16 jaar en zwanger

Onethisch en onwettig? Dat is het niet tenzij je iemand daadwerkelijk dwingt. Aandringen is wat anders dan dwingen. Maar ik denk wel dat het anders uitpakt als je begint met "dat gaan we dus niet doen", dan wanneer het startpunt is: "oh dat is helemaal jullie keuze".

Nogmaals ik verbaas mij over het verschil: De ene 16 jarige mag pas naar een concert als 'ie in 3-voud een uitgewerkt plan kan overleggen, de andere mag zonder al te veel discussie gewoon een kind krijgen.

Jippox

Omdat het op een heel ander niveau staat. Als ik mijn kind verbied mee te gaan naar een concert met vrienden en achteraf blijkt dat een verkeerde inschatting want het was wel heel erg leuk en de problemen die ik zag bleken niet te bestaan dan is dat vervelend voor mijn kind maar nou niet echt fundamenteel. Ik denk niet dat mijn kind de rest van zijn/haar leven dit als een keerpunt in zijn leven zou zien. Over dit soort onnozelheden kun je eens een beslissing nemen, die al dan niet verkeerd kan uitvallen.

Dit is letterlijk een zaak van leven en dood en dat is een beslissing die je niet voor je kind kan nemen. Je kan uiteraard advies geven, je kan je mening geven en je kan verschillende gezichtspunten aandragen maar je kan die beslissing niet afdwingen.

Het is een hele zware beslissing voor een 16 jarige maar dat zou het voor iedereen zijn. Uiteindelijk is zij degene die hier verder mee moet leven en dus moet de keuze bij haar liggen.

neem je in het ene geval een 16 jarige niet zo heel serieus, en in het andere geval laat je een 16 jarige zonder al te veel invloed van jezelf over life-changing events beslissen.

Ik zou zelf proberen om zeker in de eerste instantie hier neutraal op te reageren. Om vooral de ruimte te geven aan mijn kind en haar overwegingen hier in. Uiteraard wil ik best mijn mening geven uiteindelijk maar zeker niet gelijk en niet te overheersend.
Op mijn werk heb ik wel eens gesprekken hierover met iets oudere meisjes (18-19) die in dezelfde situatie zitten en ik merk dat het zo belangrijk is om neutraal te reageren. Vaak zijn ze bang om hier thuis over te spreken omdat ze weten dat hun ouders al met hun mening klaar zitten (welke kant dat ook opgaat) en dat er weinig ruimte zal zijn voor hun wensen en inbreng. Ik probeer in die gesprekken dan ook vooral zelf niet te veel aanwezig te zijn maar hun de gelegenheid te geven om hun gezichtspunt vorm te geven.

In hetzelfde schuitje

Jippox, ik zou dat ook zo doen.
Tegelijkertijd heb ik mijn kinderen altijd voorgehouden dat zwanger thuis komen het minste probleem is als gevolg van onveilige seks. Liever dat dan aids of onvrijwillige seks.
Ik bedoel, we zouden er samen wel uit komen, zo'n baby. Zo'n ramp hoeft dat nu ook weer niet te zijn. Maar natuurlijk alleen als de ouders van die 16 jarige net zoveel verantwoordelijkheid nemen.
Als ouders van een zwanger kind zit je met dat kind in hetzelfde schuitje.

Ik schrik daar toch een beetje van

Een kind richting abortus stimuleren zou ik nooit doen. Ik zou helpen bij afwegingen maken en aangeven dat ik in alle situaties mijn steun zou geven.

Een zus van een vriendin is door hun moeder gedwongen om abortus te laten plegen. Eenmaal in de 20 en een zoontje rijker, heeft ze met terugwerkende kracht veel moeite gehad met dit feit en het haar moeder zéér kwalijk genomen. Ik had daar eigenlijk wel begrip voor.

Het is natuurlijk niet alleen een life changing event .......

Voor het meisje in kwestie, maar ook voor de ouders. Ik vind dat niet iets om zo maar over heen te stappen. Haar besluit, maar jemig, ook iets wat jouw leven als moeder ( oma!) behoorlijk op zijn kop zet lijkt me. De komende jaren een baby in huis. Dat gaat een 16 jarige niet zelfstandig redden.
Om die sport ( waar het steeds over gaat) er dan maar even op een andere manier bij te halen..,een kind dat een topsportcarriere ambieert heeft ouders nodig die daar ook voor willen gaan. Die daar bovengemiddeld veel tijd en geld in willen investeren. Sommige ouder willen dat. Andere willen ( of kunnen) dat niet opbrengen. Daar kunnen allerlei legitieme redenen voor zijn. Kan een kind het nog zo graag willen, maar dan gebeurt het niet. Jammer maar helaas. Tuurlijk, dit gaat om een leven. Dat is iets anders. Dat realiseer ik me. Maar ook dit is een keuze die niet alleen veel vraagt van het pubermeisje in kwestie, maar ook een zware claim legt op haar ouders. Jarenlang. Ik vind wel dat je dat op tafel mag leggen, en dat dat je ook in zekere mate het recht geeft om ook iets van een stem in de besluitvorming te hebben.

Ik ben blij dat ik niet in jullie schoenen sta.

Hoelang weten jullie dit trouwens al? Je hebt het over een baby die net na de zomervakantie komt. September? Dan is je dochter dus al een maand of 4 zwanger. En zijn de besluiten naar ik aanneem al maanden geleden genomen.

@jippox

De voorbeelden over een reis of uitje zijn dingen die je vooraf bespreekt met je kind. En je kan het nog zo goed voorbereiden maar ondanks voorbereiding en waaarschuwingen... er kan iets ernstig mis gaan en dan moet het kind er met hulp van ouders mee om gaan. Een 16-jarig kind wat zijn been verliest tijdens een ongeluk omdat hij toch op die opgevoerde brommer van de buurjongen reed, zal ook nieuwe levenskeuzes moeten maken. En dat grotendeels ook zelf moeten doen en de consequenties van roekeloosheid en naïviteit moeten ervaren voor de rest van het leven. Franmi zal haar dochter ook voorlichting hebben gegeven, net als de ouders van de jongeman. Maar soms gaat het dan toch mis. Het krijgen van een kind is levensveranderend, maar abortus of adoptie ook. Dus ik denk dat voors en tegens moet worden afgewogen, de ouders van de tienerouders duidelijk aangeven wat, waar en hoe ze steunen maar dat de beslissing bij beide tieners ligt.

"Uiteindelijk is zij degene die hier verder mee moet leven en dus moet de keuze bij haar liggen."

Klopt maar als ik zie hoe het leven van oma verandert? Mijn hemel ik moet er even niet aan denken hoor: weer een baby in huis, en dan ook nog de vader? Dat zie ik echt niet zitten. Ik zou minstens eisen dat ze de na de eerste maand voortaan elke maand ofzo wisselt en ook bij hem gaat wonen. Mijn leven staat ook op z'n kop. Zeker als het gaat om zo'n meisje als wat ik laatst hier las: leuk een baby en dan graag een meisje, leuk om de haren te doen...ik geloof niet dat ik dat zou trekken.

Toch had een morning afterpil zoveel problemen voorkomen én niet dat drama met de sport....

Van kind naar kwesties voor volwassenen

'Dus neem je in het ene geval een 16 jarige niet zo heel serieus, en in het andere geval laat je een 16 jarige zonder al te veel invloed van jezelf over life-changing events beslissen.'

Als je 'invloed' beperkt tot 'je kind de richting insturen die jij wil' dan heb je gelijk. Zwangerschap, een kind krijgen, dat zijn te grote life-changing events om te laten bepalen dor anderen. Letterlijk kan het niet, je kunt een mens niet dwingen een bepaalde medische handeling te ondergaan. Gelukkig. Bovendien is het niet alleen het kind van je dochter, maar ook van de vriend.
Maar 'invloed' is meer dan dat. Precies wat Jaina aangeeft: door neutraal te reageren geef je een kind de ruimte om het in elk geval te vertellen en de mogelijkheden bespreekbaar te maken. Dat is ook invloed. Daarmee wordt een 16-jarige plotseling iemand die volwassen keuzes moet maken. Dat is zo. Welke keuze het ook wordt.
Met andere woorden: de grootste knop zit in het hoofd van jou als je denkt dat je een 16-jarige die zwanger is nog kunt behandelen als een 16-jarige die een avondje wil gaan stappen. Er staan andere beslissingen op het spel.
Het is prettig als de 16-jarige nog geen grotere kwesties heeft dan 'van mijn vrienden mag het wel'. Maar grotere kwesties kunnen ze (de meeste 16-jarigen) ook wel aan. Ook al is de eerste en grootste consequentie die direct vooraan ligt (sport) in de ogen van volwassenen wel het minst relevante probleem. Het is wel de eerste en meest voor de hand liggende kwestie aan de hand waarvan duidelijk wordt wat de impact is van keuzes die gemaakt worden. En je dat realiseren is al één van de grote stappen die gemaakt moeten worden in de omslag van kind naar volwassene. Op 16-jarige leeftijd, inderdaad.

Tsjor

Triva, als je zoiets niet wil moet je het niet doen. Dat kan ook jouw keuze zijn. Het kan zijn dat er dan wel mogelijkheden zijn bij de ouders van vriend. Of tijdelijk in een huis voor jonge moeders. Of andere opvang (maar dan heb je wel direct alle instanties erbij). Jij steunt je kind voor zover jouw stok reikt.

Tsjor

Zo erg

Zo erg is dat toch niet, een baby in huis? Ik zou mij verre van beïnvloeding houden maar wel aangeven dat de moeder in principe hoofdverantwoordelijke is voor haar eigen kind. Ik ben de beroerdste niet om regelmatig op te passen, maar ik heb ook gewoon een leven en werk. Ook zou ik niet zitten wachten op een fulltime inwonende schoonzoon.
Ik ken gelukkig een aantal tienermoeders die hun leven prima op orde hebben gekregen. Het is niet iets waar je op zit te wachten, maar ik denk niet dat de wereld vergaat.

Een stem hebben

IngrindT: en dat dat je ook in zekere mate het recht geeft om ook iets van een stem in de besluitvorming te hebben. ===

Je zou een stem kunnen hebben over de verblijfplaats van de aanstaande moeder. Wil je de rompslomp van een baby niet onder je dak, dan zal dochter andere woonruimte moeten zoeken. Voor een 16-jarige niet zo'n eenvoudige opgave, maar goed... er zijn meer ouders die hun kind op straat zetten in zo'n situatie, dus uniek zou het niet zijn. Maar ik vind dat je als ouder nóóit een stem hebt bij het besluit van houden of abortus. Dat mag je niet voor een ander, zelfs je eigen kind niet, beslissen.

Tja.

Ik ben het in principe met je eens kaaskopje, natuurlijk. Maar als ik aan een gemiddelde 16 jarige denk, dan denk ik aan een puber met een nog niet helemaal uitontwikkelde prefrontale cortex. waarvoor een schoolproject met een deadline over 3 maanden al iets wazigs in een verre toekomst lijkt, dat nu niet echt aandacht vereist. Die het nog niet eens op kan brengen haar vuile vaat vanuit haar kamer in de vaatwasser te droppen, en het de normaalste zaak van de wereld vindt ( of het niet eens doorhebben) dat haar ouders in het kader van ‘pick your battles’ dat dan toch maar zonder al te veel gezucht voor haar doen.

Ik vraag me af of zo’n gemiddelde 16 jarige echt in staat is te overzien waar ze voor kiest. En zich te realiseren dat haar keuzes de eerste jaren ook een grote impact hebben op het leven van haar ouders, broers, zussen, etc. Want je zwangere puber de straat op schuiven, dat die je ook niet. En ik vind wel dat puber zich dat moet realiseren voor er een keuze wordt gemaakt. Waarbij de vraag dus is OF je puber dat kan, zich dat echt realiseren. Het feit dat ze zwanger is verandert haar mentaal niet opeens in een volwassenere versie vsn zichzelf volgens mij. Die prefrontale cortex rijpt er echt niet sneller door. En daarom denk ik dat je als ouder in zekere zin wel mee mag/moet helpen in de besluitvorming.

Ingrid

IngridT

Misschien overziet een 16-jarige het in nóg mindere mate dan een 18 plusser, maar de gevolgen van een opgedrongen beslissing heeft net zo goed levenslange gevolgen. Ik wist op mijn 27ste ook nog niet écht wat er voor mij zou veranderen.

Je mag wel hélpen bij de besluitvorming, maar niet meer dan dat. Ik heb vroeger vriendinnen gehad die op jonge leeftijd het huis uit gegaan zijn en wonderwel volwassen gedrag lieten zien. Je móet wel als het nodig is. Hoe fijn is het als je nog wel een warme band met je ouders hebt, die wat lucht kunnen geven door bij te springen als het nodig is.

zwangerschap

Ik kan me erg goed vinden in Jippox en Ingrid. Ik moet er niet aan denken om eerlijk te zijn om een baby van mijn 16 jarige dochter in huis te hebben en al helemaal niet mijn 16 jarige schoonzoon.

Het verbaast me eigenlijk dat de meeste hier het eigenlijk een keze van de as ouders vinden en dat er niet fanatieker gereageerd wordt! Volgens mij kan een kind van die leeftijd echt niet overzien dat het iets is wat je hele leven blijft en waar je verschrikkelijk veel voor moet doen en laten en dat hun leven dus heel erg gaat veranderen.

Ik zeg eerlijk, ik moet er niet aan denken en zou zeker aansturen op een abortus. Een baby heeft zo'n inpact op het hele leven van zowel de ouders als de opa en oma en ik ben juist zo blij dat er weer vrijheid is nu dochter ouder is.
Als dochter hier ouder en uit huis zou zijn, zou ik best af en toe willen oppassen, maar niet dagelijks zoals hier nu wel de bedoeling zou zijn.

Daarom lijkt het me ook te makkelijk om de beslissing volledig in handen te geven van een 16 jarig stel....

Ruimte

Het hangt ook af van de beschikbare ruimte; zo ken ik een vrouw wiens zus zwanger werd terwijl de zussen de slaapkamer deelden en allebei in een opleiding zaten. Het huis was te klein voor een baby erbij. Maar het was anders verlopen als het ouderlijke huis wel ruimte te over had. Dan had de moeder, vader, tante en oma etc. de zorg zo kunnen afstemmen dat abortus niet nodig was geweest.

Zo ken ik ook een vrouw die op haar 16de zwanger raakte. Ze had alles buiten haar ouders om geregeld; ze is met baby bij haar grote zus ingetrokken.

De zus(20) in relaas 1, die besloot tot abortus, heeft altijd last van gehad van de gemaakte keuze. De 16-jarige heeft geen moment spijt van haar keuze gehad. Ze stond er anders in, ondanks haar jonge leeftijd.

16 jaar en volwassen

Tuurlijk zijn pubers van 16 nog lang niet volwassen. Maar toch is het denk ik niet helemaal terecht om in deze situatie uit te gaan van de grillen van een "gewone" puber.

Zwangerschap is een ingrijpende gebeurtenis, die je in versneld tempo vormt. Althans, dat was mijn ervaring toen ik (rijkelijk na mijn 16e) zwanger werd. Ik was eerlijk gezegd blij dat het negen maanden duurde. Zo zal het ook met deze puber gaan. En nee, dan is ze nog niet volwassen, maar ook niet meer te vergelijken met haar leeftijdsgenoten.

Ik vergelijk het een beetje met het versneld volwassen worden bij een levensbedreigende ziekte. Ook dan merk je dat kinderen en pubers veel volwassener zijn dan hun leeftijdsgenoten. Simpelweg omdat ze voor veel volwassener vragen komen te staan.

Franmi, ik wens je veel succes toe voor de komende tijd. Met jouw instelling hebben je dochter en haar kindje in elk geval een heel fijne basis om op terug te vallen.

Rutiel

Dat herken ik heel erg. Hier in het gezin vorig jaar een kind ziek gehad met een levensbedreigend iets. Kind zelf is versneld volwassen geworden maar ook zijn zus is nu in veel opzichten volwassener dan leeftijdgenoten.
Het zijn nog echt de pubers die een spoor trekken door het huis als ze thuis komen van uitgetrokken jas op de gangkast en schoenen onder de tafel maar geestelijk zijn ze zoveel verder dan de andere pubers die ik wel eens spreek.
Zulke dingen meemaken in een gezin heeft effect op het hele gezin.

Je moet beslissingen nemen op een heel ander niveau dan je klasgenoten, beslissingen die effect zullen hebben op de rest van je leven. Waar de doorsnee puber zich druk maakt over nieuwe (te) dure sneakers die volgend jaar weer worden afgedankt beslissen zieke/zwangere pubers over dingen die een heel verder leven mee moeten. Dat vormt deze pubers maar ook de andere pubers in het gezin.

Phryne

Ik vind dat wel heel erg, een baby in huis. Ik ben nooit een babymoeder geweest en ik vind dat er nu geen ruimte is voor een baby. Zowel in huis als in mijn hoofd. Ik denk dat je er veel te makkelijk over denkt. Als baby onder schooltijd de verantwoordelijkheid is van de ouders ( dus kinderopvang of de andere oma) helpt al wat maar ik zie het gewoon dat ik onder het huiswerk of die spprt met baby zit en daar pas ik voor. Mijn kind het huis uitzetten zou ik niet doen maar het komt maar zelden voor dat de vader en de andere opa en oma het 50-50 verdelen. Al was het maar omdat veel jongens zich terugtrekken uit de relatie etc.

Overigens

Keer op keer voorbeelden geven van mensen die 'hun hele leven spijt hadden' etc. Vind ik wel heel makkelijk. Spijt hebben van je kind zal men niet snel toegeven en al die vrouwen die een morning after of iets anders vroeg in de zwangerschap hebben gedaan hoor je niet, die hebben het stil gehouden.

Keuze

Wat een reacties ineens op het feit dat wij ze de keuze hebben gelaten. Voor de duidelijkheid we hebben ze alle voor en tegens uitgelegd. Ze zijn echt niet over een nacht ijs gegaan. Wij en de andere ouders hebben er bewust voor gekozen om ze zelf de keuze te laten maken. En nee natuurlijk overzien ze het krijgen van een kindje niet, maat die zag ik destijds ook niet.

Een baby is huis is voor ons geen probleem. 2 Broers van haar gaan studeren dus er komen 2 kamers leeg. Dit met haar eigen kamer maakt dat ze 3 kamers hebben. Dit is voor hun fijn en hoeven dus ook niet altijd bij ons in de woonkamer te blijven. Ook bij hem wordt een babykamertje gemaakt zodat ze ook daar heen kunnen.

Ieder moet zelf in zo'n situatie kiezen wat voor hun het beste voelt en dit voelt voor ons allen het beste. Moet er in alle eerlijkheid bij zeggen dat we het ons ook kunnen veroorloven. We zullen heus nog obstakels krijgen maar dat zien we dan wel.

Het belangrijkste is dat dit kindje heel veel liefde gaat krijgen van zijn ouders, opa's en oma's en ooms en tantes

Triva

Vrouwen die gekozen hebben voor bijvoorbeeld de morningafterpil, hebben dat in zo'n vroeg stadium gedaan dat ze niet eens weten of er wel een zwangerschap ís. Het is een voor de zekerheid middel. Bij abortus is die vaagheid er niet, het is zeker. Je krijgt een kind. En ik schat zo in dat die wetenschap heel anders doorwerkt naar hoe je daarmee je leven voortzet dan de morningafterpil.

Franmi

Ik zou het net zo doen, dus fijn dat dat kan.

In zekere zin praat ik ook vanuit een "luxe"-positie. Ik heb alle tijd. Dat ligt voor veel mensen anders. Maar "geen tijd", vind ik persoonlijk een belabberde reden voor abortus. Veroorloven in de zin van financieel, vind ik ook niet een reden om een zwangerschap af te breken. Tenminste... In Nederland, waar genoeg mogelijkheden zijn voor opvang en je altijd aanspraak kunt maken op de bijstand. Niet dat ik dat nou zou aanmoedigen, zeker niet, maar er is een vangnet voor als het even niet zelf lukt. Ook met weinig armslag, kom je een eind. Je dochter en hopelijk samen met "schoonzoon", zal uiteindelijk vast wel genoeg inkomen hebben hun kindje alles te geven wat nodig is.

En mij verbaast het dan weer

dat mensen denken dat het echt de ouders kunnen zijn, die kunnen beslissen voor hun 16-jarige. Bij de baas-in-eigen-buik- demonstraties die ik meemaakte was geen leeftijdsgrens.
Of ze wel of niet bij de opa en oma gaan wonen, dat is een beslissing die mede ook aan de opa en oma is. Daar kun je iets over zeggen, natuurlijk. Je kunt altijd een zwangere dochter op straat zetten natuurlijk.
De dochter van Franmi heeft gewoon geluk, dat de ouders de wil en de mogelijkheden hebben om hen onderdak te bieden.

Tsjor