U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Spraak- taalachterstand peuter 20 maanden
Hoi iedereen,
Het is niet mijn gewoonte om iets op een forum te posten, maar hier gaat ie dan toch maar...
Ik ben de mama van een zoontje dat een duidelijke achterstand heeft op vlak van spraak en taal. Hij is op zijn 15 maanden vlot beginnen brabbelen... En dat is eigenlijk zo gebleven. Hij maakt geen “standaard” geluiden als “baba” enzo, maar hij heeft echt zijn eigen taaltje. Het klinkt een beetje of hij Zweeds praat 
Daarnaast gebruikt hij eigenlijk zo goed als geen gebaren. Hij wijst niet, en imiteert weinig. Hij zwaait wel “dada”, kan klappen in de handjes en als je “bravo” zegt. Maar daar blijft het zoal bij... Mijn grote zorg is ook dat hij weinig begrijpt. Of dat lijkt toch zo alleszins... Soms denk ik: hij begrijpt me, maar soms ook compleet niet. Maar bijvoorbeeld: ga de schoentjes halen, dat zou bv. een veel te moeilijk opdracht zijn voor hem. Hij reageert verder ook niet consequent op zijn naam.
Verder loopt zijn ontwikkeling goed. Zijn fijne motoriek is heel sterk. Hij liep niet heel vlug (op 15 maanden) maar wel onmiddellijk stevig en goed. Hij klimt en klautert op zowat alles en hij kan zelf eten met een lepel en drinken uit een open beker. Qua grove motoriek valt nog wel op te merken dat hij heel hoog op zijn tippen loopt als hij geen schoentjes aanheeft.
Ook is het een heel sociaal mannetje. Hij is graag tussen de mensen en ziet heel graag kindjes. Hij lacht veel en hij is ook niet snel slecht gezind. Hij is een avonturier en gaat graag op ontdekking.
Het lijkt gewoon soms ook wel dat hij gewoon geen aandacht heeft voor taal/communicatie. Hij is meestal met zijn ding bezig (en vaak ook heel vluchtig in zijn gedrag, het is geen zittend gat), dus het lijkt of hij er gewoon geen interesse voor heeft. Tot nu toe heeft hij er ook nog geen frustraties rond... De onthaal moeder noemt hem ook een “speciaal” manneke, maar kan er haar vinger ook niet echt opleggen.
Zijn gehoor is getest, dat is in orde. Verder hebben we ook al contact opgenomen met de thuisbegeleiding van het KIDS. Er is een kleine wachtlijst maar vanaf februari/maart zouden ze kunnen starten. Ze gaan dus bekijken waar de taal en communicatie spaak loopt en zowel hem als ons hierin begeleiden. Als ze vermoedens hebben dat er echt niet iets ok is, dan kunnen ze ons doorverwijzen naar bv. het COS.
Ik weet dat jullie ook geen antwoord hebben op de vraag “wat is er met mijn zoontje aan de hand”, maar ik vroeg me af of mensen mijn verhaal herkennen. Zelf werk ik als opvoedster met personen met een mentale beperking, en ik heb gewoon al heel veel gezien... Daarom gaan er ook echt drama’s om in mijn hoofd. Zelf ben ik ondertussen ook naar een psycholoog aan het gaan om mijn gedachten wat te ordenen.
@wiesje
Wederom weer zoooo veel herkenning in hoe je een en ander verwoord en ervaart...
Ook mijn dochtertje is erg schattig en vrolijk en veel mensen zijn weg van haar. Als ik dan mijn zorgen aankaart wuiven ze dit ook weg. Neeee met haar is echt niets aan de hand! Wat heel lief is... Maar ik zie haar 24/7 en ik heb dus zo mijn twijfels en onzekerheden over het e.e.a.
Vandaag kwam ik thuis en was mijn dochter erg enthousiast om me weer te zien en kwam echt een knuffel geven.. Dit klinkt heel normaal maar is toch sporadisch bij mijn dochter. Vaak heeft ze niet echt door "dat ik er weer ben". Dat geeft dan weer een heel warm gevoel
Mijn partner begint het nu volgens mij ook een beetje op te vallen omdat ze ouder wordt. Dat geeft hij niet toe maar merk ik wel.
Op het consultatiebureau hebben ze er niets over gezegd... We moesten gewoon met 2 jaar weer terugkomen en veel lezen en dingen benoemen.
Als ik dan hoor dat jij naar kinderneuroloog gaat etc en dat er auti experts zijn komen kijken denk ik echt moet ik dat ook gaan regelen? Of ben ik dan zwaar overdreven bezig en moet ik mijn kind dat niet aandoen als er nog te weinig aanleiding voor is momenteel.
Een psycholoog zou voor mij ook niet verkeerd zijn. Ik heb ook een postnatale depressie gehad waar ik dus nog van moet herstellen.. Dus dat helpt ook allemaal zeker niet mee.
Ik ben benieuwd wat er bij jou wel of niet gezegd gaat worden nav de onderzoeken.
Je klinkt als een hele betrokken en lieve moeder die alles zal doen voor haar zoon. Hij zal geen liefde of aandacht hoeven midden.
Lotte
18 maanden is nog wel erg jong. Je kan bv eens kijken of er binnen nu en bv 2 of 3 mnd woordjes bijkomen. Zo niet, of blijf je ongerust, dan vraag je via de huisarts een verwijzing naar een audiologisch centrum. Daar testen ze de oren en taalachterstand etc. binnen een ochtend en verwijzen je verder. Dat boek dat ik Wiesje aanraadde zou je ook kunnen gebruiken om spelenderwijs taal 'aan te bieden.'
Sterkte.
@Rafelkap
Dag Wiesje
Een kinderneuroloog kijkt bij een kind met een ontwikkelingsachterstand vaak naar meerdere dingen: er wordt een mri gemaakt (onder narcose), een e.e.g. en bloed afgenomen om te onderzoeken op stofwisselingsziekten en chromosoomafwijkingen. Het kan lang duren voordat er duidelijkheid is..
Al die herkenningsverhalen zijn leuk, maar je hebt er eigenlijk niks aan,vergelijken kan niet.. Het kan gewoon zoveel oorzaken hebben. Je zoontje is nog erg jong, dan is het lastiger te zien wat er precies aan de hand is.
Naar een logopedist kan je zonder verwijzing naar toe. Dat zou ik wel zsm doen als je dat nog niet hebt gedaan, om handvaten te krijgen hoe je zijn praten kan stimuleren.
Ik kan je ook nog dit boek aanraden: https://www.bol.com/nl/f/praten-doe-je-met-zijn-tweeen/38527320/
Je bent er vroeg bij, dat is fijn! Bij mijn zoon (nu 12) bleek er uiteindelijk sprake van een chromosoomafwijking en epilepsie (onzichtbaar, hadden we niet verwacht).
Het is idd erg moeilijk je hoofd koel te houden in deze fase, heel veel sterkte ermee.
Dankjewel voor je reactie.
In februari gaat er nog niets speciaal gebeuren bij de neuroloog. Ik denk eerder een verkennend gesprek. Ik moet zeggen, als ik hoor wat ons nog mogelijk te wachten staat krijg ik een knoop in mijn maag. Maar wat moet dat moet natuurlijk...
Degene die thuisbegeleiding komt doen gaat vooral werken aan de communicatie. Dus ik denk dat we daarbij even goed af zijn als bij een logopediste. Het is de ambulante dienstverlening van de KIDS, een onderwijsinstelling voor kinderen bij wie de communicatie spaak loopt (autisme, TOS, mentale beperking, kinderen met hoorproblemen). Waarschijnlijk ken je dit niet, ik ben dan ook van Belgie 😊 Maar ik denk dat we bij hen wel op zijn plaats zijn. En als dat niet zo is hebben ze ons ook verzekerd dat ze ons kunnen doorverwijzen. Ze kijken naar mijn zoontje en ze gaan ons ook tips kunnen geven hoe we zijn spraak moeten stimuleren.
Maar helaas ging dit pas voor februari of ‘aart zijn want ze hebben een kleine wachtlijst. Dus misschien is het toch niet zo’n slecht idee om eerst nog eens contact op te nemen met een logopediste. Want anders zijn we weer misschien 2 maand verder aan het “afwachten”. Ik heb al gegevens van een logopediste die werkt met kindjes vanaf 18 maand.
Ergens weet ik wel dat ik niets heb aan die herkenningsverhalen. Elk kindje is zijn eigen individu. Maar toch... ze doen deugd. Gewoon al om te weten dat er nog anderen in hetzelfde schuitje zitten en ook dezelfde gevoelens ervaren. Want je voelt je zo alleen soms. Maar dat moet ik jou nie vertellen als ik dat zo hoor. Want jij hebt er volgens ook al een heel traject op zitten. Heftig.
Het is misschien een stoute vraag, en je moet er ook niet op antwoorden als je wil... Maar hoe gaat het nu met je zoon? Merkte je op jonge leeftijd ook al dat er meer aan de hand was dan alleen zijn spraak en taal? Of had hij bijvoorbeeld ook achterstand op motorisch vlak. Ik weet, hier ga ik weer... Op zoek naar herkenning. Maar ik heb voor het moment gewoon niet veel meer. Ik wil precies alle routes in mijn hoofd al overlopen hebben, maar je zal zien dat het toch een route zal worden die ik nog niet overlopen had.
Dankjewel voor de tip. Ik heb dat boek ook als aanrader gekregen van de mevrouw van de KIDS 😊 Ik ga het toch eens aanschaffen nu.
En ook dankjewel voor de sterktewensen. Dat doet deugd. En jij weet hoe het voelt...
@Rafelkap
Sorry, ik had je tekst gekopieerd en nu per ongeluk opnieuw gepost.
Maar zo ging mijn reply naar je typen iets gemakkelijker 😊
@Lottedekort
Fijn dat we elkaar toch een beetje gevonden hebben hé 😉 Ook al is de reactie van Rafelkap zeker niet onterecht en kan het met zowel jouw dochter als mijn zoontje nog alle kanten uitgaan en natuurlijk ook verschillende kanten.
Fijn dat je dochter je kwam knuffelen 😃 Mijn zoontje is altijd heel enthousiast als hij ons enige tijd niet gezien heeft, maar knuffelen doet hij ook niet. Hij maakt dan blije geluiden, knijpt zijn handen in een vuistje en staat te trappelen. Hij loopt wel naar ons toe en strekt zijn armen uit om gepakt te worden. Maar zijn hoofdje tegen ons leggen ofzo doet hij niet. Hij loopt eigenlijk ook altijd naar de papa en nooit naar mij. Hij is ook een echt papaskindje. Dat is mijn dank om dat wezentje 9 maanden te dragen en het uit mijn lichaam te persen 😂
Ik denk dat mannen ook heel anders omgaan met dergelijke situaties. Ze zijn sowieso al minder emotioneel als vrouwen en kunnen beter leven van dag tot dag. Terwijl wij eerder geneigd zijn om het hele verhaal te zien. Zucht, ik wou dat ik een mannenbrein had. Ik merk hier thuis het verschil ook hoor.
Het is het consultatiebureau dat ons op zijn 15 maanden erop heeft gewezen dat hij anders reageerde en nog niet sprak. Mijn buikgevoel werd toen als het ware wat bevestigd. Zij zeiden: “Hij zit precies in zijn eigen wereldje”. Tja, dan weet je al genoeg dat ze op autisme aansturen. Dan ben ik natuurlijk ook nog gaan googelen (slechtste idee ooit) en toen waren de zorgen helemaal compleet. Wij moeten ook terug op 2 jaar naar hen toe, maar ik was toen zo overstuur dat ik wel iets moest doen. Ik ben toen met hem naar zijn kinderarts geweest en gezegd dat ik zorgen heb dat hij autisme zou hebben. De kinderarts zei toen dat om me gerust te stellen ik contact kon opendoen met die auti-experte en dat heb ik dus gedaan. Zij zei dat ze het niet zag, en op dat moment gaf dat gewoon even rust voor mezelf. Ik kon even weer naar adem happen. Dus dat komen observeren is vooral voor mezelf geweest, en niet zozeer om met hem aan de slag te gaan.
Maar natuurlijk waren we daarna wee enkele maanden verder waarbij er niks gebeurde en ik weer een krak kreeg omdat er geen verandering kwam in zijn gedrag. Of toch niet genoeg. Ik heb dit toen aangekaart met de onthaalmoeder van mijn zoontje en zij heeft toen op eigen initiatief mijn zorgen en het gedrag van mijn zoontje aan iemand die ze kent die bij het KIDS werkt. En zij heeft toen thuisbegeleiding aangeraden, en ik heb toen contact opgenomen. De bal is nu aan het rollen, maar heel traag helaas. Maar ik moet wel zeggen, mij heeft het veel rust gegeven dat er een concreet plan is. Ik heb tijdens het intake gesprek letterlijk gevraagd: Is de vraag naar thuisbegeleiding terecht? En ik kreeg het antwoord: “Natuurlijk. Ook al is het alleen al om jou wat rust te geven”.
De neuroloog was ook niet mijn eigen initiatief. De NKO-arts van mijn zoontje vroeg bij de laatste gehoortest of hij nu al een beetje sprak. Niet dus.. En ik uitte ook mijn zorgen. Dus zij zei dat ik het best eens contact kon opnemen met de kinderneuroloog van het ziekenhuis. Hij heeft immers al veel kinderen gezien en heeft daar een betere kijk op. Ze voegde er ook aan toe dat ze zelf met haar zoontje daar was geweest en dat dat haar toen rust gebracht heeft. De volgende dag heb ik dus een afspraak gemaakt.
Dus ja, vind ik dat je dat ook moet doen? Als dat jou al wat rust geeft... Waarom niet? Ik denk dat we beter iets doen dan niets. Het geeft mij alleszins rust dat ik er iets mee doe. Ik denk dat trouwens de tip die Rafelkap je geeft geen slecht begin is: ga naar de huisarts en vraag een verwijzing naar een audiologisch centrum. Hamer erop als hij dit niet onmiddellijk wilt doen. Je bent beter te vroeg dan te laat. Het gaat je ook rust geven dat je op weg bent met haar...
En zoals ik al zei: een psycholoog is een heuse stap maar doet echt deugd. Gewoon ook eens alles eruit flappen dat op je lever ligt zonder commentaar te krijgen alleen al.
Ik heb trouwens ook een postnatale depressie gehad. Ik heb het heel moeilijk gehad met het “mama worden”. Voor mij was dit iets dat mij overstijgde. Uiteindelijk ben ik er wel uitgeraakt, maar dan krijg je dit op je bord. Niet gemakkelijk en je kent het gevoel heus wel... Je zal ook zien dat de gevoelens die je nu hebt ook vaak te linken zijn aan onverwerkte zaken uit je postnatale depressie. Niet alleen het brein van onze kindjes, maar ook ons brein zit gek in elkaar 😉
Ik ben ook wel benieuwd wat er nog allemaal gaat uitkomen met de onderzoeken die wel of niet gaan gedaan worden. Het is nog een hele tijd wachten, maar ik beloof je op de hoogte te houden 😊
Dankjewel ook voor het mooie compliment 😍 Dat doet deugd om te horen. Maar weet je, ik ben zeker dat jouw dochtertje ook een geweldige, betrokken en lieve mama heeft. Ook zei zal ongetwijfeld je warmte en liefde voor haar voelen. En ja, dat is toch het belangrijkste nietwaar? x
@wiesje
Ook erg bedankt voor jou mooie compliment. Ik wil alles doen voor mijn dochter, als zij maar gelukkig is. Maar soms sla ik erin door en zit overal bovenop.. Ik ben ook een behoorlijke control freak. Veel komt llk6vast voortuit hoe eea is verlopen tijdens zwangerschap en bevalling.. En de bijbehorende schuld gevoelens.
Dat googelen is een drama.... Enkele weken terug stuitte ik via YouTube op allerlei filmpjes van kleine kinderen die autisme hadden en waarbij ze dat al heel jong konden "zien". Sommige dingen deed mijn dochter ook en ik kreeg echt paniek. Dat is nu gelukkig weer afgezwakt... Ik kan niet zeggen dat ik nu echt denk dat ze dat heeft. Ik weet het niet. Ik vraag me nu meer af of haar mentale ontwikkeling op peil loopt /gaat lopen.
Ik zou best met haar naar een logopedist willen of een kinderarts. Met name om mijn eigen zorgen eens te bespreken. En eens de mening te horen van een professional. Maar ik vind het ook confronterend aan de ene kant.. Ik weet ook niet zo goed hoe ik daar terecht kom. Zo gemakkelijk is dat niet in Nederland denk ik.
Wat lijkt me dat trouwens heftig om met 15 mnd zulke vermoedens van autisme te horen.. Dat hakt er echt in. Dat vind ik wel gevaarlijk om dat op 15 mnd uit te spreken tegen een ouder zonder verder onderzoek.
Ja de herkenning doet goed. Ook ik voel me vaak een alien met deze gevoelens hoor. Niemand lijkt het te snappen. Toevallig dat jij ook een pnd hebt gehad. Het moeder worden vond ik ook heel ingrijpend en heftig. Nog steeds dus. Alhoewel het gelukkig beter gaat. Ik ben nog steeds zoekende.
Wellicht valt het allemaal mee hoor Wiesje
Laat ik je eerst even vertellen dat je moedergevoel NIET altijd klopt of je beste raadgever is!
Mijn moedergevoel vertrouw ik haast niet meer. Het zegt me elke keer wat anders.
Naast alle mogelijkheden voor bijv een TOS, ontwikkelingsachterstand, autisme etc kunnen ze natuurlijk ook gewoon later dan gemiddeld zijn. Zul je net zien dat ze ineens van alles gaan lateb zien. Dat probeer ik mezelf wel steeds bij te houden.
Mijn dochter heeft nu een fase dat ze me in spraak begint te imiteren. Liedjes die ze leuk vindt doet ze de klanken of melodie van na. Ze begint de laatste tijd ook ineens uit zichzeld iets te neuriën. En nadoen is heeeeel belangrijk want valt onder wederkerigheid. Jij doet of zegt iets en zij reageert daarop.
Doet je zoon helemaal niets na? Als je bijv je tong uit steekt of in je handen klapt doet hij dat na? Zwaaien?
En vergis je niet met het iets aan jou geven. Als dit zomaar random is valt het ook onder 'delen'. Zo heb ik me laten vertellen door de logopediste.
Je geeft aan dat een autisme expert hem gezien heeft en die maakte zich geen zorgen? Dan zou ik me ook geen zorgen maken! Als je een ervaren iemand hebt hebben die tientallen kinderen gezien.
Toen ik de logopediste aangaf dat ik haar nog erg in der eigen wereldje vond, gaf zij aan dat ze het juist zo knap vindt dat ze zich zo goed kan focussen op bijvoorbeeld een speeltje. Dat ze zich niet snel laat afleiden vond zij een kwaliteit.
Mijn dochter reageert trouwens ook niet altijd op haar naam. Soms vraag ik me af of ze idd net als jouw zoontje niet gewoon omkijkt omdat ze geluid hoort. Maar wat ik ook al vaker in de topic met LottedeKort zei; wellicht dat ze alleen reageren op datgeen wat ze op dat moment interessant vinden. Dat jouw zoontje zijn mond open doet bij de vraag of hii een hapje wil is heel gunstig hoor. Hij snapte duidelijk de vraag! Je moet vooral niet sceptisch naar de situatie gaan kijken! Ik snap trouwens wel helemaal wat je bedoelt met dat hij 'heldere' momenten heeft!
Dat klopt Loepsie
Is waar wat je zegt. Het kan nog alle kanten op gaan. En je moeder gevoel is natuurlijk niet 100% altijd kloppend... Kan ook overbezorgd zijn. Of teveel ergens op gericht. Je kunt ook te maken krijgen met tunnel visie of een zogenaamde blinde vlek..
Ik ben echt heel benieuwd hoe het met jullie (onze) kindjes verder gaat verlopen 
ik wens ons het allerbeste en we zijn in ieder geval betrokken moeders die het aller beste voor onze Kids willen! Dat is een super mooi uitgangspunt.
Soms krijg je die mama- alarmknop gewoon niet uit
En als je kindje dan al een moeilijke start heeft gehad...tja..zie dan maar eens nonchalant naar de ontwikkeling te kijken...
Van mij is het helemaal erg want dit is mijn 4de kind. Ik voel me soms echt een slechte moeder dat ik op mijn 34ste na zoveel kinderen nog niet eens doorheb of er 'iets' met mijn kind is. 
Ik ben ook zeer benieuwd hoe en wat over 2 jaar en hoop nog steeds af en toe eens wat te lezen. Zal zelf ook zo nu en dan eens een update plaatsen. Het is natuurlijk waar dat het voor de ontwikkeling van onze kinders geen nut heeft om herkenning te zoeken maar het is zo fijn! En ik heb mezelf voorgenomen dat als straks blijkt dat er niks aan de hand is, ik ouders echt wil gaan gerustgestellen op zo'n forum. Zo jammer dat je wel de beginnende zorgen leest in verhalen op fora maar nooit hoe het nou afgelopen is of wat de diagnose nou uiteindelijk was. Of de kids omgebogen zijn naar het grote pad der gemiddelden of de zorgen terecht bleken...
Wens onze kinders ook het allerbeste. Feit is dat we hier allemaal zielsveel van onze kids houden en het beste voor ze willen. Ik hoop echt dat we hier naar terug kunnen kijken en onszelf voor de kop slaan dat we ons zo'n zorgen hebben gemaakt!
Dat hoop ik ook
Ik vind de herkenning ook prettig en ik zie ook regelmatig soortgelijke verhalen op forums en zit me dan suf te zoeken naar de "conclusie", waren de zorgen terecht? Hoe is het uiteindelijk afgelopen? En daar lees je dan niets meer over. Zo stom!
Hopelijk zijn onze "zorgen" onterecht. En laten we dat zeker ook weten. Ook al is het een korte update... De tijd zal het leren hoe het loopt. Kon ik maar meer per dag leven, pfff. Ik ben altijd vooruit aan het kijken en plannen. Hebben jullie daar ook zo'n last van?
Ervaren jullie trouwens binnen jullie familie of vrienden groep dat er regelmatig vergeleken wordt tussen jou kind en die van familieleden /vrienden? Ik merk dat nu wel iets meer dan een paar maanden terug. Kinderen van mijn zus bijvoorbeeld zijn ouder en er wordt nu regelmatig aangehaald dat die al hele zinnen konden zeggen met 1.5 jaar en dat soort vergelijkingen. Dat vind ik niet zo tof.. Ik weet dat ze er niets verkeerds mee bedoelen maar bij mij komt het wel harder binnen ofzo. Ik krijg dan alleen maar meer onzekerheden.
Overigens kom ik in dit topic best wel negatief over mbt mijn dochter wat ik helemaal niet zo bedoel. Naast de twijfels die ik heb kan ik ook genoeg dingen van haar benoemen waarin ze voorbeeldig is en wat ze echt heel goed doet. Maarja, dat komt natuurlijk niet zo naar voren. Ik wilde dat toch even benoemen want ik vind het een beetje sneu voor mijn dochter... Niet dat ze dit kan lezen.. Ha ha. Maar toch, wilde het gezegd hebben. Ze is hoe dan ook een kanjer.
Ik denk trouwens Loepsie dat je niet zo hard hoeft te zijn wat betreft het "niet weten wat er met je kind zou kunnen zijn omdat het je 4e kind is" Volgens mij is ieder kind zo anders en ook in verloop van ontwikkeling, je bent moeder met haar eigen kijk op dingen en zorgen en geen professional die er van buitenaf objectief naar kan kijken. Je kunt niet denken "oh de andere 3 kinderen gedroegen zich zo en zo en deze gedraagt zich anders, dan is dit en dit aan de hand." zo simpel is het niet. Maar kan me wel heeel goed voorstellen dat het zo voelt.
Ik vind het wel "knap" trouwens, 4 kinderen groot brengen en opvoeden. 1 dreumes valt me nu soms al zwaar.... Dus je bent sowieso al heel goed bezig!
@wiesje... Misschien een brutale en irrelevante vraag, maar zouden jullie een tweede kind willen? Ik zou het wel willen maar merk door alles wat er gebeurt is en hoe onzeker ik nu ben plus mijn Pnd dat ik het (nu nog) niet aan durf.. En daar zit ik ook best wel mee.
Ik probeer juist met de dag te leven
Vooruit plannen doe ik liever niet. Heb wel soms die sombere gedachtes. En de tijd gaat zo snel! Ze is alweer 20 maanden. Ik denk nu al met buikpijn aan haar 2de verjaardag. Wat als ze stagneert, of nog erger vaardigheden verliest? Vooral dat laatste ben ik als de dood voor. Ik stop die gedachtes dan gauw weer weg.
En weet je, ik geloof wel wat de logopediste zegt; het kan ineens allemaal tegelijk komen. Zoals deze week hoorde ik ineens weer een woordje wat ze kwijt was(of kennelijk 'weggestopt' had), begon ze een liedje in te vullen wat we al best lang zingen en liep ze direct naar papa toen ik der vroeg iets aan papa te geven. Op dit soort dagen ben ik weer superpositief. Maar dat kan morgen weer omslaan hoor haha..
Je dochter is zeker een kanjer. En ze is hoe dan ook goed zoals ze is! Weet je, het komt echt helemaal goed uiteindelijk; zo of zo. Ik denk dat iedere ouder gewoon wil dat zijn/haar kind zichzelf redt in de grote boze wereld.
Ik snap trouwens wel wat je daarmee bedoelt hoor. Toen ik een keer iemand vertelde dat mijn dochter kusjes, hapjes en aaitjes geeft begreep ze niet waarom ik me zorgen maak. Toen bedacht ik me dat ze dus eigenlijk ook veel wél kan.
moedergevoel
Het heeft bij ons meer dan een half jaar geduurt (vanaf 2,5 jaar werden we ongerust) voordat we naar een audiologisch centrum werden verwezen. Ik geloof dus wel in moedergevoel, ik was elke keer weer nadat ik bij de huisarts of cb arts was geweest een halve dag gerust gesteld. Dacht ook dat ik spoken zag. Alhoewel ik al een kind had wist ik natuurlijk ook wel dat elk kind zich anders ontwikkelt. En toch bleef er iets knagen. Uiteindelijk bleek de ontwikkeling te stagneren en liep deze zonder dat we het echt door hadden een hele tijd achteruit.
Intussen neemt onze huisarts mij ontzettend serieus. Ik ben de expert over mijn kind, zegt hij :-)
Ik hoop van harte dat het met jullie kindjes anders is. Ik vertel liever niet mijn hele verhaal omdat dit wel worst case scenario is en je er geen zekerheden of onzekerheden aan kan ontleden. Het is op deze leeftijd lastig te zien wat de oorzaak is van een taalachterstand en het kan ook nog helemaal goed komen. Zolang er vooruitgang is, is dat een goed teken!
Dat er een verwijzing wordt gegeven voor een neuroloog betekent wel dat er bij de huisarts ook onzekerheden zijn, je wordt niet voor niets doorverwezen.
Lotte: ik kon destijds helaas niet zonder verwijzing naar een logopedist. Nu kan dat m.i. wel. Bel er een, informeer, ga er wel naar toe. Wat je kindje ook heeft of niet heeft, het kan geen kwaad om tips te krijgen hoe je kind verder te stimuleren. Leef bij de dag is een hele goeie en geniet van je kind, blijf idd ook zien wat je kind wel kan!
Hoi lieverds
Ik heb jullie reacties gelezen, maar ik vind even niet de tijd om te antwoorden... Het is nogal hectisch hier dit weekend. Je hoort nog van me, zo snel mogelijk! 😘
@Lottedekort
Ik ben ook een controlefreak, ik heb echt altijd iets nodig van voorspelbaarheid. Toen besloot ik mama te worden. Als er iets onvoorspelbaar is het dat wel 🙈
Mijn zwangerschap is trouwens ook niet vlekkeloos verlopen. De bevalling wel, maar ik heb wel heel wat schade daar beneden opgelopen. Daar heb ik het ook heel moeilijk mee gehad. Dus alles op een hoopje heeft dat denk ik ook mijn pnd in de hand gewerkt. Maar als ik dat zo hoor heb je zowat hetzelfde meegemaakt...
Van googelen word je zo gek als wat. En toch doe ik het veel te vaak omdat ik gewoon ergens “iets” wil weten. Ook al weet je dat alleen de horrorverhalen op internet te vinden zijn... Ik heb ook echt zitten te freaken over die autisme-filmpjes op You-tube. Ik dacht gewoon: precies of ze F. filmen.
En net zoals jij heb ik ook minder zorgen rond autisme nu, maar maak ik me zorgen of hij een mentale beperking heeft. En eerlijk gezegd jaagt me dat misschien nog meer angst aan...
En ge wilt niet weten hoeveel forums ik al afgeschuimd heb. Zelfs Engelstalige. Gewoon in de hoop om iets te vinden. Maar zoals je zegt is er precies nooit een eindconclusie ofzo.
Verder hulp zoeken is een hele stap. En confronterend ja... Maar mij heeft het echt geholpen omdat ik het gevoel had van dat ik er iets mee doe i.p.v. af te wachten. Ja, als je ergens naar toe gaat ga je je waarschijnlijk verdrietig voelen. Maar ook een beetje verlicht omdat er een concreet plan is. Ook kan je er niet vroeg genoeg bij zijn. Dis als je het niet voor jezelf doet, dan is het voor je dochtertje 😊 Trek je stouten schoenen aan, en ga erachter aan! Je zal blij zijn met je beslissing achteraf, daar ben ik zeker van.
Mja, ik voel me ook echt een alien soms. Ik heb nochtans een grote behoefte om erover te praten maar dat is niet gemakkelijk. Vooral niet aan de mensen die aan struisvogelpolitiek doen. En als ik dan dingen zeg dan zie ik dat ik precies mensen ook van hun roze wolkje haal... En dan voel ik me op zijn beurt ook weer schuldig omdat ik hen dan ook verdrietig maak.
Natuurlijk kan idd nog alle kanten opgaan, en op zich is dat geruststellend. Toch durf ik me daar niet in berusten. Ergens dat mijn lijf me al schrap aan het zetten is voor wat gaat komen.
Er word heel veel vergelijken tussen de kindjes van dezelfde leeftijd. Dat doet pijn. Bv. Het kindje van mijn nicht is 2,5 maand jonger dan mijn zoontje en dat is zo’n wereld van verschil. Zij kan al praten in 2-woordzinnetjes en verstaat eigenlijk alles. Als ik dan ook weer een filmpje op Instagram ofzo zie dan heb wil ik mijn gsm over straat gooien. Ik weet dat dat heel jaloers klinkt, maar het is nog eens met je neus erin wrijven ofzo. Soms voelt dat heel vies van mezelf... Ik kan andere kinderen precies haten. Al weet ik dat dat niet haten is, maar gewoon mijn onmachtsgevoel dat de overhand neemt.
Ook heb ik schrik dat mensen die mijn zoontje niet vaak zien vragen hoe oud hij nu is achteraf achter mijn rug zeggen:”amai, met dat mannetje scheelt precies iets” Dat breekt mijn hart. Ook al is dat iets wat ik er weer zelf van maak.
Je komt trouwens helemaal niet negatief over, Lotte! Je maakt je gewoon erg veel zorgen... dat moet je echt niet in je hoofd steken. Zo komt dat hier alleszins niet over 😘
Over dat 2de kindje.... Helemaal geen brutale vraag! Ik heb hetzelfde gevoel... Ik was er zeker van dat ik nog een 2de wou. De week dat ik met de pil ben gestopt kregen we het “autisme-bericht”. Dus toen hebben we nog besloten wat te wachten. Alleen weten we niet voor hoe lang... Voorlopig willen we afspraak van de neuroloog afwachten. Als we door de medische mallemolen moeten gaan wil ik zeker afwachten of er iets gaat uitkomen. Moest er genetisch ofzo iets niet in de haak zijn dan gaat er denk ik toch geen tweede komen, ook al gaat dat erg pijn doen. Maar de kans op een tweede kindje met een beperking (bah, ik wil dat woord nu eigenlijk niet gebruiken) dat kan ik niet aan. Als er niets medisch uitkomst dan gaan we wel voor een tweede gaan. Ik denk dat het zwaa gaat worden met mijn verleden en ook met de verdere zorgen rondom mijn zoontje, maar ik denk dat een tweede ook niet slecht is om een broertje of zusje te hebben voor mijn zoontje. Het maakt zijn leefwereld wat groter denk ik dan. We hebben ook al zo’n kleine familie. Ik ben zelf ook enig kind en heb ook altijd een broer of zus gemist.
Ik duim voor iedereen mee hier dat het goed mag komen met onze kindjes. Op welke manier dan ook. En natuurlijk dat het ook goed komt met onszelf en dat we het allemaal een plaatsje kunnen geven. Wat of wat niet er ook in het verschiet ligt...
Ik beloof alleszins hier een update te geven als ik meer nieuws heb 😊
@loepsie
Mja, dat moederinstinct is een vies beestje. Ik weet ook niet of ik het altijd kan vertrouwen... maar toch, er moet toch ergens IETS zijn waardoor haar alarmknop afgaat? Maar waarschijnlijk kan deze niet inschatten hoe ernstig het is...
Ik heb soms een hekel aan mijn moedergevoel, ze maakt me knettergek 😋
Ik hoop zó van harte dat onze kindjes gewoon laatbloeiers zijn. Gewoon het woord laatbloeier geeft me een warm gevoel... Toch durf ik er niet te hard op hopen. Ik wil precies voorbereid zijn op het ergste.
Amai, super van je dochter dat ze je in spraak begint te imiteren! 😃 Dat moet een hele gerustelling zijn...
Mijn zoontje imiteert heel weinig. Soms ja, als hij er zin in heeft. Ook imiteert hij de dingen die een beetje “aangeleerd” zijn. Zoals zwaaien, klappen... Als ik mijn tong zou uitsteken (iets wat hier niet vaak gebeurt) dan doet hij dit zeker weten niet na. Ik heb zelfs al moeite om zijn aandacht te krijgen zodat hij naar mij kijkt. Hij is een beetje een wazig type 😊 Precies met zijn hoofd al over the place behalve waar hij op moet focussen.
Van dat delen wist ik niet. Hij brengt ons zaken ja... Te pas en on te pas. Liefst de afstandsbediening van de tv 😉 Soms toont hij ook zaken waar hij mee speelt, dus dat is ook positief. Of hij komt plots voor je staan met een vragend gezichtje om reactie uit te lokken bij je. Maar ik moet zeggen, die zaken komen niet heel vaak voor.
Zelf kan ik heel moeilijk zijn aandacht krijgen door zijn naam re roepen ofzo. Hij moet zelf het initiatief nemen. Zoals je zegt: hij moet het op dat moment interessant vinden.
Als ik hoor dat je dochtertje zo goed kan focussen dan neem ik aan dat het ook een gemakkelijk meisje is? Mijn zoontje kan dat op momenten ook, liefst wel met dezelfde zaken zoals zijn kralenrek. Maar heel vaak is hij ook een tornado die door huis vliegt. Maar dan entertaint hij ook zichzelf met lopen en klimmen.
Ik vind trouwens net als Lotte dat je niet zo streng mag zijn voor jezelf omdat je dochtertje je 4de kindje is. Elk kindje is ook anders hé! Je bent een mama die het beste voor heeft... Logisch dat je alles niet objectief kan plaatsen (ook net wat Lotte zei). Voor jou is het gewoon moeilijk om vergelijkingsmateriaal te hebben.
Hoe je het draait of keert, of het nu je eerste of 4de kindjes is. Het blijft moeilijk. Lotte en ik hebben nu twijfels over een tweede kindje bv.
Ik vind het ook chapeau dat je 4 kinderen groot brengt! Dat zou ik alleszins nooit aankunnen 😂 2 maximum kan ik er aan denk ik. Echt straf van je! 💪🏼
Ja, ik wil zeer zeker ook updates geven over er wat er gaat volgen hier. Ik weet dat je objectief gezien weinig meer gaat weten over onze kindjes zelf, maar ik merk wel dat ik hier toch steun uit haal. Niemand die je beoordeelt en heel fijn dat je je gevoelens kwijt kan. Jullie zitten in hetzelfde schuitje, en veel anderen begrijpen dit niet. Zo kunnen we toch een beetje samen het beste ervan maken 😉 En eerlijk zijn in zowel de positieve als negatieve zaken...
Maar inderdaad, ik hoop ook dat we hier ooit op kunnen terug kijken en denken: waarom waarom hebben we ons zo druk gemaakt?
Het is moeilijk om niet naar de toekomst te kijken maar ik probeer ook te leven van dag tot dag. Soms lukt dat, soms niet. Stuk van het proces neem ik aan...
Ik heb alleszins hetzelfde als jou en kijk met heel veel moeite naar zijn 2de verjaardag. Die is niet meer zo lang en als ik kinderen van 2 jaar nu zie... Dan denk ik: dit gaat nooit haalbaar zijn 😢 Maar ik probeer er niet teveel bij stil te staan... Want dat gevoel is verschrikkelijk.
We moeten gewoon het beste blijven zien in onze kindjes. Want ze kunnen ongetwijfeld ook heel veel! Ik twijfel er niet aan dat het allemaal schatjes zijn. Schatjes met topmoeders die het beste willen voor hun kindje 😘
@Rafelkap
Ik blijf ervan overtuigd dat je moedergevoel wel IETS zegt. Maar ik denk ook dat ze kan doorflippen soms 😉 Nu ja, ik begrijp dat dat ook bij iedereen anders is... En bij sommige mensen komt de voorspelling die het moedergevoel geeft gewoon uit... En dat is goed en helaas ook soms niet 😔
Ik lees dat het bij jou een worst case scenario is geworden. Moeilijk om daarop te reageren... Als ik zeg dat ik het heel erg vind voor jou is komt dat zo raar over. Maar ik vind het wel... Nochtans heb ik ook veel respect voor je dat je al een moeilijke weg hebt afgelegd. Ik blijf hopen dat ik niet dezelfde weg moet bewandelen, daar ben ik eerlijk in. Langs de andere kant zie ik nu ook dat bij degenen wiens kruisje wat groter is het er ook het beste van kunnen maken. Jouw levensqueeste ziet er wsl anders uit dan je vroeger dacht, maar je doet het maar. Dat getuigt van heel veel kracht.
Ik weet dat we niet voor niets naar de neuroloog doorverwezen worden. Iets klopt niet... Maar wat? Ik hoop dat we zo snel mogelijk wat meer weten, ook al is het maar iets. Want het is de onzekerheid (en ja, ook het afwachten) dat het zwaar maakt.
@wiesje
Nou zeg! Sommige dingen die jij schrijft, zou ik zelf kunnen schrijven! Ik voel me plots niet meer zo'n alien.....
Met name wat je zegt over andere mensen die dan naar je kindje kijken en vragen hoe oud ze(hij) is en je dan denkt :"zij zien ook iets!" ah nee? "dat wil ik niet. Wat zouden ze nu denken?
En ook de confrontatie van andere kinderen die al veel verder in de sociale en mentale ontwikkeling lijken te zijn. Ik kan dan zo boos/verdrietig worden dat ik het liefst ga huilen. Wat ik echt vreselijk vind... Maar het is dan gewoon moeilijk voor me en het bevestigd me weer in mijn gevoelens dat mijn dochter niet zo snel is en daar gewoon enorm van baal.. Gisteren bijvoorbeeld kwam er een vriendin langs met haar zoontje. Hij vraagt de hele tijd om mama en praat hele verhalen (hij is wel al 2 hoor..) ik vind dat zo heftig ofzo... Ik raak dan echt misselijk en ik merk ook dat ik contact met vriendinnen met kinderen begin te mijden hierom. Iets wat ik ook heel jammer vind van mezelf.
Vanochtend haalde ik mijn dochter uit bed. Ze was vrolijk en lachen. Ik liep naar onze slaapkamer met haar op de arm waar mijn vriend nog in bed lag. Ze wordt heel enthousiast en lacht. Maar als ik dan zeg: is dat papa? Waar is papa? Dan gebeurt er niets. Ze zegt me niet na of wat dan ook. Dat vind ik dan al weer moeilijk.
Gisteren een gesprek hierover gevoerd met mijn vriend. Ik wil met haar naar een logopedist. Hij vind dat nu nog te vroeg met 1.5 jaar. En is overtuigd dat ze komend halfjaar gewoon gaat praten en dat het echt wel komt. En zoniet wil hij met 2 jaar pas naar een logopedist. Hij is het type van het glas is halfvol en ik dus in deze situatie regelmatig van het glas is halfleeg. Hij voelt deze zorgen niet zoals mij.
Een tweede kindje durf ik waarschijnlijk pas aan tegen de tijd dat dochter 3 of 4 jaar is. Als ik dan meer duidelijkheid heb zou ik het pas aandurven. Nu kan ik het nog niet aan en wil eerst duidelijkheid. Maar het is lastig. De wens is er wel. Maar ik laat nu even mijn verstand spreken.
Ik wens jullie een fijne jaarwisseling! Nog plannen? En een heel gezond en liefdevol 2019 toe!
Ik begrijp jullie volledig
Ik vind het ook echt heel moeilijk en confronterend om kindjes van haar leeftijd te zien(of zelfs vaak jonger) die al verder zijn qua ontwikkeling.
Vandaag waren we naar de ballenbak. Nou reken maar dat de meeste kindjes lekker spelen en af en toe mama zoeken. Mijn meisje was helemaal gefixeerd op de ballen. En daar ging ze weet treetjes op en treetjes af.
Je kan haar op zo'n moment 100 keer roepen ze kijkt gewoon niet op of om. Ze zit dan helemaal in haar eigen bubbel. Op zulke momenten merk je de duidelijke verschillen met andere kindjes die zich wel bewust zijn van hun omgeving en de kinderen om zich heen. Gelukkig heeft ze af en toe tussendoor heldere momenten waar ze een kindje aait als ik dat vraag.
Wat me ook gerust stelt is dat ze niet snel overprikkeld raakt. Ze vindt aangeraakt worden ook niet erg en klimt met gemak over een vreemde heen haha. Ook zo'n halve dag ballenbak doet ze makkelijk. En nog verdrietig ook wanneer ze eruit moest.
Idiote dingetjes die bij mn andere kinderen vanzelfsprekend waren en waar ik nu zo blij mee ben. Mijn meisje is gelukkig wel een heel makkelijk kind idd Wiesje. Ze huilt echt alleen als ze zich pijn gedaan heeft of als ik pepa big uitgezet heb.
@Wiesje probeer ajb het echt even op zn beloop te laten. Ik merk toch wel dat je er al over spreekt alsof het alleen nog maar bevestigd moet worden dat er iets mis is. Hij is nog maar 20 maanden!
Ik merk echt dat wanneer ik relaxer ben ze ineens dingen gaat laten zien. Vandaag ook stapelt ze ineens 3 van die vierkanten grote blokken op elkaar. Dan verbaas ik me echt.
Bij mijn dochtertje geef ik zelf bij voorbaat al aan dat ze wat achterloopt op leeftijdsgenootjes. Vaak krijg ik dan juist geruststellende verhalen te horen. Heel stom maar dat helpt echt.
@Lottedekort
Ja echt straf, ik denk dat we echt over veel dezelfde gevoelens ervaren. Leuk om te weten dat er ook iemand op aarde is die van mijn planeet komt 😉
Ik begrijp je gevoel heel erg omtrent de sociale contacten die je liever wilt mijden. Het is gewoon heel erg confronterend soms... Ik heb het vaak ook moeilijk als ik van de onthaalmoeder kom omdat je kindjes van dezelfde leeftijd echt met elkaar kunt vergelijken. Je ziet dan ook de andere kinderen die een “normale” ontwikkeling door gaan. Zo graag dat ik had dat mijn zoontje datzelfde parcours zou afleggen. Ook is er daar een kindje dat ook wat “trager” is dan het gemiddelde, maar ook zelfs hij is anders dan die van mij. Hij praat ook niet maar verstaat heel erg veel, en dat geeft al zo een ander beeld! Van hem heb ik echt: het is een laatbloeier. Maar ik heb gewoon echt het gevoel dat er bij mijn zoontje wat meer aan de hand is. Als ik dit ook zeg tegen de onthaalmoeder bevestigt ze dit ook. Niet met de woorden: “Ja, er is iets mis”, maar ze zegt dat ze het gevoel heeft dat dat ene kindje gewoon wat trager is en dat het uit zichzelf wel goed komt maar dat ze niet datzelfde gevoel heeftomdat hij ook een mysterie is voor haar. Zulke woorden hakken er in, maar ik heb deze eerlijkheid ook wel nodig natuurlijk.
Ik ben verder wel heel open over zijn ontwikkeling tegen mensen die ik goed ken. Dat maakt het gemakkelijker voor me want dan heb ik niet het gevoel dat ze vanalles gaan insinueren. Maar natuurlijk ga je het niet tegen iedereen zeggen, dat is logisch. Maar ik herken de misselijkheid en de moeilijke confrontaties. Heel zwaar soms. Precies of je nog eens met je neus op de feiten gedrukt wordt. Pijnlijk.
Toch zou ik zeker de contacten niet gaan mijden. Dat doe ik ook niet ook al is het moeilijk soms. Op zulke momenten zoek ik naar de mooie en positieve zaken in mijn zoontje. Hij is heel gemakkelijk, kan zich goed alleen bezig houden, is vrolijk en weent niet vaak, eet goed, en is eigenlijk ook wel een knap mannetje 😉 Daar trek ik me dan aan op want de kindjes waarmee je geconfronteerd wordt hebben misschien niet al die capaciteiten. En ik blijf ook fier op hem, en ik ben er zeker van dat jij dat ook bent op je dochtertje! Dus met jouw dochtertje mag zeker ook gestoeft worden! 😊
Die situatie die je aanhaalt toen je je dochtertje uit bed haalde klinkt me bekend in de oren. Mij zoontje zou daar ook niet op reageren. Hij zal wel lachen als hij zijn papa ziet, maar de zin “waar is papa”, dat zou gewoon langs hem door gaan.
Ik vraag me ook soms af of dat soms niet normaal is, dat andere kinderen dit ook doen. Of zijn wij het die gewoon té hard gefocust zijn op dit soort zaken?
Hmm, dat is natuurlijk wel typisch voor die mannen hé. Of typisch voor ons als vrouwen om ons snel druk te maken 🤦🏻♀️ Hier is dat ook hetzelfde, al moet ik wel zeggen dat mijn vriend ook erachter stond toen we verder gegaan zijn. Kan je niet kaderen naar je vriend dat je het ook voor jezelf wilt doen naar een logopediste gaan? Dat je dat nodig hebt om ergens het gevoel te hebben om ermee bezig te zijn en je zo wat rust kan vinden? Hij zal toch ook zien dat je gebukt gaat onder heel dit gebeuren... Verder kan je ook gerust tegen je vriend zeggen dat het ook beter is voor je dochtertje om er zo snel mogelijk bij te zijn. Beter te snel dan te laat... Want hoe jonger ze zijn, hoe meer kneedbaarder die hersentjes zijn. En als de logopediste zou zeggen dat het toch nog te vroeg is, tja dan weet je dit ook he. Maar dan heb je tenminste toch iets van uitsluitsel.
Ja de keuze van zo’n tweede kindje is niet simpel... Dat zal hopelijk zijn weg wel uitwijzen. Niet gaat zoals je het op voorhand plant, dat is ondertussen wel duidelijk.
Voor jou ook nog de beste wensen voor het nieuwe jaar! Ik denk dat we beide wel weten wat we voor elkaar wensen 😉
@loepsie
Hoe jij je meisje omschrijft in de ballenbak. Ik denk dat mijn zoontje ook zo zou zijn... Ik denk wel dat hij naar andere kindje zal gaan en zal lachen. Maar naar mama omkijken, neuh... dat denk ik niet. Laat staan dat hij zou reageren als ik hem zou roepen. Ik vind het heel sterk van je meisje dat ze een ander kindje “aait”. Zo flink, en eigenlijk ook schattig he ☺️ Het toeval treft dat ik morgen met mijn zoontje voor het eerst naar een overdekte speeltuin ga. Ben eens benieuwd hoe dat gaat verlopen 😅 Ik heb me al voorgenomen me alleen op mijn zoontje te concentreren en niet op de andere kindjes. Ik wil een leuk momentje hebben met hem en ga me dus proberen om niet te concentreren op de dingen die hij in vergelijking nog niet kan. Mijn eerste goede voornemen van het jaar dus. Hopelijk een haalbaar voornemen 😉
Mijn kleine man wordt ook niet snel overprikkeld. Dat is voor mij ook een geruststelling. Hij heeft ook helemaal geen vrees voor nieuwe situaties. Eventjes wennen ja, maar na 2 minuutjes is dat over. Hij is ook zo’n gemakkelijk kind. Dus als ik weer de neiging heb om te vergelijken met andere kindjes denk ik: Goh, de jouwe kan misschien dan wel praten maar mijn zoontje is tenminste niet zo’n huilebalk 🙈 Zo probeer ik me wat recht te trekken... We mogen dus terecht fier zijn op onze lieve en gemakkelijke kindjes!
Heel grappig, de mijne weent uiteraard ook als hij gevallen is, maar bij ons is het niet Pepa Pig maar wel de Teletubbies waar hij om huilt als deze afgezet worden 😋
Goh ja, ik kan je geen ongelijk geven. Ik probeer er echt in te geloven dat hij een laatbloeier is hoor. Maar toch is er een alarmbelletje dat blijft afgaan en dat zegt dat het niet zo is. Maar ik weet gewoon soms ook niet meer wat ik kan geloven... Mijn gevoelens en angst maken er echt soms en puinhoop van. Ik denk dat ik er ook vanuit ga dat er echt iets is om me wat in te dekken tegen slecht nieuws. Want dan kan het uiteindelijk maar meevallen, begrijp je? Maar dat is ook zelfdestructief gedrag en zeker niet de juiste manier om er mee om te gaan. En daarnaast is het eigenlijk ook niet eerlijk naar mijn zoontje toe...
Ik herken het ook dat ik ook door “kleine” zaken die mijn zoontje soms doet me echt doen opfleuren. Zo deed hij een paar dagen geleden uit zichzelf “dada” toen ik zei tegen hem: En wat zeg jij nu (tegen oma)? (Ik had zelf niet gezwaaid om het hem voor te doen) Dan maakt mijn hart een vreugdesprongetje. Flink dat je dochtertje blokken stapelt! Mijn zoontje doet dat nooit uit zichzelf, alleen als we de blokken aangeven. En dan nog moet hij er geïnteresseerd in zijn op dat moment. Hij duwt liever de toren om, dat wel! 😁 Mja, 20 maanden... Ze zijn nog zo jong en moeten al zoveel! Ik hoop gewoon met heel mijn hart dat onze kindjes hun wegje zullen vinden. Dat zal waarschijnlijk ook wel 😉 En iedereen heeft toch zijn eigen wegje he...
Ook voor jou de beste wensen voor het nieuwe jaar! Net zoals bij Lotte weten we ook al wat we voor elkaar wensen he 😊
Mijn dochter is ook vrij makkelijk
Ze eet goed, slaapt goed, zit niet overal aan, kan heel lief en geconsentreerd spelen, is nieuwsgierig, sociaal en is ook zeker een knap meisje om te zien.. Ook belangrijk om deze dingen te blijven zien...
Mijn goede voornemen is ook om niet meer steeds te focussen op alle dingen die beter kunnen of die ze nog niet kan/laat zien.
Ze is nu 1.5 en heb besloten om in mijn hoofd haar echt zeker nog het komende halfjaar "de tijd te geven". Niet te snel conclusies trekken. Ook al is dat verdraaid moeilijk....maar daar weten jullie alles van..... Dat zal nog met de nodige ups en downs gaan.
Vandaag was ik haar wel een beetje aan het uitproberen met opdrachtjes geven. Sommige dingen snapt ze zeker wel. Zoals we gaan eten. Dan loopt ze direct naar haar kinderstoel. Of pak je konijn. Maar andere (voor de hand liggende dingen) weer totaal niet. Ik zou het ook zo leuk vinden als ze echt gericht papa en mama tegen ons zegt!
Overigens zegt ze wel de hele tijd "koek"... Ze zeurt er dan ook echt om. Soms denk ik dan, ze kent en herkent en benoemt nu 1 woord..dan komt de rest toch zeker ook wel?? Andere momenten denk ik... Ze blijft nu al 3 mnd steken op 1 woord.... Hoe kan dat?
Mijn dochter is ook niet snel over prikkeld trouwens. Ze kan best veel hebben en is niet bang aangelegd.
Ik ga de logopedist bellen morgen en informeren. Mijn vriend snapt dat ik dit ook voor mezelf doe zodat ik het gevoel heb dat ik er iets aan doe!
Ik zal jullie laten weten hoe dit uitpakt.
Oh en mijn dochter is precies zo in een binnen speeltuin. Rent rond als een dolle en gaat 20 x de trap op en af, mama is zeker niet interessant... Ha ha...
Ik vind het wel erg toevallig dat onze kindjes zoveel gemeen heb
Want hier ook zoals eerder gezegd: sommige opdrachtjes gaan langs der heen. Andere snapt ze meteen.
Ik heb vandaag voor het eerst weer eens gekeken na zo'n autisme symptomen lijst. Ik denk dat ze op ongeveer de helft ja scoort en op de andere helft nee. Dus wat zegt dat?
En als ik dan een vriendin spreek wiens dochter al wat ouder is denk ik; alles komt goed! Ook haar dochter was laat in alles, wees niets aan en was laat qua taalbegrip. Jammer dat ik haar niet kende toen haar dochter een peuter was. Ze is inmiddels 12.
@wiesje precies hetzelfde heb ik met mijn dochter. Af en toe zegt ze ineens iets uit zichzelf dat ik haast stijl achterover sla. Laat ze bijv wat vallen, hoor je ineens; O, Ooo. Fantastisch vind ik dat; ik glim dan haast van trots. En als ze cijfers ziet is het: één, één. Zo leuk!
Snap er eigenlijk geen hout meer van als ik het zo hardop bedenk haha. Maar goed, mijn goede voornemen is om ook minder te stressen en haar niet zo te 'testen'.
@Wiesje veel plezier in de speeltuin. Laat je ons nog even weten hoe het was?
@Lottedekort succes bij de logopediste
Ik snap wat jij bedoelt; het voornemen is er en hopelijk houden we ons er ook aan. Net zoals jullie merk ik dat ik te weinig van mijn meisje geniet terwijl het zo'n schat is. Ze is echt mijn vrolijke lieve meid.
Weet je ik was er een poos echt van overtuigd dat ze autisme had. Dat was toen ze een maand of 13-14 was tot zeker 16 maanden. Ze liet alles maar dan ook echt alles tollen. Zelfs dingen die niet te tollen zijn. Ook zat ze nog vele malen erger in der eigen bubbel en kon je haar eigenlijk haast niet bereiken met een vraag. Dat was een periode en gelukkig is dat tollen nu zo goed als klaar.
Daarnaast is mijn dochter ook een hoofdschudder bij het slapen. Vlak voor ze in slaap valt schudt ze heftig met haar hoofd heen en weer. Dit kan variëren van 2 minuutjes tot een dik half uur. Soms denk ik bij mn eigen dat haar hersentjes daarom wat trager zijn want ze knalt soms keihard met der koppie tegen haar ledikant! Haar vader had dit ook vroeger en bij hem ging het met 3 jaar vanzelf over ofzo. Wel typisch dat mijn dochter dit dan ook heeft. Gelukkig is het alleen bij het slapen.
Het is gewoon afwachten en aankijken. Ondertussen zo veel mogelijk stimuleren en herhalen en hopen voor het beste!
Dus een kleine conclusie: we hebben schatten van kindjes 😁
Ik vind het ook echt straf dat ze zoveel gemeen hebben! Ben best benieuwd hoe het allemaal gaat uitdraaien en of ze dezelfde weg uit gaan gaan of toch een andere... Ik duim alvast dat het laatbloeiertjes zijn ☺️ En die kans bestaat zeker!
En als ons moederinstinct ons weer eens een keertje gek maakt dan moeten we gewoon voor ogen houden dat we echt wel fijn en gemakkelijke (Ooh ja, ook mooie 😉) kindjes hebben. En lukt dat een keertje niet dan kunnen we hier ons ei altijd kwijt hé 😅
Maar we hebben alvast onze goede voornemens voor dit jaar 😁
Opdrachtjes blijven hier wel moeilijk. Het lukt meestal beter als ik het visueel voorstel. Dus als ik zeg: “Wil je een flesje?” Dan moet ik de fles laten zien en dan loopt hij me meestal achterna naar de zetel omdat hij daar zijn fles krijgt. Ik laat hem bv. ook de poezen eten geven. Als ik zeg: “Poesjes eten geven?”, dan komt hij niet maar als ik het schepje met voer laat zien dan neemt hij dit aan en gaat dit dan ook uitkappen in de voederbakjes. Maar gewoon de woorden zeggen hem dus heel weinig...
Hij heeft overigens nog geen enkel woordje. Dus Lotte, ik zou al blij zijn met alleen het woordje koek 😊 Hij brabbelt zijn gekke eigen taal maar er zit wel veel intonatie in. Als hij blij is zegt hij “de de de de de” en dat klinkt dat heel vrolijk en lacherig.
@Lotte: goed dat je ervoor gaat en contact gaat opnemen met een logopediste! Je gaat zien dat het je goed gaat doen dat je ermee op weg bent. En je dochtertje haalt er alleen maar profijt uit!
Ik heb het boek dat Rafelkap me heeft aangeraden aangekocht: “Praten doe je met zijn tweeën” Ik heb het nog maar sinds gisteren en heb me er nog niet fatsoenlijk aangezet maar het ziet er wel heel interessant uit!
@loepsie: Ze kunnen ons verbazen soms ja, die kleine monstertjes! 😊
Vandaag in de binnenspeeltuin heeft mijn zoontje de tijd van zijn leven gehad. Er stak precies wel een Duracell batterij in zijn poep. Overal opkruipen, van niks schrik, rondlopen gelijk loslopend wild... Hij kijkt graag naar andere kindjes. Gaat voor hen staan en kijkt hen dan vragend aan. Maar zo echt spelen doet hij niet, maar daar is hij nog te klein voor denk ik. Mama interesseerde hem ook niet 😅 Zolang hij maar kon klimmen en klauteren was het goed... Hij is ook een paar keer de schuif-af afgegaan met het dochtertje van een vriendin en hij is ook met mijn vriendin heel de speeltuin afgegaan. Het boeit hem helemaal niet wie bij hem is 🙈 Op zich ook ergens positief denk ik dan. Ik denk dat kinderen met autisme hier bijvoorbeeld al meer moeite mee zouden hebben. Allez, dat denk ik he... Ben geen expert 😉
Heb jij die m-chat test gedaan? Ik heb die ook al eens gedaan. Hier was het ook half en half. Maar ja, die test gaat ook zoveel over communicatie, dus logisch dat ze dan niet super scoren hierop. Ik weet niet zo goed wat ik moet vinden van die test. Ik geloof ook dat dat is voor een leeftijd van 18 tot 32 maanden. Dat is toch ook een serieus verschil, niet?
Amai, die binnenspeeltuin was echt een succes. Hij ligt al een hele tijd boven te slapen, en ik heb even de handjes vrij... Zaaaalig!
Het is gewoon heel lastig
Ik snap wat je bedoelt met de opdrachtjes. Hier hetzelfde. Pak je schoentjes is te moeilijk. Maar als ik ze in mijn handen heb gaat ze gauw zitten en steekt ze haar voetjes uit. Daarnaast snapt ze woorden en gebaren die daaraan gekoppeld zijn. Als ik bijv 'zitten' aan haar vroeg klopte ik 2 keer met mijn hand op de grond. En als ik nu zitten vraag doet zij dat. Bijzonder he?
Het lijkt dus een probleem met taal als ik het zo analyseer, ware het niet dat ik dus meer zorgen heb rondom haar gedrag. Want het is toch bijzonder dat ze nooit iets 'vraagt' op deze leeftijd? Ze heeft nooit iets om eten gegeven maar andere dingen 'vraagt' ze ook niet.
Hier ook geen angst voor vreemdelingen, sterker nog ze bied hen zelfs hapjes aan van haar koekje hahah. Maar vaak kijkt ze ook langs hen heen op zoek naar iets anders waar ze naartoe kan rennen. Dat vluchtige waar jij het over had Wiesje..
Fijn dat ze zo lekker afgemat raken he haha. Lekker hun energie kwijt.
Vandaag heb ik weer een dip. Ze is continue zeurderig en ik weet niet wat ze wil. Ze kijkt me dan wel aan maar trekt me nergens naartoe oid. Kan niet wachten tot ze naar bed gaat. Morgen weer een nieuwe dag met hopelijk wat meer positiviteit.