U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Uitzichtloos en hoe volhouden?
Pff ik zit er zo doorheen... Dochter (15) heeft chronische ziekte, die ik ook heb (erfelijk, wat ik helaas pas na haar komst wist). Bij deze ziekte komen bij kinderen vaak ook autistische stoornissen voor in de ontwikkeling, of er een verband is?
Nu ben ik dus ook ziek en altijd moe. Maar durf dat ook niet meer te zeggen. Ik weet daty er veel mensen mij maar een aansteller vinden. Heb ook geen contact meer met mijn familie, mede hierdoor.
En ik probeer te freelancen want mijn werk vind ik erg leuk. Maar ja... Economisch ben ik dus niet zelfstandig en hier schaam ik me heel erg voor. Heb wel een hoge opleiding.
We hebben nog een kind die dit jaar een diploma probeert te halen (met alle stress die daarbij komt kijken) en mijn man werkt voltijds. Dit laatste heb ik al vaak ter discussie gesteld met alleen maar ruzie tot gevolg wat weer schadelijk is voor de kinderen. Dus knap ik het maar weer op en kom niet aan werken toe wat ik heel erg vind. Man heeft dan soms wel tijd om thuis te werken, maar zit dan gerust uitgebreid te bellen tijdens de lunch zodat jongste dochter nog alleen zit te eten. Dit gebeurde afgelopen week toen ik een afspraak buiten de deur had en tijdens dit terug kwam terwijl dochter alleen aan tafel zat en daarom verdrietig was.
Intussen gaat jongste bijna niet naar school en er wordt nu van alles in gang gezet dat ze naar speciaal onderwijs kan. Ook weer veel geregel Maar hier zijn weer weinig plekken, dus wachten maar weer. Ik heb nu wel van man gevraagd of hij daar het regelwerk omheen wil doen. Hij heeft toegezegd. Pff wat lucht.
En wachten doen we dus eigenlijk al 2 jaar, vanaf het moment dat we voor het eerst met vage klachten naar de huisarts gingen. Na de ontdekking van de ziekte en het autisme is dochter eigenlijk alleen maar zieker geworden. Medicatie slaat niet zo aan en we moeten maar weer afwachten. Nu wel weer iets erbij gekregen, maar ik geloof er niet meer in. Krijg ook het idee dat er meer is, maar specialist denkt van niet. Dus hier moet ook weer actie ondernomen worden...
Pas op bezoek geweest bij een VSO die echt perfect passend leek voor dochter maar helaas vol. Dit komt bij onze dochter heel hard aan, alsof ze nergens welkom is (ik weet dat het zo niet zit, maar zo ervaart zij het).
Intussen help ik dochter met huiswerk voor huidige (reguliere) school wat steeds meer achter de feiten aanrennen is en stress oplevert. Ga mee naar de dokter, psycholoog en zit vaak met school om tafel. Ook durf ik haar niet alleen meer te laten omdat ze naar mijn idee depressief is (de psycholoog vindt het meevallen) en ik bang ben dat ze zichzelf iets aan gaat doen.
En het huishouden doet zichzelf ook niet. Beide kinderen kunnen momenteel niet echt helpen. Oudste is echt megadruk met school en zit tot 11 uur 's avonds te leren. Ze haalt prachtige cijfers gelukkig, maar is gewoon pas tevreden met een 8 of hoger. Man doet wel veel, maar die werkt ook veel dus er blijft genoeg over voor mij.
En ik besef dat het allemaal veel erger kan, maar momenteel zie ik het helemaal niet meer zitten. Ik ben zo moe, en merk in meerdere opzichten dat mijn lijf hier tegenin gaat. Dit aankaarten levert steeds ruzie op.
Kan het zijn....
Dat je vind dat je man meer voor zijn kinderen moet zorgen, maar dan wel op jouw manier? Helaas werkt dat meestal niet zo.
Ik snap dat je een depressieve 15 jarige hebt die permanent thuis zit. Dat je zelf chronisch ziek bent en moeite hebt om alle ballen mbt werk-zorg-huishouden in de lucht te houden. Helaas, join the club.
Je komt hier alleen maar uit als je wat ballen gaat afstoten. Je geeft aan dat je werk heel belangrijk voor je is dus dan zul je wat moeten doen met de zorg en het huishouden. Die laatste lijkt mij het makkelijkste: een hulp! Je laat je weerhouden door je man omdat hij het niet nodig vindt en dat daar ruzie van komt. Nou heel eerlijk: dat was voor mij wel het laatste waar ik me druk om zou maken. Hoezo bepaalt hij dat? Dus ik zou zeggen: hup met de vuist op tafel en een advertentie in de supermarkt. Bovendien: je man geeft aan dat hij ook een burn-out heeft. Ontlast een hulp hem dan niet?
Voor wat de zorg betreft: heb je al eens overwogen om een student in huis te halen die zich als begeleider voor je jongste opwerpt. Liefst iemand met een opleiding in de psycho-educatie. Die haar wat begeleidt met huiswerk en wat andere zaken? Ook dat geeft jou ruimte om wat meer dingen voor jezelf te doen. Al is het maar even een ommetje maken.
Extra argument voor je man: als jij omvalt wordt het allemaal echt nog veel duurder, dus dit is een investering. En dan maar eens een jaartje niet naar de zon. Je dochter gaat nu toch voor?!
Ik denk niet
Ik denk niet dat iemand vindt dat je moet stoppen met werken. Dat er gezegd wordt dat je werk meer een hobby is, komt omdat je zelf zegt dat je er weinig mee verdient en omdat je je wel moet realiseren dat man dus het inkomen op dit moment binnenhaalt. Het is een beetje flauw om te zeggen dat vrouwen hier dienstbaar moeten zijn, sorry maar dat gold voor mijn moeder van 81 al niet meer. Die heeft haar hele leven gewerkt zonder daar noemenswaardig voor veroordeeld te worden. Ik lees ook nergens dat mensen vinden dat je meer in moet leveren van je eigen leven, dat zou ik ook vooral niet doen.
Wat ik wel lees, is dat man dingen anders aanpakt dan jij. Dat jij vindt dat dochter gezelschap moet hebben bij de lunch, vindt hij blijkbaar niet. Jij vindt dat et iemand moet kijken bij een sportwedstrijd, anders is het sneu. Hij heeft daar een hekel aan. Maar hij moet het wel allemaal doen omdat jij het zo wil? Dat gaat niet werken natuurlijk. Of je laat het los, en laat hem het op zn eigen manier doen of je moet het zelf doen. En dat laatste is duidelijk geen optie meer omdat je te moe bent en het niet meer kan. Ik denk echt dat je ook naar jezelf moet kijken, het klinkt alsof je veel te veel van jezelf maar ook veel van anderen verwacht.
Ik snap gewoon die woede naar je man niet zo. Hij klinkt niet perfect maar dat is die van mij ook niet. Ik begrijp ook niet dat je het vervelend vindt dat mensen je ziekte niet serieus nemen maar als de huisarts zegt dat hij een burn-out heeft dan mag je daar wel aan twijfelen. Ik snap niet dat die man niet in het weekend een middag naar zn vader mag die blijkbaar ook hulp nodig heeft. Is een groot deel van het probleem niet gewoon dat jij klaar bent met deze relatie?
Burn-out nog niet gediagnosticeerd
Volgens mij moeten ze nog naar de huisarts, en is dus helemaal die burn-out nog niet vastgesteld. Als de huisarts het met mans eigen conclusie eens is, hoor je mij niet meer. Maar op het moment dat mijn man en kind chronisch ziek en depressief zouden zijn, zou mijn eerste reactie niet zijn te melden dat ik het zelf ook zwaar heb en dat ik tegen een burn-out aanzit. Misschien is dat een mannen-vrouwen-dingetje hoor, maar ik denk dat ik echt letterlijk om zou moeten vallen in zo’n situatie voordat ik zou gaan klagen. En dat is echt niet om mezelf op de borst te kloppen. Ik kan het me gewoon niet voorstellen.
Lorwyn, je moet inderdaad wat meer met de vuist op tafel slaan. Die hulp moet er komen. En misschien is het goed om in dit stadium toch aan relatietherapie te denken. Jullie moeten er samen zijn voor jullie kinderen, dit is echt niet het moment om elkaars vijand te worden of uit elkaar t gaan.
Lorwyn
Niemand heeft hier gezegd dat je moet stoppen met werken of dat je werk maar een hobby is. Je geeft echter zelf aan dat je inkomen laag is en dat je niet economisch zelfstandig bent. Jullie gezin steunt dus op het inkomen van je fulltime werkende man. Dat is ook een belangrijke bijdrage aan het gezinswelzijn. Mijn punt is vooral dat je enorm je aan het focussen bent om wat je man allemaal niet of verkeerd doet maar niet op wat hij wel doet. Zoals je het beschrijft (fulltime werken en een deel van het huishouden) doet hij uiteindelijk toch best wat. Het probleem zit hem dus niet zozeer bij dat hij te weinig doet maar dat jij structureel overbelast bent.
Je geeft ook aan dat je bij hem weg wilt. Er is dus wel wat mis tussen jullie. Maar wederom dat lijkt me niet komen doordat jij alles doet en hij niks. Want dat is gewoon niet zo.
Dus het lijkt me echt dat je focus op je man als probleem de verkeerde is. In elk geval wat het probleem is tussen jullie.
Overigens kan jij natuurlijk ook best meer gaan werken zonder dat hij minder werkt.
Niet meer dan één bal in de lucht
Laat alles vallen en focus je op één belangrijke taak; er zijn voor je dochter en de begeleiding organiseren. Misschien dat het Ziezon wat voor je kan betekenen daar je zieke dochter geen onderwijs geniet.
Laat de rest los; maak je niet druk hoe over dat je man op zaterdag langs zijn vader gaat. (Voor je dochter wel zo lekker rustig in huis; prima tijd om met moeder huiswerk te doen). Maar ook zijn burn-out; daar mag de dokter mee aan de slag.
En je oudere dochter heeft heus geen toeschouwer nodig; ze is geen kind meer. Maar als je er even uit wilt, kan je samen met de jongste gaan kijken. Dat biedt weer wat afleiding voor haar.
Pas als de situatie met je dochter is geregeld, kan je je weer buigen over m8nder belangrijke zaken.
Sterkte, en hou je taai.
Lorwyn
Ik bedoelde met de auto mbt sport, dat je man maar weinig moeite hoeft te doen om bij zijn dochter te gaan kijken, ook al is het niet zijn sport. Het is wel zijn dochter. Bij ons ging mijn man altijd naar voetbal van onze dochter, dus er was wel belangstelling en hij vond het leuk om te kijken. Vroeger bracht ik beide dochters dan weer vaker weg naar een sport die ze toen deden. Zo is het nu eenmaal. Ik vind dus dat je je man best wat mag aansporen om jullie dochter vaker naar haar sport te brengen en daar ook te gaan kijken als het voor jou teveel is.
Wat betreft zákelijk bellen tijdens de lunch met je dochter, denk ik dat je iets minder streng mag zijn. Zakelijke gesprekken vind ik toch echt van een andere orde dan gezellige gesprekken met een vriend of familie. Dat onderscheid zou ook voor je dochter duidelijk moeten zijn. Het is sneu dat ze thuis is, maar ze is niet een prinsesje waar alles voor stilgelegd moet worden. Steek dus tijd in uitleg over waarom pappa onder het eten belt. Als hij vaak onder de lunch zit te bellen, zou ik vragen of dat niet anders kan, maar je er verder niet mee bemoeien.
Ik heb om eerlijk te zijn het gevoel dat jullie allebei momenteel zielig zijn. Het hele gezin is eigenlijk zielig en dat bedoel ik serieus. Mijn indruk is dat het jou én je man boven het hoofd is gestegen. Natuurlijk komt het meeste op jou neer omdat je het meeste thuis bent, je man kan inderdaad de deur achter zicht dichttrekken, maar vergeet niet dat hij op zijn werk ongetwijfeld zijn zorgen bij zich draagt. Misschien heeft hij ook nog het gevoel dat hij als man des huizes niet kan voldoen aan wat er van hem gevraagd wordt en raakt daar somber van. Zo zitten jullie allebei op je eigen eilandje met narigheid, terwijl je hetzelfde probleem deelt. Ik herhaal dat jullie met de huisarts moeten gaan praten en daar moet je ook zeggen dat je hulp nodig hebt voor in huis. Bespreek daar alles waar je op stuk loopt als je er thuis over praat.
Ik ben met je eens dat je je werk moet vasthouden. Het is goed voor je zelfvertrouwen en je hebt daardoor ook contacten buiten je gezin om, dus éven iets anders dan de zorgen over je dochters, je man en jezelf. Je zegt dat je niet verwacht dat jullie relatie nog jaren zal duren en je daar dus ook een inkomen voor nodig hebt en dat ben ik met je eens. Alleen raad ik je aan dat beeld van 'we houden dit geen jaren vol' wat los te laten. Jullie zitten nu in tropenjaren. Dat kleurt alles zwarter dan misschien eerlijk is. Stel dat jullie deze problemen niet zouden hebben. Geen zorgen, jij blij, man blij, kinderen blij... zie je in dat beeld nog wel een toekomst met hem samen? Is hij dan nog de leuke man zoals je vroeger vond dat hij was? Probeer daar eens over na te denken.