Ik maak me zorgen..

Klopt hoor Loepsie

Voorlopig ben je prima geholpen bij de kinderarts. Hoef je verder niemand bij te betrekken. Hoe meer hulpverleners, hoe meer richtingen, allemaal een andere kant uit en dan zit je er mee.

Je moederlijke instinct weet het antwoord niet. Dat komt nog wel.

Diagnose

Mijn zoon kreeg zijn diagnose met 8 of 9 jaar. Dochter pas met 14 jaar.
Vanaf hun geboorte wist ik dat er iets bijzonders was. Het werd pas echt duidelijk toen beide kinderen naar de basisschool gingen.

Zoon kreeg de diagnose autisme, dochter eerst de diagnose 'mishandeling'. Kortweg, zeg maar.

Maar toen het woord autisme eenmaal gevallen was en ik op gang geholpen was door een goede psychologe kon ik mezelf verder scholen met literatuur en trainingen. En doordat je dan steeds meer in contact komt met mensen die er ook echt iets van weten. Maar ook met mensen die er niets van weten of mee kunnen. De kwaliteit is wisselend. Maar je pikt er uit op wat je nodig hebt.

Hoe wist je dat er iets bijzonders was?

Speelgedrag? Ontwikkeling? Wanneer gingen jouw kinderen lopen en praten en begrijpen?

Ik heb zojuist even de test gedaan die je gelinkt had voor 18 maanden. Daar zou ze dus momenteel met 15.5 maanden faliekant voor zakken. Behalve op 3 puntjes scoorde ze op de rest nee. Ze heeft dus nog 2.5 maand om het maar zo te zeggen.

Ik hou mijn hart vast..Ik zit zo in mijn angst dat ik zelfs niet meer weet wanneer de andere kinderen wat deden. Btw mijn dochter loopt wel langs maar nog niet los. Hoewel ik 'bang' ben voor de komende 2 maanden wou ik ook dat het al oktober was..

Aan jezelf werken

In plaats van allerlei informatie over kinderen te verzamelen zou ik tijd steken ook meer regie over mezelf te krijgen. Het schiet niet op, het helpt niet en is slecht voor je dochter en jouw energie. Je hebt je gezonde verstand en je moederinstinct hard nodig, maar niet op deze manier.
Formuleer dus een hulpvraag die op jou betrekking heeft: hoe kan ik rust en gezond verstand vinden -los van de inhoud - zodat ik op het 'juiste' moment iets kan doen. Bijv. Hoe houd ik tot eind van het jaar mijn zenuwen in bedwang en wanneer mag ik wel naar de kinderarts? Dat soort dingen. Je andere drie kinderen heb je ook opgevoed tot de leeftijd die ze nu hebben en bij deze vereist het kennelijk andere vaardigheden. Ik schrijf dit omdat ik van mening ben dat je zorgen een bepaalde uitstraling hebben die me niet positief lijkt. Daarmee zeg ik helemaal niets over kansberekening etc. Maar wel over :het is jammer gevoel en verstand niet hetzelfde zeggen. Dan denk ik:daar moet je dus aan werken. Maar continu zorgen maken en on red alert staan is dat in mijn optiek niet.
Dit gezegd hebbende: het lijkt mij niet eenvoudig! Maar het is wel het enige waar je invloed op hebt.
Gr Angela

Dagboekje?

Zou het kunnen helpen als je je dagelijkse zorgen en observaties elke dag even 's avonds of elke keer dat je iets 'hebt' in een dagboekje schrijft?
Dat helpt je je gedachten ordenen maar dan kun je het ook beter loslaten. Je vergeet het niet, want je hebt het zelf een 'plekje' gegeven. En dan richt je je op andere zaken.

Had ik die invloed maar op mijn gevoel Angela

Ik ben mij er van bewust dat mijn zorgen wellicht voorbarig zijn. Heb ik ook al meerdere malen gezegd.. maar ze zijn helaas niet uit de lucht komen vallen. Regie houden over je zorgen is voor het moeilijkste wat ik me kan bedenken.En bovendien; het is heus niet dat ik de hele dag huilend in een hoekje zit te observeren of mijn kind autistisch zou kunnen zijn.. life goes on, ook met mijn zorgen.

Ja ik pieker en ja ik ben behoorlijk angstig erover. ik begreep al van een aantal forumleden dat zelfs áls ze autistisch zou zijn het kan meevallen etc. Maar ik heb ook al uitgelegd wat mijn ervaringen zijn 😯

' Ik schrijf dit omdat ik van mening ben dat je zorgen een bepaalde uitstraling hebben die me niet positief lijkt'.
Ik vraag me serieus af sinds wanneer zulke zorgen een positieve uitstraling hebben?

Ik begrijp echt dat jouw adviezen goed bedoelt zijn maar de afkeurende toon ontgaat mij niet. Ik ben op zoek naar ervaringen van moeders en het liefst zonder oordeel. Dus als je advies geeft om een hulpvraag voor mezelf aan te nemen(wat ik overigens graag aanneem hoor) dan wel graag met tips en ideeën hoe ik mijn doel zou kunnen bewerkstelligen.

Niet waardevrij

Loepsie "Ik ben op zoek naar ervaringen van moeders en het liefst zonder oordeel."
Dat kan niet.
Je bent je veel te vroeg veel te druk aan het maken over zaken waar je geen invloed op hebt en waar je helemaal nooit volledige zekerheid over zult krijgen.
Ondertussen is het best mogelijk dat er wat met jouw kind aan de hand is. Maar wat precies en hoe lang dat blijft en of het erg is, daar is echt nog helemaal niks van te zeggen.
Er is geen enkele persoonlijke ervaring van een ander die jou meer zekerheid kan geven.
Zoek hulp voor jezelf zodat je de zorgen die je hebt, en die voor een deel best gewoon zijn, beter in de hand kunt houden.
Want je hebt gelijk, dit soort zorgen zijn niet positief. Hoe meer je ervan hebt, hoe negatiever. Jij hebt er zo zorgelijk veel van dat je er meer schade mee kan toebrengen dan je lief is.

Ik vraag ook niet naar ervaringen om zekerheid te krijgen

'Er is geen enkele persoonlijke ervaring van een ander die jou meer zekerheid kan geven.'
Zekerheid zeker niet. Maar wel hoop.. voor nu het enige 'wapen' tegen zorgen..

Ontwikkeling

Gelukkig wist ik weinig van kinderlijke mijlpalen hoewel ik al heel lang ook op kinderen had gepast en met kinderen opgetrokken in mijn familie en van buren.

Ik herinner me alleen de incidenten.
Ik zag een baby op de kinderopvang en die huilde en was wat gefrustreerd. Toen rolde hij zich om op de mat waar hij op lag en keek in de grote spiegel. Dat boeide hem zo dat hij zijn verdriet vergat.

Dat deed mijn zoon niet. Als hij gefrustreerd was gooide hij zich in de stress en kon zich niet kalmeren. Ik wachtte rustig tot het over was tot zoon weer kalm was. Gelukkig kwam dat niet vaak voor. Behalve dat het ook een huilbaby was. Maar dat was wel weer goed te verhelpen door hem continu te dragen.
Zoon kroop ook niet. Het was een buikschuiver tot hij ineens ging lopen.

Nou ja, meer van dat soort incidenten, maar ik weet niet meer precies hoe het met welke maand ging.

ja annej

'Zoon kroop ook niet. Het was een buikschuiver tot hij ineens ging lopen.'

Wat wil je daarmee zeggen?

Vooroordeel Triva

Sommigen meenden vroeger dat het overslaan van het kruipen een ontwikkelingsstoornis kon betekenen. Dyslexie bijvoorbeeld. Of hoogbegaafdheid. Of, misschien wel autisme.

Is een vooroordeel, ik weet het, maar dat viel op, zeg maar als incident. Als alle kinderen in je omgeving op die leeftijd kruipen maar jou kind niet, valt dat op. Ook anderen valt dat op.

Zelfreflectie en mindfulness

Wat de reden oorzaak aanleiding is, je hebt het meeste aan streven naar sturing proberen te geven aan je gevoel. Dus nee je hebt volgens mij juist niets aan steeds maar weer ervaringen van anderen, je weet genoeg om nu praktische stappen te zetten. Elke dag mediteren, afspraak maken voor over xxx maanden met kinderarts, speelgoed xxx kopen en xxxx voorlezen. Klinkt als actielijstje toch? Maar het is in mijn optiek alleen zinnig ( zo'n lijstje) als je het zelf maakt met de intentie dat je wil stoppen met elke dag zorgen maken. Dus ja dit zouden mijn praktische stappen zijn. Het is vergelijkbaar met wat ik doe als ik merk dat ik geïrriteerd of bezorgd ben over iets wat ik niet kan beïnvloeden en ik ongeduldig dreig te blijven.
Gr Angela

Afkeurend

"Ik begrijp echt dat jouw adviezen goed bedoelt zijn maar de afkeurende toon ontgaat mij niet". Sterker nog: het is niet de toon maar mijn woorden: ik denk/vind dat jouw zorgen een negatieve invloed op je omgang met je dochtertje kan hebben. Ik probeer zo transparant mogelijk te zijn. En ja ik schrijf ook dat het mij moeilijk lijkt.
Gr Angela

Zit niets bij wat ik al niet doe

En zo werkt voor de een dit en voor de ander dat..
Ik vind het juist heel fijn de ervaringen van andere moeders te horen. Het geeft me hoop en als mijn kind bij het percentage kan horen wat wel autisme heeft kan het net zo goed bij het percentage horen wat gewoon wat later in de ontwikkeling is.

Overigens begrijp ik zonder kinderachtig te doen absoluut wat je bedoeld. Maar ik heb zelf al toegegeven dat mijn zorgen nog te voorbarig zijn.
Het vliegt me af en toe gewoon naar de keel. Dit is met stip de allergrootste angst/zorg die ik ooit gehad heb en daar weet ik nu helaas even niet mee om te gaan. Ik kan alleen verder niets dan het afwachten en hopen dat het goed komt..

@AnneJ het is wel waar dat het overslaan van kruipen invloed heeft op je verdere ontwikkeling. Toen mijn nichtje erachter kwam dat ze discalculie heeft is de eerste vraag die gesteld is of ze gekropen heeft.

Kun je dat specifieker uitleggen?

'Sterker nog: het is niet de toon maar mijn woorden: ik denk/vind dat jouw zorgen een negatieve invloed op je omgang met je dochtertje kan hebben'. Ik weet niet waar je het over hebt als ik eerlijk ben? Je mag van mij als moeder van 4 kids die oprecht bezorgd is toch wel verwachten dat ik mijn emoties in bedwang hou voor de kinderen? En als je bedoeld dat ze het zou kunnen 'voelen' daar heb ik verder geen invloed op enkel op mijn gedrag.

Ik begin wel steeds meer te begrijpen want AnneJ bedoelde; ik kan mijn zorgen echt beter voor me houden als dit de conclusie is die nu getrokken wordt.

Goed kinderarts

In jou geval zou ik vertrouwen op de kinderarts en op diens advies. Hoor dat goed aan. En volg het zo mogelijk op.

Een kinderarts zal niet snel iemand naar een CJG sturen. Maar misschien naar een kinderneuroloog of kinder- en jeugdpsychiater. Of misschien logopedie.

Ga niet teveel shoppen. Je verwacht er denk ik ook teveel van. En wat als je kind autisme heeft? Er is geen wonderschool of opvang die dat wel even verhelpt.

En luister goed naar wat die man of vrouw aanbeveelt.

Mijn huisarts gaf direct al aan dat hij in de omgeving geen enkele goede kinder- en jeugdpsychiater kende. De laatste was in het harnas gestorven. Maar ja, ik had naar mijn idee geen keus. Pas later kreeg ik via iemand van OOL een goede vrijgevestigde KJP aanbevolen.

Geen hoop maar vertrouwen

Loepsie, je hebt niks aan hoop.
Je moet vertrouwen dat het goed komt, ook als je kind niet perfect is.
Dat vertrouwen ontwikkelen is iets waar je zelf aan moet werken. Ik denk dat het verstandig is als je hulp inroept voor jezelf om aan dat vertrouwen te werken.
Vooralsnog heb je hier en van je kinderarts allemaal hoopvolle berichten gekregen. Berichten die zeggen dat er niks te zeggen is. Dat het nog niks hoeft te betekenen. Dat je eerder echt niet gewenst bent bij de kinderarts omdat die toch werkelijk nog niks kan betekenen. Maar het is niet genoeg voor je.
Aan dat ongenoegen moet je wat doen.
Dat ligt bij jou. Niet bij je kind.

Mijn hemel

"Toen mijn nichtje erachter kwam dat ze discalculie heeft is de eerste vraag die gesteld is of ze gekropen heeft."
Jemig. Wat een lariekoek.

Hoop doet leven

En hoop geeft ook vertrouwen dat het goed komt.

@AnneJ bedankt voor de tips. Ik hoop ze niet nodig te hebben. Het zou echt fijn zijn als ik over een poosje deze topic kan uppen met goed nieuws...

@Mlavel kruipen heeft direct te maken met ruimtelijk inzicht verkrijgen dus zo gek vond ik het zelf nog niet klinken.

Een beetje relativeren

"@Mlavel kruipen heeft direct te maken met ruimtelijk inzicht verkrijgen dus zo gek vond ik het zelf nog niet klinken."
Nee. Daar is geen enkel bewijs voor.
Ik begrijp nu wat beter waarom je je zo'n zorgen maakt. Kennelijk heb je een vooropgezet idee over hoe ontwikkeling zou moeten verlopen en kun je weinig met situaties die anders verlopen.
Nogmaals: help je kind door jezelf te laten helpen. Leer relativeren.
Kinderen ontwikkelen zich op heel veel verschillende manieren. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het hoort bij de normalen. Zoals niet kruipen bijvoorbeeld.
Je kunt het eigenlijk zo gek niet verzinnen of het kan bij een normale ontwikkeling horen.
Ook de ontwikkeling die jouw dochter doormaakt.

Geduld

Als de kinderarts er bij 18 maanden nog geen soep van kan koken en adviseert af te wachten zou ik dat ook gewoon doen. Je kunt wel aangeven wat ze wel en (nog) niet kan, maar daar kun je vaak geen eenduidige conclusies uit trekken. Het wordt met de tijd wel duidelijk. En het klinkt iet als een levensbedreigende zaak waar een kind noodzakelijk voor behandeld zou moeten worden met medicatie of zoiets.
Als het al behandeling nodig heeft is het in het gewone leven met de dagelijkse dingen, ontwikkelen met wat extra aandacht. Een beetje als een studieobject. Je ziet wat maar het is een puzzeltje, geen drama.

Ik werkte ooit op een afdeling met complexe psychiatrische problematiek. Op een dag bedacht de afdelingsneuroloog bij een moeilijke patient om de medewerkers te vragen of deze patient 'imponeerde' als dement? wie weet wat je met intuitie soms kunt bereiken.
Maar ik kon wel vertellen wat er mankeerde en goed en fout liep in het gedrag en wat deze patient daarbij nodig had, maar het woord 'dement' zou je mij niet horen zeggen. Uiteindelijk werd deze patient opgenomen in een psychiatrische voorziening voor chronisch zieken.
Na een jaar bleek ze een hersentumor te hebben die op het moment van opname nog te klein was om met de, toenmalige, apparatuur te kunnen ontdekken. Met de tijd werd het pas zichtbaar.

Nou denk ik niet dat jou kind een tumor heeft oid, daar gaat het niet over. Maar sommige 'beelden' worden pas met de tijd duidelijker. En dan wacht je en je blijft erbij, maar je kunt er niet op vooruit lopen.

Geef je kind de ruimte om zich zo goed mogelijk te ontwikkelen. Al komt er een diagnose dan is dat ook wat je doet. Hetzelfde.

Mocht het CB een advies uitbrengen, met jouw zorgen kun je daar overigens op wachten dat men er wat van gaat vinden, dan geef je aan dat je het overlegt met de kinderarts.
Je wil niet dat allerlei mensen de regie over gaan nemen.
Je hebt al een verwijzing. Want reken maar dat men ook graag jou helpt als er iets is en daar zijn allerlei bemoeizuchtige types mee bezig.
Alleen als de kinderarts dat verstandig vind.

Heb je tijd?

Je leert je kind ook beter kennen als je samen dingen doet als baby- of peuterzwemmen. Of muziek op schoot of zo. Voor kinderen, maar voor jezelf ook, gewoon leuk om te doen en kan het contact verbeteren. En zit niet in een hulpverleningscircuit met andere zorgelijke mensen.

knop

Ik snap het wel. Het valt niet uit te leggen waar precies die zorg in zit. De aan en uit knop van je nietpluisgevoel kan je nu eenmaal niet vinden.
Ik was na elk bezoek aan het cb en de huisarts weer even gerust gesteld (ik dacht ook soms dat ik gek was), maar dat duurde dan maar 1 dag.
Moeders hebben vaak een hele goede antenne, al heb je natuurlijk altijd moeders die in elk kuchje onheil zien. Maar het is niet je eerste kind.

Toch is het wel goed om geen ervaringsverhalen te horen van andere kinderen, 'waar wat mee was' en gewoon met je kind aan de slag te gaan, in je hoofd met het idee dat als je straks niet gerust bent je gaat zorgen dat ze onderzocht gaat worden op het audiologisch centrum. Vergelijken heeft totaal geen zin. Ieder kind is anders. Er kan zoveel aan de hand zijn en er kan ook niets aan de hand zijn. En voor 'onheil' kan je je echt niet wapenen. Ik heb al zo vaak mijn verwachtingen naar beneden toe bij moeten stellen. Maar ik heb het ook overleefd :-)

Ik volg het advies van de kinderarts

M Lavell feit blijft dat ze zich ook niet ontwikkelt volgens de gemiddelden. Bedoel we kunnen van alles over die lijstjes roepen maar ze zijn ook niet uit de dikke duim gezogen. Natuurlijk is mijn dochter nog jong en kan het allemaal nog komen en dat is dus precies waar ik op hoop. Maar bepaalde mijlpalen kun je als gezond opgroeiend kind(net als het kruipen) simpelweg niet overslaan; op je naam reageren bijvoorbeeld.

@rafelkap precies wat je zegt er is helaas geen aan en uit knop. Ik wou echt dat die er was. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik er (te) dik bovenop zit ivm haar moeilijke start. En dan zul je altijd maar net zien dat het allemaal pas veel later komt etc.

Ik moet wel zeggen dat ik teleurgesteld ben in mijn eigen 'antenne'. Ik kan van mezelf niet eens zeggen dat mijn gevoel meer neigt naar 'pluis' of naar 'niet pluis'. Zoals ik eerder aangaf dat verandert zowat per uur. Tis binnen in mij eigenlijk een soort strijd tussen angst en 'hoop dat het nog komt'. Die klote angst heeft mijn beeld zo vertroebelt. Vanmorgen zei ze trouwens random 'mama'. Ik begon diep in mijn geheugen te graven hoevaak mijn zoontjes dat ook alweer zeiden voor ze de betekenis wisten. Ik weet gewoon he-le-maal niks meer.

Ik wil trouwens niemand voor het hoofd stoten door mijn angsten hier neer te pennen. Ik denk dat we het unaniem eens zullen zijn als ik zeg dat iedereen het liefst een gezond kindje grootbrengt.

Precies wat je zegt AnneJ was ik dus na gisteren al van plan. Ik laat de bal voorlopig bij haar kinderarts. Ik zal mezelf echt moeten remmen want mij kennende zal ik door wanhoop snel naar hulp willen grijpen.