Op creche teruggetrokken en onbenaderbaar, thuis een lief en ondeugend jongetje

We hebben met nogal dramatische gevolgen een zorgmelding gehad van de Bascule, derdelijns instelling op het gebied van autisme. Niet eens op grond van wat ik zelf gezegd zou hebben hoor. Maar sinds die tijd heb ik me er wat in verdiept en ben inmiddels veel mensen tegengekomen die juist door het vrijgeven van persoonlijke informatie in de problemen zijn gekomen.
Juist ook ouders met een kind met autisme kunnen in de problemen komen omdat deze kinderen zo eerlijk en rechtlijnig zijn, en het gedrag tussen hun oren zit en nogal eens versleten wordt voor foute opvoeding door de ouders, en je komt niet voor je zweetvoeten bij de hulpverlening. Als hulpverleners dan uit de opties lopen of ze beginnen er hun eigen sores op te projecteren, allemaal aangemoedigd door de overspannen campagnes tegen kindermishandeling, dan ben je voor je het weet geen hulpvrager maar een kindermishandelaar. En zie maar eens van dat stigma af te komen. Daar gingen hier wel een paar onderzoeken en rechtzaken overheen. Achteraf heb ik begrepen dat de kinderrechter direct al door had dat er weer zo'n gevalletje 'hulpvrager' gemeld was en daar heb ik ook wel steun van ervaren. Maar de dames van de kinderbescherming hebben me heel wat angst aan weten te jagen al die jaren. Al die tijd bang geweest dat ze mijn kinderen uit huis gingen plaatsen, dat was namelijk de nogal dwingende eis van de dames van de Bascule. Niet eens voor mijzelf maar kinderen die voor hun rust afhankelijk zijn van een vaste omgeving, vaste routines en begrijpelijke communicatie wil je niet naar een paar pleegouders hebben die er niets van snappen. Voor je omgeving ben je ineens een verdachte. Nou, zie dan nog maar eens fatsoenlijk iets aan echte hulp voor elkaar te krijgen voor je kinderen. Dus het is verstandig om daar rekening mee te houden. Altijd een man meenemen, nooit je prive delen en er is thuis verder niets aan de hand. Je komt voor de interactie met je kind.

Aanleiding

Ik weet nog steeds niet goed wat de aanleiding was. Misschien bestaat die ook wel niet dan alleen in het hoofd van de meldende dames. Dochter heeft hier nog een hele tijd gedacht dat het kwam door iets wat zij gezegd had. Feit is wel dat ze de angst en het autisme van mijn dochter weten aan misbruik door vader of zoon. Natuurlijk bij een onmachtige moeder. We hadden net nieuwe hulpverleners die mij helemaal niet zo goed kenden maar er hun eigen ideetjes op geplakt hebben.

Suzanne

Kinderen van die leeftijd spelen nog niet samen, dat hij veel alleen speelt is normaal. Je kan jezelf ook helemaal gek maken door wat je leest, doordat je denkt dat hij 'iets' heeft. En zo kan je wel bij iedereen 'iets' zien.

Ik ben ooit geen zorgeloos type, dus ik herken het wel. Zat te googelen op allerlei ziekten en daar word je niet vrolijk van. Ook was er nog sprake dat mijn kind een ziekte kon hebben waarbij hij jong overlijdt en dan zat ik al in tranen. Dit kan nog steeds, maar gek genoeg ben ik wel gestopt met me in te denken hoe hij is als hij groot is. We weten niet wat er gaat gebeuren (misschien gelukkig maar) dus we genieten van hem en handelen ermee zoals hij nu vandaag is. Je kan jezelf wel oefenen in je gedachten te sturen. Misschien is mindfulness wat voor je.

Doen

Het zit je al een hele tijd duidelijk dwars. Dus ik zou zeggen: doe er iets mee. Niet denken maar doen :-)
Heb je al andere opvang voor je zoontje geregeld?

Snel

nee toevallig niet. Wel ooit therapie.
Donderdag is al snel.
Hoe goed de opvang ook is: let ook goed op wat voor kinderen er zitten. Mijn kind kwam met veel niet pratende kinderen op het kdc en binnen de kortste keren ging hij ook gillen, imitatie dus.
Maar een mkv is natuurlijk van heel andere orde. Twee is ook wel een leeftijd waarop nog heel veel kan gebeuren, goede begeleiding (kleinere groepen, gespecialiseerd personeel) kan veel goed doen. En als hij een taalachterstand heeft: kentalis, heb je daar al naar geinformeerd? Breng dat evt. ook zelf ter sprake.

Gemoedsrust

Ik denk dat het voor jouw gemoedsrust heel goed is om meer te weten hoe de ontwikkeling is van peuters/kinderen. Lezen dus. En ook met het besef dat deze ontwikkeling op deze leeftijd heel erg uiteen kan lopen. Nog geen 2,5 is piepjong en dingen waar je je nu zorgen over maakt kunnen volgende week/maand alweer voorbij zijn. Het is ook je 1e kind meen ik?
Die consulentes denken ook te zien wat ze willen zien, wie weet mocht hij haar niet en jouw vriendin wel Als mijn oudste in een bokkige bui is kijkt hij ook niemand aan. En jij misschien ook niet Blijf nuchter!
Zo te lezen gaat de spraak/taalontwikkeling prima (mijn 1e was ook laat, met 2,3 pas 2 woordzinnen en daarna in sprongen), dan zal Kentalis waarschijnlijk geen optie zijn, maar je kan het altijd ter sprake brengen.

Apart

dat ze dat zegt. Voor kinderen van die leeftijd en ouder(!) hoor je namelijk in het kinderdagverblijf thuis en woon je daar gewoon. Je bent interieur zeg maar. Ze koppelen jou als persoon alleen aan het kinderdagverblijf/speelzaal.
Als ik peuters tegenkom in de stad en moeders zegt; kijk daar is juf huppelepup dan kijken ze me wereldvreemd aan en hebben vaak geen idee over wie moeder het heeft. Kinderen van 4 die net naar de basisschool gaan hebben mij (in de meeste gevallen) heel snel uit hun geheugen verbannen en dat is niet omdat ik zo'n snertjuf ben Toen ik aan een heel voorlijke peuter vroeg: waar woon ik, wees ze naar het plafond van de klas. Hierboven, met jouw mamma. Toen ik vertelde over mijn kind, vroeg ze of die ook bij mijn mamma woont. Een juf is geen mamma, die is juf en woont in school.
De 2 a 3 woordzinnetjes is op de leeftijd van jouw zoontje heel normaal. Meisjes zie je vaak iets sneller gaan, maar dat trekt vanzelf bij. Wij vrouwen praten nog steeds met meer woorden dan mannen :-)
En onthoud dat kinderen in rust vaak hele grote ontwikkelingssprongen maken. Hoeveel kinderen er niet in een vakantie zindelijk zijn geworden of na een vakantie meer zijn gaan praten is ongelofelijk. Zelfs groeien doen ze in die periodes meer dan normaal, zo lijkt het.
Het gedrag dat jij thuis van je zoontje ziet is mijns inziens het gedrag dat bij hem hoort. Kinderen zijn in andere omgevingen vaak veel gereserveerder, zeker als ze zich ergens niet op hun gemak voelen.
Mijn dochter weigerde haar kennis te laten zien, zo vaak dat de schoolarts zich afvroeg of wij haar wel iets leerden. Welnee, het is gewoon een eigenheimer die doet wat ze wil en wanneer ze het wil.
Vanaf hier is het niet te zeggen of je zoontje (wat extra) hulp behoeft of iets mankeert. Maar het gedrag dat beschreven wordt vind ik niet heel extreem moet ik zeggen. Ik heb 18 unieke peuters rondbanjeren en er is er niet eentje volgens het boekje.
Zo had ik een peuter met extreme verlatingsangst die het perfect doet op de basisschool en een peuter die zo bijdehand was dat je dacht: dat wordt een bolleboos. Zij heeft begeleiding nodig op de basisschool bij lezen en rekenen.
Nog niet te druk maken, niet verdrietig zijn om wat nu nog niet is. En zelfs al zou er iets zijn, dan blijft hij, zoals al gezegd, jouw knulletje en jouw liefde en inzet is hetgeen hem zover zal brengen als mogelijk is.

Suzanne

http://www.ggdzeeland.nl/doelgroepen/kindercentra/ggdwijzer04/?s=ggdwijzer0-4_Normale_groei_en_ontwikkeli.htm
Hier staat halverwege de pagina een ontwikkelingsschemaatje. En daar zijn er vele van.

Ik heb een peuter gehad die een terugval kreeg die 8 mnd heeft geduurd. In overleg met de ouders haar eerst thuisgehouden, daarna met moeder alleen eens langsgeweest, vervolgens met moeder een kwartiertje gespeeld, zij en ik samen koffie gemaakt voor moeder die ze dan weer in de personeelskamer opdronk terwijl peuter en ik koffie aan de andere juf brachten (eerste scheiding weer van moeder) en zo bouwden we dat verder uit tot ze een ochtend kon blijven. Zo is alles zonder traumatische ervaring en spelenderwijs gegaan. Eerst rust, dan een vertrouwensband creeren en dan pas voorzichtig scheiden. Dit enkel om te laten weten dat een team er tijd in kan steken. Ik noemde die kindjes altijd mijn schaduw voor vandaag. Nam ze op sleeptouw en was er de hele tijd bij. Als je als team/ouders een beeeeetje communiceert en samen een plan opstelt kan er echt een hele hoop.
Boeken heb ik niet zo snel bij de hand voor je, maar als je bij google ontwikkeling peuter of sociaal- emotionele ontwikkeling peuter intypt krijg je redelijk wat hits.
En die algemeenheden zijn zo algemeen, omdat er geen kind hetzelfde is :-)
Ik moet altijd terugdenken aan mijn peuter Pietertje (natuurlijk niet zijn naam). Rood haar en een eeuwige snottebel, met zijn 4e nog niet zindelijk, praten deed ie alleen thuis en contact met leidsters daar had meneer geen behoefte aan, zijn familie thuis was genoeg en knutselen daar zag hij het nut niet van in, puzzelen ook niet trouwens en de kring was enkel acceptabel omdat je er iets te eten kreeg. Wat een zalig kind. Omdat ik vaak op zijn basisschool moet zijn, weet ik dat hij inmiddels vrienden bij de vleet heeft, als hij het nodig vindt de oren van je hoofd praat, geen problemen heeft op welk gebied dan ook, met 10 jaar gewoon zindelijk is geworden. Zijn moeder zei altijd: bij ons in het gezin oefenen de kinderen wat langer. Ik heb er 3 uit dat gezin gehad en moeder had gelijk, zij kent haar koters het beste.
Allemaal zijn ze uniek en op elk kind zou je een stempel kunnen plakken als je diep zou graven. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die perfect is. Wel uniek.
En uiteraard...wordt er iets gevonden dan ga je met je schouders eronder het traject in als dat nodig is. Als hij zijn eigenheid maar niet hoeft te verliezen doordat een ander vindt dat hij uit de maat loopt en als hij maar niet vast hoeft te lopen in een maatschappij waar hij zich niet kan aanpassen.
Houd je taai, hopelijk kunnen andere je boeken adviseren

Suzanne

"25 – 36 maanden
Tussen twee en drie jaar oud groeit de vocabulaire van je kind met 300 woorden en begint hij goed opgebouwde zinnen te maken met simpele woorden, zoals ‘ik ga nu’. Wel praten kinderen van deze leeftijd vaak te hard, omdat ze het moeilijk vinden om het juiste volume te vinden. Dit verandert allemaal als je kind rond de drie jaar oud is. Dan kan hij een normaal gesprek voeren waarin hij ook zijn toon en spraakpatroon aanpast.

Ontwikkeling verschilt
Niet iedere kind ontwikkelt zich natuurlijk precies zoals in de boekjes beschreven staat. Maak je dus geen zorgen als je kind volgens deze praatlijn ‘achterloopt’. Heb je het idee dat je kind fors achterloopt, vraag er dan eens naar op het consultatiebureau of bij je huisarts."

Dit komt van deze site:
http://www.mamaenzo.nl/baby/leren/praatschema-wanneer-zegt-je-kind-wat

Hier staat hetzelfde
http://kindentaal.logopedie.nl/site/taalontwikkeling

Mijn ervaring (na 7 jaar verschillende peuters, soms uit dezelfde gezinnen) is dat dit meestal dichter rond het 3e jaar of erna ligt dan rond de 30 maanden en dan bij meisjes eerder dan bij jongetjes (niet altijd uiteraard)
Nu zal hij nog eerder uit een zin de belangrijkste 2 woorden nemen: mamma fiets, mamma pakken, zelf doen.
Ik zie de kinderen vanaf leeftijd 28 maanden en heb er in die 7 jaar denk ik 1. maar 5 gehad die al 3 a 4 woordzinnen spraken op die leeftijd en dat waren meisjes en 2. kinderen die zich zo vrij voelden dat ze sowieso volledig laten zien wat ze bedoelen/willen. Ze zijn bijna altijd gereserveerder dan thuis. Niet qua energie, maar wat ze willen of laten zien wat ze kunnen. De ontwikkelingssprongen bewaren ze thuis voor pappa en mamma

Boek

Ik kan je alleen 1 boek noemen: Kleine ontwikkelingspsychologie 1 Het jonge kind van Rita Kohnstamm, maar als je even googelt op zoekt op peuters bij bol.com kan je zo veel meer vinden wat laagdrempeliger is. Als je alleen kleine peutermeisjes kent kan ik me zo voorstellen dat je geen goed referentiekader hebt, meisjes zijn in veel opzichten sneller met van alles.
Ik noemde je dit omdat ik het idee heb dat veel van je angst zit in onwetendheid, je noemt het zelf. Het lijkt mij zonde je tijd te verdoen met allerlei angsten, in plaats van te genieten van de ontwikkeling en eigenheid van je zoontje en al helemaal omdat anderen roepen dat er wat aan de hand is en met onderzoeksformulieren staan te wapperen. Met kennis kan je je ook makkelijker weren tegen de 'deskundigen' (die ook vaak met een bepaalde bril kijken).
Succes morgen.

Suzanne

Zonder je te willen vervelen met de boring details van mijn leven wil ik je even laten weten dat ik het "ik wil dit niet en ik kan het niet" heel erg herken. Ik dacht dat ook ooit. Letterlijk. Die gedachte ging samen met enorme angst- en paniekaanvallen. Medicijnen in combinatie met veel van me af praten (ook hier) hielpen me destijds van die aanvallen af en de tijd leerde me dat ik het wél kon. Al is het niet altijd makkelijk. Ik hoop heel erg dat het bij jou ook zo zal gaan.

Suzanne over ik zeggen

Mijn zoon was precies 2,5 toen hij voor het eerst zijn eigen naam ging gebruiken (dus nog lang voor ik). Opeens in de winkel begreep hij het en zei hij dat X iets wilde hebben.

Dit was dus lang voor de ik vorm kwam en op de basisschool liep hij verder nergens mee achter.

Ons verhaal

Ik krijg een beetje de kriebels van je verhaal omdat ik er bepaalde zaken erg uit herken. Vooral je eigen worstelingen.
Zoon is nu 12, en in feite is er niet zoveel veranderd. Hoewel we genoeg diagnoses verzameld hebben in de loop der tijd, zijn mijn twijfels niet minder geworden. Er is geen sprake van exacte wetenschappen in deze. Bovendien gaven diagnoses in ons geval maar weinig antwoorden. (of de verkeerde!!)
Wat herkenbaar is in jouw verhaal, en waar ik echt spijt van heb, is dat we erg bezig zijn geweest met het zoeken van oorzaken bij zoon voor de mismatch met de omgeving. Want daar kwam (en komt) het feitelijk op neer bij onze zoon; thuis oke en elders (hier: basisschool) niet. De 'oorzaak' (wat dat ook mag betekenen, ben er wel anders in gaan staan in de loop vd tijd) mag dan misschien bij zoon liggen, het antwoord op de problemen zeker niet. Maar ik voelde de zuigende werking van het hele systeem waarbij kind gemeten en gewogen wordt, je ontkomt er bijna niet aan, lukte mij iig niet.
Ons verhaal achteraf beschouwend en jouw verhaal horend lijkt het mij heel simpel; (maar ach, ik heb meer niet geslapen door alles dan wel!) je kind is niet op z'n plek daar, dus moet hij daar niet zijn. Kinderen ontwikkelen zich, en als er iets duidelijk is dan is dat dat dat niet optimaal kan gebeuren in een omgeving waar een kind zich, om wát voor reden dan ook, niet prettig voelt. Energie gaat dan op in overleven, ipv ontwikkelen. Een kind is dan ook niet meer testbaar, het laat overlevingsstrategieën zien.
Ik stelde het erg simpel in mijn bericht: als een kind niet op z'n plek ergens is moet het weg, zo bedoel ik het uiteraard niet. Ik bedoelde meer iets als omgeving aanpassen, dat hoeft niet perse ingrijpend te zijn, kan ook op de betreffende plek gebeuren, heb je écht geen diagnoses voor nodig etc. Bij jou krijg ik dat gevoel echter wel, ook gezien de leeftijd van je kind. Zo zonde, thuis is hij blij, dan moet hij dat altijd kunnen zijn!