U zeggen tegen mama

Dat een kind noit iets zal leren of doen wat iemand zegt die ze met Je aanspreken is compleet lachwekkend.
Waar komt dit vandaan? Niet uit levenservaring, daarvoor ben je te jong.

Erica

Ik geloof dat ik min of meer in beide kampen zit, omdat het niet zo zwart/wit ligt wat mij betreft en vanuit die positie vind ik dat beide kampen gelijk staan.

Deborah

Feit is wel dat je heel wat vrijer omgaat met iemand die je tutoyeert dan bij iemand bij wie je dat niet doet - en voor veel mensen is die scheidslijn duidelijk er niet meer...===

Dat is geen feit. Ik vertelde in een eerdere reactie al dat ik bij bedrijven heb gewerkt, waar ik niemand met U hoefde aan te spreken. Bij een bedrijf zijn na mij nieuwe werknemers in dienst gekomen en het kan zomaar zijn dat een aantal daarvan meer schroom voelde om te tutoyeren, maar voor veel mensen waren de directeuren en directieleden gewoon jij en Karel of Truus. Dat was ook het geval bij het bedrijf waar ik daarna werkte. Het tweede bedrijf was bepaald niet 'informeel' en het contact met de directieleden voelde ook niet 100 procent informeel. Het was wel dé directie, de mensen die het voor het zeggen hadden, daar sloeg je niet joviaal bij op de schouder met 'hé hoe was jouw weekend?', nee, daar vroeg je keurig aan 'Heb je een prettig weekend gehad?'. Misschien moeten sommige mensen even voelen als ze over een beleefdheidsgrens heengaan, maar dat zit 'm niet automatisch in het gebruik van JIJ. Dat zit in een algeheel gebrek aan inzicht in hoe je wat met wie doet.

Deborah 2

Ik ga voor een deel wel met jou mee. Ik vind het passender als kinderen/pubers U tegen een leerkracht zeggen. Het klinkt misschien vervelend, maar toch om te onderstrepen waar het 'gezag' ligt. Op basisscholen en voortgezet onderwijs scholen, liggen de verhoudingen ook nog in kind/volwassen en dan vind ik dat een kind niet automatisch mag uitgaan van je en jij. Binnen de familie hangt het af van het standpunt van de ouders, je zou kunnen zeggen 'de etiquette van de familie'. Persoonlijk heb ik binnen het gezin nooit de behoefte gevoeld om nadrukkelijk te onderstrepen waar het gezag ligt. Mijn dochters mogen dus je en jij zeggen. Ik ben niet hun vriendin.
Buiten de familie vind ik dat er nog steeds niks mis mee is als kinderen én volwassen niet zomaar aannemen dat ze mogen tutoyeren. Ik kan me niet herinneren dat er ergens een afspraak is gemaakt dat we dat niet meer van elkaar mogen verwachten. Ik vind U niet gedateerd. Maar U is geen garantie voor fatsoenlijk gedrag. Net zo min als JIJ niet automatisch onfatsoenlijk gedrag in de hand werkt.

Deborah

Wat gebeurt er als op de school van jouw kinderen de leerkracht aangesproken wordt als juf/meester voornaam en "je". Zou jij dan van jouw kinderen eisen dat ze toch u zeggen tegen de leerkracht?

Kinderen

Deborah, geldt jouw eis van u zeggen alleen voor kinderen of ook tussen volwassenen onderling? Daar ben ik wel benieuwd naar.
Kinderen hebben een ‘lagere positie’, als zij degenen zijn die u moeten zeggen. Want het u zeggen gaat niet de andere kant op. Is er dan wel respect van volwassenen naar kinderen?

De beleefde omgangsvormen worden van kinderen en pubers verwacht, logisch. Helaas is het andersom niet altijd zo. Hoe pubers regelmatig worden aangesproken door volwassenen, echt onbehoorlijk.

En nog even voor de statistieken: allebei mijn kinderen zeggen op school u tegen de leerkracht, in combinatie met de voornaam. Als ze mailen is het: Beste Voornaam, heeft u mijn toets ... etc. Groeten Voornaam kind

Amsterdamse

U icm Voornaam vind ik dan weer een vreemde spagaat. Ik ken het hoor, er zijn inderdaad jongeren, maar ook volwassenen die dat doen. Het is ook geen ramp, ik reageer wel als iemand zo tegen mij praat, maar op de een of andere manier blijf ik het apart vinden. Het U is er blijkbaar zo in geprent, dat het letterlijk onmogelijk is om JIJ tegen een (andere) volwassene te zeggen. Dus als ik zeg dat iemand wel jij mag zeggen, omdat ik U dan te formeel vind, lukt dat gewoon niet. Pas na meerdere ontmoetingen en meerdere "zeg maar jij" sessies lukt het soms, maar niet altijd.

Gekke combi

Voornaam en u vind ik ook een beetje gekke combi, eens hoor Kaaskopje. En het is ook nog eens zo dat wij het u zeggen er helemaal niet ingestampt hebben. Ook in onze families zegt niemand u. Ze hebben het eigenlijk natuurlijk geleerd.
Ze zitten allebei op hele vrije scholen (montessori) waar de leerkracht juist de rol heeft van begeleider en er gestreefd wordt naar weinig afstand tussen leerling en leerkracht.
Het is meer dat ze allebei u voor een leerkracht prettig beleefd vinden, maar meneer of mevrouw dan weer te formeel. Is toch ook wel weer een mooie tussenvorm.

Amstedamse

Ik accepteer wat dit onderwerp betreft eigenlijk alles van beleefde kinderen . Het is inderdaad wel grappig dat ze deze vorm prettig beleefd vindt. Over het algemeen hoor ik "ik ben zo opgevoed,ik weet niet beter."

Gedateerd?

Mwoah dan zou ik een uitstervend soort zijn; denk het niet. Voor wie het heeft overgeslagen, ik zei al dat manieren niet in een woordje zaten, maar dat het wel meehelpt. Ook dat de band met mijn kinderen heel warm is en ze zijn volwassen, dus ik praat over een al langdurig sterke band.

Verder houd ik niet van een heel vrije opvoeding waar kinderen gelijk getrokken worden met volwassenen.
Niet omdat ze minder zijn, maar omdat ze nog niet volwassen zijn en veel nog niet onder de knie hebben en de verantwoording te groot is.
Als anderen daar een dominerende rol in zien ipv een begeleidende, is dat prima.
Als u-zeggen gedateerd is maar er later aan verbonden wordt dat het om manieren gaat van u/je-zeggers, dan zeggen we zo ongeveer hetzelfde.

Hanja

Doordat we nu U en JIJ als onderwerp van gesprek hebben, leg ik wat zout op slakken, in de praktijk een stuk minder Zo'n zoutkorrel: "omdat ze nog niet volwassen zijn en veel nog niet onder de knie hebben en de verantwoording te groot is." Dat ze niet volwassen zijn, dat volg ik nog, maar wat heeft u en jij te maken met onder de knie hebben en 'verantwoording'?

Kaaskopje

Om als volwassene behandelt te worden met alles wat daarbij hoort.
Een huisarts legde het eens uit op die manier: kinderen op de tafel geeft ze een verantwoording die ze niet aankunnen.

Hanja

maar hang je dat allemaal aan U en Jij?

Kaaskopje offtopic

Dat heb ik al een paar keer gezegd, te beginnen in mijn eerste post .

Hanja

Oké, dat kan:-) Ik bleef een beetje steken in mijn verbazing vrees ik. Ik ben nog steeds van mening dat algemeen gezien U zeggen niet gedateerd is, ik stel het in bepaalde omstandigheden zeker nog op prijs, omdat ik het een beleefde aanspreekvorm vind voor mensen die elkaar niet of nauwelijks kennen, of alleen in 'officiële' zin. Maar als U als middel ingezet wordt om duidelijk te maken hoe de rollen verdeeld zijn in huis, dan ben ik toch wel een beetje geneigd om die opvatting wél gedateerd te vinden. Door het zeggen van Jij krijgt een minderjarig kind niet meteen de verantwoordelijkheid van volwassen keuzes. Omgekeerd is een moeder (of vader) die zich met U laat aanspreken niet dus óók in staat om volwassen beslissingen te nemen. Dat hangt van heel wat meer af.

Andere insteek

Onze kinderen zeiden u totdat ze naar voortgezet onderwijs gingen. Man wilde dat graag - is zelf zo opgevoed.
Om ze te leren in eerste instantie volwassenen met u aan te spreken. En dat werkte prima. Zo rond hun twaalfde veranderde dat vanzelfsprekend in jij. Niet bij alle kinderen overigens - u was gewenning geworden.

Het 1 sluit het ander toch niet uit. En dat t een kunstje is is echt flauwekul. Het is onderdeel van het totale pakket van opvoeding. En de een legt daar andere prioriteiten dan de ander. Geeft toch niks- het is maar net wat je belangrijk vindt.
We hebben ze ook geleerd om mensen een hand te geven wanneer ze onbekend zijn. Voor ons belangrijk, sommige andere ouders om ons heen doen dat niet. So what.
En dat is mijns inziens geen kunstje maar onderdeel van presentatie en onderdeel van sociaal verkeer.

En dat volwassenen ongemanierd met jongeren om kunnen gaan zie ik ook vaak gebeuren. Daar valt ook nog veel te leren.
Hebben we t met de kinderen ook over- hoe dat komt en wat dat doet met hen. Dat volwassenen ook respectvol met jongeren om moeten gaan. wederzijds dus.

Kaaskopje

Maar dat heb ik ook al een paar keer gezegd, dat dat niet (alleen)van een woord afhangt.

Mijn kinderen hoefden dan niet per se dank u oma te zeggen. Ik vond dat als je iemand aankijkt en dank u wel zegt, duidelijk is tegen wie je dat zegt.
Zo zegt mijn (auti)ex in bijna elke zin de naam van de persoon tegen wie hij praat. Komt vrij onnatuurlijk over in mijn oren, maar als hij denkt of vindt dat dat zo hoort moet hij dat vooral doen.

Zo hebben we allemaal onze eigen dingen in de opvoeding en mag je het ook doen zoals je het goed vindt.

Hanja

Oh, dan zijn we het daar over eens:-)

Op callcenters, of klantenservices, waar ik gewerkt heb, wordt heel wisselend gedacht over het noemen van de naam terwijl je met iemand spreekt. Bij eentje moesten we het minimaal 2 x zeggen. Bij een ander 1 x. Het kan handig zijn om iemand uit een bepaalde stemming te halen. Als iemand boos is en maar doordraaft bijvoorbeeld. Privé vind ik het al snel onnatuurlijk.

En inderdaad, in de praktijk vind ik ook dat iedereen het zelf moet weten.

Tina

Ben het in grote lijnen eens met wat je zegt. Vraag me wel af, zeg je dan tegen je kind op z'n 12e verjaardag "nu mag je wel je zeggen tegen me"? Of hoe gaat dat? En zij die uit gewoonte u blijven zeggen, zeg je dan steeds weer dat dat niet hoeft of zo?
Ik denk daar namelijk ook over om dat zo te doen als de kinderen wat ouder zijn, alleen dan misschien bij 16 ipv 12 dus ben benieuwd hoe je dat doet

Voortgezet onderwijs

Bij de overstap naar voortgezet onderwijs hebben we gezegd dat t niet meer hoefde. Dat we zien dat ze prima het onderscheid kunnen maken.

Oudste zegt nog steeds meestal u. Is een jongen die hevht aan steuctuur en gewoonte. Vindt het zelf prima zo. De tweede zegt meestal jij. Soma verspreekt ze zich. De derde zegt ook binna alttijd jij. Noemt z n vader vaak bij afkorting van z n naam ipv papa. Is gekomen door een grapje denk ik. Maar is ook prima. De 4de zit op basisonderwijs, groep 8. Zegt meestal u - als ze jij zegt corrigeer ik t niet meer.

T blijft dus wisselend. Voor ons is t niet ongemakkelijk. Anderen vinden t altijd nog wat raar geloof ik. Laatst zei een buurvrouw nog dat ze het zo gek vond- ze vond t afstandelijk klimken maar zag ook dat we niet afstandelijk met onze kinderen omgaan. Ik merk dat hun vriendem ook vaak u zeggen hierdoor. Ik zeg 1x expliciet dat dat niet meer nodig is, en verder laat ik t gebeuren.

Zit te tikken

Zonder bril. En zonder na te lezen verstuurd. Excuus. voor alle fouten.

bedankt

Bedankt voor al jullie reacties. Inspirerend!

Geen u in het gezin

Ik vind u zeggen ook helemaal niet meer van deze tijd, vooral niet wat dichte familie betreft. Vreemden spreek ik wel aan met u en dat zal ik ook mijn kinderen bijbrengen eenmaal ze iets ouder zijn. Ik vind trouwens dat beleefdheid en respect niet veel te maken heeft met de woorden die je gebruikt, maar waarop je iets zegt. Persoonlijk vind ik: ‘oma, zal ik jou ook een glaasje water inschenken?”, veel beleefder dan ‘U ook water?’. Familie vind ik iets wat heel dichtbij je staat en dan hoeft het u-gebruik voor mij zeker niet! Ik zal mijn kinderen dan ook nooit vragen om mij met u aan te spreken.

Cora

Wat is dichte familie?

Niemand zegt natuurlijk dat de beleefdheid in het woordje U zit.
En oma, zal ik jou een glaasje water inschenken is niet hetzelfde als U ook water.
Daar staat tegenover: oma, zal ik U een glaasje water inschenken en dat klinkt net zo beleefd.
Tegenover U ook water staat: jij ook water?
En dat is gewoon onbeleefd.

Of iets onbeleefd is hangt af van de situatie

Als een kind in het wilde weg opeens naar oma gilt "jij ook water?" klinkt dat best onbehouwen. Maar als kind een rondje doet met de vraag wat iedereen wil drinken, hoeft 'jij/u ook water' helemaal niet erg te zijn. Als je bij iedereen de volledige vraag "X, zal ik u/jou een glaasje water inschenken?" moet stellen ben je bij een kringetje rond de tafel veel te lang bezig, soms kort je het dus in. Ik zou een correctie dan onterecht vinden.