vrijwillige uithuisplaatsing

14 jaar geleden leerde ik mijn ex kennen. Iedereen waarschuwde me al maar ja ik was en naïef meisje, die een hele andere kant zag. Na twee weken was het al weer uit. Hij liet me gewoon zitten en ik kon hem op geen enkele manier bereiken.
Drie jaar later kom ik hem weer tegen. En natuurlijk trapte ik weer in zijn mooie praatjes. Uiteindelijk waren we naar 1,5 maand weer uit elkaar. Hij ging ervandoor met een vriendin.
Achteraf kwam ik erachter dat ik al 6 weken zwanger was. Toen hij daar achter kwam werd ik niks anders dan van alle kanten bedreigt. Uiteindelijk liet hij me met rust.
Ik beviel van een zoon en was de eerste drie jaar alleen. Ik had echter al vanaf mijn zoon zijn geboorte problemen met de opvoeding. hij huilde hele dagen. Zo wilde hij nooit in zijn eigen bed slapen en sliep dus bij mij. Als ik uit het oog was schreeuwde hij moord n brand, waardoor ik vervolgens hele dagen met hem in een draagzak liep overal zelfs de toilet. Alle normale dagelijkse dingen leverde altijd problemen. Al is was hij bij andere mensen zonder mij helemaal geen probleem.
Drie jaar lang kreeg ik van alle kanten te horen wat voor slechte opvoeder ik was. Het zou wel aan mij moeten liggen want alles heeft te maken met de manier van opvoeden zoals ze zeggen. de hulp die ik vroeg was ook niet genoeg. Want zijn slechte gedrag negeren heeft geen zin, want hij wil altijd bij me zijn, aanraken, tillen. Als we gingen wandelen rende hij altijd weg. Ik moest gewoon door lopen zeiden ze. Schreeuwen alsof ik hem daar achterliet en dan helemaal overstuur. Dan vond ik het toch gemeen wat ik deed en liep dan terug naar hem toe waarbij hij vervolgens weer weg rende.
Hij was drien en een half toen zijn vader weer in ons leven kwam. In het begin gaat alles zo mooi en goed, maar na ander halve maand werd alles anders. Toen hij terug zakte in zijn verslaving. Hij weer ging stelen om aan alles te komen. Mijn zoon en mij verplichte overdag op zolder te blijven als hij weg was. Zo jaloers dat ik niet eens met de vriend van zijn moeder te mogen praten. Mijn zoon was zo bang voor hem omdat hij hem sloeg als ik werken was. Want zoals ik al eerder vertelde waren er veel problemen met mijn zoon en de opvoeding. Het ging helemaal verkeerd. Mijn ex raakt mij ook aan als hij gefrustreerd was en ik in zijn ogen wat verkeerds deed.
Gelukkig heeft dit alles drie maanden geduurd en heeft mijn moeder samen met de politie ervoor gezorgd dat ik een nieuwe start kon maken.
In middels ben ik 7 jaar verder. Mijn zoon heb ik op vrijwillige basis bij mijn moeder laten wonen. Ik vond het belangrijk dat mijn zoon bij mijn familie woonde daar was hij veilig en waren de mensen bekent. De mensen die er altijd zijn geweest na zijn geboorte die van hem houden. Ik kwam elke week 2 dagen logeren en was erg betrokken in zijn leven. Bracht hem naar school alles.
Mijn zoon is na mijn ex erg agressief geworden. En zijn agressie uitte hij vooral op mijn moeder en mij. Hij was een jochie van vier die je wel vast kan pakken in een woede bui. We zochten hierin hulp. het is een hechtingsstoornis werd er gediagnosticeerd Time out plekje maken zou de oplossing zijn. Dus we probeerde de trap. We hebben dit 6 jaar geprobeerd. Maar het was meer een strijd om hem op de trap te houden, dan hij uiteindelijk moest zitten. Zijn agressie begon met een beetje schelden en intimiderend duwen. Maar zijn agressie word met de jaren erger. Sinds zijn achtste begon hij me steeds gerichter te slaan en te spugen. Mijn moeder trapte hij altijd op haar benen want hij wist dat ze daar pijn had. Bij opa ging hij de strijd niet aan al heeft opa ook wel eens een klap of een trap gehad.
Sinds november woont hij weer bij mij. Mijn moeder kon het niet mer opbrengen. Maar ik was er ook klaar voor. Ik had de juiste hulpverlening om me heen en ik kon dat wel.
De eerste vier weken ging het helemaal niet goed. Hij was zo opstandig en tegendraads en begon echt te vechten tegen me. Hij trapte me vol in me buik, sloeg me hooft tegen de muur. Sloeg in me gezicht krabde me. Ik was bond en blauw. Mijn handen in me haar en radeloos wat ik moest doen trok ik aan de bel. Mijn zoon is een flinke jongen 1,57 lang. Groot en sterk en groeit met de dag. Ik kon hem eerder makkelijk vastpakken en hem in zijn woede laten uitrazen. Nu sluit ik me op in de douche waarvan de deur al kapot is. Messen zijn verstopt. Ik ben zo bang voor hem. Hij is zo onberekenbaar. Hij denkt dat hij alle macht heeft en alles bepaald. Als hij iets komt vragen waarvan het antwoord nee is eb ik een probleem. Zijn knop gaat om en hij begint me meteen aan te vallen. Met vasten en trappen. Rent naar de keuken om messen te zoeken, want hij zoekt van alles wat op wapen lijkt om me te bedreigen. Hij heeft nog nooit wat gebruikt. Vrienden en mensen uit de straat hebben aal gezien hoe hij me aanvalt. Hoe hij mij eigenlijk gewoon mishandeld. Hij scheld me uit midden op straat met alles wat op lijer eindigt. Hij kwetst mij enorm wat hij zegt. Hij trapt me gewoon een bloedlip en lacht me uit. Ik heb twee maanden geleden hulp geroepen, omdat de situatie hier in huis te gevaarlijk word. Ik roep al 7 jaar dat ik wil dat me zoon geholpen word. Dit is niet alleen een hechtingsstoornis. Dit is een gedragsstoornis.
Maar ik ben op ik kan niet meer. Mijn zoon is mijn leven. Ik hou van hem met heel mijn hart. Maar de situatie is niet veilig thuis. Ik ben zo bang dat hij me wat aandoet. Wat er nu allemaal gebeurd gaat al veel te ver. Ik weet dat dit zo niet kan. Hulpverleners maken zich ook zorgen en zijn bang dat het uit de hand loopt. omdat we al met een ambulance zijn opgehaald. Hij ging uit woede met zijn armen door de ruit van de voordeur.
Ik ben zo bang dat er iets gebeurd, waardoor er stappen genomen moeten worden die ik niet meer in de hand heb. Ik hou van me zoon en wil hem niet kwijt. Maar denk wel dat het beter is als hij ergens anders woont. Met begeleiding die hier wel mee om kunnen gaan. Gezinsvervangend op vrijwillige basis waarin mijn familie en ik nog steeds een actieve rol zullen hebben. Ik wil dat ik weet dat ik er voor hem ben dat het alleen niet zo kan zoals het nu gaat. Misschien kunnen we iets vinden en kan hij in het weekend gewoon lekker thuis zijn.
Ik vind het zo moeilijk allemaal. Vooral als hij wel goed gezind is en zo lief. Want die kant heeft hij ook. Hij is ook een lieve zorgzame jongen, zo heerlijk hoe hij me vastpakt en me knuffelt. Of hoe hij nu nog steeds me hand vasthoud. Ik weet dat hij buiten de deur zo op zijn tenen loopt en alles inhoud. Ik weet dat hij veel van me houd en ik zijn uitlaatklep ben. Maar wat ik probeer hoe ik het ook aanpak, ik besef dat ik dit niet aankan alleen en doordat de hulpverlening alsnog op zich laat wachten ondanks de spoed en verschillende verzoeken van andere instanties die mij hierin geen hulp kunnen bieden. Ik ben helemaal op lichamelijk en geestelijk. Ik vecht voor me kind maar ook tegen hem. Hij is me engel mijn grote liefde, maar ook mijn grootste gevaar doordat hij onberekenbaar is. Tis een moeilijke en zware keus, Daarom kies ik vrijwillige voor meer hulp en tijdelijke uithuisplaatsing. met wel als eis dat ik in het weekend zijn verlof adres ben en ik altijd actief een rol in zijn leven speel. Ook wil ik me storten op trainingen behandelingen of wat dan ook om met mijn zoon te leren omgaan en hem meer en beter te kunnen begrijpen. En hoop dat we op deze manier beter met elkaar kunnen leren omgaan. En ons moeder en zoon gevoel weer terug vinden in plaats van die vijandige strijd. Maar alsnog hij is mijn engel en ik hou met heel mijn hart van hem en zal altijd blijven vechten...