U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Valt dit nog onder normaal chaotisch gedrag van een brugklasser?
Mijn zoon (12) zit in de brugklas van het gymnasium. Eerst maar eens wat goed gaat: hij maakt (uiteindelijk) al zijn huiswerk, vindt school, klas en docenten leuk en heeft tot nu toe alle toetsen ruim voldoende tot (zeer) goed gemaakt.
Nu wat mij aan hem opvalt. Hij is bijzonder slordig. Concreet: is nu 5x zijn jas kwijtgeraakt, waarvan 2 blijvend. Raakt boeken kwijt (duiken weken later ergens op). Het lukt niet om zijn huiswerk in de agenda te krijgen. Vergeet het, of is bang te laat in de volgende les te komen en denkt: "ik schrijf het straks wel op". Wat niet gebeurt. Op mijn aandringen vraagt hij het na bij klasgenoten of vraagt hij het in de klasse-app. Dit vergeet hij dan ook steeds weer. Net herfstvakantie gehad: zondagmiddag komt hij er achter dat hij dinsdag een toets heeft. (Magister wordt niet consequent ingevuld, dus daar heb ik weinig houvast aan.)
Hij vraagt nog veel hulp bij het structureren en maken van zijn huiswerk. Als ik hem iets van wiskunde uitleg, zit hij aan één stuk door met zijn pen te tikken, te wiebelen, vrijelijk te associëren. Is amper bij de les te houden. Bijv: ik leg iets uit en een bepaalde zinsnede van mij doet hem ergens aan denken. Dan veert hij op en begint die anekdote te vertellen. Hij doet dat niet expres, het komt in hem op en het móét eruit, lijkt het wel. Erg impulsief ook, zodra ik begin met uitleggen, begint hij al te schrijven, maakt een fout, begint dat door te krassen, zoekt ondertussen de typex, knoeit daarmee en ondertussen staat zijn geratel niet stil. Hij lijkt zich héél moeilijk te kunnen concentreren. Toen ik hem gisteren verzocht te stoppen met dat getik (ik word daar horendol van) zei hij iets wat me trof: "maar dan kan ik me helemáál niet concentreren!".
Ik vraag me af of anderen dit herkennen. Is dit gedrag dat past bij een jongen die nog maar net op het VO zit, of herkennen ouders van ADD-kinderen hier misschien iets in? Hoe dan ook: ik zou graag wat handvatten/tips krijgen van mensen die dit herkennen, of het nou een label zou kunnen krijgen of niet. Ik word er gek van, maar kan me niet voorstellen dat het voor hém prettig is. Hij lijkt echt zijn best te doen.
NB op de basisschool is dit nooit zo naar voren gekomen. Die heeft hij met twee vingers in zijn neus doorlopen terwijl hij wat naar buiten staarde.
Fruitella
Wb die diagnose. Dat ligt nu ook even gevoelig omdat we net een (ass) diagnose hebben gekregen voor zijn broer. Eentje die onverwacht kwam en die we moeten laten bezinken. Deze diagnose heeft er ws toe bijgedragen dat ik mijn oudste door een andere bril ben gaan bekijken. Mijn partner is er beslist niet aan toe om nu nummer twee de ggz in te sturen. Om de rust in huis te bewaren zoek ik dus eerst zelf maar van alles uit. Met idd het risico dat het voor niks is. Maar zoals ik al zei: als het de spuigaten uitloopt, of als hij zelf om meer hulp vraagt, trek in natuurlijk aan de bel. Maar ik heb ook de hoop dat het nog wat beter kan worden als hij wat meer gewend is aan het regime.
Dank weer voor je tips.
inderdaad, fysiotherapeut!
Helemaal eens met Fruitella. Een fysiotherapeut die veel weet van sensorische integratie kan écht inzicht opleveren. Wij hebben in de afgelopen 8 jaar behoorlijk wat therapeuten gezien, maar de kinderfysiotherapaut (die zijn vaak het beste thuis in het SI-gebeuren) heeft ons verreweg de meeste inzichten opgeleverd.
Het draait allemaal om prikkelverwerking. De meeste kinderen hebben een goed 'filter' en kunnen een overschot of een tekort aan prikkels prima reguleren. Bij sommige kinderen werkt dat minder goed. Je ziet dit relatief vaak bij kinderen met 'iets'. De kunst is om te leren herkennen wanneer je kind teveel of te weinig prikkels krijgt. En wat je daarmee kan doen.
Wat Fruitelle schrijft over op zoek gaan naar een diagnose: ik kijk daar denk ik ietsje anders naar. Wat ik deel, is de stelling dat je serieus naar je kind moet kijken. Dat vind ik zeker, en volgens mij ben je daar nu ook mee bezig. Een diagnose-traject is erop gericht om te toetsen of jouw kind 'genoeg eigenaardigheden' heeft voor een diagnose. Dat je kind wat eigenaardigheden heeft, dat had je zelf ook wel gemerkt. Of het er net wel of net niet genoeg zijn voor een etiket, is denk ik voorlopig helemaal niet relevant. Het helpt je ook niet persé verder. Wat jij zoekt, is een gebruiksaanwijzing voor je kind. En daarvoor moet je zelf aan de bak, zo nodig met professionals. En daarvoor maakt het (vaak) niet uit hoe die eigenaardigheden genoemd worden.
(maar helaas denken sommige zorgverleners daar anders over)
Wiebelkussen kan ook
Zoon heeft drie soorten uit mogen proberen om te kijken welke het paste bij zijn behoefte, in verschillende gradaties van wiebelen.
Herkenning
Wat een herkenning allemaal, bedankt dat dit topic bestaat, ik volg!
Zoon, 8 jaar, zit in groep 5 en heeft net de diagnose ADD. We zijn nu in de opbouwfase met medicatie (methylfenidaat). Ook is hij bij de kinderfysioytherapeute, nu voor zijn zwakke fijne motoriek en ook de grove motoriek is bij lange na niet in orde, hier is hij al eerder voor onder behandeling geweest. Nu wordt vooral het schrijven geoefend.
Ik herken veel in bovenstaande verhalen, ik blijf meelezen.
Diagnose
Sverre, ik begrijp je beweegreden. Overigens heeft een heel groot deel van de mensen met ASS diagnose, ADD en een kleiner deel ADHD. In onze familie is kind met ASS/ADD diagnose en broer heeft naar ons idee duidelijk AD(H)D kenmerken maar hij is niet bekeken omdat de aandacht niet naar hem uitgaat (in vergelijking, denkt men al snel dat hij het wel redt, hopen ze).
IJsvogeltje, voor ons was de SI therapeut ook de grootste eye-opener. Daar hebben we veel aan gehad. Je hebt zulke mensen nodig om je kind te begrijpen, goed te kunnen lezen. Alleen hadden we toen nog geen idee dat er ADD in het spel was. Een diagnose kan helpen (je weet immers waar je zoeken moet) welke aanpak handig is (je hoeft niet alles proefondervindelijk uit te vogelen). En soms zijn medicijnen nodig (ook al zegt alles in je dat je dat, nee dat, toch echt niet wilt!).
Want de medicijnen helpen ook, in ons geval. Het is eigenlijk een mix voor ons: SI, medicijnen en executieve vaardigheden (al genoemd, geloof ik). De concentratie is veel beter door de medicijnen. Bijkomend voordeel van de medicijnen kan zijn, denkt men (althans, onze arts) dat de voorkwab beter doorbloed wordt en beter gaat functioneren. Hij vertelde dat het idee is dat een slecht doorbloedde voorkwab kleiner wordt en dat men denkt dat dit voorkomt bij mensen met AD(H)D. Als dat zo is, kan kan je EF gaan oefenen tot je een ons weegt, maar dat beklijft niet.
Ik hoop ondertussen dat er meer bewezen wordt over ADHD en daarmee
snel de juist aanpak op de per persoon kan worden toegespitst.
paar dingen
Ik zou nu eigenlijk ook niet naar diagnoses gaan kijken al want er kunnen nog wel andere dingen spelen.
Je gaf aan dat hij op bs naar buiten keek. In feite heeft hij dan wellicht niets geleerd. Niet aan stof (hoefde wrs ook niet) maar ook niet aan studievaardigheden. Misschien heeft hij zich nooit hoeven focussen, concentreren etc etc.
Als dat zo is is het logisch dat hij nu niet weet hoe dat moet. Veel kinderen leren dat op zn minst voor een deel vanzelf aan. Als hij op bs geen uitdaging heeft gehad heeft hij een hele hoop gemist aan kansen om leervaardigheden op te doen.
Ook kan het zijn dat hij die uitdaging nog steeds mist. Hij haalt goede punten met een belabberde werkhouding; hij schrijft zijn huiswerk niet eens op. Blijkbaar heeft hij dat ook niet nodig om toch bij te benen.
Het kan enorm moeilijk zijn gedrag aan te leren waarvan je de noodzaak niet voelt. In die zin kan motivatie (onbewust) toch een grote rol spelen.
Misschien heeft hij *gewoon* een andere manier van leren. (Dmv associëren bijv) Misschien is de stof voor hem te makkelijk waardoor hij wegdroomt en zich er moeilijk op kan focussen.
zelf doen
Sverre, ik raakte getriggerd door wat je zei dat anderen vonden dat je teveel deed, dat hij meer zelf zou moeten doen. Is waar, als je kind het kan. Als hij het niet kan, dan dus nog niet. Dan moet je in stappen naar zelfstandigheid (als je die laatste stap haalt). Laat je dus niet gek maken door anderen die zeggen dat hij het zelfstandig moet kunnen. Van een website van een zorgorganisatie haalde ik dit heldere overzicht:
1 Overnemen
2 Samendoen
3 Voordoen
4 Verbale instructie
5 Toezicht
6 Hint
7 Visueel hulpmiddel
8 Geen hulp
Jij bent nog bij stap 1 als ik het zo hoor, dus volgende halte is dus stap 2 en niet harder. Succes!