Persoonlijke ruimte niet respecteren (ASS)

Regels

Het is zelfs zo dat de meeste (hoogfunctionerende) autisten de sociale regels beter kennen dan 'normale' mensen. Meestal gaat het mis als anderen zich anders gedragen dan de regel voorschrijft, omdat iemand met autisme dan niet aanvoelt wat een adequate reactie is. Verder ziet de omgeving er voor iemand met ASS ook echt anders uit, ongeveer alsof je in je blootje over een drukke lawaaierige kermis loopt.

Wat vind hij zelf vervelend?

Misschien is er iets wat jouw zoon zelf vervelend vindt, Pirata. En dat je het op die manier dan kan uitleggen. Bijv. jij vindt het vervelend als ik steeds tegen je zeg dat je iets moet doen, andere mensen vinden het vervelend dat je hen op de schouders tikt, dichtbij hen staat etc. Mogelijk komt het op die manier wel aan.
Wel een herkenbare dit. Zoon heeft diverse vriendjes met autistische trekken en die zitten ook regelmatig aan hem etc. Zoon kan heel veel hebben en laat dan uiteindelijk weer teveel toe, zodat hij te laat aangeeft wanneer hij er last van heeft. Dat moet hij dan weer leren. Toevallig had ik het daar net over met de moeder van 1 van zijn vriendjes. Zij vond ook dat haar zoon dat moet leren en spreekt haar zoon dan ook aan. Maar het zijn vaak dingen waarvan de kinderen echt niet bewust zijn dat het voor anderen vervelend is. Dan kost het veel tijd om het af te leren.
En bij 'normale' kinderen is het ook vaak al lastig om iets aan te leren waar ze zelf het nut niet van in zien. Zo vergeet zoon hier ook altijd zijn verpakkingen van snoep etc. in de prullenbak te gooien. Deuren dicht doen ben ik dan weer niet streng genoeg in. De ene keer vraag ik het wel, de andere keer zie ik het door de vingers. Dat is hier dus geen strijdpunt. Zo heeft iedereen zijn eigen regels die hij belangrijk vindt om aan je kind te leren. Maar afstand bewaren is een hele belangrijke omdat anderen daar echt last van kunnen hebben.

Lachen

Ik heb in mijn jeugd ook een fase gehad, waarin ik door onzekerheid achter elke zin een lachje plakte. Tot ik daarop gewezen werd. Ja, koren op de molen voor iemand die al onzeker is, maar ik ben altijd wel blij geweest met dit soort bijsturing. Zo is mij ook ooit verteld dat ik nogal monotoon sprak. Daar heb ik nu helemaal geen last meer van. Iemand herkende mij als 'kom je uit Noord Holland?', omdat ik zangerig schijn te spreken. Lachen kan dus voortkomen uit onzekerheid, een zenuwtrekje.

ik zou het bij jezelf houden

Gewoon je eigen grenzen aangeven, zoals je dat nu ook doet geloof ik.
Naar mijn grote irritatie zijn er véél volwassenen die persoonlijke zone van iemand (van MIJ!!) niet goed inschatten/hanteren.
Ik denk dat ik een grote persoonlijke zone heb!
Vooral als mijn stemming niet al te best is.
Gruwel om dan in een rij te staan!
Maar genoeg mensen weer die dat heel anders opvatten.
Kortom: onbegonnen werk denk ik!
Hij leert het meest van jouw grens en van uitproberen, iets dat beter lukt met meer zelfvertrouwen maar dat zelfvertrouwen slinkt weer bij kritiek! Helaas.
Een leuke, goede cursus kan wel helpen trouwens mits goed opgezet. Iets van zelfverdediging oid. Maar dan is het geen kritiek maar info.
(bij een goede cursus leer je spelen met dit soort concepten en kom je in elkaars territorium)

Geen gedweeë puber

Maar wel een duidelijke moeder.

Ik ben het in zoverre met Helena eens dat ik wel vind dat je in ieder geval moet proberen im die grens aan te geven. Ik kan best mopperen op mijn puber als ie alweeeeeer over mijn grens gaat, en ik vind ook dat dat moet. Wat dat betreft sta ik duidelijk anders in dan Mirreke en AnneJ.
Als ik aangeef dat ik iets niet prettig vind en ze doen het toch, verwacht ik geen discussie. En ik geloof nog steeds in de aanhouder wint. Ooit komt het tussen de oren.