Ik maak me zorgen..

Mijn dochter

die ook niet op haar naam reageerde en die gewoon dwars over en door haar speelgoed heen baggerde doet nu de kunstacademie in Berlijn. Ook zij speelde niet met speelgoed zoals het hoorde.
Ze kan nog steeds hyperfocussen (dan reageert ze helemaal niet op mensen die haar aanspreken) maar ze loopt niet meer over alles heen, gelukkig.

Onze zoon met autisme doet VWO en is helemaal gezond. Zie autisme niet als een beperking of ziekte maar als een variant van het menszijn, dan lijkt het al een stuk minder vreselijk. Ik ben erachter aan het komen dat ik zelf waarschijnlijk ook autistisch ben, en ik heb toch best een prettig leven. Ik voel me ook niet ziek of minder dan een ander.

Focus wat minder op je angst, en kijk naar het unieke van je dochter. Je schrijft dat je dochter niet snapt wat je bedoelt als je vraagt waar papa is. Ik denk dat het zomaar zou kunnen zijn dat ze wel degelijk snapt wat je bedoelt, en het nut er niet van in ziet om erop te reageren, omdat het overduidelijk is waar papa is.

Wat je zou kunnen doen: schrijf puntsgewijs op wat je opvalt, met daarbij de datum ed. Dan kun je zelf kijken of er vooruitgang in zit. Ook kun je dit dan beter bespreken als je bv naar het consultatiebureau gaat.
Ten tweede: probeer ook eens om te denken. Kinderen die niet met speelgoed spelen zoals het door de (volwassen) makers bedoeld is, zijn misschien wel veel creatiever, bedenken hun eigen spel, bekijken het speelgoed op een andere manier, of willen ontdekken hoe het in elkaar steekt. Of je dochter is misschien geïnteresseerd in patronen en vormen.

Hoe dan ook, zorg ervoor dat jouw zorgen niet worden overgedragen op je dochtertje.

Sociaal en veranderingen

Mijn kind was juist "in" voor feestjes...
Dingen kunnen hem niet gek genoeg zijn. Wordt ie wel weer overprikkeld van dan.

Ik weet niet hoe ik dit los moet laten.

Mijn verstand snapt dat het enige wat ik momenteel kan doen is het op zijn beloop laten. Jammer genoeg werkt mijn gevoel niet mee.

@mirreke; heb ik ook aan gedacht.. begrijpt ze me misschien wel en heeft ze gewoon geen zin? Maar me dan elke keer 'negeren' lijkt me sterk. Dan zou ze toch 1 keer in de zoveel tijd weleens ff vluchtig naar papa moeten kijken. Of naar haar broertje of naar zo'n bal. Is denk ik ook iets wat bij zo'n dreumes automatisch gaat.

Maar wel enigzins geruststellend om te horen dat jouw dochter ook niet naar naam luisterde en enigzins anders met speelgoed speelde. Had ze ook geen interesse in andere mensen of kindjes?

Wat ik al eerder aangaf... het zijn de kleine dingetjes bij elkaar. Taalbegrip is daarbij mijn grooste zorg omdat ik denk dat als ze me goed gaat begrijpen de rest ook vanzelf komt. De tip om ontwikkelingen met datum op te gaan schrijven ga ik wel mee beginnen. Vooral omdat ik het toch niet los kan laten wat ik zo graag zou willen...

Ik zit op mijn handen

om niet te reageren maar ik zat er op, ik vind het echt absurd hoe je er op zit te letten. Sorry hoor, maar waar ben je mee bezig? Laat haar toch even gewoon je dochter zijn. Let niet zo op haar, het komt echt allemaal wel een keer. En als het niet komt nou ja, dan kan je je dan nog zorgen genoeg maken.

En ja, ik weet waar ik over praat. Tijdens mijn laatste zwangerschap wisten we al dat we een dochter met een chromosoomafwijking zouden krijgen. Geboren met een spoedkeizersnee met een apgarscore van 3. Nu, 10 jaar vreder, heeft ze natuurlijk nog steeds die chromosomen, een hele erge scoliose, adhd (40 mg ritalin), een hele hoge bloeddruk (90 mg betablokkers), iets aan haar hart waardoor we op moeten letten. En natuurlijk maak ik wel eens zorgen, maar het is vooral mijn prachtige kind.

Natuurlijk is je eigen leed altijd het ergste, dat snap ik echt, maar je praat jezelf en haar dus ook iets aan. Geniet van haar, ze is maar 1 keer klein. Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.

Hier een man en 3 kinderen met een TOS, dus ik kan je iets vertellen over hoe hun taalontwikkeling ging (met de disclaimer dat ieder kind anders is en dat TOS meerdere uitingsvormen heeft!)

oudste begon met 10 maanden met de eerste woordjes maar ik merkte dat ze taal gewoon stom vond, ik begreep haar ook wel met wijzen, en stopte na ongeveer een maand met praten. Ze communiceerde volop en ontwikkelde zich motorisch ook vlot. Toen ze met 2,5 echt nog niet wilde praten (en ik alle standaardtrucjes al toegepast had) ben ik begonnen met gedichten voorlezen, dat wekte haar interesse wel en ze begon te praten. Niet direct in volzinnen en ze heeft veel moeite met woordvinding, maar ze begon wel.

derde begon met ongeveer 10 maanden met praten en maakte voor haar tweede al de meest mooie volzinnen, ook grammaticaal klopte alles. Bij haar uitte haar TOS zich in woordvindingsproblemen en ernstige 'op commando' problemen wat ze omzeilde door iedereen de oren van de kop te kwekken zodat ze geen vragen kreeg. Bij haar merken we dat ze ieder woord apart moet leren en niet kan afleiden uit een ander woord. Ze begrijpt ook minder dan haar oudere broer en zus.

vierde heeft de ernstigste TOS, hij begon met 9 maanden met de eerste woordjes maar viel binnen een maand stil en het heeft tot 3,5 jaar geduurd voordat hij papa en mama met het juiste aantal lettergrepen tegen de juiste persoon kon zeggen. Hij had problemen met het plannen van zijn mondmotoriek, heel veel moeite met woordvinding en enorme 'op commando' problemen. Hij is ook de enige die logopedie nodig gehad heeft om tot praten te komen en die logopedie is pas gestart toen hijzelf wilde leren praten (in overleg met de logopedist, ze kent mijn kinderen en zag hem al meekomen sinds hij een klein hummeltje was).

Al mijn kinderen communiceerden volop, alleen niet met woorden. Ze snapten ook vrij snel allerlei vragen, alleen de vierde had moeite met samengestelde instructie en was daardoor degene die het minste leek te snappen.
Hun vader, mijn man, heeft ook een TOS, het zit volop in zijn familie, met ernstige woordvindingsproblemen. Dat is helemaal goed gekomen, hij lijkt alleen erg bedachtzaam en is geen flapuit zoals ik. Uit zijn babyboek (met grote dank aan mijn schoonmoeder) heb ik kunnen opmaken dat hij ook laat met praten was, de eerste woordjes waren er vlot maar daarna werd het weer volop brabbelen en alles snappen wat er gezegd werd. Hij dacht ook veel zelf uit en toen hij drie was en voorop de fiets bij zijn moeder zat, zei hij altijd zo ongeveer halverwege de weg 'we gaan naar ..., hè mama', en dat had hij altijd goed.

En mijn kinderen hebben een variant van een TOS, er zijn veel meer varianten en die verschillen behoorlijk in de ontwikkeling van de taal bij kinderen. En naast die varianten heb je nog het karakter van je kind, dat heeft ook behoorlijk veel invloed. Mijn oudste en vierde zijn beide introvert, mijn derde is extravert, da's een wereld van verschil.

Mocht je vragen hebben, ik beantwoord ze graag (als ik er iets over kan zeggen, ik heb alleen ervaring met mijn eigen kinderen) en ik ken een paar goede logopedisten mocht je daar toch een gesprek mee willen.

Vraagje Fransien

Helpt ondersteunende gebarentaal niet bij TOS? Of zouden daarbij ook woordvindingsproblemen hebben?

Niet ter verdediging van mijzelf Krisje

Want ik vind dat ik me nergens voor hoef te schamen. Maar als ik me zorgen maak zoek ik meestal geruststelling. Dus dat ik hier nu een topic over open met vragen naar ervaringen vind ik persoonlijk niet heel raar. Ik gaf eerder ook al aan dat mijn verstand heus wel begrijpt dat de enige die mijn zorgen weg kan nemen uiteindelijk 'de tijd' is.

Natuurlijk wil ik haar niets aanpraten. Maar als je leest dat je kindje nu toch wel dit of dat zou moeten kunnen kun je dat als moeder denk ik moeilijk negeren. Bovendien ga je pas googlen als je zelf merkt dat er wellicht iets zou kunnen zijn. Ja ik weet dat ze nog heel jong is, maar wat ik eerder al zei; het zijn de kleine dingetjes bij elkaar waardoor ik me zorgen maak.

Ik vind het knap dat jij kennelijk geen zorgen had op de leeftijd van mijn dochter. Ook omdat jouw dochter net als die van mij met een spoedkeizersnee en een lage apgarscore ter wereld is gekomen. Bij jullie was het zelfs van tevoren duidelijk dat er meer aan de hand was. Daar heb ik echt diep respect voor.. mij lukt dat helaas niet.

@fransien bedankt voor je duidelijke uitleg. Maar ik begrijp uit jouw verhaal dat jouw kinderen al wel heel vroeg taalbegrip hadden. Het was meer de vertaalslag naar het spreken waar zij moeilijkheden bij hadden.

Niet schamen, wel relativeren

Nee Loepsie, je hoeft je niet te schamen voor je zorgen. Dat is moeders eigen. Maar er zit wel veel in het gezegde Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Misschien moet je bij al die lijstjes wat meer uitleg krijgen. Het zijn namelijk gemiddelden en geen enkel kind is gemiddeld! Geen enkel. Elk kind doet dit sneller of dat trager en dat is helemaal oké. Uiteindelijk worden ze via hun eigen pad allemaal volwassen. Een van mijn kinderen ging juist als een speer als peuter, sprak al prachtig gearticuleerde en correcte volzinnen op zijn tweede en zat zich te vervelen in groep 1 en 2. Maar heeft toch een ontwikkelingsstoornis en loopt nu juist best achter. Het zegt allemaal zo weinig als ze zo jong zijn...

Wat ik zou zeggen: probeer nog wat meer te genieten van wat ze wel doet en de mooie momenten, en jezelf wat af te remmen als je zit te piekeren ("wat als" heeft geen enkele zin). Zolang je met haar naar het consultatiebureau gaat en straks naar school, wordt ze echt wel in de gaten gehouden. Jezelf te vaak en te veel zorgen maken verandert helemaal niets aan een eventuele stoornis, maar ondermijnt wel degelijk je eigen levensgeluk.

taalbegrip was inderdaad wel in orde

Klopt Loepsie, taalbegrip was wel in orde hoewel er zo nu en dan best sprake was van oostindische doofheid of desinteresse. Bij ons werkte het in zo'n geval (ik heb ook regelmatig aan mezelf getwijfeld) om te vragen of kindlief zin had in koekje/favoriete papje/drinken/favoriete fruit. Vooral oudste was daarmee erg uit haar tent te lokken, da's van jongs af aan een lekkerbekje geweest.

@Niki, met ondersteunende gebaren had oudste precies dezelfde problemen, leidde alleen maar tot frustratie. Bij de vierde heb ik het opnieuw geprobeerd maar dat leidde tot een compleet bokkend kind wat me niet meer aan wilde kijken.

Ik ben dus op zoek naar ervaringen zoals jij me die nu geeft

Gek he, ondanks dat je heus wel weet dat elk kind zich op een ander tempo ontwikkeld en er dus ook nog van alles kan veranderen, hoor je het toch liever van een moeder die het ervaren heeft.

Ik vond het heel fijn van phryne en mirreke te horen dat ook zij soortgelijke ervaringen hebben met hun toenmalige dreumessen. Dat zijn dus de geruststellingen waar ik naar op zoek ben. Want daarvan moet ik het hebben en niet van de opsommingen voor autisme symptomen bij babys waar helaas mijn dochter momenteel voor een flink deel aan voldoet...

Niki

'Misschien moet je bij al die lijstjes wat meer uitleg krijgen. Het zijn namelijk gemiddelden en geen enkel kind is gemiddeld! Geen enkel. Elk kind doet dit sneller of dat trager en dat is helemaal oké. '

Volgens mij zijn ze juist heel voorzichtig en gaat het juist NIET op gemiddelden hier. Zoals ik al las: met 18 mnd moet een kind vijf woordjes spreken, dat is GEEN gemiddelde!

Loepsie

"Maar als je leest dat je kindje nu toch wel dit of dat zou moeten kunnen kun je dat als moeder denk ik moeilijk negeren".

Ieder kind ontwikkelt zich in een eigen tempo. Het (in mijn ogen niet meer uit deze tijd) consultatiebureau met dat boekje maakt dat mensen dingen laat of juist vroeg vinden.

Ja er is met mijn dochter een hoop aan de hand en ik kan op slechte dagen (van mij, niet van haar) mezelf gek maken met gedachten als hoe moet dat nou later? Maar het is mijn derde en ik ben geen jonge moeder meer, dus ik zie het wel, misschien had ik me toen ik jonger was meer zorgen gemaakt. We doen ons best haar zo goed mogelijk 'af te leveren'. Googlen heb ik al lamg afgeleerd

Die lijstjes

Die lijstjes met kenmerken zouden iedereen zowat een rolberoerte kunnen bezorgen... snel weg met die dingen.
Vraag het CB om een extra afspraak tussendoor, zodat de vooruitgang goed gemonitord wordt. En verder: lekker samen genieten.

geen mooi weer verhaal

Van mij geen mooi weer verhaal. Met mijn voormalige peuter was het ook niet duidelijk en leek het ook op autisme, maar was het dat niet. Ik zal het maar niet opschrijven allemaal, elk verhaal is immers nuniek. Maar mijn ervaring is dat verschillende soorten stofwisselingsziekten, epilepsie, slecht horen en verstandelijke handicap veel overlappingen hebben. Dat is bij zo'n jong peutertje nog niet goed te zien. Autisme is het meest voorkomende en bekende, maar er kan ook wat anders aan de hand zijn. Je zal toch geduld moeten hebben hoe de ontwikkeling verder gaat.
Als jouw onderbuikgevoel niet goed blijft, zou ik toch via de huisarts naar een audiologisch centrum gaan om uit te zoeken of en wat er aan de hand is en om de juiste begeleiding te kunnen krijgen.

Die lijstjes met gemiddelden

Die lijstjes van gemiddelden zijn niet gemaakt om angst te zaaien hoewel ze dat helaas dus wel veel doen. Ik kan echt niet negeren dat ze nog niet 'daar' is waar we haar het liefst zouden willen zien op deze leeftijd.

Natuurlijk kan het zo zijn dat mijn kind gewoon wat trager is en wat meer tijd nodig heeft. Wellicht komt het zelfs door haar moeilijke start. Dat ik over een paar maanden mezelf voor de kop sla dat ik me onnodig zo'n zorgen maakte. Dat is ook waar ik op hoop. Maar voor nu zijn de zorgen er en ik merk dat het enige wat mijn zorgen een beetje afneemt de ervaringen waarbij het uiteindelijk wel goed kwam.

Het CB en haar kinderarts willen dus afwachten tot 18 maanden. Ze heeft dus nog 2.5 maand de tijd om echt wel wat meer te laten zien qua taalbegrip..

@krisje ik ben ook geen 22 meer en dit is mijn 4de kind. Juist vanwege mijn ervaringen met mijn oudere kinderen maak ik me nu zo'n zorgen..

@rafelkap ik zag in een andere topic jouw verhaal langs komen... had jij al snel door dat er iets was of kwam dat pas later in de peutertijd?

mijn zoontje werd dit pas na 2,5 jaar duidelijk. En het cb en de huisarts zagen toen nog heel erg lang 'een heel gewoon peutertje'. Ik hoorde en las ook alleen maar verhalen dat het goed kwam, maar het bleef knagen. Mijn kind maakte overigens ook goed oogcontact.
Ik zou als ik jou was niet meer naar alle lijstjes kijken maar naar je kind. Er valt nu toch niets over te zeggen. Ik hoop dat ze vooruit gaat. En maak je je over een paar maanden zorgen, vraag een verwijzing bij de huisarts naar het audiologisch centrum.
Probeer voor nu interactiviteit op een leuke manier te stimuleren met spel, voorlezen en zingen (en dan woordjes weglaten).

Goed

Ik vind het goed dat je alert bent. Echter, je hebt hier toch een "prof" bij nodig. Als het CB nu geen gehoor geeft, kan je wellicht je zorg kwijt bij de huisarts.

Afspraak met 18 maanden

Eerder wil de kinderarts ons eigenlijk niet zien omdat we anders maar zullen blijven twijfelen. Hij gaf aan dat met 18 maanden ze wel simpele opdrachtjes zal moeten begrijpen. Qua taal zou hij zich niet meteen erge zorgen maken ook als ze niet aan haar 5 woordjes komt.

@rafelkap jeetje 2.5 jaar is toch best groot. Tot 18 maanden begrijp ik enigzins nog...en dan ook nog goed oogcontact.. sprak je kindje al wel wat woordjes en was er taalbegrip, meedoen met liedjes spelletjes, geven en nemen etc? Ik ben wel van plan bij 18 maanden aan te dringen op verder onderzoek als mijn dochtertje niet vooruit gaat.

Wat het is

Je kunt niet in de toekomst kijken. En een al te zorgelijke houding zit jezelf in de weg maar mogelijk ook je relatie met eventuele hulpverlening.
Wat je kunt doen is je informeren over de benadering van je kind bij autisme en kijken of dat je verder helpt als je dingen tegenkomt.
Het kan nog heel wat anders zijn, misschien wel geen diagnose, gewoon een wat anders karakter dan gemiddeld.
Geef je kind wat ruimte en handel naar bevinden.
En bied jezelf aan, voorlezen, spelletjes, samen weg. Kijk of je kind genoeg rust heeft of juist meer wil ondernemen, krijg oog voor die balans.
En inderdaad, als je een goede huisarts hebt, houd die dan op de hoogte.

Een zorgenkind is beslist intensiever en energievretender ouderschap maar ook sterk motiverend.

Met mijn kinderen gaat het steeds beter. Na een moeilijke basisschooltijd zijn ze het op speciaal onderwijs steeds beter gaan doen, werden zelfstandiger en kunnen beter vertellen wat ze nodig hebben of al kunnen.

Zoon is net geslaagd voor zijn toelatingstoets voor de universiteit. Hij heeft goede begeleiding gehad en kan goed bemiddelen wat hij nodig heeft.
Dochter gaat wat rommeliger, zit weer op de HAVO, maar haalt nu goede cijfers en is in therapie voor moeilijk ervaringen thuis en op school en elders.

Het blijft een zorg maar ondertussen vergeet je niet te genieten en de momenten van plezier te beleven die er ook altijd zijn. Het kan dubbel zijn, maar jij maakt er wat van.

Informeren over benadering van je kind

Kan dat al met 15 maanden?

Ik wilde vorige week eens anoniem en vrijblijvend informatie opvragen bij een 2tal centra. Gewoon om eens te horen of het al echt zorgelijk is en of er evt al mogelijkheden zijn voor onderzoek en hoe dat onderzoek er dan uit zou komen te zien. Denk je dat ze mij te woord wilden staan? Ze drongen zo aan op gegevens.. vreselijk! Ik mocht wel eerst even uitgebreid mijn verhaal doen. Nadat ik dat gedaan had konden ze mij alleen vertellen dat ze mijn ongerustheid begrijpen maar werkelijk geen woord over ze bij jonge kindjes onderzoeken en of dat überhaupt al nodig zou zijn. Nee daarvoor moesten eerst gegevens worden doorgegeven.. bizar!

Zoals ik al eerder zei; ik zeg niet dat het het einde van de wereld zou zijn als mijn kindje autisme heeft. Ik zal net zoveel van haar houden als ik nu doe. Natuurlijk wil ik liever dat ze gewoon gezond is maar juist omdat het zoveel vormen kent maak ik me bang voor de toekomst.

AnneJ omdat ik zo weinig interactie heb met mijn kind kan ik haar niet zo goed 'peilen'. Ze kan heel erg opgaan im haar eigen wereldje maar ze kan me ook intens aankijken. Wat er dan in dat hoofdje omgaat...het is me een raadsel. Natuurlijk is dat in zekere mate altijd zo bij een dreumes, maar bij mijn andere kinderen kon ik toch wel een bepaalde richting op. Je ziet vaak toch een verwachting een vraag of een frustratie en vaak ook wel waar deze ontstaan is.

Ze is nog jong dat begrijp ik. Het kan in feite nog alle kanten op. Jammer genoeg werkt mijn gevoel niet samen met mijn verstand. En mijn moedergevoel laat me ontzettend in de steek momenteel...

Moedergevoel

Ik zou toch niet gaan twijfelen aan mijn moedergevoel. Je intuitie is meestal gewoon spot on. Maar omdat je er geen afdoende vakje voor hebt blijft het alarm aanstaan.

Please, ga nou niet shoppen bij de centra. Lees liever wat meer. Boeken of op internet.
Jeugdhulpverlening is een tweesnijdend zwaard. Ze kunnen je geweldig helpen maar je ook in de shit helpen. Het gaat toch vaak gepaard met onbegrip, onduidelijkheid, wachtlijsten, verkeerd gekozen hulp.

Reken op jezelf en verdiep je liever eerst eens in de mogelijke hulpverlening. En dan bedoel ik niet een wijkteam of een CJG.
Bespreek het eens met je huisarts. Als er iets echt mis is kun je rustig naar een audiologisch centrum of logopedie.

Het kan voor jezelf ook goed zijn om je zintuigen wat te scherpen op het gebied van andere signalen bij je kind. Kinderen met autisme zijn moeilijk te 'lezen' je bent meer aangewezen op uitproberen. En vooral plezierig aanbieden.

Liedjes zingen, vaak hetzelfde liedje, helpt ook met contact maken en taaloefening.
Gedichtjes.

Voorbereiden

https://www.balansdigitaal.nl/

https://www.autisme.nl/

Lees liever wat van deze lotgenotenverenigingen. Ze zijn namelijk nogal professioneel en kunnen je informeren vanuit het gezichtspunt van jou als ouder.

Excuses voor mijn waarschuwing, maar hulpverleners zijn ook vooral geschoold in 'kindermishandeling' en de deskundigheid op hun vakgebied laat nogal eens te wensen over of er zijn protocollen, politiek gemotiveerd, om je eerst door allerlei tijdrovende en contraproductieve trajecten te halen.
Dat wil je echt niet. Dus houd het voorlopig bij je huisarts.

En als jij op zoek bent naar een antwoord, dat waarschijnlijk gewoon meer tijd nodig heeft, en je hebt hulpverlener die dat geduld ook niet hebben maar wel een meldcode in hun hoofd heb je een probleem.
Een ontwikkelingsprobleem zonder passend antwoord kan 'mishandeling' gelabeld worden.
Een hulpverlener heeft namelijk ook graag een antwoord en dat is het vakje 'overigen'.
Weten ze het niet dan kan een onderzoek 'kindermishandeling' opgestart worden.
Of wil men je in beheer nemen en daar allerlei eisen aan gaan stellen waar jij aan moet voldoen. Want blijkbaar weet je het zelf ook niet en ze willen best helpen.

Ga mee

Misschien kun je ook letten op wat je kind wel interesseert al is het een wat obsessief gedrag. Kan fijn zijn.
Daar in mee gaan kan je kind laten voelen dat jij haar in beeld hebt en ingaat op haar wensen en benodigdheden.
In plaats dat jij haar vraagt om met jou mee te doen ga je eerst met haar meedoen.
En even rustig de tijd nemen.

18 maanden test

http://landelijknetwerkautisme.nl/signaleringslijsten/

http://landelijknetwerkautisme.nl/doc/Checklist%20Autism%20for%20Toddlers.pdf

Dit is de test voor 18 maanden. Verdiep je er eens in, en zie dat het een richtlijn is. Het is geen wiskunde. Het is ook een momentopname.

En het is ook zeker geen behandeling. Met of zonder diagnose reageer je op de behoeften van je kind. Zo goed en adekwaat mogelijk. Vaak juist met 'normale' middelen als spraak, liedjes, voorlezen, zandbak, van alles.

Dus kan best zijn dat je nog niets weet tegen die tijd. Er is iets maar je gaat er zo goed mogelijk mee om en houdt je ogen en oren open.

Daar ben ik dus al bang voor AnneJ...

Ondanks dat ik 0 ervaring heb ben ik hier dus ook zo bang voor. Dat is de reden dat ik anoniem en vrijblijvend een telefonisch consult wilde. Je zou toch denken dat de hulpverlening graag hulp wil verlenen. Maar dat blijkt dus zo goed als onmogelijk; ze willen je in het systeem labelen zonder überhaupt een consult laat staan een diagnose! Echt bizar! Ik heb het telefoongesprek ook maar afgekapt.

Ik vertrouw erop dat onze kinderarts het wel weet.. het is een 'old school' arts; heerlijk op leeftijd met de nodige ervaring, nuchter en direct.

Wat betreft mijn intuïtie; normaal kan ik daar als ervaren moeder behoorlijk op vertrouwen. Maar momenteel gaatie alle kanten op. En dan bedoel ik niet per dag maar zo'n beetje per uur. Het ene moment denk ik 'deze gedragingen kloppen niet, heb dit nog nooit zo bij een kindje gezien' of 'zie je wel, dit is precies zoals ik het gelezen heb'. Het volgende moment vraag ik een hapje van haar wafel, krijg ik het en nog een kusje ook! Dan denk ik weer er is zooo niks aan de hand! En zo blijf ik lekker piekeren en mezelf gek maken...

Wat betreft de huisarts; ik vraag me af welke toegevoegde waarde mijn huisarts zal hebben. Ongetwijfeld zal ze me doorverwijzen naar het CB of de kinderarts en zo is het cirkeltje dan weer rond...