Wie heeft er ook een huilbaby?

Tirza

Tirza: ik begrijp wat je zegt: en ik vind je huilende baby in een draagdoek nemen, afgewend en een soort veilig begrenst ook echt een zeer goede manier om te proberen!!!! Helemaal mee eens!!! Het lijkt misschien wel het meest op de veilige baarmoeder. Alleen.....mijn baby hield niet op met huilen, bleef ook in de draagdoek erg onrustig, sliep wel iets meer dan op de arm, maar nog steeds niet lekker, bleef moe en kennelijk toch overprikkeld.
En een feit is ook dat ik veel vriendinnen en kenissen om me heen zag/zie die hun baby veel op de arm houden, niet in draagdoek en maar schudden met de baby. Ik geloof ECHT dat baby's daar ontzettend overprikkeld van kunnen raken. Of ze worden in de box gelegd en geacht DAAR te slapen. Fijn en leuk als je baby dat doet, maar de mijne deed dat ECHT NIET. Wat ik dan vaak zie is dat baby wel een kwartiertje wegzakt, maar dan weer wakker schrikt. Ik denk echt door teveel licht en prikkels en geluiden.
En hoe verklaar je dan dat mijn zoontje voor het eerst goed ging slapen nadat we hem een half uurtje hebben laten huilen??? DAt is dan zeker uitputting. Alleen...na drie dagen huilde hij nog maar 5 minuutjes en sliep voor het eerst uren achter elkaar en kreeg ik een zeer tevrede en vrolijke baby voor terug. Mensen zeggen dan wel eens dat hij geleerd heeft dat huilen geen zin heeft en zich er gelaten bij neergelegd heeft. Maar waarom kreeg ik dan een zeer vrolijk en tevrede ventje ervoor terug. Niks geen angstig, verlaten mannetje. Maar een heerlijk uitgeruste baby!!!!!!!

Rembrand

rembrand: ik ben het niet met je eens. Tuurlijk probeer je eerst een verdrietig huilend kind/baby te troosten met lichamelijk contact. Altijd je eerste uitgangspunt. Ik denk dat er ook maar weinig moeders zijn die dat instinctief niet doen. Maar... niet ieder kind is daarvan gediend. We kennen toch allemaal wel de driftige verdiretige peuter die alleen maar harder gaat slaan en protesteren als je hem/haar vast pakt. Soms kan je een verdrietig persoon beter laten. Ik zelf heb ook niet altijd behoefte aan lichamelijk contact als ik boos ben of verdrietig. Laat me maar met rust zeg ik dan. Ik geloof zo ook dat er babys zijn die helemaal dat lichamelijke contact niet fijn vinden, er in iedergeval niet rustig van worden. Maar die wel rustig worden van lekker met rust gelaten worden in een prikkelarme omgeving.
Zo was mijn baby dus.

Tirza

"Jullie interpreteren "bij je houden" als prikkelen en ik als kalmeren. Een baby die in een draagdoek zit (ingebakerd dus) met zijn koppie afgewend (ziet niks bewegen, geen licht, gedempt geluid) kan het wiegen van het moederlichaam, haar geur, haar hartslag gebruiken om te ontspannen."

Ja, fijn dat jouw kind dat fijn vond. De mijne bleef in een draagdoek ook maar krijsen. Die werd pas gelukkig toen ik leerde minder arrogant te zijn, en hem in bed te leggen.

En nu is hij 4 en wil hij nog steeds met rust gelaten worden als hij moe is. Het ene kind is het andere niet.

Verdriet

Verdriet? Ik denk dat het nogal projectie is om meteen te spreken van verdriet. Een kleine baby kan zich slechts uiten door te huilen of niet te huilen, later ook te lachen. Huilen kan verdriet zijn, maar ook honger en ook heel vaak moeheid. Ik denk dus dat juist het idee dat je als ouder moet troosten elke keer als een kind huilt, precies de misvatting is die ten grondslag ligt aan het continu oppakken, troosten, bij je dragen.

En ik vind zeker niet dat je een baby niet moet vasthouden. Wel! En vaak ook! Maar ook dat kun je teveel doen. Je doet je baby een groot plezier door de baby rust te geven en dat betekent voor veel baby's lekker rustig in hun eigen bedje!

Liora

En die baarmoeder

Tja, een vriendin van me zei het mooi: je zit niet meer in de baarmoeder, dus helaas!

Ik vind het echt nonsens om zo lang mogelijk te proberen de baarmoeder na te bootsen.

Natuurlijk begeleid je een baby naar het echte leven en dat doe je stapsgewijs, maar continu rondlopen met een gillende baby?

O, dat maakte niet uit

Of ik hem nou meedroeg of niet, huilen deed hij toch. Dat was geen kwestie van arrogantie, dat ronddragen. Het was een kwestie van filosofie, mijn opvoedingsfilosofie. Als het nou toch geen verschil maakt, kan hij net zo goed bij mij zijn als hij huilt. Ik denk dat een baby volwassenen nodig heeft om zijn gemoedstoestand te reguleren. Prikkelbare baby's (zoals de mijne) hebben een responsieve moeder nodig, die hen helpt rustig te worden. Prikkelbare baby's die een gestresste moeder hebben, raken verder overprikkeld. Baby's die geen contact met volwassenen hebben die hen helpt hun gevoelens te reguleren stompen af (Roemeense weeshuis-syndroom). Als ík, als volwassene, al niet in staat ben om de heftige emoties van mijn baby te hanteren, hoe kan hij dat dan zelf? Door het huilen verhoogt het cortisol-niveau in het lichaam van de baby, ongeacht of het huilen nou wordt veroorzaakt door woede, verdriet of pijn. Verhoogde cortisollevels hebben een nadelige invloed op de hersenontwikkeling.

Tirza

Roemeens weeshuis

Zelden in NL een afgestompte peuter gezien. Komt vast voor maar ik ken ze niet, terwijl in mijn omgeving heel verschillend wordt omgegaan met huilen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Tirza

Tirza: jij haalt het Roemeense weeshuis syndroom erbij. Maar geloof me.....Dat is niet iets wat hier in nederland veel mensen zullen doen. Daar gaat het om kinderen die dagen, weken, maanden GEEN contact hebben met volwassenen. Volleidg genegeerd worden, Dagen alleen in hun bedje gelaten worden. Het is kolder om dit erbij te halen als we het hebben over een poos laten huilen om tot rust te kunnen komen en zichzelf in slaap te huilen. Je schrijft zelf daarover dat de babys GEEN contact hadden met moeder. We hebben het hier niet over GEEN contact hebben met moeder. Ik had genoeg contact met mijn zoontje, hij had het huilen klaarblijkelijk alleen nodig om in slaap te komen. Wat is er toch mis met dat poosje laten huilen. ik snap dat gewoon niet goed. Het blijkt ook veel verhalen van moeders toch gewoon dat sommige babys dat nodig hebben om daarna weltevrede uren in slaap door te brengen???? Niemand heeft het hier over dagen, weken alleen maar huilen zielig en alleen in een bedje.

Je zegt dat baby's hun moeder nodig hebben, huidcontact enz. Maar je gaat niet in op dat hier wordt gezegd dat niet ieder mens/baby tijdens heftige emoties juist met rust gelaten wilt worden. Hoe zie jij dat dan?????
Daar ben ik dan benieuwd naar.....

En idd. Wat Berber zegt. Als jouw baby bij jouw in de draagdoek ook huilde werd dat cortison hormoon net zo goed aangemaakt. DAar zit dus geen verschil in.

Vaak uitgeputte baby hier

Ik haak even in op de theorie dat baby's ook kunnen huilen omdat ze te moe zijn.

Ik pas 40 uur op de baby van de buurvrouw haar eerste en zij kan hem niet laten huilen.

Ik heb zelf ook 2 kinderen waarvan de oudste nog 4 moet worden (volgende week HOERA!!!!!)
Ik kan en wil niet de hele dag met een baby om mijn arm lopen en wiegen en noem maar op zodat ie even indut, dan zou ik mijn eigen kinderen ook benadelen.

Al snel kwam ik er achter dat ie gewoon moe is vooral op maandag na een heel weekend thuis is ie verschrikkelijk moe, dan valt ie na een tijdje huilen voor uren in slaap om daarna even wakker te worden voor een flesje en dan slaap ie zo weer een paar uur.......pure uitputting.
Als ze hem dan komt halen en ik vraag of ie in het weekend wel heeft geslapen dan is eigelijk altijd het antwoord erggg weinig!

Tirza

Wat ik zo vervelend vind aan jouw reactie is dat je de methode van een baby even in slaap laten huilen vergelijkt met een soortemet mishandeling waarbij je de hersenontwikkeling van de baby kunt schaden. Hallo. FF normaal graag.

Zoals ik al zei, mijn baby bleef huilen zolang ik hem vast hield (maakte niet uit wat ik deed), maar stopte na 10 minuten met huilen en ging gewoon slapen toen ik hem eindelijk eens met rust liet. En toen pas begon hij op te leven, raakte hij eindelijk uitgerust.

Dus ja, ik vind mezelf achteraf ontzettend arrogant dat ik dacht dat mijn baby het beste bij mij kon zijn. Als ik de foto's nu zie van die tijd, en zie hoe moe hij eruit zag, dan kan ik wel huilen om mijn stompzinnigheid.

"Zoals ik al zei, mijn baby bleef huilen zolang ik hem vast hield (maakte niet uit wat ik deed), maar stopte na 10 minuten met huilen en ging gewoon slapen toen ik hem eindelijk eens met rust liet."

Als mijn baby na 10 minuten huilen in slaap was gevallen, had ik dat natuurlijk ook zo gedaan. Maar wat zou je doen als je baby na 3,5 uur 'lekker knus in zijn eigen bedje' nog huilt? Helaas heb ik dat zelf 1 keer uitgeprobeerd, heb er nog steeds spijt van dat ik hem zo lang tegen mijn gevoel in heb laten huilen. En dat allemaal dankzij de goedbedoelde adviezen van mensen die geen idee hebben wat het betekent als je kind zo vaak en zo lang huilt.

Roosje

Roosje: ik kan me jouw reactie goed voorstellen. 3.5 uur laten huilen lijkt me erg moeilijk. Maar het gaat mij erom dat Tirza lijkt te menen en zo nog velen vaak, dat het mis is als je je baby eens een half uurtje gewoon met rust laat en laat huilen. VEEEl baby's blijken dan zelf in slaap te vallen om vervolgens uren te slapen en eindelijk tot rust te komen. Zoals ook weer het vb van memmie. En Tirza lijkt te zeggen dat dat zelfs verkeerd is en lijtk op roemeense praktjken. Daar stoor ook ik me een soort van aan.

Ik denk dat het makkelijk praten is

Een half uurtje huilen vind ik lang en dat heb ik ook nooit gedaan. Maar ik kan me voorstellen dat als je alles al geprobeerd hebt je dat wel gaat doen en ik had geen huilbaby dat scheelt een hoop.

Om nou gelijk over het Roemeens Weeshuissyndroom te praten vind ik nogal wat tussen al deze liefhebbende moeders.

Maar goed, ik had dus wel de hele dag mijn kind bij me, want de eerste zes maanden sliep hij niet in zijn bed en het beste op mij, bij mij of aan de borst. Daar gaf ik dan maar aan toe.

Maar het is niet de manier waarop ik getroost wil worden. Als ik huil ben ik overigens boos en moet je me met rust laten. Dus inderdaad alleen op een kamertje en blijf aub van me af.

Roosje

Ik had het absoluut niet tegen jou. Ik zou niet weten wat ik met een echte huilbaby had gedaan. Niet zomaar zo lang laten huilen nee. De eerste keer was een half uur en dat was al tenenkrommend, 2e avond 20 minuten, en van toen af altijd iets van 5 à 10 minuten.

Ik zou er trouwens geen spijt van hebben dat je het hebt uitgeprobeerd. Nu weet je gewoon dat dat niet werkt en kun je verder met andere dingen.

Wat bij mij wel eens werkte als ik er echt niet meer tegen kon, was baby in bed leggen (veilige omgeving) en een uitgebreide douche nemen. Daarna kon ik weer meer hebben. Een huilende baby is gewoon zenuwslopend en het is belangrijk om ook aan jezelf te blijven denken!

Berber

"2) Baby's zijn net mensen. "

precies, en dat vergeten we nog wel eens!

Net mensen

Ja, baby's zijn net mensen. Maar baby's kunnen hun gevoelens nog niet verwoorden en maken alleen maar onderscheid tussen "prettig" "niet prettig" en "onveilig"(de verstijvingsreflex). Jij leert ze, als ouder, onderscheid te maken tussen verdriet, woede, frustratie - enzovoort. En daarvoor zul je open moeten staan voor hun emotie.
Natuurlijk komt er bij een baby die bij je in de draagdoek zit ook cortisol vrij, maar ik ga er vanuit minder langdurig en minder heftig. Hier wordt het denk ik verwoord zoals ik het bedoel:
http://networkedblogs.com/8Mv5t
Vooral het boek van Gerhardt is erg indrukwekkend.

Tirza

En nog meer mensen

Wonderlijk dat ik het verdriet van baby's niet mag vergelijken met het verdriet van volwassenen, maar anderen de reactie op verdriet van baby's (huilen) wél met gedrag van volwassenen (alleen gelaten willen worden). Ik denk, dat de manier waarop je met emoties omgaat in hoge mate wordt geconditioneerd. Ik kom uit een achtergrond waar de Engelse koninklijke familie nog een puntje aan kan zuigen: je bent pas echt een goed mens als je je gevoelens tot het uiterste onder controle kunt krijgen/houden. Toen ik ouder werd, heb ik dat toch echt als een minpunt ervaren - en niet als het pluspunt waarmee het me is aangeleerd.
Maar dan nog, de mensen die zich het liefst terugtrekken als ze verdriet hebben: hoe zou je het vinden als er totaal niet op gereageerd wordt? Dus: je krijgt slecht nieuws, je raakt verdrietig, je trekt je terug op je kamer om eens lekker uit te huilen, je man houdt je kinderen bij je vandaan - en dan? Na een poosje kom je weer in de kamer en dan zit daar de hele familie vrolijk en blij te roepen dat ze blíj zijn dat je klaar bent met jezelf opsluiten en aan lopen te stellen? Of zeggen ze helemaal niks en doen ze net of er niks gebeurd is? Of zeggen ze: oh, daar ben je weer, gaat het weer een beetje - zal ik effe lekker thee zetten?
Ik ben er van overtuigd dat deze manier van omgaan met verdriet (terugtrekken) aangeleerd is. In andere culturen gaat het namelijk anders En of het góed is, is maar zeer te betwijfelen. En of het wenselijk is voor de generaties na ons, ook.
En die baby: die weet niet of hij in een openlijk rouwende cultuur terecht gekomen is of in een "alleen in je kamertje"-cultuur.

Tirza

Aangeleerd, aangeboren

Tirza: ik geloof dus echt niet dat omgaan met emoties alleen maar aangeleerd gedrag is. Heus voor een deel wel, daar ben ik het met je eens, maar zoveel mensen, zoveel manieren. Niemand is gelijk. Er zijn echt van nature mensen die introverter zijn, of juist extravert in het uiten van gevoelens. De een wil rust, de ander juist drukte en prikkels om zich heen. De een gedijd bij regelmaat, de ander kan het niet zo onrustig als wat.... De een is snel verdrietig, de ander is snel angstig,d e ander is snel boos. Ik geloof dat je dat dus al bij baby's terug ziet en DAAR goed naar moet leren luisteren. HEb jij een baby die vooral gedijd bij met rust gelaten worden alleen in zijn kamrtje en dan uren slaapt, laat hem dan lekker. NIks mis mee.
Zoveel mensen, zoveel mensen. En bay's zijn net mensen idd...

Overigens is het volgens mij wetenschappelijk bewezen dat emoties, gedrag enz voor een een deel aangeleerd is, maar ook voor een deel aangeboren. Niks nieuws dus.

Tirza

Als ik moe ben, dan wordt ik heel onredelijk, sacherijnig, en huil ik heel snel om niets. Ik weet ondertussen dat ik dan gewoon naar bed moet. Dan wil ik niet nog even knuffelen of wat dan ook. Als ik dan terug kom is het gewoon weer gezellig. Ik blij, gezin blij.

Waarom vind je het zo moeilijk voor te stellen dat een baby dat ook kan hebben? Gewoon huilen omdat hij moe is. Niets woede, verdriet of wat dan ook. Ik neem tenminste aan dat de meeste moeders eerst even luier controleren, weten of de baby honger kan hebben enzo voor ze die in een bed te slapen leggen.

Aangeboren, aangeleerd

Emoties zijn aangeboren. Net als een karaktertype. Maar hoe je met emoties omgaat, hoe je ze uit, hoeveel vat ze op je leven en je omgeving hebben: dát is aangeleerd, cultureel bepaald.

Tirza

Ik vind dat niet moeilijk voor te stellen dc

Ik vind het helemaal niet moeilijk om me voor te stellen dat een baby moe kan zijn. Alleen: een baby is gewend te ontspannen in een vrij besloten omgeving, met gedempt geluid en wiegende bewegingen. Ik zie niet in waarom dat na de geboorte/bevalling ineens over zou zijn. Ik heb het niet over een volwassene, ik heb het zelfs niet over een baby van een paar maanden oud. Ik heb het over een jónge baby. In volstrekte stilte helemaal alleen zijn is onnatuurlijk voor een zo hulpeloos en kwetsbaar wezen als een baby. Dat het voor een moeder niet makkelijk is om een baby te hebben die zoveel beroep op haar doet, staat buiten kijf. Zeker in onze huidige maatschappij die vooral is ingericht op alleen zijn, zelfstandig zijn en geen lichamelijk contact.

Tirza

Tirza

Hoi Tirza,

Je suggereert nu dat een moeder die haar baby wel even laat huilen dit doet omdat ze het te zwaar vindt om de baby vast te houden. Wat veroordelend!
Ik op mijn beurt zeg dat een moeder die altijd haar baby vasthoudt net zozeer kiest voor de makkelijke weg.

Overigens denk ik dat weinig mensen een zeer jonge baby lang laten huiken.

Ik hoop trouwens dat je je ideeën over niet laten huilen en niet in bed leggen, niet vermengt met je adviezen als lactatiekundige.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Leeftijd

Ik heb een baby inderdaad de eerste maand een stuk meer bij me dan later. Maar als je het over een baby hebt die veel huilt, dan gaat het meestal om een baby van een paar maanden. De eerste maand slapen baby's over het algemeen overal doorheen en kun je slapend in bed leggen. Ik heb het dus over baby's van een paar maanden. Uit ervaring merk ik dat mijn baby's vanaf zo'n 2 à 3 maanden de omschakeling naar een rustige omgeving nodig hadden, omdat ze anders overprikkeld raakten en slecht sliepen, en veel gingen huilen.

Verder vind ik dat je op moet passen met je generalisaties over onze maatschappij. Je doet voorkomen alsof deze compleet kil en koud is, ik geen enkele jonge moeder ken die makkelijk van haar baby af kan blijven!

Liora

Wees niet bevreesd. Ik ben geen lactatiekundige, dat is een functie die mij door anderen wordt toegedicht. Ik ben wel (zeer) actief in bv-land en in de begeleiding van moeders. Ik geef les op de LK-opleiding, za'k maar zeggen, maar dan op een specifiek deelgebied. Ik ben zelfs geen voorstander van het beroep lactatiekundige, maar dat terzijde.
Ik zal altijd ingaan op de behoeften van een baby tijdens mijn gesprekken met ouders.

Tirza

Jij en ik kennen blijkbaar verschillende baby's. Ik ken baby's die vanaf dag één veel huilen. En ja, ik vind onze maatschappij gericht op (lichamelijke) afstand, op op jezelf zijn, op zelfstandig zijn. Een hele mannelijke visie van sociologie en psychologie. Als jonge moeder heb je het in onze maatschappij niet makkelijk. Er wordt van alles van je verwacht, terwijl je zwaaiend van de hormonen en het slaapgebrek een beetje probeert te overleven.

Tirza