U zeggen tegen mama

jahaa

het gaat me om het toontje wat je er vaak bij hoort. Daarin klinkt vaak door 'hou toch op met je gezeur'. Het is vooral die intonatie die me stoort. Ik probeer dus idd dat zelf nooit zo te zeggen, vind dat buitengewoon onvriendelijk klinken.

ook afstand-gevoel

Ik heb bij U ook een gevoel van afstand zeg dat alleen tegen vreemden of oudere tantes of ooms. Mijn ouders zijn bijna 80 en daar zeggen we ook je en jij tegen.
Zelf heb ik altijd geprobeerd het goede voorbeeld te geven, dus mijn kinderen praten zo ongeveer als ik doe. Hoe klein ze ook waren, als ik ze iets gaf dan zei ik 'alsjeblieft' en dan zeiden zij 'dank je wel' en dat doen we eigenlijk wederzijds nog steeds. Gewoon een vorm van vriendelijk praten, maar hier ook wel eens in het heetst van de strijd wordt er 'jahaaa' geroepen, maar daar doe ik dan net zo hard aan mee. Maar ik heb nog steeds het gevoel dat we toch echt respectvol met elkaar en met anderen omgaan.

Tine Winkel

Jahaa klinkt inderdaad als 'ja dat weet ik wel, je hebt het al een keer gezegd!', maar diezelfde intonatie kun je leggen in 'ja, mammaaa'.

gezonde afstand

ja, een gezonde afstand tot je kinderen is er volgens mij wel. Je bent hun ouder/opvoeder, niet hun beste vriend.
Sommige sores moet je ook niet met ze delen of heel algemeen.
Jou relatieproblemen moeten niet op hun schouders drukken.

Maar die afstand komt niet uit 'u' of 'je' zeggen. En met die gezonde afstand kan de band nog heel erg goed zijn en misschien zelfs wel beter.

Annie M.G.

Ik heb er ook niks mee. Ik wil dat niet dat iemand u tegen mij zegt. Dan heb ik het idee dat ze het niet tegen mij hebben. Ik wil geen muur. Dat heeft niets met respect te maken voor mij.
En opgegroeid in de jaren 70 was het al niet meer 'done' om met twee woorden te spreken, zie Annie M.G. :-)

Gezonde afstand?

Ik ben inderdaad hun ouder en niet hun beste vriend. Maar ouder zijn is heel breed. Dan ben je opvoeder en voorbeeld, maar zeker ook rots in de branding, vertrouwenspersoon en opuitputtelijke bron van liefde. Ik wil dat m’n kinderen weten dat ze altijd bij me terecht kunnen, dat ik ze steun en liefheb en ik heb liever niet dat er afstand tussen ons is. Als die er komt doordat ze zich los gaan maken en zelfstandig worden is dat prima, maar dat is een ander soort afstand.

Dus hier je en jij, ook naar mijn ouders. Ik spreek m’n schoonmoeder wel met u aan. M’n nichtjes (schoonfamilie) spreken hun ouders wel met u aan en dat vind ik altijd heel ongemakkelijk klinken.

Onze kinderen hebben we geleerd u te zeggen totdat ze naar de middelbare school gingen. We willen dat ze volwassenen met u in eerste instantie met u aanspreken. Doordat ze u tegen ons zeiden was het voor hen vanzelfsprekend om ook u tegen anderen te zeggen.
en natuurlijk kun je u ook respectloos gebruiken.

Door de jaren heen hebben we veel kinderen over de vloer gehad. Ouders zeiden altijd; die van mij zegt wel u tegen andere volwassenen. Nee dus- bijna nooit.

Er zijn wel vrienden die t overgenomen hebben van onze kinderen- en nog steeds op jong volwassen leeftijd u tegen ons zeggen. Terwijl dat voor ons niet hoeft.

Ik heb van de week gevraagd of onze kinderen / enkele vrienden van hen het als afstand voelt. Ook nee. Die vrienden gaven aan zich juist enorm welkom en thuis gevoeld te hebben bij ons- niet meer/minder afstand dan tot andere ouders. (we zijn wel de enige ouders die ze u aangeleerd hebben).
Het zit m dus niet in het woord u. Het zit m in de manier waarop je met elkaar omgaat.

Ik ben trouwens niet hun vriend- ik ben hun ouder. Met de afstand en nabijheid die daarbij hoort.

Hair

Behalve toen ik 19 was (jaren '80) heb ik werkgevers altijd met je en jij aan mogen spreken. Dat gold en geldt nog steeds voor het héle bedrijf, dus de postkamermedewerkers spreken de directeur ook aan met je en jij en Karel. Het gevolg was niet dat iedereen maar op de joviale toer ging naar de directie toe en zich respectoos uitte naar hen toe. Zoals al vaker gezegd is, Je en Jij bepaalt het gedrag niet, of dat je kinderen je als hun vriend of hun ouder zien. De sfeer in huis, de opvoeding en later ook eigen gekweekt fatsoen bepalen dat. Dat zeg je zelf ook min of meer, dus ik snap niet waarom je toch vindt dat je kinderen U moeten zeggen om te benadrukken hoe jullie relatie eruit hoort te zien.

Moeten in de laatste zin

had moesten moeten zijn.

Nee hoor Teuntje

Vlamingen zeggen gij (=jij) tegen hun kinderen en in de genitief, datief en accusatief wordt dat u. Dat is dus niet de beleefde vorm, maar de jij-vorm. Voor Hollanders klinkt het best raar, dat geef ik meteen toe.

Ruzie

Wanneer ik ruzie had met mijn ouders schakelde ik altijd over van jij op U.
Voor mij was dat een sterke onderstreping van de kloof die ik dan voelde en had dus niets met respect te maken.

reacties

dank voor jullie reacties! Dat van "gezonde" afstand vind ik dus ook, ik ben hun moeder en opvoeder en niet hun vriendin en daar mag best een beetje afstand, zonder dat we afstandelijk zijn, want dat is iets heel anders!

Ik laat mijn kinderen overigens tegen alle volwassen u zeggen, vind dat dat zo hoort en de meeste (vriendinnen of zo) zeggen desgevraagd dat ze het best netjes of "schattig" vinden klinken. Dus tegen de zin in, zoals iemand hier suggereerde is het niet hoor, en zeker niet bij mijn zus die mijn kinderen actief corrigeert als ze toch eens tutoyeren.

Deborah

Waar ik benieuwd naar ben: als je nou een vriend(in) zou hebben die zich liever wil laten tutoyeren (iemand als ik), zou je dat dan toestaan?
Wat me dan zo bevreemdend lijkt, is dat je kind dan jij't-en-jou't met jouw vriendin, en tegen jou weer overschakelt op u. Voelt dat niet gek?

Hier alleen tutoyeerders. Zelf zei ik wel u tegen mijn grootouders. Mijn kinderen uiteindelijk (na de peuterfase zeg maar) ook. Tegen mijn oma dan, tegen hun eigen grootouders wordt op verzoek getutoyeerd.
Ik heb er best veel energie in gestoken om hen te leren (vreemde) volwassenen te vousvoyeren. Alleen zijn er haast geen volwassenen die dat op prijs stellen. Familie, basisschool, allemaal je en jij. Zelfs op de middelbare school is het Jan, Piet en Klaas. Ik kan alleen maar hopen dat ze in nieuwe situaties alsnog overschakelen op u.

u zeggers

Ik werk op een een middelbare school en wat mij opvalt is dat verreweg de meeste u zeggers helemaal niet zo beleefd en 'respectvol' zijn. Het gros van de kinderen zegt trouwens gewoon je en jij, maar is verder prima opgevoed.

Er zijn u-zeggers (vaak in de hoge havo/vwo klassen) die ons medewerkers duidelijk een wat minderwaardige soort vinden. Als ze het óver je hebben is het 'dat mevrouwtje van...' maar in je gezicht zeggen ze keurig u.

En er zijn in met name in de vmbo klassen veel u zeggers die verder volstrekt onbeschoft en ongemanierd zijn. Oh wee als je ze ergens op aanspreekt, je wilt niet weten wat je dan soms over je heen krijgt. Maar wel -inderdaad- spreken ze je aan met u. Pas sinds ik hier werk weet ik hoe verschrikkelijk onbeleefd je u kunt laten klinken

Kortom: beleefdheid, prettig overkomen op anderen, goed opgevoed zijn... dat zit hem volstrekt niet in het al of niet zeggen van u. Wie denkt dat dat wel zo is, heeft iets niet begrepen.

Anneque

Ondanks dat ik vind dat kinderen niet u tegen ouders hoeven te zeggen, of tegen wie dan ook, vind ik wel dat de mensen waar u of jij tegen gezegd wordt, zelf moeten aangeven welke variant het moet of mag zijn. Ik stel het dus wel op prijs als iemand begint met u, zodat ik dat kan bijstellen, als ik dat wil, naar jij. Ik sta er niet op, maar ik vind het wel beleefd. Hoewel.. ik sta er wel op als een vreemde, jong of oud, lelijk tegen me doet en dan meteen begint te je en jij'en. Dan zeg ik toch iets als 'ik stel prijs op u!'. Privé komt dat zelden voor, in werksituaties heel af en toe.

Iemand die ik ken is er heilig van overtuigd dat het misgegaan is met beleefd gedrag op het moment dat leerkrachten aangesproken wilden of mochten worden met Jan, Piet en Klaas.

Ik vind het wel netjes...

en beleefd! En ook ik ben een jonge moeder...
Kinderen mogen toch (vooral naar andere mensen) wel weten dat er een bepaalde afstand is tussen kinderen en volwassenen? En dat ze niet op een bepaalde manier tegen ouderen horen te praten. En natuurlijk zit dat hem echt niet alleen in het u-zeggen, maar tegenwoordig lijkt het soms net of je hun vriendje bent. En ook zonder jij en jou kun je het heel gezellig hebben hoor :)

onzekere moeder

Beleefdheid zit hem dus nou net NIET in wel of geen u zeggen, maar in de hele houding/benadering van iemand t.o.v. een ander. Dat vraagt van een opvoeder wat meer uitleg/begeleiding/voorleven dan stomweg een kunstje (" u zeggen tegen volwassenen") aanleren.

Wie dat punt mist, snapt niet wat 'beleefdheid' nu eigenlijk inhoudt.

Afstand

Ik kan wel meevoelen met wat mensen bedoelen als ze zeggen dat ze niet de vriend(in) van hun kinderen zijn. Dat ben ik ook niet. In die zin maken we hier echt onderscheid tussen de ouders (ons) en de kinderen.
Maar voor mij heeft dat helemaal niets te maken met de wijze waarop ze me aanspreken. Dat ze me je en jij noemen, maakt niet dat ik minder mijn ouderrol op me neem en hen minder als mijn kind zie.

Ik merk dat ik in dit gesprek het gebruik van het woord afstand lastig vind.
Mijn kinderen zijn juist degenen met wie ik het allermeest verbonden ben in het leven. Voor degenen die hierbij nu het gevoel krijgen van een ongezonde symbiotische relatie: natuurlijk besef ik dat er verschil is. Verbondenheid maakt niet dat ik het gevoel heb dat we samenvallen. Zij zijn mij niet en ik mag ze met die verbondenheid niet verstikken. En dat doe ik volgens mij ook niet.

Maar voor mijn gevoel gaat het hier veel meer om het feit dat sommige ouders in de relatie ouder-kind formeel willen aangeven dat ze niet het vriendje van hun kind zijn en dat het laten aanspreken met u daarbij gezien wordt als een (noodzakelijk?) middel is om dat te laten slagen.
Het is dus mijn keuze niet, maar evengoed is het een prima keuze als dat bij je past want ik geloof niet dat dit betekent dat kinderen zich minder geliefd voelen door hun ouders. Liefde blijkt uit van alles en wordt zeker niet bepaald door de manier waarop je je ouders moet aanspreken.

Aagje

Vriendje

Jippox, ík vind dat U zeggen óók een vorm van beleefdheid is, naast houding en gedrag. Dat jij zo stellig zegt dat beleefdheid niet in U zeggen zit en dat je er niks van snapt als je dat wel zo ziet, schaar ik onder een persoonlijke mening.

Een negatieve houding en negatief gedrag kunnen de beleefdheid van U volledig teniet doen, maarrr... als op zo'n moment ook nog eens ge-j- en gejijd wordt, maakt dat het voor mij dubbel negatief.

Oh vriendje

Ik wilde eerst wat anders schrijven. Over dat sommige kinderen, maar ook volwassenen elkaars vriendje denken te zijn, wat zich kan uiten in bijvoorbeeld brutaliteit, of dat een kind zich gaat afvragen wie wie nou op moet voeden, maar naar mijn idee heeft dat weinig te maken met U. Dan zijn de verhoudingen gewoon niet duidelijk.

kaaskopje

Alles is een persoonlijke mening, maar dat is mijn persoonlijke mening

Punt wat ik wil maken is, dat veel mensen het blijkbaar wel heel belangrijk vinden om het trucje "u-zeggen" aan te leren, maar vergeten om hun kind bij te brengen waarom en wanneer dat dan eigenlijk van belang is.

Ik ken (persoonlijk) meer 'goed opgevoede' kinderen die je en jij zeggen, dan goed opgevoede u zeggers. Het is net zoiets als kinderen die heel plichtmatig "dank u wel voor het spelen" opdreunen zodra ze hun ouder zien. Vaak voel je het plichtmatige, terwijl beleefd en 'welopgevoed'/aangenaam gedrag nu juist niet zo plichtmatig zou moeten zijn.

Jippox

Oh ja, dank u wel voor het spelen... Wie dat toch bedacht heeft. Ik zei daar nog wel eens "Dat heb je zelf gedaan, gezellig dat je er was". Bedanken voor aangeboden drinken en wat lekkers is nooit verkeerd natuurlijk.

"Ik ken (persoonlijk) meer 'goed opgevoede' kinderen die je en jij zeggen, dan goed opgevoede u zeggers."===

Dat kan ik me voorstellen. Het aantal U-zeggers is inmiddels in de minderheid denk ik.:-)

Mijn ouders zijn inderdaad christelijk. In hun kringen is het vrij gebruikelijk om u te zeggen maar jij komt ook voor

Jawel

Het meest onbeschofte kind dat ik ooit te spelen heb gehad noemde me mevrouw en u. Het was echt bizar, ze riep dus door het huis 'mevrouw, mevrouw', dus ik dacht dat dat bij hun spel hoorde. Toen ik vervolgens niet reageerde beet ze me toe 'ja, ik heb het tegen u. Heeft u geen snoep, we hebben nog niets gehad.'
Jongste had een aantal raddraaiertjes in de klas die ook erg mevrouwden en u'den, en je daarbij minachtend aankeken. Of je een hand geven als je ze corrigeerde, en dan zogenaamd beleefd sorry zeggen. Gek genoeg waren dat wel jongens waarvan ik weet dat ze een harde opvoeding krijgen, dat slaat dus niet erg aan.

Beleefd

U zeggen is uiteraard beleefder dan jij. Het is een beleefdheidsvorm. De vraag is natuurlijk of je van je kinderen verwacht dat ze heel beleefd zijn tegen je of dat een wat meer familiare manier van aanspreken ook goed is.
U zeggen creëert niet perse afstand maar ik kan me wel voorstellen dat het de grenzen beter aangeeft.
Mijn kinderen zeggen wel jij maar ik wil bijvoorbeeld wel dat ze met 2 woorden spreken. En uiteraard andere volwassenen aanspreken met u. Dat soort beleefdheid vind ik wel belangrijk.
Maar dat heeft niet zo veel met afstand te maken.

Al heb ik wel een bepaalde afstand tot de kinderen. Er zijn zaken die ik mijn kinderen nooit zou vertellen maar wel aan mijn vrienden. Mijn vrienden kennen me op een hele andere manier dan mijn kinderen. Een meer authentieke manier. Mijn kinderen kennen vooral een deel van mij. En dat is ook het deel wat ze moeten kennen. En de band die ik met hun heb is heel anders. Er is ook afhankelijkheid van de kinderen naar mij toe. En ergens ook van mij naar hun toe. Er speelt een verzorgende en opvoedkundige rol. Ik ben de baas in die relatie. Ik zorg voor hun en ben verantwoordelijk voor hun. Ik beïnvloed hun gedrag of probeer dat althans. Ik heb voor mijn kinderen meer over dan voor wie dan ook. Opoffering speelt ook een rol in de ouder-kind relatie. Een relatie die complex en uniek is.

Maar dat heeft weinig te maken met u of jij zeggen of met beleefdheid.
Beleefdheid is belangrijk maar dat staat verder los van welke afstand je al dan niet bewaart tot je kinderen.