken. Hij moet het dan van zijn zakgeld redden. Wij zijn daarmee gestopt toen de dochters 18 werden.

Moet het?

Als het niet nodig is zou ik het gewoon nog een tijdje met rust laten.
Er doet zich vast wel een keer een goede gelegenheid voor. Wanneer hij zelf zover is. Ik kan me voorstellen dat ze het nogal druk hebben met school en andere zaken en omdat moeder het dan belangrijk vind krijg je gehaal en getrek omdat zoon het nog niet ziet zitten. En dat gehaal en getrek versterkt zijn zelfvertrouwen ook niet echt denk ik.
Mijn ouders vonden een baantje niet goed naast je studie. Prompt had ik al een baantje op 13 jarige leeftijd. Het is niet erg om dan met weinig geld en alleen zakgeld te doen, sommige kinderen vinden dat gewoon genoeg.
Ze kunnen zich nog hun hele leven bezig houden met geld verdienen. Misschien kun je het wat los laten en je zoon adviseren in elk geval eens om zich heen te kijken en bij andere kinderen te observeren wat die doen.
Het gaat hem heus een dag lukken, dat vertrouwen uitstralen kan hem misschien wel meer helpen.
Zoon sloeg hier het vakkenvullen wel over. Heeft een vrijwilligersbaan gedaan in zijn vakantie op zijn 17e, wat particulier muziekles gegeven aan vrienden tegen een kleine vergoeding en verdient inmiddels bij op zijn studie met commissiewerk.
Zodra hij zelf daar het nut van inzag dan. Sturing van mijn kant tegen de draad in had met zijn karakter niet gewerkt.

Herkenbaar

Mijn oudste heeft een keer een vakantiekrantenwijk gehad en dat was geen succes. Jongste en ik vonden het nog het leukst om tijdens de regen te bezorgen Ze wordt binnenkort 18 en dan is het toch echt wel de bedoeling dat ze zelf geld gaat verdienen. Ergens zal toch de financiering voor de studie en zakgeld vandaan moeten komen, en als ze zelf geen inspanning wil leveren zie ik niet waarom ik dat wel zou moeten doen. Kijken of ik tzt die stoere praat kan volhouden ;-)
Jongste daarentegen kan nu al niet wachten tot ze 13 is en een folderwijk mag. Die lijkt wat dat betreft wat meer op haar moeder.

probeerbanen

Hoi,
Hier hadden we ooit hetzelfde dilemma. Oudste durfde niet en wist niet hoe het aan te pakken. Uiteindelijk hebben we samen een paar sollicitatiebriefjes geschreven. Het lukte niet meteen hoor maar na een paar pogingen werd hij ineens gebeld. Hij schrok er van, maar zette wel door. Was nog niet eens zo'n eenvoudig baantje want hij moest eerst nog een paar beveiligings testen afleggen. Dat was voor hem echter gemakkelijk en toen durfde hij wel. Hij werkt nu nog steeds op het vliegveld maar doet ook werk bij de uni intussen.
Jongste wilde graag in de horeca. Dat is wel een wereldje apart hebben we gemerkt. Je moet alles in een keer kunnen en snappen en lukt dat niet of komt er een beter iemand langs dan word je gelijk weer ontslagen. Jonste is al een paar keer erg teleurgesteld terwijl hij ontzettend gemotiveerd was. Het is ook zeker niet zo dat hij onhandig is oid. Hij was alleen nog niet heel snel. Geen idee of hij nog eens gaat proberen. Voorlopig zit ie in de mr van school. Krijgt hij ook voor betaald . En ontslagen wordt ie niet.

Bedankt

Bedankt voor de tips allemaal :-)
Zoon doet niet erg veel aan uitgaan of andere dure activiteiten.. Daar kan ik dus niets mee, maar hopelijk kan ik hem laten inzien dat het erg goed voor hem zou zijn. En anders maar gewoon een beetje strenger doen.. Dat zijn we toch al niet zo :-)

werkgever

Ik ben ook vóór een baantje:
Mijn zoon van 18 heeft een baan naar zijn zin.
Mijn dochter van 12 kan niet wachten tot ze kan gaan werken
Maar mijn dochter van 16 wil niet. Ze heeft één keer één dag gewerkt. Ze is gestopt, ze zag het totaal niet zitten.
De oudsten krijgen 25 euro zakgeld per maand. Daar komt ook die van 16 prima mee uit, ze heeft weinig nodig: ze zet de tering naar de nering.
Ik heb haar een tijdje gepusht werk te zoeken, tot ik bedacht: welke werkgever zit er te wachten op een werknemer die niet wil? Die móet van z'n ouders?
Het zakgeld wordt bij ons niet meer verhoogd, op enig moment ontstaat er vanzelf behoefte aan meer geld. En ondertussen zit ze prima in haar vel en kiest ze voor rust in plaats van geld. Tja, ook prima eigenlijk.

hier al 3 jaar een bijbaan

als vakkenvuller en daarvoor heeft onze zoon tijdens een paar weken zomervakantie streekkranten bezorgd, gewoon overdag dus. Dat was dan 1 of 2 weken 2 weekkranten bezorgen. Bij de ene krant folders invouwen, bij de andere niet. Dit lag hem totaal niet maar heeft er best veel verdiend, hij was toen 13 jaar en ik hielp mee. Hij heeft ook nog een week geholpen in een boomgaard, was best zwaar werk maar het verdiende echt heel goed. Daarna heeft hij nog een tijdje gesealde folders bezorgd, ook hier vond hij weinig aan dus toen heb ik hem verzocht hiermee te stoppen omdat het anders wel erg veel op mij terecht kwam. Vervolgens een aantal maanden zonder baantje en net na zijn 15e verjaardag kon hij bij de bouwmarkt terecht waar hij nu nog steeds werkt. Nu wel een stuk minder omdat hij een langere reistijd heeft naar school en ook veel tijd kwijt is met opdrachten voor school.

Het kan dus gebeuren dat de zoon van TS niet gelijk een baantje heeft gevonden dat hem ligt maar dat is niet erg. Weten wat je niet leuk vindt is ook belangrijk!

Maar wat ik zelf ook heel belangrijk vind is of er voldoende tijd is voor een bijbaan, de schoolprestaties mogen er niet onder lijden en omdat de zoon van TS ook nog muziekles volgt en het druk heeft met buitenschoolse activiteiten.

Wil hij niet of kan hij niet?

In het eerste geval kun je het via allerlei pressiemiddelen proberen af te dwingen. Maar zit een werkgever wel te wachten op iemand die moet van z'n ouders? Denk het niet. Bijna garantie op geen succes...
In het tweede geval kun je hem misschien helpen. Met zoeken naar wat hij leuk vindt, gesprekken oefenen en zo. Of je besluit dat volgend jaar ook vroeg genoeg is ;-), in de hoop dat hij in de tussentijd wat zelfverzekerder wordt.

Hier zaten we een tijdlang met hetzelfde vraagstuk. Voor zoons ontwikkeling zou het heel goed zijn, maar hij kon het niet. Maar hij moest wel een maatschappelijke stage doen dit jaar. Hij heeft een plek gevonden waar hij nu als vrijwilliger aan de slag is, in iets dat hij heel erg leuk vindt. En waar ze blij met hem zijn. Dus dat zou misschien ook nog een optie zijn, vrijwilligerswerk. Ons uitgangspunt was tenslotte vooral dat het goed is voor zijn ontwikkeling, en niet zozeer de inkomsten. Als ik jouw bericht lees geldt dat bij jullie ook. Wij hebben wel zijn zakgeld wat opgehoogd, want hij werkt tenslotte, ook al is het niet betaald.

Succes!

Pennestreek

Ik ben eigenlijk de laatste die hier "Maar zit een werkgever wel te wachten op iemand die moet van z'n ouders? Denk het niet. Bijna garantie op geen succes..." iets over moet zeggen, want ik heb een van mijn dochters ook niet echt het vuur aan de schenen gelegd om werk te zoeken, maar hoeveel volwassenen werken omdat het 'moet'? Meer wel dan niet denk ik. Wordt van deze mensen een professionele houding verwacht? Ja.

Zelfverzekerd worden, doe je meestal in de praktijk. Dus een jaartje afwachten hoeft niet te betekenen dat een puber meer zelfvertrouwen heeft kunnen opbouwen in zijn 'comfortzone'. Jouw zoon doet vrijwilligerswerk en dat vind ik lovenswaardig, maar bij betaald werk kan het net zo goed 'aanslaan' als bij vrijwilligerswerk. Iedereen moet een kéér geconfronteerd worden met nieuwe ervaringen, een werkgever met een mening over hoe je je werk doet, niet kunnen doen wat je wilt, of werken voor je geld. (Tenzij je een beperking hebt waardoor dat niet kan.) Ik vind 16 jaar een heel acceptabele leeftijd om daarmee te beginnen. Het is geen ramp als dat 17 jaar zou worden, dat is net hoe de financiële situatie van de ouders is en wat de wensen van kind zijn, maar wachten op het goede moment, kan wel eens een langdurige kwestie worden.

Veeleisend

Je zoon doet aan sport, muziek en nog buitenschoolse activiteiten. Dan lijken ook zonder een baantje zijn dagen al aardig gevuld met veelzijdiger activiteiten dan folders bezorgen of vakken vullen, of tot in de late uurtjes sloven in de horeca. Een dag heeft 24 uur, het is het een of het ander.
En daarnaast heeft hij blijkbaar geen behoefte om elk half jaar de nieuwste smartphone te kopen. Ook geen onsympathieke eigenschap.

wat doen zijn vrienden?

Hebben die een baantje of schuiven ze het wat voor zich uit?

Een baantje en/of vrijwilligerswerk zijn belangrijk met het oog op de verdure opleiding. Op een dag volgen er stages, en dan helpt het al wat ervaring te hebben, ook met bezigheden die je minder leuk vindt; contacten met (niet zelf gekozen) collega's en communicatie op de werkvloer, om maar wat dingen te noemen. Iemand kan al doende nieuwe vaardigheden ontdekken.

Bij ons hebben ze allevier baantjes gehad. Huis-aan-huisbladen bezorgen, dagbladen (middageditie), bij de slager van de supermarket, in de thuiszorg (huishouding), iets callcenter-achtigs, in de groenvoorziening (gemeente) en bij een houtbedrijf.
Wat de kranten betreft hielp ik weleens mee, dat was meteen een aardig een-op-eenmomentje. MediaExpress bestond in die tijd nog, maar dat was geen groot succes.

Kaaskopje, ik vind dat wel wat anders hoor

Volwassen die alleen maar werken omdat het moet hebben in ieder geval de motivatie dat ze voor zichzelf en misschien wel een gezin te zorgen hebben. Dat heeft een puber niet. Vind ik toch wel heel veel uitmaken.
En natuurlijk kan je niet de hele dag alleen maar doen waar je zin in hebt, en dat je ook zelfverzekerder kunt worden juist door te werken. Ik stond er tot een jaar geleden ongeveer hetzelfde in. Maar ik heb (dus) een zoon waarbij het niet lukt. Hij had ongetwijfeld kunnen bouwen aan zijn zelfvertrouwen als hij een baan had weten te scoren, maar de drempel was voor hem gewoon te hoog. Alleen al het bedenken wat hij zou willen, maakte hem erg bewust van wat hij moeilijk vindt. Okee, achteraf blijkt er meer met hem aan de hand, maar de druk die wij hebben uitgeoefend om hem wel zover te krijgenwerkte alleen maar averechts. Reacties zoals ik hierboven gaf hielpen mij juist om het anders te benaderen. En met voor ons succes, vandaar dat ik toch ook mijn ervaring aan wilde dragen.

Mmmm, dat was hier ook zo

Dochter van nu bijna 17 hoefde ook niet zo nodig. Totdat ze vorig jaar zei dat ze graag voor haar sport iets duurs wilde hebben en vertelde er voor te gaan sparen.
Toen hebben we haar voorgerekend hoe lang ze daar voor moest sparen van alleen haar zakgeld (en dat ze dan tussendoor ook niets kon uitgeven).
Toen viel het kwartje. Via internet (want ze durfde ook niet zelf) heeft ze zich her en der ingeschreven en sollicitatieformulieren ingevuld.
Twee dagen later werd ze gebeld en een week later was ze aan het werk..
Dus als hij hecht aan zijn sport kun je ook zeggen dat je niet meer alle duren dingen wilt betalen. Maar dat je op een gegeven moment ook wel iets terugverwacht.
Dochter vond het trouwens best eng om te gaan werken maar eenmaal in het team opgenomen (fastfoodrestaurant) had ze het direct heel goed naar haar zin.
Dochter 2 is nu bijna 15 en hoeft ook niet zo nodig hoor..ik laat haar nog maar even..

Pennestreek

Ik ben zelf iemand die de neus nog wel eens stoot door mijn onmogelijkheden, hoe ik overkom e.d.. Ik ben ooit aangenomen voor de kassa bij AH. Na een week stond ik weer buiten. Niet leuk, maar ik heb er wel een horloge van kunnen kopen. Vorig jaar ook nog... na 5 weken was het einde oefening.

Ik liet al merken dat ik ook niet zo streng was tegen mijn dochter. Druk van onze kant had geen effect. Maar we hebben dus wel een streep getrokken bij 18 jaar.

natuurlijk is het spannend!

Op school weet je wat je verwachten kunt, met je vrienden ook. Werk is een nieuw avontuur. Handig dat je tegenwoordig via websites kunt solliciteren, dat scheelt een eng telefoontje.

Je hoofd stoten is niet leuk, net zo min als een vervelende werkomgeving of de ontdekking dat bepaalde zaken je (nog) niet lukken. Maar ja, dat hoort allemaal bij de weg richting zelfstandigheid.

Ik ben ooit al na een halve dag (!) afgezwaaid. Ik kon er gewoon niks van op dat moment. Het was grappig dat ik nog verscheidene keren nabetalinkjes kreeg van een halve dag salaris.
Schoondochter is ook een na 1 dag opgestapt. Die dingen gebeuren. Ze heeft nu een prima baan.

Kenfan

En daarnaast heeft hij blijkbaar geen behoefte om elk half jaar de nieuwste smartphone te kopen. ===

Vodafone heeft sinds een tijdje de mogelijkheid om tussendoor je telefoon tegen betaling in te ruilen voor een nieuwer model. Ik neem aan dat Vodafone hiermee ingesprongen op vraag naar zo'n mogelijkheid. Maar dat is een kostbaar grapje voor de gemiddelde puber, dus elk half jaar de nieuwste willen hebben zal wel meevallen.

Ik denk wel eens na over mijn eigen jeugd. Ik hoefde nooit wat en ik stond er ook niet bij stil dat ik folders kon gaan bezorgen of zo. Dat zag ik vooral als klusjes van jongens uit het dorp. Toen ik van de mavo af kwam (17 jaar) heb ik het meteen wel grondig aangepakt. Ik heb toen zo'n zes weken vakantiewerk gedaan op een kantoor. Maar dat was eenmalig, daarna schoot ik weer in de luie modus. Wat ik niet zo zag overigens. Het was normaal. Mijn vriend(inn)en hoefden ook niet te werken naast school. Op de een of andere manier was dat gewoon niet aan de orde. En achteraf vind ik dat zó vreemd. Als bijna volwassen puber wil je toch niet volledig afhankelijk blijven van je ouders? Alleen daar al om heb ik mijn dochters aangemoedigd om te gaan werken. Zeker als het geld niet bij de ouders op de rug groeit, vind ik dat iemand van 16, 17 jaar langzaam maar zeker best een beetje moeite mag gaan doen om zelf wat geld te verdienen, zéker met 18 jaar, in plaats van om geld te vragen bij de ouders.

Woorden overgeslagen

Ik zie dat ik weer woorden heb overgeslagen of juist ben vergeten weg te halen. :-(

Kaaskopje

Als het geld niet op de rug groeit dan is er in zo'n gezin waarschijnlijk ook geen geld voor muzieklessen en een sportvereniging.

Mijn kinderen hebben ook gewerkt in hun middelbare schooltijd, vooral omdat ze allerlei kostbare wensen hadden die hun spaarzame ouders weigerden te bekostigen. Dat ze daarbij nog wat vaardigheden opdeden die Wilgenroosje opnoemt beschouw ik als bijvangst. In principe is het natuurlijk de stage zelf die vde voorbereiding is op het toekomstig beroepsleven.

Ik ben niet tegen baantjes, kinderen mogen van mij binnen bepaalde grenzen hun eigen keuzes maken. Punt is dat tijd niet van elastiek is en dat er andere, misschien wel betere mogelijkheden zijn waarop een zestienjarige zich kan ontwikkelen dan simpele, slechtbetaalde baantjes (waar vaak ook nog een laaggeschoolde volwassenen werkloos thuiszitten, maar dit terzijde) . Vriend van zoon sport intensief, oefent elke dag een half uur
gitaar en speelt in een schoolbandje, en de havo komt hem niet aangewaaid. Die jongen heeft het druk zat.

Laatst las ik in de krant een artikel over burnouts die om onduidelijke reden steeds meer voor schijnen te komen bij jongvolwassenen. ALs we nu echt al vinden dat scholieren van zestien al aan hun cv (tafeldiploma's, zwemabc in een half jaar??)moeten gaan bouwen, verbaast me dat niks.

Kenfan

Toen wij in financieel zwaar weer zaten, zat een van de kinderen nog wel op scouting. Het andere kind moest inderdaad wachten tot er meer geld kwam. Maar zodra het kon, is het ook gebeurd. Nog steeds vanuit een niet enorm riante situatie. Je kunt vaak in termijnen betalen, dus waar een wil is, is een weg. Het is natuurlijk ook wel afhankelijk wát de sport of muziekles is. Scouting en voetbal zijn niet de duurste hobby's. Bij ons in de stad, vast ook in andere steden, zijn er wel middelen waardoor je korting kunt krijgen als minima-gezin-zijnde.

Ik weet niet of je kunt stellen dat volwassenen thuiszitten doordat een puber van 16 of 17 jaar het werk doet. Hoeveel 50-plussers willen vakkenvullen, of kranten of folders bezorgen? En hoe prettig vinden klanten van die winkels het als de prijzen daardoor stijgen? Ik zeg overigens niet dat ik alles bij elkaar sympathiek vind. Een kind van 16 die zelf wil werken voor zijn uitgaven, zou ik niet willen ontmoedigen met de woorden dat een oudere meer recht heeft op die plek. Ik juich het alleen maar toe als die 16-jarige wil werken en er echt iets van weet te maken.

Net als Elfje65

nooit gelukt hier met zoon. Wel eens in (lange) schoolzomervakanties een paar weken wat gedaan maar door het jaar heen: echnie. Ach, hij had ook geen grote behoeften. Heel actief met zijn sport en daar veel vrienden. In plaats van duur uitgaan vonden ze het veel gezelliger om met een fles cola en een zak chips bij iemand op de bank een film te kijken of een spelletje carcasonne te doen. Geen dure telefoons idd.
In tegenstelling tot dochter, die werkte altijd maar ging ook graag op verre reizen en ja die kosten wat. Prima hoor, ze zijn allebei goed terecht gekomen. Zoon heeft inmiddels na zijn afstuderen snel een baan gevonden en ik heb niet het idee dat het ontbreken van vakkenvullen of krantenwijk op zijn cv hem parten heeft gespeeld.

Niet belangrijk

Ik vind het eigenlijk helemaal niet belangrijk of mijn dochter wel of niet gaat werken. Het mag natuurlijk, mits ze daar tijd en energie voor heeft, maar ik ga het zeker niet stimuleren, laat staan verplichten. Nu is dochter wel een geval apart hoor (15 jaar, op dit moment overspannen, fysiek ook niet helemaal fit) maar ik snap nooit zo goed waarom ouders zo graag willen dat hun kinderen zo jong al gaan werken. Als kind het zelf wil, tuurlijk, niets mis mee. Maar de meesten hebben het al druk zat met verplichtingen op en voor school en zelfgekozen verplichtingen daarbuiten, wat vrijwel allemaal al goed is voor de ontwikkeling.

Als werken financieel niet nodig is, je hebt er geen zin in, en de baantjes waar je voor in aanmerking komt met 15/16 jaar zijn van het niveau vakkenvullen en folders bezorgen, waarom zou je daar dan je energie aan besteden?