U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Spraak- taalachterstand peuter 20 maanden
Hoi iedereen,
Het is niet mijn gewoonte om iets op een forum te posten, maar hier gaat ie dan toch maar...
Ik ben de mama van een zoontje dat een duidelijke achterstand heeft op vlak van spraak en taal. Hij is op zijn 15 maanden vlot beginnen brabbelen... En dat is eigenlijk zo gebleven. Hij maakt geen “standaard” geluiden als “baba” enzo, maar hij heeft echt zijn eigen taaltje. Het klinkt een beetje of hij Zweeds praat 
Daarnaast gebruikt hij eigenlijk zo goed als geen gebaren. Hij wijst niet, en imiteert weinig. Hij zwaait wel “dada”, kan klappen in de handjes en als je “bravo” zegt. Maar daar blijft het zoal bij... Mijn grote zorg is ook dat hij weinig begrijpt. Of dat lijkt toch zo alleszins... Soms denk ik: hij begrijpt me, maar soms ook compleet niet. Maar bijvoorbeeld: ga de schoentjes halen, dat zou bv. een veel te moeilijk opdracht zijn voor hem. Hij reageert verder ook niet consequent op zijn naam.
Verder loopt zijn ontwikkeling goed. Zijn fijne motoriek is heel sterk. Hij liep niet heel vlug (op 15 maanden) maar wel onmiddellijk stevig en goed. Hij klimt en klautert op zowat alles en hij kan zelf eten met een lepel en drinken uit een open beker. Qua grove motoriek valt nog wel op te merken dat hij heel hoog op zijn tippen loopt als hij geen schoentjes aanheeft.
Ook is het een heel sociaal mannetje. Hij is graag tussen de mensen en ziet heel graag kindjes. Hij lacht veel en hij is ook niet snel slecht gezind. Hij is een avonturier en gaat graag op ontdekking.
Het lijkt gewoon soms ook wel dat hij gewoon geen aandacht heeft voor taal/communicatie. Hij is meestal met zijn ding bezig (en vaak ook heel vluchtig in zijn gedrag, het is geen zittend gat), dus het lijkt of hij er gewoon geen interesse voor heeft. Tot nu toe heeft hij er ook nog geen frustraties rond... De onthaal moeder noemt hem ook een “speciaal” manneke, maar kan er haar vinger ook niet echt opleggen.
Zijn gehoor is getest, dat is in orde. Verder hebben we ook al contact opgenomen met de thuisbegeleiding van het KIDS. Er is een kleine wachtlijst maar vanaf februari/maart zouden ze kunnen starten. Ze gaan dus bekijken waar de taal en communicatie spaak loopt en zowel hem als ons hierin begeleiden. Als ze vermoedens hebben dat er echt niet iets ok is, dan kunnen ze ons doorverwijzen naar bv. het COS.
Ik weet dat jullie ook geen antwoord hebben op de vraag “wat is er met mijn zoontje aan de hand”, maar ik vroeg me af of mensen mijn verhaal herkennen. Zelf werk ik als opvoedster met personen met een mentale beperking, en ik heb gewoon al heel veel gezien... Daarom gaan er ook echt drama’s om in mijn hoofd. Zelf ben ik ondertussen ook naar een psycholoog aan het gaan om mijn gedachten wat te ordenen.
Hier ook toch een dipje
@loepsie. Hier ook ff een minder dagje hoor... Gisteren ging behoorlijk goed..probeerde me heel erg aan mijn goede voornemen te houden.
Maar vandaag weer overal op letten en me ergeren. Vandaag een drukke dag.. Moest een boel dingen regelen en van hot naar her gegaan.had mijn dochter daarom ook een paar uur naar mijn moeder gebracht. Even de handen vrij.
Toen we thuis kwamen was ik beetje futloos. Snel dochter eten geven. Dat wil ze zelf doen. Ze eet met lepel maar draait de lepel dan continue om als ze hem in mond steekt. Waardoor eten eraf valt. Klinkt lullig maar ik vind dat zo irritant. Doe het dan steeds voor maar kwartje valt niet. Mijn dochter wordt hysterisch als ik haar tanden poets. .Dat deed ik na het eten. Bluhhh ga er zelf ook tegenop zien om haar tanden te poetsen .En ze kroop steeds op salon tafel (is laag) Werd er gek van haar er steeds af te trekken..ze luisterde echt niet /begreep het niet. En de hele tijd zeuren om koek. Zeur zeur zeur. Moet ff klagen. Ga dan toch weer lopen tobben en door denken. Soms dring je helemaal niet tot haar door en dat is vermoeiend...
Als ze trouwens heel enthousiast is staat ze te zwaaien en zwieren met handen en armen.. Ik vind het wel schattig maar ook beetje apart.. Maar mss draaf ik nu door en doen zoveel kinderen van 1.5 jaar dat.
Zeggen jullie kinderen nu eigenlijk wel papa of mama gericht tegen jullie en je partner? Weet ik ff niet meer. Mij lijkt dat zo leuk /fijn als je kindje je echt gericht mama noemt als ze je ziet. Maargoed ik ga er vanuit dat dit zeker nog komt.
Of komen ze uit zichzelf knuffel geven of als je dat vraagt? Dat lijkt mij ook erg fijn. Ze is wel aanhankelijk geworden. Maar geeft geen kusjes of knuffels vanuit zichzelf.
Nouja morgen weer een nieuwe dag. Met goede en positieve moed verder!
Nee ze roept nog geen mama of papa
Was het maar waar! Haar babyborn die 'mama en papa' zegt noemt ze wel 'papa'. En dan ook echt op dezelfde toon aks die pop dat doet haha!
Mama hoor ik soms als ze in haar ledikant staat wanneer ze wakker wordt. Het is meer dat ze het dan zegt dan dat ze het roept aks je snapt wat ik bedoel.
Kusjes geeft ze soms wel uit zichzelf aan mij of haar broertjes. Ik denk wel dat het meer is omdat zij denkt dat we dat willen/vragen dan dat ze behoefte heeft. Maar dat is vlgs mij vrij normaal op die leeftijd. Knuffelen doet ze sowieso niet met haar armpjes maar meer met haar lichaam. Soms knuffelt ze uit zichzelf mijn rug of ligt ze even tegen mijn been aan. Ze gaat vaak zelf bij haar broertjes op schoot of tegen hen aan liggen wanneer ze mee wil kijken op hun telefoon. Ze vindt het niet vervelend aangeraakt te worden en valt het liefst op mijn buik in slaap.
Dat met die armpjes doet de mijne soms ook bij enthousiasme. Gelukkig niet vaak maar ik snap waarom je het benoemd. In combinatie met onze zorgen gaan je voelsprieten dan toch weer op scherp he..
Mijn dochter kan soms ook aandachtig naar der handjes/vingertjes kijken. Ook vrij normaal maar weer die voelsprieten...
Ik had vandaag dus ook weer zo'n dip en dan vergeet ik gewoon wat ze wel goed doet. Ze zei vandaag 'open'. Wel nadat ik het zei maar toch. Ik merk dat ze steeds meer klanken en melodietjes na begint te zeggen. Ze heeft voor bepaalde woorden ook vaak dezelfde klanken. Zo zegt ze tegen 'dag' daa en als ze 'klaaaar' bedoelt zegt ze 'daa' met dezelfde klemtoon als 'klaaaar'. Dus allebei is daa met andere klemtonen waardoor ik snap wat ze bedoelt. Bij klaar doet ze ook der handjes zoals ik doe dus je kan wel zeggen dat ze me in bepaalde dingen precies imiteerd. Dat stemt me dan wel weer hoopvol. Ook noemt ze alle cijfers 'een' op precies dezelfde toon als ik 1 tel. Ik weet alleen ff niet meer of de spraak ook zo begon bij mijn andere kinderen.
Weet je niets is wat het lijkt. Heb al eens eerder in een topic verteld dat mijn oudste heel 'autistische' dingen deed. Autootjes op een rij zetten, tasjes van winkels verzamelen en alle automerken uit het hoofd met net 2 jaar. Maar omdat hij vroeg begreep en sprak was het geen punt. En hij is dus echt niet autistisch. Ik bedoel maar...
En wat ik laatst zei over doen wat zij op dat moment willen/ leuk vinden, daar sta ik nog steeds achter. Ik vraag haar al de hele dag om een aai zonder resultaat. Toen ik net naar boven liep omdat ze huilde was ze blij me te zien. Ik vroeg weer een aai en ja hoor toen kon het ineens wel.
Hopelijk morgen weer een positievere dag!
Dipjes horen erbij vrees ik... 😔
Heel normaal dat het de andere dag al wat beter gaat dan de andere. Alles hangt ook zo fel af van je eigen gemoed hé! Soms kan je de wereld aan, en soms pfff... Ik merk ook dat hoe slechter mijn gemoed is hoe “gehandicapter” mijn zoontje lijkt. Ik heb dan meer nood aan bevestiging ofzo en dan probeer ik hem te forceren om dingen aan te leren. Maar dat heeft natuurlijk een averechts effect. Ik ben hier door mijn vriend ook al een paar keer op gewezen dat ik dit echt niet mag doen. Weh moeten het tempo van onze kindjes volgen, want als zij er niet klaar voor zijn lukt het niet natuurlijk. Maar het is zo frustrerend soms... En ik heb ook heel fel als mijn zoontje eens wat zeurderig is van: “Kijk, er scheelt iets mee! Zijn moeilijk gedag is nu gestart!” Terwijl ik wel weet dat dat irrationele gedachten zijn, want elk kindje heeft wel eens een minder dagje. En hij is al denk ik al meer goed gezind dan het gemiddelde kindje. Ik hoop alleszins dat jullie vandaag een beter dagje hebben 😘
Gisteren ben ik op bezoek geweest bij een koppel die een kind (nou ja kind, ze is al 28) hebben met een zware fysieke handicap en een licht mentale beperking ten gevolge van een genetische foutje. Wel, als ik zie hoe zij toch nog een fantastisch leven uitbouwen met hun dochter en hoe positief zij in het leven staan... Wel dat vind ik een echte inspiratiebron. We weten natuurlijk nog niet hoe onze toekomst eruit gaan zien, maar ook al is het niet picture perfect, toch hebben we ook alles om toch een gelukkige toekomst tegemoet te gaan.
@loepsie: Mijn zoontje vraagt ook echt niks. Al sinds zelf naar eten taalt hij niet, heel gek want hij eet best goed. Maar je moet het hem zelf aanbieden. Als hij iets “vraagt” is dat op zijn eigen manier. Hij neemt je mee naar bv. de TV of brengt de afstandsbediening. Nooit vreemdenangst gehad. Eventjes wennen soms (dan moet papa hem even optillen), maar hij huilt niet en na 2 minuutjes is dit ook over.
Ik vind trouwens dat je dochtertje al echt veel dingen kan! Ik zou willen dat mijn zoontje ook kusjes kwam geven en al een paar woordjes had. Hier trouwens ook geen knuffelaar. Wel word hij graag gepakt, en het liefst door papa. Hij komt dan tegen zijn benen staan met de armen omhoog. Maar als we hem bijvoorbeeld ‘s ochtends uit zijn bed halen, dan is hij wel blij om ons te zien maar doet hij ook geen aanstalte om gepakt te worden.
Maar we kunnen nu eenmaal niks forceren hé. Gisteren imiteerde mijn zoontje me plots toen ik nee schudde. Imiteren doet hij heel weinig. Ik heb het gisteren een paar keer herhaald en ook al doet hij het niet onmiddellijk, hij doet het wel... Dus dat is dat weer iets dat hij dan toch weer bijgeleerd heeft.
@Lotte: Ik herken je gevoel hoor. Niks lijkt te lukken bij je kindje en je hebt dan zo’n groot onmachtgevoel dat je werkelijk nergens tegen kunt. Je hoort wel eens als ouders hun kinderen een mep geven dat dat meestal komt vanuit een gevoel van onmacht. Dus ik denk dat dat wat te vergelijken is... Vies gevoel is dat. Je kan dan gewoon heel weinig verdragen omdat je dan precies weer iets extra in je hoofd erbij moet nemen... En dat is dan de druppel. Maar eigenlijk ben je dan ook niet geïrriteerd door je dochtertje zelf, maar wel om het feit dat gewoon wéér iets niet lukt. Als mijn hoofd ook echt niet goed zit dan breng ik mijn zoontje ook wel eens naar mijn mama. Mama weet dit ook... Ik kan dan precies niks goed zien. Ik moet dan precies even uit de situatie stappen om daarna weer alles helder te kunnen bekijken. Dat helpt meestal. Misschien ook een optie voor je om soms te doen?
Mijn zoontje eet trouwens net hetzelfde. Ik krijg het er ook soms van. Alles hangt vol en het schiet niet op. Hij krijgt het gewoon niet onder de knie! En ook een fladderaar hier! Als hij blij is vliegt hij bijna weg 😋
Ooh ja, hier is nog geen enkel woordje... Geen mama of papa, geen koek. Echt niks. Alleen een hoop Zweeds gebrabbel.
Mijn zoontje loopt trouwens ook op zijn tenen. Doen jullie kindjes dat ook? Dit is ook een kenmerk van autisme, maar het zou blijkbaar ook gelinkt zijn aan andere stoornissen zoals ADHD.
Ben zo benieuwd naar de toekomst
Mijn dochter doet dat ook hoor met die afstandsbediening. Maar goed hoe moeten ze het anders vragen?
Ik krijg ook echt alleen haar aandacht als ik iets vraag wat zij leuk vindt. Of ze wat wil drinken of ze peppa big wil kijken of ze een chipie wil.
Mijn dochter doet geen tenen lopen. Ook geen rondjes draaien en dat fladderen dus alleen als ze heel enthousiast is. Wel dus soms naar der handjes kijken alsof ze zich verwonderd dat die bij haar horen. Ze maakt verder geen rare vormen met haar vingers ofzo.
Jij vindt dat ze veel kan maar ik vind dat dus ontzettend tegenvallen haha.. trouwens, bij mijn dochter lijkt het 'kwartje' ook altijd iets later te vallen. Je zingt bijv het begin van een liedje waarvan zij de melodie bijvult. Dan moet je altijd even wachten voordat zij verder gaat. Net of ze wat trager van begrip is, heel apart.
En wat betreft taal tja..soms denk ik ze gaat binnenkort praten ze kan sommige klanken al echt goed nabootsen. Anderzijds is het praten niet iets waar ik me zorgen om maak. Het receptief taalgebruik is waar ik me zorgen om maak. Het maakt me zo onzeker! Het ene moment lijkt ze een vraag wel te snappen en het andere moment niet. Maar snapt ze de vraag dan niet of heeft ze geen zin in de opdracht? Echt lastig!
Ik ben trouwens nog niet zo ver
Dat ik positief naar de toekomst kan kijken. Voor mij is het een groot angstig vraagteken. Dat vind ik zo jammer.
Op dit moment voelt het voor mij alsof het leven al zijn glans zou verliezen als er iets met haar zou zijn. Ik schaam me echt voor deze gedachtes. Ik ben gelovig en ervan overtuigd dat de Heer ons niets geeft wat we niet aan kunnen. Tegelijkertijd zou ik het dus vreselijk vinden als er iets met haar zou zijn. Daarom schuif ik die gedachten weg en wil ik pas met 2 jaar er met een kritisch oog(ook door professionals) naar gaan kijken.
Ik heb ook hoop gekregen van de logopediste. Die zag echt niet wat ik dacht te zien. Het is voor nu afwachten en proberen zo veel mogelijk te genieten.
Een betere dag vandaag
Hallo meiden
Hier vandaag een betere dag gelukkig. Maar dat komt omdat ik zelf vandaag beter in mijn vel zit ook. Heb me weer stellig voorgenomen geen doem gedachtes toe te laten en mijn dochter geen geforceerde opdrachten te geven.. Net als wat jullie ook zeggen, ze moet er klaar voor zijn, dus werkt alleen frustrerend...
Ik denk dat ze het aanvoelt want ze is vandaag veel vrolijker eigenlijk. Een wisselwerking zal het zijn.
Net in bad geweest en ik zei tegen haar. Waar is jou voet? Ze stak haar voet uit het water en wees ernaar!! Ohh, dit soort dingen verassen me dan zo enorm en geven weer geruststelling... Erg eigenlijk hé...
Mijn dochter loopt nooit op haar tenen. Wel fladdert ze bij enthousiasme dus. Maarja ik wil daar niet teveel achter zoeken.
Als ik tegen haar zeg "wil je televisie kijken" gaat ze lachen en loopt ze naar de tv. Zeg ik "zullen we fruit gaan eten" loopt ze naar de kinderstoel. Dit vind ik erg positief. Als ik zeg"we gaan je jas aantrekken "dan lijkt ze dat niet te snappen... Alhoewel ze ook dan juist wel eens wegrent en ergens gaat staan waar ik niet bij haar kan... Dus misschien snapt ze het wel degelijk maar wil haar jas gewoon niet aan doen.
Angst voor vreemden heeft ze niet echt. Maar ze moet nog steeds standaard even flink huilen als ik vertrek bij de kinderopvang.
@loepsie, ik ben ook gelovig!! En juist daarom schaam ik me soms ook voor bepaalde zorgen rondom mijn dochter. Stel dat er iets zou schelen behoor ik haar gewoon te accepteren en van haar te houden alsof er niets met haar is.. Terwijl het me extreem moeilijk lijkt om te accepteren.... Soms denk ik ook misschien wil God mij hiermee (dit hele proces) ook iets leren... Maargoed, dan draaf ik nu meer door in de religie is weer een ander onderwerp...
Vandaag heb ik dus een betere dag en ben ik meteen weer beter gestemd over de toekomst... Erg grillig... Op de kinderopvang krijgen we trouwens positieve berichten over haar. Nooit gekke dingen terug gekregen of "zorgen" vanuit heb. Maargoed ze is ook 18 maanden, dus hun beredeneren natuurlijk ook dat zo'n kind nog alle kanten op kan. Daarom kan ik nu nog geen bevestigingen krijgen.
Nog even iets komisch en gênants trouwens! Ik ging vanochtend boodschappen met haar doen.. Er loopt een wild vreemde man rond in de winkel. Mijn dochter kijkt hem aan, wijst naar hem en roept hard "papa!", hahaha zo erg! Die man moest lachen maar het was heel raar... Hihi..
Ze oefent trouwens erg veel met papa en mama zeggen. Vooral mijn vriend noemt ze deze week steeds vaker papa.
Fijne dag voor jullie
Pff, en ik heb een dipje vandaag...
Ieder zijn beurt zeker 😔 Heel stom, maar volgende week zaterdag komen we samen met heel wat vrienden voor een nieuwjaarsdrink. Er komen ook vrienden van vrienden en die hebben een zoontje dat echt net even oud is als die van mij. Zijn mama en ik waren dezelfde week uitgerekend. Wij hebben hen nog niet gezien sinds we ouders geworden zijn... Maar ik zit nu weer te panikeren dat ik er met mijn neus volle bak ga ingeduwd worden hoe anders mijn zoontje wel niet is. En ik ga die dag vrolijk moeten zijn en ik mag niet piekeren over het feit dat de anderen ook gaan zien dat mijn zoontje anders is en ik heb schrik dat ze slechte dingen over hem gaan zeggen en en en.... Ben mezelf weer zot aan het maken.
Ik hoor ook dat jullie dochtertjes het best wel goed doen. Natuurlijk ben ik daar erg blij voor! Maar waarom doet de mijne dat allemaal niet? Ik zou zo blij zijn moest hij iets zeggen, of een geluid dat ik kan linken aan iets... Maar dat doet hij niet en ik heb ook het gevoel hij dit snel gaat doen.
@loepsie: Mja, die receptieve taal, daar maak ik me ook het meeste zorgen om. Je hoort ook dat sommige kinderen laat beginnen praten. Maar receptieve taal wordt gelinkt aan IQ. En dat baart me angst in.
Ik herken je gevoel dat het lijkt alsof het leven haar glans zou verliezen moest er iets met je kindje zijn. Toch probeer ik er niet te hard bij stil te staan en krik ik me er maar aan op dat het leven ook mooi is met een zijdeglansje i.p.v. een hoogglans. Meestal lukt het me goed om het positief in te zien maar soms lukt het me echt niet en vandaag is dus zo’n dag. Ik zie het ook nooit aankomen. Sommige zaken hakken er gewoon in en sommige zaken kan ik aan me laten voorbij gaan.
Fijn voor jou dat de logopediste je gerust heeft kunnen stellen. Dat is iets waar je je aan op kunt trekken.
@lotte: Zo fijn dat je je beter voelt vandaag! En terecht, je dochtertje doet het goed zeg 😊 Ik merk toch vooruitgang in je verhalen. Ik zou willen dan dat hier ook was... Heel grappige situatie in de supermarkt 😂 Het zijn toch kastaars eh!
Overlaatst ben ik trouwens een mooie spreuk tegengekomen:
“There is no need to be perfect to inspire others. Let others get inspired by how you deal with imperfections”
Op een dag zoals deze heb ik weer teruggegrepen naar deze spreuk. Als ik volgende week moeite ga hebben met de achterstand van mijn zoontje dan moet ik het gewoon ook anders kunnen bekijken en mensen laten zien dat wij dit gaan kunnen, wat de toekomst ook brengt. We moeten dit kunnen, voor mijn zoontje en we gaan dit ook kunnen. Onze levensqueeste ziet er misschien anders uit dan gepland, maar hé, daar mee om kunnen gaan is best stoer, niet?
Voor het moment heb ik ook zin om weer naar de binnenspeeltuin te gaan. Liefst met jullie 2 en dan kunnen we ons leed uiten tegen elkaar terwijl onze 3 lieverds fijn aan het spelen zijn. En graag een kop koffie erbij met een stuk taart. Of een glaasje rode wijn 😉
Probeer je niks aan te trekken van andere kindjes
Ja het is zuur. Als ik een kindje wat jonger dan mijn dochter is mama en oma hoor roepen of als dat kindje echt iets brengt om te spelen dan krijg ik zo'n gigantische brok in mijn keel! Maar ik zou je als advies geven bij voorbaat alvast heel nonchalant te zeggen dat je kindje iets trager is dan gemiddeld. Heel stom maar bij mij helpt dat en dan is dat alvast uit de lucht.
Ja het kan dus alle kanten op Wiesje. Het kan idd ook zijn dat het IQ wat lager is of laat ik het zo zeggen dat onze kids wellicht wat langzamer of moeilijker leren. Maar ik hou liever vast aan de gedachte dat ze laatbloeiers zijn.
@Lotte wauw wat een vooruitgang de afgelopen dagen! En wat goed dat je dochter al gericht papa zegt. Je hoeft achter dat fladderen ook niks te zoeken hoor. Het schijnt dat veel kinderen dat doen. Mijn dochter doet het eigenlijk niet veel heel sporadisch.
Hier is 'open' officieel een woordje erbij. Vanmiddag in de winkel vroeg ik of ze een bepaald autootje wilde. Ze begon de 'broem' geluiden te maken en zei 'open,open'. En net had ze 2 lego op elkaar en moest die ook 'open'. Ze heeft nu totaal een stuk of 10-12 woorden(incl dierengeluiden die tellen ook mee)waarvan misschien de helft met begrip. Geen 1 ervan is papa of mama gericht naar ons hoewek ze dus wel papa en mama zegt. Ze zegt heeeel af en toe mama waarbij ik het gevoel krijg dat het gericht naar mij is.
Doen jullie kinderen alles al volgens dat van wiechen schema van het consultatiebureau? Hier stapelt ze inmiddels ook de 2 blokjes.
Mijn dochter is gelukkig niet mensenschuw. Ze hoeft ook niet meer te wennen wat eerst wel zo was.
Dat met schoentjes of iets weggooien dat krijgt ze gewoon nog niet onder de knie. Ik snap het ook niet zo goed. Want als ik vraag iets te geven of een deurtje dicht te doen of op te ruimen snapt ze allemaal wel. Ik weet het ook allemaal ff niet meer.
Ze is nu precies 20.5 maanden. Wat zeggen jullie moeders/schoonmoeders er allemaal over? Die van mij vinden dat er niets aan de hand is.
Familie ziet niets verontrustend
Vooralsnog... Ik bespreek mijn zorgen met name met mijn moeder. Ik ben best close met haar en ze past ook elke week op als ik ben werken. De bezorgdheden die ik heb bespreek ik dus ook. Net als hier. Dat durf ik met bijna niemand hoor...
Schaam me er ook echt voor en wil niet dat ze haar anders gaan bekijken ofzo.. Maar bij mijn moeder durf ik dat wel.
Zij ziet en merkt natuurlijk ook wel dat ze nog niet praat. Maar mijn moeder vind dat ze al behoorlijk veel begrijpt en ziet op dit moment niet echt dingen die heel zorgwekkend zijn.
Nu moet ik wel zeggen dat mijn moeder en vader ook echt dol zijn op mijn dochter. Dus ik weet niet hoe objectief ze zijn...de meeste oma's willen toch ook niet graag toegeven dat er wellicht iets scheelt met hun klein kind? Alhoewel mijn moeder mijn "moeder gevoelens" niet wil weg wuiven. Ze wil het wel serieus nemen.
Mijn schoonmoeder ziet mijn dochter te weinig. Maar ik denk niet dat zij nu echt dingen opvallen die zij vreemd vinden. Het ligt er ook niet heel dik bovenop allemaal.
Wat vinden jullie (schoon) ouders, familie van de ontwikkelingen van jullie kids?
@Loepsie, wat goed van jou dochter! En 10 woorden is volgens mij prima met deze leeftijd! Als ik jou hoor praten over haar en wat ze allemaal al laat zien denk ik echt wel dat zij een laatbloeier is en dat het allemaal wel goed komt!
Ze is nu 18 mnd en laat nu eigenlijk alles wel zien volgens die lijst van Wijchen. Behalve dan de 5 woorden zeggen. Maar dat vinden ze dus bij het CB nu nog niet zorgwekkend...
@wiesje
Ik begrijp heeeeel goed wat jij bedoelt en wat er door jou heen gaat wat betreft het feestje wat eraan komt. Zo ben ik ook en ook ik loop dan vantevoren te tobben en te malen over hoe het zal gaan, hoe dochter zich zal gedragen en wat de mensen wel niet gaan denken over haar..
Probeer van te voren al aan je mindset te werken.. Anders is het feestje verpest voor jou. En dat wil je ook niet! Waarschijnlijk denken zij helemaal niet zo ver door over jou zoontje zoals jij dat doet. Hou dat voor ogen. Jij ziet hem de hele dag en bent veel met hem bezig. Het is jou zoon! De visite op dat feestje ziet gewoon een dreumes.. Een schattig manneke!
Probeer je vantevoren niet teveel omlaag te halen.. Zelfs al zouden mensen bepaalde dingen denken... Jammer dan. Je kunt je niet bezighouden met wat iedereen vind. Probeer je zelf te amuseren en niet vergelijken van jou zoontje met andere kinderen. Het is net als bij volwassenen. Iedereen is zo anders. Vergelijken is nooit goed eigenlijk.. Het heeft geen nut. Maak er wat gezelligs van.
Ik vind het ook nog steeds moeilijk hoor
Ik heb toevallig net nog weer mijn zorgen geuit bij mijn schoonmoeder. En precies op dat moment zegt mijn dochter 'daaaaaa' met haar handjes zo van op(ze bedoelde klaaaar). Dus dat was wel ff een verkeerd moment om mijn punt te maken hahah. Sowieso vindt mijn schoonmoeder haar heeeeel slim. Maar goed bij mijn schoonmoeder is het natuurlijk 35 jaar geleden dat zij een dreumes had dus om nou te zeggen dat ze het met een heldere blik ziet...
Mijn schoonmoeder vraagt haar bijv iets aan haar te geven en mijn dochter geeft altijd alles wat je haar vraagt. Doen jullie kleintjes dat ook?
@Lotte ik hoop het echt van harte! Het is dus dat ze voor veel woorden ongeveer dezelfde klanken heeft maar met een andere klemtoon. Dat 'daa' is dus al 2 woorden. Verder zegt ze bal, apf(wat uit betekend) drinken noemt 'ugh ugh'( ze gaat dan ook echt nephoesten)ja en nee(nee is bie)'a-oo'als ze iets laat vallen en 'open' en 'één' zo noemt ze alle cijfers. 'Aai' zegt ze ook als ze iemand moet aaien. En bij sommige liedjes vult ze in met ik zag 2 beren bijv 'hi hi hi, ha ha ha'. En een stuk of 3 a 4 dierengeluiden. Je kan haar ook vragen welk geluid een koe of een hond maakt.
Maar om het praten heb ik me nooit zorgen gemaakt want ze brabbelt gewoon goed met verschillende intonaties. Dus dat komt vanzelf wel een keer. Alleen 'ja' bijvoorbeeld zegt ze niet met begrip als ze ook echt ja bedoeld, maar gewoon random. Haar antwoord is vaak ja. En soms nog een paar keer achter elkaar ja ja ja. Maar goed ik probeer het maar positief te zien; ze begrijpt het idee van antwoord geven.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het vervelendste van alles vind dat ze zo slecht op naam reageert. Dus als we bij familie zijn en die willen haar aandacht dan zie je die teleurgestelde gezichten. Daar baal ik zo van! Ze hoeft niet te praten of met ze te spelen maar opkijken zou al heel wat zijn. Ik maak er dan maar gauw een grapje van; we noemen haar peppa big dan kijkt ze wel. En ja hoor nijntje of pepa big en je hebt haar aandacht voor de volle 100%.
De rest van mijn familie vindt het wel apart dat ze nog zo in der eigen wereldje zit. Maar omdat ze wel goed oogcontact maakt en dus hapjes kusjes en dat soort dingen geeft hebben ze zoiets van: ze is gewoon wat laat.
@ wiesje precies wat Lotte zegt: dikke kans dat je omgeving niet eens iets opmerkt. En als je van die opscheppers hebt die gaan vertellen wat hun kind allemaal kan dan zeg je: goh, mijn kind kan dat nog niet en ga je verder met koffie drinken. Omdat wij in ons hoofd hebben dat ons kind verlaat of misschien anders is denken we dat iedereen het ziet. Wat totaal niet zo is. Je lieve kleine knul is perfect zoals hij is. En ik weet niet waarom; maar ondanks dat ik vandaag niet superpositief ben heb ik het gevoel dat het helemaal goed gaat komen met onze kinders.
@loepsie
Als je alles opnoemt vind ik dat je dochtertje echt wel veel kan hoor! Ik sta ervan versteld 😁 Nu ja, ik begrijp het ook dat het anders is als je nog 3 andere kindjes hebt waar je mee kunt vergelijken.
Hoe de familie erover denkt is heel anders. Mijn mama en mijn schoonmoeder zeggen wel dat ze zien dat hij wat anders is. Ze denken ook wel dat er “iets” meer aan de hand is, maar niks onoverkomelijk. Ze vinden hem slim op zijn eigen manier. De (schoon)vader van mij (natuurlijk de mannen weer eh 😉) vinden gewoon dat hij een sterk karakter heeft en dat hij misschien gewoon wat later is dan de rest. De onthaalmoeder benoemt hem ook als een “speciaal” manneke, maar kan niet juist zeggen wat hem juist speciaal maakt buiten heel het communicatiegebeuren.
Heel toevallig dat ik daarstraks dat Van Wiechenschema eens bekeken heb! Mijn zoontje zit helemaal op schema, behalve bij communicatie... Daar is er geen enkel onderwerp waar hij op leeftijd zit. Dus het is wel heel duidelijk waar het probleem zich situeert...
Als ik vraag of hij iets wilt geven dan begrijpt hij me niet. Als ik vraag om me iets te geven en ik doe mijn hand open voor hem dan zal hij het voorwerp dat hij vastheeft wel meestal aan mij geven. Maar ik weet niet zeker of hij dit begrijpt als geven of dat hij het gewoon fijn vind om om iets in mijn hand te leggen. Want zo vind hij het bijvoorbeeld ook heel fijn om blokjes in en uit een doosje te doen. Maar als ik iets zou vragen dat hij niet vast heeft en dat gewoon langs hem ligt dan zou dat echt zijn petje te boven gaan als hij dat iets aan mij moest geven.
Je hebt ook gelijk hoor loepsie ivm dat feestje. Ik moet daar ook niet zo zwaar aan tillen en de zaken ook gewoon benoemen zoals ze zijn. Ik begrijp ook niet zo goed waarom ik mezelf daar eergisteren zo ziek in gemaakt hebt. Nu heb ik gewoon: Eh, we zullen wel zien en we maken er een fijne dag van. Sowieso dat mijn zoontje weer zijn sociale zelf zal zijn en harte, gaat stelen 😉
Ik hoop trouwens van harte dat je gelijk hebt en dat het allemaal goed komt met onze prachtkinders 😘
@Lottedekort
Wel heel fijn dat je veel kan bespreken met je mama. Ik kan dit gelukkig ook, maar soms merk ik wel dat ze zoiets heeft: het komt wel, je maakt je teveel zorgen. Maar daar ben je natuurlijk niks mee. Blijven bespreken is echt heel goed! Zo voorkom je ook, dat je vanalles opkropt want daar word je helemaal kierewiet van.
De familie hier kan het denk ik ook niet allemaal zo objectief bekijken. Vooral ook denk omdat ze weinig vergelijkingsmateriaal hebben. En als ze eens een kindje van dezelfde leeftijd zien dan is dit meestal ook maar een momentopname.
Mijn moeder en schoonmoeder zeggen wel dat ze zien dat mijn zoontje wat anders is. Vooral op vlak van communicatie valt het dus op. Mijn mama heeft al uitgesproken dat ze denkt dat er “iets” is, maar dat het waarschijnlijk allemaal zal meevallen.
De vaders hier zien het positiever in en zeggen dat hij een sterk karakter heeft en dat hij wsl een laatbloeier is. Dus geen reden om ons zorgen te maken!
Ik kan ook heel goed babbelen met de onthaalmoeder van mijn zoontje en zei zegt ook wel duidelijk dat zijn ontwikkeling niet standaard verloopt. Ze noemt hem ook een speciaal manneke, maar ze vind hem ook een mysterie want ze heeft zelf geen idee wat er juist zou kunnen zijn.
Je hebt helemaal gelijk ivm dat feestje hoor. Nu denk ik er ook al wat helderder over na. Was weer even een shockje dat moest bezinken. Ik kan echt zo flippen op gebeurtenissen die ik niet zie aankomen. In een keer BAM! Vaak ook over pietluttigheden. Ik weet dat mijn zoontje weer zijn charmante zelf zal zijn 😉 ( en stiekem hoop ik dat dat andere kindje de hele tijd gaan wenen 😋 Flauw grapje, maar toch een beetje waar 😂)
Jammer dat ik er toch zo vaak intrapt dat ik het zo belangrijk vind wat andere mensen denken. Dat is toch zó niet belangrijk eigenlijk!
Dat ligt er echt aan wiesje
Het ene moment is ze zo alert en helemaal op het gemiddelde. En het andere moment kun je roepen tot je een ons weegt. Ze zit dan te diep in haar eigen spel. Ze kent idd wel wat woordjes als ik ze zo optel. En dan heb ik er een paar nog niet meegeteld bedenk ik me. Maar eigenlijk komt het bijna altijd vanuit ons initiatief. Dus ze 'vraagt' ons zelf nauwelijks iets. En vaak is het nazeggen. Ze begint nu ook in spraak meer te imiteren.
Vandaag bracht ze me wel toevallig een boekje om voor te lezen en eerder vanmiddag ook een diertje van haar kinderboerderij. Het was dan de bedoeling dat ik zou nadoen welke geluiden het diertje maakt. Ik hoop van harte dat het een begin is...
Wat betreft dat geven doet zij dat ook hoor, ze geeft alleen als ze iets in haar hand heeft. Ik kan het wel vragen zonder dat ik mijn hand uitsteek. Dat begrijpt ze wel. En ook een hapje begrijpt ze.
Ze weet bijvoorbeeld wat een bal is. Als je haar een bal laat zien zegt ze 'bal'. Maar als ik haar vraag de bal te gaan pakken is dat een te moeilijke opdracht. Het moet echt voor haar staan en ik moet het aanwijzen.
En dat in en uit bakjes is ook herkenbaar. Vindt ze zooo leuk! Opruimen begrijpt ze en vindt ze fantastisch. Ze is er als de kippen bij als iets opgeruimd moet worden! Lades open trekken en uit- en weer inladen. Of mandarijnenschil op de grond leggen en weer op tafel leggen. Tassen uitpakken.
En met een theelepeltje in een kopje roeren is feest! Het liefst met een bodempje koffie zodat ze een beetje schuim uit kan smeren en een slokje kan nemen haha!
Ze begint nu gelukkig te snappen dat ze iets aan haar papa of broertjes moet geven, hoewel ik soms het idee heb dat ze nog steeds niet weet wie welk broertje is.
En wat betreft dat van wiechenschema; ik weet niet zo goed wat ze bedoelen met spelopdrachten begrijpen. Ze snapt dat ze een puzzel moet leggen hoewel ze dat nog niet kan. Ze snapt ook dat ze een bal moet gooien of schoppen en doet mee met gebaren in de liedjes. Ze heeft een fantastisch geheugen voor liedjes en weet welk gebaar bij welk stuk hoort. Dansen is ze gek op.
Boekjes lezen vindt ze ook heel leuk. Ze kan een boekje zo aandachtig bekijken; het gaat haar niet alleen om de pagina's omslaan. Maar als ze dan zo'n boekje 'leest' dan kun je op je kop gaan staan geen reactie. Weer dat eigen wereldje. Ik krijg haar er alleen 'uit' als ik vraag of ze wat wil drinken of een liedje begin te zingen, een chipie of iets dergelijks. Of met peppa big natuurlijk; altijd peppa big haha.
Ik begrijp wel heel goed hoe je je voelt hoor Wiesje. Het is natuurlijk makkelijk gezegd maar ik vind het zelf ook moeilijk mijn dochter naast iemand van haar leeftijd te zetten. Dan zie je toch echt wel verschil en dat is een feit. En dat is moeilijk. En ook andermans mening of reactie naast je neerleggen is moeilijk. Maar probeer gewoon niet zo veel focus erop te leggen. Probeer het van de positieve kant te bekijken en wat hij wel kan. Je zoontje is bijvoorbeeld heel sociaal. Dat is de mijne weer minder. Ze gaat graag naar kindjes toe maar dat is vooral om af te pakken wie die in hun handjes hebben haha. Ook raakt ze hen graag aan in het gezicht maar ze is ook al snel weer op ze uitgekeken. Gelukkig is ze niet eenkennig en vindt ze eigenlijk alles prima. Met kindjes, zonder kindjes het maakt haar geen bal uit. Ze loopt altijd wel op kindjes af als zij ze ziet.
Ik wens je heel veel succes en laat ons ff weten hoe je dag verlopen is. Dikke knuff
@loepsie
Ik denk ook vaak dat kindjes niet reageren als het hen niet interesseert of als ze met iets “belangrijker” bezig zijn ofzo. Sterke karaktertjes zijn het 😊 Of zo probeer ik het wel eens te bekijken... En je kan het ook bekijken dat als kindjes weinig vragen het gewoon ook contente kindjes zijn.
Heel flink van je dochtertje dat ze een boekje komt brengen. Mijn zoontje brengt ons naar het boekje 🙈 Ach ja, op zich is het al heel goed dat ze laten zien wat ze willen he. Dat is ook een duidelijke vorm van communicatie.
En super dat ze al zoveel woordjes kan. Het is ook logisch dat gewoon het woordje “bal” gemakkelijke is fan de zin “ pak de bal eens”. Want wat is dat nu eigenlijk? Moet ze de bal aan mama geven? Moet ze hem oprapen? Op zich is dat dus niet zo’n gemakkelijke opdracht. Dus ik denk dat ze meer en meer taalbegrip gaat hebben dit zeker in orde gaat komen hoor.
Haha, een beetje een nieuwe man hier. Opruimen doet hij niet maar steekt wel graag was in de wasmachine. Ook loopt hij graag rond met een borstel die 2x zo groot is dan hem. Borstelen doet hij wel niet, was het maar 😋 Dat van die mandarijnenschil is ook heel herkenbaar. Zo gek eh, zo moeilijk om hun aandacht te krijgen maar dan zo’n prulletje als een papiertje of een schil hebben ze dan wel weer onmiddellijk gezien. Hij brengt bv. de magneetjes die op de koelkast hangen ook graag naar de salontafels om ze daarna weer te gaan plakken op de koelkast.
Je dochtertje heeft blijkbaar ook al wat fantasiespel met het kopje koffie! Super is dat! Dat is hier ook nog niet aanwezig hoor. Zelfs “telefoontje spelen” doet hij niet.
Je dochtertje heeft 3 broertjes? Dat zijn er ook heel wat om uit elkaar te houden hé 😉 Dat komt ook wel hoor, ben ik zeker van.
Ik denk dat als je dochtertje weet wat ze moet doen met welk spel dat al een spelopdacht begrijpen is. Dat ze het spelletje nog niet kan dat heef denk ik dat te maken dat ze nog niet alle factoren die je nodig hebt om een spelletje te doen onderde knie heeft. Een puzzel is bv. ruimtelijk inzicht, cognitie, fijne motoriek,... Dus dat lijkt me idd al een hele opdracht.
Ook heel goed dat je dochtertje echt kijkt naar de prentjes in de boekjes. Dat doet de mijne echt niet. Hij wilt gewoon bladeren en dat is het. Geen flauw benul heeft hij wat in zo’n boekje staat. Ik heb dit al willen oefenen met hem maar hij geraakt er gewoon gefrustreerd door omdat hij wil bladeren en bladeren. Tja, dan werkt het ook niet...
We hebben een paar apps op de iPad staan voor peuters. Een app heeft een spelletje dat eigenlijk het principe heeft als een vormenstoof maar dan logischerwijze 1-dimensioneel. Wel mijn zoontje heeft even nodig gehad om het spelletje onder de knie te krijgen maar nu swipet hij als een pro alle prentjes naar het juiste vakje. Ook is er een app met een blauwe, gele en rode kameleon en daarboven komen blauwe, gele en rode vruchten te staan. Hij moet dan de juiste kleur vrucht naar juiste kameleon swipen. Dat kon hij ook niet onmiddellijk en moet je nu eens zien! Straf vind ik dat dan dat hij zulke zaken wel kan.
Met de vormenstoof spelen doet hij ook maar hij vist alle ronde blokken eruit. Die steekt hij ook onmiddellijk juist in het ronde gaatje. De andere blokken gaan niet snel genoeg want die zijn wat moeilijk dus die zet hij dan maar op de salontafel. Daar doet hij niet eens moeite voor 🙈
Als je dochtertje op kindjes afloopt en hen aanraakt is ze toch sociaal! De mijne zal niet snel aanraken denk ik maar loopt er ook steeds op af. Ik vind het heel fijn dat hij sociaal is, daar trek ik me echt aan op ja. Ik moet inderdaad me meer focussen op de zaken die hij wel kan.
Ik hou je zeker op de hoogte over hoe het gegaan is zaterdag 😊 Al ben ik me er nu al minder druk in aan het maken dan enkele dagen geleden... Gelukkig! 😉
Ik ging laten weten hoe het afgelopen weekend is geweest
Wel... Het is ook een beetje anders verlopen dan verwacht. Mijn zoontje is ziek geweest (buikgriep) en zaterdag was hij wel al wat beter, maar we hebben besloten hem toch niet mee te nemen naar het feestje. De andere “beruchte” peuter was er wel... En het bleek niet eens een “normale” peuter te zijn, maar volgens mij een die een serieuze voorsprong had. Hij is ook 20 maanden en sprak al met 2-woordzinnen. Hij gaf op elke vraag antwoord en was ook motorisch heel erg sterk ( hij kon op zichzelf op een schommelpaard gaan zitten en dit op een juiste manier gebruiken. Hij was ook braaf en kon stil op zijn stoeltje een sandwich eten. Bij het naar huis gaan kwam hij iedereen die er was een kus geven. En het meest frappante: Hij kon letters benoemen! Serieus... De mama wees naar een doos en vroeg: Welke letter is dat? Wel hij zei gewoon: B! Ik was eigenlijk helemaal uit mijn lood geslagen. Deze peuter van even oud kan letters benoemen en die van mij kan niet eens mama zeggen! Ik was eigenlijk heel blij dat mijn zoontje er niet bij was, want zo hadden we nog meer kunnen vergelijken. Ik heb ‘s avonds thuis gehuild omdat er zo’n groot verschil was. Ik was er kapot van.
Toeval treft dat we de dag erna hadden afgesproken met mijn nicht. Haar dochtertje is 2 maand jonger dan mijn zoontje. Ik had haar al even niet meer gezien. Ik had echt geen zin om te gaan, geen zin om weer geconfronteerd te worden met de achterstand van mijn zoontje. Ik wilde niet meer vergelijken. Met lood in mijn schoenen ben ik toch maar gegaan. Ook zonder mijn zoontje want hij was nog steeds niet de oude.
Nu bleek het dochtertje van mijn nicht een “gewone” peuter te zijn. Ja, ze kon meer woordjes. Ja, ze nam de gsm van mijn nicht om mee te “telefoneren”, ja ze begreep meer... Zaken die mijn zoontje nog niet doet, maar ze was zeker niet dat wonderkind van de dag ervoor. Ik weet dat mijn zoontje een achterstand heeft, maar in vergelijking met de dag ervoor was dit wel een enorm verschil. Ik was bv. ook blij om te zien dat een “gewoon” kindje ook wel eens niet luisterde naar haar naam, of weg liep van haar mama. Ik was echt opgelucht na het bezoekje 😊 Want ik voelde me de dag ervoor verschrikkelijk!
Hoe gaat het met jullie en jullie kinders?
Frustrerend is zo'n wonderkind he?
Ik heb er ook zo 1 in mijn omgeving. Dat kind is even oud als mijn dochter en al zindelijk! Bizar gewoon maar tegelijkertijd heel confronterend.
Fijn dat het kind van je nichtje wel gewoon een normale peuter is. Ik snap heel goed dat jij blij was dat je zoontje er niet was hoor, heb dat zelf soms ook. En naarmate ze ouder worden worden de verschillen ook steeds beter zichtbaar.
Hier gaat het eigenlijk z'n gangetje: nog steeds met ups en downs. Mijn dochter begint steeds meer in spraak te imiteren. Ook vult ze steeds meer liedjes in met klanken. Ik merk dat haar uitspraak vooral uit klanken bestaat. Ik zeg bijv vaak 1,2,3 rennennnn en dan begin ik te rennen. Zij zegt me dan na éé,éé, ie, e-uuuhh en gaat dan ook rennen. Dus qua imiteren in spraak en gedrag zit het helemaal goed. Maar dat eigenlijk altijd al goed.
Deze week begonnen met gericht oefenen op de namen van broertjes maar dat gaat er gewoon echt niet in. Ze snapt em gewoon nog niet. Misschien dat ze ons daarom nog niet roept. Het lijkt alsof ze nog niet helemaal begrijpt dat een persoon gekoppeld is aan een naam. Papa begrijpt ze dan weer wel heel apart. Of als ik vraag 'geef maar aan mama' komt ze me datgene wat se heeft ook brengen. En ze noemt haar pop dus ook papa LOL.
Sommige kleine opdrachtjes begint ze ook al te snappen. Of ze het licht aan wil doen bijv. Maar dat moet ik dat niet zo vragen. Dan vraag ik echt Lamp aan? En dan doet ze het licht aan.
Ze kijkt ook steeds vaker naar wat ik aanwijs ipv alleen naar mijn wijzende vinger. Voorheen keek ze naar mijn wijzende vingen en stak ze haar vinger ook zo uit hahah.
Qua wijzen wijst ze mij nooit aan wat ze wil of bedoelt. Wel zie ik der vaak in haar boekjes plaatjes aanwijzen voor zichzelf of bijv naar de klok wijzen. Dit snap ik ook niet helemaal...
Het favoriete woordje van deze periode is :'Ja'. Ik moest laatst zo lachen want haar babylaptop vraagt altijd of ze komt spelen waarop zei heel enthousiast 'Ja!' antwoord. Mijn zus dacht laatst dat ze de vraag begreep en daarom met Ja antwoordde.
Een kleine update!
Gisteren heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en mijn zoontje op de wachtlijst gezet van het COS (centrum voor ontwikkelingsstoornissen). Ze hebben een lange wachtlijst en normaal zou de aankomende thuisbegeleiding zeggen of ze het nodig vinden of hij wel naar het COS zou doorverwezen worden. Maar als ik daar op moet wachten zijn we weer zoveel maanden verder, en ik wil gewoon niet meer wachten. Want dat wachten ben ik echt grondig beu!
Ik heb op 14u gebeld naar het COS, en om 16.30u hebben ze me terug gebeld dat er verschuivingen zijn geweest en dat we dus vandaag(!) al terecht konden voor een intake gesprek en een ontwikkelingsonderzoek.
We zijn dus deze voormiddag daargeweest en het was een aangename ervaring. Fijn dat je zorgen eens niet weggeblazen worden en dat er eens baar je geluisterd word. Het ontwikkelingsonderzoek (Bayley) ging bij mijn zoontje beter dan verwacht. Volgens het onderzoek is zijn cognitie leeftijdsadequaat, dus dat is al een hele oplichting! Ik weet dat er testen zullen volgen waarbij hij serieus in de mist gaat gaan, maar dat vind ik op zich niet zo erg. Want bv. op vlak van taalbegrip en spraak wéét ik dat het niet loopt zoals het moet. Maar zijn cognitie kon ik dus absoluut niet inschatten.
Ik ben gewoon ook blij dat er actie in de zaak is. De testen zouden binnen de 3 maanden afgerond zijn, en hopelijk weten we dan meer over wat er juist kan zijn met hem en dan kunnen we ook starten met aangepaste begeleiding. Ik ben gewoon heel erg opgelucht. Natuurlijk hoop ik nog steeds dat hij een laatbloeier is, maar als dat niet zo is dan zijn we er tenminste op tijd bij.
@loepsie: Zo’n wonderkind is echt frustrerend. Ik vind het wel erg dat ik dat zo frustrerend vind want ja, het kindje kan er zelf niets aan doen. Het is gewoon dat onmachtsgevoel dat je dan ervaar dat zó sterk is.
Ik vertelde de onthaalmoeder over het wonderkind, en haar antwoord was dat het ook niet goed was voor een kind om heel slim te zijn. Mensen vinden dat nu wel leuk, maar voor het kind zelf is dat niet altijd fijn omdat hij/zij na verloop van tijd weinig uitdaging heeft en dus ook gefrustreerd geraakt. Ze zei ook: En gewoon zo een betweter, dan vind niemand toch leuk! Ik vond het een grappige reactie 😁
Je dochtertje doet het zo goed! Echt geweldig! Zo goed dat ze steeds en meer imiteert. De namen van de broertjes komen wel hoor 😊 Daar ben ik zeker van!
En ook fijn dat ze steeds meer opdrachtjes begrijpt. Dat is hier echt zo goed als onbestaand. Zelf een opdrachtje als “Lamp aan?” zou hij niet begrijpen. Maar als ik het visueel voorstel ofzo datsnapt hij het wel. Als ik bij het slapen gaan “Mama kus?” zeg dat doet hij niks, maar als ik mijn lippen tuit en een kusgeluidje maak dan buigt hij zich naar me toe zodat ik een kus kan geven.
Grappig ook dat je de situatie met de wijzende vinger aanhaalt. Dat is hier net hetzelfde! Hij keek eerst ook altijd naar mijn vinger. Nu lukt het wel om verder te kijken... Meestal doet hij het beter als ik de volledige beweging doe.
Hihi, beer is papa 😁 Waarschijnlijk heeft je man een groot knuffelgehalte 😉
Wat een fantastisch nieuws Wiesje!
Log hier toevallig nu in en lees jouw verhaal; wat ontzettend fijn! Ik kan me voorstellen dat je heel erg opgelucht bent. En stiekem...voel ik me er(betreft mijn eigen situatie) ook wel opgelucht bij, als je begrijpt wat ik bedoel. Het kan dus allemaal toch een 'taalding' zijn of gewoon niets...misschien dus toch gewoon een laatbloeier..:-) Hebben ze gister ook al dingen uitgesloten als bijv autisme?
Ben heel benieuwd hoe het gegaan is. Kun je iets meer vertellen over het onderzoek van gisteren?
Ik begrijp wat je bedoelt; het slimme kindje kan er niets aan doen. Het zijn onze eigen onzekerheden die we op het kindje projecteren. En om eerlijk te zijn..mijn oudste 2 kinderen waren ook zo! Maar echt precies wat jij eerder beschreef; ook met de letters en automerken, winkelmerken echt alles. Dus het is best ironisch om nu aan de andere kant te staan. Ik kan me herinneren dat ik weleens gevraagd ben door moeders hoe oud mijn kind was en dat was wellicht vooral om te vergelijken ipv alleen interesse. Eens vertelde een moeder met een bibberstem en tranen in der ogen dat haar kind nog niet zover was. Ik vond haar kind ook laat want ik dacht oprecht dat mijn kind gewoon 'gemiddeld' was ipv een peuter die al een jaar vooruit liep. Zo zie je maar...
Dat met het visueel voordoen is ook heel herkenbaar. Met der broertjes bijv. Ze snapt niet wie wie is, maar als ik dr persoon aanwijs brengt ze het wel. En soms raakt ze in de war met een vraag en geeft ze me als antwoord maar een kusje. Ze zal wel denken een kusje is altijd wel goed hahah.
Hier een positieve ontwikkeling; ze begint me te vragen dingen te openen! Ze heeft het nu een paar keer gedaan. Iets naar mij brengen en dan 'open?' vragen. Gister in de supermarkt had ze een pak parmezaanse kaas in der hand. Ze dacht dat het iets lekkers was en vroeg een paar keer 'happ?' 'Open?'. Dat zijn gewoon 2 vragen in 1 zin! En helemaal uit zichzelf! Die hap had ik ook nog niet eerder gehoord.
Wat ik nu trouwens ook doe betreft het vragen; ik dwing haar als het ware me iets te vragen. Ik merk toch wel dat ik erg geneigd was al meteen iets voor haar te doen als ik merkte dat ze iets wil. Een vb ze heeft een speelgoed mand waarin soms iets vast blijft zitten. Wat ze dan doet is naar de mand kijken en zeuren of huilen. Ze kijkt me dan niet aan voor hulp. Voorheen racte ik ernaartoe om der te helpen. Nu vraag ik haar of ik der moet helpen maar blijf rustig zitten. Doordat ze geen keus heeft kijkt ze me dan toch aan en zegt ze 'helpen?'. En zo ook met andere dingen.
Ik hoop komende tijd om meer van zulke ontwikkelingen voor onze kindjes!
Het onderzoek van gisteren
Zaken zoals ADHD, autisme,... zijn absoluut nog niet uitgesloten hoor! Je merkte soms ook dat de psychologe vragen stelt en waar ze op doelt. Mijn zoontje maakte bv. weinig oogcontact met haar en dan vroeg ze of hoe zijn oogcontact meestal is naar vreemden. Ja, dan weet je al dat ze richting autisme denken... Het gaat gewoon een optelsom zijn van alle onderzoeken samen.
Het cognitief onderzoek was best wel leuk. 1 item hebben ze wel niet kunnen doen omdat mijn zoontje erg moe was en zijn aandacht er niet meer bij had. Dat gaan ze volgende keer dan doen. Hij moest puzzels leggen (simpele: vierkant, driehoek en cirkel), staafjes in gaatjes steken, een potje openen en er iets uithalen, er werd iets verstopt onder een doek en dat moest hij volgen,... Zulke zaken. Op basis van het onderzoek kunnen ze zijn inzicht en probleemoplossend vermogen beoordelen.
Ik heb er ook expliciet naar gevraagd of er echt een verschil was tussen taalbegrip en cognitie, want in mijn ogen leek dit hetzelfde. Ik kreeg het antwoord dat er inderdaad een overlap is, maar dat taalbegrip en cognitie toch nog 2 aparte begrippen zijn. Dus het kan inderdaad gewoon een “taalding” zijn 😊
Voor jou is het dan ook niet gemakkelijk als je zonen eerder “slimme” kerels waren. Jij kan echt vergelijken hé! Ik kan alleen vergelijken met kinderen buiten mijn gezin aangezien hij mijn eerste kindje is. Gek wel hoe plots een mens zijn standpunt in het leven kan veranderen he. We leven zo vaak in onze eigen bubbel... Totdat de bubbel eens doorprikt wordt en je het anders moet bekijken. Het is een echte eyeopener ja. Ergens denk ik ook dat het een goede les is en het een beter mens maakt van je aangezien je genoodzaakt bent om je in te leven in een wereld waarvan je eigenlijk niet wist dat hij bestond.
Ik merk ook wel dat ik te snel reageer op mijn zoontje als ik merk dat hij iets wil of als iets niet lukt. Maar ik vind het zo moeilijk... Ik wil hem ook niet te gefrustreerd laten worden als hij het echt niet kan. Langs de andere kant heeft hij misschien die frustratie nodig óm taal te gebruiken. Moeilijk. Ik hoop dat ze me daar gaandeweg ook mee op weg gaan helpen. Mijn zoontje pakt me sinds kort mee aan de hand (of ja, vinger eigenlijk) en toont dat wat hij wil. Ik vind dit al heel knap want dit is ook al communiceren. Ik ben gewoon al blij dat hij iets heeft om zich uit te drukken.
Waauw! Je dochtertje is zo flink! 2 vraagwoordjes na elkaar is echt geweldig! Ze maakt echt zoveel vooruitgang! En elke vooruit is vooruitgang hé! Ook al lijkt het soms als mama niet genoeg 😉 Hihi, dat kusje! Dat heeft ze goed gezien de slimme meid! Met een kusje kan je mama altijd verleiden 😁
Ik hoop ook echt uit de grond van mijn hart dat onze kindjes zich zo verder blijven ontwikkelen!
Het is fijn dat je alvast in de molen zit
Met hooguit een maandje of 3 heb jij hopelijk wat meer zekerheid of er iets is en wat er dan is. Vind het zelf al ontzettend spannend voor je. En eerlijk; ik bewonder je moedigheid! Ik ben nog niet zo ver dat ik haar wil laten onderzoeken. Daarnaast heb ik ook geen zin om de molen in te gaan en aan het einde van de rit te horen dat ze nog te jong is en dat het nog allemaal kan komen. En dat er wellicht over een poos weer onderzocht moet worden. Dan wacht ik het liever zelf af. Juist omdat onze kleintjes ook ontwikkeling laten zien het kan over een paar maandjes weer helemaal anders zijn. Als mijn zorgen er op haar 2de verjaardag nog zijn dan kijk ik verder. Het is al wel goed een idee te hebben hoe ze te werk gaan. Sommige dingen die je opnoemt heeft haar logopediste al eens bij mijn dochter gedaan.
Ja verbazingwekkend hoe ze ineens zomaar dingen kunnen laten zien. Het is inderdaad communicatie wanneer hij je mee trekt hoor! Als hij je meegetrokken heeft wijst hij dan aan wat hij wil? Als je naar hem lacht en je zoontje lacht terug dan is dat al wederkerigheid. Reageren op iets wat jij zegt of doet ook. Als jij bijv je tong uitsteekt, of ineens heel hard lacht, doet hij dat dan ook? Even de taal en het taalbegrip daar gelaten; je kunt aan veel kleine gedraginkjes opmaken of je kindje wellicht een contactstoornis heeft.
Je hebt helemaal gelijk Wiesje. Het is zeker een goede les en het zet je met beide benen op de grond. Hoe dit ook afloopt het heeft mij nu al een beter mens gemaakt. Niets is vanzelfsprekend! Ik ben gelovig en ondanks dat ik de situatie ontzettend moeilijk vind ben ik dankbaar en nederig. Alles had zoveel miljoenen keer erger kunnen zijn. En niets is nog zeker. Ik accepteer wat de Heer voor mij gepland en bepaald heeft.
En je hebt ook gelijk als je zegt dat de kleine dingetjes belangrijk blijven. Was vandaag in het winkelcentrum en ze luistert dan voor geen meter naar der naam. Ook loopt ze dan zomaar weg en dat soort dingen.Ik kan dan heel vervelend blijven hangen in dat ze dat doet. En vergeet dan die vele dingen die ze vandaag wel goed deed. Zo sloeg ik vanmorgen haast stijl achterover. We wilden de deur uit en vroeg ik waar haar jas is. De eerste 2 keer kreeg ik nul op rekest. De derde keer liep ze naar de kapstok keek ze omhoog en strekte ze haar armen uit alsof ze m wilde pakken! Ernaar kijken deed ze al en dit is nog geen wijzen, maar ik reken em goed. Ook liep ze steeds naar kindjes toe om ze te aaien en naar de neusjes te wijzen, te kijken wat ze in hun handen hadden etc. Superpositief allemaal, maar ik zat weer in die negatieve modus waardoor ik het wel zag maar het positieve gevoel ebt dan snel weg. Ik weet dat hier voor mij nog heel veel winst te behalen valt. Jij vertelde al dat je bij een psycholoog loopt en ik zit er serieus aan te denken dat ook te gaan doen!
Ja het geeft me een gevoel van rust
Ik ben echt heel blij dat we aan de slag gegaan zijn. Er is een concreet plan en dat brengt rust in mijn hoofd. Nochtans vind ik dat niet perse moedig zijn hoor, het is gewoon een manier hoe ik het beste mijn weg vind. Als dat voor jou anders is, dan is dat ook goed hé 😊 Iedereen is anders en iedereen gaat anders om met zulke zaken. En dat mag!
Als mijn zoontje me mee neemt dan wijst hij niet. Hij wijst trouwens nooit, naar niets. Hij reikt zijn handen naar iets, of hij maakt een open- en dichtgaande beweging met zijn handjes. Als hij me meeneemt naar iets dan neemt hij mijn hand en reikt hij naar hetgeen hij wilt.
In het geval van wederkerigheid is het heel wisselend. Lachen doet hij sowieso als ik lach. Maar andere zaken... Soms. Als hij er zin in heeft. Het lijkt precies of hij er niet altijd de aandacht voor heeft. Soms heeft hij dat helder moment waar we het al eens ooit over gehad hebben en dan lukt het wel. Dit geldt voor visuele zaken zoals tong uitsteken enz. Op verbale zaken reageert hij eigenlijk zo goed als niet.
Ja ik geloof echt dat hetgeen je voorgeschoteld krijgt is het leven, dat dat een betekenis heeft. Ik geloof niet dat je iets krijgt wat je niet zou aankunnen. Een mens is ook sterker dan je denkt. Maar het feit blijft, als er iets is met je kindjes het wel het gevoeligste punt is waar ze je pijn kunnen doen.
En de ene dag kan je daar heel helder naar kijken en dan weer niet. Die negatieve modus ken ik goed. Ik noem het mijn grijze planeet. Precies of alles slecht is, ik voel me depri en ik wil eigenlijk niets dan slapen en huilen. Nu, die dagen zijn serieus aan het minderen. Ik ben er zeker van dat de psychologe van mij daarbij geholpen heeft. Ze kan me echt zaken op een manier doen bekijken zoals ik dat zelf niet kan. Ik haal er heel veel steun uit en voel me ook gesterkt. Ik kan het alleen maar aanraden, ook al lijkt het een grote stap.
En wat je dochtertje betreft. Ze doet het ECHT immens goed. Wat zij allemaal kan, daar kan ik nu alleen nog maar van dromen. In jouw geval denk ik echt dat ze een laatbloeier is, in tegenstelling tot mijn zoontje. Maar dat is mijn gevoel he... En op zich maakt het ook niet uit wat er juist aan de hand is. Het blijven onze lieverds en we willen het beste voor hen. We moeten gewoon onze weg vinden in deze wirwar van gevoelens en onzekerheden. En dat is voor iedereen anders. Maar hoe dan ook, we vinden onze weg wel. En dus onze kindjes ook! Alles komt goed. Alles komt goed op zijn eigen manier. x
@Mijntje
Hoi, dankjewel voor het filmpje. Ik heb het helemaal bekeken, en ik herken wel wat zaken bij mijn zoontje, maar zeker niet alles! Ik weet dat autisme een heel breed begrip is, dus ik sluit het zeker niet uit.
Wiesje
Autisme is gewoon iets wat het meest voorkomt. Zoals ik geloof ik al schreef kan een (taal-) achterstand tal van andere oorzaken hebben, die bij zulke jonge kinderen vrijwel niet van elkaar te onderscheiden Goed dat er naar gekeken wordt. Sterkte met wachten op alle onderzoeken en uitslagen..