vraag ass, AnneJ?

Geveoelens

Ik heb geen kind met ASS maar wel een kind wat heel goed kan reflecteren op zijn gedrag en kan begrijpen waarom gedrag (on)gewenst is maar wat op het moment suprème soms de controle verliest. En dat dus ook achteraf prima kan benoemen. Als ik jouw verhaal lees, denk ik: het grote verschil tussen de passieve informatie en het actieve toepassen zijn de eigen emoties. Als het op een afstand is, hoef je er niets bij te voelen. Op het moment dat jijzelf in de situatie betrokken bent, moet die informatie toegepast worden in samenhang met je eigen gevoelens. Dat is even andere koek! Jouw zoon lijkt heel goed in staat zichzelf buiten iets te houden wat hij passief waarneemt. Waardoor hij er dus heel adequaat naar kijkt en het ongefilterd snapt, zelfs beter dan de meeste andere mensen die hun gevoelens wel te pas en te onpas vermengen met wat ze zien. Maar zijn onvermogen lijkt keihard toe te slaan op het moment dat hij wel gevoelens heeft. Met mijn zoon, die is nog veel jonger, focus ik me op het moment op wat hij voor zichzelf doen als hij kan doen als hij zich door gevoelens overweldigd voelt en vooral ook, eerder leren herkennen wanneer gevoelens hem in de weg gaan zitten en daar andere mogelijkheden voor zoeken dan het te laten escaleren. De tip om online te oefenen van AnneJ vind ik een hele goede! Die ga ik onthouden!

Groet,
Jo Hanna

dank

Jo Hanna, dat is waar ik soms ook aan denk. Vergt een andere benadering natuurlijk, vandaar dat ik zo *puzzel*. Zoon lijkt idd emotioneel nogal in de knoop met zichzelf.
Online oefenen doet hij gelukkig wel, al heb ik daar weinig zicht op, houdt hij voor zichzelf. Mag natuurlijk, maar zijn geslotenheid maakt alles zo lastig!
(Als er geen problemen waren had ik geen moeite met zijn geslotenheid)
Zoon staat dus ook niet open voor oefeningen, tips, andere manieren van omgaan met emoties. Wat dat betreft is er al een hele hoop geprobeerd de afgelopen jaren door veel verschillende mensen. Misschien wel teveel. (Zoals ik al zei; omdat zoon zo gesloten is is het lastig voor anderen juiste toon te vinden. Hij laat het niet merken als toon niet aanslaat, slaat alles naar binnen:-(. Als hij zich veilig voelt weer wel (thuis) maar geeft dan toch weinig aanknopingspunten over hoe wél.)

Kan het zijn, met alle respect

Dat jouw brein zo aan het (over)nadenken is, of wie weet een andere manier van denken heeft, dat het eigenlijk heel onduidelijk is wat je zegt?
Je bent in de 22e posting nog aan het uitleggen wat je eigenlijk eigenlijk bedoelt en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er bijna geen chocola van kan maken; je praat vrij chaotisch en ingewikkeld en niet aldoor logisch.

Je bedoelt denk ik dat hij gezegd heeft dat hij nooit wil trouwen. Dat wanneer jij daarover begint hij heel boos wordt. Maar dat hij wel normaal reageert bij een liefdesfilm?
Dat is toch heel normaal?
Mijn kinderen willen nooit kinderen roepen ze nu.
Als ik er over begin dan worden ze boos, ik weet het antwoord toch al.
Als het via een film bij ze komt hebben ze geen reactie, want ze maken geen deel uit van de film.
In een gesprek wel met jou en je weet het antwoord toch al volgens hen!

Mijn kinderen hebben geen Ass of aanverwante uitdagingen, maar reageren dus wel zoals jouw zoon. Voor mam geen gespreksonderwerp, via een film wel want dan is het geen persoonlijke bedreiging.

goed punt phee

Toen mijn zonen boos waren dat iedere leuke actiefilm verpest werd met de één of andere liefdesscene heb ik ze uitgelegd wat filmmakers voor doel hebben: dat mensen naar die film gaan. Meer mensen gaan naar die film als er niet alleen iets voor mannen in zit maar ook iets voor vrouwen (ja ik generaliseer eventjes). Toen ze dat begrepen hebben ze zich er bij neergelegd maar dat betekent niet dat ze zich toen konden voorstellen dat ze ooit zelf een liefdesrelatie zouden beginnen.

Hoe oud is het kind waar het om gaat eigenlijk?

lastig uit te leggen

Heb nog een ander kind en ook daarbij is het woord verliefdheid wat kind zelf betreft taboe. Maar dat voelt bij dat kind geheel anders, maar ik kan lastig uitleggen hoe precies.
Het was ook maar een voorbeeld. Het gaat vooral om een totaal ander beeld als het bij zoon niet om zoon zelf gaat. Zoon is zelfs niet verontwaardigd als er liefde voorkomt in een hem geliefde film:-) staat in zwaar contrast met hoe hij *echt* met het onderwerp omgaat.
Dat ik weer uitleg gaf is omdat Katniss me uitleg vroeg. Maar goed, wrs krijg ik het gewoon niet goed uitgelegd.

maar

dat is toch heel normaal?
Ik kan voor liefde, kinderen ook trouwen, condooms, bevalling, vriendjes enz invullen.
Mijn kinderen reageren niet beschaamd, niet boos, niet gefrustreerd als anderen daarover praten of als het op tv is.
Als ik als moeder er over begin gaat het hun persoonlijk aan en dan is ineens het hek van de dam qua reacties. Je komt dan veel te dichtbij, ze moeten reageren en daar hebben ze helemaal geen zin in.
In de pubertijd wordt dat nog erger, daarna zwakt het weer iets af.

de uitdaging

Dat was, en is, voor mij wel de uitdaging. Gedrag waar je zelf geen woorden voor hebt omdat het je vanzelf, half of onbewust, intuitief, goed genoeg afgaat. En met je kind moet je daar dan tekst bij zoeken. Niet zomaar hele verhalen maar het liefst korte concrete zinnen met 1 onderwerp en 1 actie. Daar blijf ik mee worstelen. Vaak zoeken we samen, mijn kinderen en ik, hoe je whatever zou 'kunnen' zien. Want over communicatie zijn natuurlijk ook boeken volgeschreven en het heeft verschillende perspectieven en wortelt ook in je eigen geschiedenis en de taal en begrippen van je eigen achtergrond.
Soms kan ik iets beter uitleggen met een verhaal, maar om dan de 'clou' voor hen samen te vatten, in een tekst die aansluit bij hun stadium van groei, hun beleving en waar ze op dat moment mee bezig zijn, dat is nog wel een dingetje.
Dat is het altijd natuurlijk, alleen met een ass komt het er op aan. Zeg 3 zinnen teveel en men haakt af. Zeg 1 woord goed en je hoort de kwartjes rinkelen.

normaal

Ja, misschien zoek ik teveel in eigenlijk *gewone* dingen, zou best kunnen!
Bij mijn andere kind vind ik dit dan weer volkomen normaal.
Feit is wel dat zoon sociaal gezien niet *normaal* functioneert. Omdat ik hem heel graag wil helpen hierbij ben ik misschien te veel gefocused op zijn gedrag.

Ja dat kan

Ik merk dat ik er eerst iets meer van moet begrijpen en aftasten wat er in mijn kinderen omgaat en veel luisteren en kijken, de relatie versterken, voor ik wat kan bijdragen.
Samen dingen doen, de 'normale' dingen, kan helpen. Dan spreekt ook dat je kind zich soms 'naast' jou opent over zichzelf.
Behalve als het van jou dan direct allerlei 'adviezen' verwacht. Dat kan alleen als je kind een concrete vraag heeft waar je bij aan kunt sluiten.

Heb ik er nu overheen gelezen

Wat is nu de leeftijd van je zoon?

En,

@Robbie, ben je een vader of een moeder?

Mijn puberzoon vindt ook wel dat ik te veel zeur. Daarmee zeg ik niet dat je te bezorgd ben. Is de houding van je zoon naar vader gelijk aan de houding van zoon naar moeder?
Ouders kunnen veel van elkaar leren.

Gok leeftijd basisschool. Wel het contact met je ouder maar nog niet het uitzicht en het overzicht en al een tijdje durende onbegrijpelijke communicatieproblemen. En toch al wat cognitieve opvallende ontwikkeling.

Hier geen kind met een stempel (voor zover ik weet), maar wel wat herkenning. Hoe ze dan, als mijn broer (waar ze gek op is ook nog) haar iets vraagt ze kan schutteren en klunsen als een (verlegen) kleuter ipv als een 9 jarige. Maar dan wel met mij Spangas kijken en *precies* snappen hoe de sociale verhoudingen liggen, wie wat waarom doet.
Raadselachtig.
Ik kan alleen bedenken wat de logopediste zei toen ze amper sprak en toch alles leek te verstaan. Ze wil het perfect doen, perfect of niet. Ze doet volgens mij liever 'raar meisje' dan proberen iets te zeggen, wat ze niet zo goed kan zeggen als zij in haar hoofd heeft.

Nou ja, ik weet niet of dit waar is voor haar,mlaat stazn voor jouw kind, maar het is waar ik aan moest denken.
Sanne

er speelt een hoop

Zoon is 14.
Hij vindt zeker dat ik zeur, dat gevoel heeft hij heel snel. Van kleins af aan heel veel behoefte aan autonomie. Proberen we zo veel mogelijk aan tegemoet te komen, kan niet met alles.
Helaas is er niet iemand waar hij beter contact mee heeft. Met vader is het ongeveer hetzelfde. Als er iemand was waar hij zich wel beter kon uiten zou ik daar erg blij mee zijn.
En wat jij Sanne schrijft speelt zeer zeker mee. Vraag bij zoon is altijd in hoeverre het meespeelt. (Want het zal niet het enige zijn)
Denk wel dat in communiceren een enorme faalangst van hem zit.

Robbie,

Waarom denk je aan faalangst, als hij dat autonome al van kleins af aan heeft? Faalangst is eerder een groeiproces, opgebouwd uit teleurstellingen.
Het 'van kleins af aan' wijst eerder op aanvoelen dat een ander je niet begrijpt, omdat je bemerkt dat je er anders tegenaan kijkt dan je omgeving.
De pubertijd versterkt die gevoelens. Het gaat soms gepaard met een wat op botte manier van reageren (met een wat zwaarder stem dan men van een kind gewend is.)

Ps Had je wat aan de link die ik meestuurde? Bracht het wat rust omdat het meegeeft je zoon met een andere bril te bekijken. Dat laatste geldt denk ik voor ieder kind dat niet in het standaard hokje past. Het komt altijd weer op hetzelfde neer; als je kind niet denkt zoals jij, zul je moeten gaan denken zoals hij en daarin een balans vinden.

Flanagan

Zoon durft doorgaans niets te ondernemen als hij niet zeker is van succes. Hij kan iets of hij kan het niet.
In de communicatie speelt denk ik zwaar mee dat het zijn ervaring is om niet begrepen te worden. Hoewel hij zich enorm verstopt (letterlijk) is het voor hem belangrijk begrepen te worden. Maar dat zijn ergens tegengestelde behoeftes geworden.
Hij kijkt anders tegen dingen aan maar het zijn ook gewoon zijn communicatieve vaardigheden vermoed ik die een rol spelen. Hij weet het niet zo goed te brengen. Kan zijn dat hij zich hier enorm van bewust is.
Hij is doordat hij het slecht kan brengen vaak onderschat denk ik. Er is een forse discrepantie tussen wat hij weet (en begrijpt, en aanvoelt, etc) en wat hij uit.

Hij zou dus eigenlijk ook gewoon veel moeten oefenen in communiceren. Hij heeft ervoor gekozen extreem weinig te oefenen.

Zijn behoefte aan autonomie heeft natuurlijk te maken met angst en controle, maar ook aan een enorme behoefte aan vrijheid. Toen hij jonger was voegde hij zich toch. Omdat zijn behoefte het 'goed te doen' groter was. Dat ligt nu allemaal lastiger in pubertijd. (maar hij wil het nog steeds ontzettend graag goed doen)
Moeilijk is ook dat hij eigenlijk toen hij jonger was meer vrijheid aankon. Nu zijn de problemen veel forser en zijn we meer genoodzaakt ons te bemoeien met hem.

Heb de link bekeken maar nog niet heel goed, ga ik zeker doen. Heb wel vaker gelezen over hsp maar misschien is het goed me daar nog eens in te verdiepen.