Spraak- taalachterstand peuter 20 maanden

Emdr

Heel goed dat jij ook aan de slag gaat met je bevalling trauma. Goed om het aan te pakken. Hoe oud is jou dochter nu loepsie? Wat je allemaal schrijft over je dochter klinkt mij super in de oren hoor. Volgens mij doet ze het heel goed. Vanwaar dan toch die zorgen en angst ? Misschien goed om hier middels therapie achter te kunnen komen?

Mijn dochter kan minder woorden dan jou dochter. En zegt echt nog geen 2 woord zinnen. Behalve "ook mee" als we weggaan. That's it voor nu. Maar ik ervaar wel progressie dus hou me daar erg aan vast. Hoop echt dat ze een inhaalslag zal maken komende maanden...

Jou dochter al bezig met zindelijk worden? Nu m'n dochter 2 is geworden beginnen steeds meer mensen erover. Geen idee hoe ik moet beginnen. Ze zegt wel poep als ze gepoept heeft en knijpt in dr luier. Verder lijkt het haar weinig te deren of interesseren. Potje wat ik gekocht heb legt ze poppetjes of blokjes in. Och dan vliegt me dat ook zo aan.. Krijg dan gedachtes als wat als ze nooit zindelijk word... Irritant is het... Moet erop vertrouwen dat het wel zal komen. En anders later.

Mijn dochter begrijpt inderdaad ook bijna alles wel en voert ook wel opdrachtjes uit. Wel als haar pet ernaar staat. Ze is best eigenwijs.
Zegt jou dochter haar eigen naam? Mijn dochter niet. Snapt het nog totaal niet. Geen idee of dit erg is eigenlijk. Fantasie spel merk ik wel bij mijn dochter. Ze speelt graag met de pop en het poppenhuis en legt poppetjes in bed of laat ze van de trap lopen etc en brabbelt er enthousiast bij.

Wat vervelend van dat slapen joh. Hebben je andere kinderen ook zo'n fase doorgemaakt mbt slapen? Huilt/roept ze dan ook? Mss beter om haar toch te laten liggen en het aan te kijken ondanks de zenuwen van het hoofdschuddend. Alhoewel ik wel goed begrijp. Mijn dochter kan zo heel hard monotoon roepen en dat klinkt zo vreemd... Irritant vind ik het in alle eerlijkheid. Als ze dat op een feestje doet ofzo of in de winkel pak ik d'r meteen zodat het stopt...

Gelukkig huilt en zeurt m'n dochter veel minder dan een tijd terug. Dat koste me zoveel energie.. Ze is nog niet heel stilletjes... Maar gaat veel beter. Ze kan nu ook echt wel zelf spelen.

Ik probeer nu echt meer met de dag te leven en positief te denken. Niet teveel dingen in m'n hoofd halen. Het knagende gevoel blijft wel steeds hoor. Erg jammer..

Dochter is 2 jaar en 2 maanden

Waarom ik me toch zorgen blijf maken...ik denk verschillende factoren. Allereerst wil ik dus zeggen dat het denk ik wel 95% aan mij ligt. Ik maak dingen in mijn hoofd heel groot. Dus stel bijv mijn dochter reageert ff 2 x niet op haar naam. Dan krijg ik meteen die doemscenario's in mijn hoofd van waarom reageert ze niet? Is er iets met haar? Of meteen bang zijn dat ze achteruit gaat in haar ontwikkeling Etc etc.
Ik let ook ontzettend op haar gedrag. En ik merk dat ik dat heel snel toeschrijf aan 'raar of vreemd'. Soms als we in de zon lopen kijkt ze heel geboeid naar haar schaduw die meeloopt. Ik denk dan meteen van waarom doet ze dat? Meteen er iets achter zoeken. Terwijl het misschien heel normaal peutergedrag is. Maar ik weet eigenlijk wel zeker dat ze geen autisme heeft. Ze reageert heel alert en heeft verder ook geen kenmerken als handen wapperen tenen lopen dat soort dingen. En soms bedenk ik ineens dat je niet alle kenmerken hoeft te hebben en dan kan ik daar weer heel bang voor worden snap je. Echt stom. Ontwikkelingsachterstand ook niet. Ze is zelfs al bezig met kleuren en vormen. Ze noemt nog alles blauw en rood maar snapt het idee van kleuren enzo. Vandaag zei ze ineens 'het regent' toen het in de tuin begon te regenen. Dus ze is heel bewust van wat er om haar heen gebeurd.
Oh wat ze bijv ook doet; heel vaak iets herhalen. Dus bijv doeidoei oma als we afscheid nemen van oma kan ze wel 6x achter elkaar zeggen. Dat soort dingen vind ik dan weer raar.

Iemand zei eens tegen mij dat ik sinds de bevalling in die angst/zorgen modus ben blijven hangen. Alsof ik bang ben om zorgeloos te gaan genieten en daardoor maar steeds sceptisch blijf. Een beetje angst voor de angst zeg maar. Denk wel dat dat klopt.

Fijn dat je dochter minder huilt en jengelt. Mijn dochter vraagt zo ontzettend veel aandacht. Ze wil alleen maar mama mama mama. Ik denk dat zij heel erg toe is aan psz. Ze vindt kindjes echt heel erg leuk en doet graag na wat zij doen. Ze neemt gedrag vsn kindjes ook over en wil alles wat zij doen/hebben. Zo probeert ze ook te hoelahoepen in de speeltuin en wil ze ook rolschaatsen. Ik vraag me wel af hoe ze het in een groep gaat doen. Ze luistert eigenlijk alleen als ik haar streng toespreek. Ik moet haar heel vaak eerst iets in het vooruitzicht beloven. Dus als je dit opeet mag je tv kijken etc etc. Dan doet ze het wel. Ze vermaakt ze moeilijk alleen. Wil continue dat ik haar voorlees met haar speel etc.

Wat betreft zindelijkheid daar ben ik eerlijk gezegd nog totaal niet mee bezig. Dochter stapt bijv wel onder de douchecabine vandaan en plast dan buiten de douche. Ze is zich dan heel bewust van hoe het langs haar benen loopt. Joh jouw dochter is ook nog zo jong. Hoe oud is zij nu precies? Ik zou het met 2.5 jaar nog eens proberen. Niet alles tegelijk. Sommige kindjes pas na hun 3de.

Ik vind ook dat jouw dochter het super doet hoor. Dat fantasiespel is echt fantastisch. Wou dat mijn dochter eens ff 5 minuutjes voor zichzelf kon doen. Mijn dochter hangt graag bij het buurjongetje zijn wieg. Dan legt ze zijn dekentje goed, geeft ze hem zijn speen etc. Dus miss is ze meer van het reallife spelen ipv met een pop haha. Verder merk ik dat ze best wel eigenwijs is en tegelijk denk ik ook wel wat onzeker. Ze durft bijv nog steeds niet trap af. Een loopfietsje vindt ze ook doodeng. Ze is ook heel gevoelig. Heb weleens verteld dat ze mee huilde bij peppa big. Doet ze vaker. Laatst ook viel de papa big in een of andere kuil nou daar ging ze weer. Helemaal overstuur en ze wees naar de tv en zei steeds papa papa. Dus weet niet zo goed wat ik daarmee moet. Ik snap wel heel goed wat je bedoels met dat knagende rotgevoel. Het laat je gewoon niet helemaal los maar als ik eerlijk ben denk ik dar het bij jou ook aan jouzelf ligt als ik je zo hoor....

Verder ben ik benieuwd hoe het met Wiesje gaat. Lees je nog met ons mee?

Loepsie

Wat vind je partner er eigenlijk van? Van jouw obsessie met je dochter? Merken anderen dit, praat je erover?
Je had verteld dat je een therapeut had of niet, staat me zo bij. Vertel je dit?
Ik zou echt zelf hulp zoeken. Het lijkt net (uit je bijdragen hier) alsof je niet echt kunt genieten van je kindje zoals ze is. Je maakt je continu zorgen. Dat is zo jammer, voor jezelf en voor je meisje.

Wat ik hier lees, wat jij vertelt, vind ik allemaal vrij normaal hoor. 2 jaar en 2 maanden is nog zo jong en ze kan al zoveel.

Verder, toch even over autisme: ik haal uit jouw opmerkingen dat het voor jou een soort horrorbeeld is. Laat dat alsjeblieft los, daar klopt niks van. Autisten zijn niet vreemd of eng maar hebben een heel bijzondere waarneming. Zijn vaak gefocust op details maar kunnen ook goed patronen herkennen. Hebben last van overprikkeling; geluiden, licht, geuren, gevoelens komen allemaal ongefilterd binnen en dat maakt het leven soms zwaar. Daar moet je mee leren omgaan.
Maar dat autisten niet met andere mensen kunnen omgaan of geen gevoelens hebben of niet communiceren is helemaal niet waar. Veel autisten zijn kunstenaars, onderzoekers, tekenaars, schrijvers.

Dus stel dat jouw meisje autistisch zou zijn, dan is er echt geen man overboord.

Maar nogmaals, ik zou zelf hulp zoeken. Want jouw hyperfocus op haar voelt je dochter beslist, en dat kan best een belasting worden. Voor jou, omdat je niet ongedwongen kunt genieten van je kind, en voor je dochtertje omdat ze dit voelt en het haar gedrag kan beïnvloeden. Je zegt ook dat je veel oefent, bijv het ja zeggen. Laat het nou eens iets los. Je zult zien dat het gaat komen.

Bovendien kun je je ook afvragen: waar ben je nou precies bang voor? En heeft het zin om je constant zo’n zorgen te maken? Kun je niet beter je kind accepteren zoals ze is, zonder al die angsten? En haar verdedigen tegen anderen, zodat ze ook kan blijven wie ze is, dat ze leert trots te zijn op wie ze is, dat ze zelfvertrouwen en goed gevoel over zichzelf krijgt...

Ik herken dit gedrag wel, bij mij is het ontstaan toen mijn jongste zoon volkomen uit het niets een grote epileptische aanval kreeg en ik dacht dat hij stikte en doodging. Dat was niet zo, maar op het moment zelf wist ik dat natuurlijk niet. Dus ik heb meegemaakt dat mijn zoon doodging, dat zit nog in mn systeem. En daarna werd ik een overbezorgde en hypergefocuste ouder, mijn kinderen worden er soms nog gek van. Terwijl ik daarvoor echt heel relaxed was. Dat was voor mij de reden er nou eens echt mee bezig te gaan, het feit dat mijn kinderen er last van kregen. EMDR dus. Ik kan me dus ook echt goed voorstellen dat een bevalling die anders liep dan je had verwacht een grote impact kan hebben en dat je daar ptsd aan over houdt. Maar het is jouw probleem, en probeer ertegen te waken dat het een probleem wordt voor je kind.

Oh, als laatste over autisme: een andere zoon en mijn stiefdochter hebben autisme, en wonder boven wonder heb ik zelf begin dit jaar ook een autismediagnose gekregen. Het is echt niet het einde van de wereld. En het verklaart veel.

Fladderen en tenen lopen hebben we allemaal nooit gedaan volgens mij. Dat je kind geïntrigeerd is door haar schaduw vind ik juist heel leuk en bijzonder. Ik zou daar juist trots op zijn.

Je bedoelt het vast goed Mirreke

Maar ik had al aangegeven dat ik hulp gezocht heb. Ben nu bezig met therapie en dat helpt tot nu toe goed. Zonder sceptische bril naar haar kijken. Ik heb ook aangegeven dat partner het niet zo ziet. Daardoor ben ik er ook achter gekomen dat het aan mij lag. Doordat anderen niet zagen wat ik zag. De 'obsessie' met mijn dochter is voortgekomen uit een trauma met de bevalling en kraamtijd. Ben in een soort van zorgenmodus blijven hangen helaas van toen ze die paar weken op neonatologie lag.

Ik geniet nu ontzettend veel van mijn dochter. Maar ik baal als een stekker want dat heb ik de eerste 2 jaar pas op het einde gedaan. Was te druk bezig met dingen zien die er niet zijn en me daar dan weer zorgen over maken. Ik probeer dat nu dubbel en dwars in te halen maar gedane zaken nemen geen keer.

Ik heb al eens aangegeven dat ik autisme vroeger als iets heel naars zag. Maar heb zoveel verhalen gelezen dat ik weet dat er genoeg normale mensen met autisme zijn. Mensen met een baan een gezin etc. Die gewoon moeite hebben met prikkels of het herkennen van gevoelens. Ik zie het zeker niet meer als horrorbeeld. Dat ik dar wel deed was omdat ik 1 iemand kende die het heeft en dat was echr een zwaar geval. Daar was geen contact mee te maken. En eerlijk is eerlijk geen enkele ouder wil dat voor zijn kind. Neem natuurlijk niet weg dat ook die ouders zielsveel van hun kind houden net als iedereen. En als het zo is wil je de best mogelijke hulp voor je kind.

Bedankt voor je adviezen. Je hebt zeker gelijk als je zegt dat ik van mijn probleem niet mijn kind haar probleem moet maken.

Loslaten

Ik heb meegelezen met jullie verhaal. Zelf probeer ik ook los te komen van de zorgen en continue alertheid of alles goed is met mijn lieve vrolijke dreumes. Het is lastig om het gevoel te laten omslaan van hevige angst om een klein baby’tje met een flinke achterstand na een keizersnede en in de eerste weken 2 ziekenhuis opnames, naar alles is nu “volgens het CB boekje”. Ik heb hulp gezocht en heb een hele lieve man die me steunt en nuchter blijft, maar het gaat niet vanzelf. Er knaagt altijd iets van zou het dan toch? Het heeft tijd nodig. En uit wat je schrijft Loepsie kan ik lezen dat je veel van je meisje houdt.

Een update

Hallo lieve dames. Het is alweer een poosje geleden dat we bijgeschreven hebben en in een poging dit draadje een beetje levend te houden wil ik wel een update geven. Verder ben ik ook heel benieuwd hoe het bij jullie gaat(bij iedereen maar met name Lottedekort, wiesje en fransien.

Hier kan ik zeggen dat het goed gaat. Natuurlijk nog steeds wel met ups en downs in mijn onzekerheden. Maar met dochter gaat het goed.

Qua spraak-taal heeft ze echt sprongen gemaakt. Ze begrijp nu alles en ik kan echt met haar communiceren. Ze komt steeds meer dingen vragen en praat nu ook met 2 woord zinnen. Soms hoor ik zelfs een 3 woord zin. De uitspraak is vaak nog niet wat het moet zijn maar de logopediste zegt dat dat een kwestie van oefenen is. Omdat ze laat begonnen is vindt zij het niet erg. Daarbij duimt mijn dochter dus dat is ook helaas niet echt bevorderlijk voor uitspraak. Maar ik denk dat het wel goed komt.

Dochter antwoordt nog steeds niet met 'ja'. Ze gebruikt 'ja' gewoon nog steeds niet in haar taal. Dat is eigenlijk het enige waar ik af en toe over pieker. Als zij ja wil zeggen herhaalt ze mijn vraag. Dus 'wil je uit bed?' Dan zegt zij 'uit bed'. 'Nee' gebruikt ze wel. Logopediste gaf aan dat ze misschien nog niet snapt wat 'ja' betekend of het makkelijker vindt mijn vraag te herhalen. Ook hier maakt zij zich geen zorgen om dus probeer ik dat ook maar niet te doen.

Sociaal emotioneel gaat het ook goed. Ze is gek op familie en vrienden en begint iedereen bij naam te kennen. Verwelkomen en uitzwaaien. Kusjes knuffels en zegt 'hou van jou'. Ze wijst ook naar zichzelf als je vraagt waar zij is. Binnen een paar maandjes naar psz dus dat vind ik heel spannend. Zij snapt nog niet dat ze daar naartoe zal gaan maar goed ze is ook nog geen 2.5 jaar.

Dus al met al gaat het heel goed. Met mij gaat het ook steeds beter. Ik weet zeker dat dit niet alleen door therapie komt maar doordat het met haar zo goed gaat. Hoewel therapie nog steeds heel fijn is.

Ik hoop van jullie ook positieve berichten te lezen. Ik hoop echt dat er iemand is die onze berichten van begin af aan gelezen heeft en hier iets aan heeft. Ik heb gewoon een poosje gedacht dat het niet goed was. Dat is nu helemaal weg. Enerzijds denk ik dat het grotendeels door mijzelf en mijn trauma's kwam. Maar goed ik zag toch echt dat haar gedrag en ontwikkeling anders liepen dan bij mijn andere kinderen. Maar dat zegt uiteindelijk gewoon nog niks. Ik heb hier echt uit geleerd dat tot 2 jaar een dreumes zich 'anders' kan gedragen zonder dat er wat is. Natuurlijk zijn er gevallen bij wie je in de dreumestijd al serieus kan zien dat er iets aan de hand is. Maar vaak zijn die moeders er zelf dan al zo goed als zeker van.

Hoop wat van jullie te lezen

Lijkt mij heel normaal

Fijn dat je wat meer kunt genieten van je dochter!

Mijn petekind (waar ik mee samen woon) is nu twee en een half en herhaalt alleen maar hij wil. Dus uit de kinderstoel is uit uit uit - als ik zeg wil je er uit zegt hij nooit ja of nee. Hij zegt sowieso geen nee, soms wel ja maar bedoelt dan nee.

Dus dat je dochter geen ja en nee zegt lijkt me heel normaal.

Mijn oude wijze Opa zij eens bij discussie over mij (ik liep pas na mijn tweede), ach dat kind kan haar hele leven nog lopen... en hij had heel erg gelijk!

Geniet er lekker van, over een paar maanden hoor je alleen maar heel gericht NEE!

Bedankt voor je reactie Mariel81

Er zijn dus meerdere kinderen die op deze leeftijd nog geen ja zeggen. Dat stelt me gerust. Hoe is het taalgebruik van je petekind verder?
Vind het wel bijzonder dat ze geen ja zegt want ze begrijpt voor de rest bijna alles. Maar misschien weet ze wel wat ja is maar heeft ze gewoon geen zin om dat woord te gebruiken. Ik zal een update plaatsen als ze het gaat gebruiken(hopelijk gauw)

Gewoon goed

Kind gaat vier dagen per week naar kinderopvang en heeft net een consultatie bureau check gehad en heeft het (on)geluk op te groeien omringd door leraren en (kinder)artsen en iedereen vindt zijn taalontwikkeling heel gewoon. Rare dingen:

Hij zegt niet gericht ja en nee, sowieso nooit nee
Hij geeft mij pas een week een naam (ik zie hem elke dag), voorheen benoemde hij alleen mijn hond en beschouwde hij mij als een soort aanhangsel daarvan
Hij kan kleuren benoemen uit zichzelf maar als je hem vraagt welke kleur iets is is alles rose
Hij zegt heel graag groot en klein maar heeft duidelijk geen flauw benul wat het betekent, soms denken we dat hij de dingen die hij leuk vindt groot noemt maar ook dst weten we niet zeker
Maakt maar heel af en toe een zinnetje van meer dan twee woorden

Ach ja, zoals ik al zei we zullen het nog missen, deze fase.

Sommige dingen doet mn dochter ook

Zoals alles blauw noemen. Hier gebruikt ze nee wel gericht maar ja gewoon niet. Het enige wanneer ze ja gebruikt is als ze zogenaamd een telefoongesprek voert. Dan doet ze alsof ze ja antwoord op vragen omdat ze ons weleens zo hoort telefoneren. Nu ik dit zo opschrijf; het zou kunnen dat ze denkt dat ja hoort bij telefoneren en niet bij antwoord geven. Hoe dan ook komt vast goed. Voorheen zei ze altijd 'eh' als ze nee bedoelde..

Uitslag over een jaar?

Serieus? Dat kan gewoonweg niet waar zijn. En de afwijking is iets genetisch *dus* niet erfelijk bepaald, lijkt mij ook kant noch wal raken.
En ook als leek weet ik dag ondersteuning bieden altijd belangrijk is, en zeker bij een achterstand op welk vlak dan ook. Hoef ik geen geneticus voor te zijn.
Ik weet niet wat je bij die geneticus zoekt, maar het lijkt me sterk dat je het daar gaat vinden. Geld kwijtraken, dat zal best lukken daar...

Bovendien

Zou ASS in een (blijkbaar) milde vorm (want hij is wel sociaal betrokken) werkelijk zo erg dat je er de keuze voor een tweede van af laat hangen? Als mijn tweede net zo’n exemplaar als de oudste was geweest, waren wij ook heel erg blij met hem/haar geweest. Oudste is echt een fantastisch, geweldig, bijzonder kind en de paar extra zorgen hebben wij daar heel graag voor over.

Pennestreek

Autisme binnen de familie kan er wel heel anders uitzien, dus een tweede kind of neefje/zoon/dochter kan 'anders autisme' hebben en ook een stuk meer of minder 'bewerkelijk in de mogelijkheden.'. Dus ik snap Wiesje wel, alhoewel je nooit een garantie krijgt op gezond kind. Vaak zit het een foutje bij het kind zelf en niet erfelijk (niet bij de ouders), dat kan ook nog.

kan wel dat er iets mis is gegaan bij de celdeling, dus dat er wat genetisch materiaal mist of juist dubbel is in een bepaald chromosoom. Dan is het in die zin niet erfelijk dat de kans dat een eventueel tweede kindje het ook heeft heel klein is. De kans dat je kind het doorgeeft is dan wel heel groot. Wij hebben ook genetische testen laten doen, maar dat was een kwestie van weken voor de uitslag er was.

Onderzoek en tunnelvisie

Blijf je eigen koers varen en slik niet alles voor zoete koek. Deze onderzoeker is dag en nacht bezig met autisme en ziet het overal, en zelfs zij merkt op dat je kind sociaal is en contact maakt. Er is bij logopedie in de praktijk geen onderscheid in de behandeling van primaire en secundaire taalontwikkelstoornissen, dus ga alsjeblieft zo snel mogelijk beginnen zodat je kind meer mogelijkheden heeft om zich te uiten.
Pin je nu nog niet vast op een diagnose, dat is niet in het belang van je kind, het kan nog alle kanten op op deze leeftijd.

Wiesje

Zoek echt een logopedist met kennis van zaken, dit is namelijk echt anders dan de gemiddelde logopedie-problemen. Een goede logopedist kan een effectieve behandeling bieden, een logopedist die het wiel nog moet uitvinden is niet fijn en vaak helemaal niet effectief.

@wiesje

Fijn om weer eens een update van jou te horen. Zo te lezen heb je veel moeten verwerken en ik vind dat heel knap hoe je daarmee omgaat. Ik hoop dat jullie snel meer duidelijkheid hebben over jullie zoontje en wat er evt scheelt? Snap dat jullie door alles wat gebeurt is de kinderwens even in de koelkast parkeren. Je kunt niet meer doen dan je zoontje zoveel mogelijk stimuleren en helpen in z'n ontwikkeling. Ik heb geen enkele twijfel dat jullie daar alles aan doen! En onthoud bovenal dat je zoontje goed en perfect is zoals hij is!

Hier ook weer wat ups en downs gehad het laatste halfjaar. Maar de laatste weken gaat het eigenlijk heel goed. Vorige week zijn we weer naar consultatie bureau geweest omdat mijn dochter 2 jaar en 3 mnd is nu. Ze vonden haar erg vooruit gegaan in 3 maanden tijd. Wat ik zelf ook merk eigenlijk. Ze maakt steeds meer 2 woord zinnetjes. "papa boven", "ijsje eten", mama openmaken " en van de week zei ze zelfs" mama, bejenouw "(mama waar ben je nou?) dus dat is top. De uitspraak is nog wel slecht. Ze maakt veel klanken in dr keel. M'n moeder noemt het een Drenths accent ha ha. Dus ze zegt au-o ipv auto. Etc. Daarom toch eens informeren bij een logopedist wat we hiermee kunnen /moeten. Heb alleen nog korte intake gehad dus hier kan ik nog weinig van zeggen.

Ze zegt nu sinds een week of 3 ja en nee. Dat is ook echt nieuw. Niet altijd gericht. Nee wel haha... Ze heeft wel een sterk eigen willetje en ik weet niet altijd wat ik daarmee aan moet wb opvoeden. Misschien onderschat ik haar vaak... En ben dan te makkelijk als ze driftbui krijgt ofzo. Omdat ik dan geneigd ben te denken dat ze het toch niet zal begrijpen en geef makkelijk toe. Eigenlijk niet goed. Dus hier wil ik wel graag advies in. Heb bij het consultatiebureau gevraagd of dat kan. Is mogelijk dus moet nog afspraak plannen.

Ze is ook veel aanhankelijker geworden wb kusjes geven en knuffelen. Heel fijn is dit.
Ik blijf gewoon onzeker merk ik. Dat gaat niet zomaar weg.

Genetisch

Ik begrijp dat stukje niet helemaal. Als er iets genetisch is, is dat toch juist erfelijk? Of is er sprake van een gendefect?
Ik ken overigens meerdere gezinnen met meerdere kinderen met autisme en (bijna vanzelfsprekend) een ouder met autisme. De problematiek is divers, en het is zeker niet zo dat met die diagnose de hele toekomst een groot probleem wordt. Vroege diagnose is wat dat betreft zeker een voordeel.

Dank Phryne

Dacht al dat ik een paar lessen biologie gemist had of zo.
@Wiesje, sorry dat je mijn reactie bot vindt, maar ik hoop dat je wel zelf blijft nadenken en niet alles wat iemand die alleen maar met autisme bezig is ziet of zegt voor zoete koek slikt. Genetisch betekent volgens mij juist wel degelijk dat iets erfelijk is. Als het dat niet is, lijkt me dat je het krijgen van een tweede dus daar niet van moet laten afhangen. En daarnaast is, ook bij een erfelijke variant, iedere autist anders. Zoals ik al zei, van mijn zoon zou ik er wel 3 willen hebben, ondanks de problemen die er zeker ook zijn. Ik vond daarom jou en die geneticus juist bot en veroordelend klinken.

Maar ik snap best dat je je erg veel zorgen maakt over je kindje. Ik zou in jouw plaats zeker het advies van Fransien opvolgen. Soms is een oorzaak vinden niet het belangrijkste maar het vinden van een oplossing.

TOS is ook erfelijk

Het werd alleen vroeger niet vaak herkend.

is net als bij Downsyndroom. Dat is meestal nieuw ontstaan bij een kind. In dat geval is er geen reden te veronderstellen dat een broer of zus ook downsyndroom zal hebben. In die zin is het niet erfelijk. Wel is de kans dat een kind van dit kind downsyndroom krijgt groot. In die zin is het wel erfelijk.

Erfelijk

Een spontane mutatie lijkt niet waarschijnlijk. Dan zouden er in bepaalde families vaker spontane mutaties voorkomen dan in andere.
Het is nog niet mogelijk om autisme met bloedonderzoek en genetisch onderzoek aan te tonen. Er zijn wel erfelijke ziekten die gepaard gaan met autisme, zoals het Fragile X syndroom. Maar dat is dan hetgeen je kunt aantonen in het bloed, niet het autisme.

https://www.webmd.com/brain/autism/news/20190717/autism-largely-caused-by-genetics-not-environment-study#1

"Although families are often most concerned about environmental risk factors for autism, the reality is that genetic factors play a much larger role overall," Adesman said.......................And he noted that despite the new data, "we are not yet able to identify a specific genetic cause for autism in many children." The next step, according to Adesman, is for researchers "to identify more of the different specific genetic differences or abnormalities that lead to autism in an individual child or family."

En dan nog

Ieder mens heeft mutaties die tot problemen kunnen leiden. Sommige zullen nooit tot uiting komen in bepaalde situaties (mijn dochter krijgt pukkeltjes van varkensvlees, waren we moslim geweest hadden we dat nooit geweten), andere kunnen beinvloed worden door omgevingsfactoren (stress heeft een negatief effect op bijna alles).
En ook erfelijkheid is niet ouders bij elkaar opgeteld. Bijvoorbeeld lengte heeft een sterk erfelijke component maar het ene kind heeft meer de lengte van moeder en de ander van vader. Mijn eigen moeder is lang maar mijn vader vrij klein. Ik ben klein en mijn jongste zusje is lang, toch hebben we beide dezelfde ouders.
Zo ook met autisme, TOS en wat dies meer zij. Iedere ouder geeft een stukje aanleg door maar welk stukje varieert per kind. Je weet het nooit vantevoren. Dus ga je van het ergste uit of ga je van een gemiddelde uit? Het kan alle kanten op gaan.

Voor mij heeft een discussie over genetica op individueel niveau bij genetisch nog niet begrepen syndromen zoals autisme, dyslexie, TOS etc weinig nut. Je kunt er domweg nog te weinig mee om in te kunnen schatten hoeveel last een kind er van gaat hebben.